Provincie heeft wéér iet geluisterd" A..m! ststelling tweede fase niet volgens afpraak car moon Radio Texel 106.1 MIGS DE WEG TEXELSE^" couRANT i natuurontwikkeling inder binnenduinrand ttLLO...* Na 8 september emini VRIJDAG 27 AUGUSTUS 1993 ovincie houdt zich bij de globa- jling van de tweede fase rela- niet aan haar afspraken. Dat het college van b en w, dat is lokken van een kaart waarop andere de binnenduinrand bij |0orn toch als natuurontwikke- ebied is ingetekend. In een ian Gedeputeerde Staten drin- an w aan op herziening van nkaart. danwel de bijbehoren- st daarvan. globale begrenzing voor de éfase is 515 hectare jat-, 100 hectare beheersge- pgenomen en 235 hectare na- itwikkeling. En die oppervlakten ien volgens b en w niet over- eerder gemaakte afspraken, uder Barendregt (ruimtelijke or- „Wij zijn geschrokken van de omdat Gedeputeerde Staten ch mets van de Texelse voor hebben overgenomen. Dat st ons, omdat met Noordhol- jedeputeerde Frans Tielrooy lelijk overeenstemming was Tielrooy was het bijvoorbeeld iet het niet opnemen van de duinrand bij Den Hoorn in de n. Dat is nu tóch gebeurd." hadden in nauw overleg met Ise landbouworganisaties de :ie voorgesteld om de verhou- iheersgebied- mtwikkeling te wijzigen. Het koos voor méér beheersge- zo min mogelijk natuuront- ng. Dit omdat sgebieden voor boeren beter lar zijn en voor sommige be- Imet name schapenhouders) tel aantrekkelijk zijn. Het laat- irek met GS over deze dateert van november vorig provincie heeft korte tijd la- iclgens besloten om alleen het wgebied in De Naai (ten zuid- Den Hoorn) weg te laten, ond compensatie bij Utopia Het Noorden). het besluit dus al ongeveer een half jaar oud is, is de plattegrond met aangewezen gebieden het colle ge nu rauw op het dak gevallen. Vol gens Barendregt omdat Tielrooy tijdens het bestuurlijk overleg de in druk wekte „voor 80 procent ak koord" te zijn. Over de nog bestaande knelpunten zou over enke le jaren, tijdens de definitieve invul ling van de aangewezen gebieden, verder worden gepraat. Geïrriteerd is hij over de voorgeno men 70 hectare natuurontwikkeling bij de Hanenplas, wat omvangrijker is dan afgesproken. Ook van het door Texel voorgestelde beheersgebied vanaf De Hogeberg naar Den Hoorn ter compensatie van natuurontwikkel ing is op de kaart niets terug te vin den. Barendregt: „Ik vraag me af waarom GS niets met ons bod hebben ge daan, want voor het Texels eindbod was een draagvlak. Nu krijgen we het gevoel dat de provincie wéér niet heeft geluisterd." Géén afspraken „Er zijn geen bindende afspraken ge maakt en er is geen overeenstem ming bereikt tussen provincie en gemeente", stelt H.J. Kweekman, van de provinciale afdeling landelijk ge bied die nauw betrokken is geweest bij het overleg tussen GS en de Texe laars. „Uitganspunt blijft het oor spronkelijke plan, behoudens de Naai en de compensatie daarvoor. Er was bijna overeenstemming, maar het voorstel van Texel gebied van Staats bosbeheer in de plannen op te ne men, is een sigaar uit eigen doos." De gemeente ziet dit echter wel als een volwaardige aanvulling. Een werkgroep, bestaande uit vertegen woordigers van Rijk, provincie en lo kale belangengroepen, gaat zich bezig houden met de concrete be grenzing. Kweekman heeft ondanks de kritiek van Texel goede hoop dat de partijen elkaar zullen vinden. „In 1995 is iedereen wel weer tot rust gekomen. We zitten al zo dicht bij el kaar." Hoewel hij het niet waarschij- nijk acht, sluit Kweekman het niet uit dat de binnenduinrand bij Den Hoorn dan alsnog van de kaart verdwijnt. „Het landbouwbelang is bij natuu rontwikkeling weliswaar onderge schikt, maar krijgt voorrang als de werkgroep daarvoor goede argumen ten heeft. Tot dusver heeft Texel GS echter nog niet kunnen overtuigen..." PvdA-delegatie De kwestie kwam uitgebreid aan de orde in het overleg met de PvdA- delegatie Tweede Kamer- en Provin ciale Statenleden waarin b en w ruim de tijd namen om aandacht te vragen voor hun grieven. Burgemeester A. Schipper introduceerde wethouder Barendregt hierbij als de man „die heel wat op z'n hart heeft". De wet houder legde uit dat op Texel altijd veel weerstand heeft bestaan bij landbouwers tegen opgelegde beper kingen in hun bedrijfsvoering. Hij riep hierbij het massale verzet in herinne ring dat destijds bestond tegen het voorstel om van Texel een Nationaal Landschapspark te maken: „De ach terliggende gedachte is het besef dat je moet vechten voor het landbouw bedrijf, omdat het anders op den duur verdwijnt. Natuurontwikkeling op goede landbouwgrond is eenvou digweg niet te verkopen bij die be drijfstak." Bestaond natuurgebied, bos. recreatiegebied Bestaond relatlenotagoblod 1 Relatlonotagobiod tweede fase 1 Natuurontwikkelingsgebied 1 Natuurontwikkeling vla 'ruir van r A - Relaticnotogebied o fase via "onbenutte' hectares 4 Verblndingszónc in de prov nciale ecologische hoofdstructuur De plenkaart waarop de globale begrenzing van de tweede fese relatlenotagebied en na tuurontwikkeling staat aangegeven. Juist daarom vond Barendregt het zo teleurstellend dat de provincie totaal voorbij is gegaan aan het voorstel van de gemeente. „De provincie zit gewoon nog op het oude plan. Zo verspeel je het draagvlak bij de boe ren, terwijl je die zo nodig hebt bij de realisering van je beleid. Ik meende dat het uitgangspunt was dat 10% van de landbouwgrond werd omgezet in natuurgebied. Nou, op Texel zitten we al op 20%. Ik heb niks van onze voorstellen teruggevonden op de kaart die we van de provincie hebben binnengekregen", aldus een zichtbaar aangedane Barendregt. Te veel Kamerlid Willie Swildens kon de ge meente niet geruststellen. Weliswaar riep ze in herinnering dat ooit is vast gesteld dat hier voor Texel 52 regelin gen van kracht zijn en dat dit „veel te veel" is, ze meende dat het ecolo gisch uitgangspunt recht overeind moet blijven. „We moeten aandacht houden voor het bewaken van na tuurwaarden." Swildens adviseerde de gemeente nog eens „rond de ta fel" te gaan zitten met de provincie, maar een uitslag durfde ze niet te voorspellen. Provinciale Statenlid Jan Wentink deed een serieuzere poging tegemoet te komen aan de grieven van de ge meente: „Wat ons betreft zien we lie ver dat natuur- en agrarische organisaties overeenstemming berei ken over de te verdelen arealen grond, dan dat van boven een rege ling wordt opgelegd. Als jullie het eens worden, is dat hartstikke goed", gaf Wentink een duidelijke hint rich ting zijn partijgenoten in de Tweede Kamer. Diversiteit Burgemeester Schipper deed ook nog een duit in het zakje. „Op Texel zijn we gezegend met een grote diversi teit aan werkgelegenheid. Maar he laas wordt stevig getornd aan die evenwichtige economische structuur. Ais straks de PEN-centrale dicht gaat kost dat 60 arbeidsplaatsen. Wan neer ook nog arbeidsplaatsen ver dwijnen in landbouw en visserij, gaan we de kant op die de andere eilan den al zijn gegaan", daarbij doelend op de eenzijdige afhankelijkheid van het toerisme. „Dat we die kant dan maar op moeten, is zelfs al eens ge roepen door een minister", viel ook wethouder Terpstra zijn collega's in het college bij. „Ze hebben er totaal geen kijk op. Als de landbouw niet meer zou functioneren, is dat een enorme verarming van de Texelse economie." Kamerlid Swildens hield zich op de vlakte: „We kunnen niet even zeggen dat we dit en dat en dat voor Texel doen. Maar het is belangrijk dat pro blemen worden gesignaleerd." Programmanieuws Het programma „1001 vragenspel" wordt zaterdag 28 augustus uitge zonden in plaats van 4 september. luste de verkeerde vrouwen, ikelde over traptreden, botste sn paaltjes en kon de balpen vinden die vlak voor me op :l lag. Mensen op straat her- ie ik alleen nog aan hun ge en geur, zodat het kon «uren dat ik tegen de burge ester Hé, tiger! riep, omdat ik lit dat het Eddy Momberg i. Nog erger was dat ik een iar begon te worden in het I zer. Auto's met gedekte kleur "k voorrang moest geven, zag as als ze vlakbij waren. Op laatst kon ik zelfs niet meer of het verkeerslicht op rood l'oen stond, zodat ik de krui- Pontweg-Akenbuurt pas de te passeren als achterop- rende automobilisten ongedul- begonnen te toeteren, ellende was allemaal te wij- aan de staar in mijn ogen, jiover ik al eens eerder heb fhreven. Ik leefde in een ds dichter wordende mist. fotlijk liep ik daarvoor al lan- 'id bij de oogarts, maar die 6 Pas opereren als de staar was en dat kon nog wel even n Na bijna-aanrijding liet ïm via mijn attente huisarts "an Hattem weten dat ik dat verantwoord vond en hij gaf (lelijk. Na de nodige voorbe dde onderzoeken werd ik !e week maandag in het "ai-ziekenhuis in Den Helder 'nomen voor een operatie, 'dij de vertroebelde lens in 'echteroog zou worden ver- jen door een helder kunststof le Dat klinkt simpel, maar 's sen medisch hoogstandje. 3S blij dat het zover was, 'evengoed vond ik het doo- I' Niet lang geleden had Ik operatie op de televisie ge- et was haast misselijk ge- 'et van afschuw. Snijden in Or es! Natuurlijk, je voelt 4,s van, want je bent onder °se, maar tegen die narcose luist vreselijk op. Buiten westen gebracht worden en machteloos aan een chirurg over geleverd, ik gunde het mijn grootste vijand niet. Misschien werd ik helemaal niet meer wak ker. Dat de operatie zou kunnen mislukken en ik aan dat ene oog blind zou worden, schrok me minder af. Want de staar zo ern stig, dat het verschil met volsla gen blindheid niet groot meer was, zodat ik er eigenlijk niet op achteruit kon gaan. Afgezien van de schrikwekkende medische handelingen waaraan ik zou worden onderworpen, ver langde ik ook niet naar het dage lijks leven in dat ziekenhuis. Een week lang liggend op bed in een zaal samen met andere, mis schien wel vreselijk vervelende of doodzieke kerels leek me erger dan een verblijf in het Huis van Bewaring. En wat dacht je onder die omstandigheden van poepen op een po en plassen in een fles7 Heel afschuwelijk allemaal. Zo zeer zag ik er tegenop, dat het wel mee móest vallen. Het lood in mijn schoenen verdween al grotendeels door de hartelijke ontvangst op de hoogste verdie ping van het Gemini-complex. Al le zusters die zich met mij zouden bezig houden stelden zich correct en vriendelijk voor. Ze noemden me consequent me neer De Graaf, wat even moest wennen omdat op Texel slechts een paar mensen mij zo aanspre ken. Nog voordat ik me had uitge kleed en in het hoge en vrij har de bed was geklommen, werd me een thermometer in de hand gedrukt. Die wilde ik onder mijn arm steken, maar hij moest van achteren. Daar sta je dan met je half afgezakte broek, blij dat er geen Texelaars in de buurt zijn. Vervolgens werd me in volle openbaarheid gevraagd of ik al ontlasting had gehad, waarop ik bevestigend antwoordde. Reken maar, ik scheet immers haast in mijn broek van angst. Nee, over privacy moet je je in een ziekenhuis geen illusies ma ken. Als je met vijf anderen op zo'n zaaltje ligt, weet je al gauw alles van elkaar. Ze schuiven dan wel een gordijn voor een bed als daar iets moet gebeuren waar anderen niets mee te maken heb ben, maar de gesprekken die de zusters en artsen voeren met hun patiënten zijn letterlijk te verstaan. De eerste indruk van mijn zaalge noten was niet onverdeeld op wekkend. Merendeels zeer oude mensen, die ook 's nachts van hun aanwezigheid blijk gaven door gehoest en gerochel. Bij de man naast me was een door kanker aangetaste nier weggeno men. Hij wachtte op een punctie omdat ze bang waren dat ook zijn lever niet goed was. Daarbij kwam dat hij recentelijk was ge troffen door een hersenbloeding, waardoor hij zich niet goed kon bewegen en uitdrukken. Hij had zich nog niet in zijn lot geschikt dag voordat ik onder het mes moest, stond opeens een zuster aan mijn bed. Ze had een glazen kolf met een slangentoestand als een baby in haar armen en zei met een stem alsof ik de Lotto had gewonnen: „Meneer De Graaf, u krijgt van ons een clisma! Nou, wat zegt u daar van?!" Het klonk zo aanstekelijk dat ik me direct liet meeslepen: „Nou zuster, als dét zou kun nen!". Waarop de zuster me kor daat op de zij wentelde, technische uitleg gaf en waar schuwde dat ik misschien éven zou schrikken als de slang naar binnen ging. en dat liet hij merken door van tijd tot tijd, ook 's nachts, hart grondig te vloeken en door onbe houwen uit te varen tegen de verpleegsters. Ze konden bij hem geen goed doen. Hij was ook nog doof, zodat hem alles moest worden toegeschreeuwd. „Meneer Bakker, U krijgt nu een zetpil!!" „Eh...wat?" „Een ZETPIL!!!" „Zes pillen?" Ik dacht: laat die zuster gewoon die pil erin draaien zonder al die discussie, maar dat is strijdig met de patiëntvriendelijke benadering, die in een goed ziekenhuis als het Gemini wordt betracht. Elke medische of verzorgende hande ling moet worden aangekondigd en toegelicht. Zo worden de mensen niet overrompeld en we ten ze wat hen overkomt. Het beoogde geruststellend effect daarvan wordt versterkt door de boodschap op opgewekte en blij de toon uit te spreken. De mid- Ze kakelde gezellig verder terwijl ze bezig was. Het kwam erop neer dat de darm zich moest le gen omdat het anders misschien de volgende dag zou gebeuren als ik op de operatietafel lag. Want door de narcose verslappen de spieren. Welk een onwerkbare toestand dat zou opleveren voor de behandelende chirurg kon ik mij wel voorstellen, hoopte ze. Toen het apparaat leeg was, zei de zuster: „Zo lang mogelijk bin nenhouden en dan naar de wc!" Dus niet op de po, hoera. Het was in de vroege jaren vijftig dat ik voor het laatst in een zie kenhuis lag. Er is intussen veel veranderd. De verzorging in het Gemini-ziekenhuis doet weinig onder voor hotel Opduin. Ze ma ken het naar je zin, voor zover dat mogelijk is bij zo'n gedwon gen verblijf. Neem nou het voed sel. Ik dacht dat ik als patiënt in de laagste klasse zou moeten eten wat de pot schaft. Maar niks hoor, een zuster komt elke dag aan je bed om te overleggen wat je op je bord wilt hebben. Er is een aanbevolen basismenu, maar daarvan kan op allerlei ma nieren worden afgeweken. Ik lust gelukkig bijna alles, zodat ik bij voorbaat met de basis accoord ging. Was alleen bang dat het niet genoeg zou zijn. Ik eet thuis twee keer zoveel als een gemid delde Nederlander en dan nóg is er kans dat ik 's nachts wakker word van honger en de ijskast ga plunderen. Het Gemini biedt laatstgenoemde mogelijkheid niet, dus gaven ze me overdag zóveel eten dat het nauwelijks in de schalen en bordjes kon. Na een paar dagen nam de eetlust echter flink af, een gevolg van het langdurig niets doen en de daardoor slinkende energievraag. Nu weet ik tenminste zeker dat ik geen lintworm heb en dat dat gevreet en die magerte alleen maar het gevolg zijn van het voortdurend gedraaf bij het ver werven van mijn modale inko men. Ik had intussen gelegenheid om kennis te maken met de mannen met wie ik de zaal deelde. Naast mijn reeds genoemde buurman Bakker was daar meneer Huur man uit Utrecht, een wijs man met brede belangstelling. Hij bleek veel over Texel te weten. Hij heeft al jaren een sta-caravan op het terrein van Van der Star bij de Slufter en brengt de helft van het jaar op het eiland door. Zijn opvattingen over het op Texel te voeren toeristisch beleid sloten naadloos aan bij die van de overgrote meerderheid van de Texelaars: onmiddellijk stoppen met de groei, terugdraaien wat nog mogelijk is, niet nóg meer tent- en caravanplaatsen inruilen voor huisjes, overkantse projek- tontwikkelaars buiten de deur houden, geen grote of karakterlo ze gebouwen toelaten, ervoor zorgen dat ook mensen met een kleinere beurs op het eiland te recht kunnen en een krachtig ge meentebestuur kiezen dat zich niet laat inpakken door gladde praatjesmakers. Mijn gesprekken met de oude Texelganger leken op een samen zwering, omdat Huurman als ge volg van zijn ziekte zijn stembanden niet kon gebruiken en alleen maar fluisterde. Hoewel ik op normale geluidssterkte ant woordde, konden de nieuwsgierig meeluisterende andere patiënten er geen touw aan vastknopen, zodat ik die af en toe moest bij praten. We hadden ook een andersge- kleurde medemens op de zaal, een Surinamer, die ook een staa roperatie moest ondergaan. On danks die lotsverbondenheid lukte het niet om structureel kontakt met hem op te bouwen. Taalbarrière. Eenzaam was hij niet: elk bezoekuur verzamelde zich een meute prachtige zwarte mensen rond zijn bed. Verder noem ik meneer De Wardt uit Den Helder, lopend patiënt die in verband met suikerziekte, hartklachten en daarmee samen hangende andere kwalen voor onderzoek was opgenomen. Hij werkte bij de expeditie-afdeling van de Helderse Courant en reik te elke ochtend aan alle patiën ten van de zaal een exemplaar uit van dat provincieblad. Daarin las ik dat Den Helder aast op vestiging van een biogasinstalla tie, die van groente-, fruit- en tui nafval elektriciteit maakt op de meest milieuvriendelijke wijze Ik vond dat zo'n installatie veel be ter tot zijn recht komt op Texel als vervanger van de verdwijnen de PEN-centrale en dat ons ge meentebestuur daarover direct moet gaan praten met de provin cie. Of is dat al gebeurd? Tot mijn vreugde ontdekte ik direct na thuiskomst dat die gedachte dat ook op ons eiland leeft. Er zijn mogelijk sterke economische en technische argumenten voor zo'n installatie op Texel, maar ik wil wijzen op een sociaal argu ment, dat zeker moet worden meegewogen. Beseffen ze bij de provincie wel wat je de werkne mers van die installatie aandoet als je hen laat wonen en werken in Den Helder? Zo'n leuke stad is dat niet. Neem het me maar niet al te zeer kwalijk, maar ik heb een lichte afkeer van alles wat Helders is. Om die reden waren mijn verwachtingen van het Hel derse Gemini ziekenhuis niet zo hoog gespannen. Maar die afkeer is nu omgeslagen in trots. Dat zal blijken uit het vervolg van dit verhaal, dat vrijdag a.s. in deze krant staat. Deo Volente na tuurlijk. Harry.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1993 | | pagina 5