Vonen en winkelen
in Waalderstraat
Natuur beloont geduld
met groeizaam voorjaar
Maalf Balcken verbouwd
nder sfeer in te leveren
TEXELSE 25 COURANT
jeu we nostalgische bestrating
Sam Sam doen in
de Méérmarkt
Bedrijvig^?/#
Symposium natuur
en waterwinning
Transformatoren
nu op hun plaats
Inbraak
Mokslootproject
nu in boekvorm
——Landbouw
LANGS DE WEG
tiuktie Texels
is begonnen
Flying home
WOENSDAG 11 MEI 1994
Waalderstraat hoort bij de rest
het centrum. Dat is sinds de
„ding van de herstrating deze
ook visueel duidelijk. Twee
lang werden winkeliers en
«menden regelmatig ge
ld door bergen zand en ste-
Het was echter de moeite
de nieuwe rustieke keitjes
vakkenpatroon geven de
karakter.
igd c
H<
ifd:
iet
at k
nim.
dang hing de Waalderstraat
een beetje bij de rest van het
Het was een woonge-
waar enige ondernemer-
jviteiten werden ontplooid,
het winkeltje van Dam en de
Schoorl. Dit veranderde door
omst van supermarktgigant
Heijn in 1981. De Waal
raat werd aantrekkelijk voor
ijven en al meer ondernemers
gden zich er.
1991 werd het bestem-
rplan voor dit gedeelte van
Burg aangepast. De panden in
kaalderstraat vielen tot dat
rut in een zogenaamde „GB-
dus voor gemengde be
ing. Eigenlijk alles was er
tijk Bij de herziening van het
narden de bestaande onder-
igen voorzien van een win
kelbestemming. De woonhuizen
kregen een woonbestemming. Dit
betekent echter niet dat er in de
toekomst geen winkels meer bij
kunnen komen in de Waal
derstraat. „Er zijn een paar huizen
waarin wèl een winkel mag wor
den gevestigd, mits de woonfunc
tie ook in stand blijft. Dat laatste
willen we, om het centrum leef
baar te houden. Als er alleen win
kels zijn krijg je na sluitingstijd een
uitgestorven gedeelte. Bovendien
willen we geen woningen onttrek
ken aan de toch al krappe voor
raad op Texel", aldus een
woordvoerder van de gemeente.
Riolering
Om de Waalderstraat visueel te la
ten aansluiten op de rest van het
centrum was al twee jaar geleden
een herinrichting gepland. Het
bleek echter dat de riolering in
slechte staat verkeerde. In 1992
werd die daarom eerst aangepakt.
Nadat deze werkzaamheden wa
ren afgerond, werd voorlopig pla
veisel aangebracht, zodat de
straat kon „nazakken". Op 6 april
van dit jaar begon de herinrichting,
uitgevoerd door firma Westerla-
ken. Vrijdag werd het werk af
gerond.
De nieuwe pui geeft ook he, exterieur van he, horecabedrijf in de Dorpsstraat een vriendelijke uitstraling.
IFoto Harry de Graal)
utostraaf heeft een rustiek karakter gekregen door de herinrichting.
IFoto Tessa de GraalI)
uitbreiden omdat het
lOjk nodig is, zonder dat dit
gaat van het imago of
staande klantenkring; on-
itpen die menig horeca-
nemer dezer dagen bezig
in. Co Vermuë van café De
Balcken heeft zich ver
in de klant en van daaruit
aak bekeken. ,,Je kunt als
nemer wel bedenken hoe
sOemaal groter, beter en
kan, maar uiteindelijk gaat
mde klant", aldus Co Ver-
Die bepaald voor een groot
e sfeer." En dat wordt in de
20 jaar dat het eetcafé
at belangrijk gevonden.
itste jaren heeft met name
'gedeelte een grotere func-
^egen. De kaart werd uitge
pit in tegenstelling tot de
r' Volgens Co Vermuë was
terne verbouwing noodzake-
'nze keuken was maar een
Kerkante meter groot, en
Isvoorbereidings- en afwas-
'werd dat te klein."
februari werd op het plaats-
ter het café begonnen met
w van een nieuwe keuken.
nde de werkzaamheden is
gewoon open gebleven,
•"deeerste week mei, toen
toiletten werden verplaatst
e zaak een week gesloten,
ït Jan Pelgrim heeft de
van Co Vermuë vorm ge-
en aannemer Daalder uit
f°tp heeft het werk uitge
put Decnop heeft de tim-
faaamheden verricht.
2|6t dit als historische ex-
Pïï zat vroeger zelf in dit
café. Voor ons is het belangrijk om
ondanks de verbouwing het imago
en de sfeer vasthouden. Dus vra
gen we die timmerman. Zelf vind
ik het ook leuk dat juist hij die pa
nelen timmert."
De smaakvolle aanpassingen heb
ben geleid tot een betere routing,
extra tafels, en daardoor meer rust
in het bedrijf. „Maar het belang
rijkste blijft dat je lol hebt in je
werk. Ik kan het nog elke dag leuk
vinden om een kop koffie voor
iemand neer te zetten. Gewoon,
een lékker bakkie. Het is kneute
rig, maar als je daar geen aardig
heid meer in hebt wordt het tijd
om ander werk te gaan doen."
(MW)
Reinier van der Veen en Gré Pen-
ha doen Sam Sam in de voormali
ge supermarkt. Drank en
Spijslokaal Sam Sam staat voor
eten èn drinken in een pretentie
loos café. In zeven weken tijd is
de supermarkt verbouwd tot eet
café waarin plek is voor ruim 80
stoelen en 40 barkrukken.
Je moet een tamelijk goed motief
hebben om in De Koog een hore
cagelegenheid te beginnen. Con
currentie is immers alom
aanwezig. Reinier van der Veen,
die terugkijkt op ruim 20 jaar hore
ca ervaring, zegt een gat te zien
tussen de dure restaurants en de,
aan snackbar verwante, goedko
pere eetgelegenheden. „Volgens
mij kan je ook goed eten voor een
sympathiekere prijs", aldus Van
der Veen.
De voormalige Meermarkt is gron-
Gaan waterwinning en natuur sa
men, of zijn ze eikaars tegenpo
len? Over die vraag gaat het
symposium dat Staatsbosbeheer
en de waterwinbedrijven 27 mei
houden in het NIOZ.
Steeds vaker werken de water;
winbedrijven en terreinbeheerders
samen om te zorgen dat voldoen
de schoon water niet ten koste
van de natuur gaat. Het sympo
sium is bedoeld voor beheerders
van duinterrein, provinciale milieu-,
water- en groendiensten en dui
norganisaties.
Het ochtendprogramma bestaat
uit lezingen over toekomstige sa
menwerking en de ontwikke
lingsmogelijkheden, het Mok-
slootproject en waterbeheer op
Vlieland. Verder is er de presenta
tie van het boekje „Vreemde Zo
mergasten" over de natuuront
wikkeling in het Moksloottgebied.
Een excursie naar dat gebied staat
's middags op de agenda.
Deelname aan het symposium
kost ƒ45,- (inclusief lunch). Infor
matie bij SBB.
dig verbouwd. Rekening houdend
met de geluidsisolatie is er feitelijk
een doos in een doos gebouwd.
Het geheel doet, anders dan de
hoeveelheid zitplaatsen doet ver
moeden, gezellig aan. De inrich
ting bestaat uit een houten
meubilair in een oud-Hollands
groen en bordeauxrood decor.
Door het gebruik van een podium
en diverse rekjes zijn hoekjes ont
staan. Matglazen en messing lam
pen geven samen met een enorme
hoeveelheid ouderwetse schilderij
en een nostalgisch tintje aan het
geheel. Voor het laatste heeft van
der Veen allerlei antiekzaken en
zwarte markten afgestroopt. De
huidige tendens is nostalgisch,
makkelijk en ongedwongen; Sam
Sam gaat daar volledig in mee. „Ik
heb een hekel aan dat opgeprikte
gedoe in restaurants, aan dat ge
fluister."
De doelgroep waar op wordt ge
mikt is breed, van half twintig tot
ruim vijftig jaar. „De echte jeugd
hoef ik niet, ik wil geen schreeuw-
café", aldus Van der Veen. Ook
staat hem heel duidelijk voor ogen
dat Sam Sam een jaarbedrijf moet
worden. „Al die lege en gesloten
bedrijven in de winter met kale ge
vels en ongelapte ramen, het ziet
er niet uit."
Wat het jaarbedrijf betreft zit Sam
Met een grote kraan zijn giste
rochtend de twee stroom-
transformatoren in het nieuwe
PEN-trafostatton geplaatst. De
twee kolossen, van ongeveer acht
bij zes meter lang en drie meter
hoog, worden pas in september in
gebruik genomen. Ze dienen om
de stroom die via de kabel door
het Marsdiep naar Texel komt, om
te zetten in de juiste spanning. De
aangevoerde 50 kiloVolt wordt
dan getransformeerd tot 10 kV, die
vervolgens in het Texelse net
wordt gebracht. Het nog in aan
bouw zijnde trafostation bevindt
zich op het PEN-terrein op de hoek
Reijer Keyserstraat-Slingerweg.
Sam aan de goede kant van De
Koog, waar inmiddels meerdere
jaarbedrijven zijn. En wat de gevel
betreft; dat zit wel goed. Met de
zeer fraaie oud-Hollandse gevel
was zelfs de gemeente blij
(MWI
Terwijl de bewoners in bed lagen
hebben inbrekers zondag tussen
03.00 en 9.45 uur de benedenver
dieping van een huis aan de Pieter
van Cuijkstraat doorzocht. De poli
tie vermoedt dat ze zijn binnenge
komen door via de brievenbus de
deurkruk te bedienen. Bij hun ver
trek hebben de dieven de buiten
deur op een kier laten staan.
Staatsbosbeheer en de Grontmij
geven een boek uit over het
Mokslootproject. „Vreemde Zo
mergasten" gaat over de ontgin
ning, de waterwinning, de
natuurwaarden en de uitvoering
van het karwei. Het boekje wordt
gepresenteerd tijdens het sympo
sium „Waterwinning en natuurbe
heer: tegenpolen of op 27
Met het boekje wil SBB het
Moksloot-project op schrift stel
len. Tweede doel is het grootste
natuurontwikkelingsproject in de
duinen tot nu toe bij een breder
publiek onder de aandacht bren
gen. SBB ziet de natuurbouw als
de kroon op de veranderde status
van de Texelse duinen van woeste
gronden met landbouwkundig ge
bruik tot een waardevol natuurge
bied met mooie wandelpaden. De
uitgave is ruim voorzien van foto's
van Pieter de Vries. De tekst is ge
schreven door Toon Fey en het
ontwerp en de lay out waren in
handen van Studio Grabowski.
Het boekje is in een oplage van
1300 gedrukt door Brügemann.
De uitgave is financieel mogelijk
gemaakt door de bedrijven die bij
het Mokslootproject betrokken
waren. Het boekje is voor ƒ19,95
te koop bij de boekhandels en Eco-
Mare. Reserveren is nu al mogelijk.
De opbrengst is bestemd voorde
aanleg een vispassage bij stuwen
in de Moksloot.
Nadat regenwater en kou in de
lente het geduld van de landbou
wers langdurig op de proef stel
den, zijn de weergoden de boeren
nu gunstig gezind. Dankzij zonnig
weer, afgewisseld met een mals
voorjaarsbuitje heeft de natuur
deinhaalrace ingezet.
Een ritje over Texel leert dat er vrij
veel waterschade is. Behalve dat
er plaatselijk wintergraan is verzo
pen, valt tevens waterschade in de
bloembollen te constateren. De
schuld ligt bij de overvlo|dige re
gen, maar de perceelskeuze en de
grondbewerking zijn andere rede
nen van de open plekken. Percelen
met een matige drainage en sto
rende lagen in de ondergrond laten
waterschade zien. Maar ook gron
den met een ongelijke ligging,
geen goede afloop naar de sloot,
teveel laagten en te hoge kanten
op kopakkers zijn onbetrouwbaar.
Egaliseren onder droge omstan
digheden kan enorm veel schade
voorkomen. Draineren met een
schelpenlaagje op de drainreeksen
in gronden met een storende laag
in de ondergrond verbetert de ont
watering.
Grondbewerking
Daar waar de granen in de herft in
een fijn zaaibed zijngezaaid is de
waterschade het grootst. Voor het
oog liggen deze zaaibedden er wel
mooi bij, onder de afgelopen om
standigheden is dit niet de aange
wezen weg. Veel beter is het dat
de ingezaaide percelen grof de
winter ingaan. Dit biedt de graan-
planten de mogelijkheid te overle
ven. Er blijft dan voldoende lucht
in de grond om de plant te laten
ademen.
Bij de bloembollen is het meer dan
eens gebeurd dat er onder te natte
grondomstandigheden is geplant.
De bollen kwamen in een met wa
ter verzadigde grond. Voor het zet
ten van de wortels aan de bollen
was er tekort zuurstof waardoor
de bollen stikten. Wanneer me
teen na het planten een strodek
was aangelegd was de schade
veel kleiner geweest. De grond is
dan beschermd tegen de plensbui
en.
Onkruid
Door het zonnige voorjaarweer
van de laatste dagen is de groei
van zowel gras als onkruid op
gang gekomen. Kleine kiemplan-
ten van onkruid ontwikkelen zich
snel tot grote bossen, die moeilijk
zijn te bestrijden. De bestrijding
gaat het beste in een vroeg sta
dium en kan plaatsvinden met la
gere doseringen dan op de
etiketten aangegeven, mits tem
peratuur en vochtigheid goed zijn.
Naarmate die hoger zijn, is het re
sultaat beter en zijn bespa
ringsmogelijkheden (lager dose
ring) aanwezig.
Naast dat al jaren met een lage
doseringssysteem in suikerbieten
en snijmais wordt gewerkt, blijkt
uit onderzoek en praktijk dat dit
ook mogelijk is in granen. Goed re-
sultaat is mogelijk met middelen
met een lage hoeveelheid actieve
stof. Hiermee moet zorgvuldig
worden gewerkt. Dit betekent
goed schoonmaken van de spuit-
machines voordat in een ander ge
was wordt gespoten met een
ander middel Lagere dosering be
tekent meestal wel dat vaker moet
worden gespoten, maar de totale
hoeveelheid middel is minder en
voldoet aan de doelstelling van
een duurzame landbouw.
Grasland
De grasmat is soms stukgetrapt.
Dit geeft muurplanten en andere
onkruiden de kans zich te ontwik
kelen. Naast de chemische bestrij
ding is met een goede weidesleep
het onkruid te onderdrukken.
Open grasland geeft het snelst
een gesloten grasmat als het
wordt beweid. Regelmatig afvre
ten bevorderd de uitstoeling.
Meerder veehouders en stieren-
mesters houden een mineralenba-
lans bij. Er zijn flinke verschillen.
Niet zozeer in het gebruik van
kunstmest, als wel de aanvoer van
mineralen uit krachtvoer. Hier is
verbetering mogelijk. Er moet
meer worden gelet op gebruik van
grasland. Naast goed weidegras is
winning van wintervoer nodig
waarbij weinig of geen eiwitrijk
krachtvoer nodig is voor de
rantsoen-samenstelling.
Regelmatige controle van graslan
dontwikkeling is nodig. Dus tijdig
beginnen met maaien, liefst bij
een ruw celstofgehalte van 22 a
23 procent. Melkkoeien kunnen
daarbij tussen de 22 en 25 kg
melk met goede gehalten per dag
geven. Alleen die dieren bijvoeren
met eiwitarm krachtvoer, die meer
melk geven Te gemakkelijk wordt
in de weideperiode teveel kracht
voer gegeven. Wanneer de mine-
ralenboekhouding in 1996
wordtingevoerd en voor te hoog
gebruik van stikstof en fosfaat
moet worden betaald is het zinvol
daarop alvast in te spelen.
Kopziekte gevaar
Aanwending van drijfmest met
een zodebemester geeft een bete-
re mineralenbenutting Vooral kali
kan worden verhoogd, evenals het
eiwitgehalte. Hierdoor wordt het
magnesiumgehalte in het gras te
ruggedrongen. Het gevaar voor
kopziekte neemt toe, vooral als er
verschil in buitentemperatuur op
treedt. Koud en guur weer doet
het gevaar van kopziekte bij melk
koeien vergroten, dit in combinatie
met eiwit- en kalkrijk gras.
Om kopziekte te voorkomen moe
ten de dieren voldoende magnesi
um binnenkrijgen. Dit kan door dit
mineraal extra in het krachtvoer te
laten opnemen of gebrande mag-
nesiet over een dauwnat gewas te
strooien. Vóór de dieren de stal
verlaten geeft het aanvulling met
ruwvoer ook mogelijkheden.
Jan Koolhof.
s naar wens verloopt, kan
n week of vier Texels bier
9Gdronken. In de voorma-
fabriek aan de Schilder
de initiatiefnemer Harry
'n,angs een begin met het
van de eerste liters. Op
'nsPecteert Bonne de ketel
"et brouwvocht, een
van gerst en water, aan
's 9abracht. Door de hete
daarbij vrijkwamen
e de werkruimte al
*en sauna. Vervolgens liet
vocht weer afkoelen en
over in kuipen, waarin
°aistige bier ongeveer een
0est gisten.
Jaarlijks leg ik minstens
40.000 kilometer per vliegtuig
af, maar het is nog steeds niet
gewoon. Het blijft me verbazen
dat het mogelijk is om met 400
man tegelijk in zo'n aluminium
gevaarte door de stratosfeer
naar een of andere plek op aar
de te vliegen en daar nog be
houden uit te stappen ook.
Tijdens een vlucht zit ik altijd bij
een nooduitgang. Niet om snel
het vege lijf te kunnen redden
als er wat mis gaat, maar om
dat je daar extra ruimte hebt.
Op die plekken ontbreekt na
melijk een rij stoelen, zodat je
de benen kunt strekken en niet
langs anderen hoeft te wringen
als je naar de wc moet of wat
wilt rondkuieren. Dat laatste
doe ik veelvuldig, want ik ben
nogal ongedurig. De tip om
naar zo'n stoel bij een emergen
cy exit te vragen kreeg ik een
paar jaar geleden van tante Nel
Kooij en ik ben haar daar nog al
tijd dankbaar voor. Desondanks
vond ik mijn jongste reis
Singapore-Amsterdam een be
proeving. Ruim dertien uur in
één ruk. Ik heb geen zitvlees. Al
na een paar uur verveel ik me te
pletter en kijk hartstochtelijk uit
naar de eerstvolgende maaltijd,
niet zozeer wegens honger,
maar om wat om handen te
hebben. Het entertainment dat
ze aan boord bieden, is aan mij
niet besteed. De films zijn
meestal flauwe komedies, waar
ik thuis nooit naar zou kijken en
het muziekprogramma geeft
weinig plezier omdat het via die
klungelige oortelefoontjes met
goed klinkt. Het moet namelijk
vrij hard zijn om boven het ge
raas van de motoren uit te ko
men en dan komt de Pastorale
van Beethoven met tot zijn
recht, al wordt hij nog zo best
gedirigeerd door Leonard
Bernstein.
De conversatie met de passa
gier naast me liep al binnen een
uur muurvast. Het was een
Duitser die ook meermalen in
Indonesië was geweest en zeer
begeisterd was van alles wat hij
daar had gesehen und mitge-
macht. Hij had ook de taal ge
leerd en liet horen wat hij ervan
kon. Het klonk zoals Prins Bern-
hard Nederlands spreekt Toen
ik dat zei, was hij verguld, maar
toen hij hoorde dat ik van Texel
kwam, leek hij te bevriezen. In-
sel Texel. Hij zei het met een
blik vol afkeer. Ja, daar was hij
wel eens geweest. Eén keer, en
daarna - Gott zei dank - nie wie
der. Ik bleef vol spanning luiste
ren, benieuwd wat hem was
overkomen op ons Gouden
Boltje. Een oorlogsverleden kon
geen rol spelen, want hij was
nog geen vijftig. Misschien was
het een wielklemslachtoffer.
Dat zou prachtig zijn, want dan
had ik het levende bewijs hoe
schadelijk die klemmen zijn
voor ons eilandtoerisme. Toen
ik dóórvroeg, gaf hij geen ant
woord. Hij schudde krachtig
het hoofd en ging nukkig zitten
bladeren in de Holland Herald,
het blad vol molens- en tulpen-
verhalen dat de KLM aan haar
passagiers verstrekt. We waren
dus uitgepraat en toen zaten
we nog maar boven Burma met
11 uur en 32 minuten zitten
voor de boeg. Dat tijdsverloop
was precies te zien op het tv-
schermpje, waarop de KLM ook
aangeeft hoe hoog je zit (11 ki
lometer), hoe laat het is ter
plaatse en in Amsterdam (zes
uur verschil) hoe hard je gaat
(900 km per uur) en hoe koud
het buiten is (50 graden onder
nul). Met die informatie kun je
weinig doen, maar het geeft
een behaaglijk gevoel. Je denkt
dan: we blijven lekker binnen
vandaag. Ook projecteren ze
telkens een prachtig landkaart
je met daarop de positie van
dat moment. Zo weet je waar je
terecht komt als je onverhoopt
neerstort of - wat veel waar
schijnlijker is - door een kaper
tot landen wordt gedwongen.
Controleren of we ook echt bo
ven genoemde landen vlogen,
kon ik deze keer niet, want de
hele route werd in het stikke-
donker afgelegd. De meer ont
wikkelde lezers zullen begrijpen
dat dit mogelijk is omdat je in
westelijke richting vliegt en de
nacht dus min of meer bij
houdt. Bij daglicht kijk ik graag
en veel uit het raampje, als een
kind dat voor het eerst vliegt.
Langdurig kan ik boven Bangla
desh, India of Saoedie-Arabië
staren naar bergen, rivieren en
dorpjes in de diepte. Ik probeer
me dan voor te stellen onder
wat voor omstandigheden die
mensen daar wonen. Ook dat
geeft temidden van het gerief
van zo'n Boeing een goed
gevoel.
Na twee uur was ik uitgepraat,
uitgelezen en uitgekeken en
had ik ook de eerste maaltijd
achter de kiezen. Op zo'n mo
ment slaat de verveling toe. Een
normaal mens gaat dan slapen,
maar dat kan ik niet, althans
niet zittend. Als het toestel niet
vol is, probeer ik daarom voor
een tijdje te verkassen naar en
kele lege stoelen naast elkaar.
Als je de leuningen omhoog
klapt heb je een pracht bed en
kun je onder zeil, eventueel met
behulp van een glas whisky of
cognac, dat je op verzoek graag
wordt verstrekt door een ste
wardess.
Die stewardessen hebben ook
deze keer goed voor me ge
zorgd, al hadden de maaltijden
wel wat royaler gekund. Het
viel op dat de dames deze keer
buitengewoon groot en blond
waren, maar dat kwam omdat
ik de afgelopen vijf weken
steeds vertoefd had temidden
van kleine bruine mensen. Ook
qua gedrag sprong het verschil
in het oog. Die blonde KLM-
meiden lopen met grote stap
pen, zijn goedlachs en het blik
ken en blozen is niet van de
lucht als je ze plaagt. Een naar
Australië geëmigreerde landge
noot vertelde dat hij hen best
eens in de billen wilde knijpen.
Bij de stewardessen van Garu-
da en Singapore Airlines waar
mee hij doorgaans te maken
had, peinsde hij daar niet over.
Dat kon ik me voorstellen, want
dat zijn buitengewoon mooie,
maar frêle poppetjes. Als je
daarin knijpt blijft er weinig
over. Het zou me niet verbazen
als die meisjes na afloop van de
vlucht zorgvuldig in doosjes
worden opgeborgen. Ze glimla
chen voortdurend, geven je in
alles gelijk, maar van een echt
spontaan contact is geen spra
ke. Misschien is dat maar goed
ook want je weet nooit waar
het anders op uitdraait gedu
rende zo'n lange vlucht. Toen ik
van twee KLM-stewardessen
een foto maakte, stak de ene
haar tong uit en de andere trok
een paardebek. Denk maar niet
dat die Aziatische meisjes zo
iets doen Die blijven je ingeto
gen, onbewogen en
raadselachtig glimlachend aan
kijken met hun grote vochtige
zeehondeogen. Weet je dat
Singapore-stewardessen geen
nee mogen zeggen? Toch moe
ten ze wel eens wat weigeren.
Een kijkje nemen in de cockpit
mag bijvoorbeeld niet bij Singa
pore Airlines. Vraag je dat toch,
dan houden ze de boot af met
allerlei smoesjes. Tot er bij de
eerstvolgende tussenlanding
een verse bemanning aan
boord komt en het spel op
nieuw begint. Voor die weige
ring heb ik overigens alle
begrip. Ik zou immers best een
terrorist kunnen zijn, die de pi
loot met behulp van een hand
granaat of een Uzi dwingt en
heel andere bestemming te kie
zen dan in de dienstregeling
staat? Bij de KLM en Garuda
vertrouwen ze me echter zon
der voorbehoud. Ik mag altijd
even c\e cockpit in ter verdrij
ving van eerder genoemde ver
veling. Bij binnenlandse
vluchten in Indonesië breng ik
daar zelfs het grootste deel van
de tijd door en laat me van alles
uitleggen over navigatie en
techniek. Ik ben een beetje
luchtvaartgek.
Tijdens een vliegreis pleeg ik al
tijd één misdrijf: ik steel een sa
fety card. Dat is die
geplastificeerde kaart waarop
is getekend en beschreven wat
je allemaal moet doen en laten
als er een ongeluk gebeurt. Ik
moffel zo'n ding in mijn tas op
een onbewaakt moment. Dat is
knap spannend, want er is altijd
kans dat hij na de landing door
de douane wordt ontdekt en
dan sta je mooi voor schut. Als
excuus zou ik dan wel aanvoe
ren dat ik handelde in opdracht
van mijn zoon, die bezig is een
verzameling op te bouwen van
cards van alle vliegtuigtypen en
maatschappijen ter wereld. Zijn
jongste aanwinst is dus een
kaart van de KLM Boeing
747-400. een toestel met
wingleds en verlengd boven
dek, als je dat wat zegt.
Tenslotte is er dan toch die lan
ding op Schiphol. Ik ben altijd
ontroerd bij het zien van die
waterige polders bij Zaandam
en de bloemenkassen van
Aalsmeer. Ik houd namelijk van
Nederland. Er is geen moment
waarop ik me daarvan meer
van bewust ben dan na een reis
naar een ver land, waar alles
slechter is dan in Nederland,
behalve het weer, de natuur en
de mensen. Je beseft dan het
voorrecht om op zo'n goudbuit
te leven, waar niemand honger
heeft, waar het onderwijs gra
tis is, waar je kan zeggen en
schrijven wat je wilt, waar ook
de armste mensen de beste
medische verzorging krijgen
en... waar ze een eiland hebben
als Texel.
Harry.
