kwaliteit en enthousiasme
ip succesvol Strenderpop
Postkantoor krijgt
meer winkelimago
et hulp zelfstandig leven
HET NRF MAAKT HET MOGELIJK. GIRO 953.
TEXELSE C0URANT
Brommer gestolen
Verkeerd begrepen
Verdraagzaamheid
weg
r
ik zeggen wou..
waren,
langen
xip verleidde
DINSDAG 23 AUGUSTUS 1994
Naar school. Een baan. Reizen per trein. Met vakantie gaan.
Je eigen gang gaan. Iedereen wil dat. Ook mensen met een
handicap. Maar voor hen zijn deze dagelijkse dingen vaak lastig.
Het NRF financiert projecten voor toegankelijke gebouwen,
alternatief openbaar vervoer, aangepast werk en onderwijs.
Zodat ook mensen met een handicap zelfstandig kunnen leven.
NATIONAAL REVALIDATIE FONDS POSTBUS 96I 3800 AZ AMERSFOORT TEL. 033 758050 - FA* 033 75771 5
Een ontwikkeling die in mid
denstandskringen in DenBurg ove
rigens sceptisch wordt gevolgd.
Volgens een woordvoerder van
Postkantoren BV, de dochtermaat
schappij van Ptt Post, komen er
geen afzonderlijke loketten voor
reizen, uitzendwerk en andere
markten waarop de geprivatiseer
de organisatie zich ook heeft be
geven De precieze indeling van de
balies en het aanbod in de winkel
zijn deels afhankelijk van de perso
neelsbezetting. De postkamer
achterin het gebouw ondergaat
voor zover bekend geen wijzigin
gen.
De verbouwing neemt ongeveer
drie weken in beslag. Gedurende
die tijd zal het kantoor in een alter
natieve lokatie worden onderge
bracht.
niet op een varken. Jammer, als
mensen letterlijk en figuurlijk el-
kaars taal niet begrijpen.
Als iemand wil weten hoe Engel
sen over Hollanders denken is
,,The Undutchables" van C. White
en L. Benche een aanrader. Het
boek is vertaald door Justus van
Oei en uitgegeven door Nijgh
van Ditmar. Het is gechargeerd en
soms „verkeerd begrepen", maar
wel heel grappig met veel door
denkers. En wij komen er meestal
niet zo goed af, de Nederlanders.
Veel succes met krant en
carToons.
Arieta Tijssen-Remiëns,
Buinen.
4
Voor een 26-jarige inwoner van
Den Burg kreeg een avondje stap
pen in De Koog een nare afloop.
Toen hij terugkwam bij de schuur
aan de Nikadel waarin hij zijn
brommer had gestald, bleek zijn
tweewieler te zijn verdwenen. De
diefstal moet zijn gepleegd in de
nacht van vrijdag op zaterdag tus
sen 02.00 en 04.30 uur. Het be
treft een rode Puch maxi, voorzien
van het verzekeringsnummer
RHV675.
„jeugdige musici die de in het lan;
delijke muziekcircuit gerenom
meerde Jeroen Drabbe hebben
weten te strikken als mentor". Bij
zangeres Elles Kaercher (17)
schoot deze zinsnede in het ver
keerde keelgat. „Jeroen heeft al
leen Daniël van der Vis een paar
maanden vervangen toen die
moest varen. In die tijd heeft hij
twee nummers voor ons geschre
ven. Daniël is nu terug, maar om
dat we ons repertoire niet zo snel
konden aanpassen, speelt Jeroen
hier toch mee. Eigenlijk mag hij
oog blij zijn..." Omdat Drabbe zich
niet wenste uit te laten over zijn
rol bij Pride and Joy, moeten we
aannemen dat het ontstane onge
noegen op een misverstand be
rust. Overigens verzorgde de band
een aardig en „bluesy" optreden,
waarbij Drabbes nummers niet on
gunstig afstaken. Het stemgeluid
van Kaercher was zuiver, maar
nog weinig vol.
De act van „Skeuriezer" was ver
frissend. Tot dan toe werd het ge
luid vooral bepaald door
akoestische, melodieuze pop. De
ze „jonge honden" gingen er ste
vig tegenaan met strakke
funkmuziek. Vooral de inbreng van
twee blazers (Bart Bakker op saxo
foon en Maarten Elzinga op trom
pet) zorgde voor een „swingend"
geluid.
De hernieuwde kennismaking
werd met instemming begroet.
„Geronimo's Cadillac" kampte
met bezettingsproblemen. Broer
en zus Rey (Christiaan en Claudia)
en Jean Kooien moesten het zon
der drummer stellen, maar percus
sionist Rob Valkenburg zorgde er
met een geestdriftig gastoptreden
voor dat de ritmes desondanks
goed verzorgd waren. De presen
tatie ademde overigens veel pro
fessionaliteit, zonder dat dit iets
afdeed aan de lol in het spel. Het
gegeven dat de songs van eigen
hand waren, maakte de bewonde
ring er alleen maar groter op.
Rammelend
Naar het optreden van „Round
up" werd reikhalzend uitgekeken.
Menig festivalganger komt zelfs
speciaal voor de zangkwaliteiten
van de gezusters Sigrid en Ignace
Ramaker. Anderen vinden dat de
overige bandleden door deze be
langstelling tekort wordt gedaan.
Feit is dat de zussen prachtig kun
nen zingen en misschien wel te
weinig tot hun recht komen in de
enthousiast gebrachte, maar ram
melende muziek van Round up. De
band doet enigszins denken aan
de „vroege" Stones en met alleen
omdat nummers als „Beast of Bur
den" en „Start me up" op het re
pertoire staan. Het gitaargeluid
van Pieter Jan Kooger kent duide
lijke overeenkomsten met dat van
Keith Richard: „hakkend" en niet
altijd even zuiver.
„Super Groover!" was daarna van
een heel andere orde. Sinds Texel-
pop, waar de band veel indruk
maakte, had het vijftal slechts
twee optredens verzorgd. Een mo
gelijk gebrek aan ritme was echter
niet merkbaar. Hoewel vier „nieu
we" nummers gebracht werden,
klonk het geheel zeer doortim
merd. Het kan niet anders of de
bandleden doen de hele dag niets
anders dan luisteren naar CD's
van groepen als The Cult, Smas
hing Pumpkins en Soundgarden.
Anders valt niet te verklaren dat
de act zaterdag zeer vakbekwaam
oogde en klonk, terwijl de muzi
kanten klaagden over een gebrek
aan „geluid op het podium". Gita
rist Niek Witte: „Ik hoorde op mijn
monitor alleen drum, basgitaar en
heel in de verte mezelf. Op de gok
ben ik maar doorgegaan. Maar
iedereen zegt dat het zo goed
klonk. Nou, dat is mooi."
Magen vullen
Het optreden van „Peanuts", het
orkest rond de muzikale familie
Schafer, begon op het moment
dat het aantal toeschouwers een
hoogtepunt bereikt had. Na het
geweld van Super Groover! was
de rustige pop voor velen een wel
kome afwisseling. Anderen bega
ven zich gauw even richting huis
om hun magen te vullen.
De afsluiting van Strenderpop ken
de weinig verrassingen. Van „Just
Marrie", „Van Beurden Blues
band" en „The Shakin' Legends"
verwacht iedere Texelse muzie
kliefhebber dat ze kwaliteit op de
planken brengen. Dat vertrouwen
werd ook zaterdag niet be
schaamd. Just Marrie was mooi
en breekbaar (alleen het gitaarge-
luid klonk wat minder dan anders).
Van Beurden Bluesband strak en
hard en bij The Shakin' Legends
ging iedereen nog één keer uit zijn
dak. Helaas voor korte duur, want
toen de kerkklokken van Ooster
end aankondigden dat het negen
uur was, klonk de allerlaatste
noot. Jammer voor de festivalgan
gers, maar volgend jaar is er onge
twijfeld weer een aflevering van
Strenderpop.
Joop Rommets
Discussie
„Nothing to Lose" gaf aanleiding
tot discussie onder de festivalgan
gers. Als afsluiter werd namelijk
„Baby love" gespeeld, een num
mer van „Mother's Finest". Een
gepland optreden van deze Ameri
kaanse rockband in 't Stappeland
kon geen doorgang vinden, omdat
omringende campingbeheerders
bezwaar maakten. De immer-
enthousiaste speaker Henk Slikker
riep daarom uit: „Nothing to Lose
zorgt ervoor dat we op Texel toch
nog van Mother's Finest kunnen
genieten." Ook de andere num
mers ontmoetten trouwens veel
bijval onder het publiek.
Met covers van oude bluesgigan
ten als Robert Johnson was „Bott
le, Steel Company" ouderwets
goed. Het optreden werd ingezet
met „Er ligt een mooie toekomst
voor jou en mij". Dit nummer werd
speciaal voor „Een dagje we-
reld(s)wijd" in Molenkoog gecom
poneerd door gitarist Pieter
Adriaans en gaat over de verbon
denheid die mogelijk moet zijn tus
sen autochtonen en allochtonen.
De funkband Skeuriezer zorgde voor een strak en swingend geluid. Niet alle jeugdige toeschouwers toonden evenveel interesse.
Het postkantoor aan de Park
straat ondergaat in november een
ingrijpende aanpassing. De ver
bouwing is het gevolg van een
aanpassing van de landelijke
huisstijl van Ptt Post en de Post
bank. Er komt een winkel waarin
een breed assortiment produkten
en diensten worden aangeboden.
Afgezien een aanpassing van het
logo, verandert de buitenzijde van
het kantoor niet.
Na de verbouwing zullen de mede
werkers de klanten niet meer van
achter glas van dienst zijn, maar
staan de mensen voortaan aan
open balies te woord. In het kan
toor komt verder een winkeltje
waarin kranten, tijdschriften en
andere spullen worden aangebo
den, zoals dat elders ook gebeurt.
mogelijkheid bestaan, tijdens de
vakantieweken elkaar met respect
tegemoet te treden. Dat betreft in
de eerste plaats de gasten die het
eiland bezoeken. Maar ook de in
woners, de gastheren- en vrou
wen van de vakantiegangers.
Natuurlijk bestaat tussen Neder
land en Duitsland een verschil van
humor, cultuur, enz., maar is het
niet onjuist van „de Duitsers" en
„de Nederlanders" te spreken?
Kunnen we niet vrij van vooroor
deel met elkaar omgaan?
Misschien verbeteren enkele
Nederlands-Duitse avonden tij
dens de vakantie de situatie. Mis
schien vinden sommige mensen
van Texel het ook leuk binnen- en
buitenlanders te leren kennen. In
juni ben ikzelf voor de twintigste
keer met vakantie op het eiland
geweest. Ik hou van Texel en heb
gelukkig nog nooit problemen met
de Texelaars gehad. Ik denk dat
het best zo kan blijven.
Wolfgang Stiene,
Leverkusen.
Jammer dat de carToon sommigen
zo verkeerd viel. Ik vond het een
aardig woordgrapje en na goed kij
ken zag ik dat die ene man punto-
ren had, maar daarom lijk je nog
waar het hier over gaat: de toe
komstige gast van het eiland
Texel, oftewel de jonge generatie
van nu.
Afgelopen weekend was ik een
dagje op Vlieland. Het viel me op,
in vergelijking met enkele jaren ge
leden, hoeveel jonge mensen het
eiland bevolkten. Bij navraag in en
kele horecagelegenheden bleek dit
de Vlielanders zelf ook verrast te
hebben. Voor hen een prettige
ontwikkeling. Tenslotte keren veel
Bij deze wil ik reageren op uw re
dactioneel commentaar „Duit
sers" in de Texelse Courant van 12
augustus. Is het niet een kwestie
van verdraagzaamheid, als met
Duitsers niet zou zijn op te schie
ten? Is het niet dezelfde vraag, die
wij Duitsers ons moeten stellen?
Hoe zit het nou met onze ver
draagzaamheid?
We moeten niet alles dulden wat
er gebeurt en we mogen niet alles
doen wat ons te binnen schiet. Ik
denk dat wij grotere problemen
hebben, dan de groei van een be
paalde vorm van racisme. En op
het eiland Texel moet toch ook de
veel over gezegd en mis-
f nog wel meer over ge-
maar vaak door mensen
bij het onderwerp be-
Mensen met zake-
in de doelgroep
len", meende Hopman. „Het was
heel erg ondankbaar", vond ook
Rey. „Maar ja, dit was ons eerste
optreden op Texel. Dan hoort het
er een beetje bij."
„De Daltons", zoals de band heet,
zijn sinds een half jaar actief. Aan
grote optredens kwamen ze nog
niet toe, maar het feit dat ze al
eens in „De Engelenbak" optra
den, zegt het een en ander over
hun capaciteiten. In het Amster
damse theater-café spelen ar
tiesten die doorgaans doorbreken
naar de grotere podia.
Doorleéfd
De muzikanten van „Chaos" wa
ren zaterdag als tweede aan de
beurt om vijfentwintig minuten
lang het podium te bevolken. Hun
akoestische muziek was als van
ouds melodieus en goed in het ge
hoor liggend. Lot Kombrink
verkeerde in een uitstekende
vorm. Haar doorleefde stem, met
hier en daar forse uithalen naar
hogere registers, maakte in ieder
geval indruk op de langzaam in ge
tal groeiende schare toehoorders.
De enorme contrabas van Nienke
Bloksma voorzag het optreden van
een mooie visuele component.
In „Wij" kon het publiek vervol
gens mensen zien spelen die daar
voor en daarna hard moesten
werken om de organisatie op rol
letjes te laten verlopen. Dat lukte
ze overigens, net als hun optreden
een succes was. Het betrof dan
ook een bekende band met een
bekende stijl. De onbekende naam
was slechts te danken aan het feit
dat de band in deze samenstelling
voor het eerst een concert gaf.
Het betrof echter voor het meren
deel muzikanten die tot voor kort
actief waren in „Never Ending".
Vooral het laatste nummer deed
menigeen de oren spitsen. In de
popmuziek heet zoiets een cover,
in de klassieke muziek wordt
gesproken van een vertolking. Om
een lang verhaal kort te houden:
een stuk van Johan Sebastian
Bach werd uitgevoerd op een wij
ze zoals Exception dat in het verle
den heeft gedaan. Je moet ervan
houden, maar knap was het wel.
Mentor?
Het optreden van „Pride and Joy"
kunnen we niet afdoen met een
paar woorden van lof danwel kri
tiek. In de Vakantiekrant van vrij
dag werd gesproken over
van deze jongeren op oudere leef
tijd weer terug naar de plaats waar
ze vroeger een fijne vakantie heb
ben doorgebracht. Voor het be
treffende eiland een zekerheid
voor de toekomst. De toename
van het aantal jonge vakantie
gasten geldt met alleen voor Vlie
land, maar ook voor de overige
waddeneilanden, behalve Texel...
Een zorgelijke en enge ontwikke
ling waar menige branche op ons
eiland dit jaar al in negatieve zin
mee te maken heeft. Texel heeft
dit jaar een bepaalde matheid over
zich. Mede een gevolg van het
ontbreken van jonge gasten.
Gasten die hun vakantie nu voor
een deel op onze buureilanden
doorbrengen. Gasten die in de toe
komst mogelijk ook niet voor Texel
kiezen. Waarom jongeren weige
ren? Als ze rottigheid uithalen,
dien je ze niet weg te jagen, maar
maatregelen te nemen om die rot
tigheid te voorkomen. Wellicht kan
ik als niet-economisch betrokkene
een discussie op gang brengen.
Kees Klaassen,
Den Hoorn.
ad nóg wel een paar uren
duren", luidde zaterdag-
tven na negen uur één van
j weinige klachten over
irpop. Voor de rest bijna
Ioeds over het festival, dat
tl5 wat betreft het aantal
de hoeveelheid bezoekers
\waliteit van het gebodene
dijveren met Texel pop. Het
kelijke nazomerweer en
lie terrein bij de muzieknis
Oranjestraat zorgden zelfs
n extra dimensie.
nng van het festijn riep ge-
gevoelens op. Volgens
ibruik mogen jonge bands
minder toegankelijk genre
I opwarmen. Rommelige
iziek voor een handjevol
luwers, dat idee... Ditmaal
I. de gerenommeerde muzi-
^laudia Rey en Hans Hop-
bijgestaan door twee
tse collega's, echter de
aak voor een mooie ouver-
zorgen. Met aanstekelijk
nasme en klokgave pop-
lingen ze de uitdaging aan,
lemaal voldaan was na af-
en van de bandleden. „Dit
oof ik de eerste keer dat ik
itien man heb staan spe-
