Gezond vee wellicht
naar noodslachting
pleidingsschip TX 52
aar warmere oorden
angs de weg
TEXELSE ^7 C0URANT
Erfkamperen: boeren
respecteren maximum
Normen voor Siep de Boer verruimd
KRO-televisie
reconstrueert
reddingsactie
Texelse vakantiezorg
op Nederlandse radio
Zere knie
yJ!UriiïtU
bSmStU.A
w"'" CaW'6* 4>- Mi J V- •-' IJ.Ij
Oldebarneveld
VRIJDAG 21 JULI 1995
De boeren die vergunning hebben
om kampeerders op hun erf toe te
laten, houden zich over het alge
meen keurig aan de (nieuwe) re
gels. Ze laten niet meer dan acht
tenten of caravans toe.
Wethouder Daan Schilling vertelde
woensdag in de vergadering van
de raadscommissie voor ruimtelijk
en huishoudelijk beleid dat dit is
gebleken bij een zojuist gehouden
controle. Daarbij werden alle 72
vergunninghouders bezocht en
slechts één van hen had een tent
teveel op zijn erf. Deze overtreder
heeft een aanschrijving gehad.
Schilling zei dat boeren die in de
fout gaan, er rekening mee moe
ten houden dat hun vergunning
wordt ingetrokken. Die vergunning
kan dan weer uitgegeven worden
aan een andere agrariër. De animo
van de boeren om kampeerders te
houden is groot. Het aantal be
schikbare vergunningen is niet
toereikend. Vier boeren staan op
de wachtlijst.
52 „Johannes-Jan" van de firma Van Dijk vertrekt binnenkort naar Liberia aan de Afrikaanse westkust. iFoto Ben Korting)
De kans bestaat dat in de
noodslachtplaats aan de Marico-
weg in Den Burg toch gezond vee
mag worden geslacht. Oriënte
rende geluidsmetingen gaven het
bestuur voldoende vertrouwen
voor het houden van een
akoestisch onderzoek, voorwaar
de voor het krijgen van de beno
digde milieuvergunning.
Wethouder Schilling (milieu) ont
kende gisteravond in de commis
sie FET dat aan slachter Aad van
Heerwaarden toezeggingen zijn
gedaan dat de gemeente de
noodslachting zou sluiten.
Door verandering van de wetge
ving voor het keuren en slachten
van vee mogen in de noodslacht
plaats in Den Burg alleen nog kreu
pele (onbesmettel dieren worden
geslacht. Het stichtingbestuur
meende dat volgens de geldende
vergunning commercieel mocht
worden geslacht, maar legde zich
uiteindelijk neer bij de tegenover
gestelde visie van de gemeente.
Die had ook oor voor klachten van
omwonenden. Een rendabele ex
ploitatie bleek niet mogelijk, waar
door het bedrijf al geruime tijd stil
ligt. Een verzoek vanuit de buurt
aan de gemeente om de slacht
plaats te sluiten, legden b en w
echter naast zich neer.
Het stichtingsbestuur verwacht
dat het bedrijf wèl levensvatbaar
is als er reguliere slachtingen wor
den verricht. Om dat toe te staan,
eist de gemeente een nieuwe mi
lieuvergunning, Een aanvraag
daartoe wordt alleen in behande
ling genomen als een akoestisch
onderzoeksrapport wordt over
legd. Omdat de Stichting
Noodslachtplaats zelf op zwart
zaad zit, lijkt de raad bereid de
f4000,- die zo'n onderzoek kost te
willen voorschieten.
Redelijke kans
Volgens de afdeling Milieu is er
een redelijke kans dat de vergun
ning wordt verstrekt. Niet uit
gesloten is dat er in het bedrijf
geluidsisolerende maatregelen
moeten worden getroffen. Naar
verwachting draagt de gemeente
niet bij in die kosten.
Van eventuele overlast kan sprake
zijn bij de aan- en afvoer van vee
en dieren die buiten staan. Niet
uitgesloten is dat de gemeente be
perkingen stelt aan de aantallen
dieren die per dag mogen worden
geslacht.
Naar verwachting zullen omwo
nenden gebruik maken van de mo
gelijkheid om bezwaar aan te
tekenen tegen de nieuwe milieu
vergunning. Dit zal de procedure
zeker niet bespoedigen.
De milieuvergunning voor de
slachterij van Siep de Boer uit De
Cocksdorp zal sneller rond zijn,
verwacht de gemeente. Het colle
ge wil de voorwaarden voor het
bedrijf iets verruimen.
Dat betekent dat de slachterij iets
meer geluid mag voortbrengen.
Geluidsmetingen door de gemeen
te hebben inmiddels uitgewezen
dat de slachterij met enkele kleine
aanpassingen wel voor een milieu
vergunning in aanmerking kan ko
men. De afdeling milieu verwacht
de kwestie binnenkort rond te
hebben. Ook dit bedrijf dient zich
aan bepaalde tijden en hoeveelhe
den vee te houden.
Vandalisme. Een onbekende sloeg
dinsdag een gat in de achterruit
van een personenwagen. Schade
f250,-. Eigenaar is een 27-jarige
man uit Den Burg, die de auto had
geparkeerd aan het Schilderend.
Voor opnamen voor het pro
gramma „Wie o wie" kwam
gisteren de KRO-televisie naar
Texel. Er werd gefilmd bij de
Texelse reddingsbrigade van
de KNBRD in De Koog, waar
bij een redding van het vorige
seizoen werd gere
construeerd.
Bij deze actie moest de briga
de een afgedreven Duitse
windsurfer naar de wal halen,
de heer Krause. Krause is in
De Koog bekend als trouwe
de kleine kant is, zag het bedrijf er
geen toekomst meer in. De kotter
werd vorig jaar juni gesaneerd.
Daardoor mag ook dit schip niet
binnen de EG worden verkocht.
In span
Alle drie casco's werden in 1982
bij Marcon te Hoogezand ge
bouwd en afgebouwd bij Hoek
man te Urk. Het bijzondere aan de
hekkottertjes, met een lengte van
22,50 meter, zit hem in de voor
tstuwing. Er staan namelijk twee
motoren in, welke via een koppe
ling één schoef aandrijven.
De achterliggende gedachte was
als volgt: Er kon met één motor
(300 pk) binnen de 12 mijls-zone
met bokken worden gevist. Dit
bespaart brandstof. Op haring kon
na Van Dijk gebruikte de
toor de vangst op haring en
Omdat de kotter wat aan
Avro's Radiojournaal besteedt
zondag aandacht aan het proef
project „Vakantiezorg op Texel".
Op Radio 1, tussen 12.00 en
14.00 uur, wordt een zes minuten
durende reportage uitgezonden.
Met het project wordt bekeken in
hoeverre zorgbehoevende mensen
toch vakantie kunnen vieren. Als
het succesvol is, wordt het even
tueel overgenomen door andere
recreatiegebieden in Nederland.
De Avro heeft op Texel gesproken
met Ineke van Coeveringen (bege
leidster van het project), Henk
Groenen (VWI en een vakantie
gast die deze week van het project
gebruik maakte
jaarlijkse gast, die zich niet al
leen op het water vermaakt
maar ook regelmatig met een
zeilfiets over het strand rijdt.
Het afdrijven en de redding
werden gisteren overgespeeld
met Krause zelf in de hoofd
rol. Het wordt een filmpje van
ongeveer zes minuten, onder
deel van de totaal 50 minuten
durende uitzending waarin
meerdere reconstructies van
ongelukken zijn opgenomen.
De vermoedelijke uitzendda
tum is maandag 28 augustus,
Nederland I, 20.30 uur. De fo
to werd gemaakt tijdens het
vraaggesprek met Angelique
Coot-Beekhuis (281 die actief
bij de redding was betrokken.
IFoto Harry da Graaf)
52 „Johannes-Jan" van
na Van Dijk uit Oosterend is
[hl aan een bedrijf in Liberia
ja Afrikaanse westkust.
;aa verliest de Texelse zee-
jeen opleidingsschip waar-
n of meerdere opvarenden
anig Texelse kotter hun eer-
ebenen haalden. Op vier
i schepen varen schippers
il schippers die als aanko-
maatje bij Bram van Dijk
osterden.
nu voorbij. Het schip is via
Wiem verkocht aan West-
te te Monrovia. Een Hei
bemanning stomen de
kotter naar de nieuwe
btn.
52 was het derde en laat-
hp van de firma Van Dijk.
drijf dat - zoals gebruikelijk
isserij - overging van vader
o De kotter werd ontwor-
«Holland Launch uit Zaan-
De bekende familie
nu zit hier achter,
dne schepen van dit type
si. De eerste was de TX
t Jaap van der Slikke, de
ns de TX 52 en de derde
lbouwd voor Van der Vis
De „32" „Cornelia Wil-
I' is lang geleden al ver
en vaart voor een
üert in de Ierse Zee. De TX
omelia Catharina" vertrok
mng in 1991 vorig jaar naar
buiten de 12 mijl met twee moto
ren in span worden gevist. Met
twee kotters kon zo met 1200 pk
worden gevist. De Scheepvaar
tinspectie stak hier echter een
stokje voor. De vissers vochten dit
aan, maar moesten in de rechts
zaal toch buigen voor de overheid.
Roepletters
Vermeldenswaardig aan de TX 52
zijn de roepletters P.F.E.B., dezelfde
als van het bekende passagiers
schip „Johan van Oldebarneveld"
(JvO). Voormalige Indiëgangers en
emigranten (en achterblijvers)
kunnen zich dit schip zeker nog
herinneren. Het was echter wèl
200 maal zo zwaar, 9 keer zo lang
en het vermogen was 23 maal zo
groot als dat van de TX 52!
Het is te hopen dat de kotter in Af
rika een betere toekomst wacht
dan de JvO. Het passagiersschip
ging in het jaar van verkoop (1963)
met veel verlies aan mensenlevens
door brand verloren.
Roy M. Helleman
Het bekende pessegiersschip de Johen ven
de TX 52.
had dezelfde roepletters als
(Foto archief Roy M Helleman)
tullen het wel weer niet
tn, maar ik heb een voef-
r« En dat terwijl ik nooit
«ijn leven gevoetbald heb.
«I, dat laatste is niet heie
waar. Als 13-jarig jongetje
ik op 30 juni 1954 in
olverband kortstondig mee
Sn wedstrijd op het oude
'■«ld, aan de Hollewalsweg
lover Scholleboe van Han
fe Luitenant. Ik had geen
"ar het móest, want in die
was alles verplicht wat
isrboden was. De spelre-
*inde ik niet en ik schopte
in het verkeerde doel. Ik
van trots, maar de andere
ns waren woedend en
'den me uit. Toen ik twin-
dnuten later de bal de an-
Lant optrapte was het
iow hommeles, want er
Mussen rust geweest en
waren ze gedraaid,
stuwend schopten ze me
veld en ik ben er nooit
°P geweest.
traumatische belevenis
"men met een nagenoeg
';9e zonsverduistering, zo-
in meer dan één opzicht
zwarte dag voor me was.
na het balincident ver-
de zon bijna helemaal,
itd donker en koud en de
van Han gingen op stok.
—Jee beleef ik het opnieuw
"dtmernes. Roomse jon
net scheenbeschermers
hun kousen zitten me
Witema, trappen me te-
"i'in kont n schreeuwen:
5 oen.' stomme oen!
het woord oen in 1954
bestond. Ik ren dan
"ïn leven, telkens vallend
in de verse schapenkeutels.
Krijsend wordt ik dan wakker,
badend in het zweet onder mijn
4-seizoenen Texeler dekbed.
Erg hè? Ik zit nu in een praat
groep met vier mensen, die het
zelfde trauma hebben. Die
haten sport, maar ze houden
van de natuur. Binnenkort zijn
we te zien in een speciale
Thijsse-aflevering van een
praatprogramma: Rondom Tien
voor Texel.
Terug naar mijn knie. Die was al
een paar maanden dik en pijn
lijk. Mijn lijfarts Waverijn keek
er hoofdschuddend naar en
verwees me naar de fysiothera
peut. Zo kwam ik terecht bij
Henk de Steur, die tegenwoor
dig is gevestigd in een gebouw
aan de Wilhelminalaan,
gesticht door onze enige Texel
se projectontwikkelaar Mom-
berg. Die man weet van de
hoed en de rand en dat merk je.
De laatste keer dat ik door een
fysiotherapeut werd behan
deld, was 45 jaar geleden. Zo'n
man noemde zich toen nog ge
woon masseur. Enkelaar heette
hij. Een paar keer per week
kwam hij met de eerste boot uit
Den Helder en behandelde
Texelaars in Eben Haezer in de
Julianastraat. Meneer Enkelaar
deed zijn naam eer aan, want
hij was de enige masseur op
Texel, een heel verschil met te
genwoordig. Het bórst hier nu
van de fysiotherapeuten en ze
hebben het allemaal druk. Het
is tegenwoordig op dit eiland
blijkbaar een kreupel zootje.
Henk de Steur kon me er echter
nog bij hebben, gréég zelfs.
Aardige man, ik mocht al me
teen jij en jou tegen hem zeg
gen. Hij geeft zijn cliënten het
gevoel dat zij wat te betekenen
hebben, wat heilzaam is voor
mensen met een trauma zoals
ik. Het zou me niet verbazen als
dit hoort bij het psychologisch
deel van de behandeling. Toen
ik mij telefonisch meldde voor
de eerste afspraak, zei hij blij
verrast: Harry? Toch niet dè
Harry?!
Kijk, dót mag ik nu graag horen.
Als alle logiesverstrekkers en
winkeliers zo met hun klanten
zouden omgaan, zouden we nu
niet met stagnerend toerisme
zitten. Ik was dan ook zichtbaar
ontroerd. Ook bij het eerste be
zoek aan zijn praktijk bleek dat
Henk zijn cliënten op hun ge
mak weet te stellen. Het verblijf
in de kleine wachtruimte is al
zalig. Daar klinkt een spranke
lend semi-klassiek muziekje,
een verademing na alles wat je
tegenwoordig in veel winkels
en op straat hoort. Op de
leestafel ligt de Volkskrant van
die dag en het ruikt er nog naar
Momberg, zo nieuw en fris is
het allemaal.
xDoor deze ambiance was de
kniepijn al over toen ik mij be
haaglijk uitstrekte op de massa
getafel. Henk had echter al snel
het defecte deel van het knie-
gewricht gevonden en ging
daarin knijpen zodat het meer
pijn deed dan ooit tevoren.
Daarvoor was ik niet gekomen,
maar De Steur legde uit dat op
deze wijze de doorbloeding
werd bevorderd en daarmee het
herstel. Schokkend was zijn
mededeling dat mijn meniscus
niet in orde was. Ik had een
voetbalknie! Deze diagnose
wees ik schaterlachend van de
hand. Ik had immers meer dan
40 jaar geen voetbal aange
raakt! Viel Henk daar even door
de mand. Waarop De Steur
koeltjes uitlegde dat zo'n voet-
balbalknie ook door andere oor
zaken ontstaat: misstap of
langdurige overbelasting. Dat
laatste moest het zijn, want
misstappen bega ik alleen in fi
guurlijk opzicht.
De meniscus is een stukje
kraakbeen dat een rol speelt bij
de verdeling van krachten in
het gewricht. Het dingetje kan
door overmatige druk kapot
gaan of gekneusd raken. Door
massage, dus betere doorbloe
ding is herstel misschien moge
lijk. Anders moet net mes erin,
waarbij de meniscus geheel of
gedeeltelijk wordt verwijderd.
Op dat laatste zal het wel uit
draaien, want acht fysiothera-
peutische behandelingen
hebben geen blijvend herstel
opgeleverd.
Het was dus wel een aangena
me ervaring. Helaas vergat ik
een keer mijn afspraak en een
andere keer bleef ik weg omdat
ik toch maar liever naar een
brand ging. Het viel me mee
dat deze afspraken niet in reke
ning zijn gebracht. Waarschijn
lijk komt dat omdat De Steur op
een gegeven moment zelf niet
kwam opdagen. Zijn hard mee
werkende vrouw liet telefo
nisch weten dat hij een ongeluk
had gehad. Ze kon of wilde niet
in details treden, maar ik had al
snel uitgezocht dat hij thuis op
zolder met zijn hoofd tegen een
balk was gelopen. Hersen
schudding. Hij moest rust hou
den en liet zijn werk voor een
deel over aan een snel inge
huurde overkantse collega. Zo
werd ik uitgeleverd aan Coen-
raad Betzoldt uit Schagen. Die
is nogal jong, dus niet ervaren,
zodat ik dacht: als dat maar
goed gaat.
Maar het ging best. Ik kon zelf
ook nog wat voor de prille para
medicus betekenen, want hij
kende Texel nauwelijks en wilde
graag alles weten over de soms
bizarre zeden en gewoonten op
dit eiland. Hij was zeer oplet
tend, zoals telkens bleek als ik
tijdens een behandeling over
hoorde, wat ik bij de vorige be
handeling had gedoceerd. Nu
nog een paar jaar op Texel wer
ken èn wonen, dan komt het
wel goed met hem.
Het spannende van zo'n jonge
paramedicus is dat hij meer dan
oudere collega's gebruik maakt
van de nieuwste technieken.
Inplaats van handmatig kneden
bevestigde Coenraad twee
electroden op mijn knie en joeg
daar elektriciteit doorheen. Dat
gaf een heftige prikkeling maar
het wende snel, waarna het
voltage werd opgevoerd. Het
was telkens opnieuw schrik
ken. De pulserende stroom-
schokken deden het hele been
en alles wat eraan zat heftig
schudden, maar het wende
steeds weer en het voelde zelfs
lekker. Al na vier behandelingen
begon ik verslaafd te raken aan
electriciteit en ik moest elke
dag even mijn vingers in het
stopcontact steken of aan een
batterij likken om me een beetje
goed te voelen. Het zat er dik in
dat ik telkens hogere voltages
nodig zou hebben voor het be
reiken van hetzelfde effect, zo
dat ik op het laatst zelfs aan de
electrische stoel nog niet ge
noeg zou hebben. Zover mocht
het niet komen. Ik ben nu hard
bezig met afkicken. Het gaat
goed. Ik ben al een week span-
ningvrij en woensdag durfde ik
voor het eerst zonder batterijen
de straat op.
Iets minder enthousiast was ik
toen Coenraad mij betrok bij de
actie die hij en zijn collega's
voeren tegen de plannen van de
staatssecretaris om straks nog
maar een beperkt aantal fysio-
behandelingen te vergoeden.
Een levensgevaarlijke bedrei
ging voor de bedrijfstak, want
het zal ongetwijfeld leiden tot
een uittocht van patiënten en
dus tot minder emplooi voor
het leger fysiotherapeuten. Die
therapeuten denken dóór na
tuurlijk niet aan, het gaat hen
uitsluitend om de armlastige
patiënten die straks na negen
behandelingen de straat wor
den opgestuurd en de rest van
hun leven onder helse pijnen
moeten zien door te komen.
Hij had een standaard bezwaar
schrift, dat ik alleen maar hoef
de te ondertekenen en
vervolgens opsturen naar een
kamerlid naar keuze. Een adres-
senlijstje zat erbij.
Ik houd niet van standaardbe-
zwaren, die tienduizendvoudig
naar bewindslieden worden
gestuurd. De kracht van een ar
gument wordt immers niet gro
ter door dat argument
eindeloos te herhalen. En zeker
niet als die brieven afkomstig
zijn van patiënten die met hun
therapeut tijdens die eindeloze
behandelingen zo'n fastasti-
sche relatie hebben opge
bouwd, dat je van hen
nauwelijks een objektief oor
deel kunt verwachten. Ik heb
daarom zelf iets heel anders in
elkaar gezet en dat aan alle par
tijen toegestuurd. Zoals u van
mij mag verwachten is het niet
alleen een protest, maar ook
een voorstel hoe het anders
kan: een totaal andere aanpak
van deze vorm van gezond
heidszorg, die miljoenen zal
besparen en nieuw overvloedig
geluk zal brengen aan honderd
duizenden lijdenden in gans
Europa. Het onderwerp is dus
niet Texels genoeg om er in de
ze krant uitvoerig over te schrij
ven, maar de nationale media
zullen er spoedig vol van staan,
zodat ik daarheen gemakshalve
verwijs.
Het komt er op neer dat het
aantal te vergoeden behande
lingen onbeperkt blijft en dat
dit mogelijk wordt gemaakt
door fysiotherapie en psychia
trie samen te voegen. De be
handelingen worden
gecombineerd. Niets is immers
zo goed voor geestelijke rust en
stabilieit als lekker gekneed en
geaaid worden door een thera
peut, die er ook nog een aange
name babbel bij heeft. Ik spreek
uit acht weken ervaring. Voor
mensen uit andere culturen die
weten dat lichaam en geest al
les met elkaar te maken heb
ben, is dat geen nieuws. Het
past trouwens ook in de Texel
se cultuur om twee dingen te
gelijk te doen of tot je te
nemen. Twie is Tessels.
Intussen loop ik nog steeds
met die voetbalknie In afwach
ting van de operatie, die niet
door Henk of Coenraad, maar
door een overkantse chirurg zal
worden uitgevoerd. Die ingreep
schuif ik graag nog wat voor
me uit, want met dit zomerse
weer is het zonde om in het zie
kenhuis te liggen. Problemen
geeft het niet, want ik draag
een bandage, voor f19,50 bij de
apotheek gehaald. Die elastie
ken band rond mijn knie neemt
de taak van de meniscus blijk
baar over, want ik voel geen
centje pijn. Jammer dat die din
gen alleen in witte kleur be
staan. Nogal besmettelijk. Toen
ik mijn verbonden knie vorige
week toonde aan mijn 88-jarige
moeder in de hoop wat begrip
te krijgen voor mijn lot, zei ze
alleen maar korzelig: „Je mag
dat ding wel eens wassen".
Eigenlijk zou ik er een moeten
bijkopen, zodat ik de ene draag
terwijl de andere in de was zit.
Maar ons ben suunig, hè?
Een ernstiger probleem is ont
staan nu ik in verband met de
warmte wel eens in het open
baar verschijn met een korte
broek. Mensen zien dan die
bandage en willen opheldering:
„Wot is 'r met jó beurdDat
geeft veel oponthoud, want ik
maak me er niet met een Jantje
van Leiden vanaf. Het bevredi
gen van nieuwsgierigheid is
tenslotte mijn roeping. Zo kon
het gebeuren dat ik woensdag
in de baas z'n tijd drie kwartier
wegbleef, toen ik bij echte bak
ker Timmer mijn Bruin van de
Molen ging halen. Want onder
weg werd ik drie keer aange
houden. O, wat hebben wij
Texelaars toch een warme en
welgemeende belangstelling
voor elkaar! Maar zo komt de
Texelse Courant natuurlijk nooit
vol. Dat gelul moet dus onmid
dellijk ophouden. Daarom stel
ik jullie door middel van deze
column collectief op de hoogte
van het héle verhaal. Zoals al
tijd wetenschappelijk onder
bouwd en met één ster, dus
voor 94% waar. Met de bede
dat iedereen het leest, zodat
niemand meer begint over die
rotknie, tekent
Harry.
