Texelaar maakt naam
in medische wereld
Wat ik zeggen wou...
6
350 ha. beschikbaar voor
groener ondernemen"
GeknipgC?;
TEXELSE
COURANT
Wat ik zeggen wou
Bedrijvi gheid
Sauna Calluna:
vrijdag open
voor 55 plussers
Zaalvoetbal
voor pupillen
Pianocursus
Van pismarkt
naar Vismarkt
r
Wie het eerst komt, die het eerst maalt
Bedrijvig/k??r/
Het Kleine Verschil
wordt „Bij Jef"
Marsdiep
VRIJDAG 2 FEBRUARI 1996
Ilfocn on temr«
Stefan Kuip - van ,,Op Ruimte" - ontwikkelde een revolutionair computerprogramma
voor het testen van röntaenfoto's. iFora Ham* ria Graat i
voor het testen van röntgenfoto's.
Toen hij vorig jaar zijn stage bij het
Medisch Centrum Alkmaar (MCA)
begon, wist Stefan Kuip (21)
maar ternauwernood waarvoor
röntgenfoto's dienen. Hoe ze
worden ontwikkeld en dat je
streng moet toezien op voldoen
de kwaliteit, daar had hij zich het
hoofd nooit over gebroken. Het
vormde allemaal geen beletsel om
in korte tijd een revolutionair com
puterprogramma te ontwikkelen,
waar zowel patiënten, bedieners
van de ontwikkelmachine als de
financiële mensen van het zieken
huis veel baat bij hebben.
Bedoeling van een röntgenfoto is
De sauna van zwemparadijs Cal
luna is voortaan ook op vrijdag
open, speciaal voor 55 plussers.
Dat heeft te maken met een actie
om deze leeftijdscategorie te la
ten kennis maken met sauna.
„Vooral mensen die wat ouder zijn
hebben veel voordeel van sauna
baden om hun conditie op peil te
houden. Bovendien is het een pri
ma middel tegen verkoudheid, stij
ve spieren en andere ongemak
ken", vertelt waarnemend be
drijfsleider Gert Pansier. De 55
plussers zijn welkom van 14.00 tot
19.30 uur. Om er maximaal genot
en resultaat van te ondervinden is
het belangrijk dat het saunabaden
gebeurt volgens beproefde regels.
Beginners worden daarom geïn
strueerd en begeleid door een
badmeester die ook zelf sauna-
ganger ïs.
Om de animo aan te wakkeren
biedt Calluna tot 1 april a.s. een
extra service: alle saunabezoekers
(dus ook jongere leeftijdscatego
rieën) mogen tussendoor of na af
loop gratis gebruik maken van de
rest van het zwemparadijs, tijds
duur onbeperkt. Deze regeling
geldt alle openingsdagen.
(Foto Harry de Graaf)
dat deze zoveel mogelijk over-
gangstinten tussen zwart en wit
laat zien, om lichamelijke afwijkin
gen als kankergezwellen op te
kunnen sporen. Er zijn twee me
thoden om dat te bewerkstelligen.
De machine die de foto's ontwik
kelt moet goed werken. Water,
ontwikkelvloeistof en fixeer horen
in de juiste hoeveelheid te worden
aangevoerd. De tweede methode,
de patiënt een hogere dosis rönt
genstraling toedienen, is eigenlijk
geen écht alternatief, gezien het
feit dat deze straling nu niet direct
gezond is.
Logisch dus dat de ontwikkelma-
chines in een ziekenhuis regelma
tig worden gecontroleerd. Daar
voor heeft fabrikant Agfa een spe
ciaal computerprogramma ont
wikkeld, dat de foto's na scanning
beoordeelt. Wanneer de kwaliteit
beneden een bepaalde norm komt,
is duidelijk dat de ontwikkelmachi
ne hapert en moet worden gere
pareerd.
Vervloeken
Bezwaar is echter dat het compu
terprogramma van Agfa door de
medewerkers van de röntgenafde-
ling werd vervloekt. Het kon alleen
worden opgestart door middel van
een menu, waarna vele „stappen"
moesten worden genomen. Con
troles werden op die manier zeer
tijdrovend en konden door de rönt-
genafdeling niet vaker dan twee
keer per week worden uitgevoerd.
Het was niet het enige bezwaar
tegen het programma, reden voor
de betreffende afdeling om de in-
strumentatiedienst van het MCA
naar een betere oplossing te vra
gen. Deze dienst - verantwoorde
lijk voor aanschaf en beheer van
de medische apparaten - besloot
daarop Texelaar Stefan Kuip van
de plaatselijke Hogeschool aan het
karwei te zetten. De derdejaars
student elektrotechniek had op
dat moment, begin vorig jaar, een
half jaar durende stage voor de
boeg. „Ik had geen idee hoe een
röntgenfoto wordtontwikkeld.
Om eerlijk te zijn weet ik er ook nu
nog niet zoveel van. Maar daar
ging het niet om. Als ik maar be
greep wat het gevraagde compu
terprogramma moest doen."
Dat deed de Texelaar kennelijk erg
goed, want na circa drie maanden
had hij reeds een werkend pro
gramma ontwikkeld. „Dat was
mijn bedoeling ook, want daar
door konden de medewerkers er
eerst nog mee stoeien." Toen
tenslotte ook de spaarzame plooi
en waren gladgestreken, beschik
te de röntgenafdeling over een
geolied en zeer gebruikersvriende
lijk programma. „Een controle
duurt precies een half uur korter
dan vroeger", vertelt Kuip. „Daar
door kunnen ze de apparaten nu
drie keer per week testen."
Er zijn nog meer voordelen. Omdat
de kwaliteit van de foto's stabieler
is, hoeven opnamen minder vaak
te worden overgedaan. Dat is zo
wel kostenbesparend als een ge
luk voor de patiënt, die aan minder
straling hoeft bloot te staan. „De
directie van het ziekenhuis was
ook blij met mijn programma. Er
wordt een nieuwe regelgeving ver
wacht, waarin de maximum hoe
veelheid röntgenstraling per
patiënt wordt vastgesteld. Met dit
programma lopen ze daarop voor
uit."
Volgens de Alkmaarse Hoge
schoolkrant, die een paginagroot
artikel aan de uitvinding wijdde,
hebben andere ziekenhuizen in
middels interesse getoond. Het
MCA is bereid het programma op
termijn tegen kostprijs te verko
pen. Een en ander betekent ook
dat de naam Stefan Kuip inmid
dels niet onbekend meer is in de
medische wereld. Wat verwacht
hij van zijn eigen toekomst? „Ik wil
verder in de computertechniek,
maar niet in de medische richting.
Precies weet ik het nog niet. Trou
wens, mijn studie duurt nog een
jaar. Ik moet eerst maar eens een
afstudeerproject vinden."
Joop Rommets
In Ons Genoegen start zaterdag
om 9.00 uur een zaalvoetbaltoer-
nooi voor D-pupillen. Ruim vijftig
voetballertjes in de leeftijd van
tien tot twaalf jaar worden door
organisator Texel '94 ingedeeld in
teams met de namen van de Euro
pese kampioenen. Om ongeveer
12.30 uur wordt de finale
gespeeld. Op 11 februari wordt
waarschijnlijk een toernooi gehou
den voor E- en F-pupillen.
De Muziek- en Dansschool start in
februari een pianocursus. Onder
leiding van Tineke Schoo verken
nen de cursisten in tien lessen de
mogelijkheden van het pianospel.
De cursus is met name bestemd
voor mensen die geen piano heb
ben en geen noten kunnen lezen.
De cursisten krijgen les in een
groep van maximaal vier perso
nen. De lestijden worden in over
leg met de cursisten en docenten
afgesproken. Deelname kost
ƒ125,-. Voor meer informatie of
voor inschrijvingen: Muziek en
Danschool, tel. 313493.
Als ze een jaar geleden hadden ge
zegd dat de Waag verplaatst moet
worden, had ik gezegd: doe niet zo
gek, die Waag hóórt daar. Maar ik
ben erover gaan nadenken en
weet nu zeker dat het beter is om
hem te verplaatsen. Hij gaat dus
niet weg, hij wordt alleen 20 me
ter verzet en gedraaid in mijn plan.
Waarom?
De Zaanse Schans, u allen be
kend, is wereldberoemd. Mensen
uit alle delen van de wereld kom je
daar tegen, ook van Texel. De mo
lens (7) en huisjes zijn allen uit de
Zaan en omgeving gehaald en
daar bij elkaar neergezet. De Texel
se Schans zijn we aan het restau
reren en wordt teruggebracht in
de staat van voor 1800. Men had
ook verder terug kunnen restaure
ren, bijvoorbeeld tot 1500. Hoe
ver moet je gaan? Het schoutshuis
aan de Vismarkt heeft een trapge
vel gekregen bij de laatste restau
ratie. Maar ze hadden ook minder
ver kunnen gaan en de 19e eeuw-
se gevel kunnen herstellen. Mis
schien was de waag er voor die
tijd nog helemaal niet..
Intussen vindt iedereen dat fraaie
dingen uit het verleden bewaard
moeten worden, maar evengoed
gaan we door met vernielen. Het
gebouw van Bakker Timmer in de
Hogerstraat is van onder een mo
derne winkel geworden. Voor het
pand Agter aan de Stenenplaats
geldt hetzelfde. Voor Albert Heijn
in de Waalderstraat moest onder
andere een stijlvol gebouw van bij
zondere architectuur verdwijnen.
De Goutsberg in de Binnenburg
werd van onderen ook gesloopt en
de voormalige AH-zaak er tegen
over heeft een gevel die ook alleen
aan de bovenkant nog monumen
taal is. En wat dacht u van de ijs-
salon aan de Stenenplaats en
Zeeman in de Weverstraat? Als we
niet oppassen gaat ook het pand
van André Ran (voorheen veearts
Zwart) plat. Als we dat allemaal
best vinden, begrijp ik niet waar
om men zich zorgen maakt over
een Waag die ik alleen maar wil
verplaatsen.
De Vismarkt is thans 's avond een
pismarkt. Er staan meer plassers
om het gebouw dan erin. Verzet
die Waag en maak een mooie, rui
me, lichte Groeneplaats en Park. Ik
luister naar alle positieve krJ
Bel me of schrijf een briefje
Frans Pieterse
Den Burg.
In het januarinummer van
fraaie maandblad Groei E.
zijn twee pagina's aan Texel
wijd. Tips voor een bezoek
Texel zijn lang niet volledig, rr
er staan toch aardige weteL
waardigheden in. Zo is er al
dacht voor het aardappelras Ta
dat door Gelein Jansen is ontvf
keld en staat er een recept
een Texelse lamsstoofpot in.
natuur. Omdat het een experiment
betreft duren de overeenkomsten
nooit langer dan tot 31 december
1999. De overeenkomsten worden
gesloten met het Bureau Beheer
Landbouwgronden te Haarlem,
(tel. 023-5301112), onderdeel van
het Ministerie van Landbouw, Na
tuurbeheer en Visserij. Bedrijven
die in aanmerking komen krijgen
informatie toegezonden. Grondge
bruikers die per 1 maart nog geen
informatie hebben gekregen, kun
nen contact met bovenstaand bu
reau opnemen.
Grondgebruikers met grasland
kunnen vanaf 1 maart 1996 een
zogenaamde „ruimte jas"-
overeenkomst met het rijk sluiten.
Zo'n beheersovereenkomst kan
geheel vrijwillig worden gesloten
voor het behoud en de ontwikke
ling van weidevogels en zeldzame
planten. De regeling vloeit voort
uit het convenant met de provin
cie. Op Texel komt maximaal 350
hectare grasland in aanmerking
voor beheersgebied. Voor zover
bekend is nog niet duidelijk waar
de 255 hectare reservaatgebie-
den en 235 hectare natuuront
wikkeling komt.
Met de regeling wijkt het eiland af
van de gangbare invulling van het
natuurbeleid. De landbouwers, die
zich gesteund wisten door de ge
meente, wilden niet dat bepaalde
delen van het eiland tot potentieel
beheersgebied werden verklaard,
omdat ze hierin een bedreiging
voor de bedrijfstak zien.
In plaats daarvan koos Texel mee
te doen aan het „ruime jas"-
experiment, ofwel een flexibele in
vulling. Binnen een zoekgebied
van 6000 hectare cultuurland kan
voor maximaal 350 hectare een
beheersovereenkomst worden af
gesloten. De provincie en andere
belanghebbenden ondertekenden
het convenant waarin deze rege
ling is opgenomen.
Experiment
De „ruime jas"-overeenkomst is er
enerzijds op gericht om de om
standigheden voor de weidevogels
te verbeteren door de eerste maai
en weidedatum uit te stellen. An
derzijds worden de omstandighe
den voor bepaalde planten
verbeterd door de bemesting terug
te dringen. Er zijn verschillende
overeenkomsten mogelijk, zodat
voor de boer en de natuur de
meest ideale situatie kan worden
gekozen. Gezien de beperkte op
pervlakte geldt wel: wie het eerst
komst, die het eerst maalt. De
aanvragen worden in volgorde van
binnenkomst behandeld.
De vergoedingen variëren van
f400,- tot 71.500,- per hectare, af
hankelijk van de mate waarin reke
ning wordt gehouden met de
Op 15 juni 1964 vond er op Texel op het gebied van
het vervoer naar de vaste wal een ingrijpende
'gebeurtenis plaats en vanaf dat jaar dateert ook mijn
beroepsmatige belangstelling voor dit eiland met zijn
vele mogelijkheden. De lichte zandgrond in het
noorden is bijvoorbeeld zeer geschikt voor de teelt
van waspeen en voor de zandwinning van veldsla en
komkommcrkruid. Nieuw op tuinbouwgebied zijn de
teelt van groene asperges, de produktie van zilte
zeegroente en de introductie van een milieu-
Lvriendelijke winteraardappel. Bovendien is Texel een
prachtig eiland om per fiets, auto of bus rond te
toeren en te genieten van de rijke flora en fauna.
Tjliik Ruish.iniT
gc en 8 km brede eiland .lig.
jxid, w«i
Aan de Gravenstraat in Den Burg
wordt momenteel hard gewerkt
om op dinsdag 6 februari restau
rant „Bij Jef" te kunnen openen.
De nieuwe exploitant Jef Schuur
(25) geeft met deze naam aan dat
de gasten iets anders moeten ver
wachten dan in „Het Kleine Ver
schil", zoals het restaurant de
afgelopen 12% jaar heette.
Schuur gaat de zaak runnen met
zijn compagnon Peter Boonstra
(20). De jonge ondernemers werk
ten de afgelopen jaren al samen in
de restaurants De Smulpot en De
Pelikaan. Met laatstgenoemd be
drijf blijft het contact bestaan. Be
doeling is dat in de keuken van
hotel De Pelikaan de voorbereidin
gen worden getroffen, zoals het
klaarmaken van groentes en des
serts. De verse etenswaren wor
den elke middag naar Den Burg
gereden.
De menukaart zal echter niet het
zelfde zijn. „Uit eten gaan is toch
iets anders dan halfpension. In ons
nieuwe restaurant moet het vooral
'anders' zijn. Leuke gerechten,
goed op smaak, niet doorsnee,
wisselend. We doen het naar
eigen inzicht en reageren op wat
er gevraagd wordt. Het moet eerst
groeien. We beginnen met duizend
ideeën, daarvan gooien we er mis
schien 999 weg en komen er tien
nieuwe bij."
Zeker is dat Schuur en Boonstra
niet voortborduren op de succes
formule van Joyce Swemle en Ja-
comien Bas. „Die meiden hadden
hun eigen winkeltje, zij deden het.
We denken niet dat wij dat kunnen
brengen." Het speciale karakter
van restaurant Het Kleine Verschil
blijkt uit het boekje met favoriete
menu's, waarmee de twee dames
afscheid namen van hun vaste
gasten.
De twee heren die hen opvolgen
hebben allebei een koksopleiding
(inclusief serveren) gevolgd.
Boonstra is geboren en getogen in
Den Burg. Hij deed na de Mavo
een jaar hotelschool en ging via
het leerlingstelstel als kok de prak
tijk in.
De in Wieringerwaard geb.
Schuur, die op zijn zesde nxj
Texel verhuisde, behoort tot f
eerste lichting van de LBI
afdeling consumptief die exam
deed. „Nu ben ik zelf leermees
Waarschijnlijk de enige van
klas."
Schuur deed ervaring op bij
hele serie horecabedrijven. Niet!
leen op Texel, maar ook o.a. in i
sterdam, Maastricht, België
Duitsland. Nu grijpt hij zijn
om een eigen zaak te starten. I
de eigenaar van het pand. Je"1
Hopster, heeft hij een pachtox
reenkomst van vijf jaar afgeslote
Peter Boonstra (links) en Jef Schuur: nu even bouwvakker, straks ober en kok in t
eigen restaurant. (Foto Frans Hopr.
Bneven van lezers
Buiten verantwoordelijkheid van de redactie
Het is de jaarlijkse vergadering. Dé
enige, echte jaarlijkse vergadering.
Die van TESO.
Harry twijfelt nog tussen zijn pa-
poea's en z'n knie, maar zelfs
Texels starreporter gaat in de typi
sche aandeelhouderssfeer „om"
en de woorden verglijden naar
oude tijden. Naar herinneringen
aan die heel speciale geur van
stoom, warme olie en zout water.
De geur die alle eilanders van zo
half de veertig en ouder tussen de
oren hebben.
We praten over de „Marsdiep".
Niet die van Malta, maar dè enige,
echte oude „Marsdiep" van 1926.
Destijds dè Texelse boot.
En ik beloof Harry om uit te vissen
of de geruchten waar zijn dat die
oude scheve krab nu eindelijk het
loodje heeft gelegd. Want wat zou
het mooi zijn als...
Op voorhand hebben we er al een
hard hoofd in: dat kan vanwege de
centen niet en het zal technisch
ook wel niets meer zijn.
Maar goed, er is iets beloofd en
dat moeten we zien waar te ma
ken. Even de geschiedenis nalo
pen... is het al weer zo'n dertig jaar
terug of meer? Ik zie het ding nog
in de Wiltonhaven in Schiedam lig
gen, witte whalegangen en een
zuil van een schoorsteen. Tankers
cleanen, over de Waterweg hob
belend naar een volgende klus, te
rugkomend nog vuiler dan-ie
erheen gegaan was. In de loop van
de jaren steeds meer butsen,
steeds zwarter. De schoorsteen
weg, een andere Stuurhut, maar in
naam en in wezen nog steeds de
Marsdiep.
Het is september 1981 of daarom
trent, als 's morgens op m'n werk
om een uur of half elf de telefoon
gaat. „Texelstoom" is net uit. De
chef technische dienst van de ge
fuseerde Junius en Unitas-
bedrijven meldt zich. De inhoud
van dat telefoontje ben ik nooit
vergeten.
„Ja, kijk, ik heb met de TESO ge
beld en daar wisten ze van niks,
en zeiden ze, u heeft een boek ge
maakt en schijnt wat meer te we
ten of zo."
„Ja, mogelijk, waar kan ik u mee
helpen?"
„Nou, ik wou-es weten, hebt u
nog tekeningen van de Marsdiep,
want die is meegekomen en nou
zit ik ermee, want ik heb die niet."
„Ja, er is wel wat, maar meer dan
een algemeen plan heb ik ook niet
en ik heb al bij de werf gezocht,
maar noppes."
„O, dus geen lijnenplan?"
„Nee, dat niet, maar mag ik-es
vragen, bent u soms aan 't bal
lasten?"
„Ja, hoe weet u dat?"
„Nou, dan moet u daar maar mee
ophouden, want hij ligt vanzelf
scheef en nou denk ik dat uw
stoomgenerator niet goed werkt
en dat u denkt dat u hem met bal
lasten weer recht krijgt," ratel ik,
totdat het aan de andere kant van
de lijn heel stil wordt.
„Is dat zo?", vraag ik om de stilte
te doorbreken en dan barst de we
derzijdse informatie volop los.
Het tekent de Marsdiep ten voeten
uit: scheef en niet recht te krijgen.
Waaraan het ligt, weten we niet.
Maar „hij" komt niet recht.
Andere dingen slokken tijd en aan
dacht op, totdat we de Marsdiep
een paar jaar later bij het Amster
damse TCA tegenkomen, van on
deren zwart, van boven oranje en
met de naam „Joke Langenberg".
We informeren nog eens naar de
plannen van TCA, omdat drijvende
tankercleaners steeds zeldzamer
worden. Voor geld blijkt dan alles
te koop, maar er wordt een ont
moedigend bedrag genoemd, ter
wijl de eigenaar triomfantelijk
kraait: „Maar hij is nog helemaal
goed hoor!!" De jaren zestig
student wantrouwt de medede
ling, gaat stiekum kijken en denkt
er het zijne van.
Eind 1995. Speurwerk heeft suc
ces: de Marsdiep blijkt niet
gesloopt, z'n laatst bekende eige
naar zo plat als 'n dubbeltje en na
vele telefoontjes leren we, dat de
nieuwe eigenaar geen trek heeft
het bootje in de vaart te houden.
Zo vinden we de Marsdiep terug in
de Petroleumhaven in Amsterdam.
Om kort te blijven: de sloper heeft
de prijs geaccepteerd, weer een
paar telefoontjes en een gespan
nen achtermiddag denken, reke
nen en schrijven: Kan het of kan
het niet?
Ja, het kan, mits... en dus zullen
we eerst eens moeten kijken of
dat mits ja kan worden.
Twee TESO-ers en een aandeel
houder, drie TESO-ers dus eigen
lijk, gaan dan half januari 1996
kijken. Het is zeventig jaar na aan
komst van de Marsdiep op Texel
en veertig jaar nadat de Marsdiep
van Texel is vertrokken.
De eerste aanblik is volgens de
verwachting die op papier is ge
zet: de Marsdiep is niet meer dan
een gemotoriseerd casco, wat het
voordeel biedt dat je van de grond
af aan opnieuw kan beginnen".
We klimmen over enkele pijpjes,
manoeuvreren over vier meter
(smalle) loopplank en daar sta je
dan.
Als je aan zo'n vooralsnog vaag
plan begint te denken, heb je geen
voorstelling van wat je aantreft.
Natuurlijk, met je ogen dicht zie je
strakke, zwarte, witte en bruine
lak, hoge masten, die gigantische
schoorsteen. Je hebt op de ach
terkant van je electronische klomp
wat ruwe berekeningen gemaakt.
Op het voorschip twee grote slur-
rytanks. De dekken zijn kaal: de
volgens bestek 7,5 cm dikke laag
Oregon pitch-pine met breeuw-
naad van 3,5 cm („katoenen koord
en twee draden bruinwerk"), ooit
„voldoende verschervend" gelegd
in een „dikke meniepap", is alleen
op het uiterste achterschip nog
aanwezig. Mos gedijt in meniepap
kennelijk goed.
De schuifdeuren vanaf het voor
dek naar binnen zijn vervangen
door stalen draaideuren. Als we
door een forse plas water de „ac
commodatie" betreden, vinden
we ter hoogte van het ketelruim
nog de oude indeling, zij het dat de
Posthut aan bakboord nu voor WC
moet doorgaan. Aan stuurboord
vinden we alle oude kasten en toi
letten nog terug. De machine
schacht is er ook nog, inclusief de
kleine raampjes, waardoor Harry
destijds de geur van stoom en wat
dies meer zij opving.
Machinist of stoker bij TESO moet
vroeger een beroep zijn geweest
voor kleine mensen. Je komt zon
der diep bukken de machineka
meringang niet door en de trapjes
naar beneden zijn ook niet de
breedste. Voor de rest is er boven
deks niet veel meer over. Waar
vroeger de trap naar de achterka
juit was, is niets van een salon te
herkennen. De deksalon achterop
is weg. Op het promenadedek is
niets meer wat was, behalve de
railings en de machinekap, overi
gens zonder klapdeksels.
Dan maar naar beneden. Voorop
hebben we al gezien dat in de bak
en in het voorschip niets meer ori
gineel is. Bovendien is er een
langsschot in de voorkajuit gelast.
Onder de vloer zien we beton.
In de machinekamer een stoomke
tel die er niet thuishoort. Het ach
terschot van de machinekamer is
eruit gebrand. Het schot tussen
machinekamer en ketlruim is weg.
In de machinekamer een echte
oude tweetakt zescilinder Bolnes
van een vermogen dat je tegen
woordig in een middenklasse auto
tegenkomt, maar met de omvang
van tweemaal die middenklasser.
Vanuit de machinekamer loop je
zo de achterkajuit in, ware het niet
dat die is vervangen door twee
langsschotten, die vuilwatertanks
omgeven.
Conclusie: er is bijna niets meer
van de oude Marsdiep terug te vin
den, behalve het casco en dat ook
nog maar gedeeltelijk.
Als we weer aan dek staan, valt
één ding onmiddelijk op: de Mars
diep ligt enkele graden scheef. Bij
wijze van vingerafdruk.
Van de halve gedachten om hier
nog wat van te maken blijft op dat
moment nog maar weinig over, al
valt de toestand van het casco
binnenwerks niet tegen. Als we
onze loopplank en pijpjes geno
men hebben, laat het strijklicht
van de winterse middagzon geen
enkele twijfel over: langs de hele
cascolijn zie je nu hoe zwaar de
huidplaten zijn ingeteerd en over
welke grote oppervlakten je dan
praat. Van onderen heb je dan nog
niets gezien, maar het spreekt
voor zich dat het er daar niet veel
beter zal zijn.
Het „mits" is nee gebleken. Wil je
met z'n allen de schouders onder
zoiets zetten, dan moet je weten
waar je begint en waar je eindigt.
De interingen en sloperij aan het
casco maken glashelder dat je niet
eens weet waar je beginnen moet.
Als je er een miljoentje of zes, ze
ven inpompt, over dat bedrag niet
verder praat, dan zou het heel mis
schien kunnen, maar... dan moet
je wel weten waar je eindigt en
dat is misschien nog wel een gro
ter probleem.
Wat moet je met een gerestau
reerde Marsdiep? Museumboot?
Toeristen varen? Parties? Repre-
sentatie? Horeca? Wat ons alledni
opvalt is, hoe klein de Marsdie'
eigenlijk is. Zelfs in de meest opt'
mistische gedachten kan je nitl
meer dan een man of vijftig tege I
lijk aan boord zoet houden. E
zelfs dat zal nog wel teveel zijr I
Varend? Voor pessagiersvervoe
komt zelfs na grondige restauratr
dit schip nooit door de keuring
Lekstabiliteit en dat soort onger
kenden ze in 1926 nog niet en b
dit schip moet je daar niet eert
over denken. Liggend? Enkf
kosten. Geen ruimte om doorhee
te lopen.
Als we aan de wal staan en no:
eenmaal, misschien wel voor hé
allerlaatst, de blikken over dit af|i
gebeulde bootje laten glijden, zijrë
we het roerend eens: niet mee
over praten. Het kan niet en het ze
ook niet kunnen. Met de beste wi
van de wereld niet, ook al donder
de er zo een schip met geld uit d(
hemel.
Wat achterblijft, is de verwonde
ring dat binnen zeventig jaar uil
zoiets nietigs de „Schulpengat'
van nu heeft kunnen groeien. On:
bezoek aan de Marsdiep geeft de
cultuurschok tussen -in ieder ge
val mijn- oren tastbare afmetin
gen. Het versleten verleden in eer
nu dat van andere grootte is.
Harry, beloofd is beloofd. We heb
ben 'm gevonden. We hebben 'm
bekeken. De „Marsdiep" zal tus
sen je oren blijven hangen inclu
sief z'n geur van stoom, warmel
olie en zout water. De Texelse boot]
zoals die er nooit meer zijn zal.
Willem J.J. Boot
