'Af en toe komen ze nog
wel eens een visje brengen
Handen uit mouwen
voor schoolplein
Oud-schoolmeester thuis in Oosterend
i r^\an-
gespoeld
Zuid-Amerika
Bedrjjvig^_
Coatingbedrijf
in Oudeschild
06-35 012 023
TEXELSE
6 COURANT
Eerste winst
dames Mareis
Schuijlhuttrofee
bijzonder in trek
G-team strijdt
om koppositie
Workshop met
liederen uit
De Chileense zangeres Jacqueline
Castro Ravelo verzorgt in novem
ber een workshop waarin zij met
haar cursisten (originele) Zuid-
Amerikaanse liederen instudeert.
Deze liederen worden ten gehore
gebracht tijdens een speciale dag,
die Muziek- en Dansschool Texel
zaterdag 13 november in de Linde
boom houdt.
Castro Ravelo vertelt in haar liederen
de geschiedenis van haar continent.
Zij gebruikt daarvoor de ritmes in de
cueca, tonada, wals en polka uit Chili,
de joropo en merenque uit Venezu
ela en de samba en cueca uit Argen
tinië. De liederen die ze vertolkt (on
der meer in het beroemde Canto
General) zijn van onder anderen
Pablo Neruda en Mikes Theodorakis.
Bovendien werkte ze samen met di
verse musici en folkloristische groe
pen.
De workshop (driemaal dezelfde) ver
zorgt ze op donderdag 11woensdag
12 en donderdag 13 november. De
eerste twee dagen duurt deze van
19.30 tot 22.00 uur, op de laatste van
10.00 tot 12.30 uur. De kosten bedra
gen 30,-. Per workshopi is er ruimte
voor twintig cursisten. Het is geen
vereiste dat zij noten kunnen lezen.
Opgave bij de muziekschool, Schil
derend 39, Den Burg, tel. 313 493.
Kick Ricke heeft zijn groothandeltje voorlopig in een container achter het huis onderge
bracht. Op dezelfde piek wil hij een permanente winkel openen.
draaiende te houden.' Het echtpaa'
heeft de helft van een twee-onder
één-kapwomng gekocht en wil acli
ter het huis onder de haven
bedrijfsschuur bouwen.
Ritex is voorlopig alleen op zaterdag
van 9.00 tot 15.00 uur geopend
Groothandel Ritex bv uit
Purmerend heeft een filiaal geo
pend aan de Van Neckstraat 9 in
Oudeschild. Het eenmansbedrijf
van Kick Ricke is gespecialiseerd
in vloercoating. Op den duur wordt
Texel de hoofdvestiging en neemt
Rickes schoonzoon de zaak in
Purmerend over.
Ritex levert epoxy-vloercoating om
vloeren mee af te dichten. Klanten
zijn onder meer eigenaren van
vakantiebungalows, garages en an
dere bedrijven die vanwege de stren
gere milieu-eisen een vloeistofdichte
vloer moeten hebben. Naast de twee-
componentencoatmg heeft Ritex de
reguliere latex, grondverven en lak
ken in het assortiment.
'Mijn vrouw en ik komen al laren op
Texel en zijn eraan verknocht geraakt.
We willen graag op het eiland wonen',
verklaart Ricke. 'Ik heb hier al heel
wat afgezet en denk dat de markt
groot genoeg is om het bedrijf
Vragen over Drugs?
Bel voor informatie en advie»
De Drugs Informatielijn
Ook voor gratis folders
DINSDAG 12 OKTOBER 1999
spelen? Waar stem jij op? Bleek dat zijn, raakten we snel ingeburgerd.'
we allemaal op verschillende partijen 'Van de Texelse jeugd was ik erg ge
stemden.' charmeerd. Het viel mij op hoe open
en eerlijk ze waren. Zo had ik Cor Trap
In het voorjaar van 1967 verhuisde in de klas. Hij zat een beetle achter-
het echtpaar De Boer naar Texel 'We aan. Ging ik naar hem toe en vroeg
konden kiezen: een huis in de ik of hij het wel een beetje naar zijn
Koetebuurt of nieuwbouw. Wi| kozen zin had. Nou, dat moet ik nog afwach-
voor nieuwbouw. Maar ons huis was ten, was zijn antwoord. Die eerlijk-
nog met klaar, dus trokken we zolang held, hè? En ik vond het boeiend hoe
Zijn leerlingen zijn hem beslist nog niet vergeten, hun vroe
gere meester, Henk de Boer. Zestien jaar lang gaf hij les op
de School met de Bijbel (tegenwoordig De Akker) in Ooster
end. Een onderwijzer, afkomstig uit het noorden van Fries
land, met vooruitstrevende ideeën. Of Friese standvastig
heid? Hij weigerde bewust om een colbertje te dragen in
de klas, wilde vooral zichzelf blijven. Zijn komst naar Texel
in 1967 was min of meer een opwelling. Hij kreeg er geen
spijt van. Slechts één ding betreurt hij een beetje: dat zijn
oud-leerlingen de weg naar de kerk kwijt zijn.
'Nóg ruik en proef ik de gedroogde
scharretjes van mijn Beppe in het
Friese vissersdorpje Wierum.' Henk
de Boer, nu 77 jaar, duikt ver terug in
het verleden. Moeiteloos haalt hij de
ene na de andere herinnering op. Van
zijn oma, die nog in traditionele kle
derdracht gekleed ging. En van zijn,
vader die hoofd was van de Christe
lijke school te Marrum Het was voor
de oorlog. Een rustige tijd. De Boer
mijmert: 'Ik kom uit een gezin van vijf
kinderen. We woonden in een groot
huis met een grote tuin. We hadden
een fijne jeugd. Ik herinner mij nog de
spelletjes die wij altijd deden. Petje-
ballen of Schipper mag ik overvaren.
Op school leerden we nog lezen met
Aap Noot Mies en schrijven deed je
op een lei. Ik had een keer een kas
tanje in mijn sponzendoos gedrukt.
Toen die ontkiemde, plantte mijn va
der de kastanje op het schoolplein.
De boom die daar uit voortkwam,
staat er nu nog.'
Na het behalen van het Mulo-diploma
werd er gevraagd naar zijn verdere
plannen. Tuinarchitect, dat leek me
wel wat. Maar ik wist dat mijn vader
graag wilde dat één van zijn jongens
ook onderwijzer zou worden. Zijn
oudste zoon werd predikant, de
tweede ging bij de KLM en toen was
ik aan de beurt.' De Boer besloot aan
zijn vaders wens tegemoet te komen
en koos voor het onderwijs. 'Achteraf
denk ik dat tuinarchitect mij toch wat
tegengevallen zou zijn. En ja, onder
wijzer, ik wist met zo goed wat ik mij
daarvan moest voorstellen. Ik weet
nog wel dat ik een keer stiekem de
sleutel van de school pakte en voor
een leeg lokaal ging staan Deed ik
net of ik de onderwijzer was. Gaf ik
zogenaamd les om aan het idee te
wennen.'
In 1939 startte De Boer zijn opleiding
op de Pedagogische Academie te
Leeuwarden. In de jaren die volgden,
trok hij veel op met Gré Gerbrandy,
dochter van de minister-president.
'We zaten naast elkaar in de klas en
liepen tegelijkertijd stage Tot onze
verrassing ontdekten wij dat onze
moeders nichten van elkaar waren.'
Als gevolg van de oorlog was de re
gering - onder wie ook Gerbrandy en
koningin Wilhelmina - naar Engeland
uitgeweken. 'Dat was natuurlijk reuze
interessant. Maar, hoe nieuwsgierig ik
ook was, over haar contacten met
haar vader sprak zij nooit
In 1943 werd het te gevaarlijk om nog
langer naar school te gaan De Bóer
was op een leeftijd gekomen dat hij
zich moesten melden bij de Duitsers.
Deed je dat niet, dan liep je het risico
om opgepakt te worden. 'Ik dook
onder bij boer Attema. Daar heb ik tot
het einde van de oorlog gezeten. In
het begin was het nog wel leuk. Gin
gen we iedere zondag naar het dorpje
Birdaard om de kerkdienst bij te wo
nen. Tijdens de dienst stond er ie
mand op wacht in de toren. Als er
Duitsers in de buurt waren, dan gaf
de dominee een teken met zijn hand
en gingen we met zijn allen naar een
schuilplaats in de kerk. Friesland was
echt een bolwerk van verzet. Met
name onder de kerkmensen. Later
werden we verraden. Ik ontsprong de
dans, maar vier andere jongens die bij
Attema zaten ondergedoken en die
uit één gezin kwamen, werden opge
pakt en weggevoerd naar een werk
kamp in Drenthe. Het was de meest
indrukwekkende periode van mijn
leven.'
'Na de oorlog pakte ik de draad weer
op. Ik haalde mijn akte en moest aan
de slag zien te komen. Er was een
enorme behoefte aan onderwijzers,
maar mijn eerste sollicitatie mislukte.
Een vriend was mij net voor. Om toch
wat geld te verdienen, ging ik zolang
aardappels rooien. Met de hand. Ver
diende je een cent per meter Tot mijn
moeder mij van het land haalde. Er
was bericht gekomen uit Reitsum
Daar kreeg ik mijn eerste benoeming.
Dat was op 20 augustus 1945. Ik
kwam van de hel in de hemel. De
oorlog was voorbij, ik was onderwij
zer. Je betekende wat in zo'n klein
dorpje. Ze keken tegen je op. En dan
moet je goed oppassen dat je met
naast je schoenen gaat lopen.'
Op een gegeven moment werd De
Boer benaderd door een school in
Franeker. Daar bestond een hoog
ziekteverzuim onder het personeel.
De ramen van de school werden ge
regeld ingegooid. Kortom, de hele
school verliep. Reden voor de In
spectie een onderzoek in te stellen en
al het personeel te vervangen. 'Dat
was natuurlijk een enorme uitdaging.
Het nieuwe personeel bestond uit het
hoofd, een onderwijzer en een onder
wijzeres. Met ons drieén is het gelukt
om die school weer helemaal op te
bouwen. Dat was een prachtige pe
riode We hadden hele grote klassen,
van soms wel veertig leerlingen.'
'Op die school heb ik me vreselijk
ingespannen met het bedenken van
leuke en nieuwe werkmethodes. Ik
schreef fabrieken aan voor afge
keurde materialen die we in de klas
konden gebruiken. Zoals klei bijvoor
beeld. Daar maakten we, op schaal,
de sluizen van IJmuiden van. Ik wilde
op een wat speelse manier lesgeven.
De kinderen vonden deze werkwijze
leuk. Ik voelde dat ze er positief op
reageerden. Dat vond ik fijn. Ik wei
gerde ook altijd een cijfer te geven
voor gedrag. Gedrag hangt namelijk
ook van de docent af Als je je met
lekker voelt, ben je kribbig..Meestal
zijn de kinderen dan ook vervelend.
Het is een wisselwerking.'
De Boer was voor die tijd heel voor
uitstrevend. Zo weigerde hij om in
colbert voor de klas te staan. 'Vijftig
jaar geleden was dat erg revolutionair.
Maar ik heb heel bewust doorgezet.
Ik voelde me veel vlotter zonder. Ik
wilde mezelf blijven. Daardoor kreeg
ik ook naam.'
Hij aarzelt even. 'Ik mag het mis
schien niet zeggen... maar destijds is
Ze zijn met op het eiland geboren en
getogen, maar wonen hier al zó lang
dat ze niet meer van een echte
Texelaar zijn te onderscheiden. Waar
komen ze vandaan en wat bracht hen
er toe zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek Aangespoeld
dit keer: Henk de Boer.
er een boekje gemaakt over bijzon
dere mensen in het onderwijs. Die
zich onderscheidden van de gewone
meester. Abnormaal, maar dan posi
tief gezien. Mij hebben ze daar ook in
opgenomen. Helaas pen ik dat
boekje kwijtgeraakt. Dat vind ik erg
jammer.'
'Na een aantal jaren wilde ik toch wel
weer eens veranderen. Want ja, je
bent nog jong Hij kon kiezen tussen
Velzen en Zutphen. 'Ik koos voor
Zutphen, de Prinses Juliana school.
Daar kreeg ik de brugklas onder mijn
hoede. Het werk vond ik prachtig,
maar ik had een beetje moeite met
die Saksische geaardheid. Dat onder
danige. Daar kan ik eigenlijk niet zo
goed tegen.'
De Boer kreeg heimwee naar de
Friese mentaliteit en keerde terug,
naar een school in Sneek. Daar leerde
hij Wieb kennen, met wie hij al snel
in het huwelijk trad. 'Het was er wel
leuk maar ik ben geen stadsmens, ik
hou van het platteland. Nog zie ik het
woord Texel in grote letters staan in
het Correspondentieblad. Er werd
een onderwijzer gevraagd voor de
School met de Bijbel. In een opwel
ling vroeg ik aan mijn vrouw: Ga je
mee, gaan we naar Texel. We kenden
het eiland absoluut niet, wisten niet
beter dan dat het eiland bestond uit
Den Burg en veel schapen.' Het beeld
werd na een bezoek aan het eiland
snel bijgesteld. 'Brasser was toen
nog hoofd van de school. Tijdens de
sollicitatieprocedure werd er geïnfor
meerd op welke partij ik stemde. Een
heel belangrijk item. Ze zagen toch
wel graag dat je op het CDA stemde.
Jaren later, we zaten met zijn allen
koffie te drinken, zeiden we tegen
elkaar: Zullen we eens open kaart
Henk de Boer, na zestien jaar weer even terug in zijn eigen klas.
in een zomerhuisje, aan de Verloren-
kost.'
Wieb voelde zich in het begin wat
verloren, zo ver van huis en haard.
Het was een nat en koud voorjaar.
'Het leek in het begin allemaal nog
niet zo zonnig. Maar dat was snel
voorbij toen we de woning aan de
Mulderstraat konden betrekken. Om
de mensen wat sneller te leren ken
nen, stelde ik Wieb voor om samen
de ouders van de kinderen uit mijn
klas te bezoeken. We werden overal
hartelijk ontvangen. Ook via de kerk,
waar wij beiden nauw betrokken bij
(Foto W (Pip) BomarO)
de Texelse jeugd zich In hun vrije tijd
vermaakte. Heel anders dan de
stadsjeugd Arie Vonk en Piet Koger
hadden het altijd over pierensteken
om mee te vissen. Vroeg ik of ik een
keertje mee mocht om te zien hoe ze
dat deden. Trok ik op de woensdag
middag een tijdje met ze op. Ik vond
het interessant om te zien hoe je met
zo'n simpel lijntje de hele middag
bezig kon zijn.'
'Het mooiste van het vak vond ik de
bijbelse geschiedenis. Dat vond ik
prachtig. En vooral het navertellen
door de kinderen. Zoals met het ver
haal over de zonen van Zebedeus
Dat waren nogal krachtfiguren
Boanerges werden zij genoemd. Aan
de klas legde ik de betekenis van hei
woord uit. Zonen des donders. Toen
Peter Dros het verhaal vertelde, zei
hij: En Jezus noemde ze donder
stralen. Daar genoot ik altijd van.'
Na zestien jaar gebeurde er iets on
verwachts Eén van zijn jongere col
lega's zou op straat komen te staan.
'De inspectrice vroeg of ik plaats
wilde maken voor hem. Liever niet,
was de eerste opwelling Maar ik heb
het toch maar gedaan, ik was 61 jaar.'
'Ze organiseerden een grandioos
afscheidsfeest. Maar het deed veel
pijn. Ik had nog een maand of driete
gaan, dan had ik mijn veertig dienst
jaren volgemaakt Het was echt een
dip in mijn leven. Ik liep met mijn ziel
onder de arm. Vrachtrijder Rudy
Koopman van APC had dat in de
gaten De eerste de beste morgen dat
ik thuis zat, kwam hij me al ophalen.
Of ik meeging op een ritje. Dat zal ik
nooit vergeten. Dat vond ik geweldig
Mijn tijd ben ik van lieverlee gaan in
vullen met tuinieren, knutselen en
schilderen. Ik ben geen stilzitter. En
als ik door het dorp wandel, kom ik
zoveel bekenden tegen. De ouderen
begroeten mij dan met: dag meestei.
De jeugd zegt hoi! Anderen weer ge
woon: dag Henk. Ik vind het alledrie
leuk. En de houding van mijn oud
leerlingen is na zoveel jaren geweldig.
Af en toe komen ze nog wel eens een
visje brengen. Dan voel ik dat ik er
nog echt bij hoor. Eén ding vind ik
heel erg lammer: ze komen niet meer
in de kerk. Dan denk ik wel eens
ik nu zo oud was als zij, dan ging ik
misschien ook niet meer. Maar dan
had ik wel mijn Grote Vriend gemist
De tijden zijn natuurlijk erg veranderd,
maar toch... ze missen iets.
'We vinden het een heel mooi eiland.
Hoe langer we hier wonen hoe
mooier we het vinden. De omgeving
is prachtig. Sinds kort hebben wede
Bodekamer ontdekt. We durven ein
delijk langs de Hooglanders. Daar
waren we bang voor. Die horens, hè?
En dat nieuwe fietspad, de Boeren-
route, daar ben ik weg van. Net zo
als het Waagejot, tussen de Kaap en
Oost. Al die vogels. Ik heb nooit veel
om vogels gegeven, maar hier ben ik
echt vogelminded geworden.'
'Wij voelen ons thuis in Oosterend.
Anders damn een stad deel je hier Ir
en leed met elkaar. Dat heb je in
kleine gemeenschap. Met veel ge
noegen denk ik terug aan de period!
dat ik voor de klas stond. Eén ding
miste ik op school: een kastanje
boom op het plein, met een bankje er
omheen. Dat was mijn stille wens
Ingrid de Raai
Oudeschild heeft zaterdag laten zien
dat een klein dorp groot kan zijn in
gemeenschapszin. Vanaf 7.30 uur
staken ouders, kinderen, docenten
en werknemers van aannemer
Tatenhove de handen uit de mouwen
en toen het tegen 20.00 uur donker
werd, had basisschool De Bruinvis,
Vrijdag reisde het damesteam van
basketbalvereniging De Mareis af
naar Den Helder voor een wedstrijd
tegen koploper FAC 2. Binnen acht
minuten wist FAC een voorsprong
van vijf punten op te bouwen, maar
tegen het einde van de eerste helft
werd het steeds moeilijker door de
verdediging van De Mareis te komen.
Heel langzaam kropen De Mareis
dichterbij en gingen de rust in met 16-
17. In de tweede helft bracht FAC
een speelster in het veld die gevreesd
wordt voor haar goede driepunters.
Omdat zij al in de negentiende minuut
het veld moest ruimen met vijf per
soonlijke fouten kon zij echter niet
veel voor haar team betekenen. De
Mareis grepen uiteindelijk nipt de
winst met 37-40.
Scores: Gerda Kuiper 10 punten,
Karin Kuiper 4, Louise van der Sluis
10, Floor Driessen 9, Martine Burger
7
een nieuw schoolplein.
Vlak rondom de school stonden ooit
struiken in de borders, maar daar res
teerde niet veel meer dan een vieze
modderpoel. Het zand werd
opgehoogd en fraaie gele en donker
blauwe stenen gelegd, die RAB voor
een prikkie leverde. De leerlingen
banjeren voortaan met meer met
modderkluiten onder de voeten de
school binnen. Het grote terrein rond
de speeltoestellen kreeg nieuwe klin
kers. Voordat' die gelegd konden
worden, moest een flinke laag grond
worden afgegraven. Daarin zaten
nog veel resten van de oude school,
die voor een ongelijk oppervlakte
zorgden. De gemeente legt later nog
een zachte valvloer bij een deel van
de toestellen aan.
Tatenhove stelde kostenloos kraan
tjes, vrachtwagens, trilplaten en an
dere apparatuur ter beschikking. Het
geld voor het zand en de klinkers
was eerder al door het RAB-fonds
gedoneerd ter gelegenheid van de
opening van het nieuwe bedrijfs
gebouw aan de Heemskerckstraat
De ouderraad van De Bruinvis voor
zag de inwendige mens van koffie,
taart en soep. Toen na een lange
werkdag 350 vierkante meter tegels
waren gelegd op acht vracht
ladingen met geel zand, kwam daar
nog een aantal welverdiende pilsjes
overheen.
Liefst 56 golfers namen zondag
deel aan de strijd om de Schuijl
huttrofee, een evenement dat jaar
lijks wordt georganiseerd door de
familie Schuijl. Dit jaar werd de
wisseltrofee uitgereikt aan Hans
de Leeuw en Bart Medema.
De spelvorm was Texas Scramble,
waarbij twee spelers samen 'spelen.
Nadat beiden hebben afgeslagen,
kiezen ze uit de plek waar de ballen
zijn beland de meest gunstige om
verder te slaan. Bij dit spel, waar hoge
scores worden behaald, kreeg ieder
paar een aangepaste lagere handi
cap toebedeeld. De meeste punten
(45 stablefordpunten) werden be
haald door Hans de Leeuw en Bart
Medema. Zij werden op de voet ge
volgd door Jan Winnubst en Willem
Speelman, die 44 punten maakten.
Henk van Wijk en Hans Van Dijk wer
den met 42 punten derde. Na de
pauze waagden de golfers een po
ging de bal zo dicht mogelijk bij de
vlag te slaan. Bij de dames was
Hanke de Boef de beste, bij de he
ren wonnen Menno Schuijl en Henk
van Wijk.
De longest drives werden op de ze
vende en tiende hole geslagen. Bij de
dames waren dit Martine Zandee en
Patty van Houten, bij de heren Jan
Winnubst en Jaap Duin. De inschrijf
gelden gingen naar de jeugd
commissie. Voorzitter Henk van Wijk
was hier blij mee, want de jeugd - die
het overigens goed doet - moet
steeds vaker naar de overkant om
toernooien te spelen. Tot grote hila
riteit kreeg de manager van de golf
baan van Menno Schuijl een parkeer-
meter aangeboden. Dit naar
aanleiding van een zinsnede in de
Texelse Courant, die 5 oktober jl.
meldde dat Schuijl, als beste golfer,
een maand lang gratis mocht parke
ren. Voor alle duidelijkheid: iedereen
mag natuurlijk gratis parkeren, maar
de maandwinnaar krijgt een speciaal
plaatsje toegewezen.
De voetballers van het G-team van
Texel'94 beleven een spectaculaire
seizoensstart. Na twee wedstrij
den was de volle winst behaald,
zodat in de ontmoeting met
Roda'23, dat ook tweemaal had
gewonnen, de koppositie op het
spel stond. De strijd in Amstelveen
eindigde onbeslist: 3-3.
Het begin was ongelukkig. Bij een
uittrap raakte keeper George Eelman
de bal verkeerd, waardoor deze voor
de voeten van de aanvoerder van
Roda belandde. Deze speler, een
vaste kracht in het Nederlands Elftal,
maakte geen fout en scoorde be
heerst: 1-1.
De stand werd gelijk getrokken door
Theo Franchimon, die een lange rush
bekroonde met een hard schot, dat
via het hoofd van een tegenstander
Het zand dat overbleef werd tot grote tevredenheid van deze twee jeugdige toeschou-
wers in 'hun' zandbak gestort.
in het doel belandde. Een misver
stand tussen keeper Eelman en laat
ste man Bert Langius leidde vlak voor
rust echter tot een nieuwe achter
stand.
De Texelaars begonnen de tweede
helft met een versterkte achterhoede,
maar door een fout van George
Eelman (3-1) werden ze al spoedig
gedwongen de aanval te zoeken. Met
resultaat, want dankzij een bevlieging
van gelegenheidslinksback
Franchimon was de aansluiting nabij
(3-2). De spelers van Texel'94 bleven
goed overspelen. Vooral op het
middenveld werd knap gecombi
neerd. Vijf minuten voor tijd kwam de
beloning toen Theo Franchimon op
nieuw onstuitbaar bleek: 3-3.
Zaterdag staat wederom een kraker
op het programma. De Texelaars
spelen thuis tegen De Meer, dat net
als Roda'23 en Texel'94 zeven pun
ten uit drie wedstrijden vergaarde. De
wedstrijd begint om 13.30 uur.
Juffen, moeders, kinderen en vaders: iedereen droeg letterlijk zijn steentje bij.
(Foto s Bol Koning)
