Serre Karseboom blijft omstreden
Wat ik zeggen wou...
Een hekel aan gym en toch basketballen in Nepal
Keuring
presehtü'A
TEXELSE/T COURANT
Verloedering?
Sport verbroedert
Vriendenkring
Voorlichting
akkerbouwers
Langs de weg
WBR! OHCEUDOtGE
pft-hG WET 16 EEN
'5PBNNEHD STRüO
TUSSEN DE DORPEN
VRIJDAG 12 NOVEMBER 1999
Om te voorkomen dat geluid naar
buiten lekt gaat Frans Pieterse de
serre die hij aan De Karseboom wil
bouwen van zes centimeter dik
glas voorzien. De bouwplannen
waarmee de raad al heeft inge
stemd, stuiten nog altijd op bezwa
ren van Eddy Stiekema, die het
bouwsel onder andere een aantas
ting van het dorpsgezicht vindt. De
kwestie werd vorige week in beslo
tenheid besproken in de gemeen
telijke bezwaar- en beroeps-
schriftencommissie.
Volgens Stiekema. die zelf geen toe
stemming kreeg voor het aanbrengen
van lichtreclame bij het Schouten
huis. meet de gemeente met twee
maten. 'Als de welstandscommissie
wordt gebruikt om de aantasting van
het dorsgezicht aan te tonen, moet
dit nu zeker gebeuren. Veel Texelaars
hebben het gevoel dat ons culturele
erfgoed de laatste jaren in de uitver
koop ligt. De fraaie deur, het belang
rijkste deel van de gevel van het eer
ste stenen huis van Texel, wordt door
deze serre volledig aan het oog ont
trokken.'
Pieterse bestrijdt dit: 'Men heeft van
uit de Binnenburg onbelemmerd uit
zicht op de poort van het monumen
tale Schoutenhuis.'Het aangezicht
van dit deel van Den Burg gaat er met
op achteruit, maar knapt juist een
stuk op', doelt de kastelein op de
beoogde vervanging van de huidige
terrasschermen en parasols door een
ronde, met glas bedekte erker van
vier meter diepte. 'En vanuit de serre
heb je een prachting uitzicht op het
Schoutenhuis.'
Openbare orde
Stiekema heeft nog meer bezwaren.
Volgens hem neemt de serre vanaf de
Groeneplaats gezien ongeveer de
helft van de Kantoorstraat aan het
zicht. Hij vindt dat hierdoor de hand
having van de openbare orde in dit
deel van Den Burg er op achteruit
gaan. 'Bij calamiteiten kan dit nooit
wenselijk zijn. Bovendien is over het
hoofd gezien dat de Lindeboom bin
nenkort een goedgekeurde luifel gaat
bouwen.' De luifel boven de zij-in
gang aan de Vismarkt steekt op z'n
verste punt 2 80 meter uit de muur
Bij plaatsing van de serre aan de
Karseboom is de toegang tot de
Kantoorstraat voor een ziekenwagen
en zeker de brandweerauto gesperd
Volgens Pieterse wordt de
bereikbaarheid van de Kantoorstraat
er door het verdwijnen van het terras
er alleen maar beter op. Brandweer
commandant Dick Jongeneel ziet
evenmin bezwaren: 'Dit is geen ide
ale situatie, maar dat is nu ook niet
het geval. Maar de brandweer hoeft
niet bij ieder pand tot aan de stoep
te kunnen rijden. Dat is in de Kantoor
straat zelfs met gewenst. De door
gang is zó smal, dat de deuren van
de auto niet eens goed open zouden
kunnen. We hebben slangen van ne
gentig meter lengte en hanteren de
norm dat de auto op maximaal veer
tig meter afstand moet kunnen ko
men. Als er dus brand in de
J'elleboog zou zijn, hebben we nog
vijftig meter over om in het pand te
kunnen penetreren. Da's genoeg,'
Volgens Jongeneel kan de ambu
lance bij de bouw van zowel de luifel
als de serre wel in de Kantoorstraat
komen. De bevoorrading van de
horecabedrijven in de Kantoorstraat
wordt er volgens Stiekema met ge
makkelijker op 'De bierwagens kun
nen volgens mij de draai niet meer
krijgen, omdat straks het toilet
gebouw aan de Vismarkt in de weg
staat.'
Geluid
Stiekema's angst voor geluids
overlast voor zijn hotelgasten bij de
bouw van een serre, is volgens
Pieterse onterecht. 'Het glas in de
serre krijgt een dikte van zes centime
ter, daardoor lekt niets naar buiten.
En neem maar van mij aan dat er
geen geluidsboxen in worden ge
plaatst.' Mochten de hotelgasten al
overlast hebben, dan heeft dat een
Brieven van lezers
Buiten verantwoordelijkheid van de redactie
Het was een fraaie novemberdag
met hier en daar een buitje. Een
verfrissend zuidwestenwindje
woei langs Lia s helmpje. Vrolijk
trapte ze door op haar nieuwe rij
wiel met elektrische hulpmotor. Ze
was bezig met de voorbereiding
van het jaarlijks congres, georga
niseerd door de VVV.
Vanavond vergaderde een select
gezelschap, kenners van toerisme
en enkele horecabonzen over de
toekomst van Texel. Fijn dat zulke
mensen nog bestaan en dat ze dat
willen!
Vóór aanvang van de bijeenkomst
moest haar speech klaar zijn. Dat
moest lukken Zouden haar vriendin
nen van opkijken. Haar vriendinnen
noemden haar trouwens Lie. in plaats
van Lia. Als het maar niet uit zou
monden in Lien. Dat was eigenlijk de
naam van haar oma, vreselijk ouder
wets.
Omdat het afwisselend mooi weer
was nam ze de fraai beboste route
richting De Koog. Veel bomen had
den het fietsgedrag van de toerist
positief bevorderd. Langs de mon
daine badplaats De Koog voerde haar
tocht. Hoe kon zij verlangen naar het
moment dat heel Texel er zo zou uit
zien. Het dorp De Koog, toonbeeld
van wat men in de toekomst verwach
ten mocht. Het saaie landschap van
weleer prettig onderbroken door een
vleugje van de moderne tijd, waar het
op dit eiland ooit aan had ontbroken.
Ze genoot van het nieuwe bouwsel in
de duinen waar met enige fantasie
het dak van plaggen zo weer kon
worden gebruikt om de open haard
mee te stoken. En die vrolijke aanblik
van dartele zeehondjes, pure tranen
trekkers zoals het zigeunermeisje aan
de wand van haar grootouders
stulpje. Zo moest het blijven, zo was
het goed, net als het complex bij aan
komst van de boot De allernieuwste
ontwikkeling, een extra verdieping
erop, zou pas echt indruk maken' Op
weg naar het congrescentrum, na de
vierde rotonde vanaf de Ruyslaan,
reed ze de polder in Langs de eer
ste boerderij van Gronings model.
Niet voor mets op de Texelse
monumentenlijst (met een X graag,
Tessel is meer wat voor de titel van
een kinderboek) Prachtig, een toon
beeld waaraan de gasten zien dat zij
en andere buitenstaanders al jaren
lang welkom zijn op dit gastvrije ei
land. Hier en daar een kolos van een
tractor verraadt dat ook de laatste
agrariërs (vroeger boeren genoemd!)
niet onderdoen voor welke moderne
streek ook.
Gelukkig is de laatste twintig jaar de
zaak ten goede gekeerd. Alleen de
vogels zijn hetzelfde gebleven. Maar
die doen het nog steeds goed bij de
toeristen en mogen dus blijven. Het
waren vooral de vreemden, dacht ze,
terwijl ze over het zojuist aangelegde
fietspad reed (links van haar liep
separaat aan dit fietspad de
mountainbikeroute). De vreemden
brachten bi|na nog meer leuke dingen
op het eiland dan de moderne bewo
ners zelf. Wat te denken van die grap
pige witte kunststofhekken bij De
Kamp? De Texelaars waren trouwens
uitstekend op de hoogte van wat er in
de wereld te koop was; iedere jaar in
februari verkenden ze onze aardkloot
van noord tot zuid. leder apartigheidje
werd het jaar daarop met verve qe-
andere oorzaak. 'De hotelkamers
hebben geen dubbel glas, slechte
muren en geen air conditioning. De
gasten zetten in de zomer de ramen
dus open. Is het dan gek dat ze met
zoveel disco's in de buurt met kunnen
slapen? Uit metingen blijkt dat het
omgevingsgeluid groter is dan het
geen nu uit de Karseboom lekt
Stiekema: 'Het moet met zo zijn dat
de buren zich moeten aanpassen
omdat een horecabedrijf teveel la
waai produceert. Wat dat betreft heb
ik m'n portie met het bedrijf aan de
Zwaanstraat wel gehad. Cyntia
wordt nu regelmatig door klagende
gasten uit bed gebeld. De
Karseboom is niet geluidsdicht en
voldoet niet aan de geluidsnormen.
Als Frans z'n zaak goed zou isoleren
en air conditioning zou aanbrengen,
zou de deur niet meer open hoeven.'
Pieterse: 'De gemeente heeft meer
dan eens geluidsmetingen verricht en
we hebben er nooit iets van gehoord.
Blijkbaar zijn we dus niet in overtre
ding. Maar sinds Question is ver
huisd, zoeken bezoekers van de
warme disco regelmatig verkoeling
op het terras en richten vernielingen
aan. Als we een serre hebben kunnen
we onze spullen netjes binnen zetten
en kunnen ze er niet meer aanko
men,
toond in een Texelse setting. Lia hield
van die grote schuren, zelf sprak ze
liever van loodsen. Een goede ont
wikkeling. Al die oude rommel netjes
opgeruimd, aan vroeger dacht ze lie
ver niet Dat schuurtje naast het
Torenhuis, moet toch kunnen? Eigen
lijk vond ze alleen de nieuwbouw van
na 1990 mooi, op een enkel oud maar
stijlvol gebouw uit de jaren tachtig na
dan.
Zelf woonde ze heerlijk vrij, halver
wege aan deze weg naar het noorden
van Texel en kon nog net een hapje
doen met haar huidige partner; tegen
haar kennissen sprak ze van
'vriendje', nou ja hij was al bijna 35!
Haar vriendje dus, had onderweg
geshopt bij de Chinees bij de derde
rotonde, wel wat alledaags, maar ze
liet het zich desondanks goed sma
ken. Terwijl ze zich even snel om
kleedde voor het congres dacht ze
nog even over haar openingswoord.
Nog maar eens referen aan de bui
tenlandse oerossen in de duinen.
Welja, dat hadden alle overkanters
nog niet. Tevreden legde ze de laat
ste kilometers af, nu zonder hulp
motor aan. Daardoor fris en met lichte
blos kwam ze binnen in de tot subtro
pisch congrescentrum omgetoverde
schouwburgzaal. De bijeenkomst liep
zoals verwacht, goedgemutst en vol-
vertrouwen was een ieder Het weer
was wat men oorspronkelijk noemde,
maar wat zou 't. Binnen brandde de
kachel, om maar eens een ouder
wetse term te gebruiken
Haar opsomming van alle geneugten
ides eilands in het licht van de voor
uitgang zou zeker aanslaan. Wat had
den de ruilverkaveling, de ruime par
keerplaatsen. de moderne loodsen,
het onlangs weer verdubbelde mu
seum in de duinen het de toerist toch
makkelijk gemaakt! Maar ook voor de
bewoners die hier hun leven lang
hadden gewoond, zij hadden nog ar
moede meegemaakt. Alleen het
woord al. Oké, een enkel goed geres
taureerd gebouwtje tussen de fraaie
bungalows mocht tonen dat het hier
op Texel ook vroeger al een plekje
was waar het goed toeven was Op
gelucht keken de Texelse
congresgangers elkaar aan Voor
henzelf en hun kinderen was de toe
komst verzekerd. De vergadering
kwam tot een eensluidend oordeel en
besloot ter bevordering van een doel
gerichte voorlichting aan de gasten
de Texelse Courant met ingang van
direct over te nemen.
Gelein Jansen,
Den Burg.
Naschrift redactie:
In de rubriek Wat ik zeggen wou kun
nen lezers sinds jaar en dag hun
zegje doen in de Texelse Courant. De
inhoud van de brieven, die buiten de
verantwoordelijkheid van de redactie
vallen, wordt - afgezien van taalkun
dige aanpassingen - in de regel let
terlijk weergegeven. Slechts een en
kele keer, als de schrijver te ver
doorschiet of als het om een persoon
lijk vete gaat, grijpt de redactie in. De
ingezonden brief van Lia Duinker die
afgelopen dinsdag werd geplaatst,
was op het randje, of - volgens een
aantal lezers - zelfs er overheen. De
spottende verhaaltrant waarin ze haar
boodschap heeft vervat, zoals dat ook
in de reactie van Gelein Jansen is
gebeurd, is wat de redactie betreft
een uitzondering. Soortgelijke inge
zonden brieven van deze lengte wor
den in het vervolg met meer in ge
plaatst.
Hanna Maria Trap: dat ze naar Azië wilde was altijd al duidelijk.
Toneelvereniging De Vriendenkring
brengt vrijdag 26 en zaterdag 27 no
vember in dorpshuis de Waldhoorn
'De terugkeer van mevrouw Savage'
op de planken. Het stuk is geschre
ven door John Patrick en in feite een
vervolg op 'Dwaasheid heeft haar ei
gen recht', de tragikomedie over het
psychiatrische ziekenhuis waarmee
de Hoornders twee jaar geleden veel
succes hadden. De personages wor
den zoveel mogelijk door dezelfde
spelers voor hun rekening genomen.
Ook de regisseuse is dezelfde:
Charlotte Lorier Nieuwkomer bij De
Vriendenkring is V -romca Bos. die de
rol van doktersassistente voor haar
rekening neemt. Wie alvast wil reser
veren, kan contact opnemen met
Annemarie Bakker, tel. 319 606.
'Ik had vroeger van die kleine
schuine spleetoogjes en paarden
vond ik ook wel leuk. Daarom
dacht ik altijd: misschien heb ik in
een vroeger leven in Mongolië ge
woond. Ik vond het zo'n stoer land,
met Djenghis Khan en zo. Ze wa
ren iedereen de baas. Nu ik er wat
meer over weet vind ik het maar
engerds.' Aan het woord is Hanna
Maria Trap uit Oosterend (18) die
zich had voorgenomen naar Mon
golië af te reizen. Het werd uitein
delijk Nepal, waar ze inmiddels
naar toe is vertrokken. Als vrijwil
liger gaat ze voorlichting geven
over afval en de jeugd leren
basket- en volleyballen.
Al vanaf de basisschool, toen ze in
groep vijf een werkstuk over China
maakte heeft ze de kriebels. In de
bibliotheek haalde ze altijd boekjes
van de serie: Een dag uit het leven
van... over kinderen die in een land
ver weg woonden. 'Er was ook een
boekje bij over Mongolië, met foto's
van mensen met rooie wangen. En
die heb ik ook, knalrooie. En ik dacht:
leuk, daar hoor ik bij. Dat gevoel is
niet meer weggegaan.' Dat ze naar
Azie wilde was dus altijd al duidelijk.
En dat het Mongolil moest worden
ook.
Vrijwilligersproject
De Oosterendse weet wat ze wil. Ze
gaat Antropologie studeren, een stu
die van de mens en zijn culturele,
sociale en biologische ontwikkeling in
zijn omgeving. 'Vooral de westerse
antropologie interesseert mij. ge
woon omdat ik westers ben. Dat
staat het dichtste bij mij, dat gaat
over mij.' Maar eerst gaat ze een jaar
weg.
In haar examenjaar maakte ze con
crete plannen en verzamelde ze infor
matie over reizen en over Azie. Ze
ging kijken naar vrijwilligerswerk,
omdat ze graag iets wilde doen. 'Ik
ben natuurlijk geen ervaren reiziger,
ik ben sowieso nog nooit in Azië ge
weest. Ik wil meedoen aan een pro
ject om iets vasts te hebben, waar ik
wat omheen kan bouwen. Ik kwam er
al gauw achter dat in Mongoliï met
zoveel is; een weg en verder heel veel
gras, een hoofdstad en woestijn en
bergen. Vrijwilligerswerk is er heel
moeilijk te vinden. Maar Nepal kwam
ik overal tegen en nu snap ik ook
waarom. Het is hartstikke toenstisch.'
'In Utrecht op het kantoor van de
SIW, een Nederlandse vrijwilligers
organisatie, die contacten heeft met
vrijwilligersorganisaties in andere lan
den. kreeg ze een stapel folders in
mijn hand geduwd De informatie
over de projecten was zó beknopt,
dat ik me beslist geen beeld kon vor
men over wat voor soort project het
nu eigenlijk was. Er stond alleen
maar: twee vrijwilligers gevraagd in
een dorpje in Nepal om bomen te
planten voor die en die datum. Een
beetje vaag allemaal. Maar met heel
veel zoeken heb ik uiteindelijk toch
een goed project gevonden.'
Diarree
Ze heeft al een aardig beeld van de
reis. 'Het startpunt is de hoofdstad
Kathmandu. Het zal een beetje wen
nen zijn, wat rondkijken en diarree
krijgen en zo Ik dacht, als ik al die
vervelende gewenningsverschijnsel-
en in de eerste tien dagen over me
heen laat komen, dan heb ik dat ten
minste gehad. Ik hoop dat die plan
ning lukt, dat lijkt me heel handig.'
Na die tien dagen ga ik voor de
Friendship Club Nepal meedoen aan
een project over afvalvoorlichting op
een basisschool in Gorkha. Wat ik me
daar concreet bij moet voorstellen
weet ik met, maar dat zie ik daar wel.
Je hoeft er ook met zoveel over te
weten, het gaat meer over de uitwis
seling tussen culturen. En ik heb niet
het idee dat ik iets aan hun situatie
kan verbeteren. Met zo'n houding wil
ik er ook niet heen Met een groep
vrijwilligers bekijken we de situatie in
het stadje en we praten met de men
sen. Aan het eind moeten we een
soort conclusie schrijven, die we aan
de plaatselijke bestuurders moeten
aanbieden. Met zo'n papier kunnen
ze dan weer subsidie aanvragen.'
Haar volgende doel is een klem
plaatsje, negen uur loper, van Ben
'Ik word opgehaald door een plaat
selijke onderwijzer en hoef de wan
deling gelukkig niet alleen te doen
Aan zijn school ga ik Engelse les ge
ven en de meisjes leren basket- en
volleyballen. Dat basketballen vind tk
Écht een grote mop. Ik kan het met
eens en ik heb er een stronthekel aan.
Maar goed, ik doe mijn bes;
Afgedwaalde tc -
De laatste twee maanden w
meer gaan zien van het - .soi.u
het dorpje waar ik zit zijn veel trek
tochten. Ze gaan allemaal dezelfde
kant op. Al die toeristen lopen ach
ter elkaar aan en ik ga dus ook maar
in de rij. Het klinkt heel stom, maar
ja.. Bij het dorpje is sinds kort een
kleine camping voor afgedwaalde
toeristen en daar kom ik vast wel ie
mand tegen om mee op te trekken.
En een gids die weet hoe je een tent
moet in de bergen moet opzetter
Tekst en foto: Corrie Timmer
Ing. Henk Oosterhuis, bednjfsleider
van proefboerderij OBS te Nagele.
houdt maandag een lezing vcor de
akkerbouwers en bloembollet >telers
van de Vereniging voor Bedrijfs
voorlichting. Op het proefbedrijf wc -
den de biologische, de geïntegreerde
en de gangbare akker- en tuinbouw
bedrijf ssy sternen met elkaar vergele
ken, Oosterhuis bespreekt daarbij de
voor- en nadelen en wijst op de prak
tische mogelijkheden die zich in de
veranderende maatschappij voor
doen. Naast de technische zaken knj-
gen de economische uitkomsten van
de bedrijfssystemen de nodige aan
dacht. De bijeenkomst wordt gehou
den in hotel De Pelikaan bij De Koog
en begint om 20.00 uur.
Om boven onze stand te kunnen
leven is mijn journalistensalaris
niet toereikend. Gelukkig wonen
we op Texel, dus kunnen we uit
de rode cijfers blijven door een
graantje mee te pikken van het
toerisme. Sinds 1977 verhuren we
een zelfgebouwd seumerhuussie
dat onlangs heel ingrijpend is op
geknapt en uitgebreid met een
hossie, zoals trouwe lezers zich
zullen herinneren. Binnenkort zet
ten we er ook nog een carport bij
waar de mensen hun fietsen in
kunnen zetten, dus eigenlijk een
bike port. Dat gebeurt zonder
bouwvergunning, want die is voor
een bikeport met nodig, zo werd
onlangs op ambtelijk niveau bij de
gemeente beslist.
Woensdag hebben we een me
neer van de ANWB op bezoek ge
had om het huisje te keuren.
Zelf geef ik niet zoveel om de ster
ren die dat oplevert, maar als je er
maar één of twee hebt, staat het
toch armzalig. Ik hoopte op drie
sterren omdat dit wijst om ruim
schoots comfort. Méér hoeft niet
zo nodig. Wij mikken namelijk op
het betere publiek en dan bedoel
ik geen rijkelui, maar irfteressante
mensen met een normaal inkomen
die belangstelling hebben voor de
rust. ruimte, cultuur en natuur van
Texel en niet zo verzot zijn op een
overmaatse residentie met vaat-
wasmachine, bubbelbad en 1000
tv-kanalen. Dank zij zelfwerk
zaamheid en het gebruik residen
tie van gebruikte materialen is de
renovatie van het huisje niet al te
kostbaar geworden. Daardoor kan
de huur in het hoogseizoen be
langrijk beneden de duizend gul
den per week blijven en bieden
we een buitengewoon gunstige
verhouding tussen prijs en kwali
teit. Zo houden we onze oude
gasten en hebben we volop keus
uit nieuwe. Die nieuwe zijn soms
nodig omdat het nadeel van
trouwe gasten is dat ze op den
duur doodgaan of der dagen zat
zijn, al is het sympathieker om te
spreken van natuurlijk verloop.
Nieuwkomers slaan we altijd met
argusogen gade. Als ze luidruch
tig zijn of de boel vuil achterlaten
krijgen ze een sterretje achter hun
naam en komen er niet meer in als
ze zich het volgende jaar opnieuw
melden. Ook het verzwijgen van
defecten of vernielingen wordt al
dus afgestraft. We werken met
een borgsom die niet of gedeelte
lijk wordt terugbetaald als er bij
vertrek wat mis blijkt, maar in de
praktijk werkt dat niet leuk. Het is
heel vervelend om op de wissel
dag lepels en vorken te moeten
tellen en met de vinger over de
bovenkant van deuren te strijken
om te zien of er stof op zit en dan
in discussie te gaan over de om
vang van deze schade. Ik beperk
me dus tot een oppervlakkige
wandeling door het huis en deel
mee dat ze nooit meer mogen te
rugkomen als ik later ontdek dat
er toch iets mis was. Zo hebben
we in de loop der jaren ideale gas
ten geselecteerd die het huisje als
regel beter schoonmaken dan wij
zelf of een schoonmaakbedrijf
zouden kunnen doen.
Mensen met honden moeten we
ook niet. In het begin wilden we
die juist wèl omdat we vonden dat
ook honden recht op vakantie
hebben Wat is er nu leuker dan
met je trouwe viervoeter naar
Texel gaan waar hij in alle ruimte
en rust naar hartelust kan stoeien
en rennen? Totdat we meemaak
ten dat mensen naar het strand
gingen of gingen stappen en hun
beest in het huisje achterlieten.
We hoorden dag en nacht geblaf
en gejank en ontdekten later
schade in de vorm van bekraste
deuren en meubels, kapot-
getrokken vitrage en kussens en
bedden die bezaaid waren met
haren. Toen een hond van onze
gasten ook nog het hele erf vol-
scheet en achter de schapen van
de buren aanging, was de maat
vol. Sindsdien staat een hondje
met een streep erdoor tussen de
icoontjes in onze regelvermelding
in de VW-gids. We maken slechts
één uitzondering: die betreft het
piepkleine, hoogbejaarde keffertje
van de familie Arnoldt uit Capelle
ad IJssel die al meer dan 20 jaar
elk jaar drie weken in ons huisje
zit. Dat beestje doet écht niks,
maar als die kleine rat ooit het tij
delijke met het eeuwige verwisselt
komt een eventuele nieuwe hond
er niet meer in. Een uitsterf
regeling. Een mens moet wel eens
hard zijn.
Met een beetje spanning had ik
naar de keuringsdag toegeleefd.
Omdat de normen de laatste tijd
flink aangescherpt zijn was ik lang
niet zeker van die drie sterren. Om
zo hoog mogelijk te scoren had ik
op het laatste moment nog het
nodige extra gerief in het huisje
aangebracht. Lampjes bij de bed
den, een spiegel boven de extra
wasbak en kastjes in elk van de
twee slaapkamers. Die massief
grenenhouten kasten kocht ik als
voordelig bouwpakket bij de
Gamma, maar toen ik de bouw-
instructie zag, was het schrikken.
Het in elkaar zetten beloofde een
langdurig karwei te worden. Dat
zou nooit lukken voor de keuring,
als het ooit zou lukken want in
snapte er geen moer van Geluk
kig bracht mijn trouwe gast
Arnoldt uitkomst Hij begon ijverig
te studeren, te schroeven, te tim
meren en te lijmen. Keurig Pietje
Precies. Net op tijd waren de
kastjes klaar. Ze zagen er prachtig
uit en zorgden voor een heerlijke
harsgeur. de lekkerste lucht die er
bestaat.
Toch nog onverwacht stonden de
ANWB-keurmeester en een bege
leidende VW-informatrice voor de
deur. Gespannen volgde ik hen op
de kritische rondgang door
huussie en directe omgeving. Al
gauw merkte ik dat het goed zat.
Alles bleek royaler, mooier en
completer dan voor dit recreatief
opstal nodig is. 'Hebt u dat alle
maal zélf gemaakt?', zei de man
bewonderend. Ik begon hem nu
heel aardig te vinden. Na een half
uurtje kijken, schrijven en meten
gaf hij de voorlopige uitslag. We
hadden heel goed gescoord,
vooral met de wasbakken, de
keukenmachines, het terras, de
royale buitenverlichting, de monu
mentale bouw en natuurlijk ook
met die kastjes. Dat had zoveel
punten opgeleverd dat niet drie,
maar dik vier sterren waren be
haald! Het was zo royaal dat ik
die ook zonder die kastjes zou
hebben gehad Ik had er dus toch
nog even de pest in, maar dat
herstelde snel. Vier sterren! Hotel
Opduin - van die andere Harry uit
De Koog - heeft ook viersterren
Ik bedoel maar.
Harry.
