'Mijn hart zei me dat ik op Texel moest blijven'
:ridt Blanken wilde niet
in de Tweede Kamer
an-
gespoeld
.TEXELSE y COURANT'
P*
TEXELSE^COliRANT
Stukkie voor de
krant?
Niet abseilen van
Fonteinsnol
VRIJDAG 11 FEBRUARI 2000
tjof Blanken is pacifist in hart en nieren. Een antimilitarist,
om humanitaire redenen weigerde in dienst te gaan. Liever
gerdienst dan de wapenen ter hand te nemen, zo was (en
zijn overtuiging. Politiek loopt als een rode draad door zijn
en. Hij behoorde tot de groep mensen die in 1956 in hotel
snapolski in Amsterdam de PSP oprichtte. Een man met een
iaal voelend hart. Gericht op het verbeteren van de maat-
appij in al zijn aspecten. Sinds zijn vroege jeugd is hij filo-
isch ingesteld. Een denker die in gedachten de lijnen uitzet
daarna recht op zijn doel afgaat. Met volharding voltooide
zijn opleiding voor leraar in het technisch onderwijs. Dat
cht hem in 1965 naar Texel. Van de PSP stapte hij over naar
PvdA. Twaalf jaar lang maakte hij deel uit van de gemeente-
d, waarvan drie jaar als wethouder van Sociale en Culturele
ken en Onderwijs. Hij wilde veel en snel tot stand brengen,
ms wat te snel. Een begenadigd verteller, afkomstig uit Oude
dorp.
invloed van je ouders, het nest
ar je uit vandaan komt, is heel
alend voor hoe je zelf later in het
en staat.' Met deze woorden start
tjof Blanken, nu 66 jaar, zijn ver-
Met innemende stem vertelt hij
hij opgroeide in Oude Niedorp,
klein dorp in West-Friesland,
ar zijn vader een metselbedrijf had.
ijn ouders waren zeer maatschap-
lijk bewuste mensen. Ze hadden
zelfgetimmerde boekenkast
lann voornamelijk boeken stonden
n Domela Nieuwenhuys, Herman
lijermans en Frederik van Eden. Dat
ort mensen waren het. Heel vrijge-
chten. Dat gold ook voor hun hu-
ilijk. Een soort samenlevings-
ntract dat zij voor zichzelf hadden
jesloten. Zij waren van mening dat
de burgerlijke wet je bij elkaar
jet houden het samenzijn niet goed
Je bent uit vrije wil bij elkaar. Het
iren aanhangers van dominee
hermerhorn, een echte socialist,
in Nieuwe Niedorp jaren op de
nsel stond.' Met hun progressieve
van veertien tot vierentwintig jaar, die
een idealistische, maatschappij
kritische beweging vormden en waar
Blanken als bestuurslid actief was.
In dezelfde periode, de jaren vijftig,
werd Blanken geconfronteerd met de
sfeer van de Koude Oorlog. De kolo
niale oorlog in Indonesië was net ach
ter de rug, de Algerijnse woedde nog
in alle hevigheid. Hij volgde de
oorlogshandelingen heel bewust, te
meer daar de militaire dienst er voor
hem aan zat te komen. Als
antimilitanst was dat een hele worste
ling voor hem. Uiteindelijk besloot
Blanken een beroep op de
dienstweigeringwet te doen.
Na een uitgebreid vooronderzoek
reisde hij af naar Den Haag, waar hij
zich meldde bij het Ministerie van
Oorlog. 'Het was net een toneelstuk.
Ik kwam binnen in een groot, hoog
vertrek, een soort rechtszaal. Daar
zaten vier heren op een verhoging,
achter een groene tafel. Op eerbie
dige afstand, wat lager, zat ik voor
hen. De verhoudingen waren dus
eën en antikapitalistische instel-
g voedden zij hun kinderen op tot
Ifstandig denkende mensen. Die
loed, dat vrije denken, draagt
nken zijn hele leven met zich mee.
dachtiaam vervolgt Blanken:
naf mijn kindertijd ben ik wat filo-
fisch ingesteld. Ik dacht altijd veel
i over de dingen die om mij heen
beurden. Ik weet niet meer hoe
g ik was. Misschien zat ik nog niet
ns op de lagere school, dat ik
cht: Zou ieder mens nu net zoveel
dachten in zijn hoofd hebben als
Daar kon ik gewoon niet bij. Ik kon
t begrijpen dat iedereen zijn eigen
ng om zich heen heeft en zelf
eral over nadenkt...'
durende de oorlogsjaren bezocht
anken de kleine dorpsschool in
de Niedorp. Een fijne school, met
n onderwijzer die zijn tijd ver voor-
was. Een soort Jan Ligthart, een
oot voorstander van het zelfstandig
en omgaan met de leerstof. Net na
oorlog, in 1946, was het enige
rspectief voor vervolgonderwijs de
0 in Winkel. Die was per fiets, met
ti-plofbanden nog, bereikbaar,
anken, die de kleine vrije dorps-
hooi gewend was, had het er aller-
mst naar zijn zin. 'Het was een vre-
li|ke school. We zaten in een klas
et 47 leerlingen op elkaar gepropt
kregen op een zeer ouderwetse
anier les. Nadat ik overging naar de
rde klas. zeiden mijn ouders: Je
ndt het daar vreselijk hè?'
lanken wilde het liefst helemaal niet
leer naar school. Maar wat hij dan
el wilde, wist hij zelf ook niet zo
oed. Uiteindelijk besloot hij voor tim-
lerman te gaan leren, aan de am-
achtsschool in Alkmaar. 'Het was
sn kanjer van een gebouw, uit 1914,
iet hoge stenen trappen. Ik weet
og dat we er met 350 nieuwe leer-
igen in die grote hal stonden. Hoog
oven de groep uittorenend, op de
:enen trap, hield de directeur met
liksemende ogen een donderpreek,
lis er ook maar iemand stond te
chuifelen, dan worstelde hij zich een
'eg door de massa. Links en rechts
de longens ommaaiend. Greep de
'ewuste persoon in de kraag en
jleepte hem mee naar boven. Dat
as echt onvoorstelbaar. Ik vond het
ien rotschool, maar maakte het wel
af. Het vak zelf vond ik leuk. Die
chooljaren hebben mij geleerd hoe
nderwijs naar mijn idee wel en
ooral ook niet aan kinderen moet
rarden gegeven. Ik heb altijd gepro-
leerd me te verplaatsen in de rol van
et kind en als lesgever niet al te on-
«tstaanbaar te zijn.'
>p zijn zestiende startte Blanken bij
'in eerste baas, bij wie hij het van
"ullenjongen tot uitvoerder. 'Onder-
Jssen studeerde ik wel door. Zo
leed ik de tekenschool en haalde
njn middenstandsdiploma. Wat ik er
iee moest, wist ik niet. Maar ik heb
iet nu nog. Het is nooit weg.' Ook
'erd hij lid van de Vrije Jeugdbewe
ging. Een organisatie voor jongeren
vooropleiding voor de Rijn- of Klem-
handelsvaart. 'Henk en ik waren al
lebei jongens die het vak goed ver
stonden en we konden er vrij
zelfstandig werken. We zaten voorna
melijk in het onderhoud van rijks
gebouwen Dan nam ie een paar van
die jongens mee, zodat ze het vak
konden leren. Een vreemde situatie.
We hoorden bij de staf maar waren
verplicht te werk gesteld tegen een
beloning van één gulden per dag.'
'In de weekenden was ik vrij en eens
in de veertien dagen kreeg je vrij rei
zen. Dan ging ik naar Nunspeet. Daar
werkte mi|n vriendin Méri, die ik bij de
Vrije Jeugdbeweging had leren ken
nen. Van het beetje geld dat ik over
hield van mijn kledmggeld, legde ik
zoveel mogelijk opzij om toch nog
een cursus te kunnen volgen. De
enige luxe die ik mij veroorloofde,
was één keer in de maand een boekje
uit de Salamanderreeks te kopen
Het was in Lochem dat Blanken het
besluit nam om voor het technisch
onderwijs te kiezen. Dat idee nam
vaste vorm aan toen hij op het kamp
ervoer hoe leuk het was om met jon
gens te werken. 'Het is de combina
tie van leren en begeleiden en naar
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen hier
al zó lang dat ze met meer van
een echte Texelaar zijn te onder
scheiden. Waar komen ze van
daan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek Aange
spoeld dit keer: Fridtjof Blanken.
met een eigen timmerfabriek. Ik
kwam daar binnen in de productie,
maar had al snel een eigen werk
plaats.'
Blanken was verantwoordelijk voor
het aftekenen van de lijnen op hout.
Speciale opdrachten die een grote
mate van nauwkeurigheid vereisten.
'Verantwoordelijk werk, dat wel. Als
ik een fout maakte, was dat niet best.
Het enige nadeel was dat ik alleen
nog maar bezig was met teken
gereedschap.'
Met nog steeds het idee om leraar te
van de school. Dus ik op de motor
naar Krommenie.' Blanken kon direct
beginnen. Korte tijd later kreeg hij
zelfs een fulltime aanstelling aange
boden Hij sloeg het voorstel af, bang
dat het ten koste zou gaan van zijn
studie. 'Een moeilijke beslissing,
maar achteraf gezien wel de juiste.
Het afsluitende jaar in Rotterdam was
het zwaarst. Daar verbleef ik intern
want dat was een dagopleiding. In de
weekenden reisde ik naar huis.'
Met volharding studeerde Blanken
uiteindelijk af in 1965. 'Die lange
avondopieiding in Den Helder was
een echte afvalrace. Het was vooral
zwaar in mentaal opzicht. En halver
wege het laatste jaar zaten we finan
cieel aan de grond.'
In het voorjaar van 1965 reageerde
Blanken op de vacature voor een le
raar technisch onderwijs op Texel,
waar net de LTS was opgericht. 'Ze
hadden een jaar gedraaid, deels in
een half afgebouwde school. Ik werd
aangenomen en startte in het nieuwe
gebouw. Samen met andere nieuw
aangetrokken en bevlogen mensen.
We vormden een enthousiast team
en bouwden onder de bezielende lei
ding van onze eerste directeur,
Bouwman, al snel een goede naam
bouwmaterialen met meer via hem
kon inkopen, steeg het kostenplaatje
met wel dertig procent. Toen heb ik
er maar van afgezien. In 1971 kwa
men we hier te wonen, in de
Tjakkerstraat. We kregen toestem
ming om er een stuk zijkant aan te
bouwen. Voor ons een unieke plek,
waar we het prima naar onze zin heb
ben en waar ons gezin onverwachts
nog verblijd werd met de komst van
het zo zeer verlangde dochtertje.'
Op de PSP was Blanken ondertussen
een beetje uitgekeken. 'Er was een
soort stammenstrijd bezig, Onderling
waren ze altijd bezig elkaar vliegen af
te vangen. De hoofdzaken waren uit
het oog verloren Ik vind dat als je je
pacifistisch noemt, je elkaar met naar
het leven moet staan om je gelijk te
krijgen. Dat was voor mij de reden om
over te stappen naar de PvdA.'
In 1974 werd Blanken fractievoorzit
ter van zijn nieuwe partij en werd
Westdorp tot wethouder van Sociale
en Culturele zaken en Onderwijs be
noemd. Deze kreeg echter proble
men met zijn gezondheid 'Hoewel ik
zijn taken in 1978 al min of meer had
overgenomen, duurde het tot 1979
voordat ik met algemene stemmen
reeds vastgelegd. Werd ik aan een
kruisverhoor onderworpen met aller
lei strikvragen. Wat mij vooral bijge
bleven is, is het eerste dat ze vroe
gen: 'Wie heeft jouw toelichting op
het rekest geschreven?' Daar was ik
zo verontwaardigd over... Ik zelf na
tuurlijk. Ze dachten zeker dat zo'n
jongen uit een boerendorp, een tim
merman, dat nooit zelf gedaan kon
hebben. Toen ze klaar waren, liep ik
naar de deur. Met de deurknop al in
mijn' hand, riepen ze me terug. U rea
liseert zich toch wel dat de strafmaat
wordt bepaald naar aanleiding van de
keuringsresultaten? Drie jaar gevan
genisstraf dreigde als mijn bezwaren
niet erkend zouden worden.' Het
werd tweeëneenhalf jaar burger
dienst. Zijn gewetensbezwaren, op
humanitaire gronden, waren erkend.
Met zeven jongens, onder wie
Texelaar Frans Zegel, begon Blanken
in de Rijks Psychiatrische inrichting
te Eindhoven aan zijn burgerdienst.
'We kregen een stoomcursus. De
volgende dag al kreeg je een wit jasje
aan en werd je met een grote sleutel
bos de afdeling opgestuurd. In de
praktijk leerde het wassen en
schoonmaken al snel. Dat was ge
woon een kwestie van afkijken. Na
drie maanden zat ik in mijn eentje in
de wacht op de onrustafdeling, met
zo'n dertig patiénten. Gingen de deu
ren achter je op slot. Daar zat je dan.
Voordat om half acht de dagploeg
kwam, moest je zorgen dat alle bed
den waren opgemaakt en alle stront
was opgeruimd. Daar kwam het ge
woon op neer.' Blanken is blij dat hij
stevig in zijn schoenen stond, want hij
maakte er mensonterende en bedrei
gende situaties mee. 'Ik was er net
een week, moest er eentje ingepakt
worden. We waren met vier man.
Spraken we van tevoren af hoe we
dat aanpakten. Jij op zijn nek, jij links
en jij rechts dan drukken we hem op
de grond en rollen we hem in het
spanlaken. Verschrikkelijk, maar je
deed het.'
Na zeven maanden kwam het hoofd
van het paviljoen bij hem. Hoewel ze
hem graag wilden houden, werd ge
vraagd of hij er iets voor voelde om
over te stappen naar Sociale Jeugd
zorg. 'Dat heette toen nog Vorming
Buiten Schoolverband. Daar kon ik
werken als timmerman en tegelijker
tijd de jongens begeleiden.' Blanken
voelde daar wel voor. Dan was hij in
ieder geval weer met zijn vak bezig.
Samen met Henk Brander, die uit
Friesland kwam en waar hij zijn hele
leven mee bevriend is gebleven,
reisde hij in oktober 1954 af naar
Lochem. 'Midden in de bossen was
een kamp opgezet dat plaatsbood
aan zo'n tachtig jongens. Het onder
komen bestond uit een aantal Duitse
barakken die in een grote kring ston
den. Met in het midden een hoge
vlaggenmast waar iedereen 's mor
gens de vlag moest begroeten.' Het
kamp was opgezet voor kansarme
jongens, afkomstig uit sociaal
zwakke milieus. Die kregen daar een
SffiR
,'Vr
Sinds zijn kindertijd is Fridt Blanken
nogal filosofisch ingesteld. Zijn visie
op de maatschappij formuleert hij als
volgt: 'In de loop van de jaren evolue
ren je ideeën, naarmate je beter leert
luisteren en kijken. Naarmate je jezelf
niet meer zo nodig hoeft te bewijzen.
Dan weet je niet alles meer zo zeker.
Er is veel grijs. Weinig echt helemaal
zwart of helemaal wit. Geloof in een
ideale samenleving heb ik nooit ge
had. Dat idee is strijdig met de men
selijke natuur. We blijven ontevreden
zoekers naar meer en beter. We dek
ken ons in voor de toekomst door te
geloven in het Hiernamaals. En mil
joenen zijn bereid zich dood te vech
ten onder het motto: „Onze God is de
beste". Ons dwaze streven heeft ons
wel in hoge mate ontwikkeld. Maar
onze kracht is tevens onze valkuil.
Max Dendermonde schreef een boek
over deze onstuitbare drang van de
mens om steeds grensverleggend
bezig te zijn: „De wereld gaat aan vlijt
ten onder". We wandelen langs de
afgrond van ontmenselijking en on
dergang. Gevaarlijk leven fascineert.
Hoewel ik soms kwaad en ontmoe
digd ben, heb ik mijn geloof in de
positieve mogelijkheden van de mens
niet verloren. Hier en nu zullen we het
samen moeten doen Dat Blanken
ook praktisch zijn mannetje staat,
blijkt uit de werkzaamheden die hij
verricht in de werkplaats van Rob van
Oortmerssen in Oudeschild
In opdracht van een bungalow
eigenaar heeft hij een trap ontworpen
die hij met de hand maakt. 'Dat komt
steeds minder voor. De meeste trap
pen zijn fabrieksproducten die veel
op elkaar lijken.'
mijn idee kon ik dat wel aan. Ik ben
toen begonnen met een schriftelijke
cursus PBNA. Maar ja, ik had zo'n
onregelmatig leven. Altijd lawaai om
me heen. Dus dat studeren werd he
lemaal niets.'
'Zo heb ik die twee en een half jaar
vol gemaakt. Ondertussen was ik in
maart 1956 met Méri getrouwd en
samen keerden we terug naar West-
Friesland. Mijn ouders wilden op
Nieuwe Niedorp een nieuw huis bou
wen. Dat hebben we toen samen
gedaan. Eerst de schuur, waar we
een half jaar in kampeerden. Nadat
het huis klaar was, trokken wij bij ze
in. Kregen we de beschikking over de
bovenverdieping. Er was nog steeds
woningnood in die tijd.'
Op politiek terrein zat Blanken met
stil. Met leuzen als Ban de bom liep
hij regelmatig in demonstraties mee
In datzelfde jaar sloot hij zich aan bij
een groep mensen die zich afkeerden
van elke vorm van oorlogsgeweld.
Een nieuwe partij, als reactie op de
dreiging van een atoomoorlog, werd
geboren: de PSP, de Pacifistisch-
Socialistische Partij. Als één van de
eerste honderd mensen was hij nauw
betrokken bij de oprichting, die tot
stand kwam in hotel Krasnapolski te
Amsterdam. 'In Nieuwe Niedorp
richtten we een afdeling op waarvan
ik de secretaris was. Binnen de kort
ste keren haalden we vijftien procent
van de stemmen. Dat was heel bij
zonder. Het was een idealistische
groepering, die behoorlijk tegen de
stroom oproeide. Zo populair was het
met om pacifist te zijn.'
Ondertussen was hij in de bouw gaan
werken bij een aannemer in Den Hel
der. Het zinde hem er niet. 'Het werk
was van een dermate slechte kwali
teit dat ik op een gegeven moment
gewoon ben weggelopen. Maar ik
ben geen dag werkloos geweest. Ik
kon direct beginnen bij aannemer Bot
in Heerhugowaard. Een groot bedrijf
worden, informeerde Blanken onder
tussen welke weg hij moest bewan
delen om dit te bereiken. 'Dat viel vies
tegen, het zou veel langer duren dan
ik had verwacht.' Allereerst al zou ik
een jaar moeten bijspijkeren in
Alkmaar. Daar gaven ze een stoom
cursus VMTO, Voorbereiding Middel
baar Technisch Onderwijs.' Blanken
besloot er toch aan te beginnen. Ter
wijl hij er nog mee bezig was, werd
hij benaderd door een andere aanne
mer, die vroeg of hij nu al een eigen
huis had. Dat was nog steeds niet het
geval 'Die aannemer bood mij toen
een baan, inclusief woning aan. Een
grote oude boerderij. Dus stapte ik
over en hadden we eindelijk ons ei
gen stekje.'
Na een afsluitend examen, voor de
ongeveer veertig procent van de leer
lingen die het moordende tempo van
het eerste jaar in Alkmaar hadden
volgehouden, meldde Blanken zich
aan voorde studie in Den Helder. Drie
avonden in de week reed hij er op zijn
motor naar toe. 'De opleiding was
niet zo verschrikkelijk moeilijk, maar
er zat veel leerstof bij. En een hoop
tekenwerk. Dat viel met mee als je
daarnaast een volledige baan hebt. In
de weekenden moést ik studeren.
Het gebeurde heel vaak dat Méri met
de kindertjes naar haar moeder ging,
zodat het stil was in huis. Gelukkig
stond zij voor honderd procent ach
ter mij. Anders had ik dit absoluut niet
kunnen doen.'
Toen Blanken in zijn tweede studie
jaar zat, kwam de aannemer voor wie
hij werkte naar hem toe, op het mo
ment dat ze bezig waren de tweede
Technische School in de Zaanstreek,
in Krommenie, af te werken. 'Hij zegt:
Jij bent toch bezig voor leraar? Ik heb
een baantje voor je, aan de Techni
sche School. Zestien uur in de week.
Ik zeg man, ik ben nog maar zo kort
bezig. Maar hij had al een afspraak
voor me gemaakt met de directeur
op. Het was een periode van hard
werken, maar ontzettend leuk.'
Gedurende de eerste drie maanden
woonde het gezin Blanken, met hun
drie kinderen, in een klein huisje van
Job van der Vliet op Dennenrust. De
woning waar ze in zouden trekken, in
de Burdetstraat, was nog in aan
bouw. 'Op 1 december 1965 verhuis
den we er naar toe. Het klikte enorm
in dat buurtje. Het was vreselijk leuk.
Een gemengd gezelschap, waar we
het goed mee konden vinden. Met
zijn allen richtten we een buurt
vereniging op en maakten we voor de
kinderen een speeltuin. We deden
aan alles mee.' De Blankens voelden
zich snel opgenomen op het eiland.
En als het enigszins kon. trokken ze
er op uit, de natuur in.
Aangezien Fridtjof nog steeds actief
lid was van de PSP en zich maat
schappelijk op een breed terrein be
woog, kreeg hij al snel veel contac
ten op het eiland. 'In 1969 maakte ik
kennis met de fractievoorzitter van de
PvdA. Er was toen sprake van de
oprichting van het PAKT, het Progres
sief Akkoord Texel, een samenwer
kingsverband tussen de PvdA, PPR
en PSP. Er werd mij een verkiesbare
plaats aangeboden voor de gemeen
teraad. Ik voelde er veel voor.' Blan
ken werd gekozen.
Nadat het gezin was uitgebreid met
een jongenstweeling werd het huis
aan de Burdetstraat wat krap. 'In
1968 was ik al bezig met bouwplan
nen. Ik was nu eenmaal bouwkundige
en had zelf een woning ontworpen.
De gemeente gooide roet in het eten.
Het ontwerp werd met goedgekeurd.
Dat is het lot van iemand die voor
loopt. Het ging om een type woning
dat nu heel gewoon is. Heel verve
lend en een hoop gezeur. Toen het
nieuwe ontwerp uiteindelijk wel werd
goedgekeurd en de voorbereidingen
in volle gang waren, werd mijn vader
ernstig ziek. Hij kwam na drie maan
den te overlijden. Doordat ik de
op deze post werd benoemd. Naast
de zestien uur die ik nog lesgaf, stak
ik er onnoemelijk veel tijd in Weken
van zeventig tot tachtig uur waren
heel gewoon.'
'Veel nieuwe dingen heb ik in gang
gezet, zoals op onderwijsgebied het
georganiseerde hoofdenoverleg. Ik
was daar als wethouder ook altijd bij,
zodat je beleid kon uitzetten. Niet al
leen achter de feiten aanlopen en
zorgen voor het geld. maar als ge
meente ook een visie hebben over
hoe je het onderwijs zou moeten op
zetten.' Zo leverde Blanken een bij
drage aan het behoud van het spe
ciaal onderwijs voor Texel, nadat de
Beatrixschool wegens gebrek aan
leerlingen was gesloten. 'Er is altijd
een soort competitie tussen wethou
ders. ledereen probeert natuurlijk zijn
portefeuille zo goed mogelijk voor
elkaar te boksen. Ook al ben ik er nu
uit, ik volg het nog steeds. Je ziet
langzamerhand een verschuiving in
de bestedingen. Je kunt precies zien
of er een sterke wethouder zit of een
minder sterke. Het vrij te besteden
bedrag is niet zo gek groot. Wat over
blijft, daar wordt om geknokt. Dus als
je wat nieuws wilt opzetten, dan kost
dat vrij veel moeite. In mijn tijd kreeg
je ook wel tegenspel. Maar aan de
andere kant, ik spreek nog wel eens
mensen die me een schouderklopje
geven. Dat doet me goed. Ik zal best
wel eens iets fout gedaan hebben,
maar ik had wel een visie, wilde iets
bereiken. Achteraf denk ik dat ik wel
eens te rechtlijnig op dingen afge
gaan ben. Gelijk hebben is natuurlijk
hartstikke mooi, gelijk krijgen is veel
belangrijker. En daarin ben ik lang niet
altijd tactisch geweest. Er gebeuren
nu dingen die ik in 1982, toen ik
stopte, al voorzien had. Ben je bijna
twintig jaar verder! Maar ik wilde te
snel. De tijd was er nog niet rijp voor.
Mensen willen geen veranderingen,
maar zekerheid.'
'Zo werd ik in die tijd ook nog bena
derd om lid te worden van de Tweede
Kamer. Dat heb ik geweigerd, ook
omwille van Texel. Ik wist. dat als ik
zou worden gekozen ik een groot
deel van de tijd in Den Haag zou
moeten wonen. Omwille van Méri en
de kinderen kon ik dat met. Dat ik
gevraagd werd was natuurlijk heel
wat. Maar mijn hart zei je moet op
Texel blijven. Beter een gewaardeerd
lid van de Texelse gemeenschap dan
een back-bencher van de Tweede
Kamer.'
Twaalf jabr lang zat Blanken in de
gemeenteraad. 'Toen was het over.
Op vrijdag ruimde ik mijn bureau op
voor mijn opvolger, Piet Zegers, en op
maandag stond ik weer fulltime voor
de klas. Toen de fusie met de OSG tot
stand kwam, koos ik er voor om met
de VUT te gaan. Het begon me alle
maal wat te benauwen Mijn hele le
ven ben ik bezig geweest met poli
tiek, organiseren, nieuwe dingen
opzetten, schrijven en dichten. Nu
wilde ik het eens wat rustiger aan
gaan doen.'
Heeft hij het nu inderdaad rustiger?
'Eh... nou, nee Dat lukt me gewoon
met. Er wordt •altijd wel een beroep
om mij gedaan. En zeg dan eens
nee.. Ten eerste heb ik een flink aan
tal kinderen die altijd wel hulp nodig
hebben met een verbouwing. Ook
zijn we nog steeds verbonden aan de
musicalvereniging. En wie maakt dan
de decors? Via het Humanistisch
Verbond fungeer ik regelmatig als
uitvaartbegeleider. Ik schnjf dan een
stuk op de overleden persoon, dat ik
voordraag tijdens de uitvaartdienst.
Ook is er het vluchtelingenwerk waar
ik met Méri nauw bij betrokken ben.
Zo zetten wij ons in voor een Arm
eens gezin dat al vanaf 1992 rond
zwerft. We hopen van harte dat zij
zich blijvend kunnen vestigen op
Texel. Dank zij de steun en het mee
leven van de Texelse bevolking en de
gemeente hebben wij hoop op een
goed afloop voor deze zwaar be
proefde mensen. (Stichting Erchan,
rek. 3325.08.722) Daarnaast zit ik nog
in het bestuur van de stichting die de
loodsbotter Texelstroom probeert te
behouden en ben ik lid van Tien voor
Texel. En ook daar zet ik mij graag
voor in. Want Texel is een fijn eiland
en laten we dat alsjeblieft zo houden.'
Ingrid de Raad
ijna éa ba JurL.
Als de redactie op nieuwsjacht Is, kan het
voorkomen dat u Sn de Warmoesstraat
voor een dichte deur komt te staan.
Naast de deur hangt een kastje met pen
en papier. Schrijf uw naam en telefoon
nummer op, gooi het briefje In de bus en
wij nemen snel contact op.
Telefonisch zijn we wel 24 uur per dag
bereikbaar.
B en w willen niet dat de gemeen
telijke uitkijktoren van de Fontein
snol wordt gebruikt voor 'abseilen'.
Het college is bevreesd dat het
normale gebruik van de toren door
het publiek erdoor wordt belem
merd en is ook bang voor mede
verantwoordelijkheid in geval van
ongelukken.
Een verzoek om de Fonteinsnol af en
toe te mogen gebruiken voor deze
bergbeklimmersport was gekomen
van het organisatiebureau voor spor
tieve evenementen 'Zandbank' uit
Den Burg. Het college gaat daar dus
met op in, maar dat betekent niet dat
er bezwaar is tegen deze vorm van
sport. In tegendeel, het mogelijk ma
ken van dit soort activiteiten past bij
Texel als oord voor sportieve recrea
tie. B en w willen daarom bemidde
lend optreden bij het vinden van een
andere mogelijkheid om abseilsport
te doen zoals in het recente verleden
ook is meegewerkt aan fietscrossen.
Ruud Verstraaten, eigenaar van
'Zandbank', betreurt de weigering
van het college maar is benieuwd wat
er wél kan. Het bureau heeft al meer
teleurstellingen te verwerken gekre
gen. De instantie die gaat over het
beheer van de vuurtorens wil bijvoor
beeld niet dat de Eierlandse vuurto
ren voor abseiloefeningen wordt ge
bruikt. 'Het is wel bitter dat
overkantse organisatoren met dit
soort zaken zomaar hun gang gaan.
Die vragen niks en treden alle regels
met voeten. Ze hebben zelfs met vlot
ten gevaren op de Rogsloot'
