choenmaker werd met open armen ontvangen
n
cat
Cees van Osch kreeg
vrouw uit de kleren
Slachter mocht ervan
itgaan veilig te zitten
Lager tekort Molenkoog
dankzij fraai zomerweer
m
gespoeld
.TEXELSE J COURANT
ud-wethouder Dirk Terpstra over belofte:
Bedrijfsvoorlichting
over belastingen
Henk Witte wint
handboogstrijd
Eerste prijs voor Texelse bloembollen
VRIJDAG 3 MAART 2000
schoenmaker Cees van Osch een bril op en het is Hans
,t, zijn voorganger. Of dat meespeelde in de overdracht van
schoenmakerij aan de Weverstraat is de vraag, maar feit is
dat zij ook in ander opzicht op elkaar lijken. Geen modern
loe en met zijn recht-door-zee-uitspraken is Van Osch nau-
ijks van een echte Texelaar te onderscheiden. Gastvrij, geen
de drukte en tijd voor een praatje, dat is Cees, ook wel die
Ve je genoemd, ten voete uit. In de schoenfabrieken in Brabant
en ze hem als een soort opruier en werd hij steeds weer
'efl jgestuurd. Als zelfstandig schoenmaker werd hij in 1978 op
jgg el met open armen binnengehaald.
.ad
ifit a je binnenstapt In de schoen-
erij aan de Weverstraat, ruik ie
ipecifieke geur van leer en lijm.
iude Singer trapnaaimachine, de
>ke rode kistjes boven de werk-
i, ze geven een nostalgisch tintje
het interieur. De 62-|arige Van
i voelt zich daar prima in. Die
Jt met van dat moderne gedoe.
Vertin gemak draait hij een shagje
ertelt hij als voorproefje alvast
aantal sappige verhalen. Anek-
rs uit de tijd dat hij nog in de
renfabriek werkte. Niemand hoeft
te vertellen hoe hij werken moet.
oet het op zijn manier. Als er een
binnenstapt, gaat de peuk uit
mond en schakelt hij over op de
aagse zaken. Wil je airco in je
i? Ja hoor dat kan. Je zegt het
En zo ontstaat al in korte tijd het
d van een gemoedelijke man, die
leven met een kwinkslag neemt.
enige dat hij mist in de
jenmakerij is een koffiezetappa-
En het verhaal hoe hij op Texel
htgekomen is, daar hoort koffie
En zijn echtgenote Mieke. Om
aan te vullen.
ik iets zag wat mij niet aanstond, dan
zei ik er wat van. Ja, dan krijg je pro
blemen. Word je als een soort opruier
gezien. Kon Van Osch weer vertrek
ken. Vergeet met, dat was in de jaren
vijftig waarin iedereen nog ja en amen
knikte. Bang om z'n baantje te verlie
zen. Terwijl er in die tijd meer dan
genoeg werk was. Want werd |e er
uit gegooid, dan stonden er vijf an
dere deuren voor je open. Je kreeg
zelfs premies als je ergens kwam
werken.'
Van Osch haalde heel wat premies
binnen. Tot er geen schoenfabriek
meer was die de deur voor hem
openhield. Maar dat gaf niet, want hij
had zijn ogen goed de kost gegeven
was. In Waalwijk. Ik liep er over straat
en werd geroepen door een politie
agent. Hé lange - want zo noemden
ze mij daar -, kom eens hieri Wat heb
ie nu weer uitgehaald daar in Sant
poort... Kwam hij met het verhaal dat
er op het politiebureau geïnformeerd
was wat voor soort mensen wij wa
ren. Bleek dat de.man van wie ik de
schoenmakerij had overgenomen
een NSB'er was geweest. En nog
erger, de man van wie wij de boven
woning huurden was een SS-officier
geweest... De mensen bij ons in de
buurt gingen er vanuit dat wij ook wel
van dat soort mensen waren. Al die
tijd hadden we geweten dat er iets
was maar konden we er de vinger met
opleggen. Zoiets verzin je toch niet!'
Voor het echtpaar Van Osch was het
duidelijk dat zij in Santpoort met ver
der kwamen. 'Via een klant kreeg ik
toen werk aangeboden. In het Provin
ciaal Ziekenhuis, bij Bloemendaal.
Daar werd een nieuwe afdeling voor
psychiatrische patiënten gebouwd.
Een experiment. Mannen en vrouwen
door elkaar. Dat was lachen in het
begin, want die waren elkaar in geen
jaren tegengekomen. Zaten ze ineens
naast elkaar. Nou, je kunt je wel voor
stellen wat voor taferelen zich daar
afspeelden. Maar het was leuk werk.
lantse gezelligheid voert de bo-
:oon. En bovenal de open-
igheid en de smeuïge verhalen
Van Osch, die niet zelden 'op het
fje zijn'. Wanneer de koffie is in-
chonken, vertelt hij hoe hij mm of
r als schoenmaker werd gebo-
'Mijn vader werkte op een
lenfabriek. Daarnaast hadden we
is een klein buurtwinkeltje, waar
iretten, thee en koffie werden ver-
iht. Tot de oorlog uitbrak en de
loenenfabrieken stil kwamen te
|en. Van de bonnenkaart kon het
zes kinderen bestaande gezin niet
Toen is mijn vader zelf schoe-
gaan maken. Zwart. Om te kun-
ruilenvoor levensmiddelen.' Op
older werden de schoenen in el-
gezet. D eafmaakmachme stond
- keuken en werd rïïéfeëYl'cJrie-'
stekkertje- bij de keukenlamp
oken. 'Zodra je oud genoeg was,
de hakjes van schoenen te be
en. Zo rolde ik er al vroeg in.'
de school voor schoenmakers
te Van Osch junior over naar de
J] lenfabriek. Door zoveel mogelijk
jchillende machines onder de
te krijgen, raakte hij thuis op een
d terrein. Niet steeds tot onver-
1 genoegen van zijn werkgever
rdat ik thuis al vroeg overal bij
ikken werd, dacht'ik onbewust
wat verder na dan de rest. Ook
zaken als de bedrijfsvoering,
stond ik mijn baas voor te reke-
hoeveel hij aan die schoenen
iende en wat wij daarvan als loon
en. En daar houdt een baas niet
Dat zijn ze niet gewend. En als
en was klaar om voor zichzelf te be
ginnen. Samen met Mieke, met wie
hij al een paar jaar verkering had,
keek hij uit naar een geschikt pand
Zijn echtgenote legt uit: 'Hij vroeg een
keer of ik een avondje met hem uit
wilde. Dat was in 1961. Ik dacht: laat
ik het maar doen, dan ben ik er vanaf.
Maar ik kwam er nooit meer van af.'
Van Osch vervolgt: 'Ze dacht dat ze
er eentje aan de haak had geslagen
die nooit dronk. Want ik bestelde al
tijd cola. Dat trok haar wel aan. Ze
wist alleen niet dat het rum-cola was.'
Ze kijken elkaar lachend aan. De ont
dekking weerhield hen er met van om
samen verder te gaan.
In 1966 vond Van Osch een schoen
makerij in Santpoort. Een garage, die
was omgebouwd tot werkplaats. 'Die
'kon ik' huren. Dat kwam goed uit,
hoefde ik niet te investeren.' Hij
startte zijn zaak op basis van zijn ei
gen vakkennis en op het midden
standsdiploma van Mieke. De eerste
paar weken pendelde hij heen en
weer tussen Waalwijk en Santpoort.
'Samenwonen was er uiteraard nog
niet bij. Wij trouwden toen wij in Sant
poort woonruimte konden krijgen.
Een bovenwoning.'
Van Osch verstond zijn vak goed. Uit
de verre omtrek kwamen de mensen
naar hem toe. Behalve de mensen uit
zijn directe omgeving. Ook adverte
ren haalde mets uit, waardoor het
maar behelpen bleef met de omzet.
'Dat was een hele rare situatie. We
begrepen er niets van. Pas veel later
kwam ik erachter wat er aan de hand
Verdeeld over de middag en avond
werkte ik er acht uur. Daarnaast had
ik de schoenmakerij erbij. Zo deden
we van alles om draaiende te blijven.
Het was echt sappelen. Vakantie
hadden we niet. Alleen gingen we af
en toe naar onze ouders in Brabant.'
'Komt er op een gegeven moment
een vertegenwoordiger uit Den Hel
der, De Wit. Hij kende onze situatie
een beetje en vertelde dat er op Texel
een schoenmaker was die wilde
stoppen maar geen opvolger had. Of
het met iets voor ons was. In novem
ber 1977 zijn we met de boot naar
Texel gegaan. Zogenaamd een dagje
uit.'
Op de boot werd hij echter gezien
door bekenden en al snel ging in
Santpoort het praatje daYVah Osch
naar Texel ging. Het bericht haalde
zelfs het plaatselijke huis-aan-huis-
blaadje. 'Zelf hadden we totaal nog
geen concrete plannen. We waren
alleen maar bij Hans Post geweest.'
Wel was Van Osch enthousiast over
wat hij gezien had. In tegenstelling tot
zijn echtgenote, die de moed in de
schoenen zonk bij de aanblik van het
interieur. Gaten in de muren waren
weggemoffeld met een stuk hout en
in de balken zaten grote spijkers waar
allerlei spullen aan hingen. Van Osch
fleurde hier echter helemaal van op.
'Het was puur gevoelsmatig. Zo'n
omgeving past goed bij mij. En Post
had dat door. Hij wilde niet dat er van
zijn schoenmakerij een modern be
drijf gemaakt werd.'
Binnen een week na hun bezoek
kreeg Van Osch een telefoontje van
iemand van de gemeente Texel, met
de vraag of ze met eens konden ko
men praten. Post bleek hier en daar
te hebben losgelaten dat hij moge
lijk een opvolger had. 'We werden
uitgenodigd voor een dagje Texel.
Eerst werden we ontvangen op het
gemeentehuis, waar we een gesprek
hadden met burgemeester Spren-
eiland kwam. Lang hoefde Cees niet
na te denken, maar Mieke had het er
een beetje moeilijk mee. Texel leek
zo'n eind weg, het einde van de we
reld. En dat met twee kinderen. Maar
zij schikte zich. De zaak ging voor.
Ondertussen ging de gemeente naar
stig op zoek naar een woning. In maart
kwam er één vrij in de Lieuwstraat. 'We
hebben er een maand over gedaan
om de boel op te knappen. Met veel
.v.-
Maar dan zal je toch dal hesje even moeten uitdoenzei de schoenmaker. De volgende
dag stond er met grote letters 'Seksshop Van Osch' op zijn raam. ifoioHarry nvGra»r>
ger. Hij gaf ons uitleg over het eiland
en het aantal inwoners. Daarna kregen
we een lunch aangeboden in de
Raadskelder De rest van de dag lie
ten ze ons het eiland zien. Ze brach
ten ons zelfs weer terug naar de boot!
Toch heel bijzonder, achteraf gezien
Voor het echtpaar Van Osch was het
een leuke binnenkomst. De gemeente
was er kennelijk op gebrand om Van
Osch zover te krijgen dat hij naar het
hulp van vrienden en kennissen, want
het kon alleen in de weekenden. Post
en zijn vrouw hielpen ons waar ze kon
den. Post hielp mee de schoenmakerij
te verbouwen en zijn vrouw zorgde
voor soep en gebakken vis. Ze deden
van alles om het ons zo prettig moge
lijk te maken. We werden echt met
open armen ontvangen. Ook door de
buren.'
Vooral in de schoenmakerij moest het
nodige gebeuren Er ging een muur
tussenuit en er kwam nieuwe
betimmering en bedrading in. 'Het
waren eigenlijk twee kamers. De ma
chines stonden achter en voor had
Post zijn werktafeltje. Alles gebeurde
aan dat ene tafeltje voor het raam. Zijn
gereedschap lag daar, kris kras door
elkaar. En het zat van boven tot onder
vol lijm. De lijmpot kon met eens meer
van de tafel af, zo zat-ie vastgeplakt.
Post had daar geen moeite mee. Maar
op die manier kon Ik met werken. Ik
had meer ruimte nodig en een werk
bank. De avond voor Koninginnedag
braken we alles in één keer uit. Kon
dat hout, inclusief dat tafeltje, gelijk
worden afgevoerd naar de Meierblis
Op 13 mei 1978 ging de deur van de
schoen-makerij weer open.
Van Osch heeft nooit problemen ge
had met de overgang. De Texelaars
ook niet. 'De eerste tijd dat ik daar
zat, zeiden ze: als je een bnl opzet,
dan denk je dat Hans Post er zit. We
hebben nog een foto van hem. Moet
nog steeds opgehangen worden. Tijd
om te prakkiseren had je ook met.
Vooral die eerste jaren was er volop
werk.'
Hij voelt zich prima thuis onder de
Texelse bevolking. Het gemoedelijke
spreekt hem aan, net als dat de
meeste mensen er met van houden
zich te haasten. Zo krijgt hij geregeld
aanloop van mensen in de
schoenmakerij. Vaste bezoeker is
Aris Biesboer, bewoner van De
Texelse Reede. 'Aris komt haast ie
dere dag. Niet even, hij zit rustig een
groot deel van de dag bij me. Soms
ben ik hem ineens kwijt. Dan komt hij
later weer terug met een groot stuk
worst. Is hij naar de slager op de hoek
geweest. Ik heb al heel wat stukken
worst gegeten. Ach, ik hou daar wel
van.'
'Je maakt van alles mee in die
schoenmakerij. Ik ben heel wat ge
wend, maar één ding zal ik nooit ver
geten. Op een warme zomerdag
kwam er een Duits grietje in de win
kel. Die had zo'n mouwloos leren
hesje aan. Bij elkaar gehouden door
een veter. Eén van die ringetjes was
stuk en ze vroeg of ik dat kon maken.
Dat kon ik wel. Maar, zei ik, dan zat je
toch dat hesje even moeten uitdoen
Zonder te blikken of te blozen trok ze
het hesje uit en stond ze daar met
blote borsten. Terwijl ik dat ringetje
stond te maken, was zij gaan zitten
op een stoel bij het raam. De jongens
van de overkant zagen dat. Die ston
den al snel met hun neuzen tegen het
raam te smullen. Ik wist met hoe
gauw ik dat ringetje kon maken. Met
het zweet in mijn handen, zo warm
kreeg ik het ervan... De volgende dag
stond er met grote letters Seksshop
Van Osch op het raam. Hadden die
jongens van de overkant geflikt.'
In het weekend was Van Osch veelal
op het voetbalveld te vinden. Voet
ballen was zijn lust en zijn leven 'We
keken eerst bij welke voetbalclub
onze jongens wilden. Die wilden bij
de Texelse Boys. Dus ging ik daar ook
bij. Tot mijn 53se heb ik er gevoet
bald. En of we nu wonnen of verlo
ren, dat was om het even. Gefeest
werd er toch wel. Met voetbal weet
Ze zijn niet op het eiland geboren
en getogen, maar wonen hier al
zó lang dat ze niet meer van
echte Texelaars zijn te onder
scheiden. Waar komen ze van
daan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te ves
tigen? In de rubriek Aangespoeld
dit keer: Cees van Osch
je altijd hoe laat je er moet zijn, maar
nooit wanneer je weer thuis komt. En
was er geen voetbal dan fietste ik,
voordat Mieke wakker was, al een
rondje Texel. Reed ik vanaf hier naar
Oudeschild. langs de dijk. naar de
Slufter toe. En naar gelang de wind
was, liep ik eerst naar de zee. Dan
nam ik een bak koffie of een uitsmij
ter bij restaurant De Slufter, pakte
mijn fiets en ging weer naar huis via
de Rozendijk. Op dat rondje had je
alles. Rust en natuur. Was je in één
keer klaar. Als je lekker wilt fietsen,
dan moet je vroeg gaan De fietspa
den op het eiland zijn mooi maar erg
druk. De laatste drie jaar fiets ik niet
veel meer. Dat komt door de suiker
die ze bij me gevonden hebben. Nu
zijn er dagen dat ik 's avonds mijn
bed in kruip zoals ik er 's morgens
ben uitgekomen Dan komt-de ka
merjas niet van mijn lijf. Lekker zitfen.'
Van Osch heeft er geen spijt van dat
hij naar Texel is gekomen. 'Afgezien
van de zee, is er niet zo veel verschil
met Brabant.' Maar hoewel Brabant
zijn thuis blijft, zou hij niet meer terug
willen. Het enige nadeel van het ei
land vindt hij dat je op cultureel ge
bied veel mist. 'In Santpoort zaten we
met de trein in een half uurtje in Am
sterdam of in Haarlem We gingen
graag naar uitvoeringen. Hier hebben
nog een tijd een abonnement voor de
schouwburg gehad. Voorde middag
voorstellingen. Maar je past je aan en
ik vind mijn uitjes toch wel. In café De
Stock kwam ik ook nog wel eens.
Daar liep ik een keer Herman Berkien
tegen het lijf, de cabaretier Hé, be
kend gezicht, zei ik. En ik maakte een
praatje met hem. Op dat moment zei
hij niet veel. Maar de volgende dag
stond hij zomaar in de
schoenmakerij. Of ik een rondje mee
ging over het eiland. Kon hij anekdo
tes voor zijn show opdoen. Vanaf die
tijd stond hij geregeld voor mijn neus.
'Wij hebben eigenlijk ons hele leven
gewerkt, maar daar voelen we ons
ook lekker bij. En de een vult de an
der aan. Maar met een kleine zelf
standige is het gewoon dat het werk
altijd eerst komt. Voorlopig ga ik nog
lekker door. Als ik er mee moet stop
pen, zal dat best wel moeilijk worden.
Eén van mijn zonen zit ook in het vak.
Maar of hij naar Texel wil komen...?'
Ingrid de Raad
in ei
:ien de gesprekken die het
malige college van b en w met
van Heerwaarden heeft ge-
rd, mocht hij ervan uit gaan dat
ilachterij op z'n huidige plek
g zou zitten. Ik vind het héél
elend dat er nu toch een
'ijfswoning naast zijn bedrijf
worden gebouwd.' Aldus rea-
oud-wethouder Dirk Terps-
Jdie zich destijds, samen met
jemeester Schipper, intensief
de verhuizing naar De Vang bij
eschild heeft bezig gehouden,
i er nu gebeurt is niet best voor
geloofwaardigheid van het
nbaar bestuur.'
vas toen een hoop gekrakeel
de noodslachting aan de
coweg. Gezien het belang van
behouden van een slachterij op
I, ook voor de stimulering van het
Is product, hebben we een
ie gezocht waar dit bedrijf niet in
|nel zou komen. We hebben toen
sgd: laten we die hoek bij Oude-
jld voor de rommel houden. Ik
pel de vuiloverslag, het opslag
en van het waterschap en de
nterij. De woningen staan op vol
gde afstand, zodat de geschiede-
'an de Maricoweg zich niet zal
alen Aad heeft dus gelijk als hij
dat er verwachtingen zijn ge-
'k snap niet dat die afspraak
niet is vertaald in het bestem-
jsplan. Geen ambtenaar heeft
>verooit een seintje gegeven. Dat
!n blunder van de eerste orde.'
stra heeft met name kritiek op het
verkoopbeleid van oud-wethouder
Gerbrand Poster.
'Niemand is gelukkig met deze situa
tie', constateert wethouder Daan
Schilling (ruimte en wonen). 'Toezeg
gingen of niet, dat doet mets af aan
de rechten van Hennink.' Schilling is
niet enthousiast over het alsnog wij
zigen van het bestemmingsplan. 'Dat
vergt een lange procedure en boven
dien doet dat mets af aan het pro
bleem: de vergunning ligt er immers
al.' Volgens de wethouder heeft
Hennink bij de aankoop van het be
treffende bouwperceel tweeëneen
half jaar geleden kenbaar gemaakt
dat hij niet van plan was er een huis
te bouwen. Hennink: 'Er zijn toen
meerdere bijeenkomsten geweest. Ik
heb toen gezegd dat we nog zouden
overwegen of er wel of geen huis zou
komen. Toen wisten we nog niet of
we bij het bedrijf moesten wonen of
met. Maar in ons achterhoofd wisten
we wel dat het bestemmingsplan de
mogelijkheid bood om er een huis te
bouwen.'
Volgens Schilling is de gemeente bij
In hotel De Pelikaan aan de Pelikaan-
weg spreekt maandag een fiscalist
van de Rabobank voor leden van de
Vereniging voor Bedrijfsvoorlichting
over de veranderende belasting
wetgeving. Daarbij wordt speciaal
aandacht besteed aan de veranderin
gen voor de agrarische sector. De
lezing begint om 20.00 uur
de selectie van de kopers van de
kavels achter Van Heerwaarden en
Hennink zorgvuldig te werk gegaan.
'Kopers die een huis bij hun bedrijf
wilden, zijn bewust op afstand ge
houden. De huidige eigenaars had
den daar geen behoefte aan en zijn
er uitdrukkelijk op gewezen dat het
niet de bedoeling is dat er daar hui
zen worden gebouwd. Dat schept
een morele verplichting. Maar ik moet
erkennen dat een privaatrechtelijke
overeenkomst, dus tussen twee par
tijen, teniet kan worden gedaan door
het publiekrecht, het bestemmings
plan.'
Overigens hoeft Aad van Heer
waarden niet bang te zijn voor proble
men, zo laat Hennink weten. 'Het
laatste dat ik wil is zijn bedrijf in moei
lijkheden brengen. En we zijn al he
lemaal met van plan de boel te ver
kopen, zodat een ander voor
problemen zou kunnen zorgen. An
ders hadden we toch niet in zo'n ka
pitaal pand geïnvesteerd.'
Henk Witte heeft deze week bij hand
boogvereniging Eilandschutters de
jaarlijkse strijd om de Catharina-
hoeveAfermeulen Bikes-bokaal ge
wonnen. Het betrof een afvalwed-
strijd, waarbij de schutters door loting
over vier groepen werden verdeeld.
Na iedere serie van zes pijlen viel de
schutter met het laagste totaal in ie
dere groep af De winnaars van de
groepen plaatsten zich voor de halve
finales. Daarin schakelde Henk Witte
Ed Vermeulen met miniem verschil uit
en kon Ronald Witte zich ternauwer
nood Gertjan Schoorl van het lijf hou
den. De finale ging dus tussen Henk
Witte en Ronald Witte. Winnaar werd
Henk Witte, die twee punten meer
scoorde en de bokaal in ontvangst
mocht nemen.
Het exploitatietekort van het ge
meentelijke openluchtzwembad
Molenkoog bedroeg het afgelopen
jaar ƒ346.624,-. Dat is gunstiger
dan in 1998, toen de boeken wer
den afgesloten met een nadelig
saldo van ƒ371.041,-. Oorzaak was
de mooie zomer. Daardoor was
niet alleen het aantal bezoekers
groter, maar werd ook meer profijt
gehaald uit de zonnecollectoren
waarmee het water wordt ver
warmd. Er was 12000 m3 minder
gas nodig.
Vooral de warme julimaand had een
gunstige uitwerking. Er waren toen
9,5% meer bezoekers dan in juli
1998. De verkoop van dagkaarten en
vijfbadenkaarten was 40% hoger,
maar het effect daarvan op de totale
exploitatie is naar verhouding klein,
omdat de meeste bezoekers van het
zwembad (72%) een seizoen
abonnement hebben.
Wie naar de exploitatie van eerdere
jaren kijkt moet de conclusie trekken
dat Molenkoog altijd moet rekenen
op een jaarlijks tekort van drie a vier
ton. Toch maken de boeken kort na
1986, toen de gemeente het bad van
de Recreatiestichting overnam, mel
ding van veel lagere verliescijfers. Die
waren echter het gevolg van een an
dere financiële benadering. Nadien is
een realistischer wijze van kostentoe
rekening toegepast. Een .werkelijk
verschil van betekenis is er niet
Uit het jaarverslag 1999 komt naar
voren dat de zwembadleiding zo on
geveer alles heeft gedaan om tot een
zo efficiënt mogelijke exploitatie te
komen. Naast de toepassing van
zonnecollectoren worden sinds 1997
ook andere maatregelen genomen
om het energiegebruik te beperken,
wat in twee seizoen een besparing
van 8000 kWh opleverde.
Wat energiegebruik betreft scoort
Molenkoog zeer gunstig in.vergelij
king met andere zwembaden in Ne
derland. zo bleek uit een vergelijkend
onderzoek van 100 zwembaden. De
kosten per kubieke meter zwemwater
lagen maar liefst 50% onder het lan
delijke gemiddelde, wat vooral te
danken was aan de zonnecollectoren
in combinatie met een afdekdeken
die voorkomt dat het water 's nachts
erg afkoelt.
Op personeel valt weinig meer te
bezuinigen. In dat opzicht is men
gebonden aan wettelijke minima. Uit
het Nationaal Zwembadonderzoek
2000 blijkt dat bij kleine openlucht
zwembaden zoals Molenkoog ge
middeld vijf fulltime medewerkers in
dienst zijn. Molenkoog zit daar met
4,66 iets onder.
Molenkoog voldeed aan de door de
provincie opgelegde plicht om een
onderzoek in te stellen naar de mo
gelijke aanwezigheid van de beruchte
legionella bacterie. Het resultaat was
gunstig: douche- en drinkwater ble
ken met besmet. Om dat zo te hou
den is nadien wel een beheersplan
gemaakt. In het kader daarvan moet
onder andere een logboek worden
bijgehouden waarin temperatuur-
metingen van watertappunten wor
den aangegeven en waarin ook het
onderhoud van leidingen wordt ver
meld
De winnende Texelse inzending op de bloembollenshow in Breezand.
(Foto JoLancJa van Grxtnmger»
maker en Dubbele van Sion. beschik
baar gesteld door Giel Kuip De ove
rige Texelse inzenders zijn Alfons
Kuip, Dirk Terpstra. Jaap Duinker.
Wim Timmer, Arie Lap. Piet van Gro
ningen, Johan Hin en de firma H G
Timmer. De op Texel geteelde bollen
werden afgebroeid bij Van der Hoeks
Broeiproevenbedrijf. Thema van de
bloembollententoonstelling die tot en
met maandag is geopend. is
'Napoleon levert de slag om de
Lentetuin'.
De inzending bolbloemen van de
Texelse Tulpenstudieclub heeft op de
woensdag geopende Lentetuin in
Breezand een eerste prijs gewonnen.
Op de stand zijn diverse soorten tul
pen te zien, zoals Monte Carlo en
Abra. De jury was met name onder de
indruk van de kwaliteit van de Texelse
parkiettulpen, zoals Apricot Parrot.
Cheers. Libretto Parrot en Strong
Gold. Tentoongesteld werden ook
verschillende soorten narcissen, zo
als Dutch Master Tète a Tète, Money-
