pust geeft Dirk Leegwater ruimte om te filosoferen Op Texel geen ectisch gedoe 'Geen confectie maar maatwerk' r^,an- gespoeld Nieuwe locatiedirecteur Zorgcentrum: ...2 ...3. ..I JTt .TEXELSE g C0URANT Geen bezwaren tegen havenplannen Activiteiten Koninginnedag Bromfietser gewond ing VRIJDAG 21 APRIL 2000 Rinus Goudsblom kan, moet mij ook lukken dacht Dirk water. Met deze vaste overtuiging deed de huidige eige- van hotel De Kievit in 1976 zijn groentewinkel in Oudkar- /an de hand, om de ventwijk van de groenteboer uit Oude- I over te nemen. Hij had nog nooit een voet op het eiland maar had er alle vertrouwen in dat het wel goed zou _m. Een persoonlijke crash in 1983 deed hem alles verlie- 'b vat hij had opgebouwd. Een jaar lang verkeerde hij in een euforiestemming, waarin hij experimenteerde met asfalt lUll 3 la delijke pers haalde. Gemaal of gestoord? Geen van ;n. De uit Lanngedijk afkomstige Leegwater denkt gewoon )ver dagelijkse ongemakken, die soms op wel heel sim- wijze zijn op te lossen. Je moet slechts op het idee ko- Ze zijn niet op het eiland gebo ren en getogen, maar wonen hier al zó lang dat ze niet meer van een echte Texelaar zijn te onderscheiden. Waar komen ze vandaan en wat bracht hen er toe zich blijvend op ons ei land te vestigen? In de rubriek Aangespoeld dit keer: Dirk Leegwater. >annen zit Dirk Leegwater (50) en tafeltje bij het raam in hotel evit. Hij heeft zijn met kranten- sis en brieven gevulde plakboek naar meegenomen. De hotelier It even. Eigenlijk was hij er een huiverig voor om zijn verhaal rtellen. Hij vergeet nooit welke ies hij kreeg naar aanleiding van irtikel over zijn idee om gladde n in de winter te bestrijden. 'Zo- at verhaal gebracht werdDe len die mij kennen, moesten er lachen. Maar op sommigen 1 het over als die vent spoort )at heeft toentertijd heel wat te- jgebracht.' vas vlak nadat alles wat hij op had opgebouwd was stuk- jen. De totale crash van Leeg- r Hoe het zover kwam? Hij it van wal: 'Ik ben geboren in ledijk. Mijn vader was missionair in groenten. Bij ons was het zo: je ging leren óf wer- Werken kon ik nog lang genoeg, dus besloot ik voor timmerman te leren.' Hij maakte zijn opleiding niet af - wat hij ervan had opgestoken, kwam vast wel een keer van pas - en trad in dienst bij zijn vader. Later werkte hij enige tijd als groentechef bij een Vomar-supermarkt. Zodoende vergaarde hij voldoende kennis om voor zichzelf te beginnen. 'Ik begon een groentewinkeltje in Oudkarspel, vlak bij Langedijk. Ik was er niet zo happy mee dat ik de groei van het dorp op me zag afkomen. Er werd maar gebouwd en gebouwd. Ik had niet de intentie er oud te worden'. En plots was daar de gelegenheid om op Texel te beginnen. 'Rinus Goudsblom had een ventwijk en een groentewinkeltje in Oudeschild. Zo doende kwam ik hem wel eens tegen op de veiling. Met de ventwijk deed hij mets meer. Die lag al een jaar stil.' Goudsblom vroeg of het mets voor hem was: a/s je een beetje je best doet, heb je hem zo weer draaiende. Leegwater dacht er niet lang over na. Texel sprak hem wel aan. 'Ik was er nog nooit geweest. Had ook geen idee wat ik er tegen zou komen Maar het had iets avontuurlijks. Ook het venten was nieuw voor mij. Het had wel iets, zo'n vrij beroep.' In de winter van 1976 begon Leeg water op Texel. De ruimte op het ei land en de kalmte van de Texelaars deed hem goed. Het venten vond hij leuk. Hier en daar een praatje maken en ondertussen de waren aan de man brengen. 'Elke dag had ik een andere wijk. Ik kwam alleen niet in Oude schild. Daar zat Goudsblom, dat had den we zo afgesproken. Verder ging ik over heel Texel. Eerst reisde ik van uit Oud karspel alle dagen op en neer Maar dat was ik gauw zatNadat hij een tijdje met vrouw en kinderen in een caravan op Dennenoord had gelogeerd, bemachtigden ze een huisje in Nieuweschild. 'Na twee jaar kocht ik het huis op Oost, waar ik nu nog zit.' De ventwijk ging al beter lopen en Leegwater kreeg het steeds drukker, "s Morgens vroeg laadde ik de wa gen, De Versexpres. Om tien uur ging ik op pad, tot de late avond. Vooral in het buitengebied had ik veel vaste klanten. Het duurde even voordat het water bracht met de ventwagen onder meer kerstbomen en kratjes pils aan de man. zover was, maar als je eenmaal het vertrouwen van een Texelaar hebt, kun je niets meer fout doen. Zo kwam ik in Het Noorden bij vrouw Boersen. Die sloeg altijd voor de hele week in. Als zij de wagen inkwam, stonden er al twee lege dozen klaar Terwijl zij ze vulde, sloeg ik alvast aan. Hoefde ze alleen maar af te rekenen. Nooit com mentaar op gehad.' Leegwater vraagt zich nog wel eens af of ze ooit de kassabon controleerde. 'Als je zo'n vertrouwen geniet, doet je dat wel deugd natuurlijk. Zulke mensen zou je ook voor geen dubbeltje belaze ren.' In de winter was het soms een hele toer om met zijn zwaar geladen wa gen over de besneeuwde binnenwe gen te rijden. En was het extreem koud, dan bevroor zijn handel in de wagen. Dat was voor de meeste producten niet zo'n ramp, maar groente en fruit waren daar minder tegen bestand. 'Ik had een keer harde tomaten in de aanbieding. Het vroor dat het kraakte. Kwam ik bij mevrouw' Barnard in Oosterend Zij had wel zin in die tomaten. Nou, zei ze de week erop, die tomaten van je waren wel erg slap hoorWaarop Leegwater ad rem reageerde: 'Ja, dan had je ze met moeten ontdooien Na zeven jaar ontstonden er moeilijk heden. 'Mijn vrouw werd ziek en om wat meer thuis te zijn, zocht ik naar een manier om wat in te krimpen. Begon ik een winkel in De Cocks- dorp, De Verswinkel. Daarnaast gros sierde ik wat. Maar het wilde met. Na er anderhalf jaar met hart en ziel aan gewerkt te hebben, liep de winkel nog steeds niet. En thuis werd het er ook met beter op. Toen kwam alles tegelijk Mijn vrouw ging weg, de win kel liep stuk. De bank en de belasting zaten op mijn nek. Ik ging helemaal onderuit. Ik dacht, bekijk het allemaal maar. De crash van LeegwaterHij zwijgt even en zoekt wat tussen zijn papieren. Dan laat hij een adverten tie zien die hij in de krant liet plaat sen. Een rouwadvertentie met de mededeling dat de winkel in De Cocksdorp ter ziele was gegaan. Wegens tijdelijke rijkdom... met dank aan allen die dit voor mij mogelijk hebben gemaakt. Dirk Leegwater, a poor lonesome man. Een cynisch stukje. Grinnikend 'Beetje cru hé...' Cru of niet, het was de tekst van een man die alles door zijn handen zag glippen, Zelfs zijn huis dreigde hij kwijt te raken. Het werd openbaar verkocht. Leegwater: 'Dat is ook nog een aardig verhaal', en hij trekt er weer een aantal knipsels bij. 'Ik heb dat huis laten opkopen door een ken nis. Zette ik eerst weer een adverten tie in de krant. Om de mensen die belangstelling hadden af te schrik ken.' Dat werkte. Misschien ten overvloede ging hij tijdens de ver koop pontificaal met een dreigend gezicht naar het publiek zitten. Er waren maar weinigen die nog trek hadden om op het huis te bieden. Een kennis kocht het huis en Leeg water kon, tegen betaling van huur, blijven zitten waar hij zat. 'Ondanks alles heb ik nooit overwo gen om terug naar de overkant te gaan. Ik vond het hier oké en had ook nog wel vertrouwen in de toekomst. Maar ik moest eerst even die crash verwerken. Toen kon ik hier komen werken, in hotel De Kievit. Ik kwam hier tijdens het venten geregeld even aan. Maar toen ik onderuit ging, had ik geen geld meer om ook maar er gens heen te gaan.' Drie weken later kwam er een bezorgd telefoontje van eigenaar Nico Baars, die zich afvroeg waar Leegwater bleef. Hij had hem al een tijdje gemist. Toen hij hoorde hoe penibel de situatie was, bood Baars hem aan om bij hem in het onderhoud te komen. 'Ben ik het hotel gaan schilderen. Er kwamen steeds meer klusjes bij. Op een gegeven moment was ik er in vaste dienst, als een soort bedrijfsleider Het beviel me goed. Het was allemaal vrij gemoedelijk. Een vaste klantenkring en wat pas santen. Vond ik wel gezellig.' 'Ach, je was weer vrije jongen. Een beetje losgeslagen. Het was best turbulent in die periode Dat ging sa men met die uitvinding die in dè krant kwam. Van dat verwarmde wegdek Dan krijg je zo'n euforiestemming.' Leegwater had het idee voor een ver warmd wegdek al lange tijd in zijn hoofd. 'In de tijd dat ik nog op de wagen zat. maakte ik wel eens mee dat de wegen door ijzel glad werden. Als je nu een spiraal vlak onder het oppervlak legt, dacht ik, is het gevaar geweken. Maar ik dacht ook: als het echt een goed idee was, was het er allang geweest. Het bleef dus bij een idee.' Tot Leegwater in contact kwam met dokter Barnard, in wie hij een vol waardige gesprekspartner vond. Sa men filosofeerden zij over de meest uiteenlopende onderwerpen. Ook over het idee van een verwarmd weg dek. De gesprekken vormden voor Leegwater de aanzet om serieus te experimenteren. 'Eerst met de diep vries. Had ik twee kisten met asfalt staan. Dat asfalt verwarmde ik met elektriciteitsdraadjes. Dat werkte. Daarna een stukje voor mijn huis, Dat werkte ook. Toen kwam de pers er op af. De Telegraaf. En die plaatste een verhaal... De mensen die mij kennen moesten lachen om de manier waarop het gebracht werd. Maar sommigen hadden zoiets van, die vent spoort niet. Die heeft ze met op een rijtje. Wat een gelul had ik er van. Dat niet iedereen gelijk snapt wat ik bedoel, daar kan ik inkomen. Maar om je dan meteen belachelijk te ma ken, daar had ik toch wel een nare bijsmaak van.' 'Na de crash heb ik vijf jaar van het vrijgezellenleven genoten, tot ik hoteldebotel raakte van Marieke. Zij volgde op Texel een zeilcursus en logeerde hier in het hotel Op de feestavond in het hotel greep Leeg water zijn kans. 'We hadden die avond een sinaasappeldans. Dan moet je onder het dansen een sinaas appel tussen eikaars voorhoofd hou den en dit zo lang mogelijk volhou den. Dat deed ik ook met anderen, maar met haarwas het wel erg leuk.' Hij vroeg haar of ze niet wat langer kon blijven Dat deed ze. Vier maan den later waren ze getrouwd, nu al weer, twaalf jaar geleden. Zo'n zeven jaar werkte Leegwater in De Kievit, tot de groei er een beetje uitging en hij het ook beleidsmatig met meer zo zag zitten. Hij stapte over naar het vliegveldrestaurant, maar drie jaar later kreeg hij de mo gelijkheid om De Kievit over te ne men. 'Het was niet zo moeilijk om te beginnen. Uiteindelijk kende ik alle ins-en-outs. Het leuke van dit werk is dat je zelfstandig bent. Dat je met het gezeik van een baas boven je hebt. Dat je je ideeën kunt uitbouwen.' Leegwater gaat inmiddels zijn vierde jaar als zelfstandig hotelier in. De Kie vit biedt voornamelijk onderdak aan groepen en personeelsuitjes. Voor parachutisten is het de tweede huis kamer. Een hotel met één ster. 'Een beetje het lowbudget gebeuren. Dat spreekt sommige klanten aan en daar voel ik me lekker bij Het enige waar ik wel eens tegen aan loop, is het drankgebruik. Hét grote probleem als jongeren middenin de nacht terugko men van een avondje stappen. Dan kun je ze soms moeilijk in toom hou den. Ik heb de politie wel eens gebeld of ze plek hadden voor twaalf verve lende klieren. Zoveel plek hebben ze niet. Dus wat moet je ermee, de zaak op stelten laten zetten? Je dringt niet meer tot ze door als ze een hoop drank op hebben. Dantioop je maar dat ze binnen no-time in coma liggen. Dan is er weer rust in de tent.' Maar over het algemeen gaat het er rustig en relaxt aan toe. 'Als je af en toe ziet wat een gestresst volk er van de overkant komt. Wil je tegenwoor dig een beetje meedoen in deze maatschappij, dan moetje overal van op de hoogte zijn Er wordt steeds meer van je verwacht. Dat relaxte van mij komt doordat ik in contact kwam met Barnard. Die leerde mij op een verstandige manier om te gaan met stress. Door simpelweg een keer nee te zeggen. Vroeger zei ik overal ja op. Tot je in een burning-out zit. Het voor deel van het eiland is juist dat je niet met dat hectische gedoe van de over kant hebt te maken. Het ligt een beetje geïsoleerd. Landelijke leven, daar hou ik van. Geef mij maar een beetje de ruimte. En de rust.' Juist die rust geeft Leegwater de ruimte om te filosoferen. Dat doet hij graag. Zo is hij ook van mening dat sommige maatschappelijke proble men, waaronder de filevorming, ver minderd kunnen worden door invoe ring van een basisinkomen. Uren kan hij er over doorpraten. Maar de tijd dringt en hij wil graag nog wat uitvin dingen demonstreren. Handigheid jes, om de dagelijkse ongemakken wat te verlichten. We lopen nog even een rondje door het hotel. 'Vroeger was dit de lagere school van Eierland Er is het een en ander uitgebroken, maar veel is nog in de originele staat.' Leegwater opent de deur van het herentoilet: 'En dit is vast iets wat je nog nooit hebt gezien. Want daar kom je nooit.' Aan de wand prijkt een fraai porseleinen urinoir. Zo oud als het gebouw zelf, honderdzevenentwintig jaar. 'Ik doe met mee aan deze wegwerp maatschappij.' Ingrid de Raad 'anzelfsprekendheid waarmee voor de bewoners van torgingshuis De Gollards wordt laan, zal verdwijnen. 'We zullen toekomst steeds meer hulp 'en met de handen op de rug. 't we doen nu nog dingen die bewoners eigenlijk ook zelf men doen. Maar wie z'n moge heden niet gebruikt, raakt ze Jt. Door oudere bewoners zo- I mogelijk zelf te laten doen, uden we de zelfredzaamheid in nd. De tijd die we daarmee be- aren, kunnen we investeren in mten die onze hulp harder no- hebben.' Dat zegt Peter Veld- ls. sinds 1 april locatiedirecteur Zorgcentrum Texel. cl|ënt staat centraal in de visie van dhuis. 'Als zorginstelling moeten ervoor zorgen dat dit door leder- 1 binnen onze organisatie wordt jestreefd. Goede communicatie mformatieverstrekking is daarbij 1 belang. Elke laatste donderdag in maand houden we daarom een Ormatiebijeenkomst waarbij al medewerkers aanwezig zijn. ar|n worden zaken waarmee we Jl9zijn besproken. Als je wilt dat Medewerkers goed met je cliënt '9aan, moet je als leiding ook goed 9aan met je medewerkers Veldhuis, die in december begon als interim-directeur en nu dus vast in dienst is, van het zorgcentrum, dat bestaat uit het Verpleeghuis en De Gollards en dat totaal 95 formatie plaatsen heeft, waarvan een aanzien lijk deel op deeltijdbasjs wordt ver vuld. Hij combineert de functie met de portefeuille sociaal beleid, die hij beheert binnen het samenwerkings verband tussen Zorgcentrum Texel en De Koogh en Buitenvelt, twee ver gelijkbare instellingen aan de vaste- wal. Zijn voorganger Kees Boer voert sinds enige tijd de directie over dit samenwerkingsverband. Veldhuis (47), getrouwd en met vier Er is geen enkel bezwaar ingediend tegen de plannen tot ingriipende re constructie van de haven van Oude schild. Een meevaller, want nu staat nagenoeg vast dat de uitvoering van de plannen zonder vertraging van start zal gaan. Maandagavond zou in het raadhuis de zitting worden ge houden waarop indieners van bezwa ren ten overstaan van de raads commissie voor Ruimte, Wonen en Economie toelichting konden geven. Die zitting kon dus worden afgelast kinderen, is een manager met een veelzijdige loopbaan. Hij studeerde bedrijfskunde en verplegings wetenschappen, met als richting management en innovatie ouderen zorg. Veldhuis is werkzaam geweest in de psychiatrie en beheerde samen met zijn echtgenote een bureau dat congressen organiseerde. Daarnaast voerde hij projecten uit en deed interimwerk. In die hoedanigheid ver ving hij in december Boer, met de bedoeling dat de baan van tijdelijke aard zou zijn. Maar dat liep dus an ders. Het werk en de organisatie spreken hem aan en het klikte over en weer. Voorlopig pendelt Velhuis nog heen en weer tussen Frieschepaalen bij Drachten en Texel, of overnacht op In de Texelse Courant die donderdag 27 april uitkomt, verschijnt een com pleet overzicht van alle festiviteiten die op Koninginnedag worden gehouden. Feest-, dorpscommissies en andere organiserende gezelschappen kunnen hun programma's tot uiterlijk dinsdag 17.00 uur doen toekomen aan de re dactie, Warmoesstraat 45, Den Burg, tel. 362 620. Faxen (323 000) of emailen (tcnieuws@tref.nl) mag ook. Texel, maar hij overweegt zich hier definitief te vestigen. Geen confectie Over bezuinigingen binnen de zorg sector kan hij als oud-verpleegkun dige meepraten.'Tijdens mijn oplei ding groeiden de bomen tot aan de hemel. Dat was niet goed Ik heb er varen dat bezuinigingen niet altijd een nadeel zijn. Want door die krappe middelen hebben we wel geleerd flexibel en creatief te denken en te werken. Er wordt nu heel anders ge keken naar de zorg Veel kritischer. Uiteindelijk zijn de bewoners onze opdrachtgevers. Het is natuurlijk niet zo van: men vraagt en wij draaien, maar zorg is wel een product dat zo veel mogelijk op maat moet worden aangeboden. Zorg moet ook onderhandelbaar zijn. We overleggen dus met de bewoners, met hun kin deren en met de cliëntenraad over de mate van zorg. In vergelijking met twintig jaar gele den is de samenstelling van de bewo ners van de verzorgingtehuizen ge wijzigd. Dat kun je bijvoorbeeld zien aan de berging. Toen stond die nog vol met fietsen, nu met rollators. Men sen gaan op steeds latere leeftijd naar een verzorgingstehuis Vaak wil len ze dat zelf, maar het wordt ook gestimuleerd door de overheid, om- Een 22-jarige Texelaar is gister middag gewond geraakt bij een on geluk op de Waalderstraat. Hij reed rond 13.30 uur op zijn brommer in de richting van de Bernhardlaan en merkte niet op dat een voor hem rij dende auto afremde. Hij botste in volle vaart op de auto en vloog door de achterruit. De man is met hoofd letsel naar het ziekenhuis gebracht. De bestuurder van de auto, een 42- jarige Duitse, bleef ongedeerd. dat thuis wonen goedkoper is dan in een instelling. We dragen daar zelf ons steentje aan bij. Met de dag opvang, maar ook met de keuken, waarin we extra maaltijden voor Ta feltje Dekje bereiden.' Mantelzorg Zorg op maat betekent binnen de muren van De Gollards bijvoorbeeld dat bij mensen die zichzelf nog kun nen aankleden of hun bed kunnen opmaken, de verzorgenden die taak niet zullen overnemen. 'Als het nodig is helpen we ze natuurlijk wel of ge ven ze instructies hoe ze dat zelf kun nen doen. Daardoor houden we meer tijd over voor het helpen van bewo ners die onze hulp harder nodig heb ben. Als je hulp als een soort confectie geeft, dan krijgt de één te veel en de ander te weinig. De per soon die teveel wordt geholpen wordt daardoor afhankelijk van die hulp. Dat moeten we zien te voorkomen.' 'Ik kan me goed voorstellen dat een zoon of dochter, die jarenlang zijn behoeftige vader of moeder heeft verzorgd, wel eens een time out wil. Daar is begrip voor. Maar er zijn ook familieleden die ook als hun vader of moeder in een verzorgingsinstelling gaat wonen, zelf een deel van de ver zorging willen blijven doen. Ook dat moet kunnen Daardoor blijft het ver trouwde contact in stand. Binnen De Gollards komt dus meer ruimte voor mantelzorg en vrijwilligers. Ook in dit geval geldt zorg op maat. De tijd die onze medewerkers zich daarmee besparen kan ten goede komen aan andere cliënten.' Wachtlijst 'De mate van zorg die iemand bij ons krijgt moet tijdig worden doorgespro ken. Nu is het nog zo dat pas op het moment dat iemand hier komt wo nen, een zorgplan wordt opgesteld. Dat zou al veel eerder kunnen. Zodra iemand het besluit heeft genomen dat hij of zij hier gaat wonen komt deze persoon op de wachtlijst. Vanaf dat moment kunnen we al met zo ie mand aan de slag. Houdt de persoon van biljaren of vissen? Hoe meer je op de wensen kan inspelen, des te meer voorkomen we onnodige irritatie bij de overgang van huis naar De Gollards. Want dit is natuurlijk wel het enige verzorginghuis op Texel, maar de cliënt kan tegenwoordig z'n zorg ook ergens anders inkopen.' Petèr Veldhuis, sinds 1 april locatiedirecteur van Stichting Zorgcentrum Texel Dirk Leegwater in een filosoferende pose.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2000 | | pagina 9