Gemeentelijk archiefbeheerder neemt afscheid met waarschuwe
Tranendal op Texel
6
'Verdomde zuinig zijn op
je kunt het maar één keer
ouwe troep,
weggooien'
Waar ook ter wereld, Texel reist
.TEXELSE
COURANT-
i
'Zomerverhaal
'jZomcrverhual
I l>0@0[p
Giro 800800
Den Haag
DINSDAG 1 AUGUSTUS 2000
Twaalf jaar lang was hij beheerder van het oud archief van de
gemeente Texel. Geen opmerkelijk lange periode, zelfs niet in
deze tijd van korte contracten en snelle carrièremakers. Toch
is Karei van Empel op zijn post een meer dan gewaardeerde
figuur geworden, mede dankzij een groot verantwoor
delijkheidsgevoel voor de stukken waarover hij waakt en zijn
meer dan gemiddelde bereidheid de 'klanten' van dienst te zijn.
'Het gaat soms om dingen die me geen moer interesseren. Maar
als iemand met een vraag bij me komt, wordt het ook mijn
vraag.'
Als voorbeeld noemt hij de Russen
oorlog waarvoor zich onlangs iemand
bij hem vervoegde, in de hoop dat
Van Empel zijn lijst met gedode
Duitse militairen kon aanvullen. 'Ik
kom zelf uit Arnhem en heb verschei
dene bombardementen en de Slag
om Arnhem meegemaakt. Ik heb ei
genlijk wel genoeg van de oorlog mee
gehad. Maar als iemand iets over die
periode wil weten, dan zal ik hem zo
goed mogelijk helpen.'
De historie heeft Van Empel, de
tweede van vijf kinderen uit een
arbeidersgezin, altijd geïnteresseerd.
Grijnzend: 'Op de ULO was het mo
dernste boek van mijn literatuurlijst
van 1621. Ander werk vond ik te
modern. En ik heb op school ooit één
tien gehaald. Voor geschiedenis.
Daar ben ik nog steeds trots op.'
Toch zou zijn carrière zich aanvanke
lijk heel anders ontwikkelen. Hij ging
naar de kweekschool en werd onder
wijzer, eerst in Sleen bij Emmen en
vanaf oktober 1968, toen zijn astma
tische echtgenote het advies had
gekregen het Drentse zand te verrui
len voor de frisse wind van de kust
streek, in Den Burg Hij stond er zes
jaar voor de klas op de Jac. P.
Thijsseschool. Merendeels met veel
plezier, maar op zeker moment kreeg
ook hij een advies van de huisarts:
stop met dit werk en ga wat anders
doen. 'Dat had te maken met ver
schillende factoren. Ik raakte een
paar keer flink overspannen. Ik zeg
wel eens: kinderen zijn schatten, maar
ze moesten geen ouders hebben
Van Empel solliciteerde links en
rechts op andere functies en be
landde uiteindelijk op het gemeente
huis, als - wat toen nog heette -
ambtenaar onroerendgoedbelasting.
'Ik was onder meer belast met het
bijhouden van mutaties, moest de
aanslagen op tijd de deur zien uit te
knjgen en bezwaarschriften afhande
len. Ik heb dat jaren gedaan. Tot de
automatisering zich aandiende. Tot
dan toe moest ik mutaties opsturen
naar Haarlem, waar ze per computer
werden verwerkt. Maar toen besloot
de gemeente dat zelf te doen. En jij,
Van Empel. moet dus zien met zo 'n
ding overweg te kunnen. Nou, niet
dus, ik zag dat helemaal niet zitten.
En toen was er een probleem. Het
geval wilde gelukkig dat ik had ge
werkt aan een woningcartotheek, die
geselecteerd was op adres, en tege-
li|kertijd de bouwvergunningen vanaf
1906 op adres had gerubriceerd. Die
stonden tot dan toe op jaartal, maar
dit was uiteraard veel handiger om
terug te vinden Ze vonden kennelijk
dat ik het goed gedaan had, want
Wout Stam (het toenmalig hoofd al
gemene zaken, red.) kwam naar me
toe en zei: ik heb een mannetje op
oud archief nodig. En dat werd ik
dus.'
Dat oud archief, gevestigd in de kel
der van het raadhuis, was in 1972
opgezet door ene dr. Kölker en
vormde een vaste inventaris. Het
oudste stuk is een fragment uit een
brief van 15 februari 1440 aan het
klooster dat destijds op Texel stond,
de jongste stukken dateren uit 1928.
'In principe komt er mets meer bij.
Uitzonderingen daargelaten. Zo
kwam Cor van Trigt (toenmalig hoofd
sociale zaken) eens naar me toe met
een stuk uit 1688. Het was een con
tract tussen het weeshuis en een
pachter over het Zeeuwen Land. een
stuk grond bij Oudeschild Het wees
huis in de Parkstraat had in de
Russenoorlog een voltreffer gekre
gen, het archief slingerde letterlijk
over straat. Van der Vlis (auteur en
geschiedschrijver) heeft toen met een
handwagen alles bij elkaar geharkt.
Maar kennelijk was het niet alles. Dit
stuk belandde uiteindelijk bij de
stiefzoon van de laatste weeshuis
vader, naar ik meen. Hij kwam het
tegen in een kast en dacht: hé, dat
hoort hier met. Hij was in de kennis
met Van Trigt en die bezorgde het
hier.'
Het oud archief was dringend toe aan
een beheerder, zo ontdekte Van
Empel. 'Gestolen is zo'n rot woord,
maar tussen 1972 en 1988, toen ik
hier begon, zijn verscheidene stukken
verdwenen. Zo staat Privilege van
Maximiliaan en Maria van Oostenrijk,
een regeling uit 1478 aangaande het
klooster op Texel, wél op de lijst die
Kölker maakte, maar is het hier niet
meer terug te vinden. Datzelfde geldt
voor vier oude jaargangen Texelse
Courant. Tja, ik geloof dat er wel
zesentwintig sleutels in omloop wa
ren. Je kon zo binnenlopen, niemand
die je controleerde. Nu zijn er nog vijf
sleutels Voor een archief is dat meer
dan voldoende. In het begin heb ik
daar regelmatig woorden over gehad.
Dat is toch helemaal niet nodig, zei
iemand dan tegen me. Juist wel, voor
mensen als jij, die het met nodig vin
den. zei ik dan weer. Als er spullen
weg zijn, dan word ik erop aangeke
ken. Dat is niet erg, maar dan moet
het ook mijn verantwoordelijkheid
zijn. Bovendien gebeurde het steeds
vaker dat mensen die iets hadden
geleend en het kwamen terugbren
gen terwijl ze het druk hadden, het
ergens in de hoek van de gang zet
ten. Een ander dacht dan: hé. je hoeft
het zeker niet op te ruimen en legde
het ook op de stapel. En zo werd het
langzamerhand een rotzooi.'
Een van de hoofdzaken van Van
Empels werk is het ontvangen en
begeleiden van publiek. 'Vanmorgen
nog waren hier een paar Amerikanen.
Afstammelingen van ene Cornelis
Jacobus van Texel, die rond 1620
was vertrokken naar Amerika. Of ik ze
aan gegevens kon helpen. Ik kon ze
in ieder geval melden dat hij in 1622
niet meer op Texel woonde Hij komt
met voor op een lijst van belasting
betalende inwoners uit dat jaar, waar
van een kopie hier in het archief zit.'
Het oud archief bestaat uit verschil
lende onderdelen. Veel geraadpleegd
is het bevolkingsarchief, dat op ge
zag van Napoleon werd aangelegd in
1811. 'Mensen krijgen steeds meer
vrije tijd en mede daardoor wordt
familieonderzoek steeds populairder.
1750 van Den Hoorn. Het doopboek
van de kerk van dat jaar is verloren
gegaan, dus je weet dat je zuinig
moet zijn op alles wat je van voor die
tijd ontdekt. Daarom heb ik dat bij
elkaar geplaatst. De gegevens verza
mel ik hier, thuis werk ik ze uit. Dan
doet Daan Koopman (van de drukke
rij van het raadhuis) er een kaftje
omheen en je hebt weer een bundel
tje waarmee je mensen nog eens kunt
helpen. Dat doe ik graag. Als ik iets
geks tegenkom, probeer ik het vast
te leggen. Dat geldt ook voor kaarten
van Texel. Van alle kaarten die ik in
handen krijg, maak ik een kopie Die
Amerikanen van vanmorgen vroegen
of ik misschien ook een kaart uit die
tijd had Eens kijken, ja. Alstublieft!
Leuk toch?' Lachend: 'Je krijgt al
gauw dat mensen tegen elkaar zeg-
toegankelijkheid zeer acceptabel
blijft Dat zou kunnen veranderen
wanneer de Provinciaal Inspecteur
der Archieven, mevrouw M.L. Loef,
haar zin krijgt. Die drong vorige
maand aan op de verhuizing van het
gemeentelijke archief naar Alkmaar,
waar het Regionaal Archief is gehuis
vest Het feit dat het klimaat in de
kelder van het gemeentehuis met
optimaal kan worden beheerst,
noemde ze als belangrijk argument,
evenals dat een bundeling van de
archieven van alle Noordhollandse
gemeenten de toegankelijkheid ver
hoogt voor mensen die onderzoek
doen dat de gemeentegrenzen over
schrijdt. 'De klimatologische omstan
digheden zijn hier misschien niet ide
aal, dat is zo. Maar we hebben hier
brieven uit 1500 die er uitzien alsof ze
Karei van Empel. scheidend archiefbeheerder van de gemeente, in een karaktenstieke pose, mét opschrijtblok en pen. In de hoek de computer waarmee hij met overweg kan.
(Foto Joop Rommetsl
Van Empels werkzaamheden zijn di
vers en beperken zich met tot het oud
archief alleen. Dit jaar moet het vol-'
ledige gemeentelijke archief - met
uitzondering van zeer persoonlijke
zaken als van de sociale dienst - dat
ouder is dan twintig jaar in kaart zijn
gebracht en voor publiek toeganke
lijk. 'Het archief van 1928 tot 1960
heb ik helemaal bekeken en
opgeschoond. Nu ben ik bezig met
de periode tussen 1960 en 1980 Ook
van het lopend archief, van bijvoor
beeld de bouwvergunningen, krijg ik
stukken om op te schonen. Soms is
niet helemaal duidelijk of het weg
kan. Dan breng ik advies uit aan Jan
Pijlman, mijn baas, en die neemt dan
de beslissing.'
Dat geldt ook voor Amerikanen, die
op zoek zi]n naar hun roots. En elke
keer weer luidt de vraag: wanneer zijn
ze vertrokken Dat is goed na te gaan,
maar ik moest het steeds weer op
nieuw uitzoeken. Ik heb daarom een
boekje samengesteld, Hij is naar
Amenka, met in alfabetische volgorde
alle Texelaars die tussen 1850 en
1925 naar de Verenigde Staten zijn
geëmigreerd. Dat spaart een hoop
tijd voor de volgende keer. Zo heb ik
verschillende gegevens gebundeld.
Van alle arbeiders die in een bepaalde
periode uit Goeree-Overflakkee in
Eierland terechtkwamen, bijvoor
beeld. Of een lijst met bewoners van
het weeshuis tussen 1577 en 1811
Of bevolkingsgegevens van vóór
gen: die vent weet het. Nou die vent
weet niks, dat valt best mee. Als je
maar weet waar ie het kunt opzoe
ken. Ik vind dit gewoon hartstikke
leuk werk. En ik het nooit gezien als
een gewone baan. Als je met van
geschiedënis houdt in het algemeen
en van die van Texel in het bijzonder,
dan moet je hier niet wezen. Dan zit
je jezelf alleen maar in de weg.'
Zijn opvolger. Wil Braam, is uit het
zelfde hout gesneden, vermoedt Van
Empel. En hoewel het archief vanaf
volgende week - dinsdag is zijn laat
ste werkdag - niet meer drie volle
dagen en twee ochtenden maar nog
slechts vijf ochtenden per week open
zal zijn, vindt hij dat de
gisteren zijn geschreven. En of dat nu
een reden voor verhuizing moet zijn,
ik weet het niet. De bereikbaarheid
voor Texelaars gaat er zeker niet op
vooruit. Zo doet Cor Reij (die samen
met Van Empel en Kees Hoogerheide
het Boerderijenboek schreef) mo
menteel onderzoek naar de Franse
periode. Hij zit hier zeker een paar
dagen in de week. Hij gaat daarvoor
beslist niet naar Alkmaar, dat weet ik
zeker. Ik heb van vorig jaar een lijstje
met bezoekers en hun doel bijgehou
den. Van hen kwamen er 62 om de
Texelse Courant in te zien, 150 voor
het bevolkingsarchief, 131 vooreen
bouwvergunning en 186 voor iets
anders. Totaal 529 bezoekers, die
hier samen 1025 uur en 50 minuten
doorbrachten. Die gaan ech
lemaal naar Alkmaar, dat h«
inspecteur ook verteld. Ik heb
suggestie gedaan om de k
archieven te verzamelen, da
zinnig. Want daarvan ligt veel
sen thuis, hier op een zolder
een schuurtje. Ja, maar dan
geen zeggenschap over, zei
lukkig heb ik geen zeggensch
dit archief. Het is aan de gen
raad.'
Op de vraag of het archief h
volksvertegenwoordigers m
handen is, gaat Van Empel
Wél weet hij dat maar weinig
beseffen wat een rijkdom ds
van het gemeentehuis herbe
ligt hier een doos met brieijo
stempels, van vóór de postze
uitgevonden. Die verzamelm
ker vijfduizend gulden waa
hadden hier op een gegeven
zo'n twintig afgedankte oude
platen staan. Prachtig, prakti
beschadigd. Ach, die ouwe
wat moeten we ermee?, krer
horen. Maar ze zijn met
honderdvijftig gulden per stuk
Ik zeg altijd: je moet er vei
zuinig op zijn, want je kunt hi
één keer weggooien. Pieli
Cuijck schreef een paar eeu#
leden in zijn brieven over Texe
verhaal over de weeshuisvai
een kist verbrandde met oum
die toch niemand meer kan let
was waarschijnlijk het in he
gestelde archief van het wees!
bedoel maar.'
Vervelen en verveling zijn v
waarvan hij de inhoud niet ki
telt Van Empel. Bang om zich
velen na zijn pensioen is hi| c
absoluut niet. 'Ik ben bezig
stamboom Dijker en heb e
aantekeningen over de financi
stand van het weeshuis uit tei
Dus ik zal hier nog wel eensti
men. Daarnaast heb ik m'n
stamboom, een paar verzarrK
een tuin, ik moet de garage nc
deren. Genoeg te doen dus.
dien zou ik nog wel eens een
Latijn willen volgen. Om de
ten te kunnen lezen. Nu is hel
lijk maar wat behelpen.'
Heel stiekem denkt hij er o
eens over om een computert!
en daarmee wat vaardighede
doen. 'Ik heb vijfenveertighoi
vijfduizend namen in de gei
Van Empel verzameld. Dat
veertig families. Die heb ik u
en kan ik allemaal uit elkaarto
Het enige probleem is als en
bijkomen. Die moet ik er dan
friemelen. Terwijl je ze er m
computer zo tussen zet. Ik hi
eens tegen mijn zoon gezegd
na mijn pensioen misschien i»
computer aanschaf. Mijn zo
businessman, ontwerpt zelf oo
gramma's Hij keek me aan
zou je dat nou wel doen? Je va
in, print het uit en bewaart alle.
velletjes.' Glimmend: 'Mijn zoo
me. Mooi'hé?'
Joop Roe
Het is al weer vijf zomers geleden dat
ik met een vriendin naar Texel ging
om een weekje te kamperen. Mijn
man was net weer naar zee vertrok
ken en zou de eerst vier maanden niet
terugkomen en haar vriend had huis
en haard verlaten vanwege een span
nender, nieuwe vlam. Een uitje zou
haar goed doen en helpen om een en
ander en vooral die ene te vergeten
en ik vond het ook wel een goed idee
om weer eens naar het geliefde eiland
te gaan. We zetten onze tent bij
Loodsmansduin. Het weer was pnma
en de stemming overdag ook. We
fietsten hele afstanden en keerden 's
avonds bruin, moe en kermend van
de zadelpijn terug op de camping.
Dan zochten we een restaurantje op
en nam Esther haar eerste glaasje
wijn. Ik ben nogal een gezondheids
freak en alcohol is nauwelijks aan me
besteed, zelfs één glaasje maakt dat
ik volledig lamgeslagen met lood in
mijn kuiten alleen nog maar wil sla
pen, zij had daar geen last van. De
uitwerking bij haar was dat de over
dag opgebouwde afweer langzaam
maar gestaag afbrokkelde, haar
stoere uitlatingen over die hufter die
ze kon missen als kiespijn, die kloot
zak die van haar in de stront kon zak
ken met zijn barbiepop erbij, ik
hoorde ze met meer. Onder het voor
gerecht werd ze steeds stiller en als
de schaaltjes van het hoofdgerecht
op tafel kwamen, waren haar ogen al
waterig en zag ik aan het heldhaftige
slikken dat ze bijna in huilen uit
barstte. Ik hield dan een luchtige, zeer
neutrale conversatie in mijn eentje en
zij knikte af en toe vaagjes, haar ogen
op haar bord gericht. Tot mijn spijt
schoot het toetje er op die manier
elke keer bij in hoewel dat wel gun
stig voor de lijn was. Weer terug op
de camping hadden we een strategi
sche opstelling, haar stoel stond zo
dat ze geen last kon krijgen van
nieuwsgierige blikken van buren. Als
we dan zaten en ik een portie
Donatus kwark verorberde als com
pensatie voor het gemiste dessert en
zij een limonade glas en de fles wijn
bij de hand hield, barstte het los, elke
avond weer. Hoe ze hem miste, dat
ze zonder hem niet verder kon, dat ze
hem wilde bellen dat ze terug wilde
naar de overkant en zo maar door en
steeds weer opnieuw. Ik had alle be
grip voor haar, ook mijn hart was
meer dan eens gebroken en met een
man op zee weet je ook wat missen
is. Dus sprak ik woorden van troost,
probeerde haar dat telefoontje uit het
hoofd te praten en suste zachtjes,
ondertussen stiekem de tijd in de
gaten houdend tot ik de laatste boot
vertrokken wist.
Het is net stoppen met roken, je moet
de volgende sigaret steeds uitstellen
tot er weer een dag gewonnen is. Nu
het me niet persoonlijk aanging, wist
ik heel goed dat een geliefde ach
terna lopen die jou afwijst, niet direct
je positie versterkt Dit tegen haar
zeggen had geen enkele zin, zij dacht
helemaal met in die termen maar
wilde maar één ding en dat was in zijn
armen liggen Dus betreurde ik het
dat we geen telefoonkaart hadden
(mobieltjes waren toen nog niet zo
ingeburgerd) en hield haar voor dat
we morgenochtend meteen zo'n
kaart moesten gaan kopen zodat ze
kon bellen wel wetende dat ze daar
dan totaal geen behoefte aan zou
hebben, integendeel tot de avond
kon ze weer teren op haar woede.
Ter afleiding bracht ik het programma
voor de volgende dag te berde. Een
stuk van het Texelpad, lopen van De
Koog naar De Cocksdorp Gelaten
werd er mee ingestemd. Tegen mid
dernacht hezen we ons in de slaap
zakken.
De volgende dag was het lekker
wandelweer, een windje, droog, met
te warm. Bij De Koog gingen we de
Mpy in en liepen rustig door het
prachtige landschap. Hier kon je je
alleen op de wereld wanen. Af en toe
spraken we wat maar het was ook
heel prettig om even alleen te lopen
met je eigen gedachten en dat
scheen voor Esther ook te gelden. Bij
het Oorlogsschip hielden we pauze
op een bankje om wat te eten en te
rusten. We keken naar de koeien en
benijdden ze om hun schitterende
verblijfsplaats. Esther leek wat min
der dan de vorige dagen over Paul te
praten. We liepen verder doordron
ken wat op een terras bij de Slufter
en gingen verder richting de vuurto
ren. Het was vijf uur toen we in De
Cocksdorp kwamen waar we ons
laafden aan biologische karnemelk bij
de Kleine Club. Hier gingen we straks
ook eten, het dagmenu leek ons wel
wat en omdat het uit drie gangen
bestond nam ik me voor om dit keer
het toetje met te laten schieten Mijn
hoop dat er geen wijn geschonken
werd, was ijdel.
Eerst rondkijken in het dorp en toen
weer terug naar het restaurant. Mijn
vriendin begon weer aan de wijn en
ik genoot al vrolijk babbelend van de
pure smaken van wat we voorge
schoteld kregen.
Ineens verstarde Esther ze keek met
grote ogen naar de deurik draaide
me om en zag Paul met een goed
geklede vrouw binnenkomen, dat
moest zijn nieuwe vlam zijn, hoe kwa
men zij nou op Texel? Esther rende
naar hem toe en deed wat, ze al die
avonden gewild had, ze vloog hem
in de armen, hij liep met haar naar
buiten en liet een verbijsterde vrouw
in de deuropening staan. Het ging
allemaal zo snel dat ik nog zat te twij
felen of ik op zou staan of blijven zit
ten. Ik liep ook naar buiten maar zag
dat ik daar totaal overbodig was.
Alleen verder eten? Moest ik die
vrouw aanspreken? Ze leek in shock.
Zou Esther zo terug aan tafel komen
of bleef ze bij Paul of zou hij ook erbij
komen? Er ging zoveel door mijn
hoofd. Ik liep naar de vrouw toe en
vroeg haar te gaan zitten. Wezenloos
liep ze achter me aan. Het bleek dat
ze in De Cocksdorp logeerden, ze
waren vandaag aangekomen. Ze had
meteen begrepen dat Esther zijn ex
was en ik overtuigde haar ervan dat
ze rustig af moest wachten. Ik be
sloot verder te eten. Toen ik het toetje
op had. besloot ik weer eens buiten
te kijken. Op het terras zaten ze in
nig verstrengeld. Nee dit had niets te
maken met even nog wat uitpraten
zoals ik Wilma had voorgespiegeld,
dit was hervonden geluk, dat zag je
zo. Wat nou? Ik begreep dat ik Esther
nooit meer naar de camping kreeg
vanavond. Toch maar even wat prak
tische zaken regelen voor ik er hele
maal niet meer tussen kon komen.
Paul gaf me de sleutel van hun appar
tementje zodat ik Wilma's tas kon
halen. Toen ik Wilma vertelde hoe de
zaken er voor stonden wenkte ze de
ober voor wijn. Ik zag haar slikken en
haar ogen waterig worden, sympto
men die me bekend voorkwamen. Als
ze de boot nog wilde halen mocht ze
wel opschieten maar aan haar hou
ding zag ik dat zo'n snelle aftocht
weinig kans van slagen had
Ik wist niets anders te doen dan een
taxi te bestellen en met haar naar de
camping te rijden. Dus daar zaten we
dan, zij op Esthers plaats met de wijn
fles en ik hoorde begrijpend haar ver
drietig relaas aan.
Yvonne Perry.
Amsterdam
'Maria, waar in vredesnaam moeten
je dochter en ik ons op deze aard
kloot bevinden zodat Anna met wéér
in vervoering over Texel begint.' Dit
riep mijn schoonzoon enigszins ver
twijfeld uit toen zij |aren geleden te
rugkwamen van een vakantie uit een
ver en exotisch land.
Vanaf de middelbare school zijn ze
samen Zo vaak als mogelijk was
vertrokken ze. Rugzakken, tentje.
Aanvankelijk via mterrail binnen Eu
ropa. Tijdens de studiejaren werkten
en spaarden ze voornamelijk om te
kunnen reizen. Met banen en nave
nant inkomen werden de reizen ver
der en langer. Ze sliepen in hutjes op
palen in Mexico, verbleven temidden
van indianen, zagen in Peru zittend
op een berg adembenemend schitte
rend de zon opgaan. Opgetogen en
ontroerende brieven ontving ik hier
over. Maar altijd, bij het afhalen van
Schiphol en verslag doend in de hui
selijke kring, zei mijn schoonzoon:
'Wat ik toch niet kan begrijpen, is dat
wanneer we zo'n geweldige ervaring
hebben, Anna altijd over jullie vakan
ties op Texel begint Het lijkt wel of de
meest fantastische beleving daar
nooit tegenop weegt
Ik kon mijn schoonzoon uitleggen dat
het geen wedstrijd is in het mooist of
het meest bijzonder. Dat het simpel
komt omdat we vanaf Anna's ge
boorte - nu 33 jaar geleden - elk jaar
achtereen met vakantie op Texel wa
ren. En dat de opmerkingen van Anna
geenszins bedoeld zijn om de waarde
en de schoonheid van de door hen
beleefde momenten teniet te doen of
te ondermijnen. Het tegendeel is
waar Zoals een geur, een smaak ons
in contact kan brengen met eerder
beleefde momenten, zo brengen
mooie natuurbelevingen mi|n dochter
in contact met die vele dierbare en
gelukkige momenten op Texel. Ze zijn
als het ware in haar ziel geëtst
Nog geen half |aar was ze toen Anna
voor het eerst op Texel kwam. We
huurden een huisje van de familie
Bakker in de Luwe hoek, vlak bij het
oude Texels Museum, We bleven
daar komen, later ook met haar jon
gere broertje en zusje We trokken
onze kinderen in een bolderkar over
het eiland. We fietsten, wandelden,
we speelden aan het strand en in de
golven. Natuurlijk waren de schapen
en lammetjes een geliefd gegeven.
We liepen de natuurpaden, leerden
bloemen en struiken herkennen. Met
de boswachter gingen we in alle
vroegte de duinen in. Met grootou
ders en lievelingstante gingen we
mee garnalen vissen. In Den Burg
waren we op de lammerenmarkt. Er
waren daar wekelijks kringspelletjes
voor kinderen. We zongen van Jan
tje van de bakker die iets geks had
gedaan en die vanmorgen zijn schoe
nen naar de maan had geschopt.
Datzelfde liedje zingt Anna nu met
haar dochter en ik met mijn klein
dochters. Leuk wordt dat nog steeds
gevonden, Teletubbies en wat dies
meer zij ten spijt. Met die eerste
dochter kwamen ze al snel naar Texel
en ergens in de duinen werd haar
navelstrengetje begraven.
Na de tweede dochter moesten ze
verhuizen naar een ruimere woning.
Beiden door werk aan Amsterdam
gebonden, kozen ze voor
Durgerdam, waar het land, de vele
veldbloemen en vogels hen zo aan
Texel doen denken. De paarden,
schapen, lammet|es, de boerderijen,
de grutto's en het vele water van het
IJsselmeer vergoeden het ontbreken
van de zee en de getijden Regelma
tig komen ze naar Texel, net zoals de
broer en zus, met partners, vrienden
en familie.
Texel is voller geworden. Texel is met
zijn tijd meegegaan. Dat is onvermij
delijk en ook goed. Hoewel die soms
een wat spijtig gevoel kan gew
datgene wat daarmee ook ve
ging: de schoonheid van hete
die ik niet genoeg kan bejubete
je wilt, is er altijd rust te vinder,
in het hoogseizoen.
Inmiddels is mijn schoonzoo
gerust en begrijpt dat elke r
natuurbeleving een laatje in df
tastische ladenkast van het g
gen doet opengaan met herin
gen aan het ons zo geliefde e
Volgende week komen mijn i
dochters logeren. De bolderka'
klaar.
Maria W. de
HEOERLANOSE RODE KRUIS VU
SAMENWERKENDE
HULPORGANISATIES