Gemeentelijk archiefbeheerder neemt afscheid met waarschuwe Tranendal op Texel 6 'Verdomde zuinig zijn op je kunt het maar één keer ouwe troep, weggooien' Waar ook ter wereld, Texel reist .TEXELSE COURANT- i 'Zomerverhaal 'jZomcrverhual I l>0@0[p Giro 800800 Den Haag DINSDAG 1 AUGUSTUS 2000 Twaalf jaar lang was hij beheerder van het oud archief van de gemeente Texel. Geen opmerkelijk lange periode, zelfs niet in deze tijd van korte contracten en snelle carrièremakers. Toch is Karei van Empel op zijn post een meer dan gewaardeerde figuur geworden, mede dankzij een groot verantwoor delijkheidsgevoel voor de stukken waarover hij waakt en zijn meer dan gemiddelde bereidheid de 'klanten' van dienst te zijn. 'Het gaat soms om dingen die me geen moer interesseren. Maar als iemand met een vraag bij me komt, wordt het ook mijn vraag.' Als voorbeeld noemt hij de Russen oorlog waarvoor zich onlangs iemand bij hem vervoegde, in de hoop dat Van Empel zijn lijst met gedode Duitse militairen kon aanvullen. 'Ik kom zelf uit Arnhem en heb verschei dene bombardementen en de Slag om Arnhem meegemaakt. Ik heb ei genlijk wel genoeg van de oorlog mee gehad. Maar als iemand iets over die periode wil weten, dan zal ik hem zo goed mogelijk helpen.' De historie heeft Van Empel, de tweede van vijf kinderen uit een arbeidersgezin, altijd geïnteresseerd. Grijnzend: 'Op de ULO was het mo dernste boek van mijn literatuurlijst van 1621. Ander werk vond ik te modern. En ik heb op school ooit één tien gehaald. Voor geschiedenis. Daar ben ik nog steeds trots op.' Toch zou zijn carrière zich aanvanke lijk heel anders ontwikkelen. Hij ging naar de kweekschool en werd onder wijzer, eerst in Sleen bij Emmen en vanaf oktober 1968, toen zijn astma tische echtgenote het advies had gekregen het Drentse zand te verrui len voor de frisse wind van de kust streek, in Den Burg Hij stond er zes jaar voor de klas op de Jac. P. Thijsseschool. Merendeels met veel plezier, maar op zeker moment kreeg ook hij een advies van de huisarts: stop met dit werk en ga wat anders doen. 'Dat had te maken met ver schillende factoren. Ik raakte een paar keer flink overspannen. Ik zeg wel eens: kinderen zijn schatten, maar ze moesten geen ouders hebben Van Empel solliciteerde links en rechts op andere functies en be landde uiteindelijk op het gemeente huis, als - wat toen nog heette - ambtenaar onroerendgoedbelasting. 'Ik was onder meer belast met het bijhouden van mutaties, moest de aanslagen op tijd de deur zien uit te knjgen en bezwaarschriften afhande len. Ik heb dat jaren gedaan. Tot de automatisering zich aandiende. Tot dan toe moest ik mutaties opsturen naar Haarlem, waar ze per computer werden verwerkt. Maar toen besloot de gemeente dat zelf te doen. En jij, Van Empel. moet dus zien met zo 'n ding overweg te kunnen. Nou, niet dus, ik zag dat helemaal niet zitten. En toen was er een probleem. Het geval wilde gelukkig dat ik had ge werkt aan een woningcartotheek, die geselecteerd was op adres, en tege- li|kertijd de bouwvergunningen vanaf 1906 op adres had gerubriceerd. Die stonden tot dan toe op jaartal, maar dit was uiteraard veel handiger om terug te vinden Ze vonden kennelijk dat ik het goed gedaan had, want Wout Stam (het toenmalig hoofd al gemene zaken, red.) kwam naar me toe en zei: ik heb een mannetje op oud archief nodig. En dat werd ik dus.' Dat oud archief, gevestigd in de kel der van het raadhuis, was in 1972 opgezet door ene dr. Kölker en vormde een vaste inventaris. Het oudste stuk is een fragment uit een brief van 15 februari 1440 aan het klooster dat destijds op Texel stond, de jongste stukken dateren uit 1928. 'In principe komt er mets meer bij. Uitzonderingen daargelaten. Zo kwam Cor van Trigt (toenmalig hoofd sociale zaken) eens naar me toe met een stuk uit 1688. Het was een con tract tussen het weeshuis en een pachter over het Zeeuwen Land. een stuk grond bij Oudeschild Het wees huis in de Parkstraat had in de Russenoorlog een voltreffer gekre gen, het archief slingerde letterlijk over straat. Van der Vlis (auteur en geschiedschrijver) heeft toen met een handwagen alles bij elkaar geharkt. Maar kennelijk was het niet alles. Dit stuk belandde uiteindelijk bij de stiefzoon van de laatste weeshuis vader, naar ik meen. Hij kwam het tegen in een kast en dacht: hé, dat hoort hier met. Hij was in de kennis met Van Trigt en die bezorgde het hier.' Het oud archief was dringend toe aan een beheerder, zo ontdekte Van Empel. 'Gestolen is zo'n rot woord, maar tussen 1972 en 1988, toen ik hier begon, zijn verscheidene stukken verdwenen. Zo staat Privilege van Maximiliaan en Maria van Oostenrijk, een regeling uit 1478 aangaande het klooster op Texel, wél op de lijst die Kölker maakte, maar is het hier niet meer terug te vinden. Datzelfde geldt voor vier oude jaargangen Texelse Courant. Tja, ik geloof dat er wel zesentwintig sleutels in omloop wa ren. Je kon zo binnenlopen, niemand die je controleerde. Nu zijn er nog vijf sleutels Voor een archief is dat meer dan voldoende. In het begin heb ik daar regelmatig woorden over gehad. Dat is toch helemaal niet nodig, zei iemand dan tegen me. Juist wel, voor mensen als jij, die het met nodig vin den. zei ik dan weer. Als er spullen weg zijn, dan word ik erop aangeke ken. Dat is niet erg, maar dan moet het ook mijn verantwoordelijkheid zijn. Bovendien gebeurde het steeds vaker dat mensen die iets hadden geleend en het kwamen terugbren gen terwijl ze het druk hadden, het ergens in de hoek van de gang zet ten. Een ander dacht dan: hé. je hoeft het zeker niet op te ruimen en legde het ook op de stapel. En zo werd het langzamerhand een rotzooi.' Een van de hoofdzaken van Van Empels werk is het ontvangen en begeleiden van publiek. 'Vanmorgen nog waren hier een paar Amerikanen. Afstammelingen van ene Cornelis Jacobus van Texel, die rond 1620 was vertrokken naar Amerika. Of ik ze aan gegevens kon helpen. Ik kon ze in ieder geval melden dat hij in 1622 niet meer op Texel woonde Hij komt met voor op een lijst van belasting betalende inwoners uit dat jaar, waar van een kopie hier in het archief zit.' Het oud archief bestaat uit verschil lende onderdelen. Veel geraadpleegd is het bevolkingsarchief, dat op ge zag van Napoleon werd aangelegd in 1811. 'Mensen krijgen steeds meer vrije tijd en mede daardoor wordt familieonderzoek steeds populairder. 1750 van Den Hoorn. Het doopboek van de kerk van dat jaar is verloren gegaan, dus je weet dat je zuinig moet zijn op alles wat je van voor die tijd ontdekt. Daarom heb ik dat bij elkaar geplaatst. De gegevens verza mel ik hier, thuis werk ik ze uit. Dan doet Daan Koopman (van de drukke rij van het raadhuis) er een kaftje omheen en je hebt weer een bundel tje waarmee je mensen nog eens kunt helpen. Dat doe ik graag. Als ik iets geks tegenkom, probeer ik het vast te leggen. Dat geldt ook voor kaarten van Texel. Van alle kaarten die ik in handen krijg, maak ik een kopie Die Amerikanen van vanmorgen vroegen of ik misschien ook een kaart uit die tijd had Eens kijken, ja. Alstublieft! Leuk toch?' Lachend: 'Je krijgt al gauw dat mensen tegen elkaar zeg- toegankelijkheid zeer acceptabel blijft Dat zou kunnen veranderen wanneer de Provinciaal Inspecteur der Archieven, mevrouw M.L. Loef, haar zin krijgt. Die drong vorige maand aan op de verhuizing van het gemeentelijke archief naar Alkmaar, waar het Regionaal Archief is gehuis vest Het feit dat het klimaat in de kelder van het gemeentehuis met optimaal kan worden beheerst, noemde ze als belangrijk argument, evenals dat een bundeling van de archieven van alle Noordhollandse gemeenten de toegankelijkheid ver hoogt voor mensen die onderzoek doen dat de gemeentegrenzen over schrijdt. 'De klimatologische omstan digheden zijn hier misschien niet ide aal, dat is zo. Maar we hebben hier brieven uit 1500 die er uitzien alsof ze Karei van Empel. scheidend archiefbeheerder van de gemeente, in een karaktenstieke pose, mét opschrijtblok en pen. In de hoek de computer waarmee hij met overweg kan. (Foto Joop Rommetsl Van Empels werkzaamheden zijn di vers en beperken zich met tot het oud archief alleen. Dit jaar moet het vol-' ledige gemeentelijke archief - met uitzondering van zeer persoonlijke zaken als van de sociale dienst - dat ouder is dan twintig jaar in kaart zijn gebracht en voor publiek toeganke lijk. 'Het archief van 1928 tot 1960 heb ik helemaal bekeken en opgeschoond. Nu ben ik bezig met de periode tussen 1960 en 1980 Ook van het lopend archief, van bijvoor beeld de bouwvergunningen, krijg ik stukken om op te schonen. Soms is niet helemaal duidelijk of het weg kan. Dan breng ik advies uit aan Jan Pijlman, mijn baas, en die neemt dan de beslissing.' Dat geldt ook voor Amerikanen, die op zoek zi]n naar hun roots. En elke keer weer luidt de vraag: wanneer zijn ze vertrokken Dat is goed na te gaan, maar ik moest het steeds weer op nieuw uitzoeken. Ik heb daarom een boekje samengesteld, Hij is naar Amenka, met in alfabetische volgorde alle Texelaars die tussen 1850 en 1925 naar de Verenigde Staten zijn geëmigreerd. Dat spaart een hoop tijd voor de volgende keer. Zo heb ik verschillende gegevens gebundeld. Van alle arbeiders die in een bepaalde periode uit Goeree-Overflakkee in Eierland terechtkwamen, bijvoor beeld. Of een lijst met bewoners van het weeshuis tussen 1577 en 1811 Of bevolkingsgegevens van vóór gen: die vent weet het. Nou die vent weet niks, dat valt best mee. Als je maar weet waar ie het kunt opzoe ken. Ik vind dit gewoon hartstikke leuk werk. En ik het nooit gezien als een gewone baan. Als je met van geschiedënis houdt in het algemeen en van die van Texel in het bijzonder, dan moet je hier niet wezen. Dan zit je jezelf alleen maar in de weg.' Zijn opvolger. Wil Braam, is uit het zelfde hout gesneden, vermoedt Van Empel. En hoewel het archief vanaf volgende week - dinsdag is zijn laat ste werkdag - niet meer drie volle dagen en twee ochtenden maar nog slechts vijf ochtenden per week open zal zijn, vindt hij dat de gisteren zijn geschreven. En of dat nu een reden voor verhuizing moet zijn, ik weet het niet. De bereikbaarheid voor Texelaars gaat er zeker niet op vooruit. Zo doet Cor Reij (die samen met Van Empel en Kees Hoogerheide het Boerderijenboek schreef) mo menteel onderzoek naar de Franse periode. Hij zit hier zeker een paar dagen in de week. Hij gaat daarvoor beslist niet naar Alkmaar, dat weet ik zeker. Ik heb van vorig jaar een lijstje met bezoekers en hun doel bijgehou den. Van hen kwamen er 62 om de Texelse Courant in te zien, 150 voor het bevolkingsarchief, 131 vooreen bouwvergunning en 186 voor iets anders. Totaal 529 bezoekers, die hier samen 1025 uur en 50 minuten doorbrachten. Die gaan ech lemaal naar Alkmaar, dat h« inspecteur ook verteld. Ik heb suggestie gedaan om de k archieven te verzamelen, da zinnig. Want daarvan ligt veel sen thuis, hier op een zolder een schuurtje. Ja, maar dan geen zeggenschap over, zei lukkig heb ik geen zeggensch dit archief. Het is aan de gen raad.' Op de vraag of het archief h volksvertegenwoordigers m handen is, gaat Van Empel Wél weet hij dat maar weinig beseffen wat een rijkdom ds van het gemeentehuis herbe ligt hier een doos met brieijo stempels, van vóór de postze uitgevonden. Die verzamelm ker vijfduizend gulden waa hadden hier op een gegeven zo'n twintig afgedankte oude platen staan. Prachtig, prakti beschadigd. Ach, die ouwe wat moeten we ermee?, krer horen. Maar ze zijn met honderdvijftig gulden per stuk Ik zeg altijd: je moet er vei zuinig op zijn, want je kunt hi één keer weggooien. Pieli Cuijck schreef een paar eeu# leden in zijn brieven over Texe verhaal over de weeshuisvai een kist verbrandde met oum die toch niemand meer kan let was waarschijnlijk het in he gestelde archief van het wees! bedoel maar.' Vervelen en verveling zijn v waarvan hij de inhoud niet ki telt Van Empel. Bang om zich velen na zijn pensioen is hi| c absoluut niet. 'Ik ben bezig stamboom Dijker en heb e aantekeningen over de financi stand van het weeshuis uit tei Dus ik zal hier nog wel eensti men. Daarnaast heb ik m'n stamboom, een paar verzarrK een tuin, ik moet de garage nc deren. Genoeg te doen dus. dien zou ik nog wel eens een Latijn willen volgen. Om de ten te kunnen lezen. Nu is hel lijk maar wat behelpen.' Heel stiekem denkt hij er o eens over om een computert! en daarmee wat vaardighede doen. 'Ik heb vijfenveertighoi vijfduizend namen in de gei Van Empel verzameld. Dat veertig families. Die heb ik u en kan ik allemaal uit elkaarto Het enige probleem is als en bijkomen. Die moet ik er dan friemelen. Terwijl je ze er m computer zo tussen zet. Ik hi eens tegen mijn zoon gezegd na mijn pensioen misschien i» computer aanschaf. Mijn zo businessman, ontwerpt zelf oo gramma's Hij keek me aan zou je dat nou wel doen? Je va in, print het uit en bewaart alle. velletjes.' Glimmend: 'Mijn zoo me. Mooi'hé?' Joop Roe Het is al weer vijf zomers geleden dat ik met een vriendin naar Texel ging om een weekje te kamperen. Mijn man was net weer naar zee vertrok ken en zou de eerst vier maanden niet terugkomen en haar vriend had huis en haard verlaten vanwege een span nender, nieuwe vlam. Een uitje zou haar goed doen en helpen om een en ander en vooral die ene te vergeten en ik vond het ook wel een goed idee om weer eens naar het geliefde eiland te gaan. We zetten onze tent bij Loodsmansduin. Het weer was pnma en de stemming overdag ook. We fietsten hele afstanden en keerden 's avonds bruin, moe en kermend van de zadelpijn terug op de camping. Dan zochten we een restaurantje op en nam Esther haar eerste glaasje wijn. Ik ben nogal een gezondheids freak en alcohol is nauwelijks aan me besteed, zelfs één glaasje maakt dat ik volledig lamgeslagen met lood in mijn kuiten alleen nog maar wil sla pen, zij had daar geen last van. De uitwerking bij haar was dat de over dag opgebouwde afweer langzaam maar gestaag afbrokkelde, haar stoere uitlatingen over die hufter die ze kon missen als kiespijn, die kloot zak die van haar in de stront kon zak ken met zijn barbiepop erbij, ik hoorde ze met meer. Onder het voor gerecht werd ze steeds stiller en als de schaaltjes van het hoofdgerecht op tafel kwamen, waren haar ogen al waterig en zag ik aan het heldhaftige slikken dat ze bijna in huilen uit barstte. Ik hield dan een luchtige, zeer neutrale conversatie in mijn eentje en zij knikte af en toe vaagjes, haar ogen op haar bord gericht. Tot mijn spijt schoot het toetje er op die manier elke keer bij in hoewel dat wel gun stig voor de lijn was. Weer terug op de camping hadden we een strategi sche opstelling, haar stoel stond zo dat ze geen last kon krijgen van nieuwsgierige blikken van buren. Als we dan zaten en ik een portie Donatus kwark verorberde als com pensatie voor het gemiste dessert en zij een limonade glas en de fles wijn bij de hand hield, barstte het los, elke avond weer. Hoe ze hem miste, dat ze zonder hem niet verder kon, dat ze hem wilde bellen dat ze terug wilde naar de overkant en zo maar door en steeds weer opnieuw. Ik had alle be grip voor haar, ook mijn hart was meer dan eens gebroken en met een man op zee weet je ook wat missen is. Dus sprak ik woorden van troost, probeerde haar dat telefoontje uit het hoofd te praten en suste zachtjes, ondertussen stiekem de tijd in de gaten houdend tot ik de laatste boot vertrokken wist. Het is net stoppen met roken, je moet de volgende sigaret steeds uitstellen tot er weer een dag gewonnen is. Nu het me niet persoonlijk aanging, wist ik heel goed dat een geliefde ach terna lopen die jou afwijst, niet direct je positie versterkt Dit tegen haar zeggen had geen enkele zin, zij dacht helemaal met in die termen maar wilde maar één ding en dat was in zijn armen liggen Dus betreurde ik het dat we geen telefoonkaart hadden (mobieltjes waren toen nog niet zo ingeburgerd) en hield haar voor dat we morgenochtend meteen zo'n kaart moesten gaan kopen zodat ze kon bellen wel wetende dat ze daar dan totaal geen behoefte aan zou hebben, integendeel tot de avond kon ze weer teren op haar woede. Ter afleiding bracht ik het programma voor de volgende dag te berde. Een stuk van het Texelpad, lopen van De Koog naar De Cocksdorp Gelaten werd er mee ingestemd. Tegen mid dernacht hezen we ons in de slaap zakken. De volgende dag was het lekker wandelweer, een windje, droog, met te warm. Bij De Koog gingen we de Mpy in en liepen rustig door het prachtige landschap. Hier kon je je alleen op de wereld wanen. Af en toe spraken we wat maar het was ook heel prettig om even alleen te lopen met je eigen gedachten en dat scheen voor Esther ook te gelden. Bij het Oorlogsschip hielden we pauze op een bankje om wat te eten en te rusten. We keken naar de koeien en benijdden ze om hun schitterende verblijfsplaats. Esther leek wat min der dan de vorige dagen over Paul te praten. We liepen verder doordron ken wat op een terras bij de Slufter en gingen verder richting de vuurto ren. Het was vijf uur toen we in De Cocksdorp kwamen waar we ons laafden aan biologische karnemelk bij de Kleine Club. Hier gingen we straks ook eten, het dagmenu leek ons wel wat en omdat het uit drie gangen bestond nam ik me voor om dit keer het toetje met te laten schieten Mijn hoop dat er geen wijn geschonken werd, was ijdel. Eerst rondkijken in het dorp en toen weer terug naar het restaurant. Mijn vriendin begon weer aan de wijn en ik genoot al vrolijk babbelend van de pure smaken van wat we voorge schoteld kregen. Ineens verstarde Esther ze keek met grote ogen naar de deurik draaide me om en zag Paul met een goed geklede vrouw binnenkomen, dat moest zijn nieuwe vlam zijn, hoe kwa men zij nou op Texel? Esther rende naar hem toe en deed wat, ze al die avonden gewild had, ze vloog hem in de armen, hij liep met haar naar buiten en liet een verbijsterde vrouw in de deuropening staan. Het ging allemaal zo snel dat ik nog zat te twij felen of ik op zou staan of blijven zit ten. Ik liep ook naar buiten maar zag dat ik daar totaal overbodig was. Alleen verder eten? Moest ik die vrouw aanspreken? Ze leek in shock. Zou Esther zo terug aan tafel komen of bleef ze bij Paul of zou hij ook erbij komen? Er ging zoveel door mijn hoofd. Ik liep naar de vrouw toe en vroeg haar te gaan zitten. Wezenloos liep ze achter me aan. Het bleek dat ze in De Cocksdorp logeerden, ze waren vandaag aangekomen. Ze had meteen begrepen dat Esther zijn ex was en ik overtuigde haar ervan dat ze rustig af moest wachten. Ik be sloot verder te eten. Toen ik het toetje op had. besloot ik weer eens buiten te kijken. Op het terras zaten ze in nig verstrengeld. Nee dit had niets te maken met even nog wat uitpraten zoals ik Wilma had voorgespiegeld, dit was hervonden geluk, dat zag je zo. Wat nou? Ik begreep dat ik Esther nooit meer naar de camping kreeg vanavond. Toch maar even wat prak tische zaken regelen voor ik er hele maal niet meer tussen kon komen. Paul gaf me de sleutel van hun appar tementje zodat ik Wilma's tas kon halen. Toen ik Wilma vertelde hoe de zaken er voor stonden wenkte ze de ober voor wijn. Ik zag haar slikken en haar ogen waterig worden, sympto men die me bekend voorkwamen. Als ze de boot nog wilde halen mocht ze wel opschieten maar aan haar hou ding zag ik dat zo'n snelle aftocht weinig kans van slagen had Ik wist niets anders te doen dan een taxi te bestellen en met haar naar de camping te rijden. Dus daar zaten we dan, zij op Esthers plaats met de wijn fles en ik hoorde begrijpend haar ver drietig relaas aan. Yvonne Perry. Amsterdam 'Maria, waar in vredesnaam moeten je dochter en ik ons op deze aard kloot bevinden zodat Anna met wéér in vervoering over Texel begint.' Dit riep mijn schoonzoon enigszins ver twijfeld uit toen zij |aren geleden te rugkwamen van een vakantie uit een ver en exotisch land. Vanaf de middelbare school zijn ze samen Zo vaak als mogelijk was vertrokken ze. Rugzakken, tentje. Aanvankelijk via mterrail binnen Eu ropa. Tijdens de studiejaren werkten en spaarden ze voornamelijk om te kunnen reizen. Met banen en nave nant inkomen werden de reizen ver der en langer. Ze sliepen in hutjes op palen in Mexico, verbleven temidden van indianen, zagen in Peru zittend op een berg adembenemend schitte rend de zon opgaan. Opgetogen en ontroerende brieven ontving ik hier over. Maar altijd, bij het afhalen van Schiphol en verslag doend in de hui selijke kring, zei mijn schoonzoon: 'Wat ik toch niet kan begrijpen, is dat wanneer we zo'n geweldige ervaring hebben, Anna altijd over jullie vakan ties op Texel begint Het lijkt wel of de meest fantastische beleving daar nooit tegenop weegt Ik kon mijn schoonzoon uitleggen dat het geen wedstrijd is in het mooist of het meest bijzonder. Dat het simpel komt omdat we vanaf Anna's ge boorte - nu 33 jaar geleden - elk jaar achtereen met vakantie op Texel wa ren. En dat de opmerkingen van Anna geenszins bedoeld zijn om de waarde en de schoonheid van de door hen beleefde momenten teniet te doen of te ondermijnen. Het tegendeel is waar Zoals een geur, een smaak ons in contact kan brengen met eerder beleefde momenten, zo brengen mooie natuurbelevingen mi|n dochter in contact met die vele dierbare en gelukkige momenten op Texel. Ze zijn als het ware in haar ziel geëtst Nog geen half |aar was ze toen Anna voor het eerst op Texel kwam. We huurden een huisje van de familie Bakker in de Luwe hoek, vlak bij het oude Texels Museum, We bleven daar komen, later ook met haar jon gere broertje en zusje We trokken onze kinderen in een bolderkar over het eiland. We fietsten, wandelden, we speelden aan het strand en in de golven. Natuurlijk waren de schapen en lammetjes een geliefd gegeven. We liepen de natuurpaden, leerden bloemen en struiken herkennen. Met de boswachter gingen we in alle vroegte de duinen in. Met grootou ders en lievelingstante gingen we mee garnalen vissen. In Den Burg waren we op de lammerenmarkt. Er waren daar wekelijks kringspelletjes voor kinderen. We zongen van Jan tje van de bakker die iets geks had gedaan en die vanmorgen zijn schoe nen naar de maan had geschopt. Datzelfde liedje zingt Anna nu met haar dochter en ik met mijn klein dochters. Leuk wordt dat nog steeds gevonden, Teletubbies en wat dies meer zij ten spijt. Met die eerste dochter kwamen ze al snel naar Texel en ergens in de duinen werd haar navelstrengetje begraven. Na de tweede dochter moesten ze verhuizen naar een ruimere woning. Beiden door werk aan Amsterdam gebonden, kozen ze voor Durgerdam, waar het land, de vele veldbloemen en vogels hen zo aan Texel doen denken. De paarden, schapen, lammet|es, de boerderijen, de grutto's en het vele water van het IJsselmeer vergoeden het ontbreken van de zee en de getijden Regelma tig komen ze naar Texel, net zoals de broer en zus, met partners, vrienden en familie. Texel is voller geworden. Texel is met zijn tijd meegegaan. Dat is onvermij delijk en ook goed. Hoewel die soms een wat spijtig gevoel kan gew datgene wat daarmee ook ve ging: de schoonheid van hete die ik niet genoeg kan bejubete je wilt, is er altijd rust te vinder, in het hoogseizoen. Inmiddels is mijn schoonzoo gerust en begrijpt dat elke r natuurbeleving een laatje in df tastische ladenkast van het g gen doet opengaan met herin gen aan het ons zo geliefde e Volgende week komen mijn i dochters logeren. De bolderka' klaar. Maria W. de HEOERLANOSE RODE KRUIS VU SAMENWERKENDE HULPORGANISATIES

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2000 | | pagina 6