Veelzijdig kunstenaar
toont mooie dingen
Redden en gered worden
1Een vast aanspreekpunt voor
elke cliënt'
'Laag bij de gronds' in Klif 12
J COURANT
Wat ik
zeggen wou...
Wat ik zeggen wou...
Reglement blijkt
doorslaggevend
bij ringsteken
iRondje de Koog
Vakantieleed
Musea
Gerdie Grabowski
voor tweede keer
in Burgwal 37
Rabobank
Blik vanger
TFXFF SF C DINSDAG 7 AUGUSTUS 2001
Louk van Kooten toont een door hem ontworpen en vervaardigd halssieraad.
(Foto Harry de Graaf)
'oto's, glassculpturen en sieraden. Die zijn momenteel in grote
iariatie te bewonderen in het gemeentelijke expositiecentrum
[usse de banke' aan de Groeneplaats. Het is werk van oud-
exelaar Louk van Kooten (55) uit Enschede, die daarmee een
taaikaartje aflevert van opmerkelijk veelzijdig kunstenaarschap.
Ie tentoonstelling trekt veel bekijks, met in de laatste plaats
oor de toegankelijkheid en herkenbaarheid van de uitgebeelde
nderwerpen maar ook door het ambachtelijke vakmanschap
at eruit spreekt.
an Kooten heeft het van geen
[eemde. Als zoon van de juwelier
ndy van Kooten die in de jaren zes-
geen bedrijf had op Texel kreeg hij
Et met de paplepel ingegeven. In zijn
(grafie maakt hij ook met trots
leiding van de leerschool die hij op
t gebied van schilderen, aquarel
lenen fotograferen doorliep bij pro-
menten in het artistieke vak. Verder
sd hij ruime kennis op van kunst-
istone, architectuur, grafische vorm-
>ving en illustratie. Thans is hij als
slfstandig kunstenaar gevestigd in
rschede onder de firmanaam TRIA-
Esign. De expositie werd zaterdag-
jddag geopend door Harry de
raaf. Die citeerde daarbij uit een
jorhem gemaakt interview met Van
noten senior, dat verscheen in de
ixelse Courant van 1 december
I64. De ambachtelijke en kunstzin-
je overeenkomsten tussen vader
zoon vielen daarbij op. Lody van
ooien vertelt over zijn kersverse
efde voor Texel waar hij rust en in-
xratie had gevonden en over zijn
ik. De goudsmid, zilversmid en ju
ister woonde en werkte toen in een
ingalow bij de Pelikaanweg, maar
=stigde zich later in de voormalige
(emenzaak van Sluisman, thans
iibedrijf van Kees de Waal. Helaas
ed hij weinige jaren later door een
nstige ziekte getroffen die hem
mug naar het vasteland terug te
can. Hij overleed in 1972
ssierraden die Louk van Kooten in
(expositie heeft opgenomen heb
ei vaak wat te maken met de zee.
voorbeeld is een zilveren hals-
taad waarin een inktvis (octopus)
is verwerkt, een hanger in de vorm
van een zilveren garnaal op ware
grootte en sier- en gebruiksvoorwer
pen waarin zeesterren van zilver,
brons of kunstbrons zijn verwerkt.
Ook een asbak van agaat waarin een
zilveren schaapje is verwerkt, trekt de
aandacht, evenals kandelaars,
boekensteunen en 'zomaar' dingen
die er mooi uitzien. Op de expositie
springen de talrijke foto's het meest
in het oog. Van Kooten fotografeerde
weinig mensen maar des te meer vis
netten, trapjes, deuren, gevels, een
deel van een brug over de Donau
maar ook een werkhandschoen en
een hoop oud roest aan boord van
het dok van Boom in Oudeschild. De
platen zijn opvallend scherp en
prachtig van kleur, compositie en
lichtval. Veel kleiner van formaat zijn
de foto kaarten die Louk van Kooten
in groten getale heeft geproduceerd
en die zich lenen als exclusieve
wenskaart of relatiegeschenk. Vooral
de afdrukken op chromolux papier
zijn bijzonder door hun metallieke
glans. De kunstenaar probeert som
mige van zijn foto's meerwaarde te
geven door ze te verwerken in sjieke
handgemaakte drukwerken en in
glassculpturen. Voorbeelden van het
laatste zijn een catamaran en de
Eierlandse vuurtoren die in dikke pla
ten glas zijn gevat. Een omvangrijk
geheel vormt de rijsculptuur van de
voorgevels van de De Ruyterstraat in
Oudeschild. Je ziet de veelal monu
mentale huizen in de juiste volgorde
alsof het een panoramaopname van
de hele straat is. Sommige gevels
ontbreken en het is geen toeval dat
dit niet de fraaiste zijn. De door hem
ontworpen glasvormen laat Van
Kooten maken door Ben van der Lugt
van het gelijknamige glasatelier uit
Losser, die zijn ambacht regelmatig
demonstreert op Texelse dorps-
markten. De expositie van Louk van
Kooten in 'Tusse de banke' duurt tot
en met zondag 19 augustus en is
dagelijks te zien tussen 10.30 en
19.00 uur. Werk van dezelfde kunste
naar staat (tot 8 september) ook in
Galerie Langewaal als onderdeel van
de thema-expositie 'Zee' aldaar.
Wie houden hun zénuwen het beste
in bedwang? Dat was de prangende
vraag bij de vierde wedstrijd om het
Texels kampioenschap ringsteken,
die donderdag op een donkere en
warme zomeravond in Den Hoorn
werd verreden. De vele toeschou
wers zagen lange tijd een gelijk-
opgaande strijd, met vijf combinaties
die bij het ingaan van de laatste ronde
nog aanspraak maakten op de over
winning. Daarin waren koetsier
Gerard de Ridder en steekster
VERVOLG VAN PAGINA 1
was echt een heel goed idee. Zo kan
je zien dat De Koog niet alleen uit
kroegen bestaat', aldus een opgeto
gen Bert van Onzen. Achteraf spreekt
medeorganisator Ingrid Uitgeest, van
bloemenpluktuin Anemoonè, van een
succes dat voor herhaling vatbaar is.
'Ik heb nog niet iedereen gesproken,
maar volgens mij is alles goed verlo
pen. We hadden zonnig weer. De
mensen hebben De Koog van een
andere kant kunnen zien.' Ook zij zag
opvallend veel Texelaars. 'Hartstikke
leuk, ja. ledereen was helemaal ver
rukt dat ze zomaar uit zo'n grote tuin
mochten plukken, dat was mooi om
te zien.'
Patricia Henstra en Piet Beers en
Joke Noom het meest succesvol,
zodat deze combinaties in een bar
rage moesten uitmaken wie de beste
was. Opnieuw toonden de steeksters
zich aan elkaar gewaagd. Beiden
behaalden het maximumaantal pun
ten, waarna het reglement de door
slag moest geven. Aangezien De Rid
der en Henstra in de eerste omloop
de meeste ringen hadden verschalkt,
werden zij tot winnaar uitgeroepen
Beers en Noom kregen de tweede
prijs, Gerrit en Janny Westerlaken
legden beslag op de derde prijs. Een
toeriste, mevrouw Kastein uit
Bunschoten, reed in de gastenronde
mee met Rein Eelman en wist alle drie
ringen van de galg te plukken, een
prestatie waarvoor ze werd beloond
met een attentie. De snelste tijd tus
sen de eerste en de derde ring werd
neergezet door de combinatie van
Frits Witte (11.38 seconden), die
daarvoor een bon van Agrifirm in ont
vangst mocht nemen. Eenzelfde bon
was er voor Willem en Jopie Bakker,
die voor de vijfenzestigste keer aan
het ringsteken meededen en volgens
de jury samen met hun Friese paard
Letske de authentiekste aanspanning
bereden. Mevrouw Bouthoorn be
dankte de deelnemers namens de
Stichting Hoornder Donderdagen
met een boeket bloemen.
Bnere» vu kzcn bisten vmm*oonkbjUiad tu dt n
Het zal je maar gebeuren als jongere
op camping Kogerstrand. Je heet
Martine, je woont in Huissen (Gelder
land) en je gaat met enige leeftijdge
nootjes op vakantie naar De Koog.
Na een lekker avondje stappen wil je
gaan slapen. Het kan wel, maar dan
niet in de tent. Van de bungalowtent
is weinig over. De tentstokken zijn
verbogen en de prachtige badlakens
van Heineken gestolen. 'Oké, dan
Mijn man en ik waren in juli voor de
eerste keer op het eiland voor een be
zoek van vier dagen. We hebben
deze dagen ten volle benut, onder
meer door het bezoeken van diverse
musea. Over het algemeen hebben
we van zowel de musea als de natuur
genoten, maar toch willen we twee
kanttekeningen plaatsen. Zo viel het
juttersgedeelte van het Maritiem en
Juttersmuseum in Oudeschild ons
zwaar tegen. Later hoorden we van
een medewerker van het Agrarisch
Museum in De Waal van het
juttersmuseum op Flora. Uiteraard
zijn we daar ook geweest en hebben
er met plezier rondgelopen. We von
den de folder van het museum in
Oudeschild wel wat misleidend.
En in EcoMare werden we geconfron
teerd met lege ruimten die werden
verbouwd of opnieuw ingericht. Het
lijkt ons niet logisch in het hoogsei
zoen met zoiets bezig te zijn; je zorgt
dan juist dat het klaar is. Nu had een
geheel een rommelige aanblik en
bovendien moesten we wel het volle
bedrag aan entree betalen.
Verder niets dan goeds over het ei
land.
Familie Klaver,
Huissen.
moeten ze maar niet van die mooie
badlakens meenemen', kan een reac
tie zijn. Zoals altijd is van de daders
geen spoor te bekennen. De
beveiligingsdienst van Koger-strand
was die donderdag een week gele
den wel aardig. Aangifte bij de poli
tie hoefde niet. 'Maak maar een paar
foto's en stuur die op. Met de verze
kering komt het dan in orde', zei een
medewerker. Of het de oplossing is
om vandalisme in te tomen?
Jan Klugkist,
Arnhem
Gerdie Grabowski met één van haar geschilderde zeeën.
sgo lappen. Het is een heel spe-
ie kleur blauw, iedereen valt erop.
kunt die stof, speciaal bedrukt in
kleur op maar vier plekken in heel
figarije krijgen.' Om 16.00 uur, één
voor de sluiting, hadden de Van
zens al rond de 125 nieuwsgieri-
i ontvangen, wat bewondering
kte bij het aanwezige bezoek. 'Ik
dhet vooral leuk dat er zo ontzet -
d veel Texelaars zijn gekomen. Dit
en Bert van Onzen temidden van hun werken, die door meer dan 125 nieuwsgierigen werden aanschouwd.
(IM ADVERTENTIE)
Kunstenares Gerdie Grabowski uit
Den Hoorn exposeert in de maand
augustus voor de tweede maal met
schilderijen in Burgwal 37. Was het
in oktober 2000 nog een duo-ten
toonstelling, deze maal vullen
twintig van haar werken de volle
dige ontmoetingsruimte. Met ver
schillende soorten verf maakt
Grabowski zowel Texelse land
schappen als schilderijen waarin
zij tracht gevoelens uit te beelden.
'Ik werk zowel met olieverf en acryl
als aquarel', vertelt Grabowski, wier
twintig schilderijen afwisselende ta
ferelen vertonen. Zo zijn er verschil
lende landschappen en zeeen te be
zichtigen. 'Ik schilder graag zeeën.
De vorige keer dat ik exposeerde,
hing er ook al een hele grote.' Het
schilderen daarvan gaat niet altijd
naar wens. 'Soms is het windstil en
zijn er geen golven. Als ik dat probeer
na te tekenen, zie ik uiteindelijk alleen
een lucht en een blauw vlak. Dan pro
beer ik het dus gewoon opnieuw.'
Opvallend zijn de schilderijen die fi
guren tonen. Een soort poppen wor
den zonder verdere uiterlijke kenmer
ken weergegeven en hebben allen
een aparte betekenis, zoals liefde.
Makkelijk om die te schilderen was
het niet. 'Mijn kleinzoon was op be
zoek en vond dat de figuren door de
ronde, bolle vormen op Teletubbies
leken. Steeds als ik er eentje afhad,
tekende hij een uitsteeksel op het
hoofd.' Voor een kennis wier man
was overleden maakte Grabowski
een passend werk. 'Je ziet links een
jonge man en vrouw in het gras zit
ten met een mooie boom. Aan de
rechterkant zie je de verdorde boom
en het verouderde paar op een
bankje. Dat is hoe het leven eruit ziet.
Maar samen oud worden is met voor
iedereen weggelegd.'
Grabowski, die ook lid is van
kunstenaarscollectief TEEVA, maakt
alleen realistische schilderijen. 'Met
abstract heb ik eigenlijk niks. Ik vind
het mooi als je echt in een schilderij
kan kijken.' Een geslaagde poging tot
diepte is het nageschilderde Vlak, na
bij Den Hoorn. Ze is in 1996 begon
nen met schilderen. 'Ik had les in het
kunstschip van Kees Doolaard in Den
Helder. Nu hebben we met een hele
groep Texelaars les van Elly Kroon.
Het schilderen is erg gezellig. Ik doe
het graag en veel.'
Jacqueline Kerkhof, die zondag in
theater Klif 12 optreedt, wordt 'een
podiumbeest' genoemd, dat niet
bang is de hele zaal bij haar voor
stelling te betrekken. Deze
noemde ze 'Laag bij de gronds' en
al snel dringt de vraag zich op hoe
laag ze kan gaan. Terwijl het pu
bliek nog naar adem snakt, zet ze
alweer een andere personage neer,
brutaal en schaamteloos, improvi
serend met woorden, muziek en
karakters.
Razendsnel verandert ze van
Jacqueline Kerkhof in een zweverige
therapeute, om daarna net zo mak
kelijk bouwvakker Henny neer te zet
ten. De personages hebben het dui
delijk naar hun zin op het toneel en
zingen zowel absurde als gevoelige
liedjes. De 35-jarige Kerkhof stu
deerde in 1990 af aan de toneel
academie in Maastricht. Zij gaf les
aan de toneelacademie in Eindhoven
en regisseerde amateurs en profes
sionals, waarbij haar voorkeur toch
steeds uitging naar het zelf schrijven
van voorstellingen. Ze beklimt zon
dag om 20.30 uur het podium van het
Hoornder theater. Een toegangs
bewijs kost ƒ22,50; 'Vrienden van Klif
12' betalen ƒ17,50. Reserveren kan
via tel. 319 633.
Cabaretier Jacqueline Kerkhof verandert razendsnel van personage
(Foto Ctea Better)
Adrie Barhorst financieel adviseur Rabobank Texel
'Bij ons staat een persoonlijk contact met de klant hoog in
het vaandel. U heeft dan ook altijd met een vast aanspreek
punt te maken. Mijn collega's en ik kennen de persoonlijke
omstandigheden van onze cliënten en zijn een betrouwbare
gesprekspartner. Altijd handig wanneer u van tijd tot tijd bij
voorbeeld eens opnieuw wilt toetsen of uw beleggingsporte
feuille nog steeds aan uw doelstellingen voldoet.'
Texel
Telefoon 0222 36 99 21
Wanneer mijn broer belt, betekent
dat nooit veel goeds. Of hij is we
derom verliefd, of het is kritiek op
Texel, of het gaat over geld. hetgeen
hij zelden heeft. Een soort driehoek
van betogen die mijn interesse nau
welijks bereikt. Maar altijd weet hij
het zo te draaien dat we samen in
een twistgesprek raken, waar hij, zo
denk ik dan weer achteraf, buiten
sporig van geniet. Deze keer was
het Texel. Hij had gedaan wat ik had
aangeraden, namelijk een abonne
ment op de Texelse Courant geno
men. 'Mijn god, wat een toestand',
kermde hij. En hij had geeneens een
tweede huis, laat staan een eerste
huis. Dat je zoiets wou lezen, laat
staan ervoor schrijven. Al mijn ge
mene stekels gingen direct over
eind, maar ik zweeg wijselijk,
staarde naar schapen op de dijk en
trommelde met mijn vingers achte
loos op de tafel, 'De noordelijke va
riant Durper bedrijventerrein',
smaalde mijn broer. 'Is die ge
meente van jullie wel goed bij zijn
hoofd? Ze zeggen toch dat ze een
stad hebben, Den Burg geheten, en
dat daar een Maricoweg is met zij
armen, waar bedrijven zich neste
len Bij een stad hoort stank en gif
en handel en poen. Geen poon,
maar poen. En schurendiarree vind
ik een prima woord. Zijn ze nou he
lemaal besodemieterd. De
Cocksdorp is het enige dorp waar
nog een soort zeeroversgevoel
heerst en een gewoon-geen-flau-
weku/-mentaliteit. Waarom gaan die
mensen niet in optocht naar dat
verschrikkelijke gemeentehuis, be
zetten dat massaal, bevuilen dat vol
overtuiging met zeer veel leuzen die
nooit meer kunnen worden weg
gewassen. Jullie moeten knokken
voor dat laatste stuk vrije skyline.
Het is bezopen, het is schandalig.
Wat een gehoor over die gehouden
enquête, waarom organiseren ze
zoiets eigenlijk, geen hond die luis
tert naar wat het dorp daarover zegt
Democratische zoethouders. En of
je nou het wad verdedigt, of de
Durpers, of de Langeveldstraat-be-
woners, het is en blijft godgeklaagd.
Mijn broer werd steeds aangedaner
en ik zei zwakjes: 'Weet jij dat je over
Texel spreekt? Zo veel liefde heb ik
je nog nooit horen verkondigen.' 'Ik
hou nou eenmaal van De
Cocksdorp'. schreeuwde mijn broer
bewogen, 'ik hou van die vuurtoren,
van de wijdte, van die aardappel-
bloei, van die waanzinnige horizon,
van die afschuwelijke wanorde van
huizen, zelfs van die supermarkt,
waar ze g.v.d dat postkantoor ook
al uit laten verdwijnen. Ik zal je in
vertrouwen zeggen, ik heb er se
rieus over lopen denken om één van
die huizen aan de Langeveldstraat
te kopen, als ik geld had, stel dat ik
geld had.'Heb je niet, heb je nooit',
onderbrak ik ferm en ik voelde een
diepe opluchting over dat gegeven,
'Je moet van een collectief belang,
geen eigen belang maken',
bevoogde ik. 'Ik loop warm voor
iets, mag ik', zuchtte mijn broer
Ik voelde dat hij het meende en ik
barstte los in een even grote veront
waardiging. Ik deelde zijn liefdevoor
De Cocksdorp, die hij van mij had
geërfd. Maar hij beweerde dat ik die
liefde van hém had geërfd. Heel
lang geleden al. We verzeilden in
onze eeuwige touwtrekkenj over het
gelijk. 'Ze hebben Oudeschild als
optie, ze hebben Den Burg. Straks
is Texel één groot fabrieksterrein,
met de vuurtoren als een tweede
Euromast', beweerde ik opeens
zeer treurig gestemd Mijn broer
grinnikte en zei toen opgewekt 'Er
is maar één oplossing, ik reed
Oudeschild binnen en wat zag ik in
de haven, een boot met een leus.
Een waanzinnige leus: Geloof in de
Here Jezus en dan zult u gered wor
den. Met die boot moet de hele zooi
uit het gemeentehuis en alle
Durpers uitvaren, minstens drie
weken op een woelige zee.' 'Oude
schild', zei ik, 'waar zit jij eigenlijk?'
'In de Cocksdorp, ik ben aan het
helpen om het dorp om te bouwen
tot één grote protestsong, die als
gregoriaanse muziek over het eiland
jammert. Ik heb al zeven mensen die
meedoen. De rest ben ik nog aan
het redden. Over even kom ik en
dan blijf ik slapen.' Ik hing plotseling
op. Ik wil ook met die boot mee,
dacht ik enigszins aangeslagen.
Maar ik wist wel heel zeker dat mijn
broer de liefde voor
De Cocksdorp van mij heeft geérfd.
Dana Rover
