Dichtende slachter pendelaar tussen Amsterdam en Texel
J
6
'Als slager ga je een
beest idealiseren
Smeuiïge verhaaltjes
over de boerenstand
Tante Marie, is ie zó hard gegroeid?'
.TEXELSE
COURANT'
'Met de KI een rondje over Texel'
ttfT;'
-Ij2
Laatste blazer
TX 60 verkocht
Zondag open dag
in galerie Zeewinde
fSj1
DINSDAG 20 NOVEMBER 2001
Ooit had hij een eigen slagers
winkel in Oosterend, ging daarna
het lamsvleesavontuur aan met
Aad van Heerwaarden in de Stich
ting Texels Lamsvlees, werkt nu
alweer dertien jaar als vlees
verkoper voor een groot slachthuis
in het Food Center in Amsterdam,
maar woont nog steeds op Texel.
Een vraaggesprek met de 58-jarige
Piet Brouwer uit Den Burg.
In Amsterdam werken en op Texel
wonen. Is dat niet een beetje uit de
richting? Best te doen, vinden Piet
Brouwer en zijn vrouw Tineke als ik
hen spreek in hun ruime woning aan
de Bernhardlaan. Vanuit het raam
hebben we zicht op de reeds in
herfstkleuren getooide bomen. 'Ik zit
van zondagavond tot vrijdagmiddag
in Amsterdam, al jaren en ben intus
sen toch wel een beetje een stads-
groep gehaald en later, toen alles
weer goed draaide thuis, moest ik de
rest van mijn diensttijd uitdienen in
Amersfoort. Toen dat erop zat. ben ik
naar de slagersvakschool gegaan in
Utrecht en heb alle patroonspapieren
gehaald. Toen had ik ook drie keer
een middenstandsdiploma, één keer
bij m'n MULO-A, één keer apart en
nog een keer via de slagersvak
school. Dat zat dus wel goed In
achtenzestig verongelukte mijn va
der, toen hij even snel nog een pak
ketje vlees naar een klant ging bren
gen Hij kwam niet meer terug. Ik ging
verder met ome Geb en in vijfen
zeventig ben ik zelfstandig slager
geworden. Ik heb ook nog een jaar of
vier een zaak in De Koog gehad, waar
nu de Tiffanyclub is. Ik verkocht er
ook broodjes: Broodje van Piet - be
ter is er niet. Ik heb het bordje nog
steeds bewaard,' lacht hij.
gronden en het zoute grondwater.
Vandaar dat wij op het kwaliteits-
vignet écht ervoor zetten. Echt van
Texel. We hebben veel tijd en geld in
de promotie van ons product gesto
ken. Gingen bijvoorbeeld een praatje
houden op bijeenkomsten van de
Plattelandsvrouwen. We hebben het
voor elkaar gekregen dat de con
sumptie per hoofd van de bevolking
van drie ons naar een kilo steeg. Het
is zelfs nog even 1300 gram geweest,
maar het blijft nu al jaren stabiel op
die kilo. Dat is toch een mooi resul
taat.'
In Vlees Vleeswaren van mei 1981
het vakblad voor de vlees-
bewerkende en vleesverwerkende
bedrijven vertelt Aad van Heer-
waarden over de misvatting van het
'rare' smaakje dat lamsvlees vroeger
nogal eens had: 'Weet je hoe dat toen
kwam, dat smaakje? Vroeger aten de
mens geworden. Maar verhuizen
naar de stad? Nee... Texel blijft altijd
trekken. Ik ben er nou eenmaal gebo
ren en opgegroeid en woonde er al
vijfenveertig jaar voor ik weg gmg.
Dat is een hele tijd. Die vlak je met
zomaar uit. Ik heb hier mijn familie
banden. Zing vnjdagavond mee in het
Mannenkoor. Je kunt zoveel op Texel.
Effe naar dit, effe naar dat, effe naar
het strand. Vanuit Amsterdam zit je
overal tijden voor in de file. Boven
dien wil ik als ik ophoud met werken
ook weer op Texel zitten en als je
eerst verhuisd bent, kom je met zo
gauw meer aan een woning op het
eiland.' 'En.' vult Tineke, die oor
spronkelijk uit Hengelo komt aan,
'mijn ouders zijn een aantal jaren ge
leden ook op Texel komen wonen om
dichter bij ons te zijn. 't Zou toch een
beetje vreemd zijn, als ik zei: leuk dat
jullie hier nu zitten, maar dag, wij gaan
naar de overkant.'
Brouwer, die na de lagere school
MULO-A deed, rolde eigenlijk als
vanzelf het slagersvak in, bij zijn va
der en twee ooms, de Gebroeders
Brouwer 'Hoe ging dat in die tijd, ze
konden thuis een paar handen extra
best gebruiken en het was nog niet
zo in om te gaan studeren. Veel mo
gelijkheden om wat anders te doen
waren er eigenlijk ook met, al is mijn
oudste broer (Jan, de evangelist) wel
naar Amsterdam gegaan om voor
onderwijzer te gaan studeren. Ik had
geen hekel aan het vak en volgde een
paar korte cursussen op slagers-
gebied in Alkmaar tot ik in militaire
dienst moest. Ik was toen negentien
jaar en kwam op in tweeënzestig-vijf.
Twee jaar dienen moest je toen nog,
maar halverwege mijn diensttijd, ik
lag in Duitsland, overleed heel plot
seling ome Rien en moest ik thuisko
men. Dat was met leuk, je werd uit je
'Met een eigen zaak ben je altijd maar
in de weer. Zes dagen in de week. En
ik was zo gek op voetballen, maar
daar kom je met een winkel niet aan
toe. Op een gegeven moment beslo
ten we om op zaterdagmiddag de
tent te sluiten Dat hebben we een
tijdje volgehouden, maar het kon toch
met en ik moest het voetballen er
weer aan geven. Ja, dat vond ik jam
mer.' Een moeilijke tijd volgde toen
Op een paling
Dat lange ding noemden ze eerst aal
Stond bij het vissen steeds voor paal
Ze namen hem steeds in de maling
En noemden hem toen ook maar
paling
Brouwer te kampen kreeg met een
acute reuma, die hem het werken een
jaar lang bijna onmogelijk maakte.
Mede hierdoor en door zijn
bemoeienissen met de door hem en
Aad van Heerwaarden in 1980 opge
richte Stichting Texels Lamsvlees, die
al aardig begon te lopen, besloot hij
in 1983 de slagerij annex winkel in
Oosterend van de hand te doen en
zich geheel op de promotie van het
Echt Texels lamsvlees te richten. Wij
maakten ons sterk voor het échte,
Texelse lamsvlees. Van een lam, ge
boren. opgegroeid, geslacht en ver
werkt op Texel. Dat is iets anders dan
vlees van een Texels lam. Texelaars
lopen over de hele wereld en dat
vlees kun je dan Texels lamsvlees
noemen, maar het is toch anders. Het
mist het licht zoute smaakje dat zo
kenmerkend is voor het echte Texelse
lamsvlees. Het 'pré salé', zoals de
Fransen het in hun vakterminologie
noemen. Het smaakje dat veroor
zaakt wordt door de zilte Texelse
mensen alles zelf op. Ook het schaap
dat in de winter door het ijs zakte en
bevroor. In de lente haalde men zo'n
dier onder het ijs uit. 'De boutjes zijn
nog wel goed,' zei men dan. Geen
wonder dat er een smaakje aan zat.'
Een heel ander smaakje dus dan het
pré salé. Een ander oogmerk van de
opgerichte stichting was het
opkrikken van de Texelse schapen
stand ter verbetering van de gehele
Texelse economie. Helaas liep het
mooie initiatief dood door een te lage
aanvoer van Texelse lammeren en te
hoge distributiekosten. 'Kijk, dat
lammerenaanbod hadden we nog
wel kunnen opvangen door lam van
de vaste wal aan te voeren, maar dat
was in tegenspraak met onze opzet.
De hoge distributiekosten waren de
echte bottleneck, waar het op stuk
liep. We brachten het vlees zelf weg.
van Rotterdam tot Groningen en
Maasstricht. En ook al kun je door je
promotie een slagerij in plaats van
één nu drie lammeren, dat is zestig
kilo vlees, verkopen, als je daarvoor
naar Groningen moet ri|den zijn dat
toch teveel kilometers voor zo'n por
tie. Het achterland was gewoon te
klein voor voldoende aanvoer.' In april
1988 stopten Brouwer en Van Heer
waarden met hun lamsvleesbedrijf.
'Daar ben ik toch een tijdje kapot van
geweest, 't Is je eigen bedrijf en het
lukt je met, ondanks al het werk en
het geld dat je erin hebt gestoken. Ik
voelde me een mislukkeling.'
Dichter
Brouwer is in zijn vnje tijd ook nog een
niet onverdienstelijk dichter. Van heel
bespiegelend werk tot luchthartige
juweeltjes over allerlei dieren. In een
fragment uit zijn gedicht Weer-zien
zegt hij: -Hoe kom ik zelf door al die
dalen, hoe kom ik zelf dat bergje op.
Piet Brouwer 'Je kunt zoveel op Texel. Effe naar dit, effe naar dat, effe naar het strand.
Vanuit Amsterdam zit je overal tijden voor in de file.
Ik zou later graag verhalen: het lukte
mij, dus joh 'kom op!' Ik schrijf dit op
voor latere tijden. Of voor mijzelf of
voor mijn eigen kind. Misschien is
zoiets voor ons beiden een houvast
slachthuis in Amsterdam. 'In een op
welling besloot ik bij hem langs te
gaan om te kijken of er in zijn branche
werk voor me was als verkoper van
lamsvlees. Ik kon ook mijn eigen con-
waar je baat bij vindt-. En zijn gedicht
Schemering eindigt met: -Het wordt
nu licht, tijd om vooruit te denken. Het
wordt nu licht, kijk met meer ach
terom. Het wordt nu licht, de dag kan
zoveel schenken-.
Brouwer bleef na het teloor gaan van
het lamsvleesbedrijf niet bij de pak
ken neerzitten. Hij had in die tijd veel
contacten opgebouwd en besloot
zijn leven een nieuwe wending te
geven. Eén van die contacten was
Max Sluis, grossier bij een groot
tacten inbrengen. Het bleek een
goeie opwelling en ik ben er blijven
hangen, 's Morgens om vier uur
stond ik op de vloer om te snijden en
alles klaar te maken voor de export
en van tien tot één zat ik achter de
telefoon om het klantenbestand uit te
breiden. De eerste jaren woonde ik in
Den Haag, waar ik een flat had ge
huurd die ik deelde met mijn doch
ters, die één voor één in Den Haag
gingen studeren. Alleen de jongste
was tegen de bocht, wilde persé naar
Amsterdam en zo kocht ik zes jaar
geleden een appartement in Bos en
Lommer en ben sindsdien bewoner
van de hoofdstad Ik zit tien minuten
lopen van mijn werk.Voor een andere
baas, maar nog steeds in het Food
Center. Nee, ik geloof met dat mijn
dochters veel last van me hebben
gehad. Ik heb steeds mijn best ge
daan ze de ruimte te geven. En ik ben
ook vroeg voor de benen vandaan. Ik
sta iedere dag om vier uur op, werk
tot één uur, ga dan een uurtje plat en
ook 's avonds is het om half tien echt
weer bedtijd voor me. Ik woon in de
Op een libelle
Ze vlogen samen heel erg close
Haar moeder werd ontzetten boos
Zijn vader tierde op het stel
en noemde haar zelfs Tel-libel'
stad, maar kom er zelden. Ik heb er
gewoon geen tijd voor.' Het grote
verschil met de slagerij van vroeger
en het slachthuis nu is het niet meer
verzorgen van een totaal plaatje. Bij
de slagerij in Oosterend werden de
dieren levend aangevoerd, in de
steeg naast de winkel geparkeerd en
eén voor één geslacht en verwerkt
van begin tot eindprodukt. In het
grote slachthuis in Amsterdam han
gen de dieren geslacht, d.w.z. in grote
stukken, in het abattoir, 's Morgens
worden ze naar de eigen koelcellen
van de diverse grossiers getranspor
teerd en vandaar weer naar ieders
eigen afslachtplaats, waar de slagers
het dier in verhandelbare stukken
klaarmaken voor verdere verkoop.
Veel van ons lamsvlees gaat naar
Frankrijk en er komt rundvlees voor
terug. Ook wordt er vlees aangevoerd
uit Duitsland en Oostenrijk en via
Schiphol bevroren vlees uit Nieuw
Zeeland. Vijftig tot zestig procent van
de binnenlandse productie gaat naar
allochtone slagers, Marokkanen, Tur
ken. Het doden van de aangevoerde
dieren gebeurt daarom rechtaf door
een islamitische slachter, die de die
ren door middel van een halssnede
laat uitbloeden. Is het waar dat je aan
het vlees kunt zien of een dier onder
stress gestorven is? 'Zeker. Het is
afwijkend van kleur, roder, het is stro
perig, d.w.z. plakkerig, het heeft een
te hoog pH-gehalte en het is minder
houdbaar.' Brouwer houdt zich ook
bezig met de inkoop van de dieren,
houdt van zijn werk en trekt zich wei
nig aan van de anti-vleeshouding van
de dierenvriendenlobby. Hij wil er
best voor uitkomen dat hij slager is.
'Iemand die echt tegen is van zijn
stoel praten is niet mogelijk. Maar je
kijkt als slager anders naar een dier.
En het klinkt misschien gek, maar als
slager houdt je van beesten. Hoe zeg
ik dat, je... idealiseert een beest. Ik
ben altijd benieuwd hoe het er ge
slacht uitziet. Ik bekijk het handels
aspect: is het model redelijk, is het
niet te vet, te mager, te rijp. Heb ik ht
bij aankoop goed ingeschat. Mi
schien moet je dat allemaal met op
schrijven. Dieren slachten is tegen
woordig met in, terwijl de mensen vtj
graag een lamskoteletje eten Vros
ger bekeek een boer zijn varken g
zijn kerstkalf toch ook met genoeg»,
terwijl het met de feestdagen wel pi
tafel kwam. Daar was niks dubbel
aan, daar was het beest voor be
stemd en het werd voor die tijd vei
troeteld en goed verzorgd.
Sterk wi
'Bij het slachten kom je nog wel een
een embryo tegen en we hadden g
vroeger thuis verschillende in glaze
potten op sterk water staan. Mees
kleine van zo'n centimeter of tien. 0(
een dag hadden we er eentje
dubbel zo groot was en mijn nichtj y
die ze altijd met belangstelling be
keek, was heel verrast. 'Tante Mane,
riep ze naar mijn moeder, 'kom eenl'f
kijken! Is-ie zó hard gegroeid?'
In 1992 hebben we eens meegedas
aan het VPRO-programma Wie is) 'j,
opa's opa's opa. (staan laten Joop, J 0
opa is de juiste naam). Lotje va tj
Sesamstraat speelde daarin met i.
kinderen spelletjes van vroeger, n a
een schilderij van Breughel en wij lig
ten zien waar de knookjes voor
zogenoemde bikkelen vandaan kv/a
men. Namelijk uit de voorpootjes va
een lammetje. Nee, de achterpootje
zitten weer anders in elkaar.'
Brouwer geniet even van een weekj
vrij. 'Weer eens even naar Oosterem
Op twee mussen
Twee mussen samen op een goot
Deden waar Ieder van genoot
Ik die het zag dacht onbewust
Dit gaat niet goed, dit wordt een mus
geweest. Daar kom ik ook niet me»
zo vaak. Tjonge, wat is alles daar
klein en krap. Ik raak er een beetje ui
op Texel. Als je vijf dagen in de week
weg bent, kun je haast nergens aan
meedoen. Alleen het Mannenkoor op
vrijdagavond. Dat kan net en datw
ik niet missen. Ik ben half stadsmens
half Texelaar. Vind allebei leuk, maai
het is erg prettig om op vrijdag weei
richting Texel te rijden. Heel ver
trouwd. In de zomer kom ik nog we
eens ouwe klanten tegen, die mij net
kennen vanuit de winkel. Laats
bracht er één een nummer van óns
slagerskrantje voor me mee. Ik hat
het zelf niet meer. Dat is heel leuk
Plannen voor de_ toekomst? Not
twee jaar Amsterdam, denkt Brouwer
En dan? Texel,
Tekst en foto Corrie Timmer
Zo'n veertig jaar geleden be
klaagde een boer zich bij Jan van
Tunen, destijds inseminator van de
Texelse KI (Kunstmatige Insemina
tie) een boer. 'Jullie verdunnen en
verdunnen het sperma maar. De
kalveren worden steeds kleiner.'
Hij wilde zijn lidmaatschap opzeg
gen. Nadat hem beterschap had
beloofd, wilde de boer er nog een
jaartje aan vast knopen. De
inseminator gebruikte in dat jaar
hoofdzakelijk zaad van de stier
Amarilla Roelof, die bekend stond
om zijn zware nazaten. De boer
bleef lid. Een verkorte versie van
één van de 109 verhaaltje uit de
deze week verschenen bundel
'Met de KI een rondje over Texel',
van de hand van Jan van Tunen.
Jan van Tunen zit vol verhaaltjes.
Onder het kopje 'Waar gebeurd' pu
bliceert hij zijn belevenissen al een
tijdje in de Texelse Courant. Zijn deze
stukjes meer van algemene aard, de
verhaaltjes in zijn boekje zijn meer
agrarisch getint. Hij deed ze op ge
durende zijn loopbaan bij de KI op
Texel, waar hij van 1957 tot 1987
werkzaam was. Een vruchtbare pe
riode, in meerdere opzichten. Bij het
horen van namen Keimpe 33 van de
Beukenhof en Toma's Adema 17 we
ten kenners dat het topstieren betreft
van wereldfaam 'Het sperma van
Texels Kl-stieren stuurden we naar
boeren in 27 landen, verspreid over
drie wereldelen.' Maar Van Tunen
herinnert zich ook nog de tijd dat
boeren zelf een dekstier hielden. 'Op
afroep gingen de boeren ermee naar
collega's om een koe te laten dekken.
'Bullopers' werden ze genoemd en
zijn job noemde men 'Bullestiek'. Ook
gingen de boren zelf met hun koe bij
de stierhouder langs en maakten te
gen een vergoeding gebruik van de
avances van de mannetjeskoe.' Dit
werd soms een tijdrovende geschie
denis. Eerst moest de koe worden
gevangen en daarna moesten soms
grote afstanden worden afgelegd.
'Dan moest de trucendoos open om
de stier te laten zien dat hij zijn plicht
moest doen. Als je dan ook nog een
dag trof dat de stier geen zin had om
op zijn achterste poten te gaan staan,
dan stond je daar mooi voor noppes
of nog erger. Als het binnen een uur
was geklaard, mocht je niet moppe
ren. Nu gaat dat wel even makkelij
ker: één telefoontje en de inseminator
doet de rest. Sommige boeren doen
het zelf En dan is er nog een keuze
uit een enorm aantal stieren vanuit de
hele wereld.'
De Kl-vereniging op Texel werd op
gericht in 1948 en werkte eerst van
uit de praktijk van dierenarts Zwart in
lel de KJ.
en mmljc ovet
W?
'\lfroto uorjrd Timmerman)
buurman. Hij had eens over mijn
plannen voor een boekje gehoord en
kwam spontaan met een mooi schil
derij aanzetten. 'Alsjeblieft, voor de
omslag.' Toen ik hem laatst het
boekje toonde, was hij het alweer
vergeten. 'Wie heeft dat prachtige
schilderij gemaakt?', vroeg hij.' Ook
de pentekeningen bij de verhaaltjes
zijn van zijn hand. Het boekje is voor
20,- te koop in de Texelse boekhan
dels.
De blazer TX 60 van Sieme Hemelrijk
is verkocht. Het schip gaat naar
Hoorn, waar het is aangekocht door
viert liefhebbers die een stichting
voor de blazer hebben opgericht. Het
betreft de laatste blazer die op Texel
voer. Het tien meter lange vissers
vaartuig werd omstreeks 1840 ge
bouwd aan de toenmalige Zuiderzee.
Hemelri|k haalde het schip in
naar Texel, onderhield het met broei
Jan en was present op menig histo
risch feest. De blazer was ooit hél
type waarmee door Texelaars werd
gevist. Met de TX 60 verdwijnt een
stukje zeilvaartnostalgie van het ei
land', stond onlangs te lezen in
'Tusse Óóst en West', het dorpsblad
van Oudeschild. De eigenaar ziet zeil
geen kans meer het schip te onder
houden. De TX 60 wordt per 1 de
cember overgedragen.
Jan van Tunen vertelt in zijn boekje over zijn tijd bij de Kl-vereniging Texel. 'Dan moest
de trucendoos open om de stier te laten zien dat hij zijn plicht moest doen.
Precies op tijd
Vroeger vond je op een boerderij ner
gens een douche of badkamer. Als e
aan een goei beurt toe was, kwam
daar een teil of waskom aan te pas.
Toen veearts Zwart eens bij een boer
In De Waal moest zijn, stapte hij op
zoek naar volk de woning binnen. Een
bel was er niet. Hij hoorde wat geluid
vanuit de keuken, dus daar ging hij op
af. Daar stond moeder Aaf met ont
bloot bovenlijf bij het aanrecht klaar
om zich in te zepen. De veerarts rea
geerde verschrikt. 'O, neem me niet
kwalijk Aafje: 'Kom binnen man, je
bent precies op tied om me rug effe
te wossen. De voorkant ken ik zelf
wel.Zwart heeft dat klusje met ple
zier gedaan.
de Waalderstraat, terwijl de dieren op
het bedrijf van C.H. Roeper in De
Waal stonden. Later verhuisde het
laboratorium van de noodslacht-
plaats aan de Hallerweg. Om ten
slotte op Zuid-Haffel terecht te ko
men, waarna dit fenomeen naar de
overkant verhuisde. Van Tunen: 'Het
aantal melkveehouders dat lid was,
was op z'n hoogst 347. 'In de eerste
jaren van de KI kon je boer zijn en
blijven als je maar goed kon melken.
Inde laatste jaren moest de boer echt
een goede ondernemer zijn om het
hoofd boven water te zijn. Nu zijn er
nog maar ruim 60 melkveehouders.'
Gedurende zijn loopbaan bij de KI zat
hij regelmatig langs de weg en deed
hij allerlei verhaaltjes op. 'Ik hield er
van om ze te vertellen. Later heb ik
er eens een paar op papier gezet.
Toen Harry de Graaf ze las, advi
seerde hij me om ze te bundelen. Bij
deze', toont hij het boekwerkje, waar
van de omslag is beschilderd door
Iwan de Vries. Ook dat levert weer
een anekdote op. 'Hij is mijn over-
Hun werken maken ze ieder afzon
derlijk. Niettemin vormt een groep
Texelse kunstenaressen die geza
menlijk exposeren in galerie
Zeewinde een hechte club met el
kaar. Zondag is hun werk te be
wonderen in de galerie aan
Kogerstraat 4 in Den Burg tijdens
een open dag.
Gebakken voorwerpen en diverse
schilderijen sieren het atelier van
Hanneke Peetoom. En op de boven
verdieping hangen ook schilderijen
De kunstwerken zijn grotendeels ge
maakt door Deet Kraay, Thea van
Heerwaarden, Ruth de Ruwe, Duwie
Bakker, Cecile de Boer en Ellen de
Vries. Allemaal Texelse kunstenares
sen die zich professioneel of voor de
hobby met kunst bezighouden.
Van Deet Kraay zijn onder meer gas
gestookte en houtgestookte vogels
te bezichtigen. 'Het zijn allemaal
Texelse vogels. Er zitten geen exoten
tussen.' Ook zelfgemaakte vazen
staan opgesteld. Kraay is al zo'n vijf
tien jaar professioneel kunstenaar.
Haar werken worden landelijk geëx
poseerd. Ruth de Ruwe startte drie
jaar geleden haar carrière, nadat ze
eerst de administratie bij een bedrijf
had verzorgd. 'Dit kriebelde toch te
veel Van haar zijn pastels en
gouaches (schilderijen) te bewonde
ren met Texelse landschappen. Ze
heeft zich ook toegelegd op fotogra
fie. 'Op het hoofdkantoor van Shell
komt een expositie van foto's van
landschappen te hangen.' Thea van
Heerwaarden en Duwie Bakker beoe
fenen het maken van aquarellen voor
de hobby. Van hun hand zijn diverse
aquarellen met eveneens Texelse
landschappen te zien. Bakker: 'Zo'n
vijf jaar geleden ben ik met cursussen
begonnen bij Hanneke Peetoom.
Maar eigenlijk schilder ik mijn hele
leven al.' Van Heerwaarden begon
ook vijf jaar geleden met het volgen
van les bij Peetoom. Een rondgang
langs de geëxposeerde werken leert
dat ze met toewijding en liefde voor
de omgeving gemaakt moeten zijn.
De open dag wordt zondag gehou
den van 12.00 tot 17.00 uur. Diverse
kunstenaressen en kunstenaars,
deels van de overkant, zijn aanwezig
om uitleg te geven over hun werken
Peetom zegt met de open dag de
drempel van het atelier, waarvan zij
zo'n vijf jaar eigenaar is, te willen
beslechten. 'Vroeger was dit een dure
galerie. Toen kwamen er met veel
Texelaars.'
■cXFOSlClc
POWt'H
Vlnr: Ruth de Ruwe, Hanneke Peetoom, Thea van Heerwaarden, Duwie Bakker en Deet Kraay van wie zondag werk te bezichtigen is
galerie Zeewinde. (Fotn Jemon nm
