'Ik stap nu op de trekker
alsof het dagelijks werk is
'Stadse met fratsen' kan zichzelf zijn bij 'Boer Siem'
gespoeld
Km y* 7«
Duurzaam
stranden
Eilandcompetitie
volleybal
SV De Koog
Jiangs de weg
.TEXELSE COuraNT'
Het is dat ik er - min of meer - heen
gestuurd werd, anders was ik waar
schijnlijk nooit op Texel terechtgeko
men. Het was 1995. Sinds enkele
maanden werkte ik bij de vakbond
voor de grafische sector. Niet echt
mijn richting, maar wel een kans die
ik met beide handen aangreep, ook
al was ik nog met klaar met mijn stu
die. Het haalde mij en m'n vier kinde
ren in ieder geval uit de bijstand, waar
ik noodgedwongen een tijdje in ver
keerde, Die zomer, mijn studie net
afgerond, besloot ik tot een korte,
welverdiende vakantie. Maar waar
heen? Mijn budget was nog niet erg
groot. Dus raadpleegde ik mijn ken
nissen. Texel, daar moet je heen. We
hebben nog wel een adres voor je.
Met als bijkomstige tip dat de boer,
die het zaakie runde, alleen was. En
die boer moest ik beslist eens zien,
want dat was een bijzonder iemand.
Let maar op. Een echte Texelse boer.
Misschien is het wel wat voor je.Die
laatste mededeling werd gevolgd
door de nodige knipogen, die overi
gens wijselijk negeerde. Vnjheid, blij
heid was in die tijd mijn motto.
En zo vertrok, ik vergezeld door mijn
twee jongste kinderen, richting Texel.
Op zoek naar een boerencampmg
van een bijzondere boer. Het viel nog
niet mee deze te vinden. Maar één
keer naar de aardappelboer vragen
bleek voldoende. Blijkbaar een be
kend figuur op het eiland. Eenmaal op
het erf aangekomen, zag ik niets wat
op een camping leek. Wel zag ik ie
mand op een stoel. Hangend met
twee poten in de lucht tegen een
schuur aan. Daarop balanceerde een
grote man met een woeste bos haar
dat over de schouders reikte. Zeker
de knecht. De aanblik deed mij even
twijfelen. Wegrijden of toch maar vra
gen... Wat kom ye doen, was het eer
telefoontje of een 'bloemerige' groet
van Texel. De eropvolgende vakantie
periodes brachten we door op Oost-
zicht. Afhankelijk van het weer op de
boerderij of gewoon in de tent. En
hielpen daar waar nodig een handje
mee.
Ondertussen verdiepte ik me verder
in de vakbond. Volgde meerdere cur
sussen en had het daar toch wel naar
mijn zin. Tot er sprake was van een
reorganisatie. Wat voor mij een over
plaatsing naar het hoofdkantoor in
Amsterdam betekende. Niet zo'n
groot probleem, want ik was wel va
ker verkast. Uiteindelijk lag het ook
dichter bij Texel De overplaatsing
zou een jaar later, in 1997, plaatsvin
den. Tijd genoeg om een woning te
vinden.
Op rommelmarkten verkocht ik alvast
het overtollige huisraad. Hoe minder
je meesleept, hoe makkelijker het is.
Met één ding zat ik behoorlijk in de
maag. Mijn zelfaangelegde tuin.
Bomvol zwerfkeien. Daar kon ik maar
moeilijk afscheid van nemen. Even
brainstormen en een geweldig idee
borrelde naar boven. Even Siem bel
len. Joh, ik heb een goed idee. Ik ver
huis mijn tuin naar jou Dan zie ik hem
af en toe nog eens. En zo ge
schiedde. Want Siem is wel in voor
een geintje. Moet kunnen. Zo reed ik
in mijn kleine autootje honderden ki
lometers heen en weer. Laadde de
auto per rit zó vol met planten dat ik
er zelf nog net in paste. De keien liet
ik over aan de sterke armen van
Siem. Nimmer hoorde ik hem zuch
ten maar inwendig zal hij de keien (en
mij) menig keer vervloekt hebben. Het
waren er vele, waaronder hele zware.
Maar de tuin op Texel werd een
plaatje. Zelfs het vijvertje, inclusief
vissen, overleefde de tocht. Wat over-
dien vond de bloemist, die regelma
tig bloemen afleverde, dat het toch
wel eens tijd werd dat ik op Texel ging
wonen.
En zo belandde ik in de zomer van
1998 op Texel. Natuurlijk was de
meelevendheid van de bloemist niet
de doorslaggevende reden. We had
den het er zelf ook al eens over ge
had. Oostzicht en Siem waren mijn
thuishaven geworden. Het rustpunt in
mijn woelige leven. Maar ik wist ook
dat mijn ex-partner voor de nodige
problemen zou zorgen. Hij wilde met
dat de kinderen naar die rimboe gin
gen. Aan de andere kant konden
Siem en ik het samen goed vinden.
We hadden zoveel gemeen dat het
zonde was om nog een paar jaar te
wachten Nu kun je alles nog berei
ken en de krachten bundelen tot één
doel: Oostzicht weer terugbrengen
tot wat het was. Een hele klus, dat
besefte ik maar al te goed. Want ik
was niet blind voor het achterstallige
onderhoud. Maar ik zag ook dat an
dere plaatje. Een grote uitdaging, de
moeite waard. Want de manier van
leven, het buitenwerk, de kampeer
ders in het zomerseizoen, pasten
beter bij me dan de hele week opge
sloten zitten tussen vier muren. Wel
hield ik mijn werk in Amsterdam aan
totdat ik iets geschikts op Texel vond.
Dat bleek met zo simpel. Vakbonds
werk was uitgesloten. Dus werd het
solliciteren op alles wat ik naar mijn
idee wel aankon. De reorganisatie
regeling was inmiddels afgelopen.
Dat betekende bootje zes uur weg en
's avonds negen uur thuis. Voor een
tijdje hou je dit vol. Maar het duurde
te lang. Er was nog zoveel ander werk
te doen. De camping, die lekker aan
trok. Het opruimen van het terrein, het
ste wat de man zei. En ik vroeg me
af waar ik in hemelsnaam beland
was. Tegelijkertijd kwam er een reus
achtige arm om mijn schouders heen.
Kom maar eens mee meissie.
Het werd een fantastische vakantie.
De rust en de gemoedelijkheid op
zo'n kleine camping waren een aan
gename ervaring. En de boer, toege
geven, het was een bijzonder exem
plaar. Maar ik kwam niet voor De
Boer. Dus negeerde ik deze en ge
noot van het mooie eiland. De laat
ste avond van mijn verblijf stond ik op
de dijk achter de boerderij en bekeek
het landschap. Een gevoel van vrij
heid. Even flitste het door mij heen.
Stel je voor... als je op zo'n plek
woont. Wat een voorrecht. Een klein
visioen, edoch de realiteit stond be
neden. Een half ingepakte auto. Mor
gen weer naar huis. We namen af
scheid. Met de vage belofte in de
herfst nog een keertje terug te ko
men.
De daaropvolgende weken waren
even hectisch als vanouds. Maar de
betrekkelijk korte rust op Texel had
goed gedaan. Iets om over na te den
ken. Voor mij het sein om er met de
herfst toch weer een weekje op uit te
trekken. Naar Texel. Even weer die
sfeer proeven. De caravan bleek ech
ter verhuurd. Maar geen nood. Boer
Siem had wel een plekje op de boer
derij. Mijn argwaan verdween snel.
We waren er volkomen vrij en konden
gaan en staan waar we wilden. Met
als bijkomstig genoegen boeiende
gesprekken 's avonds bij de loeiende
houtkachel. En zo ontstond een
vriendschap tussen twee mensen uit
een totaal verschillende wereld. Vanaf
die tijd bleef er contact. Af en toe een
De tweede helft van de eiland
competitie gaat dinsdag 22 januari
van start. Deze zal duren tot en met
dinsdag 14 mei. Aanstaande dinsdag
kan bij de wedstrijdleiding worden
geïnformeerd naar de promotie/
degradatieregelingen. Teams die zich
nog willen opgeven voor de tweede
ronde van de competitie kunnen zich
tot dinsdag 15 januari melden bij
Willem van de Kamer, tel. 315194.
Programma dinsdag 15 januari
Veld A, gemengd
18.30 Rabo-Lindeboom
19.15 Rabo-Tatenhove 2 Fitt
20.00 Fitt-Lindeboom Tatenhove 2
20.45 De Wit-LenR Lindeboom
21.30 Nioz-Zandbank De Wit
bleef rond mijn huis was een keurige
egaal bruine vlakte. Ziezo. Opge
ruimd staat netjes en Siem had er een
leuke hobby bij. Vond ik.
Siem had ook zo zijn sores. De ge
meente stelde eisen. Wilde je acht
kampeereenheden behouden, dan
was je verplicht een inpandige toilet
ruimte aan te leggen. Een behoorlijke
investering voor een kleine bóeren-
camping. Siem zag dit niet zo zitten.
Die investering was met het punt,
maar hij had al werk genoeg. En die
paar gasten konden ook wel in het
buitengebouwtje op de pot gaan zit
ten. Want dat is kamperen bij de boer.
Aldus de logica van Siem. Op dat
moment besloot ik hem wat werk uit
de handen te nemen. Want om overal
alleen voor te staan, valt ook niet al
tijd mee. Als jij nu zorgt voor een
inpandig toiletgebouw, dan zorg ik
wel voor een foldertje voor de cam
ping. Zodat er wat meer gasten ko
men. En de aanmeldingen en de rest
van de rompslomp laten we via mij
lopen. Dan hoefje alleen maar om je
piepers te denken. En aan mijn tuin.
En zo startte onze samenwerking. En
stonden we samen op de SVR-
vakantiebeurs de camping te
promoten.
Na de zomer treinde ik vanuit mijn
woonplaats naar mijn werk in Amster
dam. Een woning lag nog met in het
verschiet. Gelukkig bestond er een
reorganisatieregeling, zodat je een
deel van de reistijd, vijf uur, onder
werktijd mocht doen. Maar die hield
een keer op. Daarnaast waren de
oudste kinderen inmiddels studerend
en op kamers. Het idee om met twee
jonge pubers in Amsterdam te zitten,
stond mij steeds minder aan. Boven-
22.15 Cocky-Autocentrale Ernst
Veld B, dames
18.30 Wiersma-Milly's Bar Sportief
19.15 Keursl. Dros-Bar Sp. Milly's
20.00 Salon Martine-Goenga Dros
20.45 Smash'68-Jozefschool Salon
21.30 De Krim-NBC Eelman Rival
22.15 Zeilmakerij-De Rival De Krim
Veld C, dames
18.30 Nokanto-Timmer B&B vd Vis
19.15 Westerlaken-B&B Nokanto
20.00 Haarst.-Natuurw. Westerlaken
20.45 Sportsh.-Eierl. Huis Haarstudio
21 .io Wessels-Durper D. lepe de B.
22.15 Klif 12-lepe de B. DurperDrup
Uitslagen 8 januari
Agrifirm-Super de Boer 1 -2; Grooten
Slock-CVI 3-0; DGM-Teso 1-2;
Maarcobouw-Tatenhove 1 3-0;
Sportshop 2-Tex. Autocentrale 3-0;
opknappen van de boerderij. En ver
geet met het rooien van de aardap
pels. Het was even wennen, maar
inmiddels stap ik op de trekker alsof
het mijn dagelijkse werk is. Met de
aardappelrooier erachter is het wat
lastiger. Maar mocht ik met keren per
ongeluk een paar ruggetjes nemen,
dan brengen een serie krachttermen
vanaf de bunker mij weer snel in het
juiste spoor.
Op de rechte stukken kijk je uit over
het land en droom je weg. Je voelt je
zo vrij als een vogeltje en beseft dat
dit de juiste keuze is geweest. Het
echte leven. Dichtbij de natuur. Alles
wat ik ooit wenste, kwam hier op
Texel uit. Zoals het schrijven van
stukjes voor de rubriek Aangespoeld
in de Texelse Courant. Hoewel ik wel
eens afdwaalde, bleef de kern van
alle verhalen hoe iemand op Texel
was beland. Ze bevatten vaak ele
menten die herkenbaar waren mezelf.
Menig verhaal bereidde ik in gedach
ten voor op de trekker. Of in de trein
naar Amsterdam. Zo benutte ik iedere
minuut. Het leven werd een stuk sim
peler toen ik eindelijk een parttime-
baan op Texel vond en daardoor een
zee van tijd overhield om daadwer
kelijk de plannen door te voeren die
we al zo lang hadden maar waar te
weinig energie voor overbleef.
Texel, een verademing vergeleken
met het cultuurtje waarin ik zo'n tien
jaar verkeerde. Waar je voortdurend
op je woorden moest letten. Waar
humor niet begrepen werd, althans
niet de westerse. En je vooral met te
open moet zijn. Een cultuurtje waar
ik me beslist niet thuis voelde. Waar
ik feitelijk nooit echt geaccepteerd
Twaalf Balcken-Paal 28/De Krim 1 -2;
Rabo-Fitt 2-1; Kevermuseum De
Bocksberg-LenR 0-3; Nioz-Lmde-
boom 2-1De Wit Installatietechniek-
TX Kossen Horeca 3-0; Slagerij
Beverdam-Zandbank 3-0; Cocky's
Kapsalon-Kobeko 3-0; Nokanto-
Sportshop Texel 1-2; Natuurwinkel-
Timmers Bakkerij 0-3; Wessels Ont-
werptl-B&BvdVis&den Boer 3-0;
Keurslager Dras-Zeilmakerij 3-0;
Smash'68-Spar Goénga 1-2; Bar
Sportief-Jozefschool 0-3.
SV De Koog speelt zondag een
oefenwedstrijd tegen Sint Boys. Het
treffen op het terrein aan de
Boodtlaan begint om 14.00 uur.
Ze zijn niet op het eiland geboren en getogen, maar
wonen hier al zó lang dat ze niet meer van een echte
Texelaar zijn te onderscheiden. Waar komen ze vandaan
en wat bracht hen er toe zich blijvend op ons eiland te
vestigen? Dat zijn enkele van de vragen die de
geïnterviewden in de rubriek Aangespoeld krijgen voor
gelegd door Ingrid de Raad. In deze aflevering vertelt
onze medewerkster wie zij zelf is.
Of ik erbij was toen de Hunte
dinsdag werd vlotgetrokken? Nee.
Ik was nog wel naar de
strandingplaats gelopen toen het
ernaar uitzag dat het nu echt ging
gebeuren, maar toen er beweging
kwam in het schip werd ik door
emotie overmand en kon het niet
langer aanzien. Ik was blij dat ik
op de terugweg geen mensen te
genkwam, want ik hield het met
droog en thuis in bed heb ik nog
geruime tijd hartstochtelijk liggen
janken.Wat een verlies! Het kan
wel tien jaar duren voordat we
weer zo'n stranding beleven, als
we het ooit nog meemaken.
Velen van jullie hebben de afgelo
pen dagen dezelfde ontreddering
gekend. Toch moeten we het
hoofd niet in de schoot leggen.
Voor ons eilandgevoel en als sti
mulans voor toerisme en bedrijfs
leven is het van eminent belang
dat er méér gestrand wordt op
Texel, minstens eens per drie jaar.
Wat let ons om dat te stimuleren
en organiseren?
Het is niet moeilijk om in
nautische kringen reders en kapi
teins te vinden, die tegen een pas
sende vergoeding het noodlot een
beetje te helpen en bij nacht en
ontij op onze verraderlijke kust
willen lopen. Ze moeten natuurlijk
wel doen alsof het per ongeluk is
en het tijdstip en de duur van de
stranding moeten goed worden
doorgesproken met de VW. De
gang van zaken bij de afgelopen
spontane stranding moge daarbij
als voorbeeld dienen, al was die
niet in élle opzichten perfect. Hier
volgt een recensie.
Het moment, midden in de kerst
vakantie, was zeer gelukkig geko
zen, want hierdoor werd het een
geweldige en onverwachte attrac
tie voor veel toeristen. De plek,
niet al te ver van een ruim par
keerterrein, dat voor het eerst in
de geschiedenis volledig werd be
nut, was ook niet slecht. Maar
voor rolstoelers en slecht ter been
zijnden zou een halve kilometer
zuidelijker beter zijn geweest. Het
is stuitend dat bij deze stranding
in het geheel met is gedacht aan
onze oudere en minder-valide me
demensen. Overigens was het op
merkelijk dat bepaalde Texelaars
die anders niet vooruit zijn te
branden, nu razendsnel ter plekke
waren. Bovendien gaven ze daar
blijk van een verbluffende kennis
inzake de oorzaak van de
stranding en de manier waarop
het schip er weer afgehaald moest
worden. Na elke mislukte
bergingspoging wisten zij precies
hoe het anders had gemoeten. Als
zij in dienst treden bij Smit Tak,
kan dat bedrijf zich in de toekomst
veel geld en materieel besparen.
Het zelfde bedrijf zal dan bereid
zijn de strandingen die wij gaan
organiseren, te sponsoren.
Nóg een aanmerking die de vol
gende keer ter harte genomen
dient te worden: de financiële ba
ten van deze stranding hadden
veel groter kunnen zijn. Het is
pijnlijk maar het móet worden ge
zegd: het is treurig dat voor dit
evenement, waarvoor toeristen
zelfs speciaal naar Texel waren af
gereisd, géén entree werd gehe
ven! De burgemeester had natuur
lijk het strand moeten afzetten en
van de bezoekers minstens ander
halve euro vragen. Reken even
mee wat dat zou hebben opge
bracht. De stranding trok 8000
mensen die één keer kwamen,
6000 die twee keer belangstelling
toonden en 3 a 4000 ramp-
verslaafden die drie of meer keer
kwamen. Dat is dus tenminste
32.000 bezoeken a 1.50 48.000
euro oftewel meer dan 105.000
ouderwetse guldens. Bij een en
tree van 3 euro is dat het dubbele.
Dat is nog eens wat anders dan
die 8700 gulden die Klok en zijn
trawanten aan het Tesselhuus
hebben gegeven. Dit bedrag zou
nog schameler zijn geweest als
mijn vriend Frits Langeveld die
25% niet had gelapt. Zijn lokale
populariteit herstelde zich daar
door aanzienlijk, maar dat was
een onbedoeld neveneffect want
hij had natuurlijk alleen de belan
gen van de gehandicapte mede
mens op het oog. Overigens vind
ik dat die koek en zopie de vol
gende keer moet worden ver
pacht. De hoogste inschrijver
krijgt de gunst. Opnieuw: kassa!
Nu ik toch in een kritische stem
ming ben. wil ik ook wat aanmer
ken op de bemanning van dat
schip. Die deugde met. Ik bedoel,
die Filippijnse mannen deugden
wel, maar voor de sensatie zou
een veel groter aantal opvarenden
met vrouwen en kinderen specta
culairder zijn geweest. Het met
het wippertoestel aan land bren
gen van die menigte zou veel jolijt
hebben gegeven voor Texelaar en
toerist en een nog aanmerkelijk
hogere entreeprijs mogelijk heb
ben gemaakt. De volgende keer
dus graag een passagiersschip,
ook in het belang van de opvaren
den zelf. Voor de passagiers van
de veerboot Rotterdam-Goten-
burg moet het een bijzondere ver
rassing zijn om op weg naar hun
kerstvakantie met in Zweden maar
op Texel terecht te komen. Als ze
goed worden opgevangen komen
ze zeker terug, want er is een
grote markt voor avontuurlijke
overlevingsvakanties.
Verder moet erop worden gelet
dat zo'n schip strandt bij springtij
en noordwesterstorm. Zodat het
met zijn neus tegen de duinen ligt.
Het kan dan tot het eind van de
zomer blijven zitten en worden in
gericht als horecabedrijf, dat stel
lig het meest winstgevende van
Texel zal zijn, omdat letterlijk ie
dereen daar tenminste één keer
heen wil. Voor duurzaam toerisme
heb je duurzame strandingen no
dig.
Het eind van het verhaal is dat het
schip wordt vlotgetrokken. Of ge
sloopt als dat voordeliger is. Of
naar Flora wordt getransporteerd.
Spontaan in brand vliegen is ook
leuk. Kortom: mogelijkheden ge
noeg voor echt-Texels
juttersvermaak annex ramp
toerisme en het is historisch en
educatief verantwoord. Mocht de
stroom bezoekers toch nog stag
neren, dan zetten we in scène dat
het gestrande schip wordt over
vallen door agressieve Texelse
jutters, die er alles afhalen wat van
hun gading is. Van de Uitgeesten
en de Bonen hoorde ik al dat ze
willen meewerken, natuurlijk on
der voorwaarde dat ze mogen
houden wat ze te pakken krijgen.
Hoe langer ik er over nadenk, hoe
meer ik het zie zitten. Dit wordt
héél leuk. Misschien nog leuker
dan het VOC-feest dat we voor de
komende zomer hebben gepland
en het is in elk geval goedkoper.
Organisatie en uitvoering van dat
periodieke openluchtspektakel
worden in handen gelegd van de
Texelse Stichting tot Bevordering
van Scheepsstrandingen, kortweg
de TSBS. Ik ben daar de oprichter
en voorzitter van. Met onbeperkt
mandaat. En behoorlijk bezoldigd,
want nu kan het lije.
Harry.
VRIJDAG 11 JANUARI 2002
Inmiddels is het ruim een jaar geleden dat ik de laatste aflevering in de rubriek Aangespoeld
schreef. Regelmatig werd ik daarover aangesproken. Schrijf je niet meer? Het antwoord luidde
steevast: overeen tijdje weer, even een rustpauze. Slechts een enkeling wist dat er iets anders
aan de hand was. Het 'even' niet schrijven, werd een jaar niet schrijven. Een bewuste keuze.
Een persoonlijk verlies lag hieraan ten grondslag. Het was even dubben of ik mijn eigen verhaal
naar buiten wilde brengen, omdat ik normaliter de voorkeur geef aan anonimiteit. Niets zal mij
ooit weerhouden te schrijven, al stort alles om mij heen in. Behalve... Ach, ik ben niet de eerste
die dit overkomt en zeker ook met de laatste. Hoe een uitdaging op mijn levenspad kwam.
Ingrid de Raad met partner Sleme Wuis, 'de altijd zo nadrukkelijk aanwezige natuurman'.
ben. Want ik was een stadse. Een
stadse met fratsen. Omdat je niet
mee ging in het heersende levenspa
troon. Er zat geen ruggengraat in mijn
directe omgeving. En de maatschap
pij kreeg de schuld van hun eigen
falen. Een schop onder de kont
moesten ze hebben. En die gaf ik uit
eindelijk. Mijn ex-partner was de eer
ste die dit genoegen mocht smaken.
Maar dan wel gelijk de deur uit. En
nee, ik ben geen bitch. Verre van dat.
Ik had het veel eerder moeten doen.
Texel, heel snel was ik hier gesetteld.
Ik was thuis en bloeide helemaal op.
Duidelijk verstaanbare mensen, een
open mentaliteit. Geintje maken op
zijn tijd. En niemand maakt ergens
een probleem van. Komt wel goed...
Heerlijk. En met alleen dat. Op Oost
zicht ben ik volledig mezelf. Lekker
rondbanjeren in een afgedragen
broek op rubberen laarzen. Mijn
lievelingsoutfit. Wat let je, niemand
die zich er aan stoort. Mooi toch.
Vooral veel buiten werken. In weer en
wind. Zwaar werk, licht werk, het
maakt niet uit. Buiten ben ik in mijn
element. Of achter de computer, als
ik een verhaal onder handen heb. Een
perfecte combinatie.
Het enige dat mij zorgen baarde,
waren mijn kinderen. Zo enthousiast
als ze eerst waren, toonden ze steeds
minder animo voor het buitenleven
Want aan de overkant was het toch
wel makkelijker. Hoefden ze geen ki
lometers te fietsen door weer en
wind. En het moment waar ik voor
vreesde, brak aan. De jongste van het
tweetal stapte op. Juist het kind dat
zo op zijn plek was in deze kleine
gemeenschap. Laten gaan, was het
advies. En ik liet het gaan.
We werkten stug verder aan onze
plannen. De aanleg van een grote tuin
met wandelpaden. Waarin planten,
bloemen, fruitbomen elkaar afwisse
len. Ook verschillende groentesoor
ten. Voor eigen gebruik en voor de
gasten. Als je kampeert bij de boer,
eet je van het land. Dat hoort er bij.
Sla, boontjes, andijvie, het gaat grif
van de hand. De gasten vinden het
fantastisch. Geven goedbedoelde
adviezen, die ik stevig in mijn oren
knoop. Want ik doe maar wat. Op
goed geluk. Stuk voor stuk zijn ze gek
(Foto Gerard Timmerman)
op Boer Siem, de altijd zo nadrukke
lijk aanwezige natuurman. Als zijn
fluitje klinkt, staat de koffie klaar. Gre
tig luisteren ze naar zijn verhalen,
geïllustreerd door geluiden die je in
de beschaafde wereld niet tegen
komt. Althans niet op dat geluids
niveau, Met de etiquette houdt Boer
Siem zich met op. Dat hoeft niet op
Oostzicht. Hier leef je vrij en blij. Ver
rukt over dit natuurgeweld kopen ze
massaal ansichtkaarten van Boer
Siem. Leuk voor het thuisfront. Met
de groeten van boer Siem. Eéécht
wel! De persoon in kwestie zelf kon
er in eerste instantie de humor niet zo
van inzien. Zijn beeltenis op een an
sichtkaart, moet dat nou? Ja dat
moet. Want jij bent Oostzicht. En het
gaat om de achterliggende gedachte.
Een kostelijke reclamecampagne.
Boer Siem die in de postzakken van
de PTT door heel Nederland reist.
Sommige gasten helpen graag een
handje mee. Vrijwillig. Want niets
moet. Doen een klusje of helpen mee
met aardappels rooien. En hopen
stiekem op een plaatsje in de Oost-
zichter Courant, waar belevenissen
en hulpvaardigheid van gasten in
opgenomen worden. Inclusief actie
foto. Dat streelt. Menig klusje op de
boerderij wordt op die manier ver
sneld afgewerkt. En wie of wat ie ook
bent, dat krantje raakt blijkbaar een
snaar. Het maakt een soort
competitiestrijd los. Wie komt er hel
eerst in de krant. De directeur van een
sportpark die een vloertje tegelt of de
boekhouder die het houten speel-
huisje repareert. De helden van de
week. En 's avonds, bij het kampvuur
tje en met een Juttertje, lopen ze ge
regeld naar het melklokaal. Onder hel
mom van plasje doen, om te zien of
de nieuwste editie er al hangt.
En zo rommelden we door. In Texels
tempo. Doen wanneer het uitkomt.
Zo gaat dat hier op het eiland. Geen
gestress. Werk blijft er toch wel.
Langzaam maar zeker kwam er weer
lijn in het geheel. En daarmee ons
doel binnen handbereik. De wintertijd
gebruikten we voor andere klussen.
Zoals het snoeien van de bomen. En
als ik het even zat was. liet ik alles lig
gen. En verdiepte ik me in de biolo
gische groenteteelt. Het werd tijd
voor een wat meer professionele aan
pak. Wat de kampeerder lust, gaat bij
de aardappelklant er ook wel in.
En toen kwam het moment dat hel
tweede kind vertrok. We hadden het
al een tijdje zien aankomen, maar
hoopten tegen beter weten in. Laten
gaan... En je weet dat je met anders
kan. Het verstand zegt ja, het gevoel
nee. Het evenwicht tussen die twee
was ver te zoeken. De klap kwam te
hard aan. Dan is het een uitkomst dat
er veel werk te doen is. Want het bio
logische jaar breekt aan. Een arbeids
intensieve klus. Maar ook de beste
therapie die je maar kunt bedenken.
Een vroege gast, een gepensio
neerde lerares, liet dit berichtje na in
het gastenboek: Ik hou zo van dit
gastvrije plekje, waar liefde woont,
waar je wordt geïnspireerd om niet
voor minder dan liefde en zorgvuldig
heid te gaan, ook als je daarbij jezelf
tegenkomt. Ik heb nog nooit eerder
twee mensen op jullie manier met een
tuin bezig gezien. Maar dat het een
lusthof is, is duidelijk.
Een treffender omschrijving had zij
niet kunnen geven. Ze had geen uit
leg nodig. Voelde aan waarom ik ie
der vrij uur aan de tuin besteedde. De
reden dat ik een jaar niet schreef. Om
mezelf de tijd te gunnen weer in ba
lans te komen.
En waar liggen nu mijn roots? Op het
Noordereiland. Weliswaar in Rotter
dam maar toch, een echt eiland.
Waar ik tot mijn negende jaar
woonde. Een omgeving die zeer in
spirerend was. Eén en al avontuur.
Tussen afgemeerde schepen. En als
je zeurde, kreeg je een schop onder
je kont en werd je naar buiten
gebonjourd. Met een oude broek aan
en een paar rubberen laarzen.
Ingrid de Raad
