Het liefst ging ik iedere week naar Duivendrecht, naar mijn moeder' Riet Witte kon slecht wennen op Texel Aan- gespoeld GeknipJCf TEXELSE g couRANT "exelse tekeningen op internet Nel Eeiman beoogd loco-burgemeester Belastinggeld terugkrijgen Bergen van Hunte was dure klus Roeper blijft voorzitter van beroepscommissie Texelse briet Rommelmarkten Hoornder kerkje VRIJDAG 29 MAART 2002 cder heeft in het leven zo zijn verwachtingen en wensen, aar dromen komen niet altijd uit. Dat ondervond ook Riet itte uit Duivendrecht. Samen met haar man, Jan Witte, een eboren Texelaar, kwam zij in 1976 op Texel wonen, om men met diens broer de SRV-wijk van Huisman uit Den urg over te nemen. Alle schepen werden verbrand en vol rtrouwen stapten beiden een nieuwe toekomst tegemoet, at Riet Witte echter niet had verwacht, was het fenomeen eimwee waar zij letterlijk door werd overspoeld. Heimwee aar haar familie en al die andere mensen die zij had ach- rgelaten. Niet zo verwonderlijk als je twintig jaar bij de LM heb gewerkt en dagelijks vele verhalen aanhoorde. De vergang naar de stilte van het kleine zomerhuisje op De riehoek in Eierland was dan ook wel erg groot. Witte kwam ver haar heimwee heen, maar kreeg nogmaals een teleur- telling te verwerken. haar introk en ze in het huwelijk tra den. Omdat ze allebei continu diensten draaiden, probeerden ze de werktijden wat op elkaar af te stem men 'Maar dat lukte niet. Soms za gen we elkaar nauwelijks en schreven we briefjes die we op de tafel legden Toen ze in verwachting raakte, had ze genoeg van haar hectische leven 'Ik was het zat', vertelt Witte. 'Ik zei, ik ga daar weg. Ik maak mi|n twintig dienstjaren vol en stop ermee. Jan zou er ook weggaan en een andere baan zoeken, zodat we een wat meer geregeld leven kregen. Toen ging alles mis. Zonder het zelf weten bleek ze haar woning in de Rustenburgstraat illegaal te huren. De kwam er achter en sommeerde het stel een andere woning te betrekken. 'Zijn we via de KLM in Hoofddorp terechtgekomen. In een flat, één hoog.' Maar dat was niet het ergste. Tot groot verdriet van beiden liep het mis met het kindje De baby, waar Witte zo naar uit had gekeken, werd levenloos geboren. Een verdrietige periode volgde. Jan, die inmiddels bij de kabelfabriek in Amsterdam-Noord werkte, overlaadde zich met werk. Een bezoek van zwager Wim, die op Texel woonde, bracht weer een streepje licht aan de horizon. 'Die reed op een wagen van Nan Huis man, zo'n rijdende winkel van de SRV. Hij had de kans om die zaak over te nemen. Maar voor eén gezin was het eigenlijk te veel werk en Wim vroeg of het niet iets voor ons was. Konden ze met twee wagens rijden. Het leek ons wel wat. We zaten toch al in een situatie waarin we opnieuw Ze zijn niet op het eiland geboren en getogen, maar wonen hier al zó lang dat ze nauwelijks meer van een echte Texelaar zijn te on derscheiden. Waar komen ze vandaan en wat bracht hen er toe zich blijvend op ons eiland te vestigen? In de rubriek Aangespoeld dit keen Riet Witte. want de rest van de week zat hij op de wagen. 'Gingen we naar het strand. Naar de zee. Vroeg ik aan Jan: zit er ook nog een end aan 7 Want dat water liep maar door. Ja, wist ik veel. Ik had de zee nog nooit gezien. Dacht ik, wat doe ik toch weer stom. Hoog en laag water was ook zoiets. Vroeg ik: loopt het dan niet helemaal onder hier? Nee natuurlijk niet, zei Jan, er zijn toch dijken... En dan liep ik weer te janken. Óf hij nam me mee naar het vliegveld Dan kwam er een vliegtuig over en wees hij: kijk een vliegtuig! Huh, zei ik dan, die stomme kleine dingen. Bij ons zijn er veel grotere, van die Boeingen.' Niets kon haar opvrolijken en ze werd steeds mager der. Ook Anneke Paagman met, die haar zo goed mogelijk probeerde op te vangen. 'Zeker driekwartjaar ging ik bijna ieder weekend naar huis.' De omslag kwam eigenlijk pas toen Jan zei: zo kan het niet langer, je moet eruit.' 'Reed ik iedere maandag en woens dag met hem mee naar de garage it Witte, nu 65 jaar, bracht haar hele gd door in Duivendrecht. Een irpje vergelijkbaar met De Waal, ider de rook van Amsterdam. Een ine knusse gemeenschap, waar lereen elkaar kende. De aanleg van metro gooide roet in het eten, ardoor het gezin noodgedwongen lest verhuizen naar het voorste ideelte van Duivendrecht. 'Ik irkte toen al bij de KLM', vertelt itte. 'Ik was daar via mijn vader te- :htgekomen. Net zeventien was ik. it vliegveld lag toen nog aan de hipholweg bij het Amsterdamse s. Schiphol Oost, noemen ze het Daar, in de wasserij, begon mijn ■jarige loopbaan.' Achteraf gezien eefde Witte daar haar mooiste tijd. i kwam er van alles tegen.' Zo zag met regelmaat het koninklijk gezin. Is je uit de wasserij kwam, kon je at allemaal zien. Dan liepen ze zo bij is langs en zag je Prins Bernhard en Haantje. Dan stapten ze in de kist gingen ze vliegen. Het was echt uk daar te werken.' aar aan alle goede dingen komt een nd. Het nieuwe Schiphol verrees en itte en haar collega's werden over plaatst en verdeeld onder het nieuwe personeel. 'Ik kwam in de itering terecht, in de kantine. Alles odern en hartstikke mooi.' Ze werd kind aan huis. Ze kende ze alle- aal. Amsterdammers, Turken, Ma- kkanen, met iedereen stond ze op >ede voet. 'Als 's morgens de bui kdienst in de kantine kwam, riepen Marie is er al koffie... Dan zorgde voor koffie en een broodje en dan ngen ze weer. Het was op en af met e longens. Zo leerde ik Jan Witte nnen. Hij zat ook in de buitendienst en zorgde voor de bevoorrading van de vliegtuigen. Ik keek eens naar hem en nog eens... Marie, vroegen mijn collega's, wat moet je toch met die jongen? Wie is dat? Van mijn chef uit de keuken hoorde ik dat hij van Texel kwam. Oh, dat is die Texelse schapenboer, vertelde hij me. Op Texel lopen alleen maar schapen. Zelf had ik geen idee van Texel. Ze kon den me van alles wijsmaken. Ik woonde in Duivendrecht, had mijn werk en verder kwam ik met. Ik dacht echt dat er alleen maar schapen rondliepen.' Als Witte avonddienst had, zorgde ze voor het opscheppen van de borden. 'Dan kwam er per keer wel honderd man langs. Hielden ze hun bord op en dat was het hup een bal gehakt, hup een schep boerenkool. En Jan kreeg natuurlijk een scheppie extra van me. Af en toe gingen we samen stappen, ik woonde toen al op kamers in Am sterdam.' In 1971 bracht ze haar eer ste bezoek aan Texel. Aan de ouders van Jan, die in Den Burg woonden. Het viel haar erg mee. Duivendrecht was mooi, maar op Texel had je ook nog eens de zee en de bossen. 'Ik keek m'n ogen uit, had er geen notie van dat zoiets bestond. Kwam ik 's maandags op mijn werk en vroegen mijn collega's: nou hoe vond je het bij die boeren op Texel? Bi/ die boeren', antwoordde Witte verontwaardigd. 'Nou jongens, jullie moeten het met zo af zitten kammen, want ik ben er nu geweest en het is er prachtig. Inmiddels bewoonde Witte een klein benedenhuisje in de Rustenburg straat. Een gezellig buurtje, hartje Amsterdam, vlakbij de Albert Cuyp. Het duurde niet lang voordat Jan bij moesten beginnen. En zelf wilde ik ook graag weer iets gaan doen. Maar ik wilde wel eerst weten waar het was en waar we konden wonen. Zo vaak was ik nog met op Texel geweest.' Nadat zij de zaak nogmaals hadden besproken, maar nu op het eiland, waren ze eruit. Het enige probleem was het vinden van geschikte woon ruimte. Zelfs de zomerhuisjes waar naar ze informeerden, bleken al vol te zitten. Uiteindelijk bood Anneke Paagman van camping De Driehoek uitkomst. 'Anneke was een bekende van de familie Witte en bood ons een zomerhuisje aan. 'Ze zei: jullie kunnen erin, maar in april moet je er weer uit.' 'In september 1976, ik weet het nog goed, op een vrijdagmiddag, met de boot van half drie, kwamen we aan. 4 oktober zouden we met de zaak beginnen.' En daar zat Witte dan. In het kleine huisje op De Driehoek. Zo van de drukte in de stilte. 'In het be gin vond ik dat nog wel leuk. Haalde Jan me 's avonds op om de wagen voor de volgende dag te vullen. Over dag zat ik dan wat te lezen of ging ik een eindje lopen. Maar het was daar zo stil... En toen kwam hetheimwee. Het liefst ging ik iedere week naar Duivendrecht, naar huis, naar mijn moeder. Ik miste haar zo erg. Voor mijn gevoel was ik alles kwijt. M'n broer, mijn zus. Ik werd steeds ver drietiger en liep maar te janken.' Dat ze geen mensen meer zag, was haar grootste gemis. 'Bij de KLM werkte ik voor zo'n tweeduizend man. Zó veel verhalen hoorde ik. Nu hoorde ik mets meer.' Jan deed zijn best haar op te beuren. 'Kom op', zei hij dan, 'gaan we een rondje'. Dat kon alleen op zondag, aan de Hollewal in Den Burg. Tussen de garage en de schutting stond een caravannetje waar we een bakkie koffie konden zetten. Nou, toen had ik werk genoeg Eerst de wagens vullen, zodat de mannen de wijk in konden. Daarna flessen sorteren, spullen klaarzetten of de garage op ruimen. En 's middags even Den Burg in. Daar kon ik echt naar toe leven. Dat caravannetje werd mijn vlucht- haven. Was ik in ieder geval uit die stilte vandaan.Van lieverlee ging het steeds beter met haar en bouwde ze haar bezoeken aan haar moeder af. 'En zo moest het ook. Daarmee was ik nog met van mijn heimwee af, maar ik begon eindelijk een beetje op te leven.' De zaken gingen goed Ze kregen het steeds drukker, namen er een derde wagen bij en konden van Langeveld een grote schuur aan de Wilhelmina- laan huren. Een woning hadden ze echter nog niet. Het voorjaar naderde met rasse schreden, het moment dat ze het huisje moesten verlaten. 'Mochten we zolang in de kantoor ruimte van de eierveiling in Den Burg wonen. Waar nu Question Plaza zit. Twee kroegen in de buurt... Leven!' Een hoop leven, want soms was het daar net wildwest. Dan gingen de kroegen uit en was het soms bakke leien op straat. Eén keer was het he lemaal raak. Zeilde er een baksteen door de ramen 'De politie was toen nog met zo snel hoor. Zat je klaarwak ker in je bed. Het slapen daar was pet. Maar ik was weer een beetje in de bewoonde wereld en onder de mensen En zo burgerde Witte langzaam maar zeker in. De mensen waren aardig. 'In het begin, het zal wel aan mij gelegen hebben hoor, vond ik ze wel nieuws gierig. Zaten ze me zo aan te kijken. Dan dacht ik: wat kijken jullie toch, heb ik wat van jullie aan? En dan vroegen ze van wie ben je d'r len? Van Jan Witte, zei ik dan maar Welke Witte, was dan. Nou, van de SRV- man, en dan wisten ze het.' Zwager Wim moest nog wel eens wennen aan haar Amsterdamse manier van praten. 'Als hij wel eens wat had, zei ik tegen hem: joh, sit niet so te seiken. Seur niet so. Dan werd hij wel eens boos. Maar ja, zo ben ik nu eenmaal. Gewoon recht voor zijn raap. Dan dacht ik: man, doe met zo moeilijk. Ik wil naar huis, zie je dat niet. Het was gewoon de heimwee die nog een rol bij me speelde. Ik zat nog niet zo goed in mijn velletje.' 'Soms wilde ik weer even naar huis. Dan ging ik een paar dagen en kon ik er weer een tijdje tegen. Maar het was nooit een reden om te zeggen: we gaan terug naar Duivendrecht. We hadden ook geen keus want we had den alle schepen achter ons ver brand. En dan hield ik mezelf voor: Riet, wat vind je in Duivendrecht nu nog terug? Vrienden en vriendinnen gaan toch ook weg En iedereen hier was hartstikke lief en goed voor me en dan dacht ik: wat zit ik toch idioot te doen. Waar je werk is, is je leven. Achteraf zeg ik wel eens: jullie heb ben ook wel veel met me van doen gehad. Jan heeft ontzettend veel ge duld gehad. En ik hoop nooit meer zoiets te krijgen. Ik wist echt niet wat heimwee was. Sommige mensen zeggen wel eens: ach heimwee is met zo erg Maar ik heb het aan den lijve meegemaakt. Je wilt gewoon naar huis. En dat is er dan niet.' Van de kantoorruimte verhuisden ze uiteindelijk naar de Warmoesstraat 4. 'We konden het huis kopen van melk boer Schrama. Een heel oud huis, maar we vonden het prachtig. Met Ans Commandeur, mijn buurvrouw, kon ik het goed vinden.' Eigenlijk ver dween daar haar laatste restje heim wee. In de zomer kwamen haar neef jes en nichtjes vaak langs die op een camping stonden. Maar als dan de centjes op waren, zaten ze allemaal bij Witte op de stoep. 'Konden ze lek ker bij tante Riet eten. Het was bij ons net de zoete inval. We gingen ook wel met ze stappen in Den Burg, bij Ca sino. 's Nachts keerden de meute dan terug naar de tent en de vol gende ochtend zaten ze weer op de stoep. Een heerlijke tijd. Het is al weer twintig jaar geleden, maar ze hebben het er nog steeds over.' En toen, na zes jaar, sloeg het nood lot toe. 'In het begin waren de winkels nog met zo groot, meer van die buurt- winkeltjes. Maar iedereen begon uit te breiden. De Aldi kwam en de Hema. We verloren veel klandizie. De derde wagen hadden we al moeten afstoten, maar het was niet vol doende om te overleven. Een van ons moest stoppen. En dat werden wij, want zwager Wim was ouder en zou meer moeite hebben om werk te vin den.' De klap kwam dubbel aan. 'We hadden net ons huis verbouwd en zaten met een hoge hypotheek die we niet meer op konden brengen. Alles wat we hadden opgebouwd, was weg. Konden we weer opnieuw beginnen. Eén moment dacht ik: als nou niemand ons helpt en we komen er niet meer uit dan... Dan gaan we gewoon naar Duivendrecht, zei Jan. Maar toen ging er bij mij een knopje om en dacht ik: ja, ik ben me daar besodehannest Ik heb me rot ge werkt. Wij kunnen er ook niets aan doen dat we die zaak uit moeten. Ik wil blijven. Ik zat toen net op zwem les. Ik was al in de veertig. Maar ik poepte zeven kleuren stront als ik water zag. Hier kon ik zwemmen le ren en dat zou ik in Duivendrecht niet kunnen.' En zo belandde Witte ongewild voor de tweede keer in een zomerhuisje. Bij Van de Wetering in Den Burg. Tij delijk, want ook daar konden ze slechts blijven tot april. Gelukkig stonden ze al die tijd ingeschreven bij de Woningbouwvereniging. Begin april kwam het bericht dat er een woning beschikbaar was aan de Willem van Beierenstraat, nummer 15. 'Ik kon het haast niet geloven Ik zei tegen Jan: ga jij eerst maar kijken Maar het was waar. Wat was ik blij. Jan zat nog wel zonder werk, maar we hadden in ieder geval weer een huis. Leefden we weer een beetje op. groepje. Er kwamen steeds weer nieuwe bij. Maar eindelijk, na vier jaar. durfde ik in het diepe te zwemmen. Dankzij Ria Keyser en Jannie de Ko ning, die me mee namen in het diepe. Kom op. zeiden ze dan, mee jij. Met diplomazwemmen stonden ze alle maal aan de rand van het zwembad. Zelfs mijn familie Zwemmen was mijn afleiding. Nog steeds. Als ik last van spanning heb, ga ik zwemmen.' Daarnaast deed Witte ook veel vrijwil ligerswerk. 'Ik wilde toch iets doen en ik kende veel mensen die best wel wat aandacht en verzorging nodig hadden. Oudere mensen zonder kin deren, net als ik, waar ik de bood schappen voor haalde en een praatje mee maakte. Daar stopte ik alles in. Totdat ze één voor één wegvielen. En daar had ik het soms ook moeilijk mee, want je hebt een band met ze. En hup, dan ging ik weer naar het zwembad.' Witte zwemt alles van zich af. 'Nu is er niemand meer om te verzorgen. Nu zorg ik voor mezelf. Ik ben 65, heb m'n AOW'tje en kan weer doen wat ik wil. Mijn zwem- maatje ben ik nu ook kwijt, maar dan ga ik gewoon alleen zwemmen in Calluna. Dat is goed voor me. Ik heb een heerlijk sparta-metticcie en daar mee kom ik overal.' 'Als mensen me nu vragen: zou je nog terug willen naar Duivendrecht, dan zeg ik, nee hoor. Ik vind het heer- Twmtig jaar lang werkte Riet Witte bij de catering van de KLM. Want het was toch wel weer een ver drietige tijd. Jan heeft daar echt een goede klap van gehad. Uiteindelijk kon hij weer in de bouw terecht. Bij Duin, zijn oude baas Waar hij heel vroeger ook voor had gewerkt.' De zwemlessen vormden een wel kome afleiding Het viel niet mee, maar ze zette stug door. Vier jaar deed ze erover om het onder de knie te krijgen. 'Iedere week, van septem ber tot april, kreeg ik les in het zwem bad van Dick Graaf. Ik was de enige die steeds overbleef van zo'n IFoto WVko A.G.M. Bergmans.'rwJ TtjclKhntsen De Spzumesrxf) lijk hier. We hebben een strandhuisje, waar we van april tot en met septem ber zitten. Het bekoort mij echt niet meer om naar de overkant te gaan. Hier weet je wat je hebt. Bos, zee, strand en... hier op Texel kan ik mijn touwtje uit de deur laten hangen. En als het echt niet meer kan, stappen we wel over naar de overkant, naar Jan Dirkszsoord. Maar voorlopig zit ten we hier goed. In ons eigen huissie waar ik niet meer van durfde te dro men.' Ingrid de Raad lat vinden jullie speciaal aan je woonplaats? Die vraag kregen kinde- van basisschool De Fontein van- het verre Amerika. Om precies te in uit Pennsylvania, waar de Perry ementary School in Erie de school t Den Burg uitnodigde om mee te len aan het International Art Festi- De Texelaars aanvaarden de uit- diging. Het resultaat is te zien op ernet (http://esd.iu5.org/perry/ r.htm). lantoves to play soccer and to build miniature. His drawing shows the ihthouse because he says: An én van dc tekeningen van leerlingen van e rontein die op de website zijn fe zien. island and a lighthouse belong together. Aldus een citaat onder één van de vele tekeningen van een Texelse leerling, die een vuurtoren heeft getekend. Leeftijdgenootjes maakten schapenboeten, een zeil bootje, schapen of een plattegrond van het eiland. Typisch Texelse af beeldingen, met daaronder een klein verhaaltje over zichzelf en het eiland. Ze zijn te zien op de website, samen met tekeningen van een kleine twin tig andere landen. Want op de Perry Elementary School wordt, in tegen stelling tot veel andere Amerikaanse scholen, veel aandacht besteed aan aardrijkskunde. Om de kinderen op een leuke manier te laten kennisma ken met woonplaatsen in de rest van de wereld, organiseerde de school een international kunstfestival, waar voor zo'n twintig landen werden uit genodigd. De vraag is hoe de Ameri kaanse school erbij kwam om De Fontein uit te nodigen. Hanneke Roe per, moeder van één van de leerlin gen op de Fontein, weet er meer van. 'Ik heb een periode in Amerika ge woond en gewerkt met de vrouw van schooldirecteur Ed Grode. Ik heb al tijd contact gehouden. Toen ze er erachter kwamen dat mijn zoon Chris de schoolgaande leeftijd moet heb ben, kwamen ze op het idee om zijn school uit te nodigen. Zo ontving schooldirecteur Freek ten Klooster een uitnodiging om kinderen uit alle groepen tekeningen te laten maken. Bij afwezigheid van burgemeester Geldorp worden haar taken de ko mende vier jaar waargenomen door Nel Eelman. Haar partij het CDA heeft dinsdag tijdens de col- lege-onderhandelingen het loco- burgemeesterschap in de wacht gesleept. Afgelopen dinsdag zetten de coalitie partners de onderhandelingen voort. Omdat het de grootste partij is claimde ook Texelse Belang het loco burgemeesterschap, maar ging over stag toen de WD de voorkeur gaf aan het CDA, dat de wethouder met de meeste bestuurservaring levert. Af spraken zijn ook gemaakt over het voorzitterschap van de raads commissies Grondgebied (Texels Belang), Welzijn (CDA) en Middelen (GroenLinks). Welke raadsleden na mens de partijen de vergaderingen gaan leiden, moet nog worden be sproken. De wethouders van de drie coalitiepartijen worden geïnstalleerd tijdens een speciale vergadering, waarschijnlijk op donderdag 25 april. Bij de invulling van het college programma maken de partijen vol gens 'informateur' Jos Timmer flinke vorderingen. 'Er zijn afspraken ge maakt over welk beleidsdoelen de komende vier jaar worden gesteld op het gebied van onderwijs, cultuur en recreatie.' De vraag wat dat bijvoor beeld betekent voor een eventueel gezamenlijk onderkomen voor de welzijnsinstellingen. blijft nog on beantwoord. Timmer 'Óver het be leid doe ik geen inhoudelijke mede delingen.' Thema's als volksgezondheid, volkshuisvesting en financien worden in de loop van de week besproken. Timmer hoopt vol gende week het concept-college- programma te kunnen presenteren. Zodra dat klaar is wordt het opge stuurd naar de met-collegepartijen, die er eventuele aanvullingen in kun nen aanbrengen. Jongeren die vorig jaar met meer dan ƒ16 219.- of €7630,- verdienden en bij wie op hun jaaropgave onder de trefwoorden 'toonheffing' of 'inge houden loonbelasting' met meer dan 29,- of €10,- staat, kunnen geld terugvragen van de belasting. Wie meer loon kreeg maar slechts een deel van het jaar heeft gewerkt/bij voorbeeld omdat hij of zij schoolver later is, kan meestal ook een deel terugkrijgen. Om hen te helpen, orga niseert het Jeugd- en Jongerenwerk van de Welzijnsstichting voor de tweede maal een bijeenkomst. Die vindt op donderdag 4 april plaats in het Jongeren Informatie Punt (JIP), naast jongerencentrum Time Out, Wilhelminalaan 1 in Den Burg. De avond begint om 19.00 uur. Jongeren moeten hun jaaropgave meenemen. Tj-biljetten worden verstrekt Het bergen van de Hunte heeft tus sen de vijf en zes ton (227.272,- en 272.727,- euro) gekost. Volgens een bemiddelaar die zich met de afwikke ling van de stranding van eind de cember heeft bezig gehouden, is de schade met de bergers afgehandeld Wat er met het schip gaat gebeuren is nog onduidelijk, zo laat de Britse scheepseigenaar Puck weten. Repa ratie van het schip in Nederland gaat meer dan 454.545 euro (ƒ1 miljoen) kosten. 'Maar tot dusver is de Hunte nog niet total loss verklaard en zolang dat niet gebeurt, keert de verzekenng niet uit.' De kwestie lijkt in een im passe te zijn beland. Reparatie van het schip is duur, maar ook eventuele sloop is geen eenvoudige zaak. In het schip zit 1000 ton staal verwerkt, wat in scheepvaartkringen relatief weinig is en het volgens ingewijden voor een sloper niet aantrekkelijk maakt. Bo vendien verkeren de brug en de ma chinekamer nog in prima conditie. Puck: 'Met twintig jaar is het schip eigenlijk nog te jong om te worden afgedankt. We proberen met de ver zekering tot een vergelijk te komen. Pas dan kunnen we eventueel op zoek naar een scheepswerf. Mocht het tot reparatie komen, dan is het met waarschijnlijk dat die in Neder land plaatsvindt. Reparatie kost - in clusief materiaal en manuren - vol gens verzekeringsagent Harry Sanders in Nederland 6 tot 7 euro per kilogram staal, terwijl hiervoor in Po len 1,5 euro moet worden betaald. Hoewel hij opstapt als gemeen teraadslid blijft Hans Roeper voorlo pig voorzitter van de gemeentelijke bezwaar- en beroepschriften commissie. Hij wordt dus extern lid, wat volgens de wet dualisering mo gelijk is. Verder blijft de commissie vooralsnog uit gewone raadsleden bestaan. Dat zijn Piet Standaart, Jan Koolhof, Annie Hin, Eric Hercules, Arthur Oosterbaan en Frans Visman. Plaatsvervai igende leden zijn Willem Vlas. Marian Merkelbach, Maria van der Spek, Alfred Schaatsenberg en Hennie Festen. Het komende jaar wordt beslist of de hele commissie door externe leden zal worden gevormd. Uit: Nieuw Israëlitisch Weekblad.Een briet of berith is de benaming van het besnijdenisritueel. Een unicum in Nederland: een briet mila op Texel. IPOR-rabbijn Shmucl Spiero keek er ook even van op, maar verheugt zich op zijn primeur. Spiero, die nog nooit op het eiland is geweest gaat de boreling samen met moheel I. Weiss in Den Burg verwelkomen. Spiero schat dat er ongeveer drie joden op Texel wonen. Op de ovenge Waddeneilanden zijn voor zover hem bekend helemaal geen joden, alleen .vuurtorens." De boreling die zal wot den besneden is de eerste zoon voor moeder Smadar uit Israel en haar (niet- joodse) Texelse echtgenoot Michael Rüngs. De restauratiecommissie van de NH kerk in Den Hoorn organiseert dit jaar vier rommelmarkten Deze staan ge pland voor de zaterdagen 20 april, 18 mei, 22 juni en 19 oktober. De markt van 18 mei valt samen met Broadway 2002, het huiskamerfestival in Den Hoorn. De markten worden, zoals te doen gebruikelijk, in en rond de schu ren van Axel Lap aan de Witteweg gehouden en duren steeds van 9.00 tot 14.00 uur. De opbrengst is in zijn geheel bestemd voor het opknappen van het Hoornder kerkje. Binnenkort wordt begonnen met de restauratie van het dak, dat nieuwe leistenen krijgt Ook het terrein rond de kerk wordt aangepakt.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2002 | | pagina 9