'Matrozen van de Mok stelen fietsen en plassen tegen
Johan Tuntelder stuitte
op Texels vooroordeel
gespoeld
Wil van Hintum nieuwe
pachter restaurant Juliana
.TEXELSE COURANT"
Waar gebeurd
Geslaagd
Avondvierdaagse
Geheimzinnig
meetkastje
Bedrijvigheid
Tevoko
DINSDAG 14 MEI 2002
Ze zeggen wel eens dat Groningers stugge mensen zijn. Wat
daar ook van waar moge zijn, het geldt zeker niet voor de in
Roodeschool geboren Johan Tuntelder. Een goedlachse Gro
ninger. Niet dat hij het achterste van zijn tong laat zien. Hoe
wel. een klein geheimpje gaf hij toch maar mooi prijs. Zestien
jaar was Tuntelder toen hij zich bij de marine aanmeldde. Zijn
laatste standplaats werd De Mok op Texel, met nog drie jaar te
gaan. Zijn vertier zocht hij in Den Burg waar hij de Texelse Hillie
Visser ontmoette. Zeer tegen de zin van de vader van het meisje,
want jongens van De Mok deugden niet. Wie Johan Tuntelder
nu zoekt, kan hem vinden in eetcafé De Blauwe Hap. Nooit van
gehoord? Het is de benaming van de kombuis van het
onderzoeksschip de Navicula, waar Tuntelder de scepter zwaait
en de bemanning van degelijke Hollandse maaltijden voorziet.
Behalve op woensdag, dan trekt Tuntelder de sambal en de
kroepoek uit de kast.
Ze zijn met op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen hier
al zó lang dat ze nauwelijks meer
van een echte Texelaar zijn te
onderscheiden. Waar komen ze
vandaan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek Aange
spoeld dit keer: Johan Tuntelder.
Zorg dat je erbi/ komt. bi/ de marine.
Dit welbekende deuntje uit de jaren
vijftig werd heel wat afgedraaid. Niet
interessant voor Johan Tuntelder (nu
58 jaar), die al ruim een jaar als leer
ling-kok werkte. Het was zijn broer
die aangaf bij de marine te willen. En
zo gebeurde het dat het gezin
Tuntelder, inmiddels verhuisd naar
Harlmgen, bezocht werd door een
'ronselaar'. Na het gesprek zag broer
lief het met meer zitten, maar Johan
Tuntelder kreeg er wel zin in. De ma
rine had uiteindelijk ook koks nodig
en dat varen leek hem wel wat. Dan
kwam je nog eens ergens. 'Voor de
keuring moest ik naar Voorschoten,
Mijn ouders dachten: die is zo weer
terug. Maar dat liep anders. Ik werd
goedgekeurd, kreeg gelijk een paar
spuiten en moest blijven. Een maand
later mocht ik pas naar huis. In uni
form. Ik had voor zes jaar getekend.
De eerste drie maanden kreeg ik een
basisopleiding, daarna werd ik over
geplaatst naar de mijnendienst in Den
Helder.'
Tuntelder was dan wel werkzaam als
kok, maar varen was er nog met bij
en de kazerne raakte hij snel zat. Toen
hij dan ook hoorde dat je je kon in
schrijven om mee te varen op het
vliegdekschip de Karei Doorman,
greep hij deze kans direct aan. 'Het
was voor een trip van vijf weken naar
Canada. Daarna nog drie maanden
naar het Caribisch gebied waar we
verschillende steden aandeden. Zo
als Trinidad, Curagao, Aruba, Sint
Maarten en Caracas. Prachtig vond
ik dat. Ook het werken op zo'n groot
schip als de Karei Doorman, waar
zo'n elfhonderd man op zat, was
leuk.'
Negen maanden werkte Tuntelderals
kok op het vliegdekschip Daarna
moest hij tot zijn spijt terug naar de
mijnendienst, waar hij een tijdje op
mijnenvegers zat. In maart 1963
wordt Tuntelder voor de laatste keer
overgeplaatst- 'Kwam ik op Texel te
recht op De Mok. Nooit geweten dat
hier op het eiland ook een kazerne
zat. Drie jaar moest ik nog. Hoe het
er vandaag de dag op De Mok uitziet,
weet ik niet, maar in die tijd lag er een
groot plein Midden op dat plein
stond een gebouwtje. Dat was de
kombuis, waar mijn collega's en ik de
maaltijden voor de manschappen
bereidden. Het eten werd dan met
een karretje opgehaald en naar de
kantine en het officiersgebouw gere
den. Als je weekendwacht had,
kokkenwacht noemden mijn collega's
en ik het, wasje wel eens de klos. Zo
kregen we een keer op maandag een
heel regiment mariniers op bezoek.
Zo'n vierhonderd man. Die moesten
tussen de middag een warme maal
tijd hebben. Mijn collega's die in Zee
land en Limburg woonden, konden
pas in de middag weer op Texel zijn.
Stond je er helemaal alleen voor. Was
ik op zondag al bezig om nasi en erw
tensoep te maken.'
Verder viel er op De Mok met veel te
beleven. Varen was er niet meer bij.
Het enige vermaak was de kantine,
waar wel eens een film werd ge
draaid. 'Maar', zegt Tuntelder, 'op
woensdag was het Mokavond Wie
geen wacht had, mocht passagieren.
Dan gingen we met een grote groep
naar Den Burg. Met z'n allen in een
legertruck naar ome Willem en tante
Marie in de Karseboom. Om half
twaalf stond de truck weer klaar en
werden we naar de kazerne terugge-
Het duurde zeker vier maanden voor Johan Tuntelder ('een jongen van de Mok') bij de
ouders van zijn vriendin Hillie Visser over de vloer mocht komen. (Foto arctuei tam i.e Tuntelder)
bracht zodat we voor twaalf uur weer
binnen waren Ook de kermis was
een welkome afleiding voor de jon
gens. Daar ontmoette hij in 1965 de
Texelse Hillie Visser. 'Toen ik verke
ring met haar kreeg, heb ik voor me
zelf een brommertje gekocht. Kon ik
naar Den Burg gaan wanneer ik wilde.
Alleen met meer naar de kroeg, dat
was toen over. Maar het duurde ze
ker vier maanden voordat ik bij haar
thuis over de vloer mocht komen.
Want ik was een longen van De Mok.'
En die deugen met, was het oordeel
van vader Visser. 'Matrozen van De
Mok plassen tegen de muren en ste
len fietsen.
Aan het einde van zijn zes dienstja
ren werd hem gevraagd of hij bij wilde
tekenen, maar Tuntelder bedankte.
Niet dat hij het slecht had bij de ma
rine, maar de discipline die er om
heen hing, beviel hem niet.'We kre
gen regelmatig kledinginspectie.
Alles werd dan gecontroleerd Zo
moest je vier paar sokken hebben,
genummerd. Komt de kapitein: nou
Tuntelder. laat maar eens zien, haal ze
maar uit elkaar Dan rolde ik m'n sok
ken uit en liet ik ze zien. Dat waren
zulke sokkies...' Tuntelder wijst de
maat van een kindersok aan. 'Die had
ik al genummerd toen ik zestien was.
Waarop de kapitein vroeg: trek je die
nog steeds aan? Nee. natuurlek trok
ik die niet meer aan, maar dat hoefde
hij niet te weten. Ik had wel andere
sokken, maar geen zin om daar die
nummers in te zetten. Al die flauwe
kul meer. Nog een voorbeeld: in de
kombuis liep ik altijd op klompen. Als
ie naar de wc moest, nam je een spurt
over het plein naar het gebouw toe.
Werd je aangehouden door een ma
rinier. Waar ga te heen? was het dan.
Nou, naar de wc. Terug tij, schoenen
aan en muts op. Werd |e als een klem
kind teruggestuurd. Nou dan hoefde
ik al niet meer.'
Tuntelder tekende niet meer bij en
reageerde op een advertentie in de
Texelse Courant waarin een mede
werker werd gevraagd bij bakker
Dros in Oudeschild. 'Woning be
schikbaar', stond erbij. Tuntelder be
dacht zich geen moment en werd
aangenomen. 'Het was wel iets heel
anders dan de marine, maar werken
moet je toch en er zat een bedrijfs
woning bij. Voor Hillie en mij kwam
dat goed uit, konden we gelijk trou
wen.'
De bedrijfswoning bleek een oud,
klein huisje te zijn op het adres Buur
tje 2 in Oudeschild. Ook wel bekend
als het Amstelbuurtje. Maar om te
starten vonden ze dat niet erg. Op 6
mei 1966 gaven de twee elkaar het
In de vijftiger laren reed ik voor mijn
werk rond op een Kapitein
Mobiletbrommer in het rayon Noord-
Holland beneden Alkmaar. Omdat ik
in dit uitgestrekte gebied veel kilome
ters moest afleggen, besloot ik een
motor te kopen. Dit werd een NSU
Super de Luxe die ik kocht in Amster
dam, maar daarbij had ik nog geen
rijbewijs. Omdat een aantal wegen
werd aangewezen waar ik mocht
oefenen werd besloten om geen rij
lessen te nemen en rekende ik erop
in Alkmaar te kunnen afrijden waar ik
goed bekend was. Tot mijn grote
schrik viel er echter een oproep in de
bus om op het Raamvest in Haarlem
te verschijnen. Een plek en plaats
waar ik totaal onbekend was, daarom
ging ik vroeg van huis en stond een
half uur tevoren al op het Raamvest.
Daar stond ook Tinus Liefting, een
kennis die een motor en scooterrij
school runde met enkele van zijn leer
lingen. Op mijn vraag aan hem welke
route als regel werd gereden kon hij
geen antwoord geven omdat dit
steeds anders was. Op een gegeven
moment werd ik naar binnen geroe
pen voor het theoretische gedeelte,
waarna een serie straten werd opge
noemd die ik op mijn motor moest
rijden gevolgd door de examinator in
zijn VW kever. Toen ik weer naar bui
ten kwam, stond daar Tinus tegen
een muurtje geleund en daar ging bij
mij een lampje branden. Op een me
ter afstand van Tinus vroeg ik de
examinator de serie straten nog eens
te herhalen omdat ik twijfelde aan de
volgorde. Aan mijn verzoek werd ge
hoor gegeven en Tinus luisterde mee.
Hij begreep de opzet, stapte op zijn
motor en reed de route natuurlijk
foutloos, waarna ik hem op zo'n
tweehonderd meter afstand volgde,
reed dus even foutloos en was ge
slaagd.
Jan van Tunen
De Avondvierdaagse wordt dit jaar
gehouden van 3 tot en met 6 juni
Elke avond kan tussen 17.30 en
18.30 uur bij schietsportcentrum
Odysseus aan de Emmalaan worden
gestart voor de afstanden 5,10 en 15
kilometer. Inschrijven is mogelijk bij
Hennie van Heerwaarden, tel.
313087, of op vrijdag 17 mei tussen
19.00 en 21.00 uur in de koffiecorner
van de HEMA. Bij voorinschrijving
bedragen de kosten voor deelname
€3,-. Leden van WSV Het Gouden
Boltje betalen €2,-. Bij inschrijven aan
de start bedragen de kosten €3,75.
Voor meer informatie:
www.hetgoudenboltje.nl.
In de buurt van het Ketelgat op de
Noordzee kreeg de kotter TX 43
van Van der Vis een bakelieten
kastje in de netten. Blijkens de
cyrillische letters die erop ston
den moest het van Russische
herkomst zijn. Schakelaars, een
metertje en twee batterijen de
den vermoeden dat om een
meetinstrument ging. Dat klopte,
want toen Jaap Bakker uit Oude
schild de gegevens doorgaf aan
iemand die het Russisch meester
is, bleek het een gasdetector te
zijn Dat is een instrument waar
mee de aanwezigheid en con
centratie van gas in een machine
kamer of andere ruimte kan
worden vastgesteld. Met het ap
paraat wordt daartoe via een
slang een monster opgezogen.
De detector is inmiddels overge
dragen aan het Maritiem en
Juttersmuseum in Oudeschild.
(Foto Harry do Graaf)
Wil van Hintum uit Den Hoorn is de
nieuwe pachter van duinrestaurant
Juliana in De Koog. De eigenaar
van hotel/restaurant Loodsman
welvaren in Den Hoorn wil vanaf
woensdag van start gaan met de
nieuwe zaak die de afgelopen we
ken grondig is verbouwd en is
omgedoopt in 'Koningin'.
De gele kleur die domineerde in het
restaurant is vervangen door goud
kleurig pleisterwerk langs de wanden.
Er is een nieuwe grote mahoniehou
ten bar in het lokaal geplaatst en on-
derlangs de wanden is donkerhouten
lambrizering aangebracht. Het witte
plafond heeft ook plaatsgemaakt
voor houten delen. Vandaag moeten
de zwartlederen stoelen en banken in
de ruimte worden gezet. 'Ik wilde
graag art deco'. zegt Van Hintum.
'Het moet een beetje de uitstraling
hebben van een grandcafé. Met de
vorige inrichting was niets mis, maar
het was niet mijn stijl.'
Van Hintum heeft het duinrestaurant
overgenomen van Fred Bakker. Die
ging begin dit jaar in hotel De Zwa
luw in De Koog aan de slag, nadat hij
dat had gekocht van Theo van Hoorn.
Van Hintum wil gasten in 'Koningin'
een uitgebreidde lunchkaart en regel
matige wisselende dinerkaart gaan
aanbieden. Hij wil zich zowel op gas
ten van het appartementencomplex
als gasten van buitenaf richten. Met
uitzondering van dinsdag is het eta
blissement elke dag vanaf 11.00 uur
geopend Er komen vier mensen te
werken: één kok, een hulpkok en
twee mensen in de bediening. De vier
zijn afkomstig van Loodsmans
welvaren en opgeleid door Van
Hintum. De vier gaan niet pendelen
tussen beide zaken. Van Hintum: 'Ik
vind het belangrijk dat hier vaste ge
zichten zijn.'
De Hoornder werd enige tijd geleden
benaderd door het appartementen
complex met de vraag of hij nog
steeds interesse had. Twee keer eer
der had Van Hintum al onderhandeld
over overname van het restaurant,
maar beide keren werd het gestaakt.
'Ik wilde er vooral mijn eigen gezicht
aan kunnen geven.' Zijn voorkeur
voor 'Koningin' komt voort uit de
locatie. 'Je hebt hier een prachtig uit
zicht over zee.'
Het restaurant krijgt binnen 42 zit
plaatsen, buiten op het terras komen
30 zitplaatsen. Interieurbouwers
Michel Wijnobele en Rob Jeuring zijn
de afgelopen weken beziggeweest
het nieuwe interieur vorm te geven.
De keuken is ook vernieuwd.
Van Hintum wil zijn tijd gaan verde
len over beide zaken. Zijn plannen om
eventueel een zaak in De Nieuwe
Toekomst te gaan pachten, heeft hij
op een laag pitje gezet. 'Laat ze daar
eerst maar eens wat neerzetten. Dit
is een leukere uitdaging.'
Volleybalvereniging Tevoko kent te
juni een andere trainingsschema. C
woensdag traint de jeugd A van 18'
tot 19.15 uur, oefenen de damesvi
het tweede en derde team van 19'
tot 20.30 uur en zijn de heren varU
eerste team tussen 20.30 en 21-
uur aan de beurt. Komende donö
dag wordt in verband met de jaartf
gadering niet getraind.
Met vereende krachten werd gisteren groot materieel geplaatst achter de nieuwe bar in duinrestaurant 'Koningin' in De Koog.
(Foto Jorvjft rt"
jawoord, Tuntelder had er geen
moeite mee op het eiland te blijven.
'Daar merk je mets van, dat het een
eiland is', klinkt het nuchtere ant
woord. Dertien jaar hield hij het vol bij
bakker Dros. De dag begon vroeg.
Om vijf uur 's morgens was de eer
ste gang naar de bakkeri| om koek en
brood te laden. Daarna naar huis om
te eten en dan tot een uur of vier op
pad. 'In het begin reed ik met een
broodkar door Den Burg, zo'n drie-
wielig motording, een motorbakfiets.
Dat was afzien in de winter, als het
rotweer was. Eén keer ben ik
omgedonderd met dat ding. Bij huize
Irene. Reed ik een beetje te hard door
de bocht en pats, daar lagen alle bro
den over de straat. Snel de broden in
de kar geladen en weer door. Je liep
met een broodmand langs de deur.
Soms was ik het wel eens zat. Dan
kwam je bij iemand aan de deur en
wasset: nee. die is me wat te don
ker. heb je geen ander broodje? Ja
hoor, zei ik dan, en dan kwam ik met
hetzelfde broodje weer terug en dan
was het: ja, die is goed Tuntelder
schiet in de lach. 'Ach ja... die brood-
mand staat nu achter in de tuin als
aandenken.'
'In 1967 haalde ik mijn rijbewijs en
mocht ik met een auto venten. Dat
was een stuk beter Den Burg werd
afgestoten en mijn ronde naar de
buitengebieden verlegd. Oudeschild,
Prins Hendrik Polder, 't Horntje. Het
werk had ook zijn leuke kanten hoor.
Je had zo je adresjes waar je een kop
koffie of thee kreeg. Van één oud
mannetje kreeg ik altijd een biertje.'
Maar na een paar jaar was Tuntelder
het venten zat en vroeg aan Dros of
hij niet in de bakkerij kon werken
'Achteraf gezien had ik beter kunnen
blijven venten. Had ik meer vrijheid
gehad. Want het werk in de bakkerij
was erg eenzijdig en leverde veel
stress op. Ik werd er ziek van.'
Tuntelder aarzelt even en kijk naar zijn
vrouw. Zal ik wel of zal ik niet... Voor
de eerste keer komt er geen brede
grijns op zijn gezicht. Zijn echtgenote
vult aan: 'Hij werd zo mager als een
lat. Ik zag hem achteruitgaan. Bij de
dokter kwam het er pas uit. Hij zat
daar gewoon met op zijn plek.' 'Weet
je wat het was', neemt Tuntelder het
gesprek weer over, 'in de zomer, in
het seizoen, werkte je je het lazarus
toenmalige personeelschef, gegaan.
Kun /e koken? vroeg deze. Heb je wel
eens gevaren? Ja, ik heb bij de ma
rine gezeten. Nou. dan kun te ook we!
een touwtje vastknopen, vond de
personeelschef.' Na dit korte maar
krachtige sollicitatiegesprek werd
Tuntelder aangenomen als kok
matroos. 'Maar ja, we zaten wel in
een bedrijfswoning. Daar moesten
we uit. Gelukkig had de
woningbouwvereniging snel iets an
ders voor ons Kwamen we in Den
Burg terecht, waar we nu nog wonen.
Vanaf die tijd ben ik nooit meer ziek
geweest. De kilo's vlogen er weer
aan. Voor mijn gevoel kwam ik van de
hel in de hemel. Dat had mets met
De Blauwe Hap. 'Een enkele keer zijn
we wat langer weg. Als er een onder
zoek is, zoals nu. Dan varen we naar
Esbjerg in Denemarken en zakken we
via de Duitse Waddeneilanden weer
terug naar Texel. Dan moet je zorgen
dat er voor tweeéneenhalve week
eten aan boord is. Dan gooi ik de hele
diepvries vol. Behalve de groenten,
die haal ik ter plekke waar we aanleg
gen.'
Echt verre tochten maakt Tuntelder
met mee. Wel had hij de mogelijkheid
om zes weken met de Pelagia mee te
gaan toen deze een 'rondje' om
Afrika maakte. De verleiding was
groot. Maar op de oceaan krijg je.
Inmiddels zit Tuntelder alweer 23jJ
bij het NIOZ. Nog een paar maandt|
en dan is het gedaan voor
september gaat hij met de VUT. 'Mi
afscheidsfeestje heb ik al gevierd t
komt omdat er dit jaar een man
twaalf weg gaan. Vandaar dat wee?
gezamenlijk afscheidsfeestje krej
aangeboden in hotel De Lindeboon
Tuntelder laat het afscheidsboekm
foto's zien die zijn collega's voor he
samenstelden. Een waardevolle Ik
mnering aan een plezierige tijd op;
Navicula
'En dan? Ik werk nu 43 jaar en
nog geen dag in de WW gezeten, dj
kan het wel een keertje toe.
Op woensdag maakt kok Johan Tuntelder altijd blauwe hap voor de opvarenden van de Navicula.
Dros te maken, maar met de aard van
de werkzaamheden. Ik was dolgeluk
kig dat ik mijn oude beroep weer kon
oppakken. Ik kook voor de beman
ning. Eerst op de Evira, later op de
Navicula. Je hebt natuurlijk geen dag
taak aan het koken, dus daarnaast
hou ik de boel een beetje schoon. De
kombuis, het verblijf, dat hoort er al
lemaal bij. Of je helpt de wetenschap
pers met bijvoorbeeld grond-
's Middags om vier uur begon ik,
draaide de hele nacht door en moest
dan, voordat ik naar huis kon, eerst
nog het brood in een auto met aan
hanger naar De Cocksdorp brengen.
Dan zat ik te knikkebollen achter het
stuur. Op zondag was ik vrij. Kon je
met mooi weer met de kinderen naar
het strand, maar 's avonds moest ik
al weer werken. Die dokter advi
seerde mij een andere baan te zoe
ken, want ik ging daar helemaal ka
pot.'
Juist in die periode hoorde Tuntelder
dat ze op het NIOZ iemand nodig
hadden. 'Ben ik naar Menting, de
monsters nemen. Heel gevarieerd
werk en dat bevalt prima.'
Meestal maken we dagtochten. Dan
is het tussen de middag brood en
soep en doe je merendeels
onderhoudswerkzaamheden. Dan
zijn we met zijn zessen. Maar als we
's zomers met de vogelaars zijn en
achter trekvogels zitten, zijn we vaak
met zo'n twaalf man aan boord en
dan heb je er een behoorlijke klus
aan. Ik bedenk altijd een week van
tevoren wat we eten. Maar op woens
dag is het altijd blauwe hap. Dan eten
we Indonesische gerechten.' Zijn
collega's waarderen die keuze zo dat
zij de kombuis omdoopten in eetcafé
zoals hij al eerder ondervond, te ma
ken met een lange deining en dat
durfde hij niet aan. 'Ik ben niet echt
zeevast. Mijn collega's van de
Navicula zijn wel mee geweest. Maar
die komen van de kotters af, die zijn
dat wel gewend. Voor mij went het
met. In deze wateren heb ik er met
zoveel last van en ieder schip heeft
wel een plekje waar het wat rustiger
is. Ook de Navicula.' Hier kijkt zelfs
echtgenote Hillie van op. Waar dan?
vraagt zij met een verbaasde blik.
'Nou, op de bank in het verblijf.'
Tuntelders lach rolt weer door de ka
mer. Toch nog een klein geheimpje
verklapt. 'Maar', zegt Tuntelder, 'het
komt riiet zo veel voor dat ik daar zit.
Met rustig weer of met de wind van
achteren heb ik nergens last van. Als
de deining te heftig is, ga ik gewoon
op het bankie zitten en dan heeft
deze jongen echt geen zin in een si
garetje.'
Heel gekke dingen maakte hij aan
boord met mee. 'Eén keer liepen we
onder Vlieland met een rotgang op
een zandbank. Bats, schip stond stil.
Was ik net karbonade aan het bak
ken. De koekenpan vloog van het
fornuis en het vet stroomde langs
mijn benen. Heb nog nooit zo snel
mijn broek uit gehad. Alles wat los
lag, vloog in het rond. Maar dat is ook
de enige keer dat zoiets voorkwam.
Het zijn bekwame mensen en ze ver
staan hun vak.'
hoef ik me met, want er is n
alles te doen. Straks kan ik
wat meer tijd vrij maken voor m
zoon en kleinzoon. En koken isi
blijft mijn hobby. Om die reden heb
een volkstuin in De Mars. Samenm
mijn schoondochter. Zij zorgt vood
krulden, ik voor de groenten. Voi
jaar is onze dochter teruggega
naar Groningen. Naar Appingedaj
Nu maken we af en toe een ritje q
kant op. Want verder dan de jaartijd
familiereünie in Noord-Laren kwari
we eigenlijk haast met. Pa. zegtnj
dochter wel eens, komen jullie
ook weer in Groningen wonen.
dat trekt ons echt niet.
Texel. Zelfs in de vakantie
niet van het eiland af. Waarom
den we weggaan als iedereen
komt vakantievieren? Wij fietser
en waar kun je dat beter dan hii
het eilandMet mooi weer fietse
zo een rondje van veertig kilom
Er is slechts één ding waar Tunt
zich aan ergert. 'Die racefietsei
die smalle paadjes, daar heb ik
een hekel aan. Die komen soms
een gangetje van vijftig kilometer;
uur om de bocht vliegen Je scfr
je dan het lazarus. Daar mogen
van mij wel wat aan doen. Laten
die maar achter de diek sturen om
fietsen.'
Ingrid de Ha
