Bert Buijsman stopt na 37 jaar als postbock
'Texel tegenoverstelde
van Rio de Janeiro
'Je was vroeger een
lopend postkantoor
Sloot gebruikt als vuilnisbe
Wereldreiziger koopt zeilschool De Eilander
TEXELSE COuraNT
Sportvissen
DINSDAG 4 JUNI 2002
dimmen. Ik deed gauw het licht laag
en zag toen dat die fietser zijn duim
omhoog stak. Ongelooflijk, in Am
sterdam had je meteen een middel
vinger gehad, ledereen is hier vrien
delijk, ze willen je helpen. Eigenlijk het
tegenovergestelde van wat ik in Rio
had meegemaakt. Het eiland omarmt
je.'
Over zijn bij paal 33 gevestigde zeil-
school zit hij vol plannen. 'Ik wil iets
redelijk unieks neerzetten. Een goede
zeilschool, met internationale uitstra
ling, waar je internationale diploma's
kunt halen. Maar ik wil ook een
Mediterraan sfeertje kweken, met een
soort paviljoen waar de mensen ook
na het zeilen blijven hangen om wat
te kletsen en een spelletje te doen.
Met hangmatten en relaxte muziek,
zoals ik dat in Rio heb gezien. En ik
wil een paar gekke, de aandacht trek
kende, evenementen organiseren.
Voorafgaand aan de Ronde om Texel
verzorgt topzeiler Hans Bouscholte
een clinic. En op de dag van het
Rondje zelf hebben we hier een
hydrofoil, een trimaran. Die kan twee
keer zo hard een gewone catamaran.
Z'n top ligt op 80 kilometer per uur.
Dat is echt heel hard hoor, zeker als
je zo laag bij het water zit.'
De Eilander is open van 1 mei tot
circa 1 oktober. Bax heeft acht
catamarans tot zijn beschikking en in
het hoogseizoen wordt hij bijgestaan
doorzo'n tien instructeurs, veelal stu
denten, van wie de meesten al jaren
aan de school verbonden zijn. 'Je
kunt natuurlijk reserveren en een
tienweekse cursus volgen. Maar wie
op de bonnefooi langs komt voor een
introductiecursus van een uur en
daarna nog een uurtje wil zeilen, is
ook welkom. We geven cursussen in
alle soorten en maten.' Bax is te be
reiken via tel. 316500. 06-20634413
of 06-27386841 Mailen is mogelijk
via info@deeilander.com. De zeil
school heeft ook een eigen website:
www.deeilander.com.
Aan de achtste wedstrijd om het
clubkampioenschap sportvissen
werd zaterdag door slechts drie vis
sers deelgenomen. Op het strand bij
paal 15 werd pas na twee uur - een
half uur voor het eind van de wed
strijd - één vis (van 26 centimeter) aan
de haak geslagen. Poul Verhagen
wist hiermee wel beslag te leggen op
een eerste plaats. De laatste wed
strijd voor de zomerstop wordt ge
houden op 22 juni, aanvang 18.00
uur, achter de jachthaven bij Oude-
schild.
De eerstvolgende wedstrijd is de
bootwedstrijd op zaterdag 8 juni. De
Rival vertrekt om 18.00 uur uit de
haven.
Blikjes, flesjes, hout, kapotte tuin
stoelen, complete plafonds en an
dere troep, 'voldoende om een
verbrandingsoven een maandie of
wat te laten draaien'. Walter van
Asselt uit Den Burg ergert zich mate
loos aan de vervuiling van een sloot
bij de wielerbaan Hij loopt er gere
geld langs wanneer hij zijn hond uit
laat en verbaast zich er al geruime tijd
over dat het watertje in gebruik lijkt
te zijn als vuilnisbelt, terwijl niemand
daar op het oog enige notie van
neemt. 'Het is een prachtig slootje,
waar nota bene stekelbaarsjes in
zwemmen. Dan betekent dat het
water van een heel aardige kwaliteit
moet zijn. Ik heb bij het waterschap
gewerkt en weet er dus wel iets van.'
Van Asselts ergernis betreft vooral de
gemeente, maar ook de aangren
zende scholengemeenschap, waar
van hij geregeld leerlingen bij de sloot
ziet rondhangen: 'Het is ronduit be
schamend dat zoiets blijkbaar wordt
gedoogd. En dat terwijl er acties op
handen zijn om 2 miljoen euro bijeen
te garen ten behoeve van het mi
schreef hij in een brief die hi|(|
april stuurde aan beide insta"
Van Asselt kreeg van de gemf
een ontvangstbevestiging,
hoorde sindsdien mets meer, it
om vorige week telefonisch or
heldering te vragen. 'Ik kreegk
ren dat ze het uit zouden zoek®
dat ik dezelfde dag nog zou w
teruggebeld. Nou, dat moetnól
beuren.' Wél zijn inmiddels
plafondplaten verwijderd, maf
voor die opruiming verantwood
is, weet Van Asselt met Bij
meentelijke afdeling Civiele Ted'
die de klacht op 25 april in bete'
ling heeft genomen, liet een v.«
voerder gisteren weten dat er v«
afhandeling zes weken staan
termijn die ook aan Van Asselt is
meld en die nog niet is vers
'Een collega is met de zaak
die is er nu met, maar ik neemaï
de sloot wordt schoongema
is tenminste de normale ga11!
zaken.'
FotoJoof
vrijgeroosterd als er bijvoorbeeld be
zoek van de provincie kwam of als er
andere gemeentezaken waren. Ze
kwamen altijd netjes vragen of het
schikte.' Oud-wethouder Jan Daalder
uit Oosterend was een collega die in
dat dorp de post bezorgde. Daalder
was postbode én enige tijd waarne
mend burgemeester.
In 1994 werd Buijsman's functie op
geheven. Hij kon wel groepsleider
blijven, maar dat zou dan wel aan de
overkant moeten zijn. 'Daar paste ik
voor. Dan zou ik elke morgen vroeg
weg moeten met de boot en dan zou
ik nooit weten welke boot ik terug zou
kunnen nemen. Want als je op bij
voorbeeld een kantoor in Schagen
met een kapotte wagen te maken
hebt. moet je er diezelfde dag voor
zorgen dat er vervanging komt.' Hij
koos ervoor op Texel te blijven en
weer volledig post te gaan bestellen.
De Waal en omgeving, de buiten
gebieden van De Koog, Eierland (met
uitzondering van de Hoofdweg en de
Postweg) en de Noordwester plus
zijstraten in Den Burg vallen sinds
dien bij toerbeurt onder zijn verant
woordelijkheid.
Overkant
Buijsman werkte overigens wel met
enige regelmaat aan de overkant. Als
in rustige tijden op het eiland postbo
des 'over' waren, werden zij elders in
Noord-Holland ingezet. 'Zo ben ik
nog in Anna Pauwlona, Breezand,
Medemblik, IJmuiden en Beverwijk
geweest. Veel verschil maakte het
met. Je moest het paadje leren ken
nen, maar het systeem bleef het
zelfde. En de huizen en de gezichten
waren anders.'
In IJmuiden maakte hij kennis met
grote flatgebouwen. 'Daar waren ze
flink aan het uitbreiden vanwege de
Hoogovens. Voor die flatgebouwen
was je soms vijf uur lang aan het
voorsorteren, maar de post bezorgen
was zo gebeurd met al die brieven
bussen die er beneden mooi op een
rijtje hingen. Ze hadden daar ook
straatnamen van hemellichamen. Dat
kende je hier helemaal met.' Een ha
chelijk thuisreis op de brommer staat
hem nog nauw bij. 'Ik was een week
in Medemblik en wilde graag terug
naar het eiland. Het sneeuwde, het
was koud, waardoor ik onderweg het
gas opeens niet meer kon terug
keten gewerkt en onder andere op de
Canarische Eilanden gezeten. Daar
stond altijd wind, fantastisch om te
zeilen. Per dag gaf ik zes, zeven, acht
uur les. Prachtig, maar heel ver
moeiend. Als ik na zo'n dag in m'n
appartement kwam, ging ik eerst een
half uur in een koud bad zitten. En
daarna wilde ik alleen nog maar sla
pen.'
Een hectisch jaar beleefde Bax in
Brazilië. 'Ik had zitten afstrepen:
Sydney, San Francisco, Barcelona of
Rio de Janeiro. Allemaal steden die
me intrigeerden. Ik heb voor Rio ge
kozen. Het strandleven was fantas
tisch en de sfeer eromheen geweldig.
Maar ik ben zes keer verhuisd en ben
tien keer met de politie in aanraking
geweest. Tien keer! In Nederland heb
ik nog nooit iets met de politie te
maken gehad. Het komt door de cor
ruptie daar. Als ze er zin in hebben,
houden ze je aan. Ze vinden altijd wel
wat. Een kapot lichtje of zo. Dan krijg
je te horen dat je met verder mag en
dat je je auto aan de kant van de weg
moet laten staan. Uiteindelijk kun je
ze met vijftig gulden afkopen, maar
dan ben je wel een uur verder. Op een
ochtend werd ik wakker met een re
volver tegen het hoofd Stond mijn
hele appartement vol agenten. Ik
schrok me helemaal lam, wist met
wat me overkwam. Ik werd naar de
badkamer geduwd en moest op m'n
knieën zitten, met m'n handen op m'n
rug. Toen bleek dat ze op zoek wa
ren naar een bende criminelen die in
gestolen auto's handelde en die in
hetzelfde pand zat. Ik kon ze er van
overtuigen dat ik er niks mee te ma
ken had. Maar later zat ik bij de eige
naar op de bank en toen begonnen
ze hem te bedreigen. Ze konden nu
nog niks bewijzen, maar ze zouden
echt wel wat vinden. Maar.ze zou
den hem matsen. Dan namen ze wat
spulletjes van hem mee en dan zou
hij er nooit meer wat van horen. Die
man stemde maar toe. Zagen we la
ter de ene agent met de televisie
weglopen, eentje met de video, een
tje met de fax en weer een ander het
kopieerapparaat. Ik keek die eigenaar
verbaasd aan Maar hij zei alleen
leren om de post in de H-wijk te be
zorgen. Je had daar bijvoorbeeld vijf
Bakkers wonen, die je echt op volg
orde af moest gaan. En je moest ook
goed opletten, want de Prins
Hendrikpolder was bijvoorbeeld ook
draaien Remmend met mijn vi
op de grond, ben ik toch goedj
boot gekomen. Ik was toen get
nog niet getrouwd
Buijsman verlaat de post op
moment dat het bedrijf wederoir
nieuwe naam krijgt. TPG. Voor
een geschikt moment om afschi
nemen. 'Ik had nog een jaar
kunnen gaan, maar dan krijg je
met allerlei veranderingen te mai
De invoering van de postcodes
nieuwe manier van voorsorterer
verdwijnen van postkantoren e
opkomst van postagentschappa
verbouw van het postkantoor
Parkstraat in 1977 en de over!
naar één keer per dag bezo
waren gebeurtenissen die hij alle
meemaakte in de loop der jaren
de komst van de buitenbussen
was ook een verandering, waar
je al minder aan de huizen zelf t>
te komen. Op die manier moest
postbode natuurlijk ook meer bo
kunnen doen.' Ondanks alle vera
ringen, bleven enkele gewoonte
neemt hij als extra service nog
post mee bij mensen in de bu
gebieden en er blijft ruimte voor
praatje met deze of gene.
Wat hij na donderdag gaat doen
hij nog met direct zeggen. 'Iktj
nog steeds als hobby, ik heb een
tje achter het zwembad. Ik I
mezelf bij met de computer en
schijnlijk zullen mijn vrouw en ii
meer op pad gaan Een nieuwe
pel post wordt uit de wagen geh
'Weet, ik ga nog steeds fluitend
mi|n werk. Het is geen slechte i
geweest, ik kijk er met een goe:
voel op terug.'
Jeroen van Ha
In Rio de Janeiro ontdekte hij als
wereldreiziger het swingende
strandleven en werd hij met een
revolver tegen het hoofd van zijn
bed gelicht door corrupte politie
agenten. In Barcelona volgde hij
als sportjournalist het wel en wee
van voetbaltrainer Louis van Gaal
op de voet en schreef hij een boek
over de broers Frank en Ronald de
Boer. In De Cocksdorp nam hij af
gelopen maand catamaranzeil-
school De Eilander over. 'Het is een
beetje een vreemde carrière. Maar
een jeugddroom komt uit', vertelt
Maarten Bax.
De 42-jarige Maarten Bax is ver
knocht aan het water. Als kind be
zocht hij zeilkampen in Friesland en
eenmaal op het strand voelt hij zich
'veertig procent beter'. Als tiener had
hij één droom: een eigen zeilschool
bezitten. Hij heeft er lang op moeten
wachten. Na de middelbare school
volgde hij een studie aan de HALO,
de Haagse Academie voor Lichame
lijke Opvoeding. Vervolgens besloot
hij wat van de wereld te zien en ging
hij langdurig op reis. Eenmaal terug
in Nederland belandde Bax in de
sportjournalistiek. Hij was freelancer
voor onder meer Het Parool, het ANP
en De Volkskrant en werkte ook voor
de Amsterdamse televisiezender
AT5, waarvoor hij wekelijks een pro
gramma met nieuwtjes over Ajax
maakte Een tijd lang zat hij in
Barcelona. 'Het was in de periode dat
er heel veel Nederlanders speelden.
Louis van Gaal volgde ik op de voet.
En ik schreef er een biografie over de
gebroeders De Boer, onder de titel De
Boertjes, Frank en Ronald de Boer,
van Grootebroek tot Barcelona. Dat
boek heeft de top tien van Bruna
gehaald. Daar ben ik best trots op. Er
is heel veel werk in gaan zitten. Ik ging
op een gegeven moment helemaal
op in de familie De Boer. Ik reed in de
auto van Frank. Dat was best leuk. Ik
leerde ook die andere Nederlanders
aardig kennen. Dat is wel gek hoor,
als je zo'n beroemdheid als Kluivert
tegenkomt en hij steekt z'n hand op
en zegt: hé Maarten.'
Bax onderbrak geregeld zijn werk om
voor korte of langere tijd zeillessen te
geven in allerlei zonnige oorden. 'Ik
heb een tijd voor een vakantieparken
maar: dit is Brazilië.'
Afgelopen winter stond Bax voor een
dilemma. Want naast de Texelse zeil
school van Ruud Verstraaten - die het
te druk had met andere activiteiten -
kreeg hij er ook één in Spanje te koop
aangeboden. 'Een hele moeilijke
keuze. Want ik hou van het Mediter
rane, maar ook bij Texel had ik een
goed gevoel. Ik kende het eiland met
echt, had alleen een paar keer aan
het Rondje Texel meegedaan. Ik heb
een week lang niet geslapen. Het is
toch een keuze voor jaren die je
maakt. Uiteindelijk heb ik voor Texel
gekozen. De reden is dat ik ook bui
ten mijn werk wel eens wat meer
wilde, de omgeving leren kennen. In
een warm land als Spanje kom je
daar gewoon niet aan toe. Ik wilde
niet weer steeds iedere avond om
negen uur in bed liggen.'
Zijn eerste ervaringen met Texel be
vallen Bax erg goed. Hij prijst het kli
maat op het eiland, dat hij ook als
lokmiddel in zijn promotiefolder
noemt ('20% meer zonuren en 16%
minder neerslag dan op het vaste
land'). De kleine weggetjes op het
eiland noemt hij 'fantastisch' en doen
hem op sommige plaatsen aan Zuid-
Frankrijk denken. Maar het meest
onder de indruk is hij nog wel van de
gemoedelijkheid van de Texelaars. 'Ik
reed laatst 's avonds laat over het
eiland. Ik had groot licht op en toen
ik een bocht uitkwam, zag ik dat een
fietser mij tegemoet kwam. Oh shit,
dacht ik, ik had wel even mogen
Donderdag maakt hij zijn laatste
rondje als postbode over het ei
land. Na 37 jaar en vier maanden
neemt Bert Buijsman (61) uit Den
Burg afscheid van zijn werk. Hij
gaat met de vut. 'Ik ben begonnen
met het rondbrengen van zuivel op
een melkwagen.'
'Ik heb wel een theorietje, waarom
postbodes soms worden aangeval
len door een hond', vertelt Buijsman,
terwijl hij zijn rondje maakt over het
Hogereind in De Waal. 'Als ze jong
zijn worden ze vaak gecorrigeerd
met een krant, dus daar zijn ze voor
beducht En dan kom ik als onbe
kende met post in mijn handen, dus
iets dat lijkt op een krant, hun terrein
oplopen. Dan ben ik een bedreiging
voor ze. Maar het is maar een theo
rietje hoor. Ik weet niet of het werke
lijk zo is.'
Al vertellend, stopt hij goedgemutst
de post in de brievenbussen. Hij belt
aan om een pakketje af te leveren,
toont tussen de struiken een verbor
gen brievenbus ('moet je net even
weten') om vervolgens de volgende
lading post uit zijn wagen te gaan
halen. 'Het is heerlijk werk', zegt hij.
'En ik doe het elke dag met plezier.
Heb het ook altijd met plezier ge
daan.'
Melkwagen
Op 9 februari 1965, ruim 37 jaar ge
leden, beleefde de toen 23-jarige
tumderszoon van tuindersbedrijf de
Volle Molen (waar nu de Middelton is)
zijn eerste werkdag als postbode. Het
was min of meer een voortzetting van
het 'langs de deur gaan', wat hij toen
al jaren deed Buijsman: 'Ik ben des
tijds begonnen met het rondbrengen
van zuivel op de melkwagen. Dat was
buffelen op een bakfiets met vier bus
sen melk, een kist met eieren en al
lerlei melkproducten. Daar ging ik 's
morgens mee rond en 's middags
hielp ik mijn vader mee op het bednjf.'
Op zijn vijftiende werd Buijsman naar
bakker Timmer gestuurd, waar hij
blikken schoonmaakte, opruimde en
bakfietsen laadde Ook ging hij op
nieuw langs de deuren, nu met brood.
'Dat heb ik maar twee jaar gedaan. Ik
kon er met tegen om veel binnen te
werken Daar voelde ik me niet lek
ker bij.' Hij stapte over naar groente
boer Maas aan de Gravenstraat, in
het pand waar nu restaurant Het Vier
span is gevestigd, 'Ik ventte met
groenten langs de deur. Was ik weer
veel buiten'
Eind 1964 dreigde daar verandering
in te komen. 'Maas, slager Eyk en
kruidenier Neijens begonnen een ei
gen supermarkt aan de Groene-
plaats. Ik voorzag dat er een einde
zou komen aan het venten en ik was
bang dat ik weer binnen zou moeten
werken om bijvoorbeeld vlees uit te
benen.' Zijn broer bracht uitkomst.
Die had gehoord dat het postkantoor
in Den Burg nog iemand zocht om de
post rond te brengen. 'In plaats van
mijn broer heb ik toen gesolliciteerd.
Werd ik opeens ambtenaar bij het
Staatsbedrijf der Posterijen. Het was
wennen in het begin Bij het venten
van groenten, had ik wel vaste rou
tes, maar nu moest ik opeens van
deur tot deur. In het begin werd ik
ingeroosterd met een andere post-
besteller, zodat die me wegwijs kon
maken.'
Postkantoren
Buijsman startte in een tijd dat elk
dorp nog een eigen postkantoortje
had, de post twee keer per dag werd
bezorgd, postcodes niet bestonden
en veel wegen in het buitengebied
nog werden aangeduid met onder
meer H-, C-, of O-nummers (afhan
kelijk van het naburige dorp). Straat
namen bestonden daar officieel wel,
maar werden nauwelijks gebruikt.. 'Ik
ben jarenlang reserve-besteller in
Den Hoorn geweest, maar daar
moest je goed de route uit het hoofd
hadden postwissels (soort cheques)
bij ons waarmee geld kon worden
overgemaakt Je had toen soms ook
kwitantiedienst Dan inde je rekenin
gen voor bedrijven en mensen kon
den hun abonnementsgeld voor de
tv-gids betalen. Als ze geen geld in
huis hadden, konden ze een handte
kening zetten en dan werd dat verder
bij de bank geregeld. In de buitenwij
ken namen we ook post mee bij de
mensen. We hadden zelfs postzegels
bij ons. In de bijkeukens van boerde
rijen lag soms iets van rookwaar klaar
als je de post meenam. Ik stopte die
sigaren in mijn pet, zodat ze heel blij-
dan kon je gaan bezorgen.' In de loop
der jaren versleet hij zo'n vijf brom
mers. 'Ik reed er twintig-, dertig
duizend kilometer op en dan verving
ik hem.' Regen deerde hem niet, ver
telt hij, teruglopend naar de rode
bestelbus om nieuwe post te halen
'Het meeste valt er toch naast en je
loopt automatisch wat harder. Bo
vendien wordt alleen de bovenste
brief op de stapel een beetje nat. de
rest blijft droog.'
Groepsleider
In 1980 volgde Buijsman Gemt Wilner
op als voorman van het postkantoor
Bert Buijsman op een van zijn laatste rondj
nog H-wijk, maar die hoorde weer bij
Oudeschild.'
Bui|sman was in die lijd 'een lopend
postkantoor'. 'Je deed toen veel
meer dan nu. Veel mensen hadden
nog geen girorekening, dus veel geld
zaken werden via de postbode gere
geld. Irjde buitenwijken nam je pen
sioenen mee voor oudere mensen, ze
konden bij de postbode stortingen
doen op hun spaarbankboekje en we
door De Waal. Donderdag bezorgt hij na ru
ven. Thuis rookt ik ze buiten op, want
binnen mocht dat met.'
Fietsen deed hij niet lang. Al snel
kocht hij een brommertje om zijn ron
des te maken 'Pakketten deed ik met
de bakfiets en met Sinterklaas leen
den we vroeger de ladderwagen van
de schilder. Het was gigantisch wat
er toen allemaal aan pakjes werd ver
stuurd. Maar die ladderwagen kon je
makkelijk achter je fiets hangen en
n 37 jaar voor het laatst de post.
in Den Burg. Tien jaar later werd hij
groepsleider. 'Moest ik mensen
inplannen en het vervoer in de gaten
houden. Als er bijvoorbeeld een wa
gen kapot ging. moest er wel snel
vervanging zijn om de post te bezor
gen.' Indirect 'bouwde' hij mee aan
de politieke carrières van ex-wethou
ders Dirk Terpstra en Peter Bakker,
die belden eveneens postbode wa
ren. 'Zij moesten regelmatig worden
WIE MILIEUBEWUST KI
IS ZEKER GOED BEZII
Maarten Bax wordt in het seizoen bijgestaan door tien instructeurs. Saskia Luycx geeft al voor het zevende jaar les aan De Eilander.
(Foto Joop Rommets)
