'Vertrouwen over en weer,
is de kracht van het dorp
Het is mooi die ervaringen
aan mensen mee te geven'
Supermarkt Koot niet bang voor 'grote jongens'
Evangelische traditie 'Elba' leeft voort
.TEXELSE COURANT'
Coupure bij
rotonde Ruigendij -
Big Band doet
Paal 28 aan
Leo en Hannemlek van Kuljl, temidden ven
(Foto Gerard Timmerman
VRIJDAG 5 JULI 2002
'Bang voor de grote supermarkten? O nee, helemaal niet. Wij
hebben onze eigen kracht.' Opgewekt en vol zelfvertrouwen laat
de 29-jarige Arno Koot uit Oosterend zijn supermarkt zien. Zijn
supermarkt. Want hoewel nog niet alle papieren officieel zijn
ondertekend, weet hij zich sinds 1 januari eigenaar van de ruime,
goed gesorteerde winkel aan de Kerkstraat in het midden van
het dorp.
'Nee, daar maak ik me absoluut geen
zorgen over,'vertelt Koot.'Die grote
jongens in Den Burg en in De Koog
zijn zo onpersoonlijk. Onze kracht ligt
in de persoonlijke benadenng van de
klant en ik merk dat de mensen zich
dat ook steeds meer bewust worden.
Het komt voor dat iemand alleen om
een pak melk komt en pas na een half
uur vertrekt omdat hij zo gezellig met
iemand heeft staan praten. Een
dorpswinkel als de onze is ook een
sociale ontmoetingsplaats. En dat is
een heel belangrijke factor voor de
leefbaarheid. Natuurlijk zijn er ook
mensen in het dorp die hier nooit een
voet in de winkel zetten en daar zjjn
ze vrij in. Ik heb daar geen moeite
mee.'
Hij vertelt smakelijk lachend van een
echtpaar dat naar Den Burg toog
voor de wekelijkse boodschappen-
vracht. 'Roept de zwaar sjouwende
vrouw naar haar man die in de auto
was blijven zitten: Help eens dragen!
Antwoordt de man door het omlaag
gedraaide raampje: Ikke met. Jij wou
toch naar Den Burg?' En inderdaad,
in Oosterend worden de boodschap
pen nog voor de klant in de auto ge
zet.
Koot: 'Het leukste van dit werk vind
ik het contact met de klanten. Daar
haal ik veel plezier uit. En daarnaast
het werken met de producten. Ik pro
beer alles zo optimaal mogelijk te la
ten zijn en streef naar een grote di
versiteit in aanbod. Mensen met een
speciaal dieet bijvoorbeeld kunnen bij
mij terecht. Als het niet in het stan
daard aanbod van de grossier zit,
zoek ik in de lijst met artikelen waar
ik het wél vinden kan en laat een so
ciale order plaatsen bij de fabrikant.
Zo hebben wij bijvoorbeeld plantaar
dige slagroom en koffiemelk. Suiker-,
vrije mayonaise en hagelslag. Bij een
grote supermarkt hoef je als eenling
niet aan te komen met zo'n vraag. Dat
is niet rendabel voor ze. Voor mij ook
niet echt, maar ik probeer het in de
winkel bekend te maken en zo mijn
omzet te vergroten. En soms neemt
de klant zelf het hele traytje zelf mee.'
Van vader op zoon
Koots enthousiasme voor het
middenstandsbedrijf komt niet uit de
lucht vallen. Hij heeft het in de genen
meegekregen van vader op zoon en
van moeder op zoon. Zijn ouders, Gé
en Anja Koot én zijn grootouders van
beide kanten, dreven een winkel. Het
aanpakken en klantgericht bezig zijn
is de familie Koot een tweede natuur
geworden. Anja: 'Mijn vader was
groenteboer en we hadden een huis
houden van Jan Steen. Alles kon bij
ons, iedereen mocht mee-eten en er
was altijd volk. Hij was iemand die
geen blad voor de mond nam en dat
heb ik van hem overgenomen. Ik
stoot daardoor wel eens mensen te
gen het hoofd, al is dat niet de bedoe
ling. Ik ging op mijn vijftiende van
school en werd kapster. Eén ding wist
ik zeker: ik wilde geen man met een
eigen zaak. Als ik met een jongen uit
ging en hoorde dat hij aspiraties in die
richting had, maakte ik géén tweede
afspraak.'
Ze ontmoette Gé op een dansavond
in haar woonplaats Noordwijkerhout
en alles leek veilig: hij was typograaf.
'Ja,' mengt Gé zich in het gesprek,
'maar tijdens mijn militaire diensttijd
ben ik toch van gedachten veran
derd. Ik had wat tijd gekregen om na
te denken en ik wilde naar buiten.
Niet meer tussen die muren en in die
stank van loodzetsels bij de krant.
Het was intéressant werk, maar ook
beulswerk. Mijn ouders hadden een
melkzaak in Lisse en ik weet niet be
ter dan dat wij als kinderen ook altijd
moesten meehelpen. Vrije zaterda
gen. ik weet er niet van, maar ik heb
er nooit geen hekel aan gehad. Mijn
vader ventte nog met de zoge
noemde hondenkar. Een gemotori
seerde, maar mijn opa ging de deur
langs met een échte hondenkar met
vier poten ervoor. De melk werk af
getapt in een loopemmer en met een
scheppint mat je dan bij de klant de
melk in het pannetje. Het was de tijd
dat er nog drie, vier melkboeren in
dezelfde straat ventten. Toen de
melkhandelaar In Voorburg met pen
sioen ging en geen opvolger had, zijn
Anja en ik getrouwd en in die zaak
gestapt.'
'Gé ging de wijk In en ik deed de win
kel. Het was in het bégin heel moei
lijk,' vertelt Anja 'Vleeswaren en kaas
snijden, ik had het nooit gedaan. En
als de mensen om een pakje boter
vroegen, was dat geen Blue Band,
maar echte boter. Ik moest hun taal
echt leren,' Voelde ze zich niet beet
genomen, toen bleek dat ze toch in
een winkel terechtgekomen was?
'Nee, absoluut niet. Je moet er wat
van maken en ik vind met mensen
werken leuk. Meestal tenminste.' Gé:
:We woonden mooi centraal in Voor
burg. Tegen de stad aan, maar met
eeci weiland voor de deur, al lag daar
wel eens wat schroot en werd er
soms een oude auto in geflikkerd. Het
tij keerde toen de Utrechtse Baan
werd aangelegd, de snelweg tussen
Den' Haag en Utrecht. Om klachten
tegen geluidsoverlast te voorkomen
werd een gedeelte van de wijk afge
broken en daar zat ik. Huizen weg.
klanten weg. Bij de gemeente hoefde
ik niet aan te komen, je zoekt het
we? We hadden geen baan meer en
geen huis. In het begin huurden we
de zaak. Zeven /aar, zei ik tegen Gé,
langer bli/f ik niet op Texel.' Gé: 'We
hebben inderdaad de kans gehad om
een jaar of wat later in De Zilk te be
ginnen. Dichter bij de familie. Ik
dacht: eerst maar eens kijken of we
die twee bomen (dochter Edith en
zoon Arno) nog kunnen verplanten,
maar die wilden niet.' Arno lachend:
'Ik weet van niks, ik ben toen niet
maar uit, zeiden ze. Er zat gewoon
niks anders op dan de zaak te verko
pen. We bleven met lege handen zit
ten. Toen we de zaak overnamen in
1966 moesten we het melkquotum
kopen, maar een paar jaar later ging
door de sanering, zeg maar een soort
ruilverkaveling, het quotum eraf en bij
ons vertrek hadden we niks om door
te verkopen. Een vertegenwoordiger
in levensmiddelen tipte ons op een
leuk zakie op Texel.'
Anja: 'We waren er nog nooit geweest
en ik weet nog dat ik onderweg naar
Den Helder stéeds zat te hopen op
een lekke band. Dan konden" we te
rug. Voor mij stopte de wereld bij
Alkmaar. Wat daarna nog kwam, kon
nooit iets zijn. Bij de boot zei de ver
tegenwoordiger, die meegegaan was:
Ga maar kijken, daar ligt Texel. Ik
deed mijn ogen open en dacht: men
sen, wat een wind. Zou het hier altijd
zo waaien? En Oosterend, al die huis
jes zo dicht op elkaar, het leek Oud-
Leiden wel! Maar de contacten met
Cor de Jong en zoon Ger (van de
slijterij) waren goed en wat moesten
moest het allemaal snel. Ik weet nog
dat Sieme Keyzer, die toen bij bouw
bedrijf Cor Timmer werkte, op
zaterdagmiddag door de winkel liep,
waar alles nog op zijn plaats stond.
Moeten we hier maandag beginnen?,
vroeg hij ongelovig. In dat weekend
hebben we alles bij Barthimeushoeve
in dé schuur opgeslagen en maandag
kon er inderdaad begonnen worden.
We kregen een kassa met lopende
band en winkelkarretjes. We zijn
steeds met onze tijd meegegaan en
hebben daardoor overieefd. Iedere
vijf jaar hebben we verbouwd, iedere
keer werd de winkel groter en het
magazijn kleiner. In 1989 stopte Piet
Brouwer met zijn kruidemerszaakje
en hebben we zijn pand bij het onze
getrokken. Buurmans goed komt
maar één keer te koop. We konden
daardoor in de Peperstraat laden en
lossen. Dat was een hele verbetering.
Voordien moest het dwars door de
winkel, die dan stijf vol mensen
stond. Je joeg ze daarmee gewoon
gehoord.' Gé: 'We bleven. Achteraf
geen verkeerde beslissing, we voel
den ons wel thuis hier. Maar als ik er
nog aan denk hoe we in 1974 begon
nen. Ik moest gelijk aan de slag voor
het AGF-diploma (aardappelen,
groenten en fruit). Dat betekende 's
middags met de boot van vijven naar
Alkmaar, waar we les kregen in een
loenskamertje van een café achter
een kaasmakerij. Om negen uur ging
het weer plankgas terug naar de laat
ste boot. Voor de drogisterijpapieren
moest ik naar Leeuwarden. Ik over
nachtte bij een zwager in
Heerhugowaard en 's morgens stond
ik om half zeven weer bij de boot om
thuis direct aan de slag te gaan. Het
leren moest bij nacht en ontij gebeu
ren.'
'Na vijf jaar hebben we de zaak ge
kocht en het jaar daarop verbouwd.
Het magazijn werd bij de winkel ge
trokken, waardoor de winkel
oppervlakte verdubbelde en het
schuurtje werd magazijn. Er werd een
nieuwe riolenng dwars door de win
kel gegraven. Zoals gebruikelijk
weg. Een ramp. In 1982 stopte ook
Cees Timmer met zijn zaak en kregen
wij veel van zijn klandizie. In de begin
jaren moest je het echt van het hoog
seizoen hebben. In september viel
het gat en winterdag at je elkaar als
middenstanders gewoon op. Ik was
blij met de uitbreng buiten dorp die
we dan nog hadden.'
De uitbreng is intussen gestopt, le
dereen heeft een auto, maar op ver
zoek worden er nog wel boodschap
pen thuisbezorgd. Arno: 'We hebben
nog twee klantjes van oudsher in de
buitenwijk en die blijven wij verzor
gen. Ook bij ouderen in Strender Tuus
die het zelf niet meer redden. Of in
incidentele gevallen op een camping,
als de mensen alleen een fiets tot hun
beschikking hebben, wordt wel eens
een doosje afgeleverd. Als het maar
rond Oosterend is.'
Het zag er twee jaar geleden hele
maal niet naar uit dat de familie Koot
nu nog een doosje rond Oosterend
zou afleveren. Gé kampte al een paar
jaar met gezondheidsproblemen en
Arno had zijn eigen baan bij Zwitser
Leven. Wel had hij na twee jaar LTS
gekozen voor de detailhandels
school, 'want ja, hout en metaal,
meer was er toen niet en dat zag ik
helemaal niet zitten.' Toch koos hij na
de MDS Middelbare Detailhandels
school) voor een studie Commerciële
Economie aan de HEAO in Alkmaar.
'Ik woonde met een aantal vrienden
samen en wat mij betreft was het een
beetje té gezellig. Van studeren kwam
niet veel terecht. En met de MDS-
aanpak - van een dag tevoren je
proefwerk leren - kun je op de HEAO
met uit de voeten. Ik ben er na drie
kwart jaar dan ook mee gestopt. Ik
had het ook wel een beetje gehad
met uit huis wonen, tenslotte was ik
als jochie van veertien al naar de
overkant vertrokken. Je ontgroeit ook
je vriendenkring en dat begon ik bij
het stappen in het weekend goed te
merken, ledereen kende iedereen en
ik kende maar bar weinig mensen. Ik
vond dat niet leuk, ik wilde er weer bij
horen. En de mentaliteit van ons kent
ons spreekt me ook meer aan dan dat
afstandelijke wat ik in Noordwijker
hout meemaakte. Ik ben een halfjaar
tje thuis geweest voor ik In militaire
dienst moest en ben daarna weer
gaan studeren. Weer economie, maar
nu aan de Hogeschool van Amster
dam. Ik heb stage gelopen bij een
Amerikaans telecombedrijf. We ver
kochten telefoonlijnen en schakel
kasten. Het product was niet vatbaar
genoeg voor me, je kunt een
telefoonlijn niet vastpakken en over
dragen en dat is toch wat ik wilde.
Daarna heb ik een tijdje in een zaak
in relatiegeschenken gewerkt en uit
eindelijk belandde ik bij Zwitser Le
ven als aspirant-relatiebeheerder. In
die functie moest ik het contact on
derhouden en aanspreekpunt zijn
voor tussenpersonen in verzekerin
gen en pensioenen. Zeg maar tussen
Bremer Verzekeringen en de Maat
schappij. Ik woonde in de Apollolaan
in Amsterdam-Zuid en de afdeling
waar ik werkte liep als een trein. Toen
kwam de verhuizing naar Amstelveen
en kwam ik in een heel andere sfeer
terecht, Ik kreeg meer verantwoorde
lijkheid en de werkdruk werd groter.
Er was veel overwerk en ik voelde me
zo verantwoordelijk dat ik op mijn
prikklok altijd uren over had. Vaak zat
ik 's avonds als iedereen naar huis
was nog achter mijn bureau, omdat
ik dan lekker kon doorwerken zonder
gestoord te worden. Ik maakte het
natuurlijk veel te gek, kwam iedere
avond knock-out thuis. Pas toen mijn
lichaam protesteerde met een
enorme koppijn, besefte ik verkeerd
bezig te zijn. Nou had ik altijd al in
mijn achterhoofd dat ik misschien
ooit wel het bedrijf van mijn ouders
wilde overnemen, maar er was nooit
openlijk over gesproken. Van beide
kanten niet. Tot ik op een dag thuis
kwam en me opeens realiseerde dat
ze bezig waren de zaak te verkopen!
Er was een gegadigde die voor de
tweede keer kwam kijken en met
vrouw en kinderen al bezig was de
slaapkamertjes toe te wijzen. Soms
moet je ergens tegenaan lopen om te
beseffen dat je fout zit en ik dacht: nu
of nooit. Als de zaak eenmaal ver
kocht is, raak Ik er nooit meer aan.
Een paar dagen later heb ik van mijn
werk af mijn ouders gebeld en ge
vraagd of ze de verkoop wilden afbi
zen en mij een jaartje proeftijd wild
geven. Een half jaar kreeg ik en n
langer. Ik wist tenslotte hoe het er
de zaak toeging en als ik het met t
half jaar dan nog niet zou weti
kwam dat later ook niet. Ze hadd
gelijk. Ik verhuurde mijn huis in A
sterdam en mijn baas hield mijn baj
voor me vast. Hij gunde mij mijn kar
maar wilde me eigenlijk niet lat
gaan. Je kunt ieder moment terugk
men, zei hij. Je begrijpt dat dat
een geweldige opsteker voor n
was. Maar ik wist al gauw dat ik n
meer terug wilde. Ik had vanaf f
begin plezier in mijn werk in de
kei. De samenwerking met
ouders is prima en ik ben heel blij <j
ze me nog helpen, al botsen we
tuurlijk wel eens.' Hij lacht: 'Mijn
der en ik hebben dezelfde oogoi
Maar als we kibbelen, doen we
nooit waar de klanten bij zijn.' En
gen zijn ouders: 'Jullie hebben
al in de vingers, ik moet nog veel
ren.' Anja: 'Soms is een andere
heel verfrissend.' 'Soms wel, son
niet,' geeft Arno ten antwoord en
gaat verder: 'Het is hartstikke fijn d
ik uit jullie bagage kan putten. In
zomer moet ik bijvoorbeeld al vo
volgend jaar Pasen de zoetwar
bestellen. Hoeveel in godsnaam? I
chocoladeletters worden in januari
februari al klaargemaakt. Goed
schatten is heel belangrijk. Op is vi
diend, bij over moet geld bij.'
'Ik heb ook veel steun aan het pers
rteel. We hebben geweldig persons
dat al jaren bij ons is. Voor ons zijn;
hetzelfde als familie. Dat werkt
plezierig. Zij zijn flexibel naar ons
wij naar hen. Vanmiddag zitten a
vier de jongeren bij de telefoon,
wachten op de examenuitslag. 0
moet toch kunnen. Vertrouwen ov
en weer, ook naar en met de klante
Is de kracht van ons dorp. Toen laai
de pinautomaat kapot was, hebt)
we de mensen gewoon geld meeg
geven. Kom wel voor het week»
even terugpinnen, kregen ze
boodschap mee en dat deden ze,
dat ze op dat moment geholpen w
den. Met vreemden doen we dat r,
tuurlijk niet. Een toerist had gehoo
dat vaste klanten soms bij een om
wacht tekort wel eens wat op de
mochten zetten en wilde dat o
eens proberen. Toen dat niet da
ging werd hij bijzonder onheus en n
dat hij wel wist dat we verschrik!
lijk klantonvriendelijk waren. Ik a
woordde: meneer, dan heeft u
toch gelijk gekregen? Een ander»
haar briefje met het statiegeld bed
verloren toen ze bij de kassa kwi
ƒ24,50. Best de moeite. Ik kan
natuurlijk niet zomaar uitbetalen
der bewijs, maar een paar dagen
ter vonden we het briefje in het
met snoepwaar. Ik heb gelijk die ld
opgebeld met de blijde tijding. Zoi
geeft een goed gevoel.'
Zijn Anja en Gé Koot van plan n
binnenkort helemaal terug te tra
ken? Gé: 'Bij een ander waren we
al lang uitgeweest, maar je eig
zoon wil je toch zoveel mogelijk h
pen. Maar veel dingen hebben we
uit handen gegeven en dan merk
dat er snel uit bent.' Hij knikt bedad
zaam en zegt dan: 'Het voelt goe
We geven de zaak met een gen :,r
hart over. Hij redt het wel.'
ge
nl
ki
ere
rai
>,l le
en
iï
I
Ten behoeve van de aanleg van f
route Nieuwlanderweg-Postw
(bij de huidige rotonde) Is ooite
'doorbraak' In de Ruigendljk g
maakt De Ruigendijk (waarmee!
strook duinen en niet de ernst
liggende gelijknamige weg is b
doetd) is echter een seconds!
waterkering. Als bij een extrwi
stormvloed de Eierlandse potó
onder water zou lopen, zou i
water vla het gat in de Rulgend
ook het poldergebied ten zukk
daarvan kunnen binnendringt
Het Hoogheemraadschap ha
daarom besloten de doorga o
afsluitbaar te maken. a
Ter weerszijden van de weg kom
keermuurtjes. Tussen beide muurtj e
passen schotbalken, die kunnen wo t
den aangebracht als de nood aani c
man komt. Het wordt dus een coV
ure, ongeveer gelijk aan het tyj
waarmee vroeger de dijk rond!
haven van Oudeschild kon wout
afgesloten. Vlakbij de doorgang kof
een loods waarin de schotbalken li
gen opgeslagen. Om een en ander
kunnen uitvoeren moet het fietsjk
worden verlegd en het wegprot
verbreed. Het college heeft besW
aan een en ander planologische ns
dewerking te geven, er vanuit gaan
dat het hoogheemraadschap d
kosten voor zijn rekening neemt.
In het kader van haar zomertouih
speelt Big Band Texel bij Paal 21
Vanaf 18.00 zullen vooral i®
liefhebbers aan hun trekken kom»
De gasten van deze keer t
trombonist Eric Blok, saxofonist J»
Winder en bugelsfreler Bas van#
Broek.
Als jochie van een jaar of tien sliep
Leo van Kuijl uit Den Helder in de
stal van hoeve 'Elba' van de fami
lie Terpstra, waar hij met andere
kinderen een bijbels kinderkamp
hield. Inmiddels is hij 46 jaar en
slaapt hij weer op Elba. Nu als be
woner en beheerder van het
Kamphuis. Anderhalfjaar geleden
namen hij en echtgenote
Hannemiek Elba over van Jan en
Paula Brouwer, onder voorwaarde
dat ze de evangelische traditie zul
len voortzetten. En dat gebeurt. Als
de verslaggever een kijkje neemt,
bivakkeert er net een christelijke
groep kinderen uit Den Helder.
Elba, de voormalige hoeve aan
Zuidhaffel, is een markante combina
tie van gebouwen en terreinen. Ver
scholen tussen de bomen staat het
bijzondere huis, dat zich in haar lange
bestaan aan de omgeving heeft aan
gepast. Hier een daar een tikkeltje
scheef, maar wel statig en gelegen in
een schilderachtige omgeving. Een
stukje ernaast ligt het Kamphuis, het
gastenverblijf. De kinderen spelen op
het sportveld erachter. Overdag een
partijtje volleybal, 's avonds bij een
kampvuurtje. Er is zelfs een speciale
hangplek voor de jeugd, er ligt een
bootje en voor als het regent is er de
loofhut, waarin zelfs een grote groep
droog kan zitten. Van Kuijl vertoefde
regelmatig op Elba. Eerst als kind,
later als begeleider van andere evan
gelische jeugdgroepen uit Den Hel
der. 'We kampeerden in tenten en
kookten in een schuurtje. Later kwam
er een gebouw, dat werd uitgebouwd
tot het Kamphuis, een verblijfsruimte
waarin jaarrond gasten kunnen ver
blijven. Twintig jaar geleden zeiden
we al tegen elkaar dat als Jan en
Paula ermee zouden stoppen, wij het
graag wilden overnemen. We houden
van buiten wonen en vinden het leuk
om met gasten om te gaan.' Die kans
diende zich twee jaar geleden aan
toen ze hoorden dat Jan en Paula
ermee wilden stoppen en mensen
zochten die het in dezelfde geest wil
len voortzetten. Het kwam tot een
akkoord en nadat ze het logiesbedrijf
en de omliggende terreinen wat had
den opgeknapt werd de traditie
voortgezet. Inmiddels verblijven er
allerlei groepen. 'Van christelijke sig
natuur, maar ook andere gezelschap
pen, zoals familiereünies. Ze moeten
niet de beest gaan uithangen, maar
dat is tot nu toe nog niet gebeurd. We
zijn met opzet niet bij de VW aange
sloten, want dan weet je niet wat je
krijgt. We adverteren wel in de Visie,
het blad van de Evangelische Om
roep, want dat sluit meer aan bij de
doelgroep die wij zoeken. We exploi
teren het niet vanuit een bepaalde
geloofsrichting, maar op inter
kerkelijke basis. We dienen allemaal
immers één God. Via-via weet men
ons prima te vinden. We verhuren
bijna het hele jaar door. Er komt hier
van alles. We hebben hier zelfs een
kerk uit Zuid-Amerika gehad.'
De groepsaccommodatie biedt
plaats aan 31 gasten. De huurders
wordt niet het vel over de neus ge
haald. 'We zijn niet zo commercieel
ingesteld. Ook mensen met een
kleine beurs zijn welkom. We hebben
hier altijd één groep. Of dat nu een
grote of een kleine is. Het kan ook een
gezelschap van zeven mensen zijn.
Die zouden anders twee vakantie
huisjes moeten huren en dat kan duur
uitpakken. Het mooie is dat we hier
lekker veel ruimte om de deur heb
ben. Een ruim sportterrein, in een heel
landelijke omgeving', wijst de gast
heer over de tuinwatlen. 'We zijn een
gasthuis waarin mensen tot rust kun
nen komen en afstand kunnen nemen
van hun dagelijkse beslommeringen.
Een jeugdgroep kan zich hier ont
spannen, een familie komt tijdens een
reünie tot elkaar, een kerkenraad gaat
hier in retraite en er zijn ook mensen
die zich willen bezinnen. In die geest
hebben Jan en Paula het destijds
opgezet en zo willen wij het voortzet
ten. We horen regelmatig van gasten:
"We kunnen hier eindelijk even adem
halen, alle stress valt van ons af." Een
mevrouw uit het centrum van Rotter
dam sprak vol bewonderend over de
vogeltjes. Die had ze in geen jaren
horen zingen. Het is mooi dat we
mensen die ervaringen kunnen mee
geven. Het is heel leuk om dit te
doen. We onderhouden het gebouw
en het terrein, maken schoon en hel
pen een handje als dat nodig is. Wil
len ze bijvoorbeeld een video, dan
krijgen ze die van ons. In september
komt er een groep die heeft gevraagd
of we een ontbijt verzorgen. Dan
doen we dus.'
Een bezig bestaan, want naast het
beheer van Elba hebben beiden een
'gewone' baan. Leo als technisch
adviseur bij het Marinebedrijf in Den
Helder, dat het onderhoud doet voor
de Rijkswerf en Hannemiek als me
dewerkster bij accountantsbureau
B&B Van der Vis en De Boer in Den
Burg. Daarvoor werkte ze als
doktersassistente, wat soms goed
van pas komt. Voor behandeling van
schaaf- of andere wondjes draait ze
haar hand niet om.
Voorganger Slpkema van
Baptistengemeente vroeg eens of
Van Kuijl iets voor de jeugdgroep van
Eben Haezer in Den Burg kon doen.
'Dan moeten jullie eigenlijk een
nachtje blijven slapen. Maar als je het
echt goed willen doen moeten jullie
een heel weekend komen.' Zo kwam
het dat de Texelse jeugd een week
end bivakkeerde op Elba. 'Het was
hartstikke leuk. 's Morgens werd er
iets met de bijbel gedaan en 's mid
dags was er vermaak. Ze hebben een
bureau ingehuurd dat voor allertei
spelletjes zorgde.' De jeugdgroep
van Eben Haezer had het dat week
end reuze naar de zin, meldde bege
leider D. Verhagen uit Oudeschild
onlangs.
Buiten op het sportveld is de jeugd
groep uit Den Helder enthousiast aan
het volleyballen. Net als de gastheer,
is ook één van de leiders een terug
kerende gast in het op Elba. 'Het is
hier een prachtige omgeving, er is
hier veel ruimte om allertei dingen te
doen, het eiland biedt volop mogelijk
heden en we voelen ons hier thuis.
We worden altijd gastvrij onthaald en
je merkt dat de evangelische ge
dachte hier volop leeft. Dat spreekt
ons erg aan. Net als de prijs van de
accommodatie trouwens, die is erg
vriendelijk.' De reservering voor 2003
staat inmiddels in het boek.
Huize Elbe, gezien vanuit de achtertuin.