Onderwijzer Henk Janssen voelt zich thuis op Texe
6
'Geaardheid is hier nooit
een probleem geweest'
^nnwa
uit het Cabaret-café 4
■TEXELSE
COURANT'
om
gespoeld
I
m
Echtpaar Caspers wint klaverjass
Reumatoloog
houdt lezing
Raadscommissie
VRIJDAG 1 NOVEMBER 2002
Een paar jaar Texel en dan weer eens ergens anders kij
ken. Met die gedachte in het achterhoofd kwam de uit
Renkum afkomstige Henk Janssen in 1977 als leraar op de
School met de Bijbel (tegenwoordig De Akker) in Ooster
end op Texel. Wat deed hem van gedachte veranderen? De
warme omarming van de Oosterenders waardoor Janssen
snel ingeburgerd raakte? Of het overschot in het onderwijs,
waardoor er weinig kans bestond om ergens anders te gaan
werken? Plannen kun je altijd bijstellen is de mening van
de nuchtere Henk Janssen. Zijn ontmoeting met levenspart
ner Zeger Heikamp, het volksdansen en uiteraard het strand
en de zee zijn de elementen waar hij stuk voor stuk zijn hart
aan verloor. En hem anders deden besluiten.
Het is al wat later op de avond. Henk
Janssen, 48 ]aar, net terug van een
schoolvergadering, wijst op het fraaie
bloemstuk dat hij deze ochtend aan
geboden kreeg van zijn collega's.
Precies vi|fentwintig jaar geleden trad
hij in dienst op basisschool De Akker
in Oosterend. Geen groot feest, maar
een sobere viering, precies zoals
Janssen het wenste Mede uit res
pect voor een onlangs overleden col
lega. Om er toch een feestelijk tintje
aan te geven, was ook partner Zeger
Heikamp die ochtend op school uit
genodigd. Met een gezellig onder
onsje in de lerarenkamer werd Jans
sen op gepaste wijze in het zonnetje
gezet. Hoewel hij zelf had aangege
ven weinig ruchtbaarheid aan dit feit
te willen geven, stelde hij de aange
rukte taart wel zeer op prijs. 'Maar
volgens mijn gevoel hangt er nog iets
in de lucht. Ik zou niet weten wat,
misschien vergis ik me ook wel,
maar...'
Wel is het voor Janssen een dag om
even stil te staan en achterom te kij
ken. Zo wist hij al op jonge leeftijd dat
hij het onderwijs in wilde. Hoewel zijn
ouders het beslist niet breed hadden
en Janssen de middelste van negen
kinderen was. stonden zij er op dat
elk kind een kans moest krijgen om
door te leren. Dit betekende dat het
hele gezin meedraaide om dit te be
werkstelligen 'Mijn vader had een
agentschap van ochtend- en avond
bladen. Allemaal hielpen we mee,
gaandeweg kreeg je een eigen wijk
en verdiende op die manier je zak
geld. Daarnaast was mijn vader con
cierge op een school. Onze zomerva
kantie bestond voor een deel uit het
schoonmaken van de lokalen. De ta
fels en de stoelen, dat konden de kin
deren wel doen. Vader en moeder
deden het grove werk. En zoals ieder
uitje in een groot gezin gingen we op
zondag naar het bos Dan ging er een
groot kleed mee, een zak pelpinda's
en aanmaaklimonade. In feite heb ik
geen slechte jeugd gehad. Wel moes
ten we allemaal flink aanpakken.'
De wens om het onderwijs in te gaan,
bleef bestaan en na het afronden van
de HAVO stroomde Janssen door
naar de Pedagogische Academie in
Ede Dat kon in die tijd nog, omdat
deze onder hetzelfde bestuur viel als
de HAVO. Hiermee schoof de militaire
dienstplicht voor Janssen op totdat
hij volledig afgestudeerd was. Op 4
juli 1976 meldde hij zich als dienst
plichtige - de zogenaamde
studentenlichting - in Schaarsbergen.
Juist dat moment woedde er een
enorme bosbrand op de Veluwe,
waardoor Janssen die datum nooit
zal vergeten. 'Omdat we nog maar
net op de kazerne waren, mochten
we mets doen. Het vuur naderde en
toen het er echt om ging spannen,
werden we naar Ede gebracht om
daar de nacht door te brengen. Veel
van de dagmarsen die we daarna
maakten, liepen door het afgebrande
gebied. Na een paar dagen zag je het
jonge groen al weer tussen de zwart
geblakerde resten doorkomen.'
Amper in dienst kreeg Janssen een
licht ongeluk, waardoor hij een her
senschudding opliep. 'Tijdens een
oefening viel ik van een wagen af.'
Hoewel het maar een klein incident
was, werd Janssen direct als niet
volwaardig bestempeld en naar de
eenheid muziek gedirigeerd 'Dat
kwam zo: bij opkomst kon je aange
ven of je nog bijzondere dingen wilde
leren, ledereen probeerde natuurlijk
een zo makkelijk mogelijk baantje te
krijgen Ik had muziek opgegeven.
Mijn halve familie zat bij een drum
band, dus ik dacht: ik kan het wellicht
proberen. Mooier kon ik het niet tref
fen, een luizenleventje 's Morgens
muziek, 's middags sporten en regel
matig moesten we bij een plechtig
heid in het land spelen. Op de terug
weg naar de kazerne maakte je nog
wel eens iets leuks mee. Rolde je bij
een bruiloft binnen en dan was het
hup jongens, instrumenten pakken
en nog even een paar nummertjes
voor het bruidspaar spelen.'
In augustus 1977 zwaaide Janssen
af. Drie dagen later dan nodig was,
maar dat had hij er graag voor over.
De taptoe in Breda, waar ook het
dienstplichtige korps aan meedeed,
zorgde voor een mooi einde van een
fantastische diensttijd.
'Daarna maar eens kijken of ik ergens
als onderwijzer terechtkon. Ik had
drie keuzes: Leiderdorp, Haarlem of
op Texel. Een schoolvriend van mij
had op Urk gesolliciteerd en ik vond
het wel iets hebben om op - niet in -
Texel te solliciteren. Ooit zijn we een
keer op vakantie geweest in Den
Helder, waarin we één dag naar Texel
gingen om een rondje eiland te doen,
op de brommer. Het enige dat mij van
dat bezoek nog bijstond is dat we in
de Slufter een gigantische onweers
bui kregen. Het was helemaal zwart
boven de zee. Wel vond ik Texel toen
al iets bijzonders hebben, een beetje
afgesloten van de rest van het land.'
Janssen kreeg al snel een reactie op
zijn sollicitatie en werd uitgenodigd
voor een gesprek. Amper een week
daarna kreeg hij de toezegging en
werd het spullen inpakken om op 1
oktober te beginnen.
Renkum, waar Janssen vandaan
kwam, was een beetle vergelijkbaar
met Den Burg. Ook in die omgeving
moest je flinke afstanden fietsen om
ergens te komen. 'Wat ik in het be
gin wel moeilijk vond, was dat je na
negen uur niet meer van het eiland af
kon. Dat vond ik de eerste paar
maanden echt vervelend, tot ik dacht:
wat een onzin eigenlijk. Inmiddels
was ik al aardig ingeburgerd en had
ik al iets van als ik niet weg hoef. dan
ga ik hier helemaal niet meer weg. En
dat stond haaks op mijn eerdere
plannen, een paar jaar ergens zitten
en dan weer eens verder kijken.'
'Ook leuk was dat ik, zeker een aan
tal jaren, voor de meeste mensen hier
de nieuwe meester was. Die status
verlies je pas als er een ander komt.
In november hadden we de tien-
minutengesprekken. In die tijd had
den we vrij veel kinderen van kotter-
vissers op school. Speciaal voor die
ouders werden er ook gesprekken op
vrijdag gehouden. Kwam er een kot-
tervisser binnen van: zo, nu kom ik
eens even de nieuwe meester bekij
ken hoor. ik heb al zoveel over je ge
hoord.. In die tijd ging je ook nog op
huisbezoek. Kwam ik bij een al wat
ouder echtpaar dat wat problemen
had met een van de kinderen en wat
ik daar wel niet van vond Ja, wat kon
ik daar van zeggen? Ik was zelf nog
een snotneus, had helemaal geen le
venswijsheid. Als je een meester
bent, keken de mensen tegen je op.
of je de wijsheid in pacht hebt. Wat
dat betreft ben ik blij dat dat niet meer
zo is. Dat vond ik afschuwelijk.'
Na een half laartje vond Janssen het
Ze zijn met op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen hier
al zó lang dat ze nauwelijks meer
van een echte Texelaar zijn te
onderscheiden. Waar komen ze
vandaan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek Aange
spoeld dit keer; Henk Janssen.
Oosterend Daar ben ik heel wat jaar
tjes bij gebleven.'
De invoering van de basisschool in
1985, zorgde voor een interne ver
schuiving. Brasser was inmiddels
vertrokken en opgevolgd door Elias
Hordijk. In die tijd vergrijsde Ooster
end een beetje. Er werd met bij
gebouwd waardoor veel jonge gezin
nen naar Den Burg trokken, naar de
nieuwe wijk De Mars Hierdoor nam
het leerlingenaantal flink af. 'Voor
onze school betekende het dat we
van zes, naar vijf leerkrachten gingen.
We kregen combinatiegroepen en ik
kwam in een soort overgangs-
boventalligheid terechtJanssen kon
tot zijn geluk wel blijven en kreeg
groep 3 onder zijn hoede. Daarnaast
was hij ook inzetbaar in de overige
groepen. Hij heeft veel van die pe
riode geleerd- 'Het beroerde was dat
je ook nog eens het overschot aan
leerkrachten kreeg. Dus iedereen
bleef zitten waar hij zat. Als ik nog had
zalem van Texel... Oosterend is een
hechte, warme gemeenschap, die
een ieder accepteert zoals die is
Slechts één keer kreeg ik op school
een ouderpaar op bezoek dat er van
uit het geloof moeite mee had Maar
ik was er klaar mee en zei: God heeft
mii gemaakt zoals ik ben en ik heb het
geaccepteerd. Als jullie daar anders
overdenken, dan moet je er maar met
jullie dominee over praten. Ze hadden
ook geen moeite met mij als persoon,
als onderwijzer, maar vanuit het ge
loof vandaan. Want in de bijbel staat
dat. Nou ja. daar kon ik ze verder
ook niet mee helpen. Het is alleen
heel beroerd voor jezelf dat je je moet
verdedigen voor wie of wat je bent.
Want dat hou je toch. We zijn al zo
veel jaar samen en nog krijg ie din
gen achter je aan geschreeuwd. Ge
lukkig gebeurt dat niet veel en zeker
niet op Texel. Ons samenwonen is
hier nooit een probleem geweest. Ik
ben mezelf gebleven En als ik heel
eerlijk ben, ben ik zelfs ten positieve
veranderd Ik ben teveel met mezelf
bezig geweest en sinds ik samen
woon, valt dat weg. Kun je je op an
dere dingen richten. Op 14 augustus
1998 zijn we getrouwd. In de zomer
vakantie. Ik had er weinig ruchtbaar
heid aan willen geven. Wilde mijn
collega's ook met opzadelen met: oh
jee. nu moeten we naar het gemeen
tehuis met de kinderen. Maar al mijn
collega's, een delegatie van het be
stuur en veel ouders met hun kinde
ren zijn op de receptie geweest. Dat
doet je toch wel erg goed hoor. En als
er wat te doen was op school werden
we altijd samen uitgenodigd.'
Ook in De Koog woont Janssen al
Henk Janssen houdt van zijn beroep. 'Je bent altijd met kinderen bezig en je probeert ieder kind op een hoger plan te krijgen. Dat is je opdracht.
Zijn eerste echte baan en voor het
eerst van huis weg. Janssen had het
geluk dat er in Oosterend direct al
woonruimte beschikbaar was. Een
bovenwoning in de Botterstraat.
'Twee collega's woonden ook boven,
in het huis ernaast. Dus we zaten met
zijn drieën op een rijtje. Van deze en
gene kreeg ik wat spullen, een oud
bankstel, een eethoek en mijn eigen
bed nam ik mee. Zo ben ik begonnen.
Ik weet nog dat mijn collega's ston
den te kijken en tegen elkaar zeiden:
moet je eens zien, die begint nog
maar net en heeft al een televisie.
Toch wel grappig dat zulke dingen je
bijblijven.'
Ook zijn eerste werkdag bleef hem
bij, waarop hij kennismaakte met de
werkwijze van Brasser en de snelheid
waarmee in Oosterend nieuwtjes de
ronde doen. 'Brasser was toen nog
hoofd van de school. Ik kreeg de
derde klas onder mijn hoede. Niets
geen begeleiding, ik werd er zo inge
gooid. Brasser zei: je hebt je eigen
klas dus je zoekt het maar uit. Als je
vragen hebt. je weet waarik woon. Je
gaat je gang maar...', waarmee hij
Janssen de volle vrijheid gaf. Die
zelfde avond werd er bij hem aan de
deur geklopt. Het was Piet Bakker
van Excelsior. Ik hoorde dat je bij de
muziek zat, je moest maar komen.
'Nou, ik had zoiets van: eerst maar
eens een beetje wennen, dan zie ik
welHet was oktober, korte dagen en
lange avonden. Voorlopig was hij 's
avonds vooral nog veel met school
bezig.
'En ik moest natuurlijk zelf koken. Ik
hing regelmatig aan de telefoon om
moeders te vragen hoe ik dit of dat
moest maken. Links en rechts kwam
ik wat recepten tegen en dat pro
beerde ik dan uit. In die tijd ontdekte
ik de paprika's en champignons, wat
ik van thuis uit helemaal niet gewend
was. Heerlijk, gewoon lekker klunge
len voor jezelf. In het begin ging ik om
de veertien dagen naar huis totdat ik
hier een beetje m'n draai begon te
vinden en dan hoef je niet zo nodig
meer.'
tijd worden om eens wat te onderne
men. 'Kwam ik in contact met een
vrouw die op volksdansen zat. Van
het een kwam het ander. Ik heb ei
genlijk altijd iets gehad met dansen
en muziek. Ik moet ook altijd in be
weging zijn. Maar volksdansen, zeker
dat klompengedoe? Nee, zei ze. je
moet gewoon eens een keer met me
meegaan naar De Waal. Ik ging mee
en was meteen verkocht. Niets geen
klompengedoe, maar internationaal
volksdansen, dus uit Israël, Roeme
nië en vele andere landen.' Ook werd
hij in die tijd de vaste danspartner van
Geer Oosterhof, die op stijldansen zat
in de Bijenkorf in Oosterend. En zo
vulden de avonden zich met een ver
scheidenheid aan danspassen.
Daarnaast ontpopte hij zich als een
waar liefhebber van het toneelspel
'Vanuit het onderwijs had je rond Sin
terklaas het onderwijstoneel. Leer
krachten van verschillende scholen
deden daar aan mee. Dan werd er
voor het hele Texelse onderwijs in de
Burgemeester de Koninghal in Den
Burg een aantal voorstellingen opge
voerd. Dat was altijd heel leuk om te
doen. Dat gebeurde allemaal na
schooltijd. We konden dat blijven
doen totdat de vernieuwingen in het
onderwijs kwamen, waardoor er
meer vergaderd moest worden. Er
bleef te weinig tijd over om te oefe
nen, waardoor het een beetje dood
bloedde.'
Ondertussen was hij door de Jacob
Daalderschool benaderd om daar
aan het toneel mee te doen. Die had
den destijds een soort ouder
vereniging, die één keer in het jaar
een uitvoering verzorgde. 'Ik had daar
wel oren naar, maar het bracht me
wel in een lastig parket. Want je hebt
het fi/ne en het grove (de christelijke
school versus de openbare, red.), dus
een beetje pikant. Maar Brasser zei:
als jij denkt dat ye toneel moet spelen
en je vindt het leuk, dan moet je het
gewoon doen. Op een gegeven mo
ment deden er steeds minder ouders
mee en werd het losgekoppeld van
de school en kreeg je de toneelgroep
weggewild, had dat waarschijnlijk
niet eens gekund.'
Janssen zwijgt even. 'Toen zat ik op
een bepaald moment met mijn ge
aardheid en dan liep je in die tijd wel
een beetje vast. Je zat op een school
met de Bijbel. Voor mezelf wist ik dat
ik er hier niet mee naar buiten kon.
Dat was toch wel een dilemma. Ik kon
geen kant op, moest ik dan toch maar
weggaan? Waar naartoe? Naar de
stad? Ik ben geen stadsmens
Janssen liet het uiteindelijk maar op
zijn beloop. Komt tijd, komt raad. In
1984 kwam hij tijdens een strand
wandeling Zeger Heikamp tegen. De
vonk sloeg meteen over. 'Het meest
verrassende was nog wel dat hij uit
Rhenen kwam en ik uit Renkum, met
alleen de Wageningse Berg ertus
sen.' Voor Janssen brak een moeilijke
tijd aan. Want hoe moest dat nu ver
der? 'In mijn familie had ik het er ook
nooit over gehad. Achteraf wisten ze
het allang, maar als je er zelf niet mee
komt... Zeger kwam inmiddels bij me
over de vloer en we gingen wel eens
naar kennissen. Op een gegeven
moment kun je er met meer omheen.
Het gonsde al wat in Oosterend.
Mensen gingen via vrienden vragen.
Dan was het: goh, hoe zit het met
Henk, is-ie homoDaar hoef jij toch
geen antwoord op te geven, zei ik
dan altijd.' Uiteindelijk verhuisde
Janssen naar De Koog, waar hij bij
Zeger introk. Maar er was niemand
die hem vroeg hoe het nu in elkaar
zat, het werd stilzwijgend geaccep
teerd.
'Ik heb zeven jaar met veel plezier in
Oosterend gewoond. Mijn ervaring is
dat als Oosterenders met iets nieuws
geconfronteerd worden, er aardig
over gekletst wordt. Op een bepaald
moment is het geaccepteerd en dan
is het over. Er is niemand die me met
groet en er is niemand die er moeilijk
over doet. En dat is typisch Ooster
end. Dat kom je niet op andere plaat
sen tegen. Op Texel wordt er nogal
eens tegen Oosterend geschopt. Dan
is het ja, dat christelijke, of dat Jeru-
Foto Harry do Graaf)
weer heel wat jaren met veel plezier.
'Het voordeel van in De Koog wonen
is dat je wat meer los komt van je
werk. Je zit er wat verder van af. In
Oosterend waren er altijd wel kinde
ren die in het weekend bij je op be
zoek kwamen. We zitten nu ook wat
dichter bij het strand en het bos. Daar
gaan we vaak heen. We fietsen en
wandelen veel.' Tijd voortoneel heeft
Janssen met meer. Veel tijd wordt
gespendeerd aan het dansen. Beiden
zijn fanatieke linedancers, in De Koog
en in Oosterend. Daarnaast geeft
Janssen sinds 1995 dansles op de
volksdansvereniging in De Waal.
'Onze lerares, Gatske Ykema was in
verwachting en Wim de Bruin, die bij
het NIOZ werkt, moest onverwachts
nogal eens weg. Dus ja, wat gebeurt
er met je vereniging... Kwamen ze
aan mij vragen of ik wilde lesgeven.
In eerste instantie wilde ik wel inval
len, maar dat werkte niet. Vanaf die
tijd ben ik gaan lesgeven en dat doe
ik nog steeds, samen met Wim de
Bruin.'
'Na het wegvallen van collega Jacob
Zuydweg, een ingrijpende periode,
moesten we ons gaan bezinnen hoe
we het verder gingen doen.' Janssen
wilde wel eens wat anders en omdat
meer collega's er zo over dachten,
vond er een verschuiving plaats.
Janssen heeft nu een combinatie
groep 5/6 bestaand uit zeventien kin
deren. 'Dat was echt heel anders
maar wel leuk. Je werkt nu op een
ander niveau. Kinderen van die leef
tijd zijn veel mondiger en je kunt met
ze in discussie gaan. Het leraarvak is
een mooi beroep. Je bent altijd met
kinderen bezig en je probeert ieder
kind op een hoger plan te krijgen. Dat
is ook je opdracht. Een kind zich lek
ker te laten voelen en, heel belang
rijk, zelfvertrouwen geven. Dat houdt
toch in dat je met kinderen in gesprek
moet. Waar zitten bepaalde kinderen
mee. dat moet |e boven water zien te
krijgen. Vertrouwen winnen en veilig
heid bieden, dan kun je verder.
Boeiend. De ene keer lukt het beter
dan de andere keer. Je probeert ze
toch allemaal zo ver te krijgen dat ze
een stukie van je meekrijgen. Dat
geeft een goed gevoel. In die vijfen
twintig jaar heb ik heel wat kinderen
gezien. Op een bepaald moment krijg
je het gevoel: nu word ik oud. Dan
krijg je kinderen op school van ouders
die je zelf nog in de klas hebt gehad
'Texel is mijn thuis geworden. Ook al
word je nooit een echte Texelaar,
Texel is toch ook een beetje van ons.
Zo voelen we dat In de herfst
vakantie gaan we een weekje naar
Turkije, ons vaste vakantieadres,
even bijtanken voor de winter. Als we
dan weer terugkomen en op de boot
zitten, hebben we beiden zoiets van:
hè, we zijn weer thuis. Eén ding wil ik
eigenlijk nog wel kwijt. Ergens ben ik
een beetje mijn beroep mis gelopen.
Alc rte tijd anders was gewees
ik vast iets in de danswereld ge
Van het begin af aan heb ik iel
muziek gehad.' En dan: 'Wt
Uiteindelijk is het toch ook een
feest vandaag.'
Het gevoel van Henk Janssei
juist. Er hing iets in de lucht.
laatste dag voor de herfstval
bezorgden de kinderen uit alle
pen van basisschool de Akkei
een onvergetelijke dag Verplicl
kleed in een Turks kostuum ws
hem de ene na de andere verre
toegespitst op dansen, muzii
herinneringen uit de vijfentwinti
dat hij in dienst is van de school
een warm gevoel, warmer di
Turkse zon, ging Henk Jansse
dag naar huis.
Ingrid del e
Fenny en Rob Caspers hebben de
vierde competitieronde van Klaver-
jasclub Den Burg gewonnen. Met
de hoogste score van dit seizoen
deed het echtpaar goede zaken
voor het algemeen klassement.
Erik Jan Geus en John Vlaming blij
ven wel de ranglijst aanvoeren.
Fenny en Rob Caspers herstelden
zich uitstekend van de kleine inzin
king waarmee ze vorige week te ma
ken kregen. Met vier hoge scores
werd de ontstane schade voor het
algemeen klassement vakkundig ge
repareerd. Ze speelden 7405 punten
bij elkaar, de hoogste score van dit
seizoen. Het duo staat nu weer op de
tweede plaats in het algemeen
klassement.
Bas Tromp en Frans Stark zijn deze
competitie rustig gestart. Na drie
onopvallende, maar met slechte sco
res (het verschil tussen de hoogste en
de laagste avondscore was minder
dan 150 punten) haalde het duo nu
flink uit. Er werden 7144 punten bij
elkaar gespeeld, goed voor vijf plaat
sen winst in het klassement. Zij staan
nu zesde.
Nadat nieuwsgierige leden de score
van Eric Jan Geus en John Vlaming
hadden gezien, werd het tweetal flink
geplaagd. De algemene opinie was,
dat nu toch eindelijk de klad er een
beetje in was gekomen. Het tot nu toe
zo succesvolle duo haalde de score
van 7000 deze week namelijk nét
niet. De teller stopte op 6980 punten,
goed voor een derde plaats in deze
ronde en uiteraard ruim volde ,j
om de eerste plaats vast te ho
Marja en Martien Bakelaar w
zich na een matige start toch wi
de kelder van het klassement
hoog. Met een score van 6939
ten werden vijf plaatsen wins
boekt. Zij staan nu zeventi
Femmy Schuring en Frans Bos
len ook al een constant seizoen,
week behaalden zij de vijfde j
met 6882 punten, goed voor
plaatsen winst. Zij staan nu vijl
Het gemiddelde was met 6255
ten de beste seizoensscore ti
toe. Er werden 41 marsen gesp
Het klassement wordt nog sl
aangevoerd door Enk Jan Gei
John Vlaming, met ruim 1.500
ten voorsprong op Fenny en
Caspers. Het debuterende duo
Boogaard en Rob Stapersma
nog steeds derde.
De reumatoloog mevrouw Went»
Den Helder houdt woensdag 6
vember een lezing voor de Veren
van Reumapatiënten Texel Zi|
dat op een wat ongebruikelijk tijé
want de bijeenkomst begint om
uur. Locatie is de Schoutenzai
hotel De Lindeboom (ingang
Vismarkt) in Den Burg. Introduo
andere belangstellenden zijn wt
tegen een vergoeding van €3,-.
'Pip Barnard en Janien de Bruijn bespreken het lokale nieuws'
Je hoort wel eens zeggen dat alles op
Texel net even anders zou zijn dan
aan de overkant. 'Texel is aars' zeg
gen mensen die denken dat ze het
weten kunnen dan. Daarmee bedoe
len ze dat het er op het eiland alle
maal nét even vriendelijker, gemoe
delijker en minder opgewonden aan
toe gaat dan aan de overkant. En dat
heeft dan te maken met het feit dat
Texel een kleine en besloten gemeen
schap is, waar iedereen iedereen kent
en elkaar altijd weer een keer nodig
heeft, en met de gezamenlijke erf
vijand de zee. die ons in het verleden
meer dan eens de handen ineen heeft
doen slaan. Dan werden onderlinge
conflicten terzijde geschoven om ge
zamenlijk grote daden te verrichten.
En dat zij aan zij strijden voor de
goede zaak, zou zijn weerklank vin
den in het maatschappelijk denken
en de onderlinge verhoudingen. Het
gezamenlijk bevechten van de zee,
het gezamenlijk afhankelijk zijn van
invloeden van de overkant zou Texel
aars maken.
Maar gaat die vlieger nog altijd op?
Of doen wij ons groter voor dan we
in werkelijkheid zijn? Is het misschien
vooral een beeld dat wij graag ge
handhaafd zouden zien, maar dat al
sinds lang geen opgeld meer doet?
Er is inderdaad op de Bmnenburg
nog niemand in elkaar geslagen om
dat hij bezwaar maakte tegen het
rondrijden op opgevoerde Spartam-
ets. Maar terwijl Oosterend zich op
maakt voor het vijfjaarlijks feest van
de saamhorigheid dat volgend jaar
weer uitgebreid gevierd wordt, wordt
de enige andersdenkende predikant
die het eiland rijk is door een drei
gende onbekende uit zijn bed gebeld.
Anders dan Uitwaterende Sluizen
denkt de dominee er niet over te
zwichten voor de terreur, al had een
minder standvastig persoon zich al
lang een antwoordapparaat aange
schaft. Hoe anders moeten we zijn?
Ook op bestuurlijk niveau kunnen er
vraagtekens gezet worden bij het
anders zijn van het eiland. Het dua
lisme heeft toegeslagen en begint zijn
sporen na te laten. Wethouders zijn
geen lid meer van de gemeenteraad,
raadsleden zitten raadscommissies
voor die met per definitie meer uit
raadsleden bestaan. Maar hoeveel
stemmen er ook op hem zijn uitge
bracht, een raadslid hoeft daardoor
nog geen geroutineerd bestuurder te
zijn. Dat raadsleden de eigen
houder niet blindelings steune
goed - daar is het dualisme in a
instantie voor bedacht -, maar
raadsleden in drift de vergadi
verlaten gaat te ver. Zeker als er
ingrijpende punten als de verp
sing van het raadhuis en de
inrichting van het hart van Denl
op de agenda staan. De kiezer I
een stem gekozen om de zijne te
en dan laat die het om wat voo
den dan ook plots afweten.
Met het verlopen van het tij e;
begrotingsbehandeling in het voo
zicht, dienen duidelijke keuze
worden gemaakt en standpunte
worden ingenomen. De bo
groeien niet tot in de hemel, Sr
klaas bestaat met en voorzichtig!
lijkt geboden. De bevolking wil b'
en spelen en het is aan het gent
tebestuur om te kiezen welke va
twee het hardst nodig is. Er is
hoefte aan een daadkrachtig beü
en duidelijke standpunten. Maa'
lijkt of de raadsleden alleen maar
eigen stem willen laten horen, t
de raads- en commis
vergaderingen alleen maar bed
zijn om de politici in de gelegen
te stellen zich te profileren. Er wn
de verkeerde vragen gesteld er
antwoorden worden vervolgens
afgewacht. Niet dat dat erg is,
de antwoorden worden in eerste
stantie helemaal met gegeven. Inl
Haag heeft een dergelijke opstel
ervoor gezorgd dat het landsbesi
bijna een jaar lang niet heeft gel»
tioneerd. Hoe anders willen we;
Vanaf januari worden ook
commissievergaderingen uitgez
den via Radio Texel. Dan kunne:
kiezers letterlijk en rechtstreeks
ren hoe zij door de door hen geld
raadsleden worden bestuurd,
welke aarde dat valt zal bij de
gende verkiezingen moeten blijf
maar het kan geen kwaad als
raadsleden zich terdege realise
dat zij dan niet langer in de beslos
heid van het gemeentehuis zffi
maar dat hun verrichtingen op
voet te volgen zijn tot de kop va»
Afsluitdijk aan toe. Het is te hopen'
deze openheid zijn weerslag vinf
de kwaliteit van het bestuür. H
schien is het dan nog niet te laat1
in te grijpen.
Voor een dergelijk groter goed
schuiven wij graag onze zendtijdw
een later tijdstip.