Onderwijzer Henk Janssen voelt zich thuis op Texe 6 'Geaardheid is hier nooit een probleem geweest' ^nnwa uit het Cabaret-café 4 ■TEXELSE COURANT' om gespoeld I m Echtpaar Caspers wint klaverjass Reumatoloog houdt lezing Raadscommissie VRIJDAG 1 NOVEMBER 2002 Een paar jaar Texel en dan weer eens ergens anders kij ken. Met die gedachte in het achterhoofd kwam de uit Renkum afkomstige Henk Janssen in 1977 als leraar op de School met de Bijbel (tegenwoordig De Akker) in Ooster end op Texel. Wat deed hem van gedachte veranderen? De warme omarming van de Oosterenders waardoor Janssen snel ingeburgerd raakte? Of het overschot in het onderwijs, waardoor er weinig kans bestond om ergens anders te gaan werken? Plannen kun je altijd bijstellen is de mening van de nuchtere Henk Janssen. Zijn ontmoeting met levenspart ner Zeger Heikamp, het volksdansen en uiteraard het strand en de zee zijn de elementen waar hij stuk voor stuk zijn hart aan verloor. En hem anders deden besluiten. Het is al wat later op de avond. Henk Janssen, 48 ]aar, net terug van een schoolvergadering, wijst op het fraaie bloemstuk dat hij deze ochtend aan geboden kreeg van zijn collega's. Precies vi|fentwintig jaar geleden trad hij in dienst op basisschool De Akker in Oosterend. Geen groot feest, maar een sobere viering, precies zoals Janssen het wenste Mede uit res pect voor een onlangs overleden col lega. Om er toch een feestelijk tintje aan te geven, was ook partner Zeger Heikamp die ochtend op school uit genodigd. Met een gezellig onder onsje in de lerarenkamer werd Jans sen op gepaste wijze in het zonnetje gezet. Hoewel hij zelf had aangege ven weinig ruchtbaarheid aan dit feit te willen geven, stelde hij de aange rukte taart wel zeer op prijs. 'Maar volgens mijn gevoel hangt er nog iets in de lucht. Ik zou niet weten wat, misschien vergis ik me ook wel, maar...' Wel is het voor Janssen een dag om even stil te staan en achterom te kij ken. Zo wist hij al op jonge leeftijd dat hij het onderwijs in wilde. Hoewel zijn ouders het beslist niet breed hadden en Janssen de middelste van negen kinderen was. stonden zij er op dat elk kind een kans moest krijgen om door te leren. Dit betekende dat het hele gezin meedraaide om dit te be werkstelligen 'Mijn vader had een agentschap van ochtend- en avond bladen. Allemaal hielpen we mee, gaandeweg kreeg je een eigen wijk en verdiende op die manier je zak geld. Daarnaast was mijn vader con cierge op een school. Onze zomerva kantie bestond voor een deel uit het schoonmaken van de lokalen. De ta fels en de stoelen, dat konden de kin deren wel doen. Vader en moeder deden het grove werk. En zoals ieder uitje in een groot gezin gingen we op zondag naar het bos Dan ging er een groot kleed mee, een zak pelpinda's en aanmaaklimonade. In feite heb ik geen slechte jeugd gehad. Wel moes ten we allemaal flink aanpakken.' De wens om het onderwijs in te gaan, bleef bestaan en na het afronden van de HAVO stroomde Janssen door naar de Pedagogische Academie in Ede Dat kon in die tijd nog, omdat deze onder hetzelfde bestuur viel als de HAVO. Hiermee schoof de militaire dienstplicht voor Janssen op totdat hij volledig afgestudeerd was. Op 4 juli 1976 meldde hij zich als dienst plichtige - de zogenaamde studentenlichting - in Schaarsbergen. Juist dat moment woedde er een enorme bosbrand op de Veluwe, waardoor Janssen die datum nooit zal vergeten. 'Omdat we nog maar net op de kazerne waren, mochten we mets doen. Het vuur naderde en toen het er echt om ging spannen, werden we naar Ede gebracht om daar de nacht door te brengen. Veel van de dagmarsen die we daarna maakten, liepen door het afgebrande gebied. Na een paar dagen zag je het jonge groen al weer tussen de zwart geblakerde resten doorkomen.' Amper in dienst kreeg Janssen een licht ongeluk, waardoor hij een her senschudding opliep. 'Tijdens een oefening viel ik van een wagen af.' Hoewel het maar een klein incident was, werd Janssen direct als niet volwaardig bestempeld en naar de eenheid muziek gedirigeerd 'Dat kwam zo: bij opkomst kon je aange ven of je nog bijzondere dingen wilde leren, ledereen probeerde natuurlijk een zo makkelijk mogelijk baantje te krijgen Ik had muziek opgegeven. Mijn halve familie zat bij een drum band, dus ik dacht: ik kan het wellicht proberen. Mooier kon ik het niet tref fen, een luizenleventje 's Morgens muziek, 's middags sporten en regel matig moesten we bij een plechtig heid in het land spelen. Op de terug weg naar de kazerne maakte je nog wel eens iets leuks mee. Rolde je bij een bruiloft binnen en dan was het hup jongens, instrumenten pakken en nog even een paar nummertjes voor het bruidspaar spelen.' In augustus 1977 zwaaide Janssen af. Drie dagen later dan nodig was, maar dat had hij er graag voor over. De taptoe in Breda, waar ook het dienstplichtige korps aan meedeed, zorgde voor een mooi einde van een fantastische diensttijd. 'Daarna maar eens kijken of ik ergens als onderwijzer terechtkon. Ik had drie keuzes: Leiderdorp, Haarlem of op Texel. Een schoolvriend van mij had op Urk gesolliciteerd en ik vond het wel iets hebben om op - niet in - Texel te solliciteren. Ooit zijn we een keer op vakantie geweest in Den Helder, waarin we één dag naar Texel gingen om een rondje eiland te doen, op de brommer. Het enige dat mij van dat bezoek nog bijstond is dat we in de Slufter een gigantische onweers bui kregen. Het was helemaal zwart boven de zee. Wel vond ik Texel toen al iets bijzonders hebben, een beetje afgesloten van de rest van het land.' Janssen kreeg al snel een reactie op zijn sollicitatie en werd uitgenodigd voor een gesprek. Amper een week daarna kreeg hij de toezegging en werd het spullen inpakken om op 1 oktober te beginnen. Renkum, waar Janssen vandaan kwam, was een beetle vergelijkbaar met Den Burg. Ook in die omgeving moest je flinke afstanden fietsen om ergens te komen. 'Wat ik in het be gin wel moeilijk vond, was dat je na negen uur niet meer van het eiland af kon. Dat vond ik de eerste paar maanden echt vervelend, tot ik dacht: wat een onzin eigenlijk. Inmiddels was ik al aardig ingeburgerd en had ik al iets van als ik niet weg hoef. dan ga ik hier helemaal niet meer weg. En dat stond haaks op mijn eerdere plannen, een paar jaar ergens zitten en dan weer eens verder kijken.' 'Ook leuk was dat ik, zeker een aan tal jaren, voor de meeste mensen hier de nieuwe meester was. Die status verlies je pas als er een ander komt. In november hadden we de tien- minutengesprekken. In die tijd had den we vrij veel kinderen van kotter- vissers op school. Speciaal voor die ouders werden er ook gesprekken op vrijdag gehouden. Kwam er een kot- tervisser binnen van: zo, nu kom ik eens even de nieuwe meester bekij ken hoor. ik heb al zoveel over je ge hoord.. In die tijd ging je ook nog op huisbezoek. Kwam ik bij een al wat ouder echtpaar dat wat problemen had met een van de kinderen en wat ik daar wel niet van vond Ja, wat kon ik daar van zeggen? Ik was zelf nog een snotneus, had helemaal geen le venswijsheid. Als je een meester bent, keken de mensen tegen je op. of je de wijsheid in pacht hebt. Wat dat betreft ben ik blij dat dat niet meer zo is. Dat vond ik afschuwelijk.' Na een half laartje vond Janssen het Ze zijn met op het eiland gebo ren en getogen, maar wonen hier al zó lang dat ze nauwelijks meer van een echte Texelaar zijn te onderscheiden. Waar komen ze vandaan en wat bracht hen er toe zich blijvend op ons eiland te vestigen? In de rubriek Aange spoeld dit keer; Henk Janssen. Oosterend Daar ben ik heel wat jaar tjes bij gebleven.' De invoering van de basisschool in 1985, zorgde voor een interne ver schuiving. Brasser was inmiddels vertrokken en opgevolgd door Elias Hordijk. In die tijd vergrijsde Ooster end een beetje. Er werd met bij gebouwd waardoor veel jonge gezin nen naar Den Burg trokken, naar de nieuwe wijk De Mars Hierdoor nam het leerlingenaantal flink af. 'Voor onze school betekende het dat we van zes, naar vijf leerkrachten gingen. We kregen combinatiegroepen en ik kwam in een soort overgangs- boventalligheid terechtJanssen kon tot zijn geluk wel blijven en kreeg groep 3 onder zijn hoede. Daarnaast was hij ook inzetbaar in de overige groepen. Hij heeft veel van die pe riode geleerd- 'Het beroerde was dat je ook nog eens het overschot aan leerkrachten kreeg. Dus iedereen bleef zitten waar hij zat. Als ik nog had zalem van Texel... Oosterend is een hechte, warme gemeenschap, die een ieder accepteert zoals die is Slechts één keer kreeg ik op school een ouderpaar op bezoek dat er van uit het geloof moeite mee had Maar ik was er klaar mee en zei: God heeft mii gemaakt zoals ik ben en ik heb het geaccepteerd. Als jullie daar anders overdenken, dan moet je er maar met jullie dominee over praten. Ze hadden ook geen moeite met mij als persoon, als onderwijzer, maar vanuit het ge loof vandaan. Want in de bijbel staat dat. Nou ja. daar kon ik ze verder ook niet mee helpen. Het is alleen heel beroerd voor jezelf dat je je moet verdedigen voor wie of wat je bent. Want dat hou je toch. We zijn al zo veel jaar samen en nog krijg ie din gen achter je aan geschreeuwd. Ge lukkig gebeurt dat niet veel en zeker niet op Texel. Ons samenwonen is hier nooit een probleem geweest. Ik ben mezelf gebleven En als ik heel eerlijk ben, ben ik zelfs ten positieve veranderd Ik ben teveel met mezelf bezig geweest en sinds ik samen woon, valt dat weg. Kun je je op an dere dingen richten. Op 14 augustus 1998 zijn we getrouwd. In de zomer vakantie. Ik had er weinig ruchtbaar heid aan willen geven. Wilde mijn collega's ook met opzadelen met: oh jee. nu moeten we naar het gemeen tehuis met de kinderen. Maar al mijn collega's, een delegatie van het be stuur en veel ouders met hun kinde ren zijn op de receptie geweest. Dat doet je toch wel erg goed hoor. En als er wat te doen was op school werden we altijd samen uitgenodigd.' Ook in De Koog woont Janssen al Henk Janssen houdt van zijn beroep. 'Je bent altijd met kinderen bezig en je probeert ieder kind op een hoger plan te krijgen. Dat is je opdracht. Zijn eerste echte baan en voor het eerst van huis weg. Janssen had het geluk dat er in Oosterend direct al woonruimte beschikbaar was. Een bovenwoning in de Botterstraat. 'Twee collega's woonden ook boven, in het huis ernaast. Dus we zaten met zijn drieën op een rijtje. Van deze en gene kreeg ik wat spullen, een oud bankstel, een eethoek en mijn eigen bed nam ik mee. Zo ben ik begonnen. Ik weet nog dat mijn collega's ston den te kijken en tegen elkaar zeiden: moet je eens zien, die begint nog maar net en heeft al een televisie. Toch wel grappig dat zulke dingen je bijblijven.' Ook zijn eerste werkdag bleef hem bij, waarop hij kennismaakte met de werkwijze van Brasser en de snelheid waarmee in Oosterend nieuwtjes de ronde doen. 'Brasser was toen nog hoofd van de school. Ik kreeg de derde klas onder mijn hoede. Niets geen begeleiding, ik werd er zo inge gooid. Brasser zei: je hebt je eigen klas dus je zoekt het maar uit. Als je vragen hebt. je weet waarik woon. Je gaat je gang maar...', waarmee hij Janssen de volle vrijheid gaf. Die zelfde avond werd er bij hem aan de deur geklopt. Het was Piet Bakker van Excelsior. Ik hoorde dat je bij de muziek zat, je moest maar komen. 'Nou, ik had zoiets van: eerst maar eens een beetje wennen, dan zie ik welHet was oktober, korte dagen en lange avonden. Voorlopig was hij 's avonds vooral nog veel met school bezig. 'En ik moest natuurlijk zelf koken. Ik hing regelmatig aan de telefoon om moeders te vragen hoe ik dit of dat moest maken. Links en rechts kwam ik wat recepten tegen en dat pro beerde ik dan uit. In die tijd ontdekte ik de paprika's en champignons, wat ik van thuis uit helemaal niet gewend was. Heerlijk, gewoon lekker klunge len voor jezelf. In het begin ging ik om de veertien dagen naar huis totdat ik hier een beetje m'n draai begon te vinden en dan hoef je niet zo nodig meer.' tijd worden om eens wat te onderne men. 'Kwam ik in contact met een vrouw die op volksdansen zat. Van het een kwam het ander. Ik heb ei genlijk altijd iets gehad met dansen en muziek. Ik moet ook altijd in be weging zijn. Maar volksdansen, zeker dat klompengedoe? Nee, zei ze. je moet gewoon eens een keer met me meegaan naar De Waal. Ik ging mee en was meteen verkocht. Niets geen klompengedoe, maar internationaal volksdansen, dus uit Israël, Roeme nië en vele andere landen.' Ook werd hij in die tijd de vaste danspartner van Geer Oosterhof, die op stijldansen zat in de Bijenkorf in Oosterend. En zo vulden de avonden zich met een ver scheidenheid aan danspassen. Daarnaast ontpopte hij zich als een waar liefhebber van het toneelspel 'Vanuit het onderwijs had je rond Sin terklaas het onderwijstoneel. Leer krachten van verschillende scholen deden daar aan mee. Dan werd er voor het hele Texelse onderwijs in de Burgemeester de Koninghal in Den Burg een aantal voorstellingen opge voerd. Dat was altijd heel leuk om te doen. Dat gebeurde allemaal na schooltijd. We konden dat blijven doen totdat de vernieuwingen in het onderwijs kwamen, waardoor er meer vergaderd moest worden. Er bleef te weinig tijd over om te oefe nen, waardoor het een beetje dood bloedde.' Ondertussen was hij door de Jacob Daalderschool benaderd om daar aan het toneel mee te doen. Die had den destijds een soort ouder vereniging, die één keer in het jaar een uitvoering verzorgde. 'Ik had daar wel oren naar, maar het bracht me wel in een lastig parket. Want je hebt het fi/ne en het grove (de christelijke school versus de openbare, red.), dus een beetje pikant. Maar Brasser zei: als jij denkt dat ye toneel moet spelen en je vindt het leuk, dan moet je het gewoon doen. Op een gegeven mo ment deden er steeds minder ouders mee en werd het losgekoppeld van de school en kreeg je de toneelgroep weggewild, had dat waarschijnlijk niet eens gekund.' Janssen zwijgt even. 'Toen zat ik op een bepaald moment met mijn ge aardheid en dan liep je in die tijd wel een beetje vast. Je zat op een school met de Bijbel. Voor mezelf wist ik dat ik er hier niet mee naar buiten kon. Dat was toch wel een dilemma. Ik kon geen kant op, moest ik dan toch maar weggaan? Waar naartoe? Naar de stad? Ik ben geen stadsmens Janssen liet het uiteindelijk maar op zijn beloop. Komt tijd, komt raad. In 1984 kwam hij tijdens een strand wandeling Zeger Heikamp tegen. De vonk sloeg meteen over. 'Het meest verrassende was nog wel dat hij uit Rhenen kwam en ik uit Renkum, met alleen de Wageningse Berg ertus sen.' Voor Janssen brak een moeilijke tijd aan. Want hoe moest dat nu ver der? 'In mijn familie had ik het er ook nooit over gehad. Achteraf wisten ze het allang, maar als je er zelf niet mee komt... Zeger kwam inmiddels bij me over de vloer en we gingen wel eens naar kennissen. Op een gegeven moment kun je er met meer omheen. Het gonsde al wat in Oosterend. Mensen gingen via vrienden vragen. Dan was het: goh, hoe zit het met Henk, is-ie homoDaar hoef jij toch geen antwoord op te geven, zei ik dan altijd.' Uiteindelijk verhuisde Janssen naar De Koog, waar hij bij Zeger introk. Maar er was niemand die hem vroeg hoe het nu in elkaar zat, het werd stilzwijgend geaccep teerd. 'Ik heb zeven jaar met veel plezier in Oosterend gewoond. Mijn ervaring is dat als Oosterenders met iets nieuws geconfronteerd worden, er aardig over gekletst wordt. Op een bepaald moment is het geaccepteerd en dan is het over. Er is niemand die me met groet en er is niemand die er moeilijk over doet. En dat is typisch Ooster end. Dat kom je niet op andere plaat sen tegen. Op Texel wordt er nogal eens tegen Oosterend geschopt. Dan is het ja, dat christelijke, of dat Jeru- Foto Harry do Graaf) weer heel wat jaren met veel plezier. 'Het voordeel van in De Koog wonen is dat je wat meer los komt van je werk. Je zit er wat verder van af. In Oosterend waren er altijd wel kinde ren die in het weekend bij je op be zoek kwamen. We zitten nu ook wat dichter bij het strand en het bos. Daar gaan we vaak heen. We fietsen en wandelen veel.' Tijd voortoneel heeft Janssen met meer. Veel tijd wordt gespendeerd aan het dansen. Beiden zijn fanatieke linedancers, in De Koog en in Oosterend. Daarnaast geeft Janssen sinds 1995 dansles op de volksdansvereniging in De Waal. 'Onze lerares, Gatske Ykema was in verwachting en Wim de Bruin, die bij het NIOZ werkt, moest onverwachts nogal eens weg. Dus ja, wat gebeurt er met je vereniging... Kwamen ze aan mij vragen of ik wilde lesgeven. In eerste instantie wilde ik wel inval len, maar dat werkte niet. Vanaf die tijd ben ik gaan lesgeven en dat doe ik nog steeds, samen met Wim de Bruin.' 'Na het wegvallen van collega Jacob Zuydweg, een ingrijpende periode, moesten we ons gaan bezinnen hoe we het verder gingen doen.' Janssen wilde wel eens wat anders en omdat meer collega's er zo over dachten, vond er een verschuiving plaats. Janssen heeft nu een combinatie groep 5/6 bestaand uit zeventien kin deren. 'Dat was echt heel anders maar wel leuk. Je werkt nu op een ander niveau. Kinderen van die leef tijd zijn veel mondiger en je kunt met ze in discussie gaan. Het leraarvak is een mooi beroep. Je bent altijd met kinderen bezig en je probeert ieder kind op een hoger plan te krijgen. Dat is ook je opdracht. Een kind zich lek ker te laten voelen en, heel belang rijk, zelfvertrouwen geven. Dat houdt toch in dat je met kinderen in gesprek moet. Waar zitten bepaalde kinderen mee. dat moet |e boven water zien te krijgen. Vertrouwen winnen en veilig heid bieden, dan kun je verder. Boeiend. De ene keer lukt het beter dan de andere keer. Je probeert ze toch allemaal zo ver te krijgen dat ze een stukie van je meekrijgen. Dat geeft een goed gevoel. In die vijfen twintig jaar heb ik heel wat kinderen gezien. Op een bepaald moment krijg je het gevoel: nu word ik oud. Dan krijg je kinderen op school van ouders die je zelf nog in de klas hebt gehad 'Texel is mijn thuis geworden. Ook al word je nooit een echte Texelaar, Texel is toch ook een beetje van ons. Zo voelen we dat In de herfst vakantie gaan we een weekje naar Turkije, ons vaste vakantieadres, even bijtanken voor de winter. Als we dan weer terugkomen en op de boot zitten, hebben we beiden zoiets van: hè, we zijn weer thuis. Eén ding wil ik eigenlijk nog wel kwijt. Ergens ben ik een beetje mijn beroep mis gelopen. Alc rte tijd anders was gewees ik vast iets in de danswereld ge Van het begin af aan heb ik iel muziek gehad.' En dan: 'Wt Uiteindelijk is het toch ook een feest vandaag.' Het gevoel van Henk Janssei juist. Er hing iets in de lucht. laatste dag voor de herfstval bezorgden de kinderen uit alle pen van basisschool de Akkei een onvergetelijke dag Verplicl kleed in een Turks kostuum ws hem de ene na de andere verre toegespitst op dansen, muzii herinneringen uit de vijfentwinti dat hij in dienst is van de school een warm gevoel, warmer di Turkse zon, ging Henk Jansse dag naar huis. Ingrid del e Fenny en Rob Caspers hebben de vierde competitieronde van Klaver- jasclub Den Burg gewonnen. Met de hoogste score van dit seizoen deed het echtpaar goede zaken voor het algemeen klassement. Erik Jan Geus en John Vlaming blij ven wel de ranglijst aanvoeren. Fenny en Rob Caspers herstelden zich uitstekend van de kleine inzin king waarmee ze vorige week te ma ken kregen. Met vier hoge scores werd de ontstane schade voor het algemeen klassement vakkundig ge repareerd. Ze speelden 7405 punten bij elkaar, de hoogste score van dit seizoen. Het duo staat nu weer op de tweede plaats in het algemeen klassement. Bas Tromp en Frans Stark zijn deze competitie rustig gestart. Na drie onopvallende, maar met slechte sco res (het verschil tussen de hoogste en de laagste avondscore was minder dan 150 punten) haalde het duo nu flink uit. Er werden 7144 punten bij elkaar gespeeld, goed voor vijf plaat sen winst in het klassement. Zij staan nu zesde. Nadat nieuwsgierige leden de score van Eric Jan Geus en John Vlaming hadden gezien, werd het tweetal flink geplaagd. De algemene opinie was, dat nu toch eindelijk de klad er een beetje in was gekomen. Het tot nu toe zo succesvolle duo haalde de score van 7000 deze week namelijk nét niet. De teller stopte op 6980 punten, goed voor een derde plaats in deze ronde en uiteraard ruim volde ,j om de eerste plaats vast te ho Marja en Martien Bakelaar w zich na een matige start toch wi de kelder van het klassement hoog. Met een score van 6939 ten werden vijf plaatsen wins boekt. Zij staan nu zeventi Femmy Schuring en Frans Bos len ook al een constant seizoen, week behaalden zij de vijfde j met 6882 punten, goed voor plaatsen winst. Zij staan nu vijl Het gemiddelde was met 6255 ten de beste seizoensscore ti toe. Er werden 41 marsen gesp Het klassement wordt nog sl aangevoerd door Enk Jan Gei John Vlaming, met ruim 1.500 ten voorsprong op Fenny en Caspers. Het debuterende duo Boogaard en Rob Stapersma nog steeds derde. De reumatoloog mevrouw Went» Den Helder houdt woensdag 6 vember een lezing voor de Veren van Reumapatiënten Texel Zi| dat op een wat ongebruikelijk tijé want de bijeenkomst begint om uur. Locatie is de Schoutenzai hotel De Lindeboom (ingang Vismarkt) in Den Burg. Introduo andere belangstellenden zijn wt tegen een vergoeding van €3,-. 'Pip Barnard en Janien de Bruijn bespreken het lokale nieuws' Je hoort wel eens zeggen dat alles op Texel net even anders zou zijn dan aan de overkant. 'Texel is aars' zeg gen mensen die denken dat ze het weten kunnen dan. Daarmee bedoe len ze dat het er op het eiland alle maal nét even vriendelijker, gemoe delijker en minder opgewonden aan toe gaat dan aan de overkant. En dat heeft dan te maken met het feit dat Texel een kleine en besloten gemeen schap is, waar iedereen iedereen kent en elkaar altijd weer een keer nodig heeft, en met de gezamenlijke erf vijand de zee. die ons in het verleden meer dan eens de handen ineen heeft doen slaan. Dan werden onderlinge conflicten terzijde geschoven om ge zamenlijk grote daden te verrichten. En dat zij aan zij strijden voor de goede zaak, zou zijn weerklank vin den in het maatschappelijk denken en de onderlinge verhoudingen. Het gezamenlijk bevechten van de zee, het gezamenlijk afhankelijk zijn van invloeden van de overkant zou Texel aars maken. Maar gaat die vlieger nog altijd op? Of doen wij ons groter voor dan we in werkelijkheid zijn? Is het misschien vooral een beeld dat wij graag ge handhaafd zouden zien, maar dat al sinds lang geen opgeld meer doet? Er is inderdaad op de Bmnenburg nog niemand in elkaar geslagen om dat hij bezwaar maakte tegen het rondrijden op opgevoerde Spartam- ets. Maar terwijl Oosterend zich op maakt voor het vijfjaarlijks feest van de saamhorigheid dat volgend jaar weer uitgebreid gevierd wordt, wordt de enige andersdenkende predikant die het eiland rijk is door een drei gende onbekende uit zijn bed gebeld. Anders dan Uitwaterende Sluizen denkt de dominee er niet over te zwichten voor de terreur, al had een minder standvastig persoon zich al lang een antwoordapparaat aange schaft. Hoe anders moeten we zijn? Ook op bestuurlijk niveau kunnen er vraagtekens gezet worden bij het anders zijn van het eiland. Het dua lisme heeft toegeslagen en begint zijn sporen na te laten. Wethouders zijn geen lid meer van de gemeenteraad, raadsleden zitten raadscommissies voor die met per definitie meer uit raadsleden bestaan. Maar hoeveel stemmen er ook op hem zijn uitge bracht, een raadslid hoeft daardoor nog geen geroutineerd bestuurder te zijn. Dat raadsleden de eigen houder niet blindelings steune goed - daar is het dualisme in a instantie voor bedacht -, maar raadsleden in drift de vergadi verlaten gaat te ver. Zeker als er ingrijpende punten als de verp sing van het raadhuis en de inrichting van het hart van Denl op de agenda staan. De kiezer I een stem gekozen om de zijne te en dan laat die het om wat voo den dan ook plots afweten. Met het verlopen van het tij e; begrotingsbehandeling in het voo zicht, dienen duidelijke keuze worden gemaakt en standpunte worden ingenomen. De bo groeien niet tot in de hemel, Sr klaas bestaat met en voorzichtig! lijkt geboden. De bevolking wil b' en spelen en het is aan het gent tebestuur om te kiezen welke va twee het hardst nodig is. Er is hoefte aan een daadkrachtig beü en duidelijke standpunten. Maa' lijkt of de raadsleden alleen maar eigen stem willen laten horen, t de raads- en commis vergaderingen alleen maar bed zijn om de politici in de gelegen te stellen zich te profileren. Er wn de verkeerde vragen gesteld er antwoorden worden vervolgens afgewacht. Niet dat dat erg is, de antwoorden worden in eerste stantie helemaal met gegeven. Inl Haag heeft een dergelijke opstel ervoor gezorgd dat het landsbesi bijna een jaar lang niet heeft gel» tioneerd. Hoe anders willen we; Vanaf januari worden ook commissievergaderingen uitgez den via Radio Texel. Dan kunne: kiezers letterlijk en rechtstreeks ren hoe zij door de door hen geld raadsleden worden bestuurd, welke aarde dat valt zal bij de gende verkiezingen moeten blijf maar het kan geen kwaad als raadsleden zich terdege realise dat zij dan niet langer in de beslos heid van het gemeentehuis zffi maar dat hun verrichtingen op voet te volgen zijn tot de kop va» Afsluitdijk aan toe. Het is te hopen' deze openheid zijn weerslag vinf de kwaliteit van het bestuür. H schien is het dan nog niet te laat1 in te grijpen. Voor een dergelijk groter goed schuiven wij graag onze zendtijdw een later tijdstip.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2002 | | pagina 6