Genieten levensmotto van 'Stijn van de markt'
Moeten stond niet in
haar woordenboek
Zonneweelde mooiste
huis op heel Texel
Aan-
gespoeld
1-1-2
IEXELSE
Beroepscommissie
wordt openbaar
Strender Cafeetje
in andere handen
Santa Lucia bij
Radio Texel
Uitslagen
De Cocksdorp
AMNESTY
J VRIJDAG 13 DECEMBER 2<X
'Als je me zoekt', zegt de uit Oosterleek afkomstige Stijn Geus,
'ik woon in het mooiste huis aan de rotonde in Den Burg.' Met
deze aanwijzing was het niet zo moeilijk om Stijn van de markt
te vinden. Sinds haar huwelijk woont zij al op Zonneweelde, het
huis met de rode kozijnen. Krap een half jaar na haar trouwen
lkreeg zij een ernstig ongeluk met de scooter. Drie weken lang
Jwas ze van de wereld en het herstel duurde lang. Vooral veel
blijven bewegen, je hele leven lang, kreeg zij als advies van de
behandelend geneesheer mee. De toen nog jonge, sterke
boerendochter nam dit advies goed ter harte. Tot op de dag
van vandaag is zij een actief deelneemster van meerdaagse
wandel- en fietstochten. Niets moet, lekker bezig zijn en overal
van genieten is haar levensmotto. Vastbesloten is Stijn Geus
honderd jaar te worden. Honderd jaar en drie weken.
r De wind slaat de regen tegen de ra
men, maar in Zonneweelde heerst
een behaagli|ke warmte. Stijn Geus
(61) heeft de houtkachel flink opge
stookt. Het hout knispert en knettert,
de poezen strekken zich lui uit, de
juiste sfeer voor het vertellen van een
verhaal, dat begint in Oosterleek, een
klein dorpje nabij Wijdenes. Waar
haar ouders een boerderij bewoon
den en melkvee hielden. Stijn was het
tweede kind uit het gezin Bemt, dat
uit zes meisjes bestond. 'Onder de
middag, als vader een tukkie deed,
was het mijn taak om het paard uit het
land te halen. Moest ik hem eerst in
de greppel zien te krijgen, want ik was
maar een klein opdondertje. Dan kon
ik op zijn rug springen en hield ik me
vast aan een touw dat om zijn nek
hing. Dan gingen we met gang het
Idorp door en een stuk de dijk langs.
Na een paar honderd meter had hij er
genoeg van en liep ie vanzelf weer
naar huis toe. Meestal zag de mees
ter me gaan en wist hij al dat Stijntje
weer te laat op school kwam. Echt
I spelen had je geen tijd voor want ik
hielp ook mee met hooien en het
melken van de koeien. Mijn andere
zusjes later ook, wij waren vaders
knechtjes.' Iets dat voor die tijd vrij
gebruikelijk was.
j Geus heeft mooie herinneringen aan
Oosterleek en haar omgeving, wat
niet wegneemt dat ze op vrij jonge
^leeftijd haar vleugels uitsloeg. 'Ik was
16 en zat op de huishoudschool in
Hoorn. Een fietstocht van ruim 13 ki-
lometer. Je ging altijd, zag nooit er
gens tegenop. In de hooitijd was het
helemaal vliegen. Dan had ik hooivrij
en fietste je tussen de middag zo snel
mogelijk naar huis. Evenzogoed
moest ik's morgens en's avonds ook
nog de koeien melken. Ik was altijd
in de weer.' Tot op een dag de direc
trice van de huishoudschool de klas
sen langskwam. Op zoek naar meis
jes die in de zomermaanden in
Limburg wilden werken op een kas
teel dat als hotel gebruikt werd. Stijn
bedacht zich geen moment en stak
haar vinger omhoog. 'Dat leek me
hartstikke leuk en kwam ik eindelijk
eens van die koeienlucht af, want ik
rook echt naar de koeien. Maar hoe
breng je dat thuis over aan je vader?
'Een paar dagen voordat ik daar naar
toe zou gaan, zei ik het pas... en dat
kwam natuurlijk slecht uit.' Haar va
der zag echter wel in dat het geen zin
had haar tegen te houden. 'Ik was
een eigenwijs iemand, deed graag
mijn eigen zin. Toen ik eenmaal het
huis uit was en vader zijn knechtje
kwijt, kocht hij een melkmachine. En
ik had een heerlijke zomer, in een heel
andere omgeving dan ik gewend
was.'
Tijdens de winter die volgde na het
tweede jaar Limburg zat ze op de
Volkshogeschool in Schoorl. Daar
ontmoette zij een meisje dat van
Texel kwam, Irene Roeper van Aken-
buurt. 'Ik vertelde haar dat ik 's zo
mers in Limburg werkte, maar al die
heuvels toch wel wat beklemmend
vond. Ik kon niet voor mij uitkijken en
ik miste de zee.' Kom dan op Texel
werken, zei Irene. Waarop Stijn ant
woordde: 'Zoek maar een baantje
voor me.' 'Met veertien dagen had ik
een brief dat ik in hotel Bos en Duin
kon beginnen. Dat was in 1959, 18
laar was ik toen. Na een paar maan
den werken kocht ik een scooter,
waarop ik af en toe naar huis ging.'
Het commentaar in Oosterleek was
niet mis. Op een scooter... wie deed
dat nou? 'Ze vonden het maar gek.
Toen kreeg ik ook nog eens verkering
met een zeeman, dat vonden ze ook
erg vreemd. De meeste meisjes
trouwden met jongens van het dorp
of uit de omgeving en bleven daar. Ik
ging eerst al naar Limburg en daarna
naar Texel op een scooter en met een
zeeman...'
Ik vond het heerlijk op Texel. Bij Bos
en Duin begon je om halfzes. 's Mid
dags werkte ik meestal in het strand
paviljoen op Westerslag.' Zeker drie
avonden in de week ging zij naar
Irene Roeper, die bij haar broer
woonde op De Hertenkamp. 'Dat
waren heerlijke avonden. We waren
jong en er waren altijd wel vriendin
nen of vrienden met wie we met zijn
allen ergens naartoe gingen. Dan
fietste ik terug door natuurgebied
Waalenburg, dat was toch zo mooi.
Je had toen nog van die kemphaan
tjes, waar ik altijd naar keek, en het
was zo rustig op het land. Dan ging
mijn hart open.' Tot eind september
kon ze bij Bos en Duin werken. Maar
ze wilde zó graag op Texel blijven, dat
zij naar het arbeidsbureau stapte.
'Kon ik in De Oranjeboom beginnen
bij de familie Breeuwer. Een leuke tijd.
Mevrouw Breeuwer hield ervan om 's
avonds laat, als zij klaar was met haar
werk, nog even een spelletje scrab
ble te doen. Dan gaf ze een klap op
mijn deur en was het: Stijn, zallen we
nog een spelletje scrabbelen? We
scrabbelden heel wat af in de nach
telijke uurtjes. En evenzogoed weer
vroeg op.' Niets moet is een begrip
dat zij leerde van mevrouw Breeuwer.
'Het woord moeten stond met in haar
woordenboek. Ze zei altijd: wil je...
Dat beviel me best. Vanaf die tijd heb
ik het woord moeten ook nooit meer
gebruikt.'
Lang niet iedereen had in die tijd al
telefoon. De familie Geus, goede ken
nissen van de Breeuwers. hadden
een zoon die op de grote vaart zat.
Ze hadden al een paar keer tegen
haar gezegd: A/s Klaas belt, zeg dan
even dit of dat. En ja hoor, op een
gegeven moment kreeg ik hem aan
de telefoon: Mef Klaas... Wat leuk, je
ouders ken ik al maar jou nog met.
Nou. zei Klaas, dan moeten we elkaar
maar gauw eens een keertje leren
kennen. Dus toen hij met kerst thuis
kwam, zijn we op stap geweest, ons
eerste afspraakje. Ik moet eerlijk zeg
gen dat hij me best een beetje tegen
viel. Hij was kort en vrij gezet. Maar
hij had mooi haar, dat maakte het
weer goed. En hij praatte zo gezellig.
We kregen verkering en ik leerde zijn
familie kennen. Zoals tante Kassa
Klaassenbos van Het Jachthuis in De
Koog, die ook nog wel personeel kon
gebruiken. Dus heb ik daar ook nog
twee zomers gewerkt en in de winter
maanden bij dokter Schalkwijk. Dan
logeerde ik bij de ouders van Klaas.
Klaas zag ik maar weinig. Het groot
ste deel van het jaar zat hij op zee en
in de maanden dat hij thuis was,
moest hij studeren. Dat was erg jam
mer, maar ja, het was nu eenmaal zo.'
'Toen ik Klaas net leerde kennen, was
hij derde stuurman en zat hij nog bij
de Hollandse Lloyd. Later stapte hij
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen hier
al zó lang dat ze nauwelijks meer
van een echte Texelaar zijn te
onderscheiden. Waar komen ze
vandaan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek Aange
spoeld dit keer: Stijn Geus-Benit.
over op de tankers van Muller. Als hij
studieverlof had, verbleef hij in
Vlissingen en logeerde hij bij Os
kamp, die hier vroeger directeur van
de VW was en goed bevriend met
zijn ouders. Dat ging zo door totdat
hij zijn eerste rang behaalde. Geluk
kig had ik mijn scooter, zodat ik een
paar keer naar Vlissingen kon Klaas
hoopte ooit kapitein te worden..
Geus zwijgt, bukt zich en gooit nog
wat hout op de kachel. 'Een keer of
vijf ging ik met Klaas mee Nooit een
hele reis, maar een gedeelte. Naar
Denemarken, Sicilië, Palermo, Rome,
Peru. Van het land zelf zag je meestal
niet zo veel, alleen de havens. Eén
van de weinige keren dat we werke
lijk iets van het land zagen, was toen
we via Dakar naar Midden-Afrika voe
ren De tanker lag voor de kust en kon
niet verder vanwege zandbanken.
Zijn we met een man of twaalf in een
motorboot gestapt richting strand, tot
we niet verder konden Die jongens
gingen allemaal het water in. dat tot
hun middel kwam. Omdat ik maar
een kleintje was, mocht ik bij Jezus
op de schouders, die mij naar het
droge bracht. Die longen was een
Spanjaard en heette Jezus. Dus ik
mocht elke keer met Jezus mee naar
het oerwoud. Prachtig zoiets.'
Stijn Geus: 'Ruim veertig jaar woon ik hier nu al. En na al die jaren vind ik bij thuiskomst nog steeds verse groenten ol gerookte slippies en poontjes op het aanrecht
(Foto Marry de Gma(t
op Sicilië. 'Dat duurde zo'n drieën
eenhalve week. Daarna zou het schip
doorgaan naarZuid-Afrika. Ik kon niet
verder mee. want ik had al gasten
besproken.' Vanaf het begin af aan
was Geus verknocht aan Zonneweel
de. Het pensionhoudster-zijn ging
haar goed af. Ze bekommerde zich
om haar gasten en vermaakte zich
prima. 'Het ging allemaal leuk tot half
juli. Toen vonden ze me naast de
scooter langs de Schilderweg Buiten
kennis. Van dat scooterongeluk kan
ik me mets herinneren. Waarschijnlijk
was ik op weg naar het Skillepaadje.
Rechts daarvan lag het veldje van
Aris van Boven, daar liepen altijd veel
fazanten en hazen, 's Avonds zat ik
daar graag een uurtje te lezen of van
de natuur te genieten. Hoe het ge
beurd is, ik weet het niet. Ze hebben
'Na twee jaar werd onze zoon Eric
Jan geboren. Eén keer ben ik nog
mee geweest op een reis, maar ik
vond het met prettig om mijn kind
zo'n lange tijd te missen. Daarna
kreeg ik nog twee dochters, Bianca
en Marion, en werd het een beetje te
druk om gasten te houden.' Op het
moment dat alles in het leven zonder
noemenswaardige problemen ver
liep, sloeg het noodlot toe. Klaas, die
maar één grote wens had, kapitein
worden op een tanker, werd getrof
fen door een hartaanval. 'Ze waren
toen zo'n vijf uur varen uit de kust van
Zuid-Afrika. 's Avonds om 12 uur
kreeg ik een telefoontje van de maat
schappij dat mijn man aan boord van
een dokterschip richting Walvisbaai
ging en 's morgens om vijf uur dat hij
overleden was. Hij werd maar 43 jaar,
'We kregen trouwplannen en konden
Zonneweelde, een klein pension,
huren en zo'n vijf jaar later kopen. De
naam hebben we nooit veranderd.
Toepasselijker kon het met, want het
is echt een zonneweelde in huis. De
kozijnen waren toen nog met rood,
dat was meer mijn idee. Rood vind ik
een mooie kleur. Voorheen, toen ik
jong was, werd ik altijd rooie ge
noemd. Echt goed rood was ik. Ik
durfde ook nooit rode kleding aan te
trekken, want dat vloekte bij mijn
haar.' Klaas vond het geen probleem,
het was weer eens iets anders, en
schilderde alles rood. Op 30 decem
ber 1962 zijn we getrouwd. Als huwe
lijksreis had Klaas een hotel in
Arnhem besproken. Wij 's avonds
met de boot van acht uur naar
Arnhem. Daar aangekomen, konden
we de trein niet uit, want de deuren
zaten dichtgevroren! Dat was die
beruchte strenge winter. Afijn, we
hebben het toch leuk gehad en de
volgende dag weer terug naar Texel.
We zouden de laatste boot halen en
oudejaarsavond vieren bij de ouders
van Klaas, inclusief de hele familie.
Niemand kwam. de wegen waren
spiegelglad. Wij kwamen ook met
verder dan Den Helder, want de boot
voer niet meer. Alle passagiers voor
Texel werden ondergebracht in hotels
en vierden noodgedwongen daar
oudejaarsavond. Dat vergeet je je
hele leven niet meer.'
Na een paar weken moest Klaas al
weer varen. Eind februari reisde Stijn
naar Wales om een deel van de reis
mee te maken. Eerst van Wales naar
Schotland en dan door naar Palermo
me naar het ziekenhuis vervoerd met
een gebroken kaak en een zware
schedelbasisfractuur.' Ook de rech
terkant van haar lichaam bleek ge
heel verlamd. Drie volle weken was
Geus buiten kennis en verkeerde in
levensgevaar Klaas, die op dat mo
ment op de Middellandse Zee zat,
werd in allerijl gewaarschuwd. Vanuit
Genua werd hij met een straaljager
overgevlogen naar Schiphol om zo
snel mogelijk bij haar te zijn. Toen
mijn vriendin Bep Breeuwer hoorde
wat er gebeurd was, is zij gelijk met
haar dochtertje hier in huis gestapt
om de boel waar te nemen. Want mijn
pension zat vol met gasten. Machtig
vond ik dat.'
'Eind september kwam ik weer thuis.
Er mankeerde van alles aan me. De
eerste paar weken verbleef ik bij mijn
schoonouders, maar ik wilde al snel
weer naar mijn eigen huis. Ik weet
nog dat ik in november een reis mee
maakte, toen was ik echt nog een
stumper aan boord Maar je moet
doorgaan. Ik ben een boerendochter,
in weer en wind opgegroeid, was erg
sterk en altijd buiten in de weer. Dat
heb ik trouwens nog. Ik moest van
dokter Staal mijn hele leven lang in
beweging blijven. Zo veel mogelijk
lopen, fietsen en zwemmen. En dat
doe ik. Ondanks mijn gestuntel hield
ik evenzogoed gasten en zodra ik
weer kon lopen, haalde ik mijn auto-
rijbewijs. Moet er met aan denken
zonder vervoer op Texel te zitten. Je
bent tijden bezig om ergens te ko
men. Op de scooter heb ik nooit meer
gezeten, Klaas zou geen moment
rust hebben als hij op zee was.'
erg jammer. Ik ben altijd optimistisch,
laat ook nooit zo snel de moed zak
ken maar toen was het toch wel even
moeilijk. Van de zestieneneenhalf jaar
dat we getrouwd waren, denk ik dat
we elkaar in tijd maar vijfjaar hebben
meegemaakt Daardoor ben ik wel
vreselijk zelfstandig, ik red me altijd.
Je moet wel. Mensen om me heen
zeiden: nu ga je zeker naar het vaste
land terug... Nee hoor, ik blijf mooi op
Texel, mijn kinderen zijn hier geboren
en ik voel me helemaal Texelaar. Echt
nooit spijt gehad van mijn keuze,
geen minuut.' Geus gooit nog wat
hout op het vuur 'Dat hout heeft me
nooit een cent gekost. Meestal komt
het bij de VEM vandaan. Nu ze met
Flevo bezig zijn, haal ik het daar op
met de auto en zaag ik het hier in
stukken. Heerlijk om zo bezig te zijn.'
Na de dood van haar man, zat Geus
met bij de pakken neer. De kinderen
eisten haar aandacht en met haar
sterke wilskracht sloeg zij zich er
doorheen. Ze nam her en der een
baantje aan en vulde zo de leemtes
op. Veel mensen kennen haar als Stijn
van de markt. Ruim 23 jaar hielp zij op
maandagochtend mee in de groente-
kraam van Jan Swier 'Jan Swier was
een zwager van mij. Toen hij overleed,
hield mijn zus het bedrijf en ben ik bij
haar in dienst gekomen. In de winter
hoefde ik nooit te helpen, want dan
was het met zo druk. Ik vond het al
tijd heel leuk om te doen en als er
kinderen bij de kraam stonden, gaf ik
nog wel eens een appeltje weg. Toen
ik twee jaar terug in maart weer be
gon. dacht ik: verhip, ik word vol
gende week 60, ik schei ermee uit
Dus aan het eind van de markt zei ik:
dit was vandaag de laatste keer. Het
beviel me best om de maandag
ochtend vrij te hebben, want ik heb
het nog druk genoeg. Een paar da
gen in de week breng ik voor Select-
vracht pakjes rond, één weekend in
de maand maaltijden voor Tafeltje
Dekje en met zes kleinkinderen -
beide dochters hebben een tweeling
- hoef je je ook met te vervelen. Grap
pig is wel dat er tegenwoordig zoveel
jongeren zijn die me groeten. Dan
denk ik: wie is dat toch? Vast een
appeltje van de markt. Ook krijg ik al
een paar winters lang een ansicht
kaartje van mensen die hier in de
zomer altijd bij de kraam kwamen.
Aan Stijn van de markt staat er dan
op. meer met. En die wordt door de
post bezorgd. Dat kan volgens mij
alleen maar op Texel.'
Met haar zusjes hield Geus een ste
vige band. A/aak' zijn' 2é mef evenë-"
menten op Texel te vinden. Eén van
hen komt al twintig jaar met Koningin
nedag. 'Dan is er overal feest in het
land, maar ze komt steevast met een
aantal dochters naar Texel voor de
zeven dorpenfietstocht. Ook 's zo
mers met de catamaranronde neemt
ze een paar kennissen mee, met wie
ze dan een appartementje huurt. De
laatste jaren blijven ze een hele week
en beginnen ze hier op Zonneweelde.
Bij Moederoverste. Doen we spelle
tjes en gaat de muziek knetterhard
aan. Dan is het hier echt feest hoor,
de hele week trek ik dan met de meis
jes op. Nou ja meisjes, ze zijn van mijn
leeftijd, iets jonger. Vandaar dat ze mij
Moeder Overste noemen
En wat dat in beweging blijven be
treft, Geus heeft er heel wat fiets- en
wandeltochten opzitten, waaraan ze
ook rustig in haar eentje deelnam.
Naast de Zeeuwse Eilandenvijf-
daagse en de Waddenwandeling
loopt ze ieder jaar de Strandzes-
daagse. 'Die is altijd heerlijk om te
doen, dan loop je van Hoek van Hol-
land naar Den Helder. Ik heb wel eens
een week gehad met alleen maar re
gen en wind, maar dat deert me niet.
Ik liep hem ook een paar keer met
Pons van Tongelen en Trijnie Boon.
En één keer met Bram en Lucie van
't Hooge De laatste zeven jaar loopt
zij de strandzesdaagse met vriendin
Sonja uit Den Haag, die zij ontmoette
tijdens een waddenwandeltocht.
'Vanaf die tijd kwam zij regelmatig
een weekend naar Texel. Gingen we
pieren steken in de Mokbaai, dat
vond ze altijd zo leuk. Daar had ze
nog nooit van gehoord Of vissen aan
het Noordzeestrand bij paal 8 met
een werphengel en kokkels zoeken
boven de Eendracht. Oh, die waren
zo lekker.'
'En zo af en toe ben ik nog wel eens
gids op de bus. Dan wijs ik de men
sen naar de lucht die hier toch effe
mooier dan ergens anders is. Hoe ik
daaraan kom? Vijftien jaar geleden
zou mijn zusje hier een dag komen
met de Plattelandsvrouwen. Op het
laatste ogenblik zei ze: joh Stijn, is het
niet iets voor jou om voorin de bus te
zitten en te gidsen? Dus ik voorin de
bus. Elke keer als ik iets vertelde,
kreeg ik applaus en werd na afloop
zo bedankt dat mijn zus zei: waarom
ga je niet naar de WV en probeer je
op een bus te komen? En dat lukte.'
De eerste jaren had Geus het er erg
druk mee. Nu het wat minder wordt
met de bustochten blijft er tijd over
voor andere dingen. 'Van jongs af aan
speelde ik accordeon. Elke zaterdag
morgen ging ik met Annie, mijn
oudste zusje, naar Hoogkarspel voor
accordeonles. Annie was precies vijf
tig weken ouder dan ik. Dat was
grappig, want veertien dagen per jaar
waren we van dezelfde leeftijd. Op
Texel was dat over. Er was nog geen
accoTcfeöfrtïub. En door dat ongeluk
wil mijn rechterkant met meer zo.
Achter het orgel gaat het beter, hoe
wel ik daar al jaren niet meer op heb
gespeeld. Sinds vorig jaar krijg ik les
van Bert Kemper. En bridgen doe ik
ook nog steeds heel graag. Inmiddels
al zo'n veertig jaar. Maandagavond in
Akenbuurt en donderdagavond in De
Koog.'
'De boerderij waar ik ben geboren
staat er nog. Het leuke is dat de
schrijver (en oud-verslaggever van de
Texelse Courant, red.) Alex Verburg er
nu woont. Zo'n tien jaar geleden
woonde hij hier nog in Oudeschild. Hij
wil alles in de oude staat terugbren
gen en neemt af en toe contact op
met een van ons. Dan wil hij weer iets
weten. Zelf ben ik er nog wel eens
geweest. Oosterleek is een schattig
dorpje, maar ik vind het altijd heerlijk
als ik weer op de boot naar Texel zit
Het eiland is alles voor me en
Zonneweelde is voor mij het mooiste
huis op Texel. Ruim veertig jaar woon
ik hier nu al. En na al die jaren vind ik
bij thuiskomst nog steeds verse
groenten of gerookte slippies en
poontjes op het aanrecht. Of, als ik
wat langer weg ben, een briefje met:
vis ligt in de koelkast. Dat vind ik zo
mooi... De keukendeur is nog nooit
vast geweest. Hoeft ook niet, want
buurman Dogger houdt alles voor me
in de gaten. Die past wel op.'
Stijn Geus is trots op zichzelf en haar
optimisme kent geen grenzen. Ze
buigt zich wat naar voren en met volle
overtuiging, een uitdagende blik in de
ogen, deelt ze mee- 'Ik wil honderd
worden, plus drie weken, die knjg ik
gratis want die ben ik buiten kennis
geweest.'
Ingrid de Raad
De zittingen van de Bezwaar- en
Beroepsschriftencommissie van de
gemeente zijn vanaf 1 januari 2003
openbaar. Uitzondering wordt ge
maakt als de privacy van de bezwaar
maker in het geding is, zoals bij be-
zwaarschriften die zijn ingediend
tegen besluiten op grond van de Al
gemene Bijstandswet, de Wet Voor
zieningen Gehandicapten en de
Huisvestingswet. Ook kunnen de
deuren van de zitting worden geslo
ten op verzoek van de voorzitter van
de commissie, een van de aanwezige
leden of een belanghebbende. Het is
dan aan de commissie om te beslis
sen of er inderdaad reden is om de
zitting met in de openbaarheid te la
ten plaatsvinden. Dat kan zijn in het
belang van de openbare orde, in het
belang van de veiligheid van de ge
meente, omdat persoonlijke redenen
ertoe noodzaken of indien openbaar
heid het belang van een goede be
handeling schaadt. De commissie
geeft advies aan het college van b en
w, dat vervolgens een besluit neemt.
Nadat de indieners van het bezwaar
schrift en andere belanghebbenden
zijn geïnformeerd, worden de beslui
ten openbaar gemaakt. Dinsdag
avond stemde de gemeenteraad in
met de openbaarheid. De PvdA had
een kritische noot in petto. 'Er wor
den nu zittingen openbaar gemaakt,
waarbij wordt geadviseerd over be
sluiten van het college die niet open
baar zijn. Daar zijn wij tegen', vond
Ene Hercules. Burgemeester Geldorp
had voor hem de mededeling dat de
Eerste Kamer in maart waarschijnlijk
zal besluiten dat openbaarheid ook
gaat gelden voor de besluiten van
burgemeesters en wethouders.
DAAR RED JE
LEVENS MEE
Het Cafeetje in Oosterend heeft per
1 januari volgend jaar een andere ei
genaar. De huidige eigenaars Johan
Eldermg en Roland Visser hebben de
zaak verkocht aan Arjan Trap, even
eens uit Oosterend. 'Een omwente
ling in mijn leven,' aldus Trap, die al
sinds zo'n acht jaar een groot deel
van zijn tijd het gezicht achter de bar
is. 'Het is het mooiste dat me kon
overkomen. Het Cafeetje is de huis
kamer van Oosterend en daar zou ik
geen ander in kunnen velen.' Met de
ludieke 'speulende' bekendmaking
door beide partijen tijdens Ouwe
Sunderklaas is een einde gekomen
aan de stroom geruchten.
In het (kinder)programma Pietelepote
van Radio Texel deze zaterdag aan
dacht voor het lichtfeest van Santa
Lucia. In de uitzending wordt contact
gezocht met de familie Kees en Maria
Kok in Zweden, waar dit feest wordt
gevierd. De kinderen Kok (Sara,
Sophie. Sandra en Jessica) vertellen
over het feest en zingen de bijbeho
rende liedjes. Pietelepote is te beluis
teren op zaterdag van 17 00 tot 18 00
uur, via Radio Texel, 106.1 FM.
Volwassenen
Groepen: 1 Winkelmeisjes, 2
Hondenfokkers, 3 Zwakste Schakel.
Paren: 1 Leefbaar Voortuin, 2 Vincent
de Boer, 3 Jeugdhonk. Enkelingen: 1
Remko Klem, 2 Man bijt hond, 3
Huiskamerfotograaf.
Kinderen
Groepen 1 Maisdoolhof, 2 Kerst
markt, 3 Koeien op rotonde. Paren: 1
De Vriendschap, 2 De Golfbaan, 3 De
Parkeerkaart. Enkelingen. 1 Leguaan
zoek, 2 Zwarte Piet.
International
Support our fight for human rights
www.amnesty.nl
