Herinneringen aan de watersnoodramp van 1953
mmmm
mmm
HfcfT- p
.TEXELSE y COURANT'
Sokken breien
Eieren
Veilige kerk
Gewend
rmm
'Water kwam ons al tot de middel'
Op pantoffels
Nuchter
Bizarre vangst
-
Veel winstpunten
bij dressuur
Conferentie over
scheepsrampen
Dorpentocht
Texels Belang
Uw droom-
keuken...
vindt u
in onze
showroom.
W Keuken
centrum
Texel
VRIJDAG 31 JANUARI 2003
herinner me die Februari-ramp nog
jei goed. De radio gaf berichten
>f, maar de buren vertelden elkaar
ze gehoord of gezien hadden,
ige mensen werden na de ramp
jeroepen te helpen aan de dijken
je Eendrachtspolder. Ik was veer-
jaar oud en zat op de huishoud-
ool. Er werden geen lessen gege-
maar er was werk genoeg om
te verlenen. Ik weet dat jongens
de landbouwschool naar de
idrachtspolder gingen om de
rderijen en de huizen schoon te
robben Ook meisjes gingen daar-
n. Op school werden de taken
jeeld. Ik ging met een groep meis-
I naar de Lindeboom (nu de
fcobank). In een kamertje moesten
Ihele stapels brood smeren en in
Jzen doen. Dat werd naar de werk-
§nsen op de dijk gebracht. Er gin-
>n ook melkbussen met koffie heen.
8 hebben ook dagen achter elkaar
SSken met aardappels moeten schil-
n. Er stonden grote wastobbes met
ichilde aardappels. Koud dat die
ers waren! En we hadden
pe mesjes om mee te schillen,
js we kregen koude handen. We
sbben ook zakken met wortels
ihoongemaakt. Hier werd eten
imppot) van gemaakt en naar de
■kmensen aan de dijk gebracht,
ok was er een Rampenfonds. Men-
in konden kleding en dekens (en
)ld?) die ze missen konden daaraan
Sven Ik ben in een schuur, weer met
Ölsjes van school, kleding aan het
(Zoeken geweest. In de schuur was
ijskoud en de kleding was dat
jk dus leuk werk was het niet. Ik
eet nog dat iemand uit het Texelse
Éipgebied kleding mocht uitzoe-
>n Ze kreeg dekens, beddengoed
Hvarme kleding mee. Die vrouw zat
ï'een kistje te huilen, dat heeft me
ypntroerd.. Later moesten we in de
Édwerkles sokken breien voor het
ampenfonds. Er moest, als ze klaar
aren, een bolletje stopwol in gedaan
orden, zodat daar later de sokken
iee gestopt konden worden. Ik zal
t alles nooit vergeten, hoe ik als 14-
rige meisje toch al hielp bij de
atersnoodramp.
Nel Witte-Smit
Iedereen beleefde de waters
nood op zijn eigen manier. Een
bloemlezing uit de reacties die
gestuurd werden aan de re
dactie van de Texelse Courant.
De verhalen over de waters
nood werden samengesteld
door Gerard Timmerman,
Harry de Graaf en Jeroen van
Hattum.
p de bewuste dag zou ik naar het
itrum van De Koog gaan om te
ikelen. Ik passeerde een paar
Iers en hoorde dat er auto's wa
in vertrokken richting polder De
Sndracht. Op mijn vraag of zij daar
an niet heen moesten, kreeg ik als
■woord 'laten die lui die er wonen
at zelf maar uitzoeken.' Ik kwam
iun Vennik tegen en we liepen De
oog uit. Er kwam een auto langs die
el naar De Eendracht ging om te
alpen. We konden instappen. Bij de
dracht aangekomen, waren er al
insen die uit de polder kwamen Je
an er eigenlijk niks doen. Ik kwam
iek Schoo en Bouke Kramer, de
penteboer van De Koog, tegen. Die
lp dat er al water over de dijk kwam.
Cijk maar naar de meeuwen die er bij
Ossen rondvliegen.' We kwamen bij
an boerderij. Die was verlaten en er
gen verschillende zaken die ze in de
aast wel hadden klaar gezet, maar
:aar ze met meer aan toe waren ge-
omen om mee te nemen. Ik pakte
an grote witte emaille schaal met
jftig eieren. Teun Vennik pakte een
(pllamp en melkzeef. Bij het terug-
aren door het water zagen we bus
an de weg kantelen. Er was geen
èvaar voor de inzittenden, maar la-
ir hoorden en zagen we dat er pa-
iek uitbrak. Het gevolg was dat ze
it de achterdeur en ramen sprongen,
in val kwamen en door het
(stromende water verdronken. Twee
an hen zag ik verdrinken. Ik her-
ende nog Redmer IJska. Opeens
ntdekte je dat het steenkoud was en
ijn we terug gegaan. De laatste vijf
)eter stond er zoveel druk op onze
Bnen dat we voetje voor voetje
joesten lopen. Veel mensen staken
un handen vooruit om ons te grij-
en. Toen we binnen hun bereik wa
in, werd ik gegrepen door politie-
nt Tromp. Er stond toen nog maar
ig centimeter water. De dijk-
Borbraak was al voorspeld door een
Pibtenaar van Rijkswaterstaat, maar
Ij, had geen gehoor gekregen in ei-
en kring.
i'e zijn weer met de auto naar De
loog teruggekeerd. Toen de polder
féer droog was, heeft Arie Bonne de
'eren, die in een greppel terecht
"iren gekomen, weer terug gevon-
h. Ze waren heel en allemaal nog
^gebruiken. Zelf kon ik later voor de
iuwen niets doen, maar in overleg
it de gemeente Texel stuurde ik
êchtig vers ingevroren wilde konijnen
aar de gevluchtte Zeeuwen die in
btels waren opgevangen.
Op zondag 1 februari 1953 was ik
acht jaar oud. Mijn moeder vertelde
ons (de kinderen) dat vader (Willem
van Sambeek, Schilderend 1) er met
was. Hij was die nacht uit bed ge
haald om bij het dichten van gaten in
de dijken te helpen. De storm en de
zee hadden daarvoor gezorgd. Meer
wist ze met. Als kind uit een goed
katholiek gezin ging ik die ochtend
om tien uur ter kerke. Toen ik ons huis
verliet, overviel mij een angstig en
beklemmend gevoel. Er hing iets
onheilspellends in de lucht. Ik haastte
mij daarom naar de kerk en was blij.
voor de eerste keer in mijn jeugdig
leven, dat ik in de kerk was. De goede
pastoor Persoon deed de mis. Ik
weet wel dat ik het gevoel had dat de
mis voor mij heel lang mocht duren.
Ik voelde mij veilig in die kerk en vond
het jammer dat de mis was afgelo
pen. Van het rampzalig gebeuren in
de Eendrachtspolder hoorden wij pas
later. Wie daar waren omgekomen,
wisten we niet, maar ons vader was
nog met thuis. Van enig communica
tie van hulpverlemngsdienten of over
heid was geen sprake. De angstige
spanning werd dan ook pas laat in de
middag gebroken toen ons vader
thuiskwam.
Joost van Sambeek
Tijdens de dijkdoorbraak was ik met
op Texel, maar aan het weekeinde
heb ik wel herinneringen. Op vrijdag
30 januari was ik op het gemeente
huis in Den Burg. Ik was daar om in
oude boeken van het bevolkingsre
gister een en ander na te pluizen
omtrent de Texelse vissers die in het
begin van de twintigste eeuw van
wege de slechte economische toe
stand het eiland verlieten. Het was
een belangrijke dag, want het was de
dag dat over de ruilverkaveling moest
worden gestemd. Op het gemeente
huis bleek duidelijk dat het geen ge
wone dag was. 's Avonds was ik op
bezoek bij de heer Jan Boom in
Oudeschild. Daar was op mijn ver
zoek ook een oude buurman van
hem. De buurman, ik ben zijn naam
vergeten, behoorde tot die groep vis
sers die naar Amsterdam-Noord was
verhuisd om daar emplooi te vinden
in die industrie die daar tot ontwikke
ling kwam. In 1903 was in Amster
dam de spoorwegstaking geweest.
Die bewuste buurman was erbij be
trokken geweest. Het was voor mij
een zeer interessant bezoek om bij de
heer Boom een ooggetuige te ont
moeten. Na dat bezoek ging ik nog
even bij de familie Heule (Rijkswater
staat) langs. Zij vertelden mij dat ze
een boeiend radioprogramma had
den beluisterd: de herdenking van de
spoorwegstaking van 1903!!!
De volgende dag omstreeks 13.00
uur ging ik per fiets naar Oudeschild.
Het viel me op dat ik vanwege de
hevige wind helemaal niet hoefde te
trappen. Toen ik op de boot tegen
over conducteur Kaczor een opmer
king maakte over de storm, ant
woordde hij: 'Och, we zijn hier wel
wat gewend. Zo bijzonder is het nu
ook nog niet!' De volgende dag, zon
dag. hoorde ik pas wat er die nacht
allemaal in ons land was gebeurd.
S. Schreur
yAs/s.:.y.y.:.,
Koningin Juliana tijdens haar bezoek aan de ondergelopen polder de Eendracht. Rechts naast haar Jaap Boon en uiterst rechts, met
ambtsketen, burgemeester C. de Koning.
Het was zaterdagmiddag. Ik zou nog
een aansluiting voor de kerktelefoon
aanleggen, maar ik heb de ladder
maar weer weggebracht. Ik durfde
met omhoog, want het werd nood
weer. Onderweg sprak ik Jaap Vla
ming (groot Jaap). Ze waren met de
kotter binnengekomen. Hij zei: 'Vre
selijk zoveel water. De haven stond al
blank.' Ik was pas een paar jaar ge
trouwd en woonde in een van die
kleine huizen in het Schoolstraatje.
Regen en wind, het lekte op de zol
der. Overal zette ik schaaltjes en pan
netjes om het lekwater op te vangen.
's Nachts werden we opgeschrikt
door vallende brokken steen. Bij Jo
Verseput en Wim Koopman, die een
paar huizen verderop tegenover ons
woonden, was de hele bovengevel
tot zolderhoogte op de straat geval
len. Je zag ze in hun onderbroekies
naar beneden staren. De volgende
ochtend was ik op tijd uit bed, want
ik wilde de nieuwsberichten horen. Ik
dacht dat er met die storm op zee wel
heel wat gebeurd zou kunnen zijn.
Toen hoorde ik van de verschrikke
lijke berichten uit Zeeland Dijk
doorbraken en mensen en dieren die
waren verdronken. Nu weet ik met of
de toestand op Texel ook nog ge
noemd werd, maar ik zei tegen mijn
vrouw dat ik nog even naar het plein
tje bij IJs Koppen bij het weerglas
wilde. Daar stonden vast wel men
sen. Ik wilde even horen wat er
gaande was. Ik schoot in mijn lange
zwarte winterjas en deed in de haast
mijn pantoffels maar aan. Op het
pleintje stond al een man of tien Ze
wisten al van de situatie bij de sluis
bij Oudeschild. Terwijl we stonden te
praten, kwam er een auto aan die bij
ons stopte. Er zaten twee mannen in.
Ze kwamen van het gemeentehuis,
moesten naar de Oostersluis, maar
wisten de weg niet. Ze moesten er de
toestand opnemen. Wij zeiden: 'mak
kelijk zat, je rijdt maar door Oost heen
de dijk op en je bent er.' 'Maar dat is
de Noordersluis', zeiden ze. Wij den
ken. 'Oh, maar dan moeten jullie naar
het sluisje bij het Wagejot tussen
Oost en de Kaap in.' Niemand leek
zin te hebben om mee te gaan. Ik
vroeg wat de bedoeling was. 'Even
de kritieke toestand opnemen en
meteen weer terug', zeiden ze. Ik
bood aan mee te gaan. Daar gingen
we. Eerst naar Zevenhuizen en toen
over het smalle weggetje naar de dijk.
Het laatste stuk daarvan loopt op af
stand parallel aan de dijk Soms zag
ik een hele golf water over de dijk
spoelen Bij de dijk aangekomen,
waren daar een man of acht bezig
zand in zakken te scheppen. Een van
de mannen van het gemeentehuis
liep het trappetje bij de dijk op, keek
er even en kwam terug naar beneden.
We zouden weer in de auto stappen.
'Hee', riepen de anderen tot me, 'wat
ben jij van plan. Weglopen?' 'Ja', zei
ik, 'ik loop op pantoffels.' 'O', zeiden
ze. 'daar kun je even goed op lopen.'
En het regende maar door.
Jan van Tees Smit zei tegen me dat
hij het in zijn rug had en daardoor
geen zakken kon sjouwen. 'Jij moet
ze maar naar boven brengen.' Daar
ging ik met mijn zondagse jas aan en
op pantoffels een zak zand voor de
buik sjouwend naar boven. Daar
kreeg ik de schrik van mijn leven,
want de zee stond aan de bovenkant
van de dijk en ik wist dat het nog een
half uur voor hoogwater was. Ik liet
de zak los en weg was hij. Had het
zin? Ik weet het niet, want wat er
onder water gebeurde, wist je met.
Maar een tijdje later had het wel zin
dat we er waren, lotussen waren er
al heel wat mensen bij gekomen. Er
kwam iemand aanrennen, ik meen
dat het Rentenaar was, die riep: 'Kom
gauw naar het sluisje, want daar is
een stuk van de binnenkant van de
dijk in de dijksloot gezakt.' Wij erheen
en dat was net op tijd. want in het
midden van de ontstane kuil borrelde
het zeewater al naar binnen. We heb
ben de hele kuil met zandzakken ge
vuld. Dat heeft wel een doorbraak
voorkomen, want wat er anders zou
zijn gebeurd, is met geen pen te be
schrijven. Hierna ben ik weer naar
huis gelopen. Om een uur of half vier
was ik, tot opluchting van mijn vrouw,
weer thuis. Die had de hele dag in de
angst gezeten, want niemand wist
waar ik was. De volgende dag ben ik
er weer heen geweest met laag wa
ter. Toen kon je zien wat een ravage
er was aangericht. Je kon je niet in
denken. waarom er geen doorbraak
is gekomen. De dijk was op een aan
tal punten bovenaan nog maar een
tuinwal breed. Iemand zei eens tegen
me dat er onder de dijk nog een eeu
wenoude wierdijk ligt en dat dat het
behoud is geweest. Het zou mogelijk
kunnen zijn, maar ik weet het niet.
Siem Dros
>>y,vXfcN wv*
Jan van Zwan Op deze oude foto's uit de Texelse Courant een ingestort huis en noodherstel aan de dijk.
'Het was 's morgens om negen uur
en ik kwam net uit de stal toen er een
man aan de deur stond om te zeggen
dat ik naar de dijk moest. Ik zou niet
meer weten wie het was, iemand van
het Waterschap denk ik. Ja, wat doe
je dan. Je pakt je rommeltje bij elkaar
en je zorgt dat je in De Cocksdorp
komt. Laarzen aan, schop mee, pak-
kie brood in je zak.' vertelt mijn va
der Henk Prins van hoeve Oud Duin
oord uit de polder Eierland. 'Ik stond
ergens bij het gemaal en heb wacht-
gelopen en zandzakken gevuld. De
zakken werden overal bij de boeren
vandaan gehaald en ik denk dat het
zand ergens uit een akker werd ge
graven. Daar was ik niet bij. Harm
Nieboer reed met een vrachtwagen
van Freek Dijksen, de vrachtrijder van
De Cocksdorp (hij woonde waar nu
schilder Graaf zit) de dijk op om de
zandzakken boven te krijgen. Dan
moest hij met een slinger de dijk weer
af, net langs het kanaal. Dat was een
huzarenstukje. Je kunt wel zeggen
dat die man met zijn leven gespeeld
heeft. Een ander waar ik diep respect
voor heb was eén van de Teeuwen.
Ja, zo werden ze genoemd. Bakker
was zijn echte naam. Heette hij geen
Piet-Leen van zijn voornaam? Weet
jij dat nog Jane? In elk geval, ik weet
dat die familie een beetje met de nek
aangekeken werd, maar hij deed wat
niemand anders durfde. Er was al een
beetje een gat in de dijk geslagen en
er moest eerst een zeil tegen de bui
tenkant om de dijk te beschermen en
daar moesten de zandzakken tegen
aan. Iedere keer als de golven terug
trokken liet hij zich in het gat zakken
om het zeil verder naar beneden uit
te rollen en een nieuwe zak op zijn
plek te duwen. Geen mens durfde
het, maar hij deed het. Zo leer je
mensen kennen. Net na de middag
liep de Eendracht vol en vrijwel met
een begon het water te zakken. Je
snapt het niet. Zo'n klein poldertje, 't
Was maar een emmertje vol vergele
ken bij al dat zeewater. Voor de dijk
bij De Cocksdorp was dat de redding.
We liepen nog maar op een heel smal
richeltje.' En zijn vrouw(mijn moeder)
vertelt: "s Middags stond hij ineens
weer achter me en ik wist niet hoe ik
het had. 'Waar kom jij vandaan,' zeg
ik. Een uur eerder waren er weer
mensen om nog meer zakken ge
weest en één van hen had gezegd de
Eendracht is ondergelopen en er zijn
vijf mensen verdronken. Ook die van
Prins met die grote ogen. Die hebben
we niet meer gezien. Ik wist niet hoe
ik het had. Ik zat daar met de kinde
ren en ik dacht: ik zal eerst maar met
ze gaan eten. 't Is al lang etenstijd. En
jij, zegt ze op mij wijzend, zat op de
raampost en vroeg Komt Arie
Timmer(de kruidenier) dan nog wel
langs met de boodschappen Geluk
kig. dan hoeven we tenminste geen
honger te lijden. Mijn vader besluit
zijn verhaal: 'Je snapt niet waar zo'n
stuk onverstand het idee vandaan
haalt om zoiets tegen je vrouw te zeg
gen. Ik had nog niet eens natte be
nen.' En ik? Ik ben tot op de dag van
vandaag dankbaar dat mijn ouders
me hebben aangehouden na zo'n
berekenend nuchtere opmerking.
Come Timmer-Prins
Bemanningsleden van de TX 14
'Grietje Trap' deden maandag nabij
de Engelse kust een bizarre vangst.
Terwijl ze platvis aan het sorteren en
strippen waren, verscheen er een
menselijke voet op de band. Het
schip voer op dat moment op 53.30
graden noorderbreedte en 2.30 gra
den westerlengte. Lang is de nog re
delijk gave voet niet aan boord ge
weest. Nadat een bemanningslid het
lichaamsdeel in afwachting van ver
dere maatregelen even op een luik
had gelegd, spoelde het met een
flinke golf weer overboord.
Overlevende M. Boogaard uit De
Koog deed kort na de catastrofe het
volgende relaas aan de verslaggever
van de Texelse Courant: 'Toen wij het
water zagen komen spoedden we
ons meteen in de richting van de
Eiertandse dijk. Niemand onzer had er
ook maar de minste erg in dat wij ons
hierdoor in groot gevaar begaven: wij
hadden immers via de dijk moeten
gaan. Achteraf gebleken hadden wij
helemaal met weg hoeven gaan, want
hoger dan een meter kwam het wa
ter rond de boerderij Zeeburg met.
We trokken over het pad waarover
men ons met autobussen had ver
voerd. Een man of tien stapten in de
bus, anderen sprongen op een trek
ker, er ging een luxe wagent/e rijden
en politie Tromp stapte op zijn motor.
Geen van de voertuigen heeft de
Eiertandse dijk kunnen halen. Op een
honderd meter werden zij door het
wild stromende water van de weg
gesleurd en in een sloot gedrukt. Wie
liepen achtereen autobus, misschien
met een man of dertig. Willem Dijker
liep naast me. Stond het ons bij de
boerderij nog niet eens tot onze
knieén, een meter of twintig verder
kwam het al boven de laarzen We
zagen voor ons mensen uit de auto
bus springen, toen wii de bus bereik
ten kwam het water ons al tot het
middel. Er liepen zo 'n dertig man vóór
ons. Ik zei tegen Willem Dijker: laten
we de schop maar in de bus gooien
Dat deden we en gingen verder. IJska
was de laatste van het ploegje dat
voor ons uitliep. Op een gegeven
moment zag ik zeker zeven man de
naast de weg gelegen sloot
inspoelen. Sommigen hunner kwa
men aan de andere kant van de sloot
op het onder water staande land weer
boven. Het water kwam al hoger en
de stroom was zo sterk, dat wij het
met meer op de benen konden hou
den. Ik begon te zwemmen. Dijker
ook Allebei kwamen we boven het
land, maar daar zakte Dijker weg en
ik heb hem niet meer gezien. Zwem
mend en drijvend wist ik de dijk vrij
dicht te naderen, hoe tang ik in het
water heb geworsteld weet ik met,
maar opeens zag ik een touw voor
me, ik trachtte het te grijpen, maar het
ging weer weg. Weer kwam dat touw
terug, maar weer kon ik er niet bij. De
derde keer wist ik het te pakken te
krijgen door me vooruit te werpen. Zo
werd ik gered.
e, «srtj;
De coupure in Oudeschild werd met zandzakken waterdicht gemaakt.
Marjon van der Feen. Priscilla
Noorlander en Noortje Duin reden
zondag alledrie vier winstpunten bij
elkaar bij de dressuurwedstrijden in
manege Akenburg. Marjon van der
Feen behaalde met haar paard Lobke
tweemaal een eerste prijs bij de B-
paarden. Bij de B-pony's waren er
twee eerste prijzen voor Noortje Duin
met Democraat. Priscilla Noorlander
werd met Flame twee keer tweede.
Ook Annemarie en Eva van der Linde
waren goed op dreef. Eva behaalde
met haar paard O Cocksboy Texel
twee eerste prijzen en twee winst
punten in de klasse Z1Annemarie en
haar paard Pride Silvano Texel be
haalden twee winstpunten en twee
eerste prijzen in de klasse M2. Verder
waren er twee winstpunten voor Bea
Dekker, Marieke Wuis, Pauline van
der Star en Desiree Witte
's Morgens nog behaalde Ellen Blom
met Okona drie winstpunten bij het L-
springen in Schoorl. Nathalie Rab
met Flashlight behaalde bij het B-
sprmgen drie winstpunten en geen
prijs.
Uitslag:
Blok 1: B-paarden 1 Marjon v/d Feen met
Lobke 178; winstpunt voor Evalien Wetenngs
163; tweede proef: 1 Marjon v/d Feen met
Lobke 180; winstpunt voor Feiko v/d Laan 156.
B-pony's cat d/e: 1 Noortje Duin met Demo
craat 177; 2. Priscilla Noorlander met Flame
176; winstpunt voor Maneke Wuis 162, winst
punt voor Desiree Witte 163, winstpunt voor
Annemarie Loos 157. tweede proef: 1 Noortje
Duin met Democraat 177, 2. Priscilla
Noorlander met Flame 169; winstpunt voor
Desiree Witte 157, winstpunt voor Maneke
Wuis 165.
Blok 2 M1-pony's. 1. Sifra v/d Vis met Padan
J53. tweede proef1Sifra v/d Vis met Padan
157, M1- en M2-paarden: 1 Annemane v/d
Linde met Pride Silvano Texel 166, 2. Gea de
Ridder met Nando 163. tweede proef: 1.
Annemane v/d Unde met Pride Silvano Texel
160: 2. Marloes v/d Vis met Newton 156+;
winstpunt voor Hansje v/d Kooi 156. Z1 - en 22-
paarden 1 Eva v/d Linde met O Cocksboy
Texel 182; tweede proef 1 Eva v/d Linde met
O Cocksboy Texel 180
Blok 3. L1 -cat B: 1Sylvia Eelman met Faranja
153; tweede proef: 1 Sylvia Eelman met
Faranja 160 L1- en L2-pony's: 1. Pauline v/d
Star met Starlight 159; tweede proef 1Joneke
Meyer met Baileys 166; winstpunt voor Pauline
v/d Star 162; winstpunt voor Uselotte Schoo
159. L1- en L2-paarden. 1. Bea Dekker met
Revanche 166; 2 Birgit Sassenburg met Kris-
jan 157; tweede proef: 1 Bea Dekker met Re
vanche 160; 2. Maren Kuyper met Vareja 158.
Onder de titel 'Zwart getij' wordt op
donderdag 13 en vrijdag 14 maart op
Terschelling een conferentie gehou
den over scheepsrampen. Een ramp
als met de tanker 'Prestige' voor de
Spaanse kust had ook in het
Waddengebied kunnen gebeuren.
Hoewel de overheid maatregelen
heeft genomen om rampen als deze.
waarbij olie of andere giftige stoffen
vrijkomen, te voorkomen en te be
strijden, zullen de gevolgen desas
treus zijn. Op het congres wordt ge
probeerd beter zicht te krijgen op de
potentiële gevaren. Centraal daarbij
staan de vragen hoe de risico's nog
verder kunnen worden terugge
bracht, welke rampenplannen er zijn
en hoe die in hun werk gaan. Spre
kers zijn onder meer medewerkers
van Rijkswaterstaat en het kust
wachtcentrum Den Helder, maar ook
komen rederij Vopak Shipping uit
Dordrecht, Greenpeace en het
bergingsbedrijf Smit aan het woord.
Namens het NIOZ spreekt dr. Kees
Booij. De discussies worden geleid
door de burgemeesters van de
Waddeneilanden, onder voorzitter
schap van burgemeester Geldorp
van Texel.
De raadsfractie van Texels Belang
bezoekt ook in 2003 alle Texelse dor
pen. De Cocksdorp is maandag 3
februari als eerste aan de beurt, le
dereen die iets op het hart heeft en
dit met de fractie wil bespreken is
vanaf 20.00 uur welkom in het
Eierlandsche Huis. Het is wenselijk
een afspraak te maken met fractie
voorzitter Piet Standaart, tel. 314761
In verband met de privacy wordt
steeds met één bezoeker tegelijk
gesproken.
