3rabantse Sjaan de Laat heeft nog steeds heimwee
I
J
'Had ik toen maar
i eer verstand gehad'
kan-
gespoeld
cht Texelse producten straks op internet
-
■TEXELSE
COURANT'
bedrijvigheid
Pieterse opent
nieuwe zaak
in Weverstraat
Kotter
DINSDAG 4 FEBRUARI 2003
ir 17-jarige kleindochter Mandy doet open en loopt vooruit
ir de woonkamer. Daar zit oma, in een makkelijke stoel, het
kwerk al aan de kant gegooid. Brabantse Sjaan de Laat, haar
:e haartooi gebonden in twee olijke staartjes is er klaar voor.
idy, die haar oma regelmatig bezoekt, blijft er gezellig bij
in als deze begint te vertellen over haar perikelen op Texel,
tig jaar geleden waagde Sjaan de Laat, ondanks haar twee-
d, de overstap. Alles en iedereen achterlatend die haar lief
s. Ze wende snel, maar heimwee naar Den Bosch bleef haar
sgeld plagen. Zo'n acht jaar bestierde zij samen met haar
imalige echtgenoot hotel-café De Oranjeboom in Den Burg.
|>r schade en schande leerde zij al snel de Texelse gebrui-
kennen. Het Oude Sunderklaasfeest was daar één van. Een
me fout' die breed uitgemeten in de krant werd verhaald,
r sappige Brabantse manier van vertellen doet Mandy menig
ir in schaterlachen uitbarsten.
woonden in Den Bosch, in een
htige flat aan de Jacob van
irlantstraat', vertelt Sjaan de Laat
Haar man werkte als vertegen-
lordiger voor een vleesfabriek in
st. Met worst en ham ging hij win-
Is en cafés af om de waren aan de
an te brengen. Het was met zijn
rste baan, hij was nogal avontuur-
01/an aard en ging een uitdaging
oit uit de weg. Zoals de overname
(1 een Italiaanse ijssalon in Sittard
het horecabedrijf van zijn ouders,
ilaas beschikte hij niet ovêr de no-
je zakelijke instincten, waardoor
smg avontuur verkeerd afliep. Maar
fiadden ze het goed. Een vaste
an, een mooie flat en een leuk con-
rt met de buurtjes. Tot haar man die
t hele land doorreisde, een keer op
xel terechtkwam. Bij Breeuwer, de
tenaar van hotel De Lindeboom.
hem, naast de afname van worst
jiam, een aanlokkelijk voorstel
ed. Hij was meteen verkocht.
im, zei hij enthousiast bij thuis-
mst, we gaan naar Texel, naar een
3nd! Sjaan werd het bang om het
rt. 'Wat moet je daar nou gaan
en?' reageerde ze. 'Ik was met
laad hoor, maar... ik wist niet beter
n dat een eiland bestond uit wat
nd, een paar huizen erop en water
ndom. Meer wist ik er niet van. Ik
i: wat ga ;e nou toch weer begin-
•n. We hebben drie kleine kinderen
dan naar een eiland... Ik ga niet
ré hoor, want ik krijg zo heimwee.'
ar had ze vroeger al last van als ze
jt haar zusters op vakantie ging.
ewel ze het altijd wel probeerde,
Ihet meestal uit op heimwee. 'Mijn
sters werden dan altijd kwaad want
[/noesten dan ook terug naar huis.
tl gingen we helemaal op de fiets,
rwe versierden met vlaggetjes,
Sr Maastricht. Kregen we beschuit-
mee met strooikaas, die we langs
kant van de weg opaten. Voor de
:ht zochten we een boerderij op,
ar we in het hooi mochten slapen,
flanks de lol en gein die we met
aar hadden, wilde ik na een week
veer naar huis. Dan zag ik de bos-
1 en miste ik ons papa zo ver-
frikkelijk. Wat ben je toch een trut,
lierden mijn zusters dan, heb je
er heimwee... We moesten dan
Jt terug, want ze lieten me niet al-
iWaarom kun je je vader en moe-
niet zo tang missen, vroeg mijn
ïder dan. Dat wist ik met, dat zat
ioon in me. Dat heb ik nog. Ik ben
raak met vrienden van hier op
sntie geweest, maar nooit langer
i twee weken.'
/ijl haar man zijn zinnen had ge-
op het pachten van het Texelse
icabedrijf, hield Sjaan haar poot
Ze. wilde haar familie en haar
iden niet missen. 'Op een gege-
Imoment had ik het al drie maan-
ltegengehouden en pap werd een
stje boos op me. Wat moet ik nou
ijou...! Pap, ik kan gewoon met
e en ik ga ook niet mee.' Haar
jrtjes, die wel wisten hoe hij in el-
ijt stak, zeiden ook al: Sjaan, je
jf met mee hoort Ze stond enorm
Sveestrijd, kon hem ook moeilijk
ien laten gaan. Op een gegeven
Jnent belde Breeuwer zelf. Hij
ak op haar in: 'Sjaan, je hoeft met
ct ja te zeggen, maar je kunt toch
gewoon eens komen kijken, want je
weet nog helemaal van niets.' 'Dat
weet ik wel, antwoordde ik, maar ik
ben gewoon bang om op een eiland
te wonen met mijn drie kindertjes.
Wat had ik daar nou te zoeken?'
Breeuwer hield aan en haalde haar
uiteindelijk over om op zijn minst
eens te komen kijken. 'Ik had me
mooi aangekleed, de kinderen ook en
we reden naar Den Helder. Ik was nog
nooit met een boot geweest en vond
het een heel avontuur. We hadden
een klein Volkswagentje en ik zeg:
pap, hoe komen we op de boot met
die auto? Ach, ik was ook helemaal
niets gewend. Het was een hele be
levenis voor mij en de kinderen. Zo'n
stampende boot, met van die brul
lende motoren eronder. In de verte
zag ik Texel liggen. Ik was helemaal
overdonderd door de aanblik en werd
er stil van. Ik zal ook nooit dat kleine
witte kerkje vergeten dat tegen de
horizon afstak. De boot legde aan in
de haven van Oudeschild. Pap wist
de weg en reed zo naar Den Burg,
naar de Groeneplaats. Ik keek mijn
ogen uit en dacht: mijn Jezus, waar
kom ik terecht... Van die kleine
stoepkes en een pomp op de brink en
alles oud... Ik wist niet wat ik zag,
eerlijk met. Geen brede trottoirs zo
als bij ons in Den Bosch maar van die
kleine steentjes. Op dat moment ver
anderde ik toch wel van mening.'
In De Lindeboom wachtte Breeuwer,
de eigenaar van De Oranjeboom, om
kennis met haar te maken en te pra
ten over de eventuele pacht. Het leek
allemaal wel aardig maar Sjaan kon
nog niet direct ja zeggen. 'Het bete
kende dat ik alles moest achterlaten
in Den Bosch. Mijn familie, mijn vrien
den... Ik kan er nog wel om janken.
Terwijl pap nog wat bleef napraten,
ging ik met de kinderen een rondje in
Den Burg doen. Het was net of je vijf
honderd jaar terug in de tijd stapte,
winkeltjes met kleine gele deurtjes, zo
popperig allemaal. Twee oude
mennekes op een bank in het zonne
tje. Dat had je in Den Bosch ook wel,
maar bij ons was het toch anders. De
vrouwen die hier liepen, droegen
lange rokken en hadden gebloemde
jurken aan. En ze stonden allemaal
stil en keken naar me. Zeker omdat
ik nieuw was, ze kenden me nog met.
Ze waren wel vriendelijk tegen me. Ik
vroeg waar toch dat kleine witte
kerkje stond. Dat bleek in Den Hoorn
te staan, in een ander dorp.' Dat had
Sjaan niet verwacht, een eiland met
meerdere dorpen. Wel zeven zelfs!
'We gingen naar huis en ik zat hele
maal vol van het kijken en alle indruk
ken.' In Den Bosch wachtten de buur
tjes vol spanning. Wat zou Sjaan er
van vinden, wat zou ze doen? Dat
werd snel duidelijk. 'Ik vertelde wat ik
allemaal gezien had en dat ik dacht
het daar wel te redden. Mijn buurtjes
zaten te janken, zo erg vonden ze het.
Had ik toen maar meer verstand ge
had, had er maar iemand opgestaan
en gezegd: laat het hem eerst maar
eens proberen... Als ik meeging,
kreeg ik tweehonderd gulden in de
week voor de kinderen en mezelf, als
extraatje. Misschien dat dat de door
slag gaf, want ik had nooit iets voor
mezelf, moest altijd overal om vra
gen. Dus ik nam de beslissing en
Sjaan de Laat met een zelfgemaakt borduurwerk.
moest het maar ondervinden.'
Het spektakel begon, alle huisraad
werd ingepakt en de verhuiswagen
gebeld. 'Er kwam een enorme vracht
wagen de straat inrijden. VTB stond
er met grote letters op, de Verenigde
Texelse Beurtdienst. De hele buurt
liep uit, want niet iedereen wist het.
Wat ga je doen SjaanIk ga naar
Texel, riep ik, helemaal naar Texel. Dat
is het einde van de wereld, schreeuw
den ze me toe. Nou, ik ga het probe
ren en als het niet wil, kan ik altijd nog
naar huis. Dat kon natuurlijk niet,
want je huis ben je kwijt. Je laat alles
achter, m'n vader en moeder moes
ten zo huilen. Dat vond ik het moei
lijkste, want ik hield heel veel van ze.'
Buurvrouw Hagens, die al wat ouder
was, had haar tas ingepakt en zei: 'Ik
ga een tijdje met je mee Sjaan, dan
kan ik je wat helpen tot je op orde
bent.' De verhuiswagen was geladen,
de deuren werden vergrendeld en
een paar uur later kwamen zij aan op
Texel.
Het was een hele overgang. De kin
deren waren nog jong en Sjaan ging
snel op zoek naar een geschikte
school. 'We zijn katholiek, zodoende
meldde ik ze aan bij de Jozefschool.
Op de eerste dag dat ik ze naar
school bracht, stond de meester ons
al op te wachten. Waf zien uw
kindertjes wit. kreeg ik als eerste te
horen. En ik dorst niks te zeggen. Ik
had willen zeggen: zien die van hier
dan bruin?' Kleindochter Mandy ligt
dubbel van de lach om die malle ver
halen van oma. 'Ja maar zo is het
toch, Mandy?' Ze is er nog steeds
een beetje verontwaardigd over.
De kinderen waren in ieder geval in
goede handen en ze snelde naar
huis, want de werkzaamheden in De
Oranjeboom draaiden ook door. Op
zondag was het allemaal wat minder
hectisch. 'Dan gingen we naar de
kerk. Na afloop van de kerkdienst lie
pen we naar huis en toen ik achterom
keek, kwam er een hele rits boeren
achter ons aan. Die kwamen in De
Oranjeboom een borreltje drinken,
dat bleek gebruikelijk. Ik vond dat wel
apart. Uit de kerk een borreltje...
Dronken ze een cb'tje, citroen
brandewijn, een sterke drank, heel
zoet. Ik kende het goedje niet, maar
het ging erin als water.'
De zaak liep goed. 'Pap kwam uit de
horeca, bij hem thuis hadden ze vroe
ger een café-biljart, dus hij had de
nodige ervaring. Daarnaast was hij
ook kok en hij kon koken. pico bello,
dat geef ik hem altijd mee. Hij kon zijn
geld verdienen met alleen maar ko
ken. Eerlijk waar, als de beste. De
mensen waren altijd vol lof over het
eten. We konden twaalf gasten her
bergen in De Oranjeboom en hadden
drie meisjes in dienst. De hele dag
hielp ik mee. Met schoonmaken, be
dienen en achter de bar staan. Heb
je wel eens van een droogbloeier
gehoord of een smoelensmidElke
dag gebeurde er wel iets wat ik nog
nooit had meegemaakt 's Avonds
zat ik altijd onder de plekken van de
nervositeit. Want je wilde alles goed
doen. Je rende de hele dag en je was
nooit klaar.'
Hard werken was haar niet vreemd.
Ze was de oudste van negen kinde
ren en lange tijd de steun en toever
laat van haar ouders. Ze kijkt Mandy
aan, die geboeid luistert. 'Dat kun jij
je niet voorstellen maar als ik uit
school kwam, wachtte mijn moeder
me al op. Klompen schrobben, van
alles moest ik doen. Over klompen
gesproken, op maandag zat in De
Oranjeboom altijd alles onder de
stront. Dan zaten er soms wel hon
derd boeren binnen en die deden
echt met de klompen uit hoor. Moes
ten we 's avonds de hele tent
schoonboenen. Dan hadden we ons
allemaal rot gewerkt. Ach, ik kan er
wel een boek over schrijven...'
Sjaan raakte snel gewend Voorna
melijk door haar drukke werkzaam
heden in De Oranjeboom, waardoor
ze voortdurend onder de mensen
was. Er bleef met veel tijd over om te
prakkiseren. Wel miste ze haar fami
lie heel erg. 'Ik was blij dat buurvrouw
Hagens een tijdje was meegegaan.
Na vier maanden keerde ze weer te
rug naar Den Bosch, naar haar man.
En dat vond ik zo erg. Toen ze weg
was, kwam de heimwee. Ik zag alles
nog voor me: de bossen en de stad
met de HEMA en de V&D, want die
had je hier niet, dat was het grootste
verschil. In Den Bosch ging ik met de
kinderen op zaterdag altijd gezellig
winkelen tot laat in de middag. Daar
had je een hele grote markt en er
speelden bandjes op straat. Je kunt
wel zeggen dat je het hier mooi vindt,
dat vond ik ook, maar ik miste de
bedrijvigheid van de stad. Ik kreeg
zo'n heimwee dat ik er 's nachts niet
meer van kon slapen Nog een
maand bleef ze er mee rondlopen,
maar ging uiteindelijk naar de dokter,
bij wie ze helemaal zat te bibberen.
Hij gaf haar poedertjes om goed te
kunnen slapen en de wijze raad dat
het wel over ging. Het moest gewoon
slijten.
'Heb je wel eens van Ouwe
Sunderklaas gehoord? Dat is geen
feest dat is gewoon drinken.' Sjaan
schudt haar hoofd als ze terugdenkt
aan die allereerste keer, in 1964. 'Ik
had er nog nooit van gehoord. Dat
heb je in Brabant niet. Ik verwachtte
dat het net zoiets als carnaval zou
zijn. Om vier uur 's nachts stond ik
echt te janken, kapotte tafelpoten en
stoelen Ik zei: ik hou het met meer
uit, alles gaat kapot. En maar
schreeuwen om bier, tien pils, twin
tig pils, we hadden niet eens genoeg
glazen meer. De meisjes die bij me
stonden, wisten het ook niet meer. En
dronken dat iedereen was, als een
meieier, vreselijk! De drank was op en
alles te barst. Ja, die uitdrukking heb
ik hier geleerd hoor...' Van de mooie
parketvloer bleef met veel over, het
zat vol met diepe gleuven van het
stukgegooide en ingetrapte glas
werk. 'Twintig vuilnisbakken vol met
glaswerk hadden we. Twintig! En dan
overdrijf ik niet. Dat was echt geen
leuke ervaring. Pap had zelfs nog een
bandje gehuurd, een carnavals
bandje. omdat het feest was. Dat
vonden ze zo dom. De volgende
dag stond het breed uitgemeten,
paginagroot in de krant. Twee van die
stukken over A.G. van de Berg, dat
hij een carnavalsbandje had gehuurd.
Dat had met gemogen, want op Texel
waren ook twee bandjes. Wisten wij
veel.'
Een paar jaar sliep het gezin boven
De Oranjeboom. Voor de kinderen
geen ideale situatie. 'Overdag had ik
te weinig tijd voor ze, werd ik om de
haverklap weggeroepen.' Toen ze
hoorde dat er voor drie jaar een wo
ning vrij kwam boven de Rabobank,
haalde ze haar echtgenoot over om
die te huren. Gelukkig was hij het
daarmee eens en vanaf die tijd kon ze
haar kinderen beter helpen en zaten
ze met in de rook. 'Dat was wat hoor.
De Oranjeboom stond altijd blauw
van de rook. Als we gasten kregen,
moesten we eerst de ramen van de
slaapkamers opendoen, anders
stonk het gewoon. We woonden daar
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen hier
al zó lang dat ze nauwelijks meer
van een echte Texelaar zijn te
onderscheiden. Waar komen ze
vandaan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek Aange
spoeld dit keer: Sjaan de Laat,
(foto Harry Graaf)
heerlijk boven die bank.' Dat het toen
al minder met de zaak ging, wist zij
nog niet. 'Pap zag wel dat het kapot
ging maar wilde er nooit over praten.
Als ik al wat vroeg, had hij altijd wel
een verhaal klaar. Hij kon geen zaken
doen. Daardoor ging alles naar de
knoppen. Toen hij een keer in het zie
kenhuis lag en ik zo goed en kwaad
als het kon de boekhouding deed,
kwam ik er pas achter.' Ze had de
hulp van de boekhouder ingeroepen
en hoorde toen pas waarom hij al een
paar jaar niet meer kwam. 'Pap bleef
maar ontkennen, er was niets aan de
hand.'
Voor Sjaan was de maat vol, ze kon
er niet meer tegen. 'Ik bleef thuis en
wilde bij hem weg. Heel Texel stond
op zijn kop Dagenlang kwamen de
boeren en al onze vaste klanten me
opzoeken. Kun je met maken Sjaan.
kun je met maken Ik kan alles ma
ken, zei ik dan, want het was niet de
enige reden waarom ik dat besluit
nam. Ook mijn moeder is toen nog bij
me geweest in gezelschap van bis
schop Mutsaerts. Och, wat ga je toch
beginnen, wat een schande. Voor hen
was het echt een schande. Maar het
ging echt niet meer. Mijn vader en
moeder hebben me altijd zo gehol
pen, hij kon nooit de kost verdienen.
Het was iedere keer hetzelfde liedje.
Ik hield echt van hem en heb ook veel
leuke dingen met hem meegemaakt.
Het was zijn aard, het opscheppen en
het verzwijgen van de waarheid Uit
eindelijk vroeg hij zelf de scheiding
aan en drie maanden later was hij
weer getrouwd. Dat begrijp je toch
ook niet... Goed, was ik daar ook
vanaf.'
Ondertussen zat ze al een tijdje thuis
en de één na de ander kwam aan de
deur om haar een betrekking aan te
bieden. 'Even wachten hoor, zei ik
dan, eerst alles even op een rijtje heb
ben.' Het huurcontract voor de wo
ning boven de bank liep ook af en
daar moest nog een oplossing voor
worden gevonden Gelukkig liep ze
op het juiste moment de boekhouder
tegen het lijf. 'Ik kwam hem tegen op
de Groeneplaats. Hoe gaat het nu
mevrouw van de Berg? vroeg hij. Wel
goed, maar binnenkort moeten we
boven de bank weg.' De boekhouder
keek haar aan: dan heb ik nog een
huisje voor je. Hij draaide zich om en
Sjaan liep mee om te kijken. Het
bleek een oud huis in de Warmoes
straat te zijn. Met grote openslaande
deuren naar een diepe achtertuin.
'Voor negentig gulden in de maand
kon ik het huren. Ik had het goed
koopste huis van Texel! Dat was mijn
geluk. Het was wel oud, er stond zelfs
nog een pomp in de keuken, maar ik
heb het helemaal zelf opgeknapt.'
Nog voordat ze boven de bank weg
was, ging ze in op een aanbod van
het Julianahotel. 'Een chique hotel in
De Koog, bovenop een duin. Ze kwa
men me zelf halen, Sjaan, je moet
eruit, zeiden ze en wilden me de
zelfde dag nog in dienst nemen. Ans
van Zeijlen was erbij, die had gezegd
dat hij er wel eentje wist die van alle
markten thuis was. Ik werd daar
buffetjuffrouw en hoofd van de ka
mermeisjes. Dertien jaar heb ik er
heerlijk gewerkt. De eerste jaren zes
dagen per week, van zeven tot vier
uur. Had ik één dag in de week om
mijn huis schoon te houden. Dat ging
prima, ik had van niemand hulp no
dig, heb het allemaal zelf gedaan.
Toen kwam die wet dat je twee da
gen vrij kreeg. Dat was mooi, want ik
was al jarenlang lid van Vogel
werkgroep Texel en wilde graag aan
de excursies blijven deelnemen. Ik
hou veel van de natuur, maar ik kende
alleen maar mussen. Andere vogels
had je in Den Bosch niet. Hier leerde
ik vele soorten kennen. Ben je wel
eens 's ochtends om vier uur in de
duinen bij Den Hoorn geweest? Dat
is het doodstil, hoor je alleen het rui
sen van de zee. En dan ineens komt
alles tot leven. Eerst de specht, dan
het zingen van de leeuweriken,
prachtig. Na mijn vijfenzestigste
dacht ik: nu ken ik alle vogeltjes wel
en ga ik er zelf op uit. Mijn werk was
toen ook afgelopen' Sjaan kreeg een
lovend getuigschrift mee en had bo
vendien een leuk pensioentje opge
bouwd. Daar had ze toch maar mooi
voor gezorgd...
Ze bouwde in de loop der jaren een
grote vriendenkring op, maar heeft
nog steeds heimwee naar haar fami
lie. 'Laatst nog vertelde ik mijn zus
ter dat ik een staatslot had gekocht.
En als ik win, koop ik een huis in de
bossen en laat ik hier alles achter.
Neem ik alleen mijn fotoboeken mee
en m'n kleren.' 'Maar ja', zegt ze na
enig nadenken, 'dan zit ik daar en ben
ik al mijn vrienden kwijt. Kan ik toch
maar beter hier blijven.' Buiten vrien
den heeft Texel haar nog meer te bie
den. Ze heeft heel wat gefietst en
gewandeld in de natuur. 'En niet te
vergeten gevist. Met de kinderen zat
ik regelmatig op het wad. Dan huur
den we een bootje van Duinker op
Oudeschild en gingen we vissen,
emmers vol. Mijn zoon Peter kon het
ook heel goed. Ik heb zelfs nog een
haai gevangen, van één meter lang.
Daar schrokken we wel van, want het
was me toch een beest. En paling, zo
dik als m'n èrm.'
'Oma, je moet ook nog vertellen van
je kinderen hoor', roept Mandy er
plots tussendoor, 'dat ze met meer
komen...' Maar dat wil oma niet. Ze
vindt het fijn dat haar kleindochter
regelmatig bij haar is. Ondanks het
grote leeftijdsverschil zijn ze dikke
maatjes. Over haar kinderen praat ze
liever niet. 'Ze hebben het me nooit
vergeven' zegt Sjaan zachtjes, 'de
scheiding was voor hen een ramp, ik
kreeg de schuld van alles. En dat
draag je je leven mee. Ik ben echt
gelovig en bid elke dag. Hij helpt me...
Dat zeg ik eerlijk hoor.'
Ingrid de Raad
'arische producten met het
rmerk Echt Texels worden over
3e tijd gepromoot via internet.
PR-commissie van landbouw-
anisatie WLTO is momenteel
k doende met het ontwikkelen
een website waarop Texels
svlees, groente, fruit, aardap-
in en andere producten wereld-
I worden aangeprezen. Om het
atief te bekostigen draagt het
irdijkfonds €450,- bij.
Noordijkfonds is vernoemd naar
lierenarts die destijds het mitia-
nam tot de oprichting van de
ïlseTBC-vereniging, bedoeld om
le dierziekte in te dammen. Toen
'ereniging overbodig was gewor-
besloten de leden in 1981 de
e van het batig saldo ten goede
aten komen van een goed doel.
Donaties van de Kl-Texel, de fok-
veremgmg en de standsorganisaties
zorgde voor een fonds van €8000,-.
Dat leverde jaarlijks circa €450 op.
een bedrag dat door de gedaalde
rente anno 2003 bij lange na niet
meer wordt gehaald. Maar doordat
de Rabobank de uitkering aanvult,
kan het oude bedrag alsnog worden
uitgekeerd.
De PR-commissie landbouw, be
staand uit een groep merendeels
jonge agrariërs, timmert regelmatig
aan de weg. Bij het bezoek van LTO-
voorzitter Gerard Doornbos was inde
schuur van de familie Van Heer
waarden een uitstalling gemaakt van
Texelse agrarische producten, die
voor veel waardering zorgde. Verder
is de commissie regelmatig te vinden
op markten en braderieën, om de
Texelse landbouw onder de aandacht
van de toeristen te brengen. Er wor
den excursies verzorgd en er is veel
inspanning gestoken in de toekomst
visie van de landbouw. Op 11 februan
houdt de commissie, in samenwer
king met de stichting Duurzaam Texel
en Texelse koks, in theater De
Kiekendief op vakantiecentrum De
Krim een beurs voor echt Texelse
producten.
Geef om vrijheid
020 62» 44 H www.tmneity nl giro 454000
Ron Pieterse van de Drop-inn heeft
in de Weverstraat in Den Burg de
nieuwe zaak Always Different ge
opend. De winkel bevindt zich in
het pand waar eerst Piranha van
Annelies Bakker was gevestigd.
Pieterse wil in Always Different di
verse snuisterijen en cadeaus verko
pen, zoals hij nu ook al doet in de
Drop-inn. In de schappen staan on
der meer spullen van Nijntje. metalen
afbeeldingen van dieren die in huis of
tuin kunnen worden geplaatst, lam
pen, glaswerk, servies met de afbeel
ding van koeien, klokken, deurmat
ten, kaarsen van de Texelse
Kaarsenmakerij, een paar kunstwer
ken van Annemarie Reiding en kook-
schorten Pieterse: 'We kopen in wat
we op de beurs tegenkomen, dus het
kan elke keer anders zijn wat hier
staat.'
Op de markt van 'schapen en zee
honden' wil hij zich naar eigen zeg
gen liever niet begeven. 'We hebben
liever artikelen in een wat duurdere
klasse die van een goede kwaliteit
zijn. Waar kun je op Texel nou bijvoor
beeld een mooie klok kopen? Of
kookschorten? Die zijn momenteel
erg populair. Pieterse richt zich zo
wel op Texelaar als toerist. Volgens
hem is zijn nieuwe winkel geschikt
om gewoon zo nu en dan eens bin
nen te lopen om rond te kijken wat er
is 'En als je een cadeau nodig hebt,
weet je waar je het kan vinden.' Vol
gens hem moeten mensen er wel re
kening mee houden dat óp over het
algemeen ook écht op betekent.
'Maar we kunnen eventueel wel iets
bestellen voor mensen. Dan kijken
we ernaar als we op een beurs zijn
Pieterse vernieuwde in eigen beheer
het interieur van de winkel. Het ge
heel komt licht over. Langs de muur
staan houten stellingkasten en op de
grond is een houten vloer gelegd. Hij
maakte eigenhandig een nieuwe
toonbank. 'Kon ik meteen mijn oude
beroep weer even oppakken, want ik
ben opgeleid als meubelmaker.'
Pieterse huurt de verkoopruimte van
William Witte.
VERVOLG VAN PAGINA 1
was om vast te maken. De Coastal
Power ondernam wel een trekpoging,
maar die bleef zonder resultaat.
Weer vlot
Bergers zijn er vanmorgen om 7.50
uur alsnog in geslaagd de kotter vlot
te trekken. Dat gebeurde nadat de
sleper Coastal Power van rederij
Waterweg uit Den Helder gisteravond
een verbinding tot stand had ge
bracht, waarna de zwaardere sleep
boot Simson van Weismuller de kot
ter uiteindelijk van het strand trok.
Een riskant karwei, zo liet schipper R.
Polee van de Coastal Power weten.
Zijn schip kwam in de barre weers
omstandigheden even in aanraking
met een strandhoofd, waardoor wel
licht enige schade aan de schroef is
ontstaan. De Coastal Power heeft de
kotter vanmorgen naar de haven van
Den Helder gesleept.
