Van een klein gezellig dorp naar zo'n wijde pold*
'Gasten verbaasd dat er
geen waterleiding was'
12
Aan-
gespoeld
TEXELSE
COURANT
n<
ijvigheid
Bevoorrading
nieuwe winkel
haven Oudeschild
Slaapproblemen
bij kinderen
Molenkoog
WOENSDAG 28 MEI 2003
De in Jisp geboren Jans Bakker-Kalf, kwam in 1928 met haar
vader, zusjes en broertje op Texel wonen. Ze heeft nooit begre
pen waarom haar vader dat wilde. Ze hadden het zo gezellig in
Beets. Vanaf haar elfde jaar had ze, met behulp van een lieve
buurvrouw, de zorg over het gezin, waarvan de moeder op |onge
leeftijd was overleden. Vreselijk vond ze het om naar Texel, een
eiland, te verhuizen. Midden in de polder, ver weg van haar
vertrouwde wereldje. Maar alles went en ze leerde een leuke
jongen uit De Cocksdorp kennen. Gerrit Bakker, met wie ze na
zes jaar verkering trouwde.
Tijdens de oorlog moest ze menig
keer verkassen, tot ze weer terug kon
naar De Cocksdorp, waar ze een
pension startte. Sinds vorig jaar mei
woont ze in De Gollards. Een verstan
dige beslissing want tante Jans, zo
als de meesten haar noemen, heeft
het er reuze naar haar zin. Goed ver
zorgd, tussen haar eigen spulletjes en
wijde polder te wonen. De eerste
avond daar kan ik me nog zo goed
herinneren, het was lichte maan. Ik
ging naar buiten en keek omhoog. En
dacht, nu schijnt die maan ook op
ons huis in Beets. Heel, heel ver weg
van hier... Eigenlijk ben je dan toch
ook nog maar een kind.'
Heimwee had Jans Kalf niet, maar ze
En dan had je nog de Achterweg, wat
nu de Langeveldstraat heet. Daar
stonden een paar oude huisjes, waar
arme mensen in woonden. Het huis
waar wij woonden, naast de her
vormde kerk, was onderdeel van een
rijtje huizen dat Het Magazijn ge
noemd werd Verder had je er alles,
twee bakkers, een slager en heel veel
kleine winkeltjes.'
Op een avond in 1940 wordt er op de
deur geklopt. Er stond een vrouw die
wist dat het jonge stel om een huis
verlegen zat. 'Ze wilde ons als eerste
zeggen dat ze uit haar woning ging,
maar dan moest ik de volgende och
tend wel direct beslissen.' Ze had
echter een probleem, want haar man
was gemobiliseerd en zat in Den Hel
der. Er zat maar één ding op, ze
moést proberen of ze haar man kon
bereiken. 'Ik bellen, wat streng verbo-
Ze zijn met op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen hier
al zó lang dat ze nauwelijks meer
van een echte Texelaar zijn te
onderscheiden. Waar komen ze
vandaan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek Aange
spoeld dit keen Jans Bakker-
Kalf.
met iedere dag wel wat leuks te doen.
Nee'stampvoette de 15-jarige Jans
Kalf. 'Ik wil hier niet weg. Waarom
moet je op een eiland gaan werken!'
Het is 1928 en het stormt in huize
Kalf. Een gebeurtenis van maar liefst
vijfenzeventig jaar geleden. De
opstandigheid van de nog jonge
Jans, die nu 89 jaar is, scheelt in niets
van de hedendaagse pubers. Wat dat
betreft is er weinig veranderd. Op
haar kamer in De Gollards doet Jans
Bakker-Kalf uit de doeken waarom zij
indertijd zo reageerde. Haar vader
had in 1915 voor een korte periode
als kaasmaker op Texel gewerkt. Sa
men met zijn vrouw en de toen nog
tweejarige Jans woonden ze boven
de kaasfabriek aan de Oorsprong-
weg. 'Zelf herinner ik me er niets van,
maar mijn moeder kon er absoluut
niet wennen. Ze kreeg zo'n verschrik
kelijke heimwee dat er voor mijn va
der niets anders opzat dan terug te
keren naar de overkant.' Nadat hij
eerst een tijdje in de kaasfabriek in
Bodegraven had gewerkt, keerde het
gezin terug naar Jisp. waar het oor
spronkelijk vandaan kwam. In die
dagen werd al duidelijk dat er met
veel toekomst meer in de kaas-
fabrieken zat. De één na de ander
sloot de poorten. Om die reden had
hij een betrekking bij de posterijen
aangenomen. Toen Jans op de lagere
school zat, brak de Spaanse griep uit.
'Eerst kreeg mijn moeder het, toen zij
weer een beetje op de been was, mijn
vader. Vanaf die tijd begon mijn moe
der te sukkelen. Ze begon erg te
hoesten en kreeg tbc. Evenzogoed
kwamen er nog twee kindertjes bij,
totdat ze in 1924 overleed.' Ze woon
den toen in het dorpje Beets, bij
Oosthuizen
Elf jaar was Jans Kalf toen zij de zorg
van haar drie jongere zusjes en broer
tje op zich nam. 'Ik weet nog dat de
schoolmeester bij ons thuis kwam en
tegen mijn vader zei dat het zonde
was als ik van school afging.' Hoe
spijtig ook, haar vader kon haar met
missen voor het werk thuis. 'Hoe had
het anders gemoeten? Er waren wel
huishoudsters maar die moesten
geld en onderdak. Dat kon hij van zijn
postloontje niet betalen.' Zodoende
werd Jans de hulp in huis. Ze kreeg
veel steun van haar lieve buurvrouw
die haar een handje hielp met de
huishoudelijke taken. 'Toen kwam die
brief van Texel... Mijn vader had een
advertentie in de krant gezien waar hij
op had geschreven. Van de kaas
fabriek op Texel waar hij in 1915 had
gewerkt. Hij had daar grote interesse
in. En van de kaasfabriek dachten ze:
hé Klaas Kalf, die kennen we nog. Dat
was een goede kaasmaker, dus kom
maar. En of ik nu huilde of dat ik het
leuk vond, mijn vader moest en zou
naar Texel. Hij informeerde niet eens
of de kaasfabriek nog wel toekomst
had!'
Jans Kalf was op dat moment vijftien
jaar, had verkering en vond het vre
selijk om naar Texel, een eiland, te
verhuizen. 'Ik had bij mijn buurvrouw
mogen blijven, maar ik wilde mijn
zusjes en broertje niet in de steek la-
ten. Dus ik ging mee. En dan kom je
van een klein gezellig dorp in zo'n
miste wel de gezelligheid van het
dorp en haar vrienden. Toch had haar
vader wel begrip voor zijn oudste
dochter die zich zo inzette om het
gezin op orde te houden. Hoe arm ze
ook waren, hij zorgde ervoor dat ze
een oude fiets kreeg. En beloofde,
dat als er kermis was in Beets, zij daar
heen mocht gaan. 'Nou, dat vergeet
ik ook mijn leven met... Fietste ik eerst
van de Oorsprongweg. waar we bo
ven de kaasfabriek woonden, naar
Oudeschild. Dan zat je drie kwartier
op de boot en fietste ik van Den Hel
der helemaal naar Beets. Mijn vrien
din kwam me een stuk tegemoet fiet
sen. Mensen, mensen wat een feest,
drie dagen kennis!' Helaas maakte ze
er niets van mee. Ze was zo vermoeid
van de lange fietstocht dat ze niet
goed uitkeek, dwars over een kruiwa
gen rolde en flauw viel. 'Drie dagen
lag ik in de bedstee van mijn vnendin,
waarna ik weer op de fiets naar huis
moest. Het was de eerste en direct de
laatste keer dat ik daar heen mocht!'
Van lieverlee raakte ze gewend aan
haar nieuwe omgeving. Het leven
ging door en ze had het te druk om
achterom te kijken. Met de kaas
fabriek ging het echter met zo goed
als haar vader had aangenomen.
Loon werd nauwelijks nog uitbetaald
en uiteindelijk sloot het bedrijf,
waarop het gezin de dienstwoning
moest verlaten. 'Kwamen we terecht
in een huisje van hoeve Zeeland.
Ondertussen had ik verkering gekre
gen met een jongen uit De
Cocksdorp, Gerrit Bakker. Op een
ochtend kwam hij aan de deur. Ik
dacht: waf moet hij nou hier? In die
tijd was het niet de gewoonte dat een
jongen aan huis kwam. Of ik wilde
werken in De Cocksdorp? Zijn oma,
die bij hen inwoonde, werd dement
Verpleeghuizen had je toen nog niet
en ze zochten iemand die voor haar
kon zorgen. Kon ik ƒ3,50 in de week
verdienen, dat was een heel bedrag.
Laat die man eens binnen komen Ik
hoor het mijn vader nog zeggen. Nou,
vond mijn vader, toen hij het voorstel
aanhoorde, oude mensen moet je
helpen.' Haar zusje die bij familie aan
de overkant werkte, zei: 'Als je het
doet Jans, kom ik bij pa in huis en ga
ik voor het huishouden zorgen.' Zo
doende had Jans Kalf haar handen
vrij om naar De Cocksdorp te gaan.
Ze zorgde er zes jaar lang dag en
nacht voor de oude mevrouw Bakker,
tot deze in 1938 overleed. Gerrits
vader vroeg haar of ze wilde blijven
om voor de huishouding te zorgen.
Dat wilde ze met. 'Ik had inmiddels al
zes jaar verkering met Gerrit. We wil
den trouwen, maar er was op heel
Texel geen woning te krijgen.' Ze
waren het wachten beu, maar de tijd
zat niet mee. Er was weinig werk en
de dreiging van een oorlog hing al
een beetje in de lucht. De oplossing
lag voor de hand. Het huis zou wat
aangepast worden, zodat ze tijdelijk
konden inwonen. In januari 1939 trad
ze in het huwelijk met Gerrit Bakker.
'Ik woonde inmiddels al zo'n tien jaar
op Texel en was helemaal ingebur
gerd. De Cocksdorp was in die tijd
een heel gezellig dorpje en bestond
uit éen lange straat, de Dorpsstraat.
den was gedurende de mobilisatie.
Uiteindelijk kreeg ik de kapitein van
mijn man aan de lijn, Gerrit Coevert,
een Texelaar. Je weet toch wel dat dat
niet mag.. Maar het was zo belang
rijk, want ik kon toch niet alleen be
slissen voor dat huis. Dat doen ze
tegenwoordig wel, maar vroeger niet.
kwam vertellen dat mijn schoonva
der, die schipper was van de redding
boot, 's avonds weg zou gaan met
onderduikers naar Engeland. 'Mijn
man wilde direct met hem mee. Nee.
zei dominee, dat mag niet van ;e va
der. Te gevaarlijk, je moet op je kin
deren passen en op zijn zuster.' Kort
daarop kwam hoeve Zeeland onder
vuur te liggen. Halsoverkop vertrok
ken ze naar Rio Grande, waarvan de
eigenaar in de ondergrondse zat.
'Ook dat werd verschrikkelijk be
schoten. De hele nacht zaten we on
der de grond in een schuilkeldertje,
tot er hulp kwam.' Op een kar, met
nog meer vluchtelingen, trokken ze
richting Oosterend. 'In Oost aange
komen, wachtte een man ons op, een
zekere meneer Vlaming. Hij vroeg:
zitten er mensen op de kar van Bak
ker? Ja ik, zei ik. Kom er maar af, zei
hij. Ik kende hem niet, maar nam mijn
kinderen onder de armen en ging met
hem mee. En zo vuil als we waren, we
uiteindelijk op het postkantoor in Den
Helder, waar hij een kantoorfunctie
kreeg. De jongste wilde in het onder
wijs. 'Ik weet nog dat ik boeken voor
hem bestelde bij Brügemann Toen ik
die ging ophalen, kreeg ik een heel
pak in mijn armen geschoven. Ik
vroeg: hoeveel geld krijgt u van mij?
Ik vergeet het nooit. Wilt u direct be
talen dan? Oh, zei ik: hoeft dat dan
met? Bleek dat de meeste mensen
het zogezegd op zicht meenamen
Dan hadden ze niet genoeg geld om
het te kunnen betalen. Voor ons was
het ook een klap geld, maar we wil
den de jongens toch laten doorleren.'
Om de benodigde financiën bi| elkaar
te krijgen, trok Jans Bakker-Kalf de
stoute schoenen aan en begon een
pension. 'Als ik voor mijn gezin kan
koken, kan ik het ook voor gasten',
dacht zij vastberaden. 'Ik begon met
twee kamertjes te verhuren. Later
kregen we ook nog twee bungalow-
tjes achter het huis. Eenvoudig hoor,
niet de luxe die ze tegenwoordig heb
ben. Een tafel met een paar stoelen,
een televisie en een koelkast, potten
en pannen en goeie bedden. Meer
stond er niet in. Die huisjes had mijn
man zelf gebouwd. En dan te beden
ken dat toen we net getrouwd waren
hij geen spijker in de muur kon slaan!'
'Onze allereerste gasten kwamen uit
Bilthoven. Een oude vader met twee
vrijgezelle dochters. Die zijn heel wat
jaren geweest. Vegetariërs waren het,
daar had ik nog nooit van gehoord.
Dat eerste jaar hadden we nog geen
stromend water. Dat vonden ze zo
gek, dat er geen waterleiding was! Ik
had een grote wel en een regenput
was een leuk extraatje. Texel was
mooi, maar met vakantie wilde ze
naar Oostenrijk of Spanje. Weet je
wat, zei ze tegen haar man, ik ga lo
gies met ontbijt doen. Dan hoef ik niet
meer te koken, dat scheelt een hoop
werk. De warme maalti|d deed ze al
tijd in overleg met haar gasten. 'Ik
weet nog dat we Duitse gasten had
den, de familie Lila. Vader, moeder,
drie kinderen en opa. Enige mensen,
kwamen ook ieder jaar terug. Die
vroegen me een keer wat nu toch
erwtensoep was. Oh snert, zei ik,
want zo noemde ik dat altijd Me
vrouw Bakker, kunnen we dat niet
eens eten? Dat moet zo lekker wezen.
Dat kan wel, maar eigenlijk eet je dat
alleen in de winter. Dat hinderde met.
Dus ik erwtensoep gekookt, een pan
van hier tot ginder. En wat dacht je?
De deur ging open, of er nog wat
was... Ik geloofde mijn eigen ogen
met. We hadden zelf ook wel een
bordje gelust, maar de pan was leeg.
Een jaar daarna. Mevrouw Bakker,
krijgen we weer erwtensoep van u,
want mijn vrouw kan er niets van!'
Jaren verliepen en haar man, die in
middels gepensioneerd was, vond
het tijd dat ze zich lieten inschrijven
voor een bejaardenwomng in De
Poolster. Het was nu wel welletjes. Al
die jaren hadden ze hard gewerkt. 'Hij
heeft er niet lang van kunnen genie
ten. Hij werd ziek en we wisten dat hij
niet meer beter zou worden. Het was
jammer, maar je weet dat je een keer
alleen komt te staan. Ik heb er toch
nog heel wat jaren fijn gewoond. Op
een keer had ik mijn jongste zus Nel
een tijdje te logeren. Toen ze weer
Jans Bakker-Kalf (rechts) in De Gollards, terwijl ze een spelletje rummiekub speelt. 'Prettig om fe weten datje goed verzorgd bent.'
je deed alles samen. Huren, zei hij
toen ik hem te pakken kreeg, direct
huren.'
Het was een prachtig huisje aan het
kanaal bij de dijk. 'Met een bel, heel
luxe. Voorheen was het een winkel
huis van eigenaar Dros, van boerde
rij De Propagatie Voor vier gulden in
de maand konden we het huren.' In
middels was de oorlog uitgebroken
en werd hun eerste kind, zoon Jan,
geboren. In 1943 kwam haar zusje
haar waarschuwen. Het Magazijn
moest plaatsmaken voor bunkers,
alles ging plat. 'Ze maakte zich zor
gen om me, want ik liep met een
dikke buik van de tweede. Maar ik
wachtte het wel af. Niet veel later
moesten ook wij ons huis verlaten.
We hadden het geluk dat we niet bij
een ander gezin in hoefden. Een nicht
van mijn schoonvader wilde naar Den
Burg. Zodoende konden wij in haar
huis. Een oud houten hokkie aan het
begin van De Cocksdorp, waar onze
zoon Nico werd geboren.'
Het was een tijd vol spanning en zor
gen. Voor de tweede keer moesten ze
hun huis verlaten, nu vanwege de
Russenoorlog. Ze werden geevacu-
eerd naar hoeve Zeeland. 'Op een
middag kwam de dominee langs. Hij
werden daar ontvangen tot en met.'
Wekenlang verbleven zij daar tot ze
weer naar huis konden. De oorlog
was voorbij. In tegenstelling tot vele
anderen waren ze er goed doorheen
gerold.
'Inmiddels hadden we een brand-
stoffenhandel. De brandstoffen lagen
toen allemaal achter in de tuin opge
slagen.' Ze schiet in de lach. 'Stel je
voor dat er brand was uitgebroken,
we hadden niet eens waterleiding!
Wat een toestanden waren dat!' Op
een gegeven moment kreeg haar
man een baan aangeboden door de
directeur van de posterijen in Den
Helder. 'Kan ik voor vast komen?',
vroeg hij. Nee, dat kon niet. Hij durfde
het met aan. Stel dat hij de zaak ver
kocht en hij ontslagen werd, dan had
hij niets. Een jaar later belde de direc
teur weer. 'Toen kon hij wel voor vast
komen en dat heeft hij gedaan. Mijn
man verkocht de brandstoffenhandel
aan Westdorp en bezorgde vanaf die
tijd de post op Texel.'
De jaren vlogen voorbij en voor ze er
erg in had, waren de kinderen groot.
Beide jongens wilden doorleren. De
oudste wilde in eerste instantie gaan
varen, net als zijn opa. Maar hij raakte
achter het huis Maar regenwater,
daar zaten 's zomers wel eens van die
kleine rode beest/es in, waterluis. Als
een Duitse gast dat zag, dacht hij dat
hij vergeven werd... Maar het was
niets bijzonders. Dan vulden we de
emmers, theedoek erover en dan
maar zeven. En als dat klaar was,
ging je met het schone water naar
boven. Zo regelde je dat. Mijn oudste
zoon heeft het er nog wel eens over.
Moeder, zegt ie dan, waf hebben we
toch ges/ouwd met die emmers.Je
had toen ook nog niet van die dek
bedden. Haalde je al die dekens af,
om te luchten en lakens verschonen.
Mens wat had je toen nog een werk,
verschrikkelijk. En wat een feest toen
De Cocksdorp aangesloten werd op
de waterleiding. Je wist niet wat je
overkwam, water uit de kraan...'
Nadat Nico was geslaagd voor het
diploma van hoofdonderwijzer wilde
ze het wat kalmer aan doen. 'We
stonden aan de afwas. Ik zei: nu zie
ik er toch als de dood tegenop om
weer al dat vreemde volk in huis te
hebben. Dan stoppen we ogenblikke
lijk. zei hij. Nee, ben je gek, dan kun
nen we met meer op vakantie.' Niet
dat ze het toen arm hadden, maar het
(Foto Gerard Timmerman
naar huis moest, bracht ik haar naar
de bushalte. Ze zou me 's middags
om vijf uur even bellen.' Dat was af
gesproken en ze wipte nog even bij
een vriendin aan voor een praatje. Tot
ze op de klok keek en zag dat het
bijna vijf uur was. 'Ik schrok, want Nel
zou bellen en als ik er niet was, zou
ze zich ongerust maken. En ik sta aan
de Vuurtorenweg. voor een hek waar
het verkeer niet door mag. Ik kijk
goed naar beiden kanten en dacht
nog: hier mag wel eens gemaaid
worden. Ik ga lopende de weg over
en...' Gierende remmen, een harde
klap en daar lag ze, bovenop de
motorkap, met haar hoofd door de
voorruit. 'En al die tijd bleef ik bij be
wustzijn. Mijn vriendin kwam er aan,
de dokter, de ambulance. Ze zeiden
tegen de jongens: jullie moeten er
maarniet teveel van venvachten. Mijn
been, dat hing er aan en ik had een
enorm gat in mijn hoofd.' Dezelfde
nacht nog werd ze geopereerd en op
de intensive care gelegd. Haar jong
ste zoon en zijn vrouw kwamen als
eerste op bezoek. Toen ze de afde
ling opliepen, zei hij tegen haar: 'Goh
Anneke, kijk daar eens, dat manne
tje heeft ook een ongeluk gehad, z'n
hele kop zit in het verband.' 'Nou
meneer', zei een verpleegstei
u zich maar even om, want dj
netje is uw moeder...' JansB
Kalf maakte een hele reis voo
weer bij haar positieven was.
nas en kon weer terug naar Os
ster.
Een jaar later kreeg ze last van
haar rug. 'De dokter dacht 4
een gevolg van het ongelu
Daags daarna werd ik wakkei,
overeind en alles draaide
maar even blijven liggen, gaat
weerover.' Even later liep zen
keuken, pakte een theeglasi
lucifer. Ze streek de lucifer aan
dezelfde gang, door de pijn
rug, viel ze flauw. De nog bran
lucifer viel op haar arm en hi
thetische nachtpton vatte vla)
kwam bij en dacht: goh ik ben
gevallen. Ik zag een gat in mijm
pon en dacht: wat heb ik nuti
mijn hand? Allemaal witte dn
Ik belde mijn vriendin, die nat
woonde. Ze schrok vreselijk.'!)
ter was er binnen een munt
werd direct onder de koude 4
gezet. Haar borst en hand
ernstig verbrand. Toen zag h
rug. 'Bleek ik gordelroos te h
daarom had ik zo'n pijn. Ik a
niet zeggen wat ik er toen heb
gooid. Vreselijke pijn gehad.Ti
ramp in Volendam kwam, had
medelijden met die jonge m
Die hadden het natuurlijk ito
erger.' Ze laat haar hand zier,
van de pink scheef staat.
'Die pink heb ik niet meer redt
zetten. Dat wilden ze nog wei.
ik was die ziekenhuizen zo zat
bekijk het maar. Het enige wt
aan over heb gehouden, is
meer kan haken en geen klare
meer kan vasthouden.'
Jans Bakker-Kalf woonde nog
jaren in de Poolster. 'Ik hadee
Dickie (Dirkje Quartel), die ra
goud te betalen is. Ze kwami
ik mocht haar nooit iets gevet
sprake van, zei ze dan altijd.
niets voor hebben anden
nooit meer!'
Sinds 25 mei vorig jaar wor-|
De Gollards. 'Mijn kinderents
wordt nu 89 jaar mam en dl
toch wel prettig te weten <éJ
verzorgd bent. Dus namenzJ
keer mee om hier te kijken.q
mijn zoon, je moet mets, 1
wilt, zorgen wij ervoor dal li
keurig is. Ik wilde eigenljis
Op de dag van de verhuisje
gedumpt bij kennissen 'i.
Cocksdorp. Fluitje van een»
mijn ene schoondochter. 'sH
zouden ze me komen opfór
het hele spul. En ach, wat lei
het mooi gemaakt. Al mijn egi
wilde ik ze naar de auto brengt
mam, dat hoeft niet, blijf ms
binnen... Ze dachten natuurt
wordt tranen. Maar ik stonde
ging weer terug naar mijn
deed de deur open en dacht
ik helemaal alleen. Nou ja, daf®
je even en denk je, kom op.,
reet met alles mee gaan doe'
hier zo veel leuks te doen.
kettingen maken, Tien voo
Denkenderwijs. Ze zijn hier
voor je, dat is eerlijk waar. W
dat dat met zo is, die kan ik
doen. En ze hebben het hm
hoor. Ze houden de kamer
zorgen voor het eten en de
ging. De meeste mensen
woon te laat naar zo'n huis.
nog steeds mensen
Cocksdorp op bezoek en ik:
heel leuk vinden als ze alle» ,a
mijn verjaardag komen. Vc >ti
was het me teveel. Toen zet
spijt me jongens, maar ik n
verjaardag. Dit jaar wil ik het r»
slaan, want 29 mei word ik re
jaar. Het zou een mooi cadead
me wezen als ze Dickie voorn
namen. Mijn zoon heeft deCi
al besproken. Vanaf half vijf
daar mijn vrienden en kennis
men.
Sinds kort heb ik een rolsto
begeleidster rijdt me overal
waar ik wil en... zeg hoe laf Ig
eigenlijk? Oh, ik moet eten
denken ze dat ik ziek ben. Iktjn)
al niet op de koffie geweest.
Ingrid
pv
De firma Van der Linde heeft in
Oudeschild een winkel geopend
voor passanten in de Wadden
haven. De zaak, die de Bevoorra
ding heet, is gevestigd onder café
brasserie De Compagnie op de
plaats waar eerst Guus Zegel met
zijn fietsenverhuur zat.
Eind maart nam de firma Van der
Linde de fietsenverhuur over van Ze
gel. Met de stichting Waddenhaven
Texel (voorheen de stichting Pas
santenhaven), eigenaar van het pavil
joen, maakte Van der Linde de af
spraak ook een winkel te openen bij
de verhuurplaats, omdat die er nog
niet was bij de jachthaven.
'Je kunt hier eigenlijk alles krijgen wat
je nodig hebt op een boot', vertelt
Erwin van der Linde. De Bevoorra
ding beschikt zowel over levensmid
delen als allerhande praktische zaken
als batterijen, jerrycans met olie en
zaklampen. 'Ik ben langs diverse
jachthavens rond het I Jsselmeer ge
weest om te zien wat er zoal nodig
was voor een winkel als deze. Voor
ons is dit ook een nieuw terrein.'
Klanten kunnen er vers brood krijgen.
Er is een oven aanwezig om brood af
te bakken. Belegde broodjes worden
met klaargemaakt. Het brood wordt
ingekocht bij bakker Timmer en een
deel van de levensmiddelen levert
Erik Kalverboer van de Spar in het
dorp. Er zijn in de Bevoorrading ook
diverse routes en kaarten van de WV
beschikbaar voor de watersporters.
De winkel is zeven dagen per week
geopend van 8.00 tot 12.00 en van
16.00 tot 18.00 uur. Edgar Klippel
wordt het vaste gezicht achter de
toonbank. De zaak is alleen geopend
tijdens het seizoen. 'Van de herfst tot
Pasen zijn we dicht.' Bij de Bevoor
rading worden ook de fietsen ver
huurd die buiten op het grasveld zijn
opgesteld Als de winkel dicht is,
zorgt De Compagnie voor de verhuur.
"J, rvi W
L_
Erwin en Willem
van Oudeschild.
van der Linde in De Bevoorrading die zij hebben geopend bij de haven
IFoto Jeroen van Hallum)
De Gezondheidswijzer houdt dins
dagavond 24 juni in samenwerking
met de afdeling Jeugdgezond
heidszorg van Thuiszorg Kop van
Noord-Holland een thema-avond
met als onderwerp 'Praten over Sla
pen'. De bijeenkomst wordt verzorgd
door Mieke Kosse, wijkverpleegkun
dige en is bestemd voor ouders met
kinderen in de leeftijd van 0 tot 6 jaar.
Doel van de bijeenkomst is om
ouders het verband te laten zien tus
sen slaapgedrag en de ontwikkeling
van het kind, zodat ze het slaap
gedrag van hun kind herkennen en dit
kunnen beïnvloeden. De bijeenkomst
vindt plaats in De Koplop-" )g
Hendriklaan 2, Den Heldere'
om 19.30 uur. De toegang t« IS
€2,-, leden van het servic*
betalen €0,50. Aanmeldend
Gezondheidswijzer, telefoon
(0223) 650135.
Hei
ag
Hei
Zwembad Molenkoog draait ja
een zondagsdienst in verba aio
Hemelvaartsdag. Het zwemt
om 12.00 uur open en sluit,
lijk van het weer, om 16.00c p
uur. ta
fo«
