Nic en Corrie Bosman misten de stad en de kleinkinderet 'Als ik het had geweten, was ik absoluut niet gegaan' Speciale gasten op verjaardag Vrouwenkoor 34ste Taptoe op Groeneplaa /^Aan gespoeld COURANT' .TEXELSE y \\/at ik zeggen wou... Maïsdooihof WLTO DINSDAG 1 JULI 2003 TPYPT QP Nic en Corrie Bosman, twee rasechte Leidenaars, brachten in 1956 een korte vakantie op Texel door. De eerste van een ja renlange reeks. Logeerden ze de eerste keer in een piepklein houten huisje, van lieverlee werd het onderdak rianter. Als het aan Nic had gelegen, hadden ze hier al veel eerder gewoond. Uiteindelijk duurde het nog heel wat jaren voordat deze wens uitkwam. Uiteindelijk trok hun dochter hen over de streep met een aanlokkelijk plan. Maar als Corrie had geweten dat het verhaal een heel ander staartje zou krijgen, had ze het niet ge daan... Even waan ik mij op de verkeerde camping, in mijn zoektocht naar Nic en Come Bosman die. zo had zij ver zekerd. hun residentie houden in een groenbeige caravan. Op de plek waar het allemaal begon. Zo ver het oog reikt, staan luxe chalets. Uniform in één en dezelfde lichte kleur. En dan, bijna aan het einde van het terrein staat een bordje: veld tien. Nu nog linksaf en een vertrouwder beeld doemt op. Sta caravans in verschillende kleuren, tuin tjes met en zonder vijver, betegeld of vol bloemen. Ik koers af op de groen- beige, waar een hartelijke ontvangst wacht door Nic (78) en Come (75) Bos man. Ze zijn beiden geboren en geto gen Leidenaar en hebben elkaar ont moet tijdens de bevnjdingsfeesten in juni 1945 bij de blauwe steen, het mid delpunt van Leiden. 'We trokken in bij Nic's ouders, die een kolossaal pand bewoonden aan de Rijnsburgerweg. Op vakantie kon den we de eerste jaren niet, daar had den we gewoon geen geld voor. Nic was kok in een orthopedisch zieken huis, je was al blij dat je veertig gul den in de week had. Het enige bui tensporige bezit was een kano, waar we veel mee op het water zaten. Toen we vijf jaar getrouwd waren, in 1956, konden we voor het eerst een weekje weg. Een goede vriend van ons was op Texel geweest, waar hij heel en thousiast van terugkwam. Hij vond het daar verschrikkelijk mooi en je kon er geweldig vissen.' Voor Nic Bosman, een verwoed hengelaar, de aanleiding om Texel te boeken. De bagage stuurden ze alvast vooruit met Van Gent Loos. 'In zo'n grote beschuitkist van Verkade, met zo'n blikken binnenwand. De fietsen gin gen met de trein mee. Een heel ge doe, want we moesten een aantal keren overstappen. Ik denk dat we er wel vijf uur over deden om in Den Helder te komen. Voor ons gevoel een wereldreis.' Met De Dageraad, die toen net in de vaart was, staken ze over. Corrie had geen idee wat ze kon verwachten. 'Ik dacht: als ik van die boot afkom, zie ik zo de andere kant van het eiland.' Dat bleek een vergissing. In Oude- schild stapten ze op de fiets en be gonnen aan de lange zoektocht naar de camping. Het regende en ze had den geen idee waar ze moesten zijn. Overal vroegen ze de weg, maar ze werden van hot naar her gestuurd. 'We vroegen naar Dennenoord en werden richting het bos gestuurd waar wat dennenbomen stonden. Weer vragen: nee hoor jullie zitten helemaal verkeerd, dan moet je die kant op.. Wat hebben we die dag gefietst voor dat we het eindelijk vonden!' Uit het familie-archief: Corrie Bosman tijdens een vroege vakantie op Dennenoord. Dennenoord in de jaren vijftig. Naast het woonhuis stond een oude bollen schuur, waarin vier appartementjes waren gemaakt. Helemaal vooraan stond een soort strandhuisje. Het vakantieverblijf voor Nic en Corrie Bosman. Ze keken hun ogen uit. 'Er was geen water, geen gas en aan het plafond hing een peertje. Op het veld waar een koe rondliep, was een kraantje waar je je kon wassen en water halen Ook het toilet was bui ten, een houten plee waar aan de achterkant een varken scharrelde. Het huisje zelf was karig ingericht, met een opklapbed en klapstoeltjes en een miniem gasstelletje. Het paste er allemaal net in. 'Als je 's morgens het raampje openschoof, kwam die koe met zijn grote kop naar binnen en was het: boeoe... En als er een roof vogel overvloog, renden alle kippen als bezeten naar binnen en doken onder ons bed. Wij vonden het hart stikke leuk. We hoefden geen luxe, dat interesseerde ons met. We waren lekker op vakantie en er echt hele maal uit.' Ze hadden al snel door dat in die ja ren het eilandleven op een aantal zaken wat achterliep bij het vaste continent. 'Dingen die voor ons ge woon waren, zoals gesneden brood, had je hier nog niet. Omdat we geen broodmes hadden, gingen we naar Den Burg, naar bakker Bakker in de Binnenburg, en vroegen om een ge sneden brood. Die mevrouw keek ons een beetje gek aan... Zo van: het zal wel waar wezen. Ze ging naar ach ter en wij maar wachten, het duurde zo lang. Ik zei tegen mijn man, waar moet dat brood wel niet vandaan komen? Uiteindelijk kwam ze terug met een zak waar Sinterklaas en Zwarte Piet nog op stonden. Had dat lieve mens een heel brood met de hand gesneden Het ene sneetje wat dikker dan de ander en een beetje scheef, maar toch... We hebben er verschrikkelijk om gelachen.' Het werd een week om nooit te ver geten, gevuld met lange wandel- en fietstochten over de toen nog zande rige fietspaden. Voor Nic Bosman kon het helemaal met stuk. Hij ver maakte zich opperbest aan het wa ter, waar hij emmers vol vis ving. Kortom, ze genoten en vanaf die tijd trokken ze ieder jaar naar Texel, naar Dennenoord. Na drie jaar werd het huisje afgekeurd en kwamen er nieuwe, eenvoudige huisjes voor in de plaats. Twee-on der-één-kap, met een kamer, keuken tje, twee slaapkamers en een over dekt terrasje met toilet en douche Nic en Corrie Bosman bleven Texel trouw, ook toen dochter Connie werd Ze zijn niet op het eiland gebo ren en getogen, maar wonen hier al zó lang dat ze nauwelijks meer van een echte Texelaar zijn te on derscheiden. Waar komen ze vandaan en wat bracht hen er toe zich blijvend op ons eiland te vestigen? In de rubriek Aange spoeld dit keer: Nic en Corrie Bosman. geboren. Het weekje Texel groeide uit naar veertien dagen. Nic was inmid dels chef-kok en moest flink aan poten. 'We hadden altijd te weinig personeel. Met twee man stonden we iedere dag voor zo'n 120 mensen te koken. Het was altijd goochelen met de tijd en ik draaide heel wat extra uren. Bewust, om ook in de herfst- en voorjaarsvakantie nog een weekje uit de drukte te ontsnappen. In Leiden hadden we de bushalte voor de deur. Om de vijf minuten ging er een bus. We hebben ze wel eens geteld, acht honderd op één dag kwamen er langs. Als we wel eens mensen op bezoek hadden, zeiden ze: hoe hou je het hier uit met dat lawaai! Zelf hoorden we dat met meer. Dat merk je pas als je in een stille omgeving zit. Daarom vond ik het altijd heerlijk om naar Texel te gaan. We hadden ook geen behoefte om ergens anders heen te gaan. We vonden het fijn hier en ontdekten nog steeds plekjes waar we nooit waren geweest.' 'Mijn man zei altijd: als ik met pen sioen ga. wil ik op Texel wonen. Ik twijfelde altijd. Ik had het hier reuze naar mijn zin, maar om alles achter te laten...' Voor Nic Bosman lag het an ders. Hij had al snel door dat de men taliteit van de bevolking hier anders is dan in Leiden. 'Kun je nagaan, ik woonde al zo'n vijftig jaar aan de Rijnsburgerweg, zegt er eén van twee huizen verder tegen me: wie ben jij? Ik zeg nou: ik woon hier pas 49 jaar. Hij zegt: ik ken je niet...'Maar', zegt zijn vrouw, 'waar wij woonden, was het wel een beetje kouwe kak. Alle maal dokters, advocaten en notaris sen. De buurvrouw zei op een gege ven moment: eigenlijk horen jullie hier niet, want jouw man is maar gewoon kok... Nou, zei mijn man, als ik met kook voor die mensen, hebben ze niet te vreten en dan kunnen die dokters nog zo goed hun best doen maar dan gaan ze alsnog de pijp uit... Ze wilden je niet kennen, we waren gewoon te min.' Hij: 'Ach, je raakt er aan ge wend, we waren er tegen ingeënt. Maar leuk is anders, want kennissen hadden we er absoluut niet. Niet in die buurt waar niemand zich met je wilde bemoeien. En daar voel je je toch niet prettig bij.' Talentvolle strijkers luisterden het jubileumconcert van het Texels Vrouwenkoor op. Rechts dirigent Arte Groen. (Foto Joop Romvets) Om hun twintigste verjaardag extra luister bij te zetten, verwel komden de leden van het Texels Vrouwenkoor vrijdag speciale gas ten: sopraan Arianne van der Wal en het strijkkwartet Quartetto Animoso. Ze maakten er met z'n allen een aangenaam jubileum concert van, waarvan de vele toe hoorders - de hervormde kerk van Den Burg was volledig 'uitver kocht' - met volle teugen genoten. Quartetto Animoso bestaat uit vier jonge amateur-musici, die allen in het Noordhollands Jeugdorkest spelen. Jaarlijks geeft dit gezelschap twee concerten met een eigen programma. Naast de we kelijkse repetities wordt ieder jaar een zomerkamp gehouden, waarin inten sief wordt gerepeteerd. Het strijk kwartet heeft - zo bleek ook vrijdag avond - een gevarieerd repertoire opgebouwd. 'AÏs hobbykwartet zover mogelijk komen, lekker samen mu ziek maken en leuke concerten ge ven', is het streven van het ensemble, dat inmiddels al enkele prijzen in de wacht heeft gesleept. Het strijkkwartet, voor de gelegen heid uitgebreid tot een ensemble van tien instrumentalisten, luidde het con cert in met enkele stukken van Vivaldi. Ze speelden netjes en wat statisch, waardoor de muziek nogal saai overkwam, een gevaar dat bij Vivaldi overigens al snel op de loer ligt. Veel meer eigenheid kwam naar voren bij de arrangementen van Cole Porter en Scott Joplin. Deze stukken ademden een totaal andere sfeer: verrassende muziek met grappige effecten, die de musici goed wisten uit te buiten Er werd uitstekend en zuiver gespeeld, met initiatiefrijk spel door met name de eerste violiste en de celliste. Een knappe prestatie van deze groep jonge musici. Het jubileumconcert van het Texels Vrouwenkoor viel in de categorie 'leuke concerten'. Het programma was enorm gevarieerd, met muziek uit onder meer de Barok en Roman tiek, opera en musical. In de meeste gevallen waren de composities door dirigent Arie Groen bewerkt voor vrouwenkoor met piano en/of strikers. Een tijdrovende klus, waar hij zich naar eigen zeggen echter met plezier en liefde op had gestort. Het koor lijkt zich in vele stijlen thuis te voelen en zingt met overgave, en thousiasme en opperste concentra tie. Op enkele plekken rommelde het wel eens een beetje, maar dat mocht de pret niet drukken en de waarde ring van het publiek was er niet min der om. Het koor klinkt aangenaam, mooi strak en licht, zonder veel vi brato of overdreven gejubel. Fijnge voelig waar de muziek dat vraagt. Hoewel enkele individuele stemmen er hier en daar (nog) wat uitschieten, is de homogeniteit van het koor toe genomen. Een plezier om naar te luis teren. In Annemiek Jasper heeft het koor een gedreven, competente begelei der aan de piano, die alles kan spe len wat gevraagd wordt, initiatief neemt waar nodig en dirigent en koor zorgvuldig blijft volgen. Het stuk van Debussy, Salut Printemps, was daar een goed voorbeeld van' prima uitge voerd door zowel koor als pianiste, die de virtuoze begeleiding uitste kend aankon. De compositie van Brahms voor koor en strijkers kwam iets minder goed uit de verf en was wellicht wat hoog gegrepen voor het koor. Door de combinatie van een koor met een (klein) orkest was de uitvoering wel opmerkelijk. Indruk maakte Groens arrangement voor koor en strijkers van het motet O Sacrum convivium van Andriessen. Er werd fraai gezongen, mooi verstild op plekken waar dat nodig was en met een dynamiek die er goed uit kwam. Ster onder de jonge musici is de so praan Arianne van der Wal, die enkele jaren geleden zelf nog lid van het Vrouwenkoor was. Tegenwoordig studeert ze bij zangpedagoge Franciska Dukel aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. In korte tijd heeft de talentvolle Texelse, die zich met hart en ziel op de mu ziek heeft gestort, een enorme ont wikkeling doorgemaakt en heeft ze met hoorbaar resultaat hard gewerkt aan haar zangtechniek. Haar profes sionele optreden in de kerk en haar vocale kwaliteiten wekten alom be wondering. Met haar warme timbre en heldere stem kwam zij zeer over tuigend over met liederen van Mozart, haar aandeel in het stuk van Debussy en het afsluitende Don 't cry forme, Argentina. Dit stuk van Lloyd Webber vormde, mede door de instrumentale bijdragen van piano en strijkers en de vocale inzet van 'Evita' (Arianne van der Wal), een waardig slot van dit zeer gevarieerde en on derhoudende jubileumconcert. Uit het langdurige applaus en de staande ovatie kan geconcludeerd worden dat het Vrouwenkoor met een gerust hart door kan koersen naar het vol gende lustrum. Lida Wels Nic en Corrie Bosman: 'We hebben nog nooit zo fijn en zo veel contact gehad met de buren en vrienden als hier op Texel. Toen Nic Bosman 53 jaar was, werd het orthopedisch ziekenhuis opgehe ven. 'Al het personeel ging mee naar het Academisch Ziekenhuis, behalve ik. Ik was net te oud. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Je denkt gewoon mee te kunnen, maar klaarblijkelijk pas je niet meer in het stramien. Ik kreeg wel wachtgeld, maar dat stelde geen reet voor.' Hij kon het maar moeilijk verkroppen en het werd voor beiden een moeilijk jaar. 'Op een gegeven moment heb ik de schakelaar omgezet. Nu is het af gelopen, anders word je knettergek.' Hij voelde zich nog lang met uitgeran geerd en zette een cateringbedrijfje op. 'Gingen we samen de catering van recepties en bruiloften verzor gen.' Beiden hadden plezier in dit werk en wisten uiteindelijk ook te genieten van de extra vrije tijd. 'We kochten deze stacaravan en trokken meer en meer naar Texel, we waren nergens meer aan gebonden En toen kwam dochter Connie, in middels getrouwd en moeder van twee dochtertjes, met een fantastisch plan. Net als haar ouders is ze erg verknocht aan Texel. Haar man, tim merman van beroep, dacht op Texel wel werk te vinden. Dat was even schrikken voor haar moeder. 'Jeetje kind, dan ga je zo ver van me van daan... Dan komen jullie toch ook?' Ze hoefde niet lang na te denken. Haar man wilde al veel langer en als haar dochter ook kwam, vond ze het prima. Wel waarschuwde hij haar dat ze het zeker moest weten, want als ze gingen, was er geen weg terug. Corrie was heel beslist: 'Ja natuurlijk gaan we, zij komen toch ook..' 'Gaan jullie maar alvast', zei haar dochter. 'binnen drie, vier maanden komen wij er achteraan.' 'Ons huis in Leiden waren we binnen vier dagen kwijt en net zo snel kochten we een huis in Oudeschild. In Den Burg wilden we liever niet wonen, want dan zaten we weer in een stad. Wel keken ze nog even bij een huisje aan de Burgwal. Een leuk huisje, het lag alleen erg dicht tegen het kerkhof aan. 'Dat wilde ik met. Echt hoor, als je uit het kamerraam keek, stonden de grafste nen een paar meter van ons af Ik zei. als je me zat bent, geef je me een klap op mijn harses en schuif je me zo onder de grond. Het huis in Oude schild stond ons meer aan en we klapperden met onze oren van de prijs. Voor ons doen erg goedkoop, daar had je in Leiden niet eens een tweekamerflatje voor.' 'Mijn man had het hier ontzettend naar zijn zin. Ik ook wel, maar ik miste de stad en de kleinkinderen.Ze hield zich staande met de wetenschap dat over met al te lange tijd de kinderen zouden komen. Een maand of drie later werd duidelijk dat het niet zou lukken. Het timmerbedrijf waar hun schoonzoon mee in onderhandeling was, haakte af. 'Mam, zei mijn doch ter, ik moet je vreselijk teleurstellen, maar we komen niet.. In eerste in stantie wilde Corrie direct terug naar Leiden. Haar man was het daar niet mee eens. 'Ik had het allang bekeken. Wat je hier hebt, vind je nooit meer terug.' Ze was het met hem eens, maar had het er erg moeilijk mee. Als ze met de hond op de dijk liep en de boot naar Den Helder zag varen, stroomden de tranen over haar ge zicht. Puur heimwee en het werd van kwaad tot erger. 'Tot het moment dat ik dacht: je kunt jezelf kapot mt je zet je schouders eronder en er wat van. Vanaf die tijd gj beter. Nu zou ik niet meer ten len. Als we al een keer in Leid men, dan schrik je je rot. Oved rotzooi, kiftende en kijvende nu Als je alleen maar naar ieman is het al: wat mot je van me'l iets van je aan? En dan zeg ik mijn man, heb ik daar nou in j is dat nou alles wat ik acfitel waar ik naar terugverlangden het toch mogelijk, ik vind e meer aan. Nu zeggen we leg kaar: we hebben nog nooitm zo veel contact gehad met dei en vrienden als hier op Texel i hier zo vriendelijk. Dat is ed groot verschil.' Sinds 1992 wonen ze op Te brengen nog steeds een gru van het jaar op Dennenoord d vinden het heerlijk hier in hel voor de kinderen was het ha de caravan aan te houden, konden ze de vakanties i doorbrengen. Dan bleven Oudeschild en hadden wei» eigen gedoetje. Ze kwamen vaak, dus we konden wel var. kleinkinderen genieten. Dit jz men ze voor het eerst niet. 03 ven we lekker hier tot we ge meer hebben.' 'Maar', zegt! 'als ik van tevoren had geweS het zo zou lopen, was ik absolu gegaan. Eigenlijk hebben weN keerd aangepakt. Zij hadden moeten gaan en daarna wij. Mi zij zo...' Ingrid dï De fanfarekorpsen en majorettes van elkaar op de Groeneplaats in Den sen het evenement bij. KTF, DEK en Excelsior stonden Burg voor de 34ste Taptoe. Rondom trow*** woensdagavond gezamenlijk naast het plein woonden honderden men- Als geregelde vakantieganger op Texel maak ik mij tamelijk ongerust over de ontwikkelingen van de plan nen voor het maïsdoolhof. Nu lees ik weer dat er. hoewel tijdelijk ter gele genheid van Oosterend Present, toch een doolhof wordt gemaakt. Ook begrijp ik, dat de gemeenteraad de aanvraag voor het permanente maïs doolhof nog in behandeling heeft. Ik heb al in een eerder stadium geschre ven dat Texel naar mijn mening totaal geen behoefte heeft aan dergelijke dagrecreatie, het eiland heeft genoeg te bieden zoals het is. Er wordt toch gepropageerd Texel een eiland van rust en ruimte, natuur en vogels. Nu blijken er al weer plannen te zijn voor een spiegeldoolhof op een plaats waar veel mensen komen. Ik ben bang dat als de proef in Ooster end goed bevalt, dat de gemeente raad zich zonder meer voor het kar retje laat spannen van Labynnth Texel of hoe de bedenkers zich ook noe men Wat is dan de volgende stap? Een gigantisch reuzenrad bij Oude schild of de grootste achtbaan van Europa bij De Koog? Dan trek je dag jesmensen bij het leven. Heel Texel één groot pretpark. Verander dan TESO maar In Texels Eigen Tunnel Onderneming en maak een geboorde tunnel onder het Marsdiep. Ik hoop dat de wijsheid het zal win nen van de zucht naar winst in deze zaak en ik wens de gemeen! veel sterkte toe bij het beoo' van al die woeste plannen. het zover komt, verdwijnen vei liefhebbers van uw prachtige voorgoed uit beeld. Jacques P. van den Zoele De WLTO afdeling Texel woensdag haar jaan/ergad» hotel de Pelikaan aan de Pel weg bij De Koog Gastsprekei gemeen WLTO-voorzitter Heijkoop. Hij vertelt over landbouwbeleid en relatieon met de leden. De jaarverg begint om 20.00 uur.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2003 | | pagina 6