Nic en Corrie Bosman misten de stad en de kleinkinderet
'Als ik het had geweten,
was ik absoluut niet gegaan'
Speciale gasten op verjaardag Vrouwenkoor
34ste Taptoe op Groeneplaa
/^Aan
gespoeld
COURANT'
.TEXELSE y
\\/at ik zeggen wou...
Maïsdooihof
WLTO
DINSDAG 1 JULI 2003
TPYPT QP
Nic en Corrie Bosman, twee rasechte Leidenaars, brachten in
1956 een korte vakantie op Texel door. De eerste van een ja
renlange reeks. Logeerden ze de eerste keer in een piepklein
houten huisje, van lieverlee werd het onderdak rianter. Als het
aan Nic had gelegen, hadden ze hier al veel eerder gewoond.
Uiteindelijk duurde het nog heel wat jaren voordat deze wens
uitkwam. Uiteindelijk trok hun dochter hen over de streep met
een aanlokkelijk plan. Maar als Corrie had geweten dat het
verhaal een heel ander staartje zou krijgen, had ze het niet ge
daan...
Even waan ik mij op de verkeerde
camping, in mijn zoektocht naar Nic
en Come Bosman die. zo had zij ver
zekerd. hun residentie houden in een
groenbeige caravan. Op de plek waar
het allemaal begon. Zo ver het oog
reikt, staan luxe chalets. Uniform in één
en dezelfde lichte kleur. En dan, bijna
aan het einde van het terrein staat een
bordje: veld tien. Nu nog linksaf en een
vertrouwder beeld doemt op. Sta
caravans in verschillende kleuren, tuin
tjes met en zonder vijver, betegeld of
vol bloemen. Ik koers af op de groen-
beige, waar een hartelijke ontvangst
wacht door Nic (78) en Come (75) Bos
man. Ze zijn beiden geboren en geto
gen Leidenaar en hebben elkaar ont
moet tijdens de bevnjdingsfeesten in
juni 1945 bij de blauwe steen, het mid
delpunt van Leiden.
'We trokken in bij Nic's ouders, die
een kolossaal pand bewoonden aan
de Rijnsburgerweg. Op vakantie kon
den we de eerste jaren niet, daar had
den we gewoon geen geld voor. Nic
was kok in een orthopedisch zieken
huis, je was al blij dat je veertig gul
den in de week had. Het enige bui
tensporige bezit was een kano, waar
we veel mee op het water zaten. Toen
we vijf jaar getrouwd waren, in 1956,
konden we voor het eerst een weekje
weg. Een goede vriend van ons was
op Texel geweest, waar hij heel en
thousiast van terugkwam. Hij vond
het daar verschrikkelijk mooi en je
kon er geweldig vissen.' Voor Nic
Bosman, een verwoed hengelaar, de
aanleiding om Texel te boeken. De
bagage stuurden ze alvast vooruit
met Van Gent Loos. 'In zo'n grote
beschuitkist van Verkade, met zo'n
blikken binnenwand. De fietsen gin
gen met de trein mee. Een heel ge
doe, want we moesten een aantal
keren overstappen. Ik denk dat we er
wel vijf uur over deden om in Den
Helder te komen. Voor ons gevoel
een wereldreis.'
Met De Dageraad, die toen net in de
vaart was, staken ze over. Corrie had
geen idee wat ze kon verwachten. 'Ik
dacht: als ik van die boot afkom, zie
ik zo de andere kant van het eiland.'
Dat bleek een vergissing. In Oude-
schild stapten ze op de fiets en be
gonnen aan de lange zoektocht naar
de camping. Het regende en ze had
den geen idee waar ze moesten zijn.
Overal vroegen ze de weg, maar ze
werden van hot naar her gestuurd.
'We vroegen naar Dennenoord en
werden richting het bos gestuurd waar
wat dennenbomen stonden. Weer
vragen: nee hoor jullie zitten helemaal
verkeerd, dan moet je die kant op..
Wat hebben we die dag gefietst voor
dat we het eindelijk vonden!'
Uit het familie-archief: Corrie Bosman tijdens een vroege vakantie op Dennenoord.
Dennenoord in de jaren vijftig. Naast
het woonhuis stond een oude bollen
schuur, waarin vier appartementjes
waren gemaakt. Helemaal vooraan
stond een soort strandhuisje. Het
vakantieverblijf voor Nic en Corrie
Bosman. Ze keken hun ogen uit. 'Er
was geen water, geen gas en aan het
plafond hing een peertje. Op het veld
waar een koe rondliep, was een
kraantje waar je je kon wassen en
water halen Ook het toilet was bui
ten, een houten plee waar aan de
achterkant een varken scharrelde.
Het huisje zelf was karig ingericht,
met een opklapbed en klapstoeltjes
en een miniem gasstelletje. Het paste
er allemaal net in. 'Als je 's morgens
het raampje openschoof, kwam die
koe met zijn grote kop naar binnen en
was het: boeoe... En als er een roof
vogel overvloog, renden alle kippen
als bezeten naar binnen en doken
onder ons bed. Wij vonden het hart
stikke leuk. We hoefden geen luxe,
dat interesseerde ons met. We waren
lekker op vakantie en er echt hele
maal uit.'
Ze hadden al snel door dat in die ja
ren het eilandleven op een aantal
zaken wat achterliep bij het vaste
continent. 'Dingen die voor ons ge
woon waren, zoals gesneden brood,
had je hier nog niet. Omdat we geen
broodmes hadden, gingen we naar
Den Burg, naar bakker Bakker in de
Binnenburg, en vroegen om een ge
sneden brood. Die mevrouw keek
ons een beetje gek aan... Zo van: het
zal wel waar wezen. Ze ging naar ach
ter en wij maar wachten, het duurde
zo lang. Ik zei tegen mijn man, waar
moet dat brood wel niet vandaan
komen? Uiteindelijk kwam ze terug
met een zak waar Sinterklaas en
Zwarte Piet nog op stonden. Had dat
lieve mens een heel brood met de
hand gesneden Het ene sneetje wat
dikker dan de ander en een beetje
scheef, maar toch... We hebben er
verschrikkelijk om gelachen.'
Het werd een week om nooit te ver
geten, gevuld met lange wandel- en
fietstochten over de toen nog zande
rige fietspaden. Voor Nic Bosman
kon het helemaal met stuk. Hij ver
maakte zich opperbest aan het wa
ter, waar hij emmers vol vis ving.
Kortom, ze genoten en vanaf die tijd
trokken ze ieder jaar naar Texel, naar
Dennenoord.
Na drie jaar werd het huisje afgekeurd
en kwamen er nieuwe, eenvoudige
huisjes voor in de plaats. Twee-on
der-één-kap, met een kamer, keuken
tje, twee slaapkamers en een over
dekt terrasje met toilet en douche
Nic en Corrie Bosman bleven Texel
trouw, ook toen dochter Connie werd
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen hier
al zó lang dat ze nauwelijks meer
van een echte Texelaar zijn te on
derscheiden. Waar komen ze
vandaan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek Aange
spoeld dit keer: Nic en Corrie
Bosman.
geboren. Het weekje Texel groeide uit
naar veertien dagen. Nic was inmid
dels chef-kok en moest flink aan
poten. 'We hadden altijd te weinig
personeel. Met twee man stonden we
iedere dag voor zo'n 120 mensen te
koken. Het was altijd goochelen met
de tijd en ik draaide heel wat extra
uren. Bewust, om ook in de herfst- en
voorjaarsvakantie nog een weekje uit
de drukte te ontsnappen. In Leiden
hadden we de bushalte voor de deur.
Om de vijf minuten ging er een bus.
We hebben ze wel eens geteld, acht
honderd op één dag kwamen er
langs. Als we wel eens mensen op
bezoek hadden, zeiden ze: hoe hou
je het hier uit met dat lawaai! Zelf
hoorden we dat met meer. Dat merk
je pas als je in een stille omgeving zit.
Daarom vond ik het altijd heerlijk om
naar Texel te gaan. We hadden ook
geen behoefte om ergens anders
heen te gaan. We vonden het fijn hier
en ontdekten nog steeds plekjes
waar we nooit waren geweest.'
'Mijn man zei altijd: als ik met pen
sioen ga. wil ik op Texel wonen. Ik
twijfelde altijd. Ik had het hier reuze
naar mijn zin, maar om alles achter te
laten...' Voor Nic Bosman lag het an
ders. Hij had al snel door dat de men
taliteit van de bevolking hier anders
is dan in Leiden. 'Kun je nagaan, ik
woonde al zo'n vijftig jaar aan de
Rijnsburgerweg, zegt er eén van twee
huizen verder tegen me: wie ben jij?
Ik zeg nou: ik woon hier pas 49 jaar.
Hij zegt: ik ken je niet...'Maar', zegt
zijn vrouw, 'waar wij woonden, was
het wel een beetje kouwe kak. Alle
maal dokters, advocaten en notaris
sen. De buurvrouw zei op een gege
ven moment: eigenlijk horen jullie hier
niet, want jouw man is maar gewoon
kok... Nou, zei mijn man, als ik met
kook voor die mensen, hebben ze niet
te vreten en dan kunnen die dokters
nog zo goed hun best doen maar dan
gaan ze alsnog de pijp uit... Ze wilden
je niet kennen, we waren gewoon te
min.' Hij: 'Ach, je raakt er aan ge
wend, we waren er tegen ingeënt.
Maar leuk is anders, want kennissen
hadden we er absoluut niet. Niet in
die buurt waar niemand zich met je
wilde bemoeien. En daar voel je je
toch niet prettig bij.'
Talentvolle strijkers luisterden het jubileumconcert van het Texels Vrouwenkoor op. Rechts dirigent Arte Groen.
(Foto Joop Romvets)
Om hun twintigste verjaardag
extra luister bij te zetten, verwel
komden de leden van het Texels
Vrouwenkoor vrijdag speciale gas
ten: sopraan Arianne van der Wal
en het strijkkwartet Quartetto
Animoso. Ze maakten er met z'n
allen een aangenaam jubileum
concert van, waarvan de vele toe
hoorders - de hervormde kerk van
Den Burg was volledig 'uitver
kocht' - met volle teugen genoten.
Quartetto Animoso bestaat uit vier
jonge amateur-musici, die allen in het
Noordhollands
Jeugdorkest spelen. Jaarlijks geeft
dit gezelschap twee concerten met
een eigen programma. Naast de we
kelijkse repetities wordt ieder jaar een
zomerkamp gehouden, waarin inten
sief wordt gerepeteerd. Het strijk
kwartet heeft - zo bleek ook vrijdag
avond - een gevarieerd repertoire
opgebouwd. 'AÏs hobbykwartet zover
mogelijk komen, lekker samen mu
ziek maken en leuke concerten ge
ven', is het streven van het ensemble,
dat inmiddels al enkele prijzen in de
wacht heeft gesleept.
Het strijkkwartet, voor de gelegen
heid uitgebreid tot een ensemble van
tien instrumentalisten, luidde het con
cert in met enkele stukken van
Vivaldi. Ze speelden netjes en wat
statisch, waardoor de muziek nogal
saai overkwam, een gevaar dat bij
Vivaldi overigens al snel op de loer
ligt. Veel meer eigenheid kwam naar
voren bij de arrangementen van Cole
Porter en Scott Joplin. Deze stukken
ademden een totaal andere sfeer:
verrassende muziek met grappige
effecten, die de musici goed wisten
uit te buiten Er werd uitstekend en
zuiver gespeeld, met initiatiefrijk spel
door met name de eerste violiste en
de celliste. Een knappe prestatie van
deze groep jonge musici.
Het jubileumconcert van het Texels
Vrouwenkoor viel in de categorie
'leuke concerten'. Het programma
was enorm gevarieerd, met muziek
uit onder meer de Barok en Roman
tiek, opera en musical. In de meeste
gevallen waren de composities door
dirigent Arie Groen bewerkt voor
vrouwenkoor met piano en/of
strikers. Een tijdrovende klus, waar
hij zich naar eigen zeggen echter met
plezier en liefde op had gestort.
Het koor lijkt zich in vele stijlen thuis
te voelen en zingt met overgave, en
thousiasme en opperste concentra
tie. Op enkele plekken rommelde het
wel eens een beetje, maar dat mocht
de pret niet drukken en de waarde
ring van het publiek was er niet min
der om. Het koor klinkt aangenaam,
mooi strak en licht, zonder veel vi
brato of overdreven gejubel. Fijnge
voelig waar de muziek dat vraagt.
Hoewel enkele individuele stemmen
er hier en daar (nog) wat uitschieten,
is de homogeniteit van het koor toe
genomen. Een plezier om naar te luis
teren.
In Annemiek Jasper heeft het koor
een gedreven, competente begelei
der aan de piano, die alles kan spe
len wat gevraagd wordt, initiatief
neemt waar nodig en dirigent en koor
zorgvuldig blijft volgen. Het stuk van
Debussy, Salut Printemps, was daar
een goed voorbeeld van' prima uitge
voerd door zowel koor als pianiste,
die de virtuoze begeleiding uitste
kend aankon. De compositie van
Brahms voor koor en strijkers kwam
iets minder goed uit de verf en was
wellicht wat hoog gegrepen voor het
koor. Door de combinatie van een
koor met een (klein) orkest was de
uitvoering wel opmerkelijk. Indruk
maakte Groens arrangement voor
koor en strijkers van het motet O
Sacrum convivium van Andriessen.
Er werd fraai gezongen, mooi verstild
op plekken waar dat nodig was en
met een dynamiek die er goed uit
kwam.
Ster onder de jonge musici is de so
praan Arianne van der Wal, die enkele
jaren geleden zelf nog lid van het
Vrouwenkoor was. Tegenwoordig
studeert ze bij zangpedagoge
Franciska Dukel aan het Sweelinck
Conservatorium in Amsterdam. In
korte tijd heeft de talentvolle Texelse,
die zich met hart en ziel op de mu
ziek heeft gestort, een enorme ont
wikkeling doorgemaakt en heeft ze
met hoorbaar resultaat hard gewerkt
aan haar zangtechniek. Haar profes
sionele optreden in de kerk en haar
vocale kwaliteiten wekten alom be
wondering. Met haar warme timbre
en heldere stem kwam zij zeer over
tuigend over met liederen van
Mozart, haar aandeel in het stuk van
Debussy en het afsluitende Don 't cry
forme, Argentina. Dit stuk van Lloyd
Webber vormde, mede door de
instrumentale bijdragen van piano en
strijkers en de vocale inzet van 'Evita'
(Arianne van der Wal), een waardig
slot van dit zeer gevarieerde en on
derhoudende jubileumconcert. Uit
het langdurige applaus en de staande
ovatie kan geconcludeerd worden
dat het Vrouwenkoor met een gerust
hart door kan koersen naar het vol
gende lustrum.
Lida Wels
Nic en Corrie Bosman: 'We hebben nog nooit zo fijn en zo veel contact gehad met de buren en vrienden als hier op Texel.
Toen Nic Bosman 53 jaar was, werd
het orthopedisch ziekenhuis opgehe
ven. 'Al het personeel ging mee naar
het Academisch Ziekenhuis, behalve
ik. Ik was net te oud. Het kwam als
een donderslag bij heldere hemel. Je
denkt gewoon mee te kunnen, maar
klaarblijkelijk pas je niet meer in het
stramien. Ik kreeg wel wachtgeld,
maar dat stelde geen reet voor.' Hij
kon het maar moeilijk verkroppen en
het werd voor beiden een moeilijk
jaar. 'Op een gegeven moment heb ik
de schakelaar omgezet. Nu is het af
gelopen, anders word je knettergek.'
Hij voelde zich nog lang met uitgeran
geerd en zette een cateringbedrijfje
op. 'Gingen we samen de catering
van recepties en bruiloften verzor
gen.' Beiden hadden plezier in dit
werk en wisten uiteindelijk ook te
genieten van de extra vrije tijd. 'We
kochten deze stacaravan en trokken
meer en meer naar Texel, we waren
nergens meer aan gebonden
En toen kwam dochter Connie, in
middels getrouwd en moeder van
twee dochtertjes, met een fantastisch
plan. Net als haar ouders is ze erg
verknocht aan Texel. Haar man, tim
merman van beroep, dacht op Texel
wel werk te vinden. Dat was even
schrikken voor haar moeder. 'Jeetje
kind, dan ga je zo ver van me van
daan... Dan komen jullie toch ook?'
Ze hoefde niet lang na te denken.
Haar man wilde al veel langer en als
haar dochter ook kwam, vond ze het
prima. Wel waarschuwde hij haar dat
ze het zeker moest weten, want als
ze gingen, was er geen weg terug.
Corrie was heel beslist: 'Ja natuurlijk
gaan we, zij komen toch ook..' 'Gaan
jullie maar alvast', zei haar dochter.
'binnen drie, vier maanden komen wij
er achteraan.' 'Ons huis in Leiden
waren we binnen vier dagen kwijt en
net zo snel kochten we een huis in
Oudeschild. In Den Burg wilden we
liever niet wonen, want dan zaten we
weer in een stad. Wel keken ze nog
even bij een huisje aan de Burgwal.
Een leuk huisje, het lag alleen erg
dicht tegen het kerkhof aan. 'Dat
wilde ik met. Echt hoor, als je uit het
kamerraam keek, stonden de grafste
nen een paar meter van ons af Ik zei.
als je me zat bent, geef je me een klap
op mijn harses en schuif je me zo
onder de grond. Het huis in Oude
schild stond ons meer aan en we
klapperden met onze oren van de
prijs. Voor ons doen erg goedkoop,
daar had je in Leiden niet eens een
tweekamerflatje voor.'
'Mijn man had het hier ontzettend
naar zijn zin. Ik ook wel, maar ik miste
de stad en de kleinkinderen.Ze hield
zich staande met de wetenschap dat
over met al te lange tijd de kinderen
zouden komen. Een maand of drie
later werd duidelijk dat het niet zou
lukken. Het timmerbedrijf waar hun
schoonzoon mee in onderhandeling
was, haakte af. 'Mam, zei mijn doch
ter, ik moet je vreselijk teleurstellen,
maar we komen niet.. In eerste in
stantie wilde Corrie direct terug naar
Leiden. Haar man was het daar niet
mee eens. 'Ik had het allang bekeken.
Wat je hier hebt, vind je nooit meer
terug.' Ze was het met hem eens,
maar had het er erg moeilijk mee. Als
ze met de hond op de dijk liep en de
boot naar Den Helder zag varen,
stroomden de tranen over haar ge
zicht. Puur heimwee en het werd van
kwaad tot erger. 'Tot het moment dat
ik dacht: je kunt jezelf kapot mt
je zet je schouders eronder en
er wat van. Vanaf die tijd gj
beter. Nu zou ik niet meer ten
len. Als we al een keer in Leid
men, dan schrik je je rot. Oved
rotzooi, kiftende en kijvende nu
Als je alleen maar naar ieman
is het al: wat mot je van me'l
iets van je aan? En dan zeg ik
mijn man, heb ik daar nou in j
is dat nou alles wat ik acfitel
waar ik naar terugverlangden
het toch mogelijk, ik vind e
meer aan. Nu zeggen we leg
kaar: we hebben nog nooitm
zo veel contact gehad met dei
en vrienden als hier op Texel i
hier zo vriendelijk. Dat is ed
groot verschil.'
Sinds 1992 wonen ze op Te
brengen nog steeds een gru
van het jaar op Dennenoord d
vinden het heerlijk hier in hel
voor de kinderen was het ha
de caravan aan te houden,
konden ze de vakanties i
doorbrengen. Dan bleven
Oudeschild en hadden wei»
eigen gedoetje. Ze kwamen
vaak, dus we konden wel var.
kleinkinderen genieten. Dit jz
men ze voor het eerst niet. 03
ven we lekker hier tot we ge
meer hebben.' 'Maar', zegt!
'als ik van tevoren had geweS
het zo zou lopen, was ik absolu
gegaan. Eigenlijk hebben weN
keerd aangepakt. Zij hadden
moeten gaan en daarna wij. Mi
zij zo...'
Ingrid dï
De fanfarekorpsen en majorettes van elkaar op de Groeneplaats in Den sen het evenement bij.
KTF, DEK en Excelsior stonden Burg voor de 34ste Taptoe. Rondom trow***
woensdagavond gezamenlijk naast het plein woonden honderden men-
Als geregelde vakantieganger op
Texel maak ik mij tamelijk ongerust
over de ontwikkelingen van de plan
nen voor het maïsdoolhof. Nu lees ik
weer dat er. hoewel tijdelijk ter gele
genheid van Oosterend Present, toch
een doolhof wordt gemaakt. Ook
begrijp ik, dat de gemeenteraad de
aanvraag voor het permanente maïs
doolhof nog in behandeling heeft. Ik
heb al in een eerder stadium geschre
ven dat Texel naar mijn mening totaal
geen behoefte heeft aan dergelijke
dagrecreatie, het eiland heeft genoeg
te bieden zoals het is. Er wordt toch
gepropageerd Texel een eiland van
rust en ruimte, natuur en vogels.
Nu blijken er al weer plannen te zijn
voor een spiegeldoolhof op een
plaats waar veel mensen komen. Ik
ben bang dat als de proef in Ooster
end goed bevalt, dat de gemeente
raad zich zonder meer voor het kar
retje laat spannen van Labynnth Texel
of hoe de bedenkers zich ook noe
men Wat is dan de volgende stap?
Een gigantisch reuzenrad bij Oude
schild of de grootste achtbaan van
Europa bij De Koog? Dan trek je dag
jesmensen bij het leven. Heel Texel
één groot pretpark. Verander dan
TESO maar In Texels Eigen Tunnel
Onderneming en maak een geboorde
tunnel onder het Marsdiep.
Ik hoop dat de wijsheid het zal win
nen van de zucht naar winst in deze
zaak en ik wens de gemeen!
veel sterkte toe bij het beoo'
van al die woeste plannen.
het zover komt, verdwijnen vei
liefhebbers van uw prachtige
voorgoed uit beeld.
Jacques P. van den
Zoele
De WLTO afdeling Texel
woensdag haar jaan/ergad»
hotel de Pelikaan aan de Pel
weg bij De Koog Gastsprekei
gemeen WLTO-voorzitter
Heijkoop. Hij vertelt over
landbouwbeleid en relatieon
met de leden. De jaarverg
begint om 20.00 uur.