Jan Visser hield oogje in het zeil bij ZDH
Heel wat ongenode gasten
van het terrein gestuurd'
Hierover praten ze op
Mars jaren later nog'
I
Droomreis naar bakermat Harley-Davidson
COURANT
.TEXELSE
Hoornders houden
openluchtdienst
op Bossiesdag
Schuren mogen
niet vervangen
door één grotere
Waar gebeui
Droogte
Doorgerede
VRIJDAG 8 AUGUSTUS 2003
I H I H I X H
In 1948 vierde hij voor het eerst va
kantie op Texel, sinds 1960 heeft hij
geen jaar overgeslagen. Vanaf 1976
kampeert hij 's zomers op een heel
bijzonder plekje: ter hoogte van de
cornervlag achter de kantine van
ZDH. In ruil houdt hij een oogje in
het zeil en verleent hij hand- en
spandiensten aan de terreinknecht.
Zondag vertrekken Jan Visser (74)
en echtgenote Anneke naar huis, in
Bussum. Voor het laatst, want door
lichamelijk ongemak ziet hij zichzelf
volgend jaar niet meer zes weken in
een caravan verblijven. En hoewel
hij in die tientallen jaren honderden
Texelaars heeft leren kennen, gaat
hij bij geen van hen logeren. 'Ik ben
niet iemand die graag zijn benen
onder andermans tafel schuift.'
Het is dat zijn accent hem verraadt,
anders zou Jan Visser best door kun
nen gaan voor een Texelaar Laat een
naam vallen en hij kent de persoon in
kwestie, inclusief z'n ouders en kin
deren en eventuele bijnaam De ge
schiedenis van de afgelopen tiental
len jaren, en met name die van Den
Hoorn, herbergt weinig geheimen
voor hem. En een nieuwtje moet wel
erg vers zijn wil hij er nog niet van
gehoord hebben. Want dankzij zijn
abonnement op de Texelse Courant
en geregeld contact met boezem
vrienden Arie en Martje Dijker is hij
uitstekend op de hoogte van de ge
beurtenissen op het eiland 'Ik heb
het hier altijd geweldig naar mijn zin
gehad en heel wat leuke en minder
leuke dingen meegemaakt. De kinde
ren heb ik ook allemaal besmet met
het Texel-virus, al kregen ze later an
dere inzichten. Moesten ze naar
Frankrijk en Italië, je kent dat wel. Ik
zelf niet. Nou. ik moet toegeven dat
ik een paar keer naar Oostenrijk ben
geweest, samen met de buren, en dat
we een keer een bootreis op de Rijn
hebben gemaakt. Maar ik zei meteen:
in het voorjaar wil ik dat nog wel doen,
maar in de vakantie ga ik naar Texel.
Toen ik nog werkte, stonden mijn
vrouw en kinderen er vaak zes we
ken. Ikzelf kwam dan in het weekend
over. Later gingen we ook al in mei
naar het eiland. Weet je wat het is?
Ik hou met er niet zo van om in het
buitenland te zijn.'
Zijn eerste kennismaking met Texel
dateert van 1948, toen de nog geen
twintigjarige Visser met twee vrien
den vakantie vierde. 'We hebben ge
loof ik vier uur gewacht op de boot.
Die voer drie of vier keer per dag,
maar wisten wij veel. We kampeerden
in een tentje in de duinen, bij De
Koog. We kochten zo'n kampeer-
kaart en dan moest je zelf maar uit
zoeken waar je ging staan. De Koog
was nog helemaal niks. We gingen
naar zee, dat lokte, weet ik nog. Maar
toen we 's avonds teruggingen, kon
den we de tent niet meer vinden.'
Twaalf |aar later keerde hij op Texel
terug, met vrouw Sija en twee kinde
ren (later kregen ze er nog eén), om
er vanaf dat jaar iedere zomer naar
toe te gaan 'We logeerde in de
Grutto, in het bunkerdorp op Loods
mansduin Toon de Leeuw werkte
daar toen, Ruitenbeek was de be
heerder. Groot had een winkeltje in
Den Hoorn. Als je |e bestelling door
gaf, werd het bezorgd en stond de
boodschappen aan het eind van de
middag voor je klaar. Onze fietsen
stuurden we op vanuit Bussum. Piet
Zijm, de vrachtrijder, bracht ze van de
haven van Oudeschild naar Loods
mansduin, Tja wat deden we in die
tijd? We gingen naar het strand. En
we zwierven door het bos. Verder had
je niet veel. Maar je vermaakte je toch
wel. De vakantie duurde toen ook
maar veertien dagen, natuurlijk.'
intensieve Harley een opzienbarende
keus. 'Je moet er inderdaad om de
paar honderd kilometer wel wat aan
bijstellen. De contactpunten, de ket
ting en dat soort dingen. In het begin
snapte ik daar helemaal niets van.
Maar ik ging dat doen en op een ge
geven moment kon ik de machine wel
met mijn ogen dicht in elkaar zetten.
Ik had eens een kapotte bobine. die
ik verving. -Maar toen iemand mij
vroeg wat zo'n ding nu doet, toen
wist ik dat met. Ik snapte helemaal
mets van die techniek. Mijn vrienden
werden daar wanhopig van. Maar de
motor liep wel Dat sleutelen is heel
belangrijk. Toen ik eens uit Tsjechië
terugkwam, ben ik vergeten de
contactpunten bij te stellen. Ik moest
dat bekopen met een verbrande klep.
In 1903 bouwde Henri Ford zijn eer
ste auto, de gebroeders Wright ga
ven met hun Flyer het startschot
voor de luchtvaart en William
Harley en de gebroeders Davidson
sleutelden in een schuurtje in
Milwaukee (USA) aan hun eerste
motorfietsen. Fameus is de
Liberator, waarmee de Amerikanen
in de Tweede Wereldoorlog Europa
binnen denderden. Als jochie zag
Joop Steenvoort zo'n machine
voorbijkomen. Vanaf dat moment
was hij verknocht aan het merk
Harley-Davidson. Zelfs zó dat hij
dinsdag met zijn zoon afreist naar
Amerika, voor een motorrit van
ruim 1300 mijl naar de geboorte
grond in Milwaukee, waar op 31
augustus Celebration Day) het
100-jarig jubileum wordt gevierd.
Harley parking only. Jap bikes will be
crushed. Het metalen bord - in de
originele Harleykleuren zwart en
oranje - naast de voordeur van de
familie Steenvoort in Den Burg oogt
met erg uitnodigend voor de TC-ver-
slaggever, die net een Honda heeft
aangeschaft. 'Een grapje, je moet het
niet serieus nemen. M'n dochter
heeft het bordje uit Londen meege
nomen. Ik vond het mooi en heb het
opgehangen. Ik hou wel van een
beetje chauvinisme.'
Steenvoort, varvberoep fysiothera
peut, is-BW^^Jfentallen jaren de
trotse bezitter van een Liberator. Het
zijn de'iTtèWffitefen waarmee de
Amerikaanse bevrijders in de oorlog
Europa binnen denderden. Zo'n twin
tig- tot dertigduizend moeten het er
geweest zijn. Van het type WLA
(Army). Legergroene motorfietsen,
eenvoudig en degelijk, met een ve
rend zadel en bij het voorwiel een
paar 'schommeltjes'. Ze zijn al de
cennia geleden tot klassiekers verhe
ven, worden gekoesterd en gerestau
reerd.
Toen de tienerjaren van Steenvoort
ten einde waren, ging de Puch aan de
kant en kocht de jonge volwassene
in 1967 een Liberator. 'Eentje uit
1942. Ik heb er nog het originele lin
nen kenteken van. Ik heb de machine
verbouwd en overgespoten. Chroom
en rood. prachtig was dat. Later heb
ik hem terugverbouwd tot originele
WLA, in legergroen. En ik heb er een
zijspan bij gekocht. Tot 1986 was het
mijn enige middel van vervoer. Zwe
den, Tsjechié, Spanie, overal reed ik
ermee naar toe. Met Pinksteren is er
altijd een Harley Super Rally in Eu
ropa, daar deed ik dan aan mee.'
Voor iemand die van oorsprong
atechnisch is, is een onderhouds-
maakte een verpletterende indruk.'
Het Harley-gevoel leeft bij velen. Des
te meer reden voor een wereldwijde
herdenking dit jaar. Sinds juni 2002
trekt de Open Road Tour van Harley
over de wereld. Een promotietour die
vorig weekend Hamburg aandeed en
die op 31 augustus The Birthday of
the Centuryeindigt in Milwaukee.
Een van de motoren in de optocht
wordt bestuurd door Steenvoort, met
op de duozit zijn 17-jarige zoon Maar
ten, bijna even gek van Harley. Dins
dag vertrekken ze per vliegtuig naar
New York, waarna ze via Manhattan
en Long Island in noordwestelijke
richting vertrekken voor een toertocht
van drie weken door het noordoos
ten van Amerika. Uiteraard op een
Harley. Niet de oude Liberator, maar
een Fat Bob, een hypermoderne in
2003 gebouwde machine, die hij
Joop Steenvoort en zoon Maarten bij de paperassen over hun reis naar de 100-iarige Hartey-
Davidsonfabrieken in Amerika. 'fo,rj Gef3rd nnvtwrnoni
Dat sleutelen hoort gewoon bij die
ouwere types. Tegenwoordig zijn het
geweldige machines. Zeker sinds
Willy G. Davidson, kleinzoon van, in
1990 de HD fabriek met een consor
tium terugkocht. Toen zijn ze echt
goeie motoren gaan bouwen.
Droom
Hoe kan iemand toch zó verknocht
raken aan Harley Davidson? 'Als vier
jarige kleuter liep ik in Utrecht naar
het DOS-stadion De Amerikanen
hadden daar over de Kromme Rijn in
de oorlog een Baleybrug gebouwd.
Toen kwam er zo'n geweldige, gigan
tisch grote Liberator aan. Ik heb heel
lang met open mond gestaan. Zó
prachtig. Het was een paarse, met
franje. Ik zal het nooit vergeten, het
Routekaart, van Washington DC naar de
fabrieken in Milwaukee.
huurt. 'Een motorfiets met dichte wie
len en 1340 cc, een prachtige ma
chine. Die van ons komt uit de fabriek
in Gun Metal Blue. Geweldig die na
men. Deze motor is voor mij een
droom die ik nooit zal kunnen kopen,
maar waar ik nu wel drie weken van
kan genieten
Nieuwe Bijbel
Om de verslaggever te laten delen in
de schoonheid haalt hij een dik boek
tevoorschijn met daarin de afbeel
ding van deze en vele andere
Harley's. 'De nieuwe Bijbel. 100 Year
Harley-Davidson, gemaakt door Willy
G. Davidson, de kleinzoon van één
van de Davidsons en een begrip in de
Harleywereld. Het boek vertelt de
hele geschiedenis van het bedrijf. Ik
heb het van tevoren besteld, zodat ik
er nu al van kan genieten.' Besteld via
internet, net zoals ik de tickets heb
besteld, de motorfiets heb gehuurd
en alle andere dingen heb geregeld.
Je moest er op tijd bij zijn. Het hotel
voor Milwaukee heb ik vorig jaar juni
al geboekt. Het dichtstbijzijnde dat
toen nog vrij was lag op zestig kilo
meter afstand van die stad.' Dat de
voorbereiding grondig was, is te zien
aan de vele spullen op tafel in de tuin
van de familie Steenvoort. 'Kaarten,
een dikke stapel paperassen, reis
documenten, een Official
Btkersgutde. waarin staat wat er alle
maal in Milwaukee te doen is. Verder
buttons en twee vlaggetjes.'
'We rijden de noordoostroute van
Washington naar Harley-thuisbasis
Milwaukee, The Ride Home, zoals de
Amerikanen chauvinistisch zeggen.
Er zijn vier routes uitgezet, wij rijden
de zogenaamde North East Route,
een afstand van 1311 miles, zo'n
2000 kilometer. Toen we het plan voor
Amerika bedachten, had ik eerst een
héél andere rit in gedachten. Begin
nen in Florida in het zuidoosten, dan
dwars over naar Los Angeles en van
daar naar Milwaukee, in het noord
oosten. Een week of zeven dachten
we. Toen iemand me erop wees hoe
veel kilometer dat wel niet is, zijn we
maar van dat plan afgestapt. Amerika
is zó ontzettend groot, op zo'n kaart
verkijk je je daarop.' Vanaf Washing
ton DC rijden ze via Harrisburg
(Pennsylvania), Buffalo (New York) en
Dearborn (Michigan) naar Michigan
City. De langste etappe is die tussen
Harrisburg en Buffalo, een tocht van
600 kilometer. Dan moeten we even
gas geven.'
Mars
Het plan om dit jaar naar Amerika te
gaan dateert al van lang geleden. 'We
hebben het bedacht toen ik in 1996
vijftig werd. Als aandeelhouder van
Harley - ik heb er eentje op naam -
had ik in het jaarverslag gelezen over
de viering van het 90-jarige bestaan.
Toen spraken Maarten en ik af dat wij
naar het honderdjarig jubileum zou
den gaan. We zijn toen meteen gaan
sparen, want zo'n trip kost wel een
paar centen. De vliegreis, huur van de
motorfiets, motels en entreekaarten.
Een rib uit ons lijf, maar voor iets waar
je al zolang van droomt is het elke
dollarcent waard. Ik zie ons daar al
rijden, op de motorfiets door de USA.
Geweldig.'
De hele rit staat in het teken van
Harley. Het reisprogramma vermeldt
een dealer's party and rendez vous in
allerlei steden. 'In Buffalo hebben we
een feestavond, die Ford en Harley
samen organiseren. Aan het eind van
de rit is er The Celebration, een festi
val van meerdere dagen. Niet de min
ste artiesten treden op. BB King, bij
voorbeeld. 'Kun je je voorstellen, zo'n
monument In levende lijve op het
podium Wat er op 31 augustus, wan
neer The Party wordt gehouden, pre
cies gaat gebeuren houden ze ge
heim. Dat wordt fenomenaal. Jaren
later praten ze er op Mars nog over.'
De inwoners van Den Hoorn hou
den zondag een openlucht
kerkdienst op de speelweide aan
de Rozendijk (tegenover het huis
van Jan Wolkers) in de Dennen.
Voorganger is dominee Jaap
Vlasblom, medewerking wordt ver
leend door leden van muziek
vereniging DEK. In het nabijgele
gen speeltuintje is een
kindernevendienst voor de jongste
jeugd. Deze bijzondere dienst, die
de reguliere van 9.30 uur in de NH
kerk vervangt, begint om 12.00 uur
en is een onderdeel van de Hoorn
der Bossiesdag.
Bossiesdag is een oud gebruik, dat
vroeger op Texel werd gevierd in de
Zandkuil bij de Hogeberg op Pinkster
Drie. ook wel derde pinksterdag ge
noemd. De inwoners van Den Hoorn
hebben een heel andere invulling
gegeven aan deze feestdag, die voor
hen de zomervakantie afsluit. Ze
gaan om 11.15 uur op platte wagens
op weg bij de Jan Drijverschool. De
organiserende Feestcommissie
vraagt de deelnemers zelf iets mee te
nemen om op te zitten en een
picknickmand met eten en drinken.
De picknick begint om 13.00 uur, na
afloop van de openluchtdienst, en
wordt eveneens gehouden op de
speelweide. Water en een toilet zijn
op het terrein aanwezig.
Om 14.00 uur begint een spelge-
deelte, met behendigheidsspelletjes
en balspelen. Deze zijn zo bedacht
dat jong en oud eraan mee kunnen
doen. maar alleen kijken mag ook. Ui
teraard is het ook toegestaan bad-
mintonspullen of andere attributen
mee te nemen. Na afloop, rond 17.00
uur, wandelen de deelnemers samen
naar de barbecueplaats aan de
Randweg, waar een afsluitende bar
becue wordt verzorgd door Hans
Zijm van slagerij Goënga. Wie hieraan
mee wil doen, dient een deelnemers
kaart te kopen bij de supermarkt. De
Frans Bakker uit den Hoorn krijgt
van de gemeente geen vergunning
voor het slopen van twee schuur
tjes aan de Watermolenweg om
deze te vervangen door één
nieuwe schuur van 100 vierkante
meter op een plek verderop aan
dezelfde weg. Het bestemmings
plan staat het niet toe.
Bakker wil zijn bedrijf aan de Stolp-
weg verkopen en in Den Hoorn gaan
wonen. In de nieuw te plaatsen
schuur wil hij schapen houden. Er is
in het bestemmingsplan een
vrijstellingregeling voor een schuur
van maximaal 100 vierkante meter
kosten bedragen €6,50 voq
senen en €3,75 voor de j
krijgen hiervoor een vleespd|
lade, saus en stokbrood,
ken moet zelf gezorgd word
later dan 19.00 uur is het fees
lopen en gaat het gezelschaf
wagens terug naar Den Hoe
kinderen moeten dan in bad,»
volgende dag wacht meest»
met z'n juffen!', waarschuwt*
nisatie. Wie eerder terug wil,
voor vervoer te zorgen.
Bij slecht weer gaat de op»
dienst als gewone dienst do»
Hoornder kerkje. Ook deze bei
12.00 uur. Vanaf 17.00 uur
gebarbecued onder de overt
bij de familie Jaap Duinker.D
nge programma-onderdelen»
dan afgelast.
Het had al wekenlang niet ge
en Texel stond danig te verdut
boeren smachtten naar een fi
weersbui, maar de tekenen!
bleven steeds maar uit. Een b
voorbode is dat de slakken
schijn komen en zogenaamd
nen te lopen. Nu woont er
een familie met de bijnaam
toen Piet en zijn vrouw Tiny
Warmoesstraat naar de kerf
liepen voor hen uit Hem en
genoemde familie. Hoewel
helemaal geen tekenen toewi
Piet tegen Tiny: 'Vrouw, we
vast gauw rege, want kiek, de
loope al'.
i
buiten een agrarisch bouwblok, maar
die regeling is bedoeld voor starters
of voor agrarische bedrijven waarvan
de gronden ver van de bedrijfs
gebouwen liggen. Maar in dit geval
gaat het om een boer die bedrijfs
matig stopt en hobbymatig door wil
gaan.
Ook de regeling die de gemeente met
lang geleden ontwierp om schuren
die onder het overgangsrecht vallen
te saneren of te vernieuwen, kan in dit
geval niet worden toegepast. De
twee te slopen schuren staan met bij
elkaar in de buurt en kunnen dus met
worden samengevoegd. Er kan alleen
gekeken worden naar de mogelijkhe
den voor afzonderlijke schuren. De
bestaande schuur op de door Bakker
gewenste locatie is 30 vierkante me
ter. Het bestemmingsplan staat uit
breiding niet toe.
Eem boer wilde zijn grasla'
omploegen om het dan opn
laten inzaaien. Hij belde Si
loonwerker die zei: 'Zet hetlt
vast open, want ik kom rft
Maar toen die morgen er was
er geen Sieme. De boer belde
met de vraag waar hij blee
kreeg daarop als antwoord
toch seit: ik kom moiré
morrege is morrege.' Toen
uiteindelijk toch werd gepit
ingezaaid verzuchtte de bof
al wekenlang niet had gered
zou er vijfhonderd gulden vt
hebben als er binnenkort et
donderbui kwam.' Waarop
antwoordde: 'Geef mij ze ds
dan zorg ik binnen een week»
beste donderbui.' 'Accoord,
boer. 'Maar als dat met
ben ik wel mijn vijfhonderd
kwiet.' 'Nee hoor', zei Sierfi
dan geef ik je die vijfhonds
gewoon terug.'
JanvS
De politie heeft dondert m
speuringen gedaan naar ef
automobilist, die na een aa" i«r
Den Hoorn was doorgered*
niet bekend of hij is achterh nj
al
van lootjes. 'In het begin deed ik dat
met Ferry, later ook met Joop
Groeskamp. En met Richard de Gier.
die werkte toen op de scholenge
meenschap. Met hem heb ik gela
chen. Hij was nog een goede voetbal
ler ook. Hij is later naar de overkant
verhuisd Ik heb hem nooit meer ge
sproken.' Weemoedig: 'Ja, ik heb
toch wel een leuke tijd gehad hier, als
je er zo aan terugdenkt.'
In 1978 kreeg Visser een geduchte
klap, toen zijn echtgenote tijdens hun
vakantie op Texel plotseling overleed,
'Dat gebeurde hier, in de caravan.'
Het zou geen invloed hebben op zijn
logieskeuze. 'Eerst wist ik het niet.
Maar ik logeerde dat jaar in decem
ber bij vrienden in Den Helder. Ik ben
op de boot gestapt en hier naartoe
gereden. Ik ben een tijd gebleven en
toen was ik het kwijt. Twee jaar later
kreeg ik wat met Anneke. We kenden
elkaar al van heel vroeger. Zij verloor
haar man in het jaar dat ik mijn vrouw
verloor. We zijn dat jaar eerst maar
eens vier dagen naar Texel gegaan.
De vraag was' hoe wordt ze geaccep
teerd? ledereen kende mijn eerste
vrouw, ze had nog wel in de kantine
Nadat hij en zijn gezin drie jaar in de
Grutto hadden gelogeerd, kregen ze
een ander vakantieadres. 'Ik ging nog
wel eens een biertje drinken bij Arie
Cent in Loodsmanswelvaren. Bakker
heette hij, maar iedereen noemde
hem Cent Geen idee waarom, want
zo zuinig was hij met, volgens mij. Ik
heb mijn eerste biertje in ieder geval
nooit hoeven betalen. Ik vroeg of hij
met een adresje voor me wist. Toen
ben ik bij Harry Arnout terechtgeko
men, die werkte daar 's zomers als
kelner.'
Visser, in het dagelijks leven werk
zaam bij de politie in Utrecht, raakte
snel ingeburgerd in Den Hoorn Kind
aan huis was hij bij de familie Dijker.
Enkele jaren lang huurde hij het ach
terhuis van Jaap Dijker op Diek En
ook bij diens jongere broer Reijer aan
de Pontweg bracht hij enkele vakan
ties door. 'Reijer had toen nog een
strandpaviljoen bij paal 12.' Als hij
vertelt dat hij ook op |acht ging met
Dijker, vraagt zijn meeluisterende
echtgenote met een glimlach: 'Was
dat bij de jacht of de stroperij?' Vis
ser reageert geheimzinnig: 'Laten we
het daar maar met over hebben. Boe
ven vang je met boeven, dat weet |e.
Maar ik heb hier wat door die duinen
gelopen. Eén keer had Reiier, die
jachtopziener was, iemand betrapt
op stropen en vroeg hij me of ik hem
wilde helpen proces-verbaal op te
maken. Maar dat heb ik met gedaan,
ik was op vakantie.'
In 1976 kampeerde hij voor het eerst
op het ZDH-terrein. 'Ik was op het
strand in gesprek geraakt met Ferry
Zwanenburg, de voorzitter. Ik had een
verband om m'n knie en hij had net
een meniscusoperatie ondergaan.
Dus hij vroeg of ik het soms ook aan
mijn meniscus had. Nadat we een
tijdje hadden staan praten, zei hij dat
ze bij ZDH iemand zochten die een
oogje in het zeil wilde houden. Er was
al eens ingebroken in de kantine en
van de camping kwamen ze illegaal
douchen in de kleedkamer Er stond
hier ai wel een man, maar die moest
weg. Ze misten wel eens iets uit de
kantine en ze dachten dat hij dat had
gedaan. Uiteindelijk zei ik:/a, maar op
voorwaarde dat ik geen sleutel van de
kantine kri/g. Als je het mij vraagt,
waren er te veel mensen met een
sleutel. En zo konden ze mij in ieder
geval nergens van betichten.'
In de eerste de beste week dat Vis
ser er kampeerde, werd hij gedwon
gen zijn kwaliteiten als politieman te
demonstreren. 'Ik hoorde brommers
aankomen langs de Witteweg. Toen
ze vlak achter de kantine waren, wer
den ze afgezet. Dat klopt met, dacht
ik. Ik liep richting de ingang en zag
toen twee kerels het terrein
opsluipen. Mij zagen ze met in het
donker. Nou, dan vraag je niks. Ik heb
meteen uitgehaald, ik had toen nog
zo'n alarmpistool. De eerste klap is
een daalder waard. Ja, ik ben nou
eenmaal een jongen van de stad. Ze
gingen er meteen vandoor. De vol
gende dag zag ik dat er allemaal ha
ren en bloed aan het pistool zaten.
Even later sprak ik Nico Erwich, die
was toen trainer. Wat heb y/j nou aan
je hand, Jan?, vroeg hij. Hij lag open
en was helemaal dik. Nico heeft hem
toen nog verbonden.' Met een grijns:
'Het was donker, dan zie je met hoe
hard |e slaat.'
In de loop der jaren zou hij nog heel
wat andere ongenode gasten van het
terrein sturen. Maar fysiek geweld
had hij daarbij niet meer nodig 'Ik
vraag altijd meteen wat ze komen
doen. Als het vervelend dreigde te
worden, kon ik altijd nog de hond
erbij roepen. En zonodig kon ik ook
Jan Visser kampeerde 27 jaar naast de cornervlag achter de ZDH-kantine: 'ik beschouw dit toch maar als een afscheid.'
(Foto Jotfl
van Kees Kok, de overbuurman, hulp
krijgen Hij hield het altijd goed in de
gaten. Ook als mensen achter de
papiercontainer hurkten om hun be
hoeften te doen. Broek aan! Wegwe
zen!, heb ik hem wel eens horen roe
pen Prachtig!'
De kolommen van de Texelse Cou
rant haalde Visser nadat hij met
vriend Arie Dijker vanaf een terras in
De Koog bij toeval een paar jongens
had zien wegsluipen met enkele
traytjes frisdrank bij zich. Hij noteerde
het kenteken van de auto waarin ze
stapten en belde naar het politiebu
reau waar hij in Utrecht werkte om de
herkomst van de auto na te trekken.
'Kun je het met laten? Je bent toch
op vakantie?, zeiden ze. Bleek toch
dat het Utrechtse jongens waren, met
een strafblad. Toen de agenten arri
veerden, kon ik ze dat vertellen. Even
later werden ze op de boot aange
houden. Met nog veel meer gestolen
spullen in hun auto. Dat was leuk.'
Ook in andere opzichten droeg Vis
ser een steentje bij aan het functio
neren van de voetbalclub Hi| maakte
kleedkamers schoon, hielp met schil
deren en assisteerde op vele Hoorn
der Donderdagen met de verkoop
geholpen. Zouden ze eraan k
wennen dat ik een ander had'
het ging goed, heel snel al. Al
Anneke er wel vreselijk aan»i
dat iedereen hier zo op elkaar
wist dat al, natuurlijk. Maarnt
net zo ingeburgerd als ik.
avond gaat ze naar Mart Dijk
naar The Bold, zo'n televisies!
kijken.'
De laatste dagen hebben deV
heel wat mensen gedag
Ondanks de vriendschappen
hebben gesloten, verwachten:
snel terug te keren op het efe
de caravan zal niet meer gas
red ik niet meer. We gaan mei
mand logeren. Ik ben niet ieira
graag zijn benen onder an*
tafel schuift. Ik zie mezelf nu»
niet in een huisje zitten. Wiew
ik volgend jaar wat beter te be
Maar ik beschouw dit toch m
een afscheid. Dat is niet leu<
aan alles komt een eind. De'e
hier, op het terrein, heb ikira
van Elk afgesproken. Hij kants
goed gebruiken om material
te slaan. Dat vind ik nog w»
