'Een echte Texelse krijg
je niet van het eiland'
i
Bericht uit Provinciale Staten
1 Aan-
gespoeld
F amilieberichten
.TEXELSE j COURANT'
at ik zeggen wou...
Rampenplan
Fancyfair in
Daalderschool
Rommelmarkt
in Den Hoorn
DINSDAG 3 FEBRUARI 2004
Meisje hield oud-marinier op Texel
'sdud-marinier Willem Sangers kwam vanaf 1968 met tussen
pozen op Texel. Het eiland betekende voor hem niets anders
fan een geschikte locatie voor de vele en soms zware trainin
gen. Tijd om rond te kijken was er nauwelijks. Of toch? Onder
'de Pomp in De Koog mocht zich regelmatig verheugen in het
cbonte gezelschap van de mariniers. Voor Jannie Eelman maakte
hij de stap om op het eiland te komen wonen. Tot verdriet van
cgijn ouders; twee geloven op één kussen, dat kon nooit goed
ngaan...
is
ffissen Gouda en Utrecht ligt een
Kjooi landelijk gebied met verschei
dene kleine plaatsjes. Afgewisseld
Kor boerderijen omringd door uitge-
Bfrekte landerijen en boomgaarden.
Het is de geboortestreek van Willem
Kngers (53), die er goede herinne-
jjwigen aan bewaart. Het gezin
Jfengers woonde aan de Benschop-
Wetering in een groot huis met een
rfeten kap, waar zijn vader een
ihoenmakerij had. 'Hij was altijd aan
het werk. Als ik 's morgens uit bed
kwam. was hij al in de werkplaats
bezig.' Net als de andere acht kinde
ken uit het gezin had ook de nog
„jonge Willem een taak. Op zaterdag
moest hij de schoenen bezorgen die
'jzijn vader die week gerepareerd had.
Dan fietste hij met twee grote tassen
p'vol schoenen heel Benschop door.
Doordeweeks was hij veelal op de
t»erderi| tegenover het ouderlijk huis
té vinden. 'Vanuit school trok ik mijn
erall aan en hielp ik met koeien
eren. Die stonden daar nog op de
Ideel dus het was er altijd lekker
warm. Of we zaten met de buurt
vaderen te kloten in de hooiberg
Nog spannender werd het als de mi
litairen kwamen. 'Schuin achter ons
huis stond een militaire uitkijktoren en
om de zoveel tijd werd daar geoe
fend Dan kwam er een heel konvooi
lègertrucks langs ons huis rijden en
WIJ er achteraan.' Dat wilde hij later
ook worden, militair Nee. torpedo-
maker! Een gedachte die zich in zijn
hoofd vastzette en niemand die hem
dat uit zijn hoofd kon praten.
Sangers haalt het ene na het andere
verhaal op over zijn jeugdjaren in
Benschop. Het enige wat hem er te
genstond was het klassenverschil.
'Dat leefde daar erg sterk. Het zoon
tje van de aannemer stond hoger
aangeschreven dan het zoontje van
de schoenmaker. In de kerk idem
dito Hoe lager je beroep, hoe verder
je naar achteren zat. Wij zaten op de
vijfde rij van achteren, gevolgd door
de boeren.'
Op zijn elfde verhuisde het gezin naar
Montfoort, zo'n zeven kilometer ver
derop. Zijn vader redde het niet lan
ger om als kleine zelfstandige door te
gaan. Hij verkocht de hele handel en
trad in dienst bij een grote schoen
makerij van een militaire dumphandel
in Montfoort. Voor Willem een nieuwe
omgeving waarin hij zich snel aan
paste. 'Ik ging daar naar de katholieke
jongensschool. Doordeweeks werkte
ik na schooltijd bij een bakker en 's
zaterdags bij de groenteboer.' Het
mooiste moment van de week in die
tijd was de zaterdagmiddag. 'Dan
kreeg ik van de vrouw van de groen
teboer een kop thee en stopte ze me
een sigaretje toe, dat ik daar stiekem
oprookte. Een Lucky Strike. Dat vond
ik echt een lekkere sigaret, net of er
een parfumsmaakje aan zat.' Zi|n
eerste kennismaking met het rook
genot, waaraan hij nog jaren aan ver
slingerd zou blijven.
Op zijn zestiende was hij klaar met de
LTS, de Lagere Technische School.
'Ter overbrugging ben ik een tijdje
gaan werken als lasser bij een
vrachtautobedrijf en daarna nog een
jaartje op een dakpannenfabriek. Te
gen die tijd was ik oud genoeg om me
aan te melden bij de marine. Mijn
ouders waren absoluut tegen deze
keuze. Weet waarye aar begint, zei
den ze altijd. Maar het zat al jaren in
mijn hoofd, ik wilde nog steeds
torpedomaker worden.' Zo vastbe
sloten als hij was, ging hij naar
Utrecht, waar hij zich aanmeldde. Er
volgde een uitgebreide screening,
een oproep voor de keuring in
Hilversum en een strenge selectie van
een week. Op de laatste dag werd
Sangers gevraagd of hij bij de mari
niers wilde komen. Sangers hapte
gretig toe, het topje van de militaire
wereld in Nederland! Dat wilde hij
zeker. 'Ik had daar met eens over
geprakkiseerd. Dat hele torpedo-
gebeuren was direct uit mijn hoofd.'
Na het bericht van goedkeuring
meldde Sangers zich bij de Van Gent
kazerne in Rotterdam. Een dag om
nooit te vergeten, zijn eerste treinreis
en zijn eerste reprimande. Al rokend,
sjekkie in zijn mond, kwam hij aan de
poort. Ik moest me hier melden, zei
hij tegen de dienstdoende sergeant.
Waarop deze antwoordde: Als Ik jou
nog één keer zie roken, schiet ik je
hartstikke dood. Ik schrok me het la
zarus en drukte snel die peuk uit.'
Welkom bij de marine! Vanaf die tijd
was het koppen dicht en bevelen
opvolgen. Sangers werd nummer
48071 en kreeg als eerste opdracht
het innaaien van de nummers in zijn
legeruitrusting. 'Ik heb dat later nog
eens terug gezien, het zag er echt niet
uit!'. De eerste periode bestond voor
namelijk uit sport, theorie en schiet
oefeningen. 'Op een gegeven mo
ment mochten we met de hele groep
een keer gaan stappen. Voordat we
weggingen, moesten we één voor
één bij de officier komen die ons ste
vig toesprak: Denk er om, voor het
zingen de kerk uit! Een dag later toch
maar eens aan mijn maat gevraagd
wat hij daar nu mee bedoelde... Ja
zeg, hoe oud was ik nu. zeventien
jaar. Ik kwam uit een katholiek gezin
waar over dat soort zaken niet werd
gesproken. De eerste keer dat ik op
Texel kwam, eind 1968, was voor het
laatste onderdeel van de opleiding.
De Cupido-oefening. Het enige wat
ik me daar nog van herinner, is dat we
op de Mok zaten en dat we een grote
dubbele patat aten bij dat patathuis|e
in de Dennen waar we de boel zaten
te beveiligen. Veel meer heb ik in die
veertien dagen niet gezien.'
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen
hier al zó lang dat ze nauwelijks
meer van een echte Texelaar
zijn te onderscheiden. Waar
komen ze vandaan en wat
bracht hen er toe zich blijvend
op ons eiland te vestigen? In de
rubriek Aangespoeld dit keer:
Willem Sangers.
Haar ouders hadden dit verbouwd tot
een zomerhuisje waar zij gedurende
de zomermaanden in bivakkeerden.
Dichtbij, in de achtertuin van haar
ouderlijk huis aan de Boodtlaan. 'Als
Ik op Texel was, dronken we altijd
gezellig even een bakkie koffie bij ze
en verder waren we op ons zelf. Mijn
later platgedrukt tot ronde Edam
mertjes Best leuk werk.'Op een ge
geven moment hoorde hij dat er in
Oudeschild een huis van de zuivel
fabriek leeg kwam en vroeg aan
Dijkstra of hij en Jannie er in konden.
De chef vond het prima maar liet de
woning eerst op kosten van de zuivel
fabriek helemaal opnieuw behangen
'Daarna brachten we onze meubel
tjes uit ons tijdelijk verblijf, een zomer
huisje aan het Mienterglop, over. Het
was geen gezicht in dat grote huis,
maar we waren er erg blij mee. Nog
blijer waren we toen in 1982 onze
dochter Debby werd geboren. Ik kan
met anders zeggen dat we daar met
z'n drietjes in een gezellig buurtje
woonden. Het enige nadeel was dat
je voor dingen naar Den Burg moest.
Om die reden zijn we uiteindelijk hier
gaan wonen.'
Er speelde nog meer 'Ik begrijp nog
steeds met waarom die melkfabriek
dicht moest. We hadden net een
In de jaren daarna kwam Sangers
nog verscheidene keren voor
herhalingsoefening op Texel, totdat
hij voor anderhalf |aar naar Aruba
vertrok. Niet iets waar hij veel trek in
had, maar achteraf gezien, een fan
tastische tijd werd. Weer terug in
Nederland, kwam hij in 1974 we
derom voor een korte trainings
periode op Texel waar een ontmoe
ting met een Koger meisje zijn leven
een andere wending gaf. Op de laat
ste avond van hun verblijf hielden de
mariniers een feestje in café Onder de
Pomp, in die tijd de gezelligste tent
van De Koog. ledereen was welkom.
Zodoende kwamen er ook veel
Kogers. Eén van hen was Jannie
Eelman die met haar vriendinnen op
stap was. 'Toen ze die avond wilde
vertrekken, vroeg ik haar nog even te
wachten. Ik zou haar wel thuisbren
gen...' Een dag later zat Sangers op
de boot naar huis. Het daaropvol
gende weekend zat hij weer op Texel
en hij vertelde zijn ouders dat hij een
meisje had ontmoet. Na enige ge
richte vragen was het oordeel snel
geveld. Het meisje was met katholiek,
punt uit. Voor Sangers absoluut geen
reden om een relatie te beeindigen.
Hij zette door en bracht zijn vrije tijd
zoveel mogelijk op Texel door. Jannie
woonde in die tijd in het oude loket
huisje van Teso dat op 't Horntje
dienst had gedaan als wachtlokaal.
ouders hadden er heel veel moeite
mee en werden er sikkeneurig van.
Zo bleven ze ook halsstarrig weige
ren haar zelfs maar te ontvangen. Kun
je nagaan dat ik van dat geouwehoer
om die geloofskwestie een beetje
ziek werd!'
Sangers wilde een baan op het eiland
zoeken. 'Ik had er zes |aar opzitten bij
de marine, maar had er geen zin meer
in. Ik vroeg mijn ontslag aan en ging
naar huis, pakte mijn hele zaakje op
en vertrok voorgoed naar Texel. Mijn
ouders waren op dat moment op va
kantie en vernamen bij terugkomst
dat ik hier zat. Ik moest direct thuis
komen want deze relatie had geen
toekomst. Twee geloven op één kus
sen, daar slaapt de duivel tussen.
Lekker laten liggen, zei ik, en hing op.
Dus het is puur voor Jannie en voor
niets anders dat ik op Texel ben ko
men wonen.'
Om snel aan werk te komen, waagde
hij eerst een poging bij de zuivel
fabriek aan de Schilderweg. 'Dijkstra
zat er toen nog. Ik zei dat ik kwam
solliciteren. Nou, zei deze, wat mij
betreft ben ye aangenomen, wanneer
kun je beginnen?' Sangers kon aan
de slag in de kaasmakerij, later stapte
hij over naar het centrifugelokaal.
'Daar moest je de room en bepaalde
vetten van de melk afdraaien, de
voorbereiding van de kaas. De verse
kaas werd in de vormen gedaan en
nieuw product, Texelse kaas, en er
was geen sprake van dat we met
verlies draaiden.' Als lid van de on
dernemingsraad zat hij met zijn neus
op de feiten. 'Het kwam puur door al
die fusies. Ik moet eerlijk zeggen dat
de bond alles keurig voor ons gere
geld heeft. Maar ondertussen zat ik
er wel mee. Wat moest ik zo gauw
voor ander werk gaan doen? Ik kon
schilder worden bij Zaanderwijk, de
woningstichtingschilder. Het beroep
schilder had ik al eens eerder door
mijn hoofd laten gaan. Er zitten er
genoeg in de familie. Maar zelf schil
derde ik nooit en ik had een enorme
hekel aan plafonds witten Dus ik
twi|felde.' Hij lag er heel wat nachten
van wakker en hakte uiteindelijk de
knoop door: hij werd toch schilder. Er
kwam nog heel wat bij kijken en alles
bij elkaar duurde het een paar jaar
voor hij het onder de knie had. 'Ik heb
daar twaalfeneenhalf jaar prettig ge
werkt, veel mensen leren kennen en
een goede leermeester gehad. Sinds
vier jaar werk ik bij de Verenigde
Schilders in Den Burg, waar ik wat
gevarieerder werk heb. Ik kom bij
particulieren, bedrijven en hotels.
Twee jaar terug hebben we de buiten
kant van de Molengat geschilderd,
een prachtklus.'
Sangers zat altijd volop in het vere
nigingsleven en is nog steeds
scheidsrechter van de KNVB in het
Willem Sangers werd pas na lang twijfelen schilderen: 'Ik had een enorme hekel aan pla
fonds witten.
zaalvoetbal. En als EHBO'er is hij re
gelmatig te vinden bij grote evene
menten. Het enige waar hij op Texel
in het begin een beetje vreemd tegen
aan keek, waren de Texelse tradities,
zoals Sint Maarten, Luilak en Ouwe
Sunderklaas. 'Gebruiken waar ik nog
nooit van gehoord had en waarvan ik
nog steeds zoiets heb het zal alle
maal wel. Met name Ouwe Sunder
klaas. Eén keer liet ik me overhalen
om mee te spelen. Dat was nog in De
Koog Reden we rond in een auto met
een versierde glaskar erachter. Ik
achter het stuur, met een masker voor
en andere kleren aan Er was echt
niemand die me herkende maar ik
voelde me voor lui staan. Dat was
ééns en nooit meer. Om te zien, vind
ik het wel leuk. Wat me wel opvalt is
dat er altijd een krat bier in de karren
moet staan en dat vind ik een beetje
jammer. Dat kunnen ze beter bewa
ren voor als ze klaar zijn met het spel.'
(Foto Maren Heqnen)
Met de familie kwam het uiteindelijk
allemaal weer goed. 'We trouwden in
november 1975. Mijn ouders waren
niet van plan om te komen, maar
stonden er uiteindelijk toch. In de
loop der jaren is Jannie het liefje van
de familie geworden. En dan denk ik
wel eens: wat hebben die mensen
zich toch druk gemaakt en waar
voor...?'
'De beslissingen die ik nam, zijn naar
mijn mening altijd de juiste geweest.
Zes jaar lang woonde ik op de meest
uiteenlopende plekken en het maakte
me nooit iets uit. De enige plek waar
ik echt een voorkeur voor had, was
de Veluwe. Daar had ik graag willen
wonen, midden in de bossen Maar
een echte Texelse krijg je niet zo
gauw van het eiland af!'
Ingrid de Raad
In een ingezonden brief in de Texelse
Courant van 27 |anuari vraagt Bouwe
Kuipers waarom ik niet reageer op de
'gifcontainers voor onze kust. Wel, ten
eerste zijn er ook andere plaatsen
dan de Texelse Courant om mijn on
genoegen hierover te laten blijken en
ik schroom nooit om misstanden met
betrekking tot het zeemilieu in lezin
gen, de media en vooral Den Haag
aan de kaak te stellen. Ten tweede
ben ik diverse malen door de pers
iver dit gif benaderd, maar ik verwijs
iltijd naar collega Jan Boon, als
toxicoloog een expert op dit gebied.
Natuurlijk ben ik het met Marcel
'jVernand en Bouwe Kuipers eens dat
het een grof schandaal is dat het zo
lang heeft geduurd voordat die con
tainers uit de zee zijn gehaald.
{«Waarom kan een land dat in staat is
Btoomonderzeeërs te bergen met een
.paar containers binnen een week
slichten? En dat brengt mij op de vraag
of onze rampenplannen wel deugen.
Ik zie het helemaal voor me. Er ligt
een gifcontainer in zee en in de in
structies van de overheid staat: 'Bel
de reder (meestal zit die in een duis
ter kantoor aan de andere kant van
de wereld) en vraag hem vriendelijk
óf hij zijn verzekering wil benaderen
wnet het verzoek die container te la
ten verwijderen.' Vervolgens gaat die
|/erzekering op zoek naar de goed
koopste oplossing met als resultaat
dat het een maand duurt voordat die
dingen er uit zijn. Nee overheid, in die
lannen hoort te staan: 'Spullen ver
oren in zee. ongevaarlijk, laat maar
ven liggen, Is het giftig of een
eiligheidsrisico: bel een groot
bergingsbedrijf en geef opdracht die
dingen binnen drie dagen, bij slecht
weer desnoods zeven, er uit te halen.
Kunnen ze dat met, bel de volgende.
De kosten worden later wel op de
reder verhaald, ledereen die met
zulke rotzooi aan dek over onze
Noordzee vaart, dient te beseffen dat
daarvoor een hoge prijs kan worden
gevraagd.'
De vraag is of wi| wel goed op ram
pen zijn voorbereid. Er schijnt een
kans van eens in de veertig jaar te zijn
dat er een grote olieramp voor de
Nederlandse kust gebeurt. Wat doen
wij als een tanker na een aanvaring
tienduizenden tonnen olie begint te
lekken? Naar diep water slepen? Is
stom en ver weg. De haven van Den
Helder, IJmuiden of Rotterdam in en
met schermen de olie binnen hou
den? Kost die haven heel veel geld,
maar kan een ramp voor onze stran
den en de Waddenzee voorkomen.
Op termijn kan zo'n oplossing veel
goedkoper zijn, maar hoe verreken je
de enorme kosten voor bijvoorbeeld
Den Helder met de voorkomen
schade voor de natuur en de toeris
tenindustrie op Texel?
Bestaat dit soort rampenplannen en
zijn wij goed voorbereid? Natuurlijk,
voorkomen is beter dan genezen,
maar een ongeluk zit in een klein
hoekje. Wij moeten scenario's voor
het ondenkbare bedenken.'de conse
quenties doorrekenen en sociaal en
financieel voorbereid zijn de beste
oplossing uit te voeren. Hiervoor
dient de overheid een rampenfonds
te hebben waaruit de snelste oplos
sing voorgefinancierd kan worden.
Verhalen op de schuldigen kan later.
En als dat fonds er is kan dit tevens
gebruikt worden voor begeleidend
onderzoek. Want we lezen wel dat
Rijkswaterstaat slechts licht ver
hoogde concentraties arseen heeft
gemeten (waarom staan de echte
waarden er niet bij. dan kunnen we
dat ook zelf beoordelen), maar of er
ook iets in de dieren ter plaatse zit en
of die daar last van hebben, weten we
niet. Reserveer wat geld, zodat Jan
Boon of een collega kan vaststellen
wat nu werkelijk de effecten van zo'n
gifcontainer zijn, zodat we de vol
gende keer meer wetenschappelijk
gefundeerde maatregelen kunnen
nemen en_ beter onderbouwde brie
ven in de Texelse Courant kunnen
schrijven.
Han Lindeboom,
Den Burg.
Sascha van den Brakel is sinds
vorig jaar voor de PvdA lid van Pro
vinciale Staten. Op verzoek van de
redactie doet ze nu en dan verslag
van haar ervaringen. Vandaag over
het Ontwikkelingsbeeld Noord-
Holland Noord, dat voor de wo
ningbouw en bedrijvigheid op
Texel ongunstig uitpakt.
De woningbouwproductie stagneert.
De wachtlijsten voor huurwoningen
lopen op en mensen wachten vaak
vele jaren voor ze een huis toegewe
zen krijgen. De minister van Volks
huisvesting, Sybilla Dekker, heeft
onlangs aangekondigd dat er meer
gebouwd moet worden. Regio's heb
ben de verantwoordelijkheid voor
deze woningbouwproductie en kun
nen zelfs strafmaatregelen verwach
ten als de productie met omhoog
gaat. Ook de Provincie hanteert een
actief beleid. Wat is er dan fout ge
gaan in de vaststelling door Gedepu
teerde Staten van het nieuwe streek
plan, oftewel het Ontwikkelingsbeeld
Noord-Holland Noord? De uitspraken
van de betrokken wethouder en de
burgemeester doen het ergste ver
moeden voor Texel en het ziet er in
derdaad niet erg rooskleurig uit.
Als lid van de commissie Ruimtelijke
Ordening en Volkshuisvesting ben ik
nauw betrokken bij de ontwikkeling
van het nieuwe Ontwikkelingsbeeld.
De commissieleden hebben er bij de
gedeputeerde op aangedrongen dat
het concept-Ontwikkelingsbeeld in
tensief zou worden besproken in de
commissievergaderingen Uiteinde
lijk hebben we in drie vergaderingen
over het onderwerp gesproken. Om
dat je als statenlid niet alles zelf kunt
bedenken, heeft de PvdA besloten
om discussiebijeenkomsten te orga
niseren in de drie betrokken regio's.
De zee is vrijdag 6 februari het thema
bij de jaarlijkse fancyfair van de Jacob
Daalderschool in Oosterend. In het
restaurant staat vis op het menu en
ook de rest van de school ademt
maritieme sferen. Om in de stemming
te komen is de hele school kort gele
den naar de film Op zoek naar Nemo
geweest. Daarnaast is er een rad van
avontuur, kunnen kinderen spelletjes
doen en zich laten schminken en zijn
er suikerspinnen. De opbrengst wordt
gebruikt om het podium aan te kle
den met onder meer nieuwe verlich
ting. Bezoekers zijn welkom tussen
17.30 en 20.30 uur.
Kop van Noord-Holland, West-Fries
land en Noord-Kennemerland. Tij
dens deze bijeenkomsten is met
PvdA-bestuurders en raadsleden ge
sproken over het ontwikkelingsbeeld
en de gevolgen voor de regio. Naar
aanleiding hiervan hebben wij als
commissieleden onze mening ge
vormd en verkondigd.
Reeds in de aanloop naar de verkie
zingen heeft de PvdA het standpunt
verkondigd dat ook kleine kernen
moeten kunnen bouwen voor hun
eigen behoefte. En dit standpunt
hebben we uiteraard nog steeds. Om
die reden hebben we in de
commissievergaderingen ook gewe
zen op het feit dat een aantal dorpen
volledig omsloten werd door
uitsluitingsgebied, wat inhoudt dat er
met gebouwd mag worden. Ook de
verantwoordelijke provincieambtena
ren waren hiervan op de hoogte en
waren van mening dat hier een oplos
sing voor gevonden zou moeten wor
den. Deze oplossing is echter in het
geval van Texel met gevonden.
Texel is een schitterend eiland met
veel natuur, ledereen is van mening
dat deze natuur en het open land
schap behouden moeten blijven Er
is echter een ander probleem en dat
is de woningmarkt. De bouwproduc
tie staat al jaren op een laag pitje. Er
bestaan vrijwel geen betaalbare wo
ningen voor jongeren en starters en
ook de ouderenhuisvesting laat sterk
te wensen over. De stagnerende
bouwproductie is jarenlang het ge
volg geweest van het contingenten-
beleid, wat betekent dat slechts een
aantal woningen per jaar gebouwd
mocht worden. Als gevolg van de
stagnatie van de woningbouwpro
ductie is dit contmgentenbeleid afge
schaft en is de provincie overgestapt
op het contourenbeleid. Dit houdt (in
het geval van het Ontwikkelingsbeeld
Noord-Holland Noord) in dat om de
bestaande woningbouw en de be
staande bestemmingsplannen die
reeds zijn goedgekeurd door de pro
vincie een rode contour getrokken is.
Daarnaast heeft de provincie
uitsluitingsgebieden aangewezen en
zogenaamde zoekgebieden. Deze
zoekgebieden houden in dat er geen
sprake is van een natuurgebied of
van enige andere vorm van waarde
van of voor het gebied. Het probleem
op Texel is dat afgezien van 't Horntje
op geen enkele plek dit zoekgebied
aansluit op bestaande woningbouw,
waardoor nergens woningen ge
bouwd kunnen worden. Het is dus
ook met mogelijk om ergens midden
op het eiland een nieuw dorp te bou
wen. Uiteraard is het wel mogelijk om
binnen de dorpen huizen te bouwen.
Dit wordt ook door de provincie ge
stimuleerd.
Probleem blijft echter dat op de
locatie Den Burg-Oost volgens het
nieuwe ontwikkelingsbeeld niet ge
bouwd mag worden. Het wrange is
dat in het huidige streekplan deze
locatie wel genoemd stond. Het is de
gemeente Texel echter onder het
strenge contmgentenbeleid met ge
lukt om de noodzaak voor woning
bouw aan te tonen, iets wat onder het
nieuwe beleid met meer hoeft. Nu
heeft de provincie besloten dat de
grond in Den Burg-Oost een hoge
aardkundige waarde heeft, wat wo
ningbouw onmogelijk zou maken.
Het ontwikkelingsbeeld is echter nog
met vastgesteld door Provinciale Sta
ten. Voordat dat gebeurt, loopt eerst
nog een inspraakprocedure. Tijdens
deze procedure is het van groot be
lang dat de gemeente duidelijk maakt
dat deze woningbouw essentieel is
voor de toekomst van het eiland. En
dat dit standpunt van de provincie ten
aanzien van Texel met strookt met de
mening van de minister over de sti
mulering van woningmarkt Om die
reden lijkt het mij niet uitgesloten dat
Texel de provincie kan overtuigen van
de noodzaak van voldoende
bouwlocatie. En bovendien hebben
de Staten altijd nog het laatste
woord...
Sascha van den Brakel
De restauratiecommissie van de her
vormde kerk van Den Hoorn houdt
zaterdag 7 februari van 9.00 tot 12.00
uur een rommelmarkt op het terrein
van Axel Lap aan de Witteweg. In de
aanbieding zijn onder meer tweede-
hands schaatsen. 'Vooreen koopje rij
je straks drie weken lang op de ijs
baan van de Rabobank op de
Groeneplaats', maken de organisato
ren reclame voor hun koopwaar.
Daarnaast worden meubels en an
dere spullen verhandeld. 'Een kleine
markt, maar de moeite waard om te
komen', aldus de organisatie.
B<l gralll 0800 BLOIDIANK (UAIHAU) V? lo-wj-ó.
Herinner mij zoals ik was
Maar niet in sombere dagen
Herinner mij in de stralende zon
Hoe ik was, toen ik alles nog kon
Na een leven vol liefde en zorgzaamheid is thuis
rustig overleden, mijn lieve vrouw, onze lieve
moeder en oma
Maria Bregitta Timmerman-Truijens
Marie
■ii Grootebroek,
16 maart 1926
t Texel,
31 januan 2004
Texel: Dirk Timmerman
Enkhuizen: Jan
Vera
Amsterdam: Ans
Praveeta en Sugit
Mary en Ralph
Pietersbierum: Loes en Kees
Hiske
Rense
Theo
Gerard en Anne Marie
Michelle
Texel:
Schilderweg 160
1791 LP Den Burg
Marie is thuis, waar afscheid van haar kan wor
den genomen op woensdag 4 februari van 14.00
tot 16.00 uur en van 19.30 tot 21.00 uur
De uitvaartmis vindt plaats op donderdag 5
februari, aanvang 13.30 uur in de parochiekerk
van de H. Martinus, De Ruyterstraat 129 te Oude
schild. Na de mis brengen we Marie naar haar
laatste rustplaats op de R.K. begraafplaats op de
Hogeberg. Aansluitend is er een koffietafel in
„Hotel Den Burg", Emmalaan 4-6, Den Burg