'Een echte Texelse krijg je niet van het eiland' i Bericht uit Provinciale Staten 1 Aan- gespoeld F amilieberichten .TEXELSE j COURANT' at ik zeggen wou... Rampenplan Fancyfair in Daalderschool Rommelmarkt in Den Hoorn DINSDAG 3 FEBRUARI 2004 Meisje hield oud-marinier op Texel 'sdud-marinier Willem Sangers kwam vanaf 1968 met tussen pozen op Texel. Het eiland betekende voor hem niets anders fan een geschikte locatie voor de vele en soms zware trainin gen. Tijd om rond te kijken was er nauwelijks. Of toch? Onder 'de Pomp in De Koog mocht zich regelmatig verheugen in het cbonte gezelschap van de mariniers. Voor Jannie Eelman maakte hij de stap om op het eiland te komen wonen. Tot verdriet van cgijn ouders; twee geloven op één kussen, dat kon nooit goed ngaan... is ffissen Gouda en Utrecht ligt een Kjooi landelijk gebied met verschei dene kleine plaatsjes. Afgewisseld Kor boerderijen omringd door uitge- Bfrekte landerijen en boomgaarden. Het is de geboortestreek van Willem Kngers (53), die er goede herinne- jjwigen aan bewaart. Het gezin Jfengers woonde aan de Benschop- Wetering in een groot huis met een rfeten kap, waar zijn vader een ihoenmakerij had. 'Hij was altijd aan het werk. Als ik 's morgens uit bed kwam. was hij al in de werkplaats bezig.' Net als de andere acht kinde ken uit het gezin had ook de nog „jonge Willem een taak. Op zaterdag moest hij de schoenen bezorgen die 'jzijn vader die week gerepareerd had. Dan fietste hij met twee grote tassen p'vol schoenen heel Benschop door. Doordeweeks was hij veelal op de t»erderi| tegenover het ouderlijk huis té vinden. 'Vanuit school trok ik mijn erall aan en hielp ik met koeien eren. Die stonden daar nog op de Ideel dus het was er altijd lekker warm. Of we zaten met de buurt vaderen te kloten in de hooiberg Nog spannender werd het als de mi litairen kwamen. 'Schuin achter ons huis stond een militaire uitkijktoren en om de zoveel tijd werd daar geoe fend Dan kwam er een heel konvooi lègertrucks langs ons huis rijden en WIJ er achteraan.' Dat wilde hij later ook worden, militair Nee. torpedo- maker! Een gedachte die zich in zijn hoofd vastzette en niemand die hem dat uit zijn hoofd kon praten. Sangers haalt het ene na het andere verhaal op over zijn jeugdjaren in Benschop. Het enige wat hem er te genstond was het klassenverschil. 'Dat leefde daar erg sterk. Het zoon tje van de aannemer stond hoger aangeschreven dan het zoontje van de schoenmaker. In de kerk idem dito Hoe lager je beroep, hoe verder je naar achteren zat. Wij zaten op de vijfde rij van achteren, gevolgd door de boeren.' Op zijn elfde verhuisde het gezin naar Montfoort, zo'n zeven kilometer ver derop. Zijn vader redde het niet lan ger om als kleine zelfstandige door te gaan. Hij verkocht de hele handel en trad in dienst bij een grote schoen makerij van een militaire dumphandel in Montfoort. Voor Willem een nieuwe omgeving waarin hij zich snel aan paste. 'Ik ging daar naar de katholieke jongensschool. Doordeweeks werkte ik na schooltijd bij een bakker en 's zaterdags bij de groenteboer.' Het mooiste moment van de week in die tijd was de zaterdagmiddag. 'Dan kreeg ik van de vrouw van de groen teboer een kop thee en stopte ze me een sigaretje toe, dat ik daar stiekem oprookte. Een Lucky Strike. Dat vond ik echt een lekkere sigaret, net of er een parfumsmaakje aan zat.' Zi|n eerste kennismaking met het rook genot, waaraan hij nog jaren aan ver slingerd zou blijven. Op zijn zestiende was hij klaar met de LTS, de Lagere Technische School. 'Ter overbrugging ben ik een tijdje gaan werken als lasser bij een vrachtautobedrijf en daarna nog een jaartje op een dakpannenfabriek. Te gen die tijd was ik oud genoeg om me aan te melden bij de marine. Mijn ouders waren absoluut tegen deze keuze. Weet waarye aar begint, zei den ze altijd. Maar het zat al jaren in mijn hoofd, ik wilde nog steeds torpedomaker worden.' Zo vastbe sloten als hij was, ging hij naar Utrecht, waar hij zich aanmeldde. Er volgde een uitgebreide screening, een oproep voor de keuring in Hilversum en een strenge selectie van een week. Op de laatste dag werd Sangers gevraagd of hij bij de mari niers wilde komen. Sangers hapte gretig toe, het topje van de militaire wereld in Nederland! Dat wilde hij zeker. 'Ik had daar met eens over geprakkiseerd. Dat hele torpedo- gebeuren was direct uit mijn hoofd.' Na het bericht van goedkeuring meldde Sangers zich bij de Van Gent kazerne in Rotterdam. Een dag om nooit te vergeten, zijn eerste treinreis en zijn eerste reprimande. Al rokend, sjekkie in zijn mond, kwam hij aan de poort. Ik moest me hier melden, zei hij tegen de dienstdoende sergeant. Waarop deze antwoordde: Als Ik jou nog één keer zie roken, schiet ik je hartstikke dood. Ik schrok me het la zarus en drukte snel die peuk uit.' Welkom bij de marine! Vanaf die tijd was het koppen dicht en bevelen opvolgen. Sangers werd nummer 48071 en kreeg als eerste opdracht het innaaien van de nummers in zijn legeruitrusting. 'Ik heb dat later nog eens terug gezien, het zag er echt niet uit!'. De eerste periode bestond voor namelijk uit sport, theorie en schiet oefeningen. 'Op een gegeven mo ment mochten we met de hele groep een keer gaan stappen. Voordat we weggingen, moesten we één voor één bij de officier komen die ons ste vig toesprak: Denk er om, voor het zingen de kerk uit! Een dag later toch maar eens aan mijn maat gevraagd wat hij daar nu mee bedoelde... Ja zeg, hoe oud was ik nu. zeventien jaar. Ik kwam uit een katholiek gezin waar over dat soort zaken niet werd gesproken. De eerste keer dat ik op Texel kwam, eind 1968, was voor het laatste onderdeel van de opleiding. De Cupido-oefening. Het enige wat ik me daar nog van herinner, is dat we op de Mok zaten en dat we een grote dubbele patat aten bij dat patathuis|e in de Dennen waar we de boel zaten te beveiligen. Veel meer heb ik in die veertien dagen niet gezien.' Ze zijn niet op het eiland gebo ren en getogen, maar wonen hier al zó lang dat ze nauwelijks meer van een echte Texelaar zijn te onderscheiden. Waar komen ze vandaan en wat bracht hen er toe zich blijvend op ons eiland te vestigen? In de rubriek Aangespoeld dit keer: Willem Sangers. Haar ouders hadden dit verbouwd tot een zomerhuisje waar zij gedurende de zomermaanden in bivakkeerden. Dichtbij, in de achtertuin van haar ouderlijk huis aan de Boodtlaan. 'Als Ik op Texel was, dronken we altijd gezellig even een bakkie koffie bij ze en verder waren we op ons zelf. Mijn later platgedrukt tot ronde Edam mertjes Best leuk werk.'Op een ge geven moment hoorde hij dat er in Oudeschild een huis van de zuivel fabriek leeg kwam en vroeg aan Dijkstra of hij en Jannie er in konden. De chef vond het prima maar liet de woning eerst op kosten van de zuivel fabriek helemaal opnieuw behangen 'Daarna brachten we onze meubel tjes uit ons tijdelijk verblijf, een zomer huisje aan het Mienterglop, over. Het was geen gezicht in dat grote huis, maar we waren er erg blij mee. Nog blijer waren we toen in 1982 onze dochter Debby werd geboren. Ik kan met anders zeggen dat we daar met z'n drietjes in een gezellig buurtje woonden. Het enige nadeel was dat je voor dingen naar Den Burg moest. Om die reden zijn we uiteindelijk hier gaan wonen.' Er speelde nog meer 'Ik begrijp nog steeds met waarom die melkfabriek dicht moest. We hadden net een In de jaren daarna kwam Sangers nog verscheidene keren voor herhalingsoefening op Texel, totdat hij voor anderhalf |aar naar Aruba vertrok. Niet iets waar hij veel trek in had, maar achteraf gezien, een fan tastische tijd werd. Weer terug in Nederland, kwam hij in 1974 we derom voor een korte trainings periode op Texel waar een ontmoe ting met een Koger meisje zijn leven een andere wending gaf. Op de laat ste avond van hun verblijf hielden de mariniers een feestje in café Onder de Pomp, in die tijd de gezelligste tent van De Koog. ledereen was welkom. Zodoende kwamen er ook veel Kogers. Eén van hen was Jannie Eelman die met haar vriendinnen op stap was. 'Toen ze die avond wilde vertrekken, vroeg ik haar nog even te wachten. Ik zou haar wel thuisbren gen...' Een dag later zat Sangers op de boot naar huis. Het daaropvol gende weekend zat hij weer op Texel en hij vertelde zijn ouders dat hij een meisje had ontmoet. Na enige ge richte vragen was het oordeel snel geveld. Het meisje was met katholiek, punt uit. Voor Sangers absoluut geen reden om een relatie te beeindigen. Hij zette door en bracht zijn vrije tijd zoveel mogelijk op Texel door. Jannie woonde in die tijd in het oude loket huisje van Teso dat op 't Horntje dienst had gedaan als wachtlokaal. ouders hadden er heel veel moeite mee en werden er sikkeneurig van. Zo bleven ze ook halsstarrig weige ren haar zelfs maar te ontvangen. Kun je nagaan dat ik van dat geouwehoer om die geloofskwestie een beetje ziek werd!' Sangers wilde een baan op het eiland zoeken. 'Ik had er zes |aar opzitten bij de marine, maar had er geen zin meer in. Ik vroeg mijn ontslag aan en ging naar huis, pakte mijn hele zaakje op en vertrok voorgoed naar Texel. Mijn ouders waren op dat moment op va kantie en vernamen bij terugkomst dat ik hier zat. Ik moest direct thuis komen want deze relatie had geen toekomst. Twee geloven op één kus sen, daar slaapt de duivel tussen. Lekker laten liggen, zei ik, en hing op. Dus het is puur voor Jannie en voor niets anders dat ik op Texel ben ko men wonen.' Om snel aan werk te komen, waagde hij eerst een poging bij de zuivel fabriek aan de Schilderweg. 'Dijkstra zat er toen nog. Ik zei dat ik kwam solliciteren. Nou, zei deze, wat mij betreft ben ye aangenomen, wanneer kun je beginnen?' Sangers kon aan de slag in de kaasmakerij, later stapte hij over naar het centrifugelokaal. 'Daar moest je de room en bepaalde vetten van de melk afdraaien, de voorbereiding van de kaas. De verse kaas werd in de vormen gedaan en nieuw product, Texelse kaas, en er was geen sprake van dat we met verlies draaiden.' Als lid van de on dernemingsraad zat hij met zijn neus op de feiten. 'Het kwam puur door al die fusies. Ik moet eerlijk zeggen dat de bond alles keurig voor ons gere geld heeft. Maar ondertussen zat ik er wel mee. Wat moest ik zo gauw voor ander werk gaan doen? Ik kon schilder worden bij Zaanderwijk, de woningstichtingschilder. Het beroep schilder had ik al eens eerder door mijn hoofd laten gaan. Er zitten er genoeg in de familie. Maar zelf schil derde ik nooit en ik had een enorme hekel aan plafonds witten Dus ik twi|felde.' Hij lag er heel wat nachten van wakker en hakte uiteindelijk de knoop door: hij werd toch schilder. Er kwam nog heel wat bij kijken en alles bij elkaar duurde het een paar jaar voor hij het onder de knie had. 'Ik heb daar twaalfeneenhalf jaar prettig ge werkt, veel mensen leren kennen en een goede leermeester gehad. Sinds vier jaar werk ik bij de Verenigde Schilders in Den Burg, waar ik wat gevarieerder werk heb. Ik kom bij particulieren, bedrijven en hotels. Twee jaar terug hebben we de buiten kant van de Molengat geschilderd, een prachtklus.' Sangers zat altijd volop in het vere nigingsleven en is nog steeds scheidsrechter van de KNVB in het Willem Sangers werd pas na lang twijfelen schilderen: 'Ik had een enorme hekel aan pla fonds witten. zaalvoetbal. En als EHBO'er is hij re gelmatig te vinden bij grote evene menten. Het enige waar hij op Texel in het begin een beetje vreemd tegen aan keek, waren de Texelse tradities, zoals Sint Maarten, Luilak en Ouwe Sunderklaas. 'Gebruiken waar ik nog nooit van gehoord had en waarvan ik nog steeds zoiets heb het zal alle maal wel. Met name Ouwe Sunder klaas. Eén keer liet ik me overhalen om mee te spelen. Dat was nog in De Koog Reden we rond in een auto met een versierde glaskar erachter. Ik achter het stuur, met een masker voor en andere kleren aan Er was echt niemand die me herkende maar ik voelde me voor lui staan. Dat was ééns en nooit meer. Om te zien, vind ik het wel leuk. Wat me wel opvalt is dat er altijd een krat bier in de karren moet staan en dat vind ik een beetje jammer. Dat kunnen ze beter bewa ren voor als ze klaar zijn met het spel.' (Foto Maren Heqnen) Met de familie kwam het uiteindelijk allemaal weer goed. 'We trouwden in november 1975. Mijn ouders waren niet van plan om te komen, maar stonden er uiteindelijk toch. In de loop der jaren is Jannie het liefje van de familie geworden. En dan denk ik wel eens: wat hebben die mensen zich toch druk gemaakt en waar voor...?' 'De beslissingen die ik nam, zijn naar mijn mening altijd de juiste geweest. Zes jaar lang woonde ik op de meest uiteenlopende plekken en het maakte me nooit iets uit. De enige plek waar ik echt een voorkeur voor had, was de Veluwe. Daar had ik graag willen wonen, midden in de bossen Maar een echte Texelse krijg je niet zo gauw van het eiland af!' Ingrid de Raad In een ingezonden brief in de Texelse Courant van 27 |anuari vraagt Bouwe Kuipers waarom ik niet reageer op de 'gifcontainers voor onze kust. Wel, ten eerste zijn er ook andere plaatsen dan de Texelse Courant om mijn on genoegen hierover te laten blijken en ik schroom nooit om misstanden met betrekking tot het zeemilieu in lezin gen, de media en vooral Den Haag aan de kaak te stellen. Ten tweede ben ik diverse malen door de pers iver dit gif benaderd, maar ik verwijs iltijd naar collega Jan Boon, als toxicoloog een expert op dit gebied. Natuurlijk ben ik het met Marcel 'jVernand en Bouwe Kuipers eens dat het een grof schandaal is dat het zo lang heeft geduurd voordat die con tainers uit de zee zijn gehaald. {«Waarom kan een land dat in staat is Btoomonderzeeërs te bergen met een .paar containers binnen een week slichten? En dat brengt mij op de vraag of onze rampenplannen wel deugen. Ik zie het helemaal voor me. Er ligt een gifcontainer in zee en in de in structies van de overheid staat: 'Bel de reder (meestal zit die in een duis ter kantoor aan de andere kant van de wereld) en vraag hem vriendelijk óf hij zijn verzekering wil benaderen wnet het verzoek die container te la ten verwijderen.' Vervolgens gaat die |/erzekering op zoek naar de goed koopste oplossing met als resultaat dat het een maand duurt voordat die dingen er uit zijn. Nee overheid, in die lannen hoort te staan: 'Spullen ver oren in zee. ongevaarlijk, laat maar ven liggen, Is het giftig of een eiligheidsrisico: bel een groot bergingsbedrijf en geef opdracht die dingen binnen drie dagen, bij slecht weer desnoods zeven, er uit te halen. Kunnen ze dat met, bel de volgende. De kosten worden later wel op de reder verhaald, ledereen die met zulke rotzooi aan dek over onze Noordzee vaart, dient te beseffen dat daarvoor een hoge prijs kan worden gevraagd.' De vraag is of wi| wel goed op ram pen zijn voorbereid. Er schijnt een kans van eens in de veertig jaar te zijn dat er een grote olieramp voor de Nederlandse kust gebeurt. Wat doen wij als een tanker na een aanvaring tienduizenden tonnen olie begint te lekken? Naar diep water slepen? Is stom en ver weg. De haven van Den Helder, IJmuiden of Rotterdam in en met schermen de olie binnen hou den? Kost die haven heel veel geld, maar kan een ramp voor onze stran den en de Waddenzee voorkomen. Op termijn kan zo'n oplossing veel goedkoper zijn, maar hoe verreken je de enorme kosten voor bijvoorbeeld Den Helder met de voorkomen schade voor de natuur en de toeris tenindustrie op Texel? Bestaat dit soort rampenplannen en zijn wij goed voorbereid? Natuurlijk, voorkomen is beter dan genezen, maar een ongeluk zit in een klein hoekje. Wij moeten scenario's voor het ondenkbare bedenken.'de conse quenties doorrekenen en sociaal en financieel voorbereid zijn de beste oplossing uit te voeren. Hiervoor dient de overheid een rampenfonds te hebben waaruit de snelste oplos sing voorgefinancierd kan worden. Verhalen op de schuldigen kan later. En als dat fonds er is kan dit tevens gebruikt worden voor begeleidend onderzoek. Want we lezen wel dat Rijkswaterstaat slechts licht ver hoogde concentraties arseen heeft gemeten (waarom staan de echte waarden er niet bij. dan kunnen we dat ook zelf beoordelen), maar of er ook iets in de dieren ter plaatse zit en of die daar last van hebben, weten we niet. Reserveer wat geld, zodat Jan Boon of een collega kan vaststellen wat nu werkelijk de effecten van zo'n gifcontainer zijn, zodat we de vol gende keer meer wetenschappelijk gefundeerde maatregelen kunnen nemen en_ beter onderbouwde brie ven in de Texelse Courant kunnen schrijven. Han Lindeboom, Den Burg. Sascha van den Brakel is sinds vorig jaar voor de PvdA lid van Pro vinciale Staten. Op verzoek van de redactie doet ze nu en dan verslag van haar ervaringen. Vandaag over het Ontwikkelingsbeeld Noord- Holland Noord, dat voor de wo ningbouw en bedrijvigheid op Texel ongunstig uitpakt. De woningbouwproductie stagneert. De wachtlijsten voor huurwoningen lopen op en mensen wachten vaak vele jaren voor ze een huis toegewe zen krijgen. De minister van Volks huisvesting, Sybilla Dekker, heeft onlangs aangekondigd dat er meer gebouwd moet worden. Regio's heb ben de verantwoordelijkheid voor deze woningbouwproductie en kun nen zelfs strafmaatregelen verwach ten als de productie met omhoog gaat. Ook de Provincie hanteert een actief beleid. Wat is er dan fout ge gaan in de vaststelling door Gedepu teerde Staten van het nieuwe streek plan, oftewel het Ontwikkelingsbeeld Noord-Holland Noord? De uitspraken van de betrokken wethouder en de burgemeester doen het ergste ver moeden voor Texel en het ziet er in derdaad niet erg rooskleurig uit. Als lid van de commissie Ruimtelijke Ordening en Volkshuisvesting ben ik nauw betrokken bij de ontwikkeling van het nieuwe Ontwikkelingsbeeld. De commissieleden hebben er bij de gedeputeerde op aangedrongen dat het concept-Ontwikkelingsbeeld in tensief zou worden besproken in de commissievergaderingen Uiteinde lijk hebben we in drie vergaderingen over het onderwerp gesproken. Om dat je als statenlid niet alles zelf kunt bedenken, heeft de PvdA besloten om discussiebijeenkomsten te orga niseren in de drie betrokken regio's. De zee is vrijdag 6 februari het thema bij de jaarlijkse fancyfair van de Jacob Daalderschool in Oosterend. In het restaurant staat vis op het menu en ook de rest van de school ademt maritieme sferen. Om in de stemming te komen is de hele school kort gele den naar de film Op zoek naar Nemo geweest. Daarnaast is er een rad van avontuur, kunnen kinderen spelletjes doen en zich laten schminken en zijn er suikerspinnen. De opbrengst wordt gebruikt om het podium aan te kle den met onder meer nieuwe verlich ting. Bezoekers zijn welkom tussen 17.30 en 20.30 uur. Kop van Noord-Holland, West-Fries land en Noord-Kennemerland. Tij dens deze bijeenkomsten is met PvdA-bestuurders en raadsleden ge sproken over het ontwikkelingsbeeld en de gevolgen voor de regio. Naar aanleiding hiervan hebben wij als commissieleden onze mening ge vormd en verkondigd. Reeds in de aanloop naar de verkie zingen heeft de PvdA het standpunt verkondigd dat ook kleine kernen moeten kunnen bouwen voor hun eigen behoefte. En dit standpunt hebben we uiteraard nog steeds. Om die reden hebben we in de commissievergaderingen ook gewe zen op het feit dat een aantal dorpen volledig omsloten werd door uitsluitingsgebied, wat inhoudt dat er met gebouwd mag worden. Ook de verantwoordelijke provincieambtena ren waren hiervan op de hoogte en waren van mening dat hier een oplos sing voor gevonden zou moeten wor den. Deze oplossing is echter in het geval van Texel met gevonden. Texel is een schitterend eiland met veel natuur, ledereen is van mening dat deze natuur en het open land schap behouden moeten blijven Er is echter een ander probleem en dat is de woningmarkt. De bouwproduc tie staat al jaren op een laag pitje. Er bestaan vrijwel geen betaalbare wo ningen voor jongeren en starters en ook de ouderenhuisvesting laat sterk te wensen over. De stagnerende bouwproductie is jarenlang het ge volg geweest van het contingenten- beleid, wat betekent dat slechts een aantal woningen per jaar gebouwd mocht worden. Als gevolg van de stagnatie van de woningbouwpro ductie is dit contmgentenbeleid afge schaft en is de provincie overgestapt op het contourenbeleid. Dit houdt (in het geval van het Ontwikkelingsbeeld Noord-Holland Noord) in dat om de bestaande woningbouw en de be staande bestemmingsplannen die reeds zijn goedgekeurd door de pro vincie een rode contour getrokken is. Daarnaast heeft de provincie uitsluitingsgebieden aangewezen en zogenaamde zoekgebieden. Deze zoekgebieden houden in dat er geen sprake is van een natuurgebied of van enige andere vorm van waarde van of voor het gebied. Het probleem op Texel is dat afgezien van 't Horntje op geen enkele plek dit zoekgebied aansluit op bestaande woningbouw, waardoor nergens woningen ge bouwd kunnen worden. Het is dus ook met mogelijk om ergens midden op het eiland een nieuw dorp te bou wen. Uiteraard is het wel mogelijk om binnen de dorpen huizen te bouwen. Dit wordt ook door de provincie ge stimuleerd. Probleem blijft echter dat op de locatie Den Burg-Oost volgens het nieuwe ontwikkelingsbeeld niet ge bouwd mag worden. Het wrange is dat in het huidige streekplan deze locatie wel genoemd stond. Het is de gemeente Texel echter onder het strenge contmgentenbeleid met ge lukt om de noodzaak voor woning bouw aan te tonen, iets wat onder het nieuwe beleid met meer hoeft. Nu heeft de provincie besloten dat de grond in Den Burg-Oost een hoge aardkundige waarde heeft, wat wo ningbouw onmogelijk zou maken. Het ontwikkelingsbeeld is echter nog met vastgesteld door Provinciale Sta ten. Voordat dat gebeurt, loopt eerst nog een inspraakprocedure. Tijdens deze procedure is het van groot be lang dat de gemeente duidelijk maakt dat deze woningbouw essentieel is voor de toekomst van het eiland. En dat dit standpunt van de provincie ten aanzien van Texel met strookt met de mening van de minister over de sti mulering van woningmarkt Om die reden lijkt het mij niet uitgesloten dat Texel de provincie kan overtuigen van de noodzaak van voldoende bouwlocatie. En bovendien hebben de Staten altijd nog het laatste woord... Sascha van den Brakel De restauratiecommissie van de her vormde kerk van Den Hoorn houdt zaterdag 7 februari van 9.00 tot 12.00 uur een rommelmarkt op het terrein van Axel Lap aan de Witteweg. In de aanbieding zijn onder meer tweede- hands schaatsen. 'Vooreen koopje rij je straks drie weken lang op de ijs baan van de Rabobank op de Groeneplaats', maken de organisato ren reclame voor hun koopwaar. Daarnaast worden meubels en an dere spullen verhandeld. 'Een kleine markt, maar de moeite waard om te komen', aldus de organisatie. B<l gralll 0800 BLOIDIANK (UAIHAU) V? lo-wj-ó. Herinner mij zoals ik was Maar niet in sombere dagen Herinner mij in de stralende zon Hoe ik was, toen ik alles nog kon Na een leven vol liefde en zorgzaamheid is thuis rustig overleden, mijn lieve vrouw, onze lieve moeder en oma Maria Bregitta Timmerman-Truijens Marie ■ii Grootebroek, 16 maart 1926 t Texel, 31 januan 2004 Texel: Dirk Timmerman Enkhuizen: Jan Vera Amsterdam: Ans Praveeta en Sugit Mary en Ralph Pietersbierum: Loes en Kees Hiske Rense Theo Gerard en Anne Marie Michelle Texel: Schilderweg 160 1791 LP Den Burg Marie is thuis, waar afscheid van haar kan wor den genomen op woensdag 4 februari van 14.00 tot 16.00 uur en van 19.30 tot 21.00 uur De uitvaartmis vindt plaats op donderdag 5 februari, aanvang 13.30 uur in de parochiekerk van de H. Martinus, De Ruyterstraat 129 te Oude schild. Na de mis brengen we Marie naar haar laatste rustplaats op de R.K. begraafplaats op de Hogeberg. Aansluitend is er een koffietafel in „Hotel Den Burg", Emmalaan 4-6, Den Burg

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2004 | | pagina 3