Kinderkamp geeft Siegburg bijzondere band met Texel vertrekt bij polit Immer dienstbare Nico Drenth 'Zonder uniform ben ik Nico en in uniform ben ik dat ook' CVJM staat voor veertigste jaar op Bloemwijk Modelvliegc viert jubilei Schapenfokker Jan Zwagerman TEXELSE couRANT Gezondheidsdienst voor! eenlopende informatie, i over de bestrijding van scrapie- Zwagermans bedi den op het adres Dorpswi Modelvliegclub Texel vi :h dag 4 en zondag 5 septe c vijftienjarig bestaan. El id vastomlijnd programma,i iiti volgens de jubilerendelie 'regelmatig iets spectai zien' op het vliegterreii Westerweg. Zo brengt een bevriende vl het Duitse Dortmund een 3 j Dit (trainer)vliegtuig wordt; ven door een echte straalr |n makkelijk in staat snelhedi kilometer en meer te hall gens zijn de afmetinger modeltoestellen in Duitsi groter dan in Nederland. modellen beschikken i motorinhoud van 120 CC komen drie parachutisten monstraties verzorgen nel seerde parapemts, matra parachutes waarbij de f motor op zijn rug draagt. Hi door zelfstandig vanaf de? ten, afstanden afleggen e« Op beide dagen zullen alt van de modelvliegsport te vliegen met tweetak j viertaktmotoren, ééncilinde e cilinders, elektromotoren, t zwevers, tweedekkers enk Ook wordt kunstvliegen 5 u streerd, evenals vliegen el reclamesleep Publiek is welkom van 13.00 tot 18'. zondag van 14.00 tot 171 toegang is gratis. Parkeren lijk langs de Westerweg V en donateurs is er op zate» een barbecue. VRIJDAG 27 AUGUSTUS 2004 Begin over Texel in het Duitse Sieg burg en de kans is groot dat er een gesprek volgt over de jaarlijkse kinderkampen van de Christlicher Verein Junger Menschen. Deze zo mer is het veertig jaar geleden dat de vereniging voor het eerst op Bloemwijk van de familie Witte aan het Gerritslanderdijkje neerstreek. Het werd het begin van een tradi tie. 'We zijn een paar jaar niet op Texel geweest en toen ging meteen het aantal deelnemers stevig omlaag', vertelt leider Paul Scheele lopend over het kampterrein achter Bloem wijk. 'We gingen daarna toch maar weer naar Texel en toen ging meteen het aantal deelnemers ook weer fors omhoog.' Anders gezegd, Texel heeft in de loop der jaren een speciaal plekje verworven bij de inwoners van Siegburg. Bij elkaar opgeteld moeten er inmiddels een paar duizend men sen uit de ruim 41.000 inwoners tel lende stad in de buurt van Bonn via de christelijke vereniging voor jonge mensen (CVJM) met het eiland in aanraking zijn gekomen. Onder lei ding van Karei-Jozef Bund kwam het CVJM in de zomer van 1964 voor het eerst naar Bloemwijk. Bij dat eerste kamp moest de kinderen zelf alles opbouwen, in de loop der jaren groeide er een flinke organisatie rond het evenement, waardoor de kinde ren dat met meer hoeven te doen. Het kamp oogt als een wit tentendorp met een ongedwongen sfeer. Ruim twintig grote witte tenten staan opge steld in een vierkante vorm. op een weiland achter Bloemwijk. Er zijn tien slaaptenten waarin gemiddeld acht kinderen en twee leiders per tent sla pen en de andere tenten zijn voor de opslag van onder meer spelmateriaal en voedsel. Voor dat laatste zijn een paar tenten ingericht met stelling- kasten, koelkasten en een grote vriezer. Bij de ingang staat een grote keukentent waar de vier personen tellende keukenploeg dagelijks voor ruim honderd kinderen en leiders de maaltijd bereidt. Op de kop van het terrein staat een grote tent waarin de kinderen gezamenlijk kunnen worden vermaakt als het slecht weer is. Een deel van die tent is afgezet met zwart doek, zodat er zelfs overdag met behulp van een beamer films kunnen worden vertoond. Op het grote mid denterrein is volop ruimte voor voet bal, volleybal of andere (bal)spelen. Het CJVM-kamp wordt zes weken achter elkaar gedraaid. De eerste twee weken is er een kamp voor kin deren van 9 tot 14 jaar, daarna zijn kinderen van 14 en 15 jaar oud aan de beurt en sinds een paar jaar zijn er ook nog twee speciale kamp- weken voor volwassenen met hun gezinnen). De meesten van hen gin gen vroeger al als kind of leider mee en willen nu ook nog genieten van het kamp op Texel. Scheele: 'We zitten nu op gemiddeld tachtig kinderen per kamp. We hebben jaren gehad dat het er honderdtwintig waren, maar dat werd te veel. Je had ook zoveel leiding dat je sommigen van hen pas na een paar dagen opmerkteTij dens de weken doen de kinderen zowel gezamenlijk als per tent aller lei activiteiten. Ze doen onder meer spelletjes in De Dennen, gaan naar het strand bij paal 17, bezoeken de sauna in De Koog en jaarlijks is er een dropping, 'Daarbij gaat het er dus met om wie het snelst terug is', aldus Scheele. 'Afgelopen jaar had ik een groep die dacht dat het kerkje van Den Hoorn een kerk van Den Burg was en meteen begon te rennen. Het heeft uiteindelijk 3,5 uur geduurd, voordat we terug waren.' Verdieping en serieuze thema's wor den aangeroerd met een boek vol verhalen dat de leiding zelf in elkaar heeft gezet. Bedoeling is dat aan de hand daarvan discussies ontstaan 'Het is een traditie die een tijdje weg is geweest, maar dit jaar is hij terug', vertelt leider Hanjo Roland. 'Het thema van dit jaar is kracht heeft vele gezichten. Daar discussieren we over in tentverband.' Leren omgaan met elkaar, is een ander belangrijk punt. 'Kinderen die thuis alleen zijn, komen hier met andere kinderen in aanra king. Ze leren waar eikaars grenzen liggen.' Burgemeester Speciaal voor de viering van het acht ste lustrum kwam deze week loco burgemeester Franz Huhn van de gemeente Siegburg een paar dagen naar Texel om Han, Johanna en Jopie Witte van Bloemwi|k in het zonnetje te zetten. Met een speciale pot vol Siegburgse grond dankte hij ze dinsdagmiddag voor de jarenlange gastvrijheid. De Wittes op hun beurt hadden een enveloppe met inhoud voor hun trouwe Duitse gasten. Na het bekijken van de inhoud liet de leiding weten weer een hele tijd douchemuntjes te kunnen kopen. Han Witte kon zich nog goed herin neren dat het CVJM in 1964 voor het eerst kwam. 'We hebben eerst drie jaar een andere evangelische groep uit Duitsland gehad, maar die zijn vertrokken toen de toeristenbelasting werd ingevoerd Daarna is het CVJM gekomen.' Geen kwaad woord over de Duitse gasten ('in al die jaren heeft er zelfs nog nooit politie bij hoeven te komen'), maar Witte stoort zich er al wel jaren aan dat ook het CVJM per persoon de volle mep aan toeristen belasting (dit jaar €0,70 per persoon per nacht) moet betalen. 'Zij betalen net zoveel geld als iemand met een grote Mercedes die naar het duurste hotel gaat. Ik vind dat onredelijk, want het is voor hen veel geld. De ge meente eet ze de kaas van het brood en dat zit me al jaren dwars Zorgen zijn er over de nieuwe regel dat er vanwege de brandveiligheid eigenlijk vijf meter afstand tussen twee tenten moet zitten. De ge meente hield recent controle op het kampterrein en liet de Wittes weten dat er een brief zou volgen. Scheele: 'We wachten het maar af. In het ver leden is er nooit wat over gezegd, maar als het moet dan moet het maar. Volgens de leider is met name met de Bolder in de afgelopen jaren een spe ciale band opgebouwd. Tentdoek dat reparatie nodig heeft, wordt ter plekke onderhanden genomen door medewerkers. Loco-burgemeester Jan Zwagerman, bekend fokker van Texelse schapen en jarenlang voorzit ter van het Texels Schapenstamboek in Noord-Holland, houdt zaterdag van 10.00 tot 16.00 uur open huis op zijn bedrijf in Hensbroek. Hij biedt er honderd (scrapieresistente) rammen aan van hemzelf en enkele collega's en verstrekt samen met de Huhn benadrukte dat veel inwoners van Siegburg Texel hebben leren ken nen via de jaarlijkse CVJM-kampen. 'Zij komen later nog eens terug in bij voorbeeld de herfst of ze weten Texel te vinden in het voorjaar als we in Siegburg carnaval vieren.' Loco-burgemeester Frans Huhn (met rechts met een tas in zijn handen) van de Duitse gemeente Siegburg zette dinsdagmiddag Johanna. Han en Jopie Witte van Bloemwijk in het zonnetje voor veertig jaar gastvrijheid. Foto jcmon van tiaiivm) Dienstbaarheid en klaarstaan voor een ander. Voor Nico Drenth (57) is het geen begrip, maar een wezen lijk deel van zijn leven. Situatie of persoon maakt niet uit, Nico biedt een helpende hand. Sinds jaar en dag is hij de vertrouwde persoon die bezoekers van het politiebu reau aan de Keesomlaan ontvangt. Deze week werkte één van Texels meest bekende en gewaardeerde agenten voor het laatst bij de poli tie. Drenth gaat volgende week met pensioen. Eind jaren zestig. Bemanningsleden van mijnenjager Hr. Ms. Zeeland van de Koninklijke Marine zijn voor de kust van Schotland druk bezig het schip hermetisch af te sluiten tegen de fall-out van een denkbeeldig nu cleaire aanval. Het is het tijdperk van de Koude Oorlog. De gehele beman ning van de Zeeland is druk in de voor zijn opleiding tot elektromonteur. 'Ik had eerst telegrafist zullen worden, maar dat was me zo'n zenuwenwerk met die morseseinen, dat het elektra werd. Ik heb leren omgaan met de technische apparatuur aan boord en werd opgeleid om problemen op te lossen.' Nico werd geplaatst aan boord van de Hr. Ms. Karei Doorman Het vliegdekschip had in die tijd vaak technische problemen, maar van wege de storingsgevoeligheid lag het vaak in dok. 'En dan werd er helaas een burgerbedrijf ingeschakeld om de problemen op te lossen. We mochten alleen op zee in actie ko men Nico toonde zich een vlotte leerling. Hij volgde een korporaals opleiding en leerde ook omgaan met kompas en echolood. Dierbare her inneringen heeft hij aan een twee weken duren opleiding praktisch lei derschap in Crailoo. Het leiding ge ven zag hij niet zo zitten, maar in het Mensen die fout waren geweest, hadden niet meer terug mogen keren, maar na een paar jaar hadden ze toch opeens allerlei hoge banen. Superi euren hadden toen zo'n macht dat ze zich de vrijheid veroorloofden thuis in mijn moeders huishoudboekje te kij ken en de kasten te controleren. Dat gebeurde echt nog. Dat zou je nu nog eens moeten proberen.' Nico hield er een nare nasmaak aan over. 'Zonder mijn uniform ben ik Nico, maar als ik mijn uniform aan heb, ben ik ook nog gewoon Nico. Daar verandert niks aan. Ik kan er met tegen als mensen denken dat ze meer zijn als zo'n pak dragen.' Op 1 april 1973 trad hij in dienst bij de Texelse politie, die toen nog werd geleid adjudant Winkel, de vader van Fred Winkel. Even daarvoor was ook rechercheur Aad Blom aangenomen bij de Texelse politie, met wie in de laren daarna veel optrok. Toenmalig weer met de denkbeeldige aanval. Ondanks de zeeziekte die hem ste vig in zijn greep heeft, is eén man pienter genoeg om te beseffen dat ze hem in alle hectiek wel even kunnen missen. En terwijl de bemanning even later binnen achter alle dichtgeplakte kieren en patrijspoorten op de Rus sen wacht, ligt Nico Drenth rustig in de frisse buitenlucht in een verborgen hoekje op de brug. 'Ik zorgde ervoor dat ik een sluitrol aan dek kreeg, zo dat ik er mooi tussenuit kon knijpen en niet ziek in zo'n afgedichte ruimte hoefde te zitten. Ik had na afloop van de oefening wel wat uit te leggen, maar het verhaal dat ik afstak, werd geloofd.' Het is één van de talrijke anekdotes uit het leven van Drenth. Meer dan dertig jaar lang is hij één van de ge zichten van de Texelse politie ge weest. Voordat de in Vroomshoop geboren Nico naar het eiland kwam, diende hij eerst negen jaar bij de Ko ninklijke Marine, waar hij werd opge leid tot elektrotechnicus met als spe cialiteit sterkstroom. Politieman wor den had Nico toen nog absoluut niet voor ogen. Zijn vader was agent en als kind had hij daar met de meest prettige herinneringen aan over ge houden. Zijn keus voor de marine was vooral praktisch. 'Nadat ik de MULO had gedaan, restte er weinig tijd om keuzes te maken. Ik was op geroepen voor militaire dienst, maar had er geen zin in om voor zandhaas te spelen. Dan ging ik liever bij de marine om een vak te leren.' Nico begon op 10 augustus 1964 als Jantje bij marinekamp Hollands Rading in de buurt van Utrecht. Hij leerde er roeien in achtpersoons- sloepen op de Loosdrechtse plassen, marsen lopen en omgaan met mili taire rangen en standen. Na drie maanden vertrok hij naar Amsterdam praktische gedeelte kon Nico zijn sociale kanten tonen. 'We moesten 's nachts oefeningen doen boven een zwembad, terwijl het stervenskoud was. Dat moest met palen die het water niet mochten raken. Als het vroor, nam ik een platte fles met Beerenburg of Vieux mee die in de kleedhokjes werd doorgegeven. Dan kon iedereen zich van tevoren alvast een beetje opwarmen.' Zeeziekte Zijn carrière bij de marine geraakte echter in het slop doordat hij steeds meer last kreeg van zeeziekte, waar door hij matig functioneerde. Het le verde een slechte beoordeling op van zijn werk aan boord van de Zeeland Nico werd herplaatst aan boord van de Hr Ms. Zeven Provinciën waar het aanvankelijk beter ging, maar de ten- eergang was niet te stoppen. Hij bleef last houden van zeeziekte en werd overgeplaatst naar een walfunctie bij de Mljnendienst waar hij de isolatie van mijnen moest controleren 'Dat was werkelijk het domste van het domste werk dat je maar kon vinden. Ik ben daarna naar de sociaal-medi sche dienst in Leiden gegaan, waar ze me eervol ontslag hebben toege zegd. Ik zou het ontslag krijgen als ik elders een baan had gevonden. Zo ben ik uiteindelijk bij de politie geko men. Ik had geen zin om uit de staatsruif te eten, dus heb ik maar een voorbeeld aan mijn vader geno men.' In zijn hart was Nico het liefst de verpleging ingegaan, maar hij kwam diploma's tekort om verpleger te kunnen worden. Met een dubbel gevoel begon hij op 1 april 1972 zijn opleiding aan de politieschool in Arnhem. 'Ik had er toen geen hoge hoed van op. Na de Tweede Wereldoorlog is de oorlog bij de politie nog een tijdje doorgegaan. wachtmeester Van den Berg bege leidde hem in zijn eerste jaar als men tor. 'Hij leerde me hoe ik op zo'n oude Olivetti verbalen moest maken. Dat moest in viervoud met carbonpapier tussen de vellen. Het was meer ram men dan tikken.' Nico had na zijn opleiding voor het toenmalige district Alkmaar gekozen, omdat hij als ma rineman Den Helder en omgeving had leren kennen en er graag terug keerde. Klasgenoten riepen lachend dat hij 'naar dat schapeneiland' ging, maar Nico trok zich er niks van aan en ging. Als jonge agent woonde hij eerst bij een paar kostgezmnen, maar dat beviel niet. Hij verbleef zelfs nog een tijdje in een ruimte boven het politiebureau, totdat iemand hem erop wees dat de zus van wijlen Toon Smidt kamers verhuurde. Kort daarop trok hij in bij Nel Smidt, met wie hij inmiddels al meer dan dertig jaar samen is. Lachend: 'Ik huurde eerst alleen een kamer bij haar, maar deze gast is daarna gebleven.' Eigen agent Elk dorp had begin jaren zeventig nog zijn eigen politie. De onderlinge sfeer viel volgens Drenth in het begin te gen, omdat er 'oudjes' zaten tussen wie de verhoudingen gespannen waren, maar de manier waarop de politie werkte, beviel hem goed. 'Hulpverlening stond voorop en orde handhaving kwam meer op de tweede plaats. Nu is dat precies an dersom. Ik vond het prettig als ik na zorg kon bieden bij een ongeval. Ik regelde na afloop van alles, tot de verzekeringspapieren aan toe.' Waar nemen wat er tijdens een ongeluk precies was gebeurd, was zijn min der sterke kant. 'Dat was mij te chao tisch. Daar had ik onvoldoende coör dinatie voor. Ik compenseerde dat met hulpverlening, omdat daar wel Nico Drenth in zijn vertrouwde planton aan de Keesomlaan. Maandag 30 augus t hij er voor het laatst, daarna is hij m het Leger des Heils in Amsterdam als hij als burger de wal op mocht. 'Ik heb daar onder majoor Bosschardt een jaar in de opvang gewerkt. Mijn eer ste contacten met Leger des Heils had ik als kind toen we in Ossenzijl woonden. Daar stond jaarlijks een tent van het Leger des Heils en daar was ik dan hele dagen te vinden. Ik was dan altijd Zacheus, de kleine man die de Heiland wilde zien en in een vijgenboom klom. Ik vond het prachtig en vooral om met de muziek mee te lopen. Waar je ter wereld ook komt, de muziek van het Leger des Heils herken je altijd. Die werd ook gespeeld als we in Amsterdam het blad de Strijdkreet liepen uit te delen.' Vorming deed hij eveneens op bij jeugdkampen van de Vrijzinnige Christelijke Jeugdcentrale. Ex-verslaafden en daklozen klopten de afgelopen jaren met tevergeefs aan bij Nico als ze een beroep op hem deden. Jaren geleden bij een jubileumviering van de Folklore- stichting haalde hij eens twintig fiet sen op voor opvangcentrum De Hoop in Dordrecht. Bruining knapte de fietsen en met de hele ploeg gin gen ze daarna naar Dordt om de rij wielen te overhandigen. Ook verstan delijk gehandicapten kunnen rekenen op zijn steun. Jan Frans Haverman mag soms meehelpen met eenvou dige klussen en ook Piet van der Wulp was vroeger een trouwe gast. 'Hij hoorde bij het korps.' De met af latende inzet leverde Nico leverde in 2002 de onderscheiding Ezel van het Jaar op van de multifunctionele Ezel- veremging. Impulsief Ondanks zijn tomeloze inzet beleefde Nico lang niet altijd florissante tijden bij de politie. Zijn eigengereide en impulsieve gedrag leverde regelma tig onbegrip op bij leidinggevenden die hem met begrepen of wilden be grijpen. En dan moest Nico weer naar de overkant voor een terechtwijzing. Nico in een keurslijf stoppen, werkte echter vaak averechts. 'Als ik in mijn ogen onredelijk werd behandeld, werd ik halsstarrig en weerbarstig. Dan kon ik echt heel lastig zijn.' Zijn sterke geloofsovertuiging bracht hem eveneens in de problemen. Nico wilde arrestanten met evangalis- tische lectuur de kans geven om goede keuzes te maken. Het leidde tot maatregelen van de politieleiding. Achteraf wil Nico met al te lang meer stilstaan bij die periode. 'Maar ik heb wel geleerd van de fouten die ik heb gemaakt. Ik heb geleerd kalmer aan te doen en mijn bekeringsdrang is verminderd. Het christelijk geloof is met fanatiek en tiranniek. Het houdt meer in dat je voor elkaar zorgt.' Sinds een reorganisatie die vijftien jaar geleden plaats had, doet Nico geen straatwerk meer, maar bemandt hij het zogeheten planton bij de in gang van het bureau aan de Kees omlaan Mensen die aangiften doen of zich voor andere zaken melden, treffen er over het algemeen Nico. Tot begin vorig jaar bemande hij de re ceptie samen met Ed Mooien, totdat die met pensioen ging. Het planton werd in de loop der jaren zijn stekkie, waar hij zich als de vis in het water voelde en zijn diensten kon aanbie den. Zo konden arrestanten steevast op een kopje koffie rekenen. 'Ik vind dat een stuk menselijkheid. Dat hoort ook bij het werk.' Collega's kunnen eveneens steevast bij Nico op hun vertrouwde bakkie koffie rekenen. Zijn reputatie is zo in de politieregio Noord-Holland Noord doorgedron gen dat voorlichter Kees Takken al tijd wat extra politieboekjes naar Texel stuurt. Nico zorgt ervoor dat kinderen die meekomen naar het bureau met met lege handen naar buiten gaan. In het planton maakt hij naar eigen zeggen ook dankbaar ge bruik van de opleiding spreek vaardigheid Duits, Engels en Frans die hij jaren geleden volgt dat je je talen moet spreke een toensteneiland zit.' H van diverse opleidingen hem een speciale lading, als kind als moeilijklerend schouwd. Hij bouwde echt! taliteit op om door te zetti destijds acht keer examj doen voor het opmaken va ces-verbaal, maar ik heb delijk gehaald. Mijn ogenj delijk open, nadat ik eenv de Amsterdamse politie ii blad had zien staan. Daarl uit de voeten. Die schreva één regel op, waar ik toe half A4-tje voor nodig had Twee weken geleden via veertigjarig dienstverbandl heid. Plaatsvervangend Van Hasselt van N Noord kwam er speciaal Texel om Nico te huldigen korpsleiding. Ook had h soonlijke brief van korps Brink voor Nico bij zich. Hl de jubilaris tot de droge dat de korpsleiding nu een naar het eiland kwam en keer niet bij hen op het mi te verschijnen. Onder zi collega's kwam bij de huid vele grappen duidelijk de voor Nico naar voren. Oi soms woelige tijden en met leidinggevenden, nee rust afscheid van de polit schreef vroeger al dat de beste ooft zit en dat in hi slangen nestelen. Je kom ergens mensen met min» bedoelingen tegen, of je h met. Maar ik heb geleerd om te gaan en er boven te heeft mij geweldig geholps dig in het leven te staan. tel Jeroen vi mijn kracht lag. Ik heb in het begin veel startproblemen gekend, maar met een grenzeloos optimisme heb ik me steeds door de sores heen weten te worstelen. Ik vond het ook mooi als ik in conflicten mensen tot elkaar wist te brengen Ik heb daarvoor soms uren zitten praten op het bureau.' In Nico's ogen zou de politie nog steeds stevig geworteld moeten zijn in de dorpen. 'Doordat elk dorp zijn eigen agent had. wisten die ook wat er speelde en konden ze ergens pre ventief op inspelen als er escalatie dreigdeBeter voorkomen, dan ge nezen, aldus Nico. Het is hem een doorn in het oog dat de politie op het eiland in de zomer nu vaak de han den vol heeft aan het handhaven van de orde bij lastige jongeren 'De poli tie moet niet de straatveger van de opvoeding zijn en daardoor de boe man worden. De opvoeding is en blijft een taak van de ouders En ik vind dat de horeca ook meer aan begeleiding moet doen als zij de jeugd voltankt.' Net als in zijn marinetijd ('tijdens de koffiepauze regelde ik voetbal wedstrijden') begon Nico bij de poli tie al snel met het organiseren van allerlei activiteiten als politievoetbal- toernooien, concerten van onder meer de Politiekapel en de jaarlijkse hardloopwedstrijd van de politie Noord-Holland Noord op het eiland Voor zijn collega's organiseerde hij ook diverse teambuildingsdagen, waarbij hij eens het gehele Texelse korps gratis met de trein naar Den Haag stuurde. 'Bij de tram heb ik toen ook nog korting weten te bedingen.' Samen met Jan Driehuis en Gerda Rungs zette hij twaalfeneenhalf jaar geleden de Texelse afdeling van Vei lig Verkeer Nederland (het huidige 3VO) op, verzorgde hij alcohol- voorlichtingen aan de jeugd op het bureau en liet hij alcoholsimulators naar de OSG komen. Hij was actief voor gehandicapte sporters, als praktiserend christen is hij vrijwilliger bij de zondagsschool en sinds kort is hij ook leider bij jeugd- en jongeren werk Rock Solid 'Met mi|n 57 jaar ben ik daar wel de oudste leider. Elke zaterdagavond proberen we jongeren in Time Out christelijke waarden en normen mee te geven.' In zijn marinetijd was Nico actief bij Voordat hij bij de politie kwam, diende Nico Drenth negen jaar bij de Koninklijke Marine.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2004 | | pagina 6