Kinderkamp geeft Siegburg
bijzondere band met Texel
vertrekt
bij
polit
Immer dienstbare Nico Drenth
'Zonder uniform ben ik Nico
en in uniform ben ik dat ook'
CVJM staat voor veertigste jaar op Bloemwijk
Modelvliegc
viert jubilei
Schapenfokker
Jan Zwagerman
TEXELSE couRANT
Gezondheidsdienst voor!
eenlopende informatie, i
over de bestrijding van
scrapie- Zwagermans bedi
den op het adres Dorpswi
Modelvliegclub Texel vi :h
dag 4 en zondag 5 septe c
vijftienjarig bestaan. El id
vastomlijnd programma,i iiti
volgens de jubilerendelie
'regelmatig iets spectai
zien' op het vliegterreii
Westerweg.
Zo brengt een bevriende vl
het Duitse Dortmund een 3 j
Dit (trainer)vliegtuig wordt;
ven door een echte straalr |n
makkelijk in staat snelhedi
kilometer en meer te hall
gens zijn de afmetinger
modeltoestellen in Duitsi
groter dan in Nederland.
modellen beschikken i
motorinhoud van 120 CC
komen drie parachutisten
monstraties verzorgen nel
seerde parapemts, matra
parachutes waarbij de f
motor op zijn rug draagt. Hi
door zelfstandig vanaf de?
ten, afstanden afleggen e«
Op beide dagen zullen alt
van de modelvliegsport te
vliegen met tweetak j
viertaktmotoren, ééncilinde e
cilinders, elektromotoren, t
zwevers, tweedekkers enk
Ook wordt kunstvliegen 5 u
streerd, evenals vliegen el
reclamesleep Publiek is
welkom van 13.00 tot 18'.
zondag van 14.00 tot 171
toegang is gratis. Parkeren
lijk langs de Westerweg V
en donateurs is er op zate»
een barbecue.
VRIJDAG 27 AUGUSTUS 2004
Begin over Texel in het Duitse Sieg
burg en de kans is groot dat er een
gesprek volgt over de jaarlijkse
kinderkampen van de Christlicher
Verein Junger Menschen. Deze zo
mer is het veertig jaar geleden dat
de vereniging voor het eerst op
Bloemwijk van de familie Witte aan
het Gerritslanderdijkje neerstreek.
Het werd het begin van een tradi
tie.
'We zijn een paar jaar niet op Texel
geweest en toen ging meteen het
aantal deelnemers stevig omlaag',
vertelt leider Paul Scheele lopend
over het kampterrein achter Bloem
wijk. 'We gingen daarna toch maar
weer naar Texel en toen ging meteen
het aantal deelnemers ook weer fors
omhoog.' Anders gezegd, Texel heeft
in de loop der jaren een speciaal
plekje verworven bij de inwoners van
Siegburg. Bij elkaar opgeteld moeten
er inmiddels een paar duizend men
sen uit de ruim 41.000 inwoners tel
lende stad in de buurt van Bonn via
de christelijke vereniging voor jonge
mensen (CVJM) met het eiland in
aanraking zijn gekomen. Onder lei
ding van Karei-Jozef Bund kwam het
CVJM in de zomer van 1964 voor het
eerst naar Bloemwijk. Bij dat eerste
kamp moest de kinderen zelf alles
opbouwen, in de loop der jaren
groeide er een flinke organisatie rond
het evenement, waardoor de kinde
ren dat met meer hoeven te doen.
Het kamp oogt als een wit tentendorp
met een ongedwongen sfeer. Ruim
twintig grote witte tenten staan opge
steld in een vierkante vorm. op een
weiland achter Bloemwijk. Er zijn tien
slaaptenten waarin gemiddeld acht
kinderen en twee leiders per tent sla
pen en de andere tenten zijn voor de
opslag van onder meer spelmateriaal
en voedsel. Voor dat laatste zijn een
paar tenten ingericht met stelling-
kasten, koelkasten en een grote
vriezer. Bij de ingang staat een grote
keukentent waar de vier personen
tellende keukenploeg dagelijks voor
ruim honderd kinderen en leiders de
maaltijd bereidt. Op de kop van het
terrein staat een grote tent waarin de
kinderen gezamenlijk kunnen worden
vermaakt als het slecht weer is. Een
deel van die tent is afgezet met zwart
doek, zodat er zelfs overdag met
behulp van een beamer films kunnen
worden vertoond. Op het grote mid
denterrein is volop ruimte voor voet
bal, volleybal of andere (bal)spelen.
Het CJVM-kamp wordt zes weken
achter elkaar gedraaid. De eerste
twee weken is er een kamp voor kin
deren van 9 tot 14 jaar, daarna zijn
kinderen van 14 en 15 jaar oud aan
de beurt en sinds een paar jaar zijn
er ook nog twee speciale kamp-
weken voor volwassenen met hun
gezinnen). De meesten van hen gin
gen vroeger al als kind of leider mee
en willen nu ook nog genieten van het
kamp op Texel. Scheele: 'We zitten
nu op gemiddeld tachtig kinderen per
kamp. We hebben jaren gehad dat
het er honderdtwintig waren, maar
dat werd te veel. Je had ook zoveel
leiding dat je sommigen van hen pas
na een paar dagen opmerkteTij
dens de weken doen de kinderen
zowel gezamenlijk als per tent aller
lei activiteiten. Ze doen onder meer
spelletjes in De Dennen, gaan naar
het strand bij paal 17, bezoeken de
sauna in De Koog en jaarlijks is er een
dropping, 'Daarbij gaat het er dus met
om wie het snelst terug is', aldus
Scheele. 'Afgelopen jaar had ik een
groep die dacht dat het kerkje van
Den Hoorn een kerk van Den Burg
was en meteen begon te rennen. Het
heeft uiteindelijk 3,5 uur geduurd,
voordat we terug waren.'
Verdieping en serieuze thema's wor
den aangeroerd met een boek vol
verhalen dat de leiding zelf in elkaar
heeft gezet. Bedoeling is dat aan de
hand daarvan discussies ontstaan
'Het is een traditie die een tijdje weg
is geweest, maar dit jaar is hij terug',
vertelt leider Hanjo Roland. 'Het
thema van dit jaar is kracht heeft vele
gezichten. Daar discussieren we over
in tentverband.' Leren omgaan met
elkaar, is een ander belangrijk punt.
'Kinderen die thuis alleen zijn, komen
hier met andere kinderen in aanra
king. Ze leren waar eikaars grenzen
liggen.'
Burgemeester
Speciaal voor de viering van het acht
ste lustrum kwam deze week loco
burgemeester Franz Huhn van de
gemeente Siegburg een paar dagen
naar Texel om Han, Johanna en Jopie
Witte van Bloemwi|k in het zonnetje
te zetten. Met een speciale pot vol
Siegburgse grond dankte hij ze
dinsdagmiddag voor de jarenlange
gastvrijheid. De Wittes op hun beurt
hadden een enveloppe met inhoud
voor hun trouwe Duitse gasten. Na
het bekijken van de inhoud liet de
leiding weten weer een hele tijd
douchemuntjes te kunnen kopen.
Han Witte kon zich nog goed herin
neren dat het CVJM in 1964 voor het
eerst kwam. 'We hebben eerst drie
jaar een andere evangelische groep
uit Duitsland gehad, maar die zijn
vertrokken toen de toeristenbelasting
werd ingevoerd Daarna is het CVJM
gekomen.' Geen kwaad woord over
de Duitse gasten ('in al die jaren heeft
er zelfs nog nooit politie bij hoeven te
komen'), maar Witte stoort zich er al
wel jaren aan dat ook het CVJM per
persoon de volle mep aan toeristen
belasting (dit jaar €0,70 per persoon
per nacht) moet betalen. 'Zij betalen
net zoveel geld als iemand met een
grote Mercedes die naar het duurste
hotel gaat. Ik vind dat onredelijk, want
het is voor hen veel geld. De ge
meente eet ze de kaas van het brood
en dat zit me al jaren dwars
Zorgen zijn er over de nieuwe regel
dat er vanwege de brandveiligheid
eigenlijk vijf meter afstand tussen
twee tenten moet zitten. De ge
meente hield recent controle op het
kampterrein en liet de Wittes weten
dat er een brief zou volgen. Scheele:
'We wachten het maar af. In het ver
leden is er nooit wat over gezegd,
maar als het moet dan moet het
maar.
Volgens de leider is met name met de
Bolder in de afgelopen jaren een spe
ciale band opgebouwd. Tentdoek dat
reparatie nodig heeft, wordt ter
plekke onderhanden genomen door
medewerkers. Loco-burgemeester
Jan Zwagerman, bekend fokker van
Texelse schapen en jarenlang voorzit
ter van het Texels Schapenstamboek
in Noord-Holland, houdt zaterdag
van 10.00 tot 16.00 uur open huis op
zijn bedrijf in Hensbroek. Hij biedt er
honderd (scrapieresistente) rammen
aan van hemzelf en enkele collega's
en verstrekt samen met de
Huhn benadrukte dat veel inwoners
van Siegburg Texel hebben leren ken
nen via de jaarlijkse CVJM-kampen.
'Zij komen later nog eens terug in bij
voorbeeld de herfst of ze weten Texel
te vinden in het voorjaar als we in
Siegburg carnaval vieren.'
Loco-burgemeester Frans Huhn (met rechts met een tas in zijn handen) van de Duitse gemeente Siegburg zette dinsdagmiddag Johanna.
Han en Jopie Witte van Bloemwijk in het zonnetje voor veertig jaar gastvrijheid. Foto jcmon van tiaiivm)
Dienstbaarheid en klaarstaan voor
een ander. Voor Nico Drenth (57) is
het geen begrip, maar een wezen
lijk deel van zijn leven. Situatie of
persoon maakt niet uit, Nico biedt
een helpende hand. Sinds jaar en
dag is hij de vertrouwde persoon
die bezoekers van het politiebu
reau aan de Keesomlaan ontvangt.
Deze week werkte één van Texels
meest bekende en gewaardeerde
agenten voor het laatst bij de poli
tie. Drenth gaat volgende week
met pensioen.
Eind jaren zestig. Bemanningsleden
van mijnenjager Hr. Ms. Zeeland van
de Koninklijke Marine zijn voor de
kust van Schotland druk bezig het
schip hermetisch af te sluiten tegen
de fall-out van een denkbeeldig nu
cleaire aanval. Het is het tijdperk van
de Koude Oorlog. De gehele beman
ning van de Zeeland is druk in de
voor zijn opleiding tot elektromonteur.
'Ik had eerst telegrafist zullen worden,
maar dat was me zo'n zenuwenwerk
met die morseseinen, dat het elektra
werd. Ik heb leren omgaan met de
technische apparatuur aan boord en
werd opgeleid om problemen op te
lossen.' Nico werd geplaatst aan
boord van de Hr. Ms. Karei Doorman
Het vliegdekschip had in die tijd vaak
technische problemen, maar van
wege de storingsgevoeligheid lag het
vaak in dok. 'En dan werd er helaas
een burgerbedrijf ingeschakeld om
de problemen op te lossen. We
mochten alleen op zee in actie ko
men Nico toonde zich een vlotte
leerling. Hij volgde een korporaals
opleiding en leerde ook omgaan met
kompas en echolood. Dierbare her
inneringen heeft hij aan een twee
weken duren opleiding praktisch lei
derschap in Crailoo. Het leiding ge
ven zag hij niet zo zitten, maar in het
Mensen die fout waren geweest,
hadden niet meer terug mogen keren,
maar na een paar jaar hadden ze toch
opeens allerlei hoge banen. Superi
euren hadden toen zo'n macht dat ze
zich de vrijheid veroorloofden thuis in
mijn moeders huishoudboekje te kij
ken en de kasten te controleren. Dat
gebeurde echt nog. Dat zou je nu nog
eens moeten proberen.' Nico hield er
een nare nasmaak aan over. 'Zonder
mijn uniform ben ik Nico, maar als ik
mijn uniform aan heb, ben ik ook nog
gewoon Nico. Daar verandert niks
aan. Ik kan er met tegen als mensen
denken dat ze meer zijn als zo'n pak
dragen.'
Op 1 april 1973 trad hij in dienst bij
de Texelse politie, die toen nog werd
geleid adjudant Winkel, de vader van
Fred Winkel. Even daarvoor was ook
rechercheur Aad Blom aangenomen
bij de Texelse politie, met wie in de
laren daarna veel optrok. Toenmalig
weer met de denkbeeldige aanval.
Ondanks de zeeziekte die hem ste
vig in zijn greep heeft, is eén man
pienter genoeg om te beseffen dat ze
hem in alle hectiek wel even kunnen
missen. En terwijl de bemanning even
later binnen achter alle dichtgeplakte
kieren en patrijspoorten op de Rus
sen wacht, ligt Nico Drenth rustig in
de frisse buitenlucht in een verborgen
hoekje op de brug. 'Ik zorgde ervoor
dat ik een sluitrol aan dek kreeg, zo
dat ik er mooi tussenuit kon knijpen
en niet ziek in zo'n afgedichte ruimte
hoefde te zitten. Ik had na afloop van
de oefening wel wat uit te leggen,
maar het verhaal dat ik afstak, werd
geloofd.'
Het is één van de talrijke anekdotes
uit het leven van Drenth. Meer dan
dertig jaar lang is hij één van de ge
zichten van de Texelse politie ge
weest. Voordat de in Vroomshoop
geboren Nico naar het eiland kwam,
diende hij eerst negen jaar bij de Ko
ninklijke Marine, waar hij werd opge
leid tot elektrotechnicus met als spe
cialiteit sterkstroom. Politieman wor
den had Nico toen nog absoluut niet
voor ogen. Zijn vader was agent en
als kind had hij daar met de meest
prettige herinneringen aan over ge
houden. Zijn keus voor de marine
was vooral praktisch. 'Nadat ik de
MULO had gedaan, restte er weinig
tijd om keuzes te maken. Ik was op
geroepen voor militaire dienst, maar
had er geen zin in om voor zandhaas
te spelen. Dan ging ik liever bij de
marine om een vak te leren.'
Nico begon op 10 augustus 1964 als
Jantje bij marinekamp Hollands
Rading in de buurt van Utrecht. Hij
leerde er roeien in achtpersoons-
sloepen op de Loosdrechtse plassen,
marsen lopen en omgaan met mili
taire rangen en standen. Na drie
maanden vertrok hij naar Amsterdam
praktische gedeelte kon Nico zijn
sociale kanten tonen. 'We moesten 's
nachts oefeningen doen boven een
zwembad, terwijl het stervenskoud
was. Dat moest met palen die het
water niet mochten raken. Als het
vroor, nam ik een platte fles met
Beerenburg of Vieux mee die in de
kleedhokjes werd doorgegeven. Dan
kon iedereen zich van tevoren alvast
een beetje opwarmen.'
Zeeziekte
Zijn carrière bij de marine geraakte
echter in het slop doordat hij steeds
meer last kreeg van zeeziekte, waar
door hij matig functioneerde. Het le
verde een slechte beoordeling op van
zijn werk aan boord van de Zeeland
Nico werd herplaatst aan boord van
de Hr Ms. Zeven Provinciën waar het
aanvankelijk beter ging, maar de ten-
eergang was niet te stoppen. Hij bleef
last houden van zeeziekte en werd
overgeplaatst naar een walfunctie bij
de Mljnendienst waar hij de isolatie
van mijnen moest controleren 'Dat
was werkelijk het domste van het
domste werk dat je maar kon vinden.
Ik ben daarna naar de sociaal-medi
sche dienst in Leiden gegaan, waar
ze me eervol ontslag hebben toege
zegd. Ik zou het ontslag krijgen als ik
elders een baan had gevonden. Zo
ben ik uiteindelijk bij de politie geko
men. Ik had geen zin om uit de
staatsruif te eten, dus heb ik maar
een voorbeeld aan mijn vader geno
men.' In zijn hart was Nico het liefst
de verpleging ingegaan, maar hij
kwam diploma's tekort om verpleger
te kunnen worden.
Met een dubbel gevoel begon hij op
1 april 1972 zijn opleiding aan de
politieschool in Arnhem. 'Ik had er
toen geen hoge hoed van op. Na de
Tweede Wereldoorlog is de oorlog bij
de politie nog een tijdje doorgegaan.
wachtmeester Van den Berg bege
leidde hem in zijn eerste jaar als men
tor. 'Hij leerde me hoe ik op zo'n oude
Olivetti verbalen moest maken. Dat
moest in viervoud met carbonpapier
tussen de vellen. Het was meer ram
men dan tikken.' Nico had na zijn
opleiding voor het toenmalige district
Alkmaar gekozen, omdat hij als ma
rineman Den Helder en omgeving
had leren kennen en er graag terug
keerde. Klasgenoten riepen lachend
dat hij 'naar dat schapeneiland' ging,
maar Nico trok zich er niks van aan
en ging. Als jonge agent woonde hij
eerst bij een paar kostgezmnen, maar
dat beviel niet. Hij verbleef zelfs nog
een tijdje in een ruimte boven het
politiebureau, totdat iemand hem
erop wees dat de zus van wijlen Toon
Smidt kamers verhuurde. Kort
daarop trok hij in bij Nel Smidt, met
wie hij inmiddels al meer dan dertig
jaar samen is. Lachend: 'Ik huurde
eerst alleen een kamer bij haar, maar
deze gast is daarna gebleven.'
Eigen agent
Elk dorp had begin jaren zeventig nog
zijn eigen politie. De onderlinge sfeer
viel volgens Drenth in het begin te
gen, omdat er 'oudjes' zaten tussen
wie de verhoudingen gespannen
waren, maar de manier waarop de
politie werkte, beviel hem goed.
'Hulpverlening stond voorop en orde
handhaving kwam meer op de
tweede plaats. Nu is dat precies an
dersom. Ik vond het prettig als ik na
zorg kon bieden bij een ongeval. Ik
regelde na afloop van alles, tot de
verzekeringspapieren aan toe.' Waar
nemen wat er tijdens een ongeluk
precies was gebeurd, was zijn min
der sterke kant. 'Dat was mij te chao
tisch. Daar had ik onvoldoende coör
dinatie voor. Ik compenseerde dat
met hulpverlening, omdat daar wel
Nico Drenth in zijn vertrouwde planton aan de Keesomlaan. Maandag 30 augus
t hij er voor het laatst, daarna is hij m
het Leger des Heils in Amsterdam als
hij als burger de wal op mocht. 'Ik heb
daar onder majoor Bosschardt een
jaar in de opvang gewerkt. Mijn eer
ste contacten met Leger des Heils
had ik als kind toen we in Ossenzijl
woonden. Daar stond jaarlijks een
tent van het Leger des Heils en daar
was ik dan hele dagen te vinden. Ik
was dan altijd Zacheus, de kleine
man die de Heiland wilde zien en in
een vijgenboom klom. Ik vond het
prachtig en vooral om met de muziek
mee te lopen. Waar je ter wereld ook
komt, de muziek van het Leger des
Heils herken je altijd. Die werd ook
gespeeld als we in Amsterdam het
blad de Strijdkreet liepen uit te delen.'
Vorming deed hij eveneens op bij
jeugdkampen van de Vrijzinnige
Christelijke Jeugdcentrale.
Ex-verslaafden en daklozen klopten
de afgelopen jaren met tevergeefs
aan bij Nico als ze een beroep op
hem deden. Jaren geleden bij een
jubileumviering van de Folklore-
stichting haalde hij eens twintig fiet
sen op voor opvangcentrum De
Hoop in Dordrecht. Bruining knapte
de fietsen en met de hele ploeg gin
gen ze daarna naar Dordt om de rij
wielen te overhandigen. Ook verstan
delijk gehandicapten kunnen rekenen
op zijn steun. Jan Frans Haverman
mag soms meehelpen met eenvou
dige klussen en ook Piet van der
Wulp was vroeger een trouwe gast.
'Hij hoorde bij het korps.' De met af
latende inzet leverde Nico leverde in
2002 de onderscheiding Ezel van het
Jaar op van de multifunctionele Ezel-
veremging.
Impulsief
Ondanks zijn tomeloze inzet beleefde
Nico lang niet altijd florissante tijden
bij de politie. Zijn eigengereide en
impulsieve gedrag leverde regelma
tig onbegrip op bij leidinggevenden
die hem met begrepen of wilden be
grijpen. En dan moest Nico weer naar
de overkant voor een terechtwijzing.
Nico in een keurslijf stoppen, werkte
echter vaak averechts. 'Als ik in mijn
ogen onredelijk werd behandeld,
werd ik halsstarrig en weerbarstig.
Dan kon ik echt heel lastig zijn.' Zijn
sterke geloofsovertuiging bracht hem
eveneens in de problemen. Nico
wilde arrestanten met evangalis-
tische lectuur de kans geven om
goede keuzes te maken. Het leidde
tot maatregelen van de politieleiding.
Achteraf wil Nico met al te lang meer
stilstaan bij die periode. 'Maar ik heb
wel geleerd van de fouten die ik heb
gemaakt. Ik heb geleerd kalmer aan
te doen en mijn bekeringsdrang is
verminderd. Het christelijk geloof is
met fanatiek en tiranniek. Het houdt
meer in dat je voor elkaar zorgt.'
Sinds een reorganisatie die vijftien
jaar geleden plaats had, doet Nico
geen straatwerk meer, maar bemandt
hij het zogeheten planton bij de in
gang van het bureau aan de Kees
omlaan Mensen die aangiften doen
of zich voor andere zaken melden,
treffen er over het algemeen Nico. Tot
begin vorig jaar bemande hij de re
ceptie samen met Ed Mooien, totdat
die met pensioen ging. Het planton
werd in de loop der jaren zijn stekkie,
waar hij zich als de vis in het water
voelde en zijn diensten kon aanbie
den. Zo konden arrestanten steevast
op een kopje koffie rekenen. 'Ik vind
dat een stuk menselijkheid. Dat hoort
ook bij het werk.' Collega's kunnen
eveneens steevast bij Nico op hun
vertrouwde bakkie koffie rekenen.
Zijn reputatie is zo in de politieregio
Noord-Holland Noord doorgedron
gen dat voorlichter Kees Takken al
tijd wat extra politieboekjes naar
Texel stuurt. Nico zorgt ervoor dat
kinderen die meekomen naar het
bureau met met lege handen naar
buiten gaan. In het planton maakt hij
naar eigen zeggen ook dankbaar ge
bruik van de opleiding spreek
vaardigheid Duits, Engels en Frans
die hij jaren geleden volgt
dat je je talen moet spreke
een toensteneiland zit.' H
van diverse opleidingen
hem een speciale lading,
als kind als moeilijklerend
schouwd. Hij bouwde echt!
taliteit op om door te zetti
destijds acht keer examj
doen voor het opmaken va
ces-verbaal, maar ik heb
delijk gehaald. Mijn ogenj
delijk open, nadat ik eenv
de Amsterdamse politie ii
blad had zien staan. Daarl
uit de voeten. Die schreva
één regel op, waar ik toe
half A4-tje voor nodig had
Twee weken geleden via
veertigjarig dienstverbandl
heid. Plaatsvervangend
Van Hasselt van N
Noord kwam er speciaal
Texel om Nico te huldigen
korpsleiding. Ook had h
soonlijke brief van korps
Brink voor Nico bij zich. Hl
de jubilaris tot de droge
dat de korpsleiding nu een
naar het eiland kwam en
keer niet bij hen op het mi
te verschijnen. Onder zi
collega's kwam bij de huid
vele grappen duidelijk de
voor Nico naar voren. Oi
soms woelige tijden en
met leidinggevenden, nee
rust afscheid van de polit
schreef vroeger al dat de
beste ooft zit en dat in hi
slangen nestelen. Je kom
ergens mensen met min»
bedoelingen tegen, of je h
met. Maar ik heb geleerd
om te gaan en er boven te
heeft mij geweldig geholps
dig in het leven te staan.
tel
Jeroen vi
mijn kracht lag. Ik heb in het begin
veel startproblemen gekend, maar
met een grenzeloos optimisme heb ik
me steeds door de sores heen weten
te worstelen. Ik vond het ook mooi als
ik in conflicten mensen tot elkaar wist
te brengen Ik heb daarvoor soms
uren zitten praten op het bureau.'
In Nico's ogen zou de politie nog
steeds stevig geworteld moeten zijn
in de dorpen. 'Doordat elk dorp zijn
eigen agent had. wisten die ook wat
er speelde en konden ze ergens pre
ventief op inspelen als er escalatie
dreigdeBeter voorkomen, dan ge
nezen, aldus Nico. Het is hem een
doorn in het oog dat de politie op het
eiland in de zomer nu vaak de han
den vol heeft aan het handhaven van
de orde bij lastige jongeren 'De poli
tie moet niet de straatveger van de
opvoeding zijn en daardoor de boe
man worden. De opvoeding is en blijft
een taak van de ouders En ik vind dat
de horeca ook meer aan begeleiding
moet doen als zij de jeugd voltankt.'
Net als in zijn marinetijd ('tijdens de
koffiepauze regelde ik voetbal
wedstrijden') begon Nico bij de poli
tie al snel met het organiseren van
allerlei activiteiten als politievoetbal-
toernooien, concerten van onder
meer de Politiekapel en de jaarlijkse
hardloopwedstrijd van de politie
Noord-Holland Noord op het eiland
Voor zijn collega's organiseerde hij
ook diverse teambuildingsdagen,
waarbij hij eens het gehele Texelse
korps gratis met de trein naar Den
Haag stuurde. 'Bij de tram heb ik toen
ook nog korting weten te bedingen.'
Samen met Jan Driehuis en Gerda
Rungs zette hij twaalfeneenhalf jaar
geleden de Texelse afdeling van Vei
lig Verkeer Nederland (het huidige
3VO) op, verzorgde hij alcohol-
voorlichtingen aan de jeugd op het
bureau en liet hij alcoholsimulators
naar de OSG komen. Hij was actief
voor gehandicapte sporters, als
praktiserend christen is hij vrijwilliger
bij de zondagsschool en sinds kort is
hij ook leider bij jeugd- en jongeren
werk Rock Solid 'Met mi|n 57 jaar
ben ik daar wel de oudste leider. Elke
zaterdagavond proberen we jongeren
in Time Out christelijke waarden en
normen mee te geven.'
In zijn marinetijd was Nico actief bij
Voordat hij bij de politie kwam, diende Nico
Drenth negen jaar bij de Koninklijke Marine.