Hoornder claimt remedie tegen 'welvaartsziekten' Deskundigen geven nog geen gehoor m .TEXELSE J? COURANT" Liefde centraal in nieuw werk Zandy dan I DINSDAG 1 MAART 2005 de e, ruim derti9 ia-ar te hebben ge en n=|den aan colitis ulcerosa en de tuin' ek,e van Crohn, chronische aan- :en w >eningen aan het maagdarm- nt i, naai die als ongeneeslijk gelden, 00-c ®ert Bruijn er op eigen Jtièv 'n weer 9ezond te worden, haw it moest de wereld weten, vond 2"> Hoornder bloembollenkweker, ant waarom zouden anderen ïanooeten ,iiden terwijl er een reme- nome bis? Tot zijn verbazing willen we- 5 nschappers en andere betrokke- echter niets van zijn vinding eten. Het patiëntentijdschrift i niek weigerde afgelopen eek zelfs de advertentie waarin mj uitleg wilde geven. Het Noord- jllands Dagblad plaatste donder- ag wel zijn oproepje. entallen brieven schreef hij aan mi sters, specialisten, patiënten- er VQ irenigingen. kranten, tijdschriften en der' idio- en tv-programma's. Zijn be- ,cm og dat colitis ulcerosa, de ziekte 'oeki n Crohn en ME welvaartsziekten J-* de oorzaak moet worden <-e ija aan elkaar verwant zijn en in elkaar kunnen overgaan, allergische reac ties zijn. De vraag was alleen: reac ties waarop? 'De ziekte begon steeds meer mijn leven te beheersen. Ik was altijd moe, had zere spieren en ge wrichten, vaak hoofdpijn, ik sliep slecht. Ik was een jonge kerel, maar mijn vrouw moest het werk in ons bollenbedrijf doen. Een kistje van vijfentwintig kilo kreeg ik met geen mogelijkheid meer omhoog. Daar wil je wel vanaf. Dus toen hij vroeg of ik proefkonijn wilde worden, heb ik toe gestemd. Bij de eerste proef liet hij mijn hele gebit trekken, want ik kon wel eens allergisch zijn voor vullin gen. Ik was in één keer al mijn tan den en kiezen kwijt.' Toen er in het ziektebeeld nog geen verandering optrad, meende de pro fessor dat Bruijn wel eens last van zijn zenuwen kon hebben. Hij kreeg me dicijnen en absolute rust voorge schreven. 'Ik heb zes weken plat ge legen. Ik mocht zelfs niet lezen.' Na twee jaar experimenteren met medi cijnen en dieten, opperde Tijtgat de standigheden waarin ik was opge groeid. Toen kregen mijn ouders dus de schuld. Eerder was mijn vrouw al schuldig en werd er met kanker ge dreigd. Dat moet je allemaal maar ondergaan. Dat zijn missers, maar het werd wél gezegd.' Wc's Ondertussen probeerde Bruijn in het dagelijks leven zo goed mogelijk te functioneren. Eenvoudig was dat niet, want vaak was hij zó moe dat hij nergens toe in staat was. Bovendien stond zijn leven in het teken van de stoelgang. 'Je rekende in wc's. Ge middeld moest ik wel één per keer uur, dus ik moest altijd zorgen dat ik ergens terecht kon. 's Zomers in de bollen zocht-ik klussen waarbij ik uit de buurt van het personeel kon blij ven. Dan kon ik mijn gang gaan. Bij een baas had ik niet kunnen werken. Als ik naar Den Burg moest, ging ik eerst thuis nog naar de wc en voor ik in de auto stapte bedacht ik waar er in Den Burg wc's waren waar ik naar toe kon. Het ging ook wel eens mis y. izocht in het moderne voedsel en eexc ''rïj de remed'e heeft gevonden, Mar[ srd echter nauwelijks gehoord. Op ■ernn meeste brieven kreeg hij geen jssas 'woord' 'n enkele andere gevallen ermï ram er een beleefde afwijzing. Ruim er jaar na zijn eerste brief - die hij jhreef aan de minister van Volksge- jndheid - is hij het spuugzat. 'Ik heb oplossing gevonden, dat weet ik iet Wie zich aan mijn dieet houdt, binnen vier weken weer gezond, :garandeer ik. Maar ik vind bij nie- gehoor. Onbegrijpelijk, want len zoeken ai ruim veertig jaar, ze weten nog steeds met wat de ie veroorzaakt. En van de medi teer die ze voorschrijven, kennen ze mwelijks de werking.' logeén keer probeert hij zijn vinding pderde aandacht te brengen. Afge- joen donderdag liet hij een adver se in het Noordhollands Dagblad latsen met de volgende tekst: ulcerosa, ME en ziekte van ohn. Deze ziekten worden veroor- ikt door een gebrek en een onna- nljke stof in onze voeding. Wilt u or gewoon voedsel zonder medi an gezond worden? Stuur dan mveloppe met uw adres en post- it naar A Bruijn, Klif 38, 1797 AL n Hoorn.De tekst verscheen op voorpagina. 'Dat heeft me wel een ar duizend euro gekost. Maar als bet doe, dan doe ik het goed ook.' Nieuwe ziekte noemt zichzelf spottend erva- ysdeskundige. Al in 1968. op 24- ige leeftijd, kreeg Bert Bruijn de rste klachten die erop wezen dat hij Ik was. De diagnose liet lang op jh wachten, want niet alleen de jlsarts, ook diverse specialisten ramen er niet uit wat het bloed in n ontlasting kon betekenen. Na rschillende malen te zijn doorge- uurd, belandde Bruijn in 1970 bij ofessor Tijtgat. een expert op het jf/iti kted van maag- en darmziekten. In tif- Pi vertelde me dat ik colitis ulcerosa tfrou ad. Ik was op dat moment één van a drie patiënten in Nederland. Het as een heel nieuwe ziekte. Vóór a'r0'1 160 had nog niemand er van ge- Dat lord.' Igat ging er vanuit dat colitis 0 jerosa en de ziekte van Crohn, die mogelijkheid dat zijn patiënt aller gisch zou zijn voor zijn echtgenote. 'Aan die proef wilde ik niet meedoen. Daar kon ik toch niks mee? Wat nou als inderdaad was gebleken dat ik allergisch was voor Hennie? Toen ik de professor dat vertelde, was ik meteen proefkonijn af.' Behandelingen In het vervolg was Bruijn weer aan gewezen op de 'gewone' specialis ten. Zonder veel succes. Op licht spottende toon vertelt hij over de meest gruwelijke experimentele be handelingen die hij in de loop der ja ren onderging. 'Eén keer kreeg ik een slang in mijn neus waar ze water doorheen lieten lopen. Om mijn inge wanden schoon te spoelen. Daarna gingen ze met een andere slang aan de onderkant naar binnen om mijn darmen te bekijken. De' ruimte waar dat gebeurde, was tot aan het pla fond betegeld. Kun je nagaan. Om al te heftige lichamelijke reacties tegen te gaan, kreeg ik een injectie. Die was na twee uur uitgewerkt, maar de be handeling duurde daarna nóg twee uur. Ik kan je vertellen dat het met leuk was. Een verpleegster vertelde me later dat ze maar twee keer per week zo'n onderzoek deden. Anders werd het te zwaar voor het verplegend personeel. De patiënten schreeuw den natuurlijk de longen uit hun lijf. Maar die werd niks gevraagd.' Toen zijn darmen ontstoken bleven, oordeelde de internist bij wie hij in 1975 onder behandeling stond, dat hij een stoma moest. Bruijn weigerde. 'Ik wilde met. Ik heb altijd het idee gehad: ik ben niet ziek. Dat is heel gek. Je bent ziek als je griep hebt, maar dit was iets heel anders, dat voelde ik. Maar die arts hield vol. Je moet het doen, anders heb je voor je vijftigste kanker. Niet: dan loop je kans op kanker. Nee, het stond onomsto telijk vast dat ik dan kanker zou krij gen. Terwijl dat wetenschappelijk helemaal niet bewezen was. Dat wordt nü ook erkend. Maar omdat ik gewaagd had hem tegen te spreken, hoefde ik niet meer terug te komen bij die internist. Een andere arts vond dat ik naar een psycholoog of een psychiater moest, omdat mijn ziekte wel eens kon voortkomen uit de om en dan moest ik eruit. Ik heb eens langs de Pontweg gezeten op het moment dat de boot net aankwam. Dan voel je je lullig hoor, dat kan ik je wel vertellen.' In 1993 belandde Bruijn voor de zo veelste keer in het ziekenhuis. 'Ik was écht ziek. In het ziekenhuis hadden ze dat eerst niet eens in de gaten, want toen de dokter vroeg hoe het met me was en ik vertelde dat ik veertig keer per dag naar de wc moest, geloofde hij me met. Ik had te veel praatjes. Zo zit ik nou eenmaal ik mekaar. Als ik dood ben. praat ik nog wel een uur tje door. Toen kreeg ik opdracht ie dere keer wanneer ik naar de wc ging de zuster te waarschuwen. Zodat zij kon constateren hoe vaak ik moest en de hoeveelheid en de samenstel ling van mijn ontlasting. Ja, ik weet het, het is geen lekker praatje. Uitein delijk werd ze van haar taak onthe ven. Toen kwamen ze er ook wel ach ter dat ik inderdaad ziek was. Toen ik bij de wasbak in elkaar was gestort, kon ik niet meer overeind komen, 's Nachts kwamen ze met een lampje in mijn ogen schijnen. Dan weet je wel hoe ver je bent.' Genezend voedsel Nadat hij twintig dagen met had mo gen eten, omdat zijn darmen rust moesten hebben, besloot hij op eigen gezag nog maar de helft van de voor geschreven medicijnen te slikken. Bovendien vroeg hij zijn familie wat te eten voor hem mee te nemen. 'Ach teraf was dat genezend voedsel, daar ben ik van overtuigd.' Bruijn was on dertussen blijven experimenteren met diëten. 'Ik was gewoon doorge gaan met waarmee Tijtgat bezig was geweest. Bij hem mocht ik soms een tijdlang geen vlees eten. Of alleen maar licht verteerbaar voedsel. Geen gist. Of juist heel veel gist. Nadat ik toch nog redelijk gezond uit het zie kenhuis was gekomen, kreeg ik voor zichtig in de gaten dat de ziekte in derdaad verband hield met wat je at.' Het definitieve inzicht kwam zo'n vijf jaar geleden. 'Ik was weer eens heel erg ziek. Zelfs de internist zei: dit kan zo niet. Wat hij daarmee precies be doelde, weet ik niet, maar er werd een inwendig onderzoek verricht, waarbij hij stukjes darm weghaalde voor onderzoek. Na drie weken moest ik terugkomen en dan zou ik horen wat er verder moest gebeuren. Maar één of twee dagen na dat on derzoek werd ik op een ochtend wak ker en toen wist ik het. Ik moest dat ene product eten. Ik heb het gedaan en een paar dagen later heb ik de schop uit het land gehaald die er al maanden stond maar waarvoor ik steeds te moe was geweest om dat stukje te lopen. Even later kwam ik zingend het pad op en vroeg Hennie wat er met me was. Ik had me in geen jaaaren zo goed gevoeld. Binnen drie weken was ik van de medicijnen af en toen ik terug moest naar de internist had ik nergens last meer van. Toen we uit het ziekenhuis kwamen, zijn we naar de Westfriese Flora gegaan. Daar was ik sinds mijn trouwen niet meer geweest. Pas toen ik 's avonds thuis kwam, moest ik voor het eerst naar de wc.' Dieet Hij had het dieet gevonden dat hem gezond maakte. Maar welke stoffen genezend waren en welke bedrei gend voor zijn gezondheid, dat wist hij nog niet. 'Een kwestie van uitplui zen, combinaties leggen. Soms had ik een terugval, tot ik ontdekte dat ik een product van merk A wel kon heb ben, maar van merk B met. Toen ik dat wist, was ik er. Maar voordat ik die gemeenschappelijke factor had ge vonden, was ik een heel tijdje verder.' Dat wil niet zeggen dat hij daarna nooit meer ziek werd. 'Ik ben nogal een stijfkop, dus ik bleef experimen teren. Dan wilde ik weten of ik dit product in combinatie met een ander misschien tóch zou kunnen eten. Ik zondigde ook wel eens met verjaar dagen. Nog steeds trouwens, want ik vind het moeilijk om lekkere dingen te laten staan. Als ik ziek werd, wist ik dat ik te ver was gegaan. Maar ik kon altijd weer terugvallen op mijn dieet en dan was ik een paar dagen weer gezond.' Welke producten, hij wél en welke hij niet mag hebben, wil Bruijn niet zo maar zeggen. Zijn eerste idee was een overeenkomst te sluiten met de overheid. Op 4 december 2000 stuurde hij een brief naar minster Borst van Volksgezondheid, waarin hij zijn ziektegeschiedenis beschreef en voorstelde onderzoek naar zijn dieet te laten verrichten. en als het echt helpt, vraag ik een doos si garen per genezen patiënt. Dit moet dan wel tevoren geregeld zijn.' Argumenten Binnen een paar weken kreeg hij ant woord, waarin de minister schreef dat het haar 'veel genoegen' deed dat het beter ging met Bruijn, maar dat hij moest begrijpen dat het niet tot de taken van haar ministerie behoorde zelf onderzoeken op te zetten of uit te voeren. Ze adviseerde hem zich te wenden tot de artsen bij wie hij in behandeling was geweest en even tueel tot de Maag Lever Darm Stich ting. Bruijn nam niet zomaar genoegen met dit antwoord en liet in een nieuwe brief geen argument ongebruikt om de minister ervan te overtuigen dat ze tóch onderzoek moest laten verrich ten. Hij wees op de hoge kosten die de samenleving voor de ziekte en zie ken maakte 10.000.- tot ƒ15.000.- per persoon per jaar') en schreef bo vendien met te willen dat artsen met de eer gingen strijken. 'Probeer uw gezag in deze ongewone zaak ten gunste van alles en iedereen te ge bruiken. Des te meer moeite ik moet doen, des te hoger mijn beloning. Deze beloning is nu ƒ18,- (ik vraag geen doos sigaren meer, want ik pro beer te stoppen) per genezen patiënt in binnen- en buitenland, netto uit te betalen Maar ook dit verzoek mocht niet baten. Wat volqde was een stroom van brie- ven aan de Maag Lever Darm Stich- Sommige stoffen in het moderne voedsel zijn bedreigend voor de gezondheid, aldus Bert Bruijn. Dat geldt volgens hem niet voor de meeste groenten, fruit, vlees en vis en zelfs een borreltje kan geen kwaad. troto joop Rommtn) ting, de patiëntenvereniging, minister Hoogervorst (die inmiddels Borst had opgevolgd), de fracties in de Tweede Kamer, de besturen van verschillen politieke partijen, de Vaste Kamer commissie van Volksgezondheid, ra dio- en tv-omroepen en dagbladen. Hij heeft ze keurig gebundeld in een mapje, samen met de slechts enkele antwoorden die hij kreeg. Zo schreef de Maag Lever Darm Stichting op 17 juni 2004 dat bij het selecteren van wetenschappelijk onderzoek 'diverse selectiecriteria' worden gehanteerd. 'Helaas is het gezien het budget van de Maag Lever Darm Stichting niet mogelijk alle aangevraagde onder zoeken te honoreren.' Advertentie Eén van de laatste brieven die hij stuurde, was een advertentie voor Crohniek, het blad van de patiënten vereniging, waarin hij betoogt dat onnatuurlijke stoffen in toenemende mate in voedingsmiddelen voorko men en dat ze de veroorzakers zijn van de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa. 'Tegelijkertijd bevat ons voedsel steeds minder stoffen die beide ziekten kunnen voorkomen en genezen', aldus Bruijn, die erop wijst dat ze alleen in de westerse wereld voorkomen. 'Japanners in Japan hebben de ziekten met. Japanners in Amerika wél. Het is dus duidelijk een welvaartsziekte.' De oplossing is vol gens hem ziekmakende stoffen uit te bannen en genoeg genezende stof fen binnen te krijgen. Voor 200 euro biedt hij patiënten zijn voedings voorschrift te koop aan, met de ver melding dat het 'zeker niet' ingewik keld is. 'Bijna alle groenten, fruit, vlees, vis, soep en brood met beleg zijn toegestaan. Alle voedingswaren zijn in gewone winkels te koop. Wie zich eraan houdt, is binnen vier we ken weer gezond. Dat garandeer ik.' Zijn advertentie werd geweigerd. 'Ik krijg nog te horen waarom. Maar vol gens mij zijn ze bij dat blad gewoon bang voor hun baantje. Ze willen geen ruzie met de heren doktoren Zijn 'allerlaatste stap' was een kleine advertentie in het Noordhollands Dagblad van donderdag. Wie erop reageert, krijgt een brief, waarin Bruijn op een wat uitgebreidere ma nier dan in zijn geweigerde adverten tie over zijn ervaringen vertelt en waarom naar zijn mening ME op de zelfde manier te genezen is. Nog de zelfde dag kwamen de eerste reac ties binnen Niet iedereen toonde zich even enthousiast. Sommigen vonden het belachelijk dat ze moesten beta len. Eén van de redenen een vergoe ding te vragen, is de motivatie van zijn 'klanten' te vergroten, schrijft Bruijn. 'Alleen als men echt gemotiveerd (lees ziek) is. zal men zich goed aan de voedingsregels houden. Dat is nodig, want anders werkt het met. Door 200 euro te vragen, hoop ik dat alleen heel gemotiveerde mensen het voedingsvoorschrift zullen gaan vol gen, zodat het resultaat is dat ieder een geneest.' Publicaties Over de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa (met ME wordt over het al gemeen geen verband gelegd), waar aan naar schatting ongeveer 35.000 mensen in Nederland lijden, verschij nen al tientallen jaren lang veel publicaties. Op de website van de patiëntenvereniging schrijven des kundigen dat er 'duidelijke aanwijzin gen' zijn dat erfelijke factoren een rol spelen bij het ontstaan van deze ziek ten. Dat geldt ook voor 'omgevings factoren'. zoals stress. Wetenschap pelijk onderzoek heeft de invloed van stress inderdaad aangetoond. De vraag is of er sprake is van oorzaak of van gevolg. Het ziektebeloop is in het algemeen gunstiger bij degenen die met gebukt gaan onder spannin gen of stress. De ziekte kan echter ook stress veroorzaken.' Als andere omgevingsfactor wordt roken ge noemd. 'Het roken van sigaretten is een risicofactor voor het ontstaan van de ziekte van Crohn en het vertraagt de genezing. Stoppen met roken ver mindert het aantal oplevingen van de ziekte van Crohn met 40%!' Een recente publicatie is het proef schrift van dr. Bertine Geerling, die in het academisch ziekenhuis van Maastricht onderzoek deed naar de relatie tussen deze ziekten en voe- ding. Zij concludeerde na een onder zoek van vijf Jaar onder meer dat spe cifieke voedingstherapie met anti- oxidanten (beschermers van de lichaamscellen) en visolievetzuren de voedingstoestand van patiënten met de ziekte van Crohn kan verbeteren. En ook dat 'blijkt dat enkele voe dingsstoffen een risicofactor zijn voor het krijgen van colitis ulcerosa'. Tege lijkertijd concludeert de onderzoek ster dat 'er geen duidelijk voeding spatroon (is) gevonden dat verant woordelijk is voor het ontstaan van deze ziekte.' Bij Bruijn kan de medische weten schap weinig goed meer doen. 'Het is een schandaal, echt een schan daal, dat de geleerden het nog niet gevonden hebben. Als je je gezond verstand gebruikt en verschillende voedingspatronen van gezonde men sen en patiënten naast elkaar legt, dan kom je er zo achter. Maar ze snappen het niet. In het buitènland zijn patiënten geïnjecteerd met het element waar tekort aan is. Het resul taat was enige verbetering. Maar de ziekmakende stof werd nog gewoon gegeten Dan kun je dus met beter worden.' Optimistisch Hoewel hij veel moeite moet doen om sowieso aandacht te krijgen, is Bruijn optimistisch. 'Men kan hier op den duur niet omheen. Als patiënten door mijn dieet gezond worden, maken ze hopelijk een vuist naar de weten schap. De gevolgen zullen verstrek kend zijn, daar ben ik van overtuigd. Die ziekmakende stof zal verboden worden. Niet alleen in Nederland, maar in de hele westerse wereld. Het is een onnatuurlijke stof, bedacht door de wetenschap, die waarschijn lijk veel méér kwaad aanricht. Ik heb jarenlang last gehad van eczeem. Mijn rug is glad van de littekens. Bo vendien had ik zwemmerseczeem. Nadat ik die bepaalde stof met meer binnenkreeg, was ik van allebei af. En had ik ook geen last meer van een knieontsteking.' Joop Rommets ■"sfenaar Zandy Kamaran exposeert de komende weken nieuwe schilderijen in ontmoetingscentrum Burgwal 37. Kunstenaar Zandy Kamaran uit Den Burg exposeert tot vrijdag 15 apil nieuwe schilderijen in ont moetingscentrum Burgwal 37 in Den Burg. De kleur en daarmee de vrolijkheid van Zandy is terug. Het gevoel van Zandy. die in 1997 uit Iraaks Koerdistan naar Neder land vluchtte en sinds zes jaar op Texel woont, is af te lezen aan zijn werk. In sombere periodes is het kleurgebruik in zijn schilderijen sober. Maar als hij zich goed voelt, spatten de kleuren van het doek. Afgaande op de negen nieuwe wer ken die in Burgwal 37 zijn te zien, zit het momenteel wel goed met zijn stemming. En dat blijkt te klop pen. Met trots vertelt hij hoe hij eind januari in Amsterdam zijn stem heeft uitgebracht voor het nieuwe Ira- keze parlement. 'Ik had er speciaal een traditioneel Koerdisch pak voor aangetrokken. Je had ze moeten zien kijken op de boot. maar het was fantastisch. Ook in Amsterdam trok ik veel belangstelling met mijn pak, maar het was de eerste keer in mijn leven dat ik kon stemmen.' Dat hij kon stemmen, heeft hij niet in zijn nieuwe werken beschilderd. Centraal thema is wel de liefde tus sen mensen of dingen die ze graag doen. 'Ik heb de liefde tussen een moeder en een kind beschilderd, de liefde tussen mens en muziek en het bedrijven van de liefde.' Voor het eerst waagde Zandy zich ook aan het schilderen van een zelf portret, eveneens met veel vrolijke kleuren. 'En een beetje abstract, in de stijl van Picasso.' Samen met twee Koerdische vrienden, onder wie Azad Saber met wie Zandy eerder op Texel exposeerde, deed hij de afgelopen maanden ook mee aan exposities in Zweden, Noorwe gen en Duitsland. In Duitsland was hij zelf aanwezig, voor de exposities in de Scandinavische landen gaf hij zijn werken aan anderen mee. De doelstelling was telkens hetzelfde: laten zien wat Koerdische kunste naars te bieden hebben. Of en wanneer hij ooit nog terug wil naar Koerdistan, is een vraag waarop Zandy geen antwoord kan geven. Zijn leven daar, zijn vlucht naar Nederland en de omwentelin gen in Irak hebben hem daarvoor te duidelijk geleerd dat alles elke dag weer anders kan zijn en dat het beter is om bij de dag te leven. 'Wie weet, komt het er ooit van en dan ben ik Nederland dankbaar dat ik hier heb kunnen blijven. Maar nu leef ik hier en ben ik ook hier.' Integratie is een thema waar met Zandy zinvol over valt te praten. Hij spreekt goed Nederlands, heeft er diverse opleidingen voor gevolgd en weet hij wil. Met plezier vertelt hij in december zelfs te hebben gespeuld met Ouwe Sunderklaas. 'Toen heb ik een hele avond als boer op klom pen gelopen. Van dat laatste had ik de volgende dag wel spijt, want het deed goed zeer aan mijn voeten. Maar hoe had ik hier nou kunnen integreren en kunnen communice ren als ik de taal met had geleerd. Dat is een vergissing die bijvoor beeld Marokkanen vroeger hebben gemaakt. Zij dachten dat ze maar voor even naar Nederland zouden komen en vonden het daarom met nodig om de taal te leren. Maar ik ben hier nu. dus ik leef hier ook nu. Een Koerdisch spreekwoord zegt heel mooi dat als iedereen blind is, jij ook blind moet zijn om je te kunnen aanpassen. In Nederland is daar het spreekwoord 's lands wijs. 's lands eer voor.' Momen teel is Zandy naast het maken van schilderijen bezig om zijn opleiding tot bouwkundig ingenieur, die hij in Koerdistan niet kon afronden, nieuw leven in te blazen. 'Ik heb voor mezelf een autocadprogramma aangeschaft, zodat ik kan oefenen en ik volg ook een opleiding auto- cad.' De nieuwe schilderijen van Zandy zijn op maandag, woensdag en vrijdag te bezichtigen van 10.00 tot 14.00 uur en op zaterdag van 11.00 tot 14.00 uur. Wat ik zeggen wou... Keihard zat Bij deze wil ik een oproep doen aan alle automobilisten op Texel: wilt u zich bij ons op de Wilhelminalaan alstublieft houden aan de maxi mumsnelheid van 30 km/u? Er word echt veel te hard gereden. Twee platgereden katten in een maand van de straat afschrapen, is meer dan genoeg (teveel). Nu is het nog een kat. maar straks is het één van de vele kinderen die bij ons in de straat wonen. Denk aan hun veilig heid. en aan die van uzelf. Marrit Moens-Welboren, Den Burg.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2005 | | pagina 9