Doorwaakte
nacht
Voorjaar
11
0-
TEXELSE j COURANT
Anika lag dicht tegen me aan, haar
wimpers kriebelden in mijn hals
Muziek
Boeken
1 Stelletje
ongeregeld
Playboy-
gevoel
Wolkers
Zomer
vakantiekrant
VRIJDAG 9 MAART 2007
I interviews en goede verhalen, daar koop je de Playboy voor. Niet dan? Van-
daar, een kort en licht erotisch verhaal van de Texelse schrijver NiCO DfOS.
Illustratie Henk Noorlander
;0uwe Sunderklaas viel 1945 vanuit het Oosten terugkeert gen café De Klepel. Daar werd het
dat jaar op een maandag, naar zijn in puin geschoten geboor- winters gezellig, innig bijna. Aller-
Maar op die avond was ook tedorp, waar hij voorlopig de enige lei confidenties die men vóór het
'de laatste bijeenkomst van
de cursus proza die ik voor de
i Schrijversvakschool in Amster-
,dam verzorgde. Natuurlijk had ik
de les wel naar de volgende week
kunnen verzetten, maar ik liet het
welbewust na. Een jaar eerder was
man is temidden van een roedel
uitgehongerde oorlogsweduwen.
Tussen de ruïnes gloort het para
dijs, maar de soldaat heeft teveel
gruwelen meegemaakt om het te
kunnen betreden en de vruchten
ervan te plukken.
afscheid nog wilde prijsgeven kleur
den de gesprekken. Anika stond
even verderop, een kelk witte wijn
in de hand, opgeëist door de enige
twee mannelijke cursisten. Moest ik
iets ondernemen? In het verleden
had ik veroveringen op mijn naam
Het leven kon simpel zijn. Ik ging
pissen.
Zo kwam het dat ik in de nacht
van 12 op 13 december weer eens
iemand achterop mijn wrakke fiets
langs de grachten meevoerde, ter
wijl de stad al tot rust was gekomen.
Het regende met meer, mechanisch
onheil bleef wonderlijk genoeg uit,
en Anika in amazonezit op de baga
gedrager klonk vrolijk. Alleen ik was
niet blij. Rond middernacht waren
de laatste cursisten opgestapt en
bleven wij tweeën nog over in het
café. Toen had ik een ontdekking
gedaan die me terstond alle moed
in de schoenen deed zinken.
Het was te laat om op mijn schre
den terug te keren. We betraden
mijn bovenwoning die dankzij een
vlaag van helderziendheid meer dan
anders was opgeruimd. We stre
ken neer op de bank met wijn en
rookwaren. Er werden flarden van
levensverhalen uitgewisseld, zoals
dat gaat zo'n eerste keer. Wat je
vertelt moet vooral luchtig of sappig
zijn. Vertellen kon ze, niet alleen op
papier, terwijl ze intussen stiekem
piepkleine snoepjes in haar mond
bleef stoppen. Ze voelde zich thuis
bij me, ze was allerliefst, en steeds
vol esprit. En intussen streed ik met
mee naar de slaapkamer. Dat was
met mijn gewoonte, maar ik zocht
troost voor de uren die me wacht
ten.
Anika lag dicht tegen me aan, haar
wimpers kriebelden in mijn hals en
als ze sprak doorvoer een zachte
trilling mijn borst. Ze had de licht
heid en scherts achter zich gelaten,
er klonk nu een zweem van droef
heid in haar woorden door. Maar ik
luisterde niet echt meer, gespitst als
ik was op haar adem van nabij. Een
keer flink poetsen volstond slechts
voor korte duur en daarna zou de
laten? Verkeerde ze in crisis, waar
door zij zich in sommige opzichten
had verwaarloosd? Daar zag het
met naar uit. Wanneer zij onder hart
zeer gebukt ging, zou haar verhaal,
al dan niet verhuld, daarvan vast
en zeker blijk hebben gegeven. Ze
had echter over een gerepatrieerde
Duitse soldaat in 1945 geschreven
en leek vooral gefascineerd door de
diepere roerselen in de mannenziel.
Ik piekerde me suf, maar vond geen
antwoord op de vraag hoe het kwam
dat ze zich zo slecht verzorgde.
Was er dan niemand, een vnendin
bijvoorbeeld, die haar met een stille
de viering van het midwinterfeest op Anika was ergens in de dertig en gebracht door eenvoudig mets te gevoelens van weerzin, gêne.
mijn geboorte-eiland nogal onzalig
geëindigd. Na de sluiting van het
laatste café waren we, een handvol
veteranen, naar een onbekend adres
afgezakt, ergens in het hartje van
Den Burg. Daar werd een kruik oude
jenever uit de vriezer opgediept. Het
me nog bij dat zich rond de
volgeschonken glaasjes een laagje
wonderschone rijp vormde. Verder
herinner ik me niets meer van al dit
fijnproeven rond meikerstijd. Wel
ik uren later met een schreeuw
wakker werd. In een droomflard had
ik plots beseft dat mijn hart stil
stond en de paniek hierom was zo
groot dat een golf adrenaline mijn
kwam uit Nijmegen. Vlasblond krul
haar viel sierlijk rond haar schou
ders. Ze had levendige ogen en
bleke, volle lippen. Kleine snoepjes,
daar hield ze blijkbaar van. Gedu
rende de hele les zat ze die stiekem
doen. Ik wachtte nu ook maar af en
liet het over aan de voorzienigheid.
Toen ik even naar achteren ging,
kwam Anika me na en zei: 'Over een
half uur gaat de laatste trein richting
Nijmegen.'
te eten. Er was nog iets: ze flirtte Er was vijf meter tussen ons. Ze
met me, al vanaf de eerste les, zeer leek ontdaan.
bedekt om geen onrust in de gele
deren te veroorzaken, maar elke bij
eenkomst opnieuw. Ik zag het aan
met een koele blik die wilde zeggen:
staat genoteerd, u hoort er nog
van... Zolang de cursus liep, kon
er natuurlijk geen sprake zijn van
toenadering. Anika leek dat goed te
begrijpen. Ze nam een bijna over-
'Zorg dat je hem mist,' zei ik.
Een glimlach.
spijt. Ze legde haar hand op mijn
been en zei ietwat duister: 'Ik had je
meteen herkend, al vanaf de eerste
les.'
Haar nu de logeerkamer aanbieden
zou werkelijk lomp zijn. In de valse
verwachting nog iets te kunnen red
den diepte ik uit een lade van een
kast een nieuwe tandenborstel voor
haar op. Ik nam drank en rookgerei
rottigheid weer de overhand krijgen.
Parodontitis.
Bloedend tandvlees, ontsteking in
het tandbed, een adem die een
beetje strontig ruikt.
Toen we elkaar in het café voor het
eerst fysiek nabij kwamen, had ik het
direct opgemerkt. Kleine snoepjes
en witte wijn konden haar aandoe
ning niet verhullen. Lang geleden,
als twintiger die een tijdlang slecht
voor zichzelf zorgde, had ik ooit
dezelfde kwaal ontwikkeld. Eenmaal
doordrongen van het besef dat mijn
mond walmde als een beerput, was
ik als een dolleman gaan poetsen,
flossen, stoken, ragen met kleine
borsteltjes en spoelen met puur sap
van bosbessen.
Wat was er met Anika aan de hand?
Had een geliefde haar onlangs ver-
wenk op haar slechte adem had
gewezen?
Maar dat kon ik natuurlijk zelf ook
doen. Het zou een daad van vriend
schap. ja van liefde zijn. We konden
zelfs meteen aan het herstel gaan
werken, want ik had alle attributen
in huis, een fles desinfecterende
mondspoeling inbegrepen. Maar ik
durfde er niet met haar over te
beginnen.
Een warme traan liep af van mijn
borst langs een rib. Anika lag nu
naast me zomaar een beetje sereen
te huilen. Dat doen vrouwen wel
vaker, je moet er niet teveel achter
zoeken, behalve dan dat ze eigenlijk
wel met je naar bed willen, het liefste
na een nachtje innig koekelen. Op
den duur viel ze in diepe slaap.
Daar lag ik dan, gegijzeld in haar
bloed deed stuwen. In een vreemde dreven afstand in acht. Zelfs tijdens
kamer vond ik mezelf op de parket
vloer terug, terwijl mijn hart als een
razende tekeerging. Tot mijn ver
bazing lag ik stevig in een of ander
berbertapijt gewikkeld. Even ver
derop lag de kruik. Vanaf de straat
klonk gestommel en toen mijn blik
naar de ramen dwaalde, zag ik een
paar passanten onthutst naar bin
nen loeren. Terwijl ik me met moeite
uit dat verdomde tapijt trachtte te
bevrijden, begon het akelig druk te
worden op de stoep voor het huis.
Zo/ang deze ongein maar niet in de
krant komt, dacht ik nog. De dagen
erna moest ik vooral terugdenken
aan het ogenblik van vermeende
hartstilstand; het leek me dat ik nipt
ontsnapt was aan de dood.
Deze taferelen indachtig viel het
1) besluit me niet zwaar het feest nu
de pauzes deed ze geen poging
met me in gesprek te komen, ook
niet wanneer ik de beeldentuin ach
ter ons instituut opzocht om er een
sigaartje op te steken. Zij stond
daar ook dikwijls te roken, samen
met een andere cursist. Maar als
ze me voorbijliep in het halfduister
werd ik doelwit van ingetogen glim
lachjes die me bijna een opvlieger
bezorgden.
Tijdens de laatste les werden de
reeds voltooide verhalen nog eens
doorgenomen en vertelde ieder
een over zijn ervaringen met het
schrijfproces, wat een hoop geklaag
opleverde. Herhaaldelijk dwaalden
mijn gedachten af naar het feest
dat honderd kilometer noordwaarts
was begonnen. Even verwijlde ik
in de Binnenburg. Mijn oude vader
stond er tussen de toeschouwers,
maar eens over te slaan. Ik ging op Twee vermomde vrouwen vlogen
de avond van 12 december gewoon hem beurtelings om de hals en
j werken, de cursus afronden. Daar hij liet het zich snuivend welgeval-
zat trouwens ook nog een verzetje len. De broertjes Veltkamp liepen in
aan vast, want het was gewoonte uitdossing voorbij, snedige teksten
■'1 na de laatste les met het hele gezel- op karton met zich meevoerend.
schap naar het. café te gaan. De Gelukkig wachtte mij ook nog een
lursus als zodanig was in de ach- nazit op deze avond, en misschien
Jirliggende weken vlot verlopen.
Tien volwassenen (voornamelijk
wouwen) hadden allen fanatiek aan
een kort verhaal gewerkt en dat had
(een aardige bundel opgeleverd.
Onder de deelnemers zat een onbe
twist talent: Anika. Ze had een ver-
nog meer, anders zou ik het alsnog
besterven van heimwee.
Het was zomaar tien uur, einde van
de les en tevens het tijdstip waarop
de speulers de straat verlieten en De
Lindeboom opzochten. In Amster
dam borgen we onze mappen en
|haal geschreven over een jonge cahiers op en wandelden over de
S Duitse soldaat die hartje zomer Keizersgracht naar het nabijgele-
omhelzing. Mijn feilloze reukorgaan
stelde vast dat de tandpasta het
inmiddels van haar ontstekings
bacteriën had verloren. Ik miste de
armslag om een sigaartje te kun
nen pakken, waarmee ik tenminste
nog een rookgordijn had kunnen
optrekken. De wijn was ook al op.
Het begon langzaam tot me door
te dnngen welke innerlijke schade
ik aan dit gefnuikte avontuur kon
overhouden. Binnenkort zou ik me
de uren herinneren van deze nacht
waarin ik als een kat vergeefs op het
spek gebonden lag. Allengs zouden
de herinneringsbeelden gefilterd
worden van hetgeen me haar had
doen versmaden. En dan zouden
haar mooie lijf, esprit en aanhalig-
heid zich des te wreder aan me
opdringen en bleef ik er in amech
tige dagdromen naar reikhalzen.
Heel voorzichtig, zonder Anika te
wekken, wist ik me tenslotte uit haar
omarming te bevrijden. Ik verliet het
bed, pakte mijn ochtendjas en sloop
naar de bank in de kamer. Het was
half drie. Honderd kilometer verder
op was het feest nog steeds in volle
gang en naarmate ik er meer aan
dacht werd ik weemoediger. Voor
mij deinde de menigte, er werd ver
hit gedanst, wangen plakten tegen
elkaar. Ouwe Sunderklaas is een
feest van uitzinnigheid en passies
die op andere dagen minder geoor
loofd zijn. Het is tevens een nacht
van verzoening. Zo had ik vorig jaar
onverhoeds een biertje gekregen
van een man die ik in mijn kindertijd
voor het laatst had gezien. Het was
me meteen duidelijk waarom: op
het knollenveld van Den Hoorn had
hij me tijdens een voetbalwedstrijd
ooit onderuit geschopt en dat zat
hem nog altijd niet lekker. Maar na
dat biertje en een praatje was het
uit de wereld. Zelf deelde ik onder
het klazen ook bier uit aan degenen
die ik in een jong of ver verleden had
gekrenkt.
Zolang het feest op Texel voort
duurde, zou ik niet kunnen slapen.
Er zat niets anders op dan een fles
jenever uit mijn vriezer op te diepen
om alle heimwee te temperen. Bij
het inschenken raakte het glaasje
met rijp beslagen. De wonderscho
ne aanblik van het kleinood maakte
dorstig.
Een eerste zonnestraal sloop mijn
kamer in. De kruik lag geveld aan
mijn voeten en ik zat op de bank
met gestolde gedachten. Eigenlijk
durfde ik met te gaan slapen, bang
als ik was dat mijn hart het zou
begeven. Er klonk gestommel, Anika
verscheen opeens, slechts gekleed
in een overhemd van me, in het gou
den winterlicht van de voorkamer.
Ben je al op, maar waarom? leken
haar ogen te zeggen. Dat was het
moment waarop ik de moed vond
de woorden uit te spreken die haar
lot konden veranderen, en wie weet
ook het mijne.
Met rafelig stemgeluid zei ik: 'Kom
naast me zitten, er is iets belangrijks
dat je moet weten.' Ze streek naast
me neer. Ik boog me naar haar toe,
het was mijn drankkegel tegen haar
adem, en sprak: 'Lieverd, luister...'
Goed verhaal
Ik vind, sprak een man uit De Waal.
de TC soms een tikje banaal
Sinds mijn puberteit
koop ik PLAYBOY altijd
maar alleen voor het goede verhaal
Door Ewout Adriaans
Door Daan Welboren
J (Texelse band zijn eigenlijk saai. Ze
Waken muziek met hart en ziel, dat
||Wel, ze zeuren nauwelijks, komen
l'jfedelijk op tijd, drinken bier, maar
niet te veel, blowen af en toe, niet
In de kroeg maar buiten, en het
j gebruik van de harde geestverrui-
1 ""ers is mij ontgaan of het gebeurt
J'fit Bands blijven lang bestaan op
•wel, tien jaar samen in een band
s hier doodgewoon. Wat begon als
nngens en meisjes vol ambitie, zijn
lu mannen en vrouwen met gezin-
len. Je zou kunnen zeggen dat wat
KM als een stelletje ongeregeld
i*erd gezien, eigenlijk een gedisci-
Ptoerd en zelfs ietwat conservatief
®ai stelletje blijkt te zijn. Anders
•oud je het nooit zo lang vol.
iet grote voordeel van zo'n lang
jestaan is dat de muzikanten elkaar
®l goed kennen en dat die bands
>K steeds beter worden. Natuur-
zijn er wel eens wat personele
relingen of wordt een verloren
'aande zoon of dochter terug
'rmd en liefdevol opgenomen
'en de groep. Als je een aantal
"vals in de diverse dorpen op het
ind bezoekt, kom je de meeste
ids wel zo'n beetje tegen.
"cent heb ik het festival van WET
'e bijgewoond. Wat me opviel
'5 de gedrevenheid van de muzi-
Veel coverbands, maar wel
goeie. Pound Cake vernieuwt
ïn setlist regelmatig en nummers
als bijvoorbeeld Jerusalem van
Anouk werden hard, strak en vol
vuur ten gehore gebracht. Een oer
degelijke no nonsense band, die ik
samen met Intrude tot de beste
top-honderdfestivalbands van Texel
reken.
Soms probeert een Texelse band
het hoger op. Spoiler is een voor
beeld daarvan. Zij waren redelijk
succesvol en hebben in half Europa
getoerd. Stevige rock was hun stiel,
daar zijn ze op Texel toch goed in.
Soms covers, soms eigen werk,
altijd enthousiast gebracht. Maar
toch, na een aantal jaren als wilde
honden te keer te zijn gegaan, zie je
de meeste bandleden later gewoon
als nette mensen door het leven
gaan. Saai dus.
Texelse bands, saai?
Texel, mooie vrouwen, erotiek, man-
nenhobby's, literatuur en het Play-
boygevoel. Gaat dat samen? Tsja,
we kennen natuurlijk allemaal het
Texelgevoel, dat voor mij overvloeit
in het Verkadealbumgevoel. Texel
door onze beroemde Jac. P.Thijsse
(oplage meer 200.000 exemplaren!)
roept allerlei gevoelens op. maar
erotiek en moderne mannendingen?
Nou nee, maar wel liefde voor alles
wat groeit en bloeit! Zou Thijsse,
die zeker een hartstochtelijk man
was, ooit in zijn favoriete duinpan
de liefde hebben bedreven?
Ging zijn driedelig kostuum dan
helemaal uit en hield hij slechts zijn
onafscheidelijke hoed op?
Ongeklede recreatie vind je tegen
woordig op twee plaatsen langs
ons strand. Oprecht naturisme, bot
bloot, versluierde erotiek en zelfs
onbeschaamde sex. Jazeker, lees
de literaire thriller Lichtjaar door
Arnout ter Haar. Een sterk gecom
poneerd verhaal over verdwijningen,
moord, gespannen relaties, kunst
en dat geplaatst in zeer herkenbaar
Texels decor, zoals bijvoorbeeld de
Prins Hendrikpolder en het naakt
strand bij de Slufter. Een boek dat
veel te weinig aandacht heeft gekre
gen!
Van een geheel andere literaire orde
is Liefde op Texel door Roos Ver
linden Zij schreef een roman voor
de eigentijdse jonge vrouw met wel
veel mannengedoe, maar niks voor
playboy's. Texelse plaatsen en per
sonen zijn beDerkt herkenbaar. Ver
linden vond het blijkbaar veiliger om
gefantaseerde namen te gebruiken.
Heel bijzonder vind ik Een liefde in
1947 door K. Schippers, dat gedeel
telijk op Texel speelt. De Koog was
toen nog een zeer eenvoudige
badplaats. Pension Tatenhove was
destijds het vakantieadres van de
schrijver en zijn familie.
Zijn ontluikende puberliefde, gren
zenloze fantasieën en oog voor klei
ne details op het strand maken van
de hoofdpersoon bijna een Kees
De Jongenachtige figuur, zelfs een
playboy in de dop! Helaas is dit
boek al heel lang uitverkocht, maar
een herdruk wordt sinds Schippers
succes met Waar was je nou over
wogen.
Jeugdliefdes, onbestemde gevoe
lens, Texel voorgoed verlaten, ken
nismaken met de echte wereld spe
len ook een nadrukkelijke rol in
onder andere Schimmenspel door
de doorbraak bij een veel groter
publiek, inclusief nominaties voor
literaire prijzen.
Zijn uitgever zag dit boek als Dros
'meesterproef. Wat mij betreft
geslaagd. Bovendien past het ook
in de criteria van het Playboygevoel.
Dit boek is nog steeds te koop.
Waar blijf je nou met de beroemdste
schnjver van Texel, onze ereburger
Jan Wolkers?
Hij is de enige die helemaal vol
doet aan het Playboygevoel, maar
ook aan het Verkadealbumgevoel,
want Wolkers is niet onder éen noe
mer te vangen. Ik bewonder vooral
zijn schrijverschap, zijn passie voor
de natuur en het Boekenweekge
schenk 2005 Zomerhitte is wat mij
betreft de nummer 1 in de Play-
boyToplijst! Jan's eigen playmate,
Kanna, staat bovendien uitbundig
in volle glorie op de omslag! Fraaier
kan het toch met!
Moet het ultieme Playboyboek over
Texel nog worden geschreven? Dan
ligt hier een passende taak voor de
voormalige hoofdredacteur!
D.L. Daalder en De zomer van dat
jaar door Imme Dros. Oorspronke
lijke Texelse auteurs, waarvan Imme
Dros veruit de bekendste is, die veel
literaire prijzen heeft verworven.
De genoemde titels zijn alleen nog
antiquarisch verkrijgbaar.
Er is natuurlijk nog een echte Texel
se auteur, waar je ook in dit verband
absoluut niet omheen kunt: Nico
Dros. Met Familiezaken en Noor
derburen kreeg hij al veel erkenning
voor zijn literaire kwaliteiten, maar
met Ter hoogte van het Salsa
paviljoen kwam de grote, verdien-
Advertenties voor de Voorjaar-vakantiekrant van 30 maart
kunnen worden ingeleverd t/m vrijdag 16 maart 16.30 uur
bij de advertentiebalie van Langeveld de Rooy,
Spinbaan 6, tel. 362600, fax 314111
