Henk van Wijk bijna dertig jaar directeur L R 'Als iets naast de pers kon worden besproken, was het mij ook best. jL-J* TEXELSE COURANT VRIJDAG 6 APRIL 2007 Anekdote sV,.j Schieten Als jochie kwam Henk vroeger al regelmatig in de drukkerij met grote verhalen over jagen, in die dagen al zijn passie. Hij ging veel op pad met de ouwe Beumkes. Toen zijn ogen minder begon te worden, zocht Henk voor hem het wild op, waarna Beumkes de rest deed. Op een dag, toen Henk een jaar of veertien was, moest ik een keer een wagen vol vuilnis naar de vuilstort bij de Rode Zee brengen en Henk wilde graag mee. Hij had een windbuks bij zich en ik vroeg me af wat hij daarmee wilde doen. 'Nou', antwoordde Henk, 'het zit daar barstens vol meeuwen en je weet maar nooit of het lukt er een te schieten. En dan verkoop ik die aan Plaatsman, zodat hij hem kan opzetten voor toeristen...' (Ben Oostra) Hij had eigenlijk helemaal geen plannen ooit bij Langeveld de Rooy in dienst te treden. Toch was Henk van Wijk's loopbaan daar onvermij delijk, nadat zijn vader was overleden. In 1974 vroeg zijn moeder de toen 22-jarige Henk van Wijk in het bedrijf te komen. Na haar overlijden in 1979 nam Henk tot vandaag bijna dertig jaar lang de verantwoorde lijkheid over de zaak op zijn schouders. ondervindt. Als puber gooide hij zijn kont tegen de krib en werd opstan dig tot en met. Een met te beschri jven gevoel van onrechtvaardigheid overheerste. Terwijl zijn moeder en Martin Warnaar de leiding over het De kinderen Martha, Henk, Kers tin en Lida van Wijk. Zij werden volgens Henk door hun v. ons soms aan tafel en dan maakte hij zo driehonderd foto's. Met vriendjes en vriendinnetjes na schooltijd de net gedrukte kranten vouwen, meekijken bij de drukkers en na sluitingstijd tussen de schap pen in de winkel spelen. Het was de eerste betrokkenheid van de jonge Henk van Wijk bij Langeveld de Rooy. De zaak waarboven hij woonde (Parkstraat 10) en samen met zijn ouders en drie zussen Lida, Martha en Kerstin opgroeide. Zijn vader Jan leidde het bednjf en zijn moeder Arda van Wijk-Lodder zorgde voor het huishouden. Henk, geboren op 7 april 1952, was de een na jongste van het gezin. Als kind vond Henk het bedrijf van zijn vader machtig interessant. Hij keek mee in de donkere kamer hoe zijn va der foto's ontwikkelde en het drukken van de krant was eveneens een be levenis. 'Ik weet nog hoe Jan Kramer op de drukkerij met snelkookpannen in de weer was als het oostenwind was. Dan was de luchtvochtigheid laag en plaatste hij kokend water rond de drukpers om de luchtvochtigheid te verhogen. Dan liepen er van de pers ook allerlei draden naar stukken metaal en dat allemaal om de krant ondanks de droge lucht zo goed mogelijk te drukken. En dan liep die oude Kramer me toch te schelden.' Een andere jeugdherinnering is de geur van inkt. 'Als je kranten had gevouwen, had je zwarte handen en rook je helemaal naar inkt. Het was een heel typerende geur.' Het is een geur waarvan Henk tot de dag van vandaag kan genieten. De jonge Henk leerde onder invloed van zijn vader ook al snel zelf foto's maken en ontwikkelen. 'Mijn vader was altijd met die camera bezig, hij was he lemaal gek van foto's. Dan moesten mijn zussen en ik aan tafel gaan zit ten en dan maakte hij zo driehonderd foto's van ons', vertelt Henk, terwijl hij een map met oude contactafdrukken erbij pakt. Diverse pagina's achter elkaar zijn alleen maar negatieven van de vier kinderen Van Wijk te zien. 'We zijn vroeger werkelijk met fotografie overgoten Als kind stond ik soms ook wekenlang foto's af te drukken als mensen die hadden bij besteld. En ik ben ook geregeld mee geweest naar Amsterdam om bij De Arbeiderspers foto's voor de Texelse Courant af te leveren.' Vader Vrijdag 17 mei 1968 was een git zwarte en veelbepalende dag in het leven van de toen 16-jarige Henk. Zijn vader overleed op 43-jarige leeftijd. De klap was zo groot dat Henk er tot de dag van vandaag de naweeën van bedrijf in handen namen, vertrok Henk op 17-jarige leeftijd van Texel en vestigde zich in Amsterdam. Hij kreeg een baan bij IBM en volgde één dag per week les aan de MTS. Henk werkte bij IBM als instrumen tenmaker in het fijnmetaal. In een kleine, geluidsdichte ruimte testte hij nieuwe mechanische en elektrische schrijfmachines. Zijn taak was ervoor te zorgen dat de apparaten, voorlo pers van computers, zo min mogelijk geluid maakten. Ondanks een bij het jagen (al op jonge leeftijd een passie van Henk) opgelopen gehoorschade ging hem dat goed af. 'Je kon ook aan decibelmeters aflezen hoeveel geluid een machine maakte. Maar het was een echt geluidsdichte ruimte. Als je buiten kwam, was het net of de boel ontplofte, zoveel geluid als er dan op eens op je af kwam.' Henk woonde destijds op een kamer zonder keu ken. 'Ik zorgde ervoor dat ik bij IBM gemiddeld vier keer per week over werkte, want dan kon je in de kantine een warme maaltijd krijgen.' Na vier jaar stapte hij over naar de Koninklijke Marine. Langeveld de Rooy had in die tijd niet tot nauwe lijks zijn belangstelling. Hij meldde zich aanvankelijk aan voor het Korps Mariniers, maar zijn gehoorschade speelde hem daar wel parten, waar door toetreding bij de mariniers er niet inzat. Henk werd geplaatst aan boord van Hr. Ms. De Zeven Provin ciën. 'Ik had bij mijn aanmelding in Hollandsche Rading gezegd dat ik graag een functie wilde waarbij ik aan boord zou kunnen blijven. Er werd mij gezegd dat ik dan kapper of wasser zou moeten worden. Ik ben hoofd van de wasserij geworden. Met twaalf anderen zorgde ik ervoor dat de kleding van 950 manschappen werd gewassen. Dat was twaalf uur op en twaalf uur af. We hadden er de handen vol aan met driehonderd stokers die telkens hun overalls onder de olie hadden zitten. Maar we waren wel de enigen aan boord met een ei gen badkuip. Als het even rustig was, zette je de wastrommels halfvol water en dan kon je lekker poedelen. Je kon op de wasserij ook extra geld ver dienen. Per burgerkledingstuk re kenden we een rijksdaalder. Dat was gewoon aan boord en dat wilde je ook wel betalen als je aan wal mocht gaan en je zat nog met ondergekotste kleding.' Tijdens oefeningen aan land mocht Henk alsnog met de manmers mee. In zijn marinetijd was Henk ook vaak in de buurt van Texel. Het leidde tot een hernieuwde belangstelling voor het eiland. 'In die tijd heb ik Texel weer leren waarderen. Ik ben terug gegaan en heb in eerste instantie met Harm Platte twee Finse houten huizen op de hoek van Waalderstraat en de Marelstraat gebouwd. Daarna heeft mijn moeder mij gevraagd in het bedrijf te komen werken.' Dienst Hoewel nooit van plan, deed Henk wat hem gevraagd werd en trad mei 1974 in dienst van Langeveid de Rooy. Hij begon onder Jan Kramer in de drukkerij. De leiding was toen nog in handen van Martin Warnaar en zijn moeder. Henk doorliep diverse afdelingen en haalde het ene na het andere vakdiploma. 'Ik heb onder meerde diploma's kantoorvakhandel, fotohandel, boekhouden, uitgeven, drukken, snijden en kwaliteitscon trole gehaald. Ik wilde die hebben zodat ik me later met zou kunnen laten bedotten. Kan niet bestaat niet bij mij.' In april 1978 stelde Arda van Wijk hem als mede-directeur aan. Na haar overlijden in september 1979 kwam Henk op 28-jarige leeftijd alleen aan het roer te staan. Hij kreeg de verant woordelijkheid over het bedrijf, de krant, de TexelToerist en zo'n veertig tot vijfenveertig werknemers op zijn schouders. Langeveld de Rooy was na het overlijden van Arda van Wijk in eerste instantie eigendom van de vier kin deren Van Wijk. Een voorwaarde van Henk om het bedrijf daadwerkelijk voort te zetten, was dat hij de enige eigenaar'zou worden. 'Mijn zussen hebben me gelukkig ruim in de gele genheid gesteld hen uit te kopen. Ik kreeg daarvoor tien jaar de tijd van ze.' Alle aandelen werden onderge bracht in een stichting waarvan de bestuursleden certificaten kregen. 'Op die manier wilde ik het bedrijf beschermen voor het geval er iets met mij zou gebeuren. Je bent wel verantwoordelijk voor de mensen die er werken en voor de gezinnen die daarachter zitten. Je hebt de plicht ervoor te zorgen dat iedereen van het bedrijf kan eten. Dat heb ik altijd als een belangrijke verantwoordelijkheid beschouwd.' Prettig werken Als directeur was Henk er niet de man naar om Langeveld de Rooy allerlei nieuwe koersen te laten va ren. Met z'n allen een beetje prettig kunnen werken, was meer zijn de vies. Een directeur voelde hij zich ook niet echt. Henk was eerder achter de pers of tussen de machines te vin den dan dat hij achter een bureau zat. 'Ik had een hekel aan vergaderen of ouwenelen op niks af. Als iets naast de drukpers kon worden besproken, was het mij ook best. Daar hoefde ik geen directeur voor te zijn. Voor mijn gevoel was het meer dat ik nu leiding gaf aan een groep mensen waarmee ik daarvoor ook al samenwerkte. En het was toevallig mijn eigen tent, dus ik moest ook voor de salarissen zorgen.' Het in stand houden van de Texelse Courant als lokaal onafhan kelijk nieuwsblad beschouwde Henk als een van zijn belangrijkste missies. Tijdens zijn directeurschap werd hij meermalen benaderd door uitgevers van de overkant om de krant te verkopen. Een daarvan was het uit geversconcern van de Telegraaf. 'Die waren bezig verschillende kranten in de regio over te nemen. Ik heb dat nooit willen doen. Ik had voor het geld kunnen kiezen, maar de Texelse Courant is alles voor mij. De krant is verweven met het eiland. En als ik nu andere kranten zie, ben ik ook hart stikke blij dat we nooit voor verkoop hebben gekozen. Ik stond laatst bij een tankstation naar verschillende Noord-Hollandse kranten te kijken en op de titel na waren ze allemaal hetzelfde. Dat is de Texelse Courant bespaard gebleven. We worden ook geroemd om de wijze waarop wij al leen lokaal nieuws brengen.' Als voorbeeld haalt Henk de Am sterdamse krant Het Parool aan. De voormalige verzetskrant verliet in 2003 uitgeversconcern PCM om op eigen benen verder te gaan. Het dag blad verlegde het accent van landelijk naar lokaal nieuws uit Amsterdam en zag de oplagecijfers tot meer dan tachtigduizend exemplaren stijgen. 'Zij hebben destijds gekeken naar het concept van de Texelse Courant hoe ze een lokale krant het beste konden aanpakken', aldus Henk. 'Je ziet ook dat de betrokkenheid bij een lokale krant erg groot is. We krijgen wel eens mensen aan de telefoon die zeggen dat ze lid willen worden van de Te xelse Courant. Dat is toch prachtig als je dat hoort. Ik word ook bijna dage lijks op de krant aangesproken.' Dat waren niet alleen tevreden mensen. Ook mensen die klachten hadden of iets juist uit de krant probeerden te houden, wisten Henk te vinden. Hij ontving in de loop der jaren zelfs meermalen bedreigingen, maar het deed hem ogenschijnlijk allemaal weinig; de Texelse Courant hoorde in zijn visie kritisch te berich ten over de Texelse samenleving. En dat kon zowel positief als negatief uitpakken. 'Zolang het maar objec tieve verslaggeving is waarbij hoor en wederhoor is toegepast.' Inhoudelijk bemoeide Henk zich als uitgever niet met de krant, die taak was aan de hoofdredacteur. Texe laars die zich bij Henk meldden voor een stukje in de krant, werden orlv roepelijk naar de redactie doorwes De inhoudelijke bemoeienis van He) bestond voornamelijk uit het lever? van zijn geheel eigen comments op het laatste nieuws als hij opdirs- dag- en vrijdagochtenden de té opgemaakte krantenpagina's al eie bekeek. Roeré Henk ontpopte zich in de loopft jaren als iemand die veel buiten I* Lees verder op pagina Anekdote Slapen Henk ging er vroeger altijd pra op dat hij zo licht slaapt. Dat heu ben we gemerkt toen we in <fe jaren tachtig een keer met afc, personeelsleden van Langevet de Rooy naar de Drupa in Dus- seldorf zijn geweest. Dat was de grootste tentoonstelling op grafisch gebied in Europa. Op de terugreis overnachtten we in een motel in Apeldoorn waar we op de eerste verdieping sliepen Omdat het nogal warm was. had den we de schuifdeuren van de kamers op een kier gezet. De volgende ochtend was het een drukte van belang bij de recep tie; het dievengilde had het mo tel bezocht en diverse mensen waren bestolen. En bij wie was het dievengilde ook op de kamer geweest? Bij Henk van Wijk er Taeke van Lingen! Henk begreep er werkelijk niets van dat hij daa' in zijn slaap niets van had ge merkt. Ze hadden al'het geld ui zijn portemonnee meegenomen maar zijn rijbewijs en jachtakte laten zitten. (Joop Kramer Arda van Wijk met Henk op 3-jarige leeftijd in 1955. De foto is gemaakt door Jan van Wijk. In september 1979 werd Henk van Wijk enig directeur van Langeveld de Rooy nadat zijn moeder onverwacht was overiecen. Anderhalf jaar daarvoor had zij hem nog als mede directeur aangesteld. Henk trad in april 1974 op haar verzoek in dienst van het familiebedrijf. Henk van Wijk zat als directeur liever tussen de machines dan dat hij achter een bureau zat. Het leidde ooit tot een situatie vr33" hij onder de inkt en dc olie een keurig in pak gehuldigde vertegenwoordiger te woord moest staan.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2007 | | pagina 6