Ondernemers TCA: naast werk ook tijd voor privé
Volop nostalgie op
Pinksterevenement
'Humor is belangrijk, die
houden we er ai 10 jaar in'
'Prachtige ouwe trekkers en supergezellig'
Canadese emigrant na 59 jaar terug
TEXELSE g COURANT
Logeerhuis
Texel
DONDERDAG 15 MEI 2008
Fred Poede en Rinie de Kruit van automatiseringsbedrijf TCA in hun nieuwe leslokaal. 'Drie weken geleden bedacht en nu is het
'Een leuk bedrijf met veel vaste
klanten, waarin we prettig samen
werken en het ziekteverzuim
zich de afgelopen vier jaar heeft
beperkt tot één dag. Dat zegt wel
wat. Als firmanten kunnen we het
ook privé goed met elkaar vinden.
En het mooie is dat we op Texel
als mens worden gewaardeerd
en niet alleen om wat we doen.
Dat hebben we maar mooi weten
te bereiken.' Ondernemers Fred
Poede en Rinie de Kruif van TCA
Automatisering hebben voldoen
de reden om tevreden te zijn.
Een gesprek met twee automati
seerders, serieus van toon, maar
ook met een kwinkslag. Poede:
'Humor is belangrijk. Die houden we
er al 10 jaar in. Zo'n periode is best
lang voor een bedrijf in onze bran
che. Aan de overkant ligt de gemid
delde levensduur van bedrijven in
de automatiseringsbranche tussen
de twee en vier jaar. Ze komen snel
op, stunten met scherpe prijzen en
trekken veel klanten. Maar kwaliteit
en service worden vergeten. Klanten
trappen daar één keer in, daarna
zie je ze nooit meer. Wij doen dat
anders. Natuurlijk stunten we wel
eens, een paar keer per jaar houden
we in overleg met onze leverancier
bijvoorbeeld een dumpdag. Maar
kwaliteit en service staan hier hoog
in het vaandel. En, niet om op te
scheppen, maar we hebben hier een
goed geolied team en voelen elkaar
goed aan. Met z'n vieren doen we
hetzelfde waar we een jaar of vier,
vijf geleden zes man voor nodig
hadden. Een kwestie van goed
nadenken. Hoe steekt je bedrijf in
elkaar, hoe is het onderlinge con
tact, hoe verdeel je het werk en dat
soort zaken.'
Ploeg sr.
Het was ondernemer Wim Ploeg
sr. die 10 jaar geleden het initiatief
nam tot de oprichting van het Texels
Centrum voor Automatisering. Poe
de: 'Ploeg miste op Texel een stuk
collectieve automatisering en bracht
via deze krant een aantal mensen
bij elkaar. Ik was één van hen. Ik
kwam uit de offshore en was na een
ongeluk met mijn hand gedeeltelijk
arbeidsongeschikt geraakt. Ik zat
thuis wat te hobbyen achter de
computer en zo kwam van het een
het ander. Bij TCA hield ik mij vooral
bezig me de hardware, inkoop en
reparatie. Later is Rinie erbij geko
men.' De Kruif: 'Mijn deskundigheid
ligt in het systeembeheer. Ik had
vanaf de overkant de stap naar
Texel gemaakt, een eigen bedrijf en
bleef klussen doen aan de overkant.
En ik werkte freelance wel eens
voor TCA. Ik kom uit de pakken- en
stropdassencultuur, waar de men
taliteit tamelijk afstandelijk is. Het
werken op het eiland, waar de men
sen je waarderen om wie je bent,
was voor mij een verademing. Toen
de samenwerking met TCA meer
vaste vorm kreeg, stond ik voor de
keus. Met de overkant had ik het
wel een beetje gehad en toen ben
ik als firmant in TCA gestapt Ploeg
sr. had tevoren gezegd dat zijn aan
deel tijdelijk zou zijn. Als het bedrijf
draaide, zou hij eruit stappen. Hij
hield woord, na enkele jaren stapte
hij opzij. We konden gebruik maken
van de ruimte bij zijn bedrijf en zijn
kennis op het gebied van software,
zaken en financien. We hebben veel
van hem geleerd. Bijvoorbeeld dat
we reëel moesten blijven in onze
toekomstvisie. Hij was een goede
mentor, een harde werker, die open
stond voor onze suggesties. Eigen
lijk hadden geen mooiere start kun
nen maken. Een vliegende zelfs. De
eerste klus die we binnenhaalden
was een pc privé-project van de
gemeente. Dat ging over ruim hon
derd computers. Voor ons was dat
toen extreem veel. Dit project had
den we niet zonder Ploeg gered.'
Taken verdeeld
Ploeg is alweer een jaar of zes
uit beeld, TCA verhuisde naar de
Maricoweg en de twee overgeble
ven vennoten verdeelden de taken.
Poede: 'Ik regel de zaken intern. De
boekhouding, aansturing van het
personeel, de showroom en doe de
inkoop. Eigenlijk ben ik een manus
je van alles. Als er iemand ziek
is, kan ik zo inspringen.' De Kruif:
'Ik kom veel bij bedrijven over de
vloer. Onderhoud de contacten, doe
systeembeheer, adviseer en stuur
onze medewerkers aan. Want ik
ben niet de enige met kennis, ook
onze medewerkers Patrick (Bakker,
red.) en Bernhard (Bonne, red.) zijn
getraind. Wij zijn voor veel bedrij
ven een soort tussenpersoon. Voor
softwarebedrijven van de overkant
is het niet handig om voor ieder wis
sewasje naar het eiland te komen,
een paar knopjes om te draaien en
dan weer terug. Dan doe ik de han
delingen die nodig zijn voor ze. Als
iemand van een hotel bijvoorbeeld
een probleem heeft, dan kijk ik wat
er aan de hand is en neem dat door
met de leverancier, waarna het pro
bleem in overleg wordt opgelost.'
Ondernemen
Poede: 'Veel bedrijven beginnen
niets zonder computer. Als er een
storing is, moet die snel en ade
quaat worden geholpen. Om met
te hoeven wachten op onderdelen
hebben we van apparatuur die we
hebben verkocht allerlei onderde
len in voorraad. Van connectors tot
papierlades van bepaalde printers
tot beeldschermen en computer
kasten. Zo'n voorraad kost een paar
centen, maar verdient zich dubbel
dwars terug.'
Poede leidt rond in de werkplaats.
'We bouwen hier zelf computers,
repareren en testen de apparatuur.
Daarvoor hebben we veertien werk
plekken. Want op hoogtijdagen wor
den er hier wel twintig tot dertig
computers ter reparatie aangebo
den. Dat moet goed gebeuren, want
we willen tevreden klanten. Mensen
die met een glimlach de deur uit
stappen, dat maakt het werk na tien
jaar nog steeds leuk.'
'Het mooie van dit bedrijf is ook
dat we veel aan innovatie doen.
Ik hou ervan om nieuwe dingen te
bedenken en ze vervolgens uit te
voeren.' De Kruif: 'Ook dat maakt
ondernemen leuk. Als we vandaag
zeggen dat we wat nieuws willen,
hebben we die vnjheid. Of dat een
goed besluit is, zal achteraf blijken.
En als het verkeerd uitpakt, kun je
alleen jezelf de schuld geven. In ons
oude pand in Oosterend hadden we
bijvoorbeeld een leslokaal. Maar dat
was niet rendabel en daarom zijn we
ermee gestopt. Maar de laatste tijd
krijgen we steeds meer vragen van
45-plussers die een computer heb
ben gekocht. Ze willen weten waar
ze een computercursus kunnen vol
gen. Toen begon het bij ons te broei
en. Drie weken geleden besloten
we een computerlokaal te maken
en nu is het klaar. We gaan er zelf
cursussen in geven, maar bedrijven
kunnen het lokaal ook huren.'
Vrienden
De Kruif: 'Dat besluit hebben we bij
mij thuis 's avonds genomen. We zijn
zakenpartners, maar ook vrienden.
De ene keer gaan we gezellig met
z'n allen barbecuen, of ik ga thuis
lekker een avondje koken, want dat
vind ik leuk. Fred niet, dus dat
komt mooi uit. Bij mij thuis kunnen
we vrij en blij over dingen praten.'
Poede: 'Op zo'n avondje worden
allerlei ideeën geboren. Sommige
verdwijnen in de prullenbak, maar
zo'n leslokaal staat er nu maar mooi.
Beslissen en dan ook doen.'
De Kruif: 'We hebben bijvoorbeeld
samenwerking aan de overkant
gezocht en zijn een partnerschap
aangegaan met een groot internet
bedrijf aan de overkant. Daardoor
kunnen wij bedrijven en particulieren
nu zelf ADSL en SDSL (meer voor
bednjfsmatig gebruik en voor thuis
werken) leveren. Wij kunnen diep in
het systeem kijken en zien of er op
het netwerk van KPN werkzaamhe
den worden uitgevoerd of dat er sto
ringen zijn. Een extra service en een
verbreding van ons bedrijf. Dat past
in ons streven om een totaalpakket
te leveren.'
Privéleven
Een eigen bedrijf wil qua tijd wel
eens uit de hand lopen. Hoe zit dat
bij TCA? Poede: 'We hebben aan
het begin gezegd: we houden vast
aan de openingstijden, dan weet de
klant waar hij aan toe is. Een deel
van de drukte ondervangen we met
onze medewerkers. En af en toe
's avonds aan de slag en ook wel
eens 's nachts, want overdag zijn de
systemen in gebruik. Dan kan het
ook nog gezellig zijn, bijvoorbeeld
toen een klant langs kwam en wat
lekkers mee bracht. We hadden ons
nog veel meer over de kop kun
nen werken. Maar soms moet je
nee zeggen. Je kunt niet alles aan
nemen en achteraf maar zien hoe
het gaat. Onze boekhouder heeft
ooit gevraagd of wij alle vestigingen
van zijn hoofdkantoor wilden doen.
We hebben dat niet gedaan, want
dan zouden we naar de overkant
moeten. We richten ons op Texelse
bedrijven en particulieren. We gaan
het water met over, want we willen
een bepaalde dienstverlening kun
nen bieden. Vlieg je steeds naar de
overkant, dan kan dat met. Boven
dien: we hebben ook een privéle
ven. Nu kan ik op zijn tijd vrij nemen
en iets met de kinderen gaan doen.
Mijn werk gaat niet ten koste van
mijn gezin De Kruif: 'Door ons werk
ontwikkelen we ons en ontmoeten
we andere mensen. Maar het is niet
alles. Je moet ook andere dingen
doen. Ik heb op dinsdagmiddag
bijvoorbeeld muziekles. Daar hou ik
in mijn werk rekening mee. Lekker
een half uurtje blazen. Je moet ook
een beetje lol hebben in je leven.'
Poede: 'Het heeft ook een andere
kant: Rinie zit in zijn vrije tijd bij de
Lions. Het is niet de opzet, maar aan
de contacten in die club houden we
wel klanten over. Zo heb ik dat bij
voetbal. Zo lang je maar goed werk
levert, anders is het op Texel snel
over.'
Tekst en foto Gerard Timmerman
Drukte voor de ijskraam van Labora.
vroeger zijn kermis mee over het
eiland reed.'
Vooral de overkantse deelnemers
genieten met volle teugen van het
Pinksterevenement. Nicky de Reu
uit Zevenaar: 'Prachtige trekkers
en supergezellig. Het hoogtepunt
is voor ons de strandrit op tweede
Pinksterdag. Dat kan bij ons niet.
Dan moeten die ouwe trekkers
echt aan het werk.'
Tekst en foto's
Gerard Timmerman
Honderden ouwe trekkers, sta
tionaire motoren, Kreidler- en
Zündapp-brommers en dikke
rookpluimen boven het terrein
waar de trekker trekwedstrij-
den werden gehouden. Kortom:
volop vertier op het Pinkstereve
nement van de Oude Trekkers
en Motoren .Vereniging.
De temperatuur liep hoog tijdens
het prachtige pinksterweekend,
zodat overkantse deelnemers die
op het feestterrein kampeerden
met volle teugen konden genieten.
Zoals Gerard Konst uit het Meg-
chelen in de Achterhoek, die met
meerdere Porsche-tractoren naar
Texel was gekomen. 'Eigenlijk wil
den we hier op de trekker naar toe,
maar in de omgeving van Amster
dam zou dat problemen opleveren.
Daarom hebben we trekkers op de
vrachtwagen gezet en zijn zo naar
Texel gekomen.' In totaal elf oude
tractoren, waarvan acht van het
merk Porsche. 'Uit nostalgie. Mijn
vader reed vroeger met een Por
sche rond en zelfs mijn opa had er
eentje. Het hebben van ouwe trek
kers is bij ons in het dorp trouwens
niets bijzonders. De helft van de
inwoners heeft er wel eentje.'
Families die het bij één merk hou
den kom je ook op Texel tegen.
Zoals de familie Hoep uit Oude-
schild, die met meerdere Fiat
trekkers present was. Jan Hoep:
'Silvan (zijn zoon) was zestien en
wilde graag een Fiat. De eerste,
een Fiat 315, kochten we op de
Lionsveiling. Zo groeit een hobby.
We zijn met vijf trekkers op het eve
nement.' Zoon Bas is ook mede-
eigenaar van de familieverzame-
ling. En ook Mathé, die ooit had
gezegd dat hij nooit een trekker
zou doen, is inmiddels besmet met
het Fiatvirus en heeft er zelf eentje
aangeschaft. 'De familie Hoep is
goed bezig de laatste tijd', vertelt
de speaker tijdens een showrit. De
keurig onderhouden trekkers zijn
er niet alleen om te pronken, er
wordt ook echt werk mee verricht,
zoals kunstmest strooien, kilveren
en ander werk.
Verderop een wat vreemde eend in
de bijt, een International Farmall uit
1953. Niet op traditionele trekker
banden met grote kammen, maar
op speciale banden met een fijn
profiel. En een zwaailicht. Menig
Texelaar herkent de trekkers nog
van de TESO-boot, waarop hij
in gebruik was voor sleepwerk.
De bootdienst heeft de trekker al
lang afgedankt, hij is alweer jaren
eigendom van Theo Kooiman van
de Razende Bol. 'Ik heb hem over
genomen van Gerard Rijk, die er
Jan Hoep uit Oudeschild op een van de negen Fiattrekkers die hij met zijn zoons heeft
verzameld.
Theo Kooiman (rechts achterop) legt aan bezoekers uit hoe de International Farmall uit
1953 werkt. De trekker werd ooit gebruikt door TESO.
weer volop werk. 'Ik werkte de hele
dag met paarden. Ik gaf mijn com
mando's in het Nederlands. Toen de
boer zelf eens met de paarden aan
de gang wil, sprak hij ze in zijn eigen
taal toe. Daar luisterden ze niet naar.
Ze gingen niet voor- of achteruit.
Wat heb ik gelachen.' De Porto
maakte zich het Engels snel eigen
en nu hij na 59 jaar weer voet op
Texelse bodem heeft gezet, spreekt
hij nauwelijks een woord Neder
lands meer. 'Behalve de liedjes die
ik op de kleuterschool heb geleerd,
die ken ik nog uit mijn hoofd.' Ster
ker nog, ook de weeskinderen die
hij met zijn gezin bij tientallen in huis
heeft genomen, kunnen de Neder
landse liedjes zo opdreunen. 'Klap
eens in je handjes, ei, ei,ei', doet hij
voor hoe hij hen de liedjes leerde.
'Sommige dingen vergeet je nooit.
Nu ik weer op Texel ben, herken ik
allerlei gebouwen Bijvoorbeeld de
kerken van Den Hoorn en Den Burg.
En waar mijn tante heeft gewoond
Maar in mijn herinnering waren de
wegen en gebouwen veel groter en
breder. Als kind lijkt alles groterDe
Porto bouwde in Canada een goed
bestaan op. 'Ik heb 35. jaar in een
papierfabriek gewerkt. Het stonk
daar behoorlijk, maar het betaalde
best. 'Ik heb er een goed leven
gehad. We hebben vijf kinderen,
zes kleinkinderen en zes achter
kleinkinderen. Elke zondag komen
ze allemaal eten, reuze gezellig. In
Kenora wonen in totaal 25 Neder
landse families, maar er wordt geen
woord Nederlands gesproken.' Op
Texel werd De Porto herenigd met
zijn oudere zus Door. die in Jan
Dirksoord woont, en zijn jongere
broer Klaas, die als medewerker van
het Kadaster in 1966 naar Alkmaar
verhuisde Twee broers en één zus,
uit een gezin dat oorspronkelijk acht
kinderen telde. 'Jammer dat ik mijn
broer Cees, die drie weken geleden
is overleden, niet meer heb kunnen
spreken. Hij heeft me trouwens wel
eens in Canada opgezocht. Hij was
er helemaal weg van.'
's Heerenloo Noord-
Nederland, afdeling
Noorderhaven
Teammanager Heidi
Huiberts, 06 52538265
Rabobank 3031 06 360
it/OT
IJSBO ERDERu
labora
te blijven.' De Porto, inmiddels 81
en telg uit een Texels huishouden
met acht kinderen, koos als zoveel
andere Nederlanders voor een toe
komst in Canada. Op zijn 22ste
vertrok hij van het eiland, om via
Duitsland en Zweden per schip naar
Halifax te reizen. Met aan boord zo'n
250 andere Nederlandse emigran
ten. Werk was al vanuit Nederland
geregeld 'Ik kon bij een Canadese
boer aan het werk. Maar het liep
even anders dan ik had verwacht. Ik
was nog maar net op de farm. toen
het begon te sneeuwen. Het was
september toen de winter inzette,
we zijn het land dat jaar nauwelijks
meer op geweest.'
Maar in het volgende voorjaar was er
In 1949 vertrok Aat de Porto van
Texel, om te emigreren naar Cana
da. Hij bouwde een nieuw bestaan
op in het Canadese plaatsje Ken
ora, op tweeëneenhalf uur rijden
van Winnipeg (Ontario). Vorige
week keerde hij na 59 jaar voor
het eerst terug op het eiland. 'In
mijn herinnering was alles hier
veel groter en breder.'
n Aat, met dochter Bev e
'Voor de oorlog had je de recessie,
in de oorlog werden we gedepor
teerd naar Assen en toen we terug
kwamen brak hier de Russenoorlog
uit. Na de oorlog heerste er weer
armoede. We sliepen onder een
dak waardoor je zo naar buiten kon
kijken. Er was hier voor mij niets om
