1
i
t
't j 1
'-<3
TEXELSE 9 COURANT
Terugkeer studenten nog steeds lastig
'Belachelijk dat ik hier niet mocht wonen'
Redacteur én ervaringsdeskundige:
'Geboren en getogen op
Texel maakt niet uit'
'Het is toch mooi als iemand terug wil?'
JWi
H 9 1
fit c
'Ik dacht het papiertje even op te halen'
VRIJDAG 25 SEPTEMBER 2009
'De gemeente wil Texel als woon-
en werkeiland aantrekkelijker
maken voor jongeren, jonge star
ters en jonge gezinnen', staat in
Texel op Koers. Er wordt zelfs
gekeken of het niet mogelijk is
MBO-, HBO- en universitaire
opleidingen te creëren. De
gemeente wil praten met werkge
vers om jongeren te interesseren
voor banen op het eiland.
Er is dus veel aandacht voor het
aantrekken van jongeren. Alleen
huisvestingsvergunningen zijn een
knelpunt. Wie langer dan vijf jaar
in de laatste tien jaar van het
eiland is geweest, heeft geen
maatschappelijke binding meer,
student of geen student. Een vas
te aanstelling met minimaal
negentig procent verdienste van
het minimumloon, is dan nodig
om terug te keren. Hierdoor
komen jongeren die na hun studie
willen terugkeren naar het eiland
in de knel.
Er is inmiddels een verruiming
geweest van vier jaar na vijf jaar.
Maar is die toereikend? Vier Texel
se jongeren, allen net terug op het
eiland na (een) studie(s), vertellen
over hun ervaringen.
Als ik na 5,5 jaar studie aan
twee HBO-opleidingen terug
wil naar Texel, wordt het mij
lastig gemaakt. Formeel ben ik
mijn maatschappelijke binding
kwijt en als starter op de
arbeidsmarkt lukt het niet met
een een economische binding
te krijgen. Dat ik op Texel gebo
ren en getogen ben als kind van
Texelse ouders, maakt niet uit.
Op een maandagmorgen sta ik bij
Woontij met een heleboel papie
ren. In mijn handen arbeidscon
tracten van De Krim, de Texelse
Courant en Texeltours. Geen full
time functies en niet voor onbe
paalde tijd, maar met genoeg ver
diensten om aan het benodigde over de huisvesting beslist,
minimumloon per maand te
komen. In het gesprek met de betreffende
ambtenaar wordt mij gezegd dat
Er wordt mij vriendelijk uitgelegd ik te lang van het eiland ben
dat ik eerst een
huisvestingsver
gunning bij de
gemeente moet
halen. Bij de
gemeente leg ik
dezelfde papieren
op de balie en
geeft de ambtenaar, met een
dochter in hetzelfde schuitje, me
gelijk. Maar ze geeft aan dat de
regels niet in mijn voordeel zijn en
adviseert me een brief te schrijven
aan de raad. En ik moet nog in
gesprek met een ambtenaar die
niet uit. De huisvestingsvergun
ning krijg ik niet mee en dus kan ik
niet ingeschreven worden bij
Woontij. Die inschrijving op de
toch al lange wachtlijst is voor mij
dus nog niet weggelegd.
Gelukkig mag ik wel bij mijn ouders
wonen. Dat zal moeten tot ik aan
de economische binding kan vol
doen of anders de komende drie
jaar, zodat ik weer een maat
schappelijke binding heb. Maar
het is in ieder geval mogelijk om
op het eiland te blijven. Dat ik pas
bij Woontij op de wachtlijst mag
nadat ik een huisvestingsvergun
ning heb, is jammer, het kost
alleen maar extra tijd.
De vraag is nu wat ik moet doen.
Een verzoek aan de raad om een
uitzondering te maken, is door
een betrokken ambtenaar en
vrienden als
kansloos
geweest en dat ik dus een econo
mische binding moet hebben. Dat
is een vast contract voor tenmin
ste negentig procent van het mini
mumloon, en dat heb ik niet. Dat
ik kan laten zien dat ik maandelijks
wel genoeg ga verdienen, maakt
omschreven.
Nog drie jaar bij
mijn ouders
wonen? Of zo
snel mogelijk
voldoen aan de eisen voor econo
mische binding? Ik ga die econo
mische binding maar halen, terwijl
ik bij mijn ouders woon. Veel keu
ze is er niet.
Imme Bakker
'Texel is mijn thuis, het is mijn
eiland', zegt Roelf Siebinga (27).
Het was vanzelfsprekend dat hij
na zijn opleiding meteen terug
zou naar het eiland. Maar hij
keerde zestien dagen te laat
terug en daarmee was hij zijn
maatschappelijke binding kwijt.
Inmiddels had Siebinga een eigen
huishouden in De Koog en kreeg
hij dwangsommen opgelegd. 'Van
die acceptgiro's schrik je. Het
waren dikke boetes, elke dag kost
Roelf Siebinga met zijn jonge aanwinst, Border Collie Luca.
je €250,-.' Het bedrag liep op tot
ruim €14.000. Uitstel van betaling
en bezwaarschriften werden inge
diend.
Door zijn te late terugkeer was hij
zijn maatschappelijke binding
kwijtgeraakt en doordat hij sei-
zoenswerk doet bij Paal 12 en
werkt in de Oostenrijkse sneeuw
heeft hij geen economische bin
ding. Door een fout bij Woontij
woonde hij wel in een apparte
ment in De Koog.'Op de een of
andere manier ben ik er bij Woontij
tussendoor geglipt, ik had daar
nooit mogen wonen. Maar ik vond
het super dat een medewerkster
van de woningstichting zo achter
me stond. Ze hebben me niet
laten zitten.'
Gevolg was wel dat hij in een
ingericht appartement woonde,
zonder maatschappelijke of eco
nomische binding. En daarom
ging de gemeente uiteindelijk over
tot het opleggen van dwangsom
men. Zo was zijn terugkeer naar
het eiland geen warm bad. 'De
gemeente zegt dat ze jongeren
terug willen naar het eiland, maar
dat laten ze niet echt blijken. Het
lijkt mij dat je ze met open armen
terugneemt.'
'Ik woon mijn hele leven al hier en
ben hier opgegroeid. Het ging
maar om zestien dagen. Ik weet
dat regels regels zijn, maar niet
iedereen maakt z'n studie in vier
jaar af.' Toch heeft Siebinga geluk
gehad, de versoepeling van de
regels voor terugkeer van studen
ten kwam voor hem precis op tijd.
De dwangsommen vervielen en hij
mocht in het appartement in De
Koog blijven wonen.
Siebinga kreeg dus uiteindelijk
een maatschappelijke binding,
maar hij vindt dat de termijn van
vijf jaar tijd om te studeren al ach
terhaald is. 'Een opleiding duurt
minimaal vier jaar, zonder vertra
ging. Als je twee studies doet, kun
je het al schudden. Als mensen
ingeschreven staan bij een oplei
ding, moeten ze na acht jaar ook
nog terug mogen. Het is toch
mooi als iemand terug wil naar het
eiland?'
Jeroen Groot (25) is een echte
Texelaar. Hij is geboren en
getogen in Den Hoorn, vier jaar
van het eiland geweest voor
zijn studie, en nu terug in zijn
geboortedorp. Hij wist dat
terugkeren naar het eiland niet
makkelijk was, maar dat het zo
lastig zou zijn, had hij niet ver
wacht.
Ambtenaren zijn twee keer verge
ten hem in te schrijven als Texe
laar, maar uiteindelijk nog precies
binnen vier jaar nadat hij uitge
schreven was. Nou ja, eigenlijk
was hij één dag te laat. Maar door
het verleggen van de terugkeerre-
geling voor studenten van vier
naar vijf jaar viel hij precies binnen
de regeling.
Na driekwart jaar op de wachtlijst
bij Woontij kreeg hij in het voorjaar
van 2008 een woning toegewe
zen. 'Twee weken later kreeg ik
een brief van de gemeente dat ik
geen huisvestingsvergunning had
omdat mijn maatschappelijke bin
ding verlopen was. Op het moment
van verhuizing was ik te lang van
het eiland afgeweest, zeiden ze,
maar ik woonde al weer dnekwart
jaar op Texel.'
Groot snapte er niets van en dacht
dat de maatschappelijke binding
blijvend was. 'Die regels begreep
ik niet. Ik ging ervan uit dat ik die
maatschappelijke binding hield,
maar ik stond buiten spel. Ik
besloot er geen aandacht aan te
besteden en er gewoon te blijven
wonen.' Tot op 16 februari 2009
een brief binnenkwam van de
gemeente waarin dwangsommen
van €250 per dag werden opge
legd, met een maximum van
€15.000.
"De gemeente zegt dat ze jonge
ren terug willen, maar ze zetten ze
meteen weer op straat. Ik was let
terlijk op straat gezet. Bij mijn
moeder wonen gaat niet meer en
naar de stad terug wilde ik hele-
Jeroen Groot op Strenderpop achter zijn mengpaneel. (Foto Olivier shilling)
maal niet.' Bij Groot maakte de
verbazing plaats voor vechtlust en
hij ondernam stappen. Een
bezwaarschrift werd verzonden en
er werd contact gezocht met de
rechtswinkel.
Door het verruimen van de terug
keer van studenten van vier naar
vijf jaar kwam Groot net weer aan
de maatschappelijke binding. Ver
der stappen tegen de gemeente
kwamen daarmee te vervallen,
maar de Hoornder had het zeker
niet gelaten. 'Ik was niet van plan
weg te gaan en had me echt vast
geketend aan de verwarming. Ik
vind het belachelijk dat iemand
die hier geboren en getogen is,
zijn rekeningen betaalt, werk heeft
en een sociaal leven, hier niet mag
wonen.'
Een oplossing voor het probleem
heeft Groot voor handen. De
gemeentelijke regels zouden aan
gepast moeten worden. 'Die rege
ling is gemaakt om mensen van
elders te weren. Als je twee, vijf of
tien jaar met je studie bezig bent,
moet je altijd kunnen terugkeren.'
Voor het idee van Groot moeten
de regels aangepast worden, maar
hij voorziet daarin geen proble
men. 'Als de gemeente rare regels
kan handhaven, kunnen ze ook
nieuwe regels verzinnen.'
i
11 i 1
O O
i 2r
Sandra Bremer woont sinds november in Oosterend op haar eigen plekje.
Sandra Bremer heeft er alles
aan gedaan om haar maat
schappelijke binding te kunnen
houden. Ze heeft versneld twee
studies gedaan, heeft een jaar
gewacht met uitschrijving en is
een jaar eerder weer terug
ingeschreven. Toch ging het in
eerste instantie niet goed.
Meteen na haar sportopleidingen
op MBO- en later HBO-niveau
keerde Bremer terug naar Ooste
rend. Een uitwonende beurs van
de Informatie Beheer Groep ont
ving ze toen al een jaar niet meer,
terwijl ze wel studeerde. 'Dat heb
ik er voor opgegeven om mijn
maatschappelijke binding te kun
nen houden. Ik wilde heel graag
terug naar Texel. Hier voel ik me
thuis en heb ik alles.'
Officieel was ze in september
2007 nog in het bezit van de
maatschappelijke binding. Bij
inschrijving bij Woontij in novem
ber van dat jaar, bleek deze echter
verlopen. 'Ik dacht dat papiertje
even op te halen bij de gemeente,
maar toen was het te Iaat. Als ik
dat geweten had, had ik meteen
mijn maatschappelijke binding
opgehaald.'
Ze paste haar hele studietijd aan
op terugkeer naar het eiland en
het behouden van de maatschap
pelijke binding. Toch wist ze niet
dat de ze kon verlopen terwijl ze
weer op het eiland woonde. 'De
gemeente kijkt precies tien jaar
terug, dus de periode verschuift
steeds. Ook als je op het eiland
woont.'
Met hulp van dorpsgenoot Richard
Kortekaas probeerde Bremer ver
volgens alsnog de maatschappe
lijke binding te krijgen. In een brief
hebben ze uitgelegd dat Bremer
er tijdens haar studie alles aan
had gedaan om terugkeer naar het
eiland mogelijk te maken. En dat
ze als toekomstig gymdocente de
gymverenigingen op het eiland
weer nieuw leven in kon blazen.
De uitkomst daarvan was met
positief, er werden geen uitzonde
ringen gemaakt.
'Toen heb ik maar bij een particu
lier gehuurd. Ik dacht dan doen we
het toch zóT Dat huren bij een
particulier zonder maatschappelij
ke binding niet mocht, wist ze
niet. Enkele maanden later volgde
een brief van de gemeente waann
ze verzocht werd haar maatschap
pelijke of economische binding te
overhandigen. Door de aanpas
sing in het beleid kreeg ze toen
weer een maatschappelijke bin
ding en mocht ze in haar huisje
blijven wonen.
Toch vindt ze het belangrijk alsnog
haar verhaal te doen omdat er,
volgens eigen zeggen, veel meer
mensen zijn met ditzelfde pro
bleem. 'Ik vind dat studenten na
hun studie gewoon terug moeten
kunnen keren. Wat ze ook gedaan
hebben en hoe lang ze er ook over
gedaan hebben. Het is toch de
toekomst van het eiland?'
