Zestienjarig wielertalent aast op startbewijs voor EK
Parcours in de Dennen
rijd ik met m'n ogen dicht
'Wij hebben geen hotel, wij zijn het hotel'
TEXELSE 9 COURANT
De Koog lijdt grote nederlaag
Texelfonds
H O tTTT"h e IJ Ïlen too s
DINSDAG 3 NOVEMBER 2009
Nederlands kampioenschap veld
rijden bij de jeugd. In de jaren erop
bleef ze sterk presteren. Als veer
tienjarige werd ze vijfde bij het NK,
dit jaar veroverde ze de derde prijs.
Bovendien bleef ze een belangrijke
rol spelen in regionale wedstrijden.
Zo schreef ze vorig jaar het eind
klassement in de wedstrijden van
de Rabobank op haar naam. Als
het aan Betsema zelf ligt, heeft ze
haar top nog lang niet bereikt. Vol
gend jaar wil ze zich plaatsen voor
de Europese kampioenschappen.
'Dat is lastig als je op Texel woont,
want er mogen maar drie meisjes
meedoen. Vorig jaar waren het er
drie uit Nederland. Je moet je zien
te plaatsen door goed te presteren
in wedstrijden in Nederland, België
en Luxemburg. Eigenlijk moet je
aan alle wedstrijden meedoen.
Daar zitten mijn ouders niet op te
wachten. Ik heb nog twee zusjes
en ik kan me goed voorstellen dat
ze niet alle aandacht aan mij willen
besteden. Maar ik ga het wel pro
beren. Kijken of ik met andere
meisjes kan meerijden. Ik heb twee
fietsmaatjes in Breezand en Den
Helder. Het zou fijn zijn om samen
Denise Betsema in actie tijdens de vorig jaar op Texel gehouden wedstrijd om het Rabobank Top Noord-Holland- naar die wedstrijden te gaan.
klassement. Toto nk* wems)
moeder weten er ook een hoop
van. En als ik iets bijzonders wil
weten, kan ik altijd terecht bij de
trainer van Alcmaria Victrix, de club
waarvan ik lid ben. Ik train vooral
op gevoel. Als ik bijvoorbeeld op
zondag een zware wedstrijd heb
gehad, doe ik het op maandag
rustig aan. Dan fiets ik lekker uit,
anderhalf uur in een rustig tempo.
Op de weg of door het bos, net
waar ik zin in heb. Op de andere
dagen rijd ik een groter stuk of doe
ik een technische training in het
bos. Bochtjes oefenen, op- en
afstappen, aanzetten. Ik verzin het
wel een beetje. Dat vind ik wel lek
ker. Als het echt moet, dan is het
toch anders. Soms is het ook moei
lijk te combineren. In een proef
werkweek heb ik weinig tijd om te
trainen. Dat is niet erg, het is best
goed af en toe wat rust te nemen.'
Wél lastig vindt ze dat ze op Texel
beperkt is in haar mogelijkheden.
'Het parcours in de Dennen heb ik
zo vaak gereden, dat ik het ook
met mijn ogen dicht kan. Het is
heel leuk hoor, maar niet moeilijk.
Lange, snelle afdalingen kun je hier
niet trainen. Hier heb je boom
stronken en mul zand. maar in
België zijn rotsen en steile afgron-
eens een mindere dag, dan kun je
beter in een groepje blijven. Dat
soort dingen vind ik wel mooi. Trai
nen is leuk, maar ik zou de wed
strijden niet willen missen.'
Ze roemt de sfeer tijdens de wed
strijden, vooral bij het veldrijden.
'Je bent alleen tijdens de race con
currenten. Voor de start en na de
finish is het altijd heel gezellig. Op
de weg heb je veel kattekoppen en
wordt er flink gescholden.' Dat
deert haar niet echt, want veldrij
den is met afstand haar favoriete
onderdeel van het wielrennen. 'Op
de weg rijd ik ook wel eens in de
prijzen, maar meestal kom ik niet
verder dan de middenmoot. Ik heb
meer aanleg voor mountainbiken.
Ik vind het ook leuker. Het heeft
meer uitdaging.'
Tot het einde van het jaar rijdt ze
nog vier belangrijke wedstrijden,
waarvan één op Texel, op 6 decem
ber. Daarna neemt ze een maand
rust, om vanaf februari weer lang
zaam aan haar vorm te gaan wer
ken. 'Vanaf maart moet ik er weer
staan, want moet ik punten verdie
nen om me te plaatsen voor het
EK.' Dat het een zware klus wordt,
vindt ze met erg. 'Ik doe het voor
Eerste indrukken kunnen bedrie
gen. Een klein meisje opent de
voordeur: tenger, grote donkere
ogen, licht geaccentueerd door
make-up en verlegen glimla
chend. Onzeker, denk je onwil
lekeurig, en waarschijnlijk vooral
bezig met school, vriendinnen en
uitgaan. Maar al pratend, blijkt
ze verre van stereotiep. 'Het is
kicken als je door het bos fietst.
En vet als je de afdeling ingaat.
Die snelheid vind ik mooi.' Ambi
tieus is ze ook: 'Ik wil altijd beter.
Volgend jaar wil ik meedoen aan
het Europees kampioenschap,
dat in Israël wordt gehouden.
Dat zou vet wezen.'
Denise Betsema is bezig aan een
stormachtige carrière, die haar al
op 16-jarige leeftijd naar de lande
lijke top van het wedstrijdfietsen
op mountainbikes heeft gebracht.
Als 13-jarige werd ze Nederlands
kampioen bij de jongste jeugd.
Maar de eerste plaats die ze zon
dag in Spaarnewoude veroverde in
de vijfde wedstrijd om het Rabo
bank Top Noord-Hoiland-klasse-
ment, beschouwt ze ook zelf als de
mooiste tot nu toe. 'Het was niet
de grootste wedstrijd die ik heb
gewonnen, wél de mooiste. De
hele Nederlandse top deed mee.
Waaronder de kampioene, Rozan-
ne Slik. Vorig jaar werd ik derde bij
het Nederlands kampioenschap
voor nieuwelingen. De meiden die
toen vóór me eindigden, versloeg
ik nu.'
De Oudeschildse is een stoere. Ze
zat nog op de basisschool toen ze
zich aansloot bij de motorcrossers
van de MAB. 'Mijn vader deed aan
trial. Daardoor wist ik wel wat
motorrijden was. Toen ik een jaar
of elf was, wilde ik er iets bij doen
voor mijn conditie. Dat werd wiel
rennen. Dat deed mijn moeder ook.
Een tijdje heb ik het allebei gedaan,
maar ik vond fietsen leuker en na
een jaar of twee ben ik met motor
cross gestopt. Motorcrossen kan
alleen met wedstrijden en trainin
gen op de baan. Fietsen doe je
wanneer je wilt.'
Ze won met direct. Dat was ook
bijna onmogelijk, want in de cate
gorie waarin ze uitkwam, reden
ook jongens van vijftien en zestien
mee. Maar ze moet ongetwijfeld
zijn opgevallen. 'Vanaf het begin
reed ik aardig voorin. Ja, ik fietste
aardig mee.' Twee jaar geleden
won ze voor het eerst. Bij de
dames. Moeder Simone vult aan:
'In haar leeftijdscategorie was ver
der niemand. Pas bij wedstrijden
aan de overkant kon ze ontdekken
waar ze stond.'
Dat viel niet tegen, want amper
twee jaar nadat ze met de sport
was begonnen, won Betsema het
Afgelopen voorjaar behaalde ze
haar MAVO-diploma, sinds twee
maanden zit in 4 HAVO. Hoewel
het schoolwerk veel tijd vraagt,
traint ze nog steeds fanatiek. 'Afge
lopen zomer trainde ik vijf keer in
de week. Nu is dat wat minder,
maar drie of vier keer haal ik wel.
School werkt gelukkig goed mee.
Elke woensdag moet ik naar Alk
maar, om op de baan te trainen.
Daar krijg ik vrij voor.'
Ze heeft geen persoonlijke coach
en werkt niet volgens schema's.
Toch is ze niet bang een verkeerde
aanpak te kiezen. 'Mijn vader en
den. Toen ik daar voor het eerst
reed, dacht ik wel even: zo, daar
moet je met in vallen. Maar je moet
niet bang zijn, anders hoef je niet
eens van start te gaan.'
Ook daarom is ze van plan komend
jaar vaker aan wedstrijden mee te
doen. 'Je moet veel rijden om erva
ring op te doen. Ook om te leren
hoe je tegen je concurrenten fietst.
Het zijn spelletjes. Wie heb je voor
je? Wie zit er achter je? De ene
keer kies je ervoor om zo hard
mogelijk te rijden, om de rest ach
ter je te laten. Maar je hebt ook wel
mijn plezier, maar ik wil ook goed
zijn. Ik heb aanleg, denk ik. Dan
moet je daar ook iets mee doen.'
Haar prestaties blijven niet onop
gemerkt. Geregeld wordt ze aan
gesproken over haar prestaties.
'Mensen vinden het steeds gewo
ner dat ik win. Als ik eerste word.
begint iedereen er over. Maar als ik
derde word, is het al van: oh, der
de... Dat vind ik niet erg, hoor. Het
stimuleert ook. Als ze maar met te
veel van me gaan verwachten.
Gelukkig doen ze dat thuis in ieder
geval niet.'
Joop Rommets
De progressie die SV De Koog de
afgelopen weken had gemaakt,
werd zondag ruw verstoord in
Schoorl. Tegenstander Duinrand
S scoorde zelf zes keer en kreeg
maar één doelpunt tegen, waar
door de eindstand 6-1 werd.
De Kogers hadden het vanaf het
begin moeilijk en moesten toezien
dat de thuisploeg de lakens uit
deelde. Al binnen een kwartier
stond het 2-0, na twee afstands
schoten waarop keeper Dobma
niet goed het zicht had. De Koog
leek zich daarna even onder de
druk vandaan te worstelen en
kwam een paar maal in de buurt
van de keeper van Duinrand. Tot
succes leidde dat met. Sterker, bij
de eerste de beste tegenaanval,
ontstaan na knullig balverlies, werd
het 3-Ö. Nadat Robin Schoo met
een kopbal voor 3-1 had gezorgd,
keerde de hoop in de Koger harten
terug. Maar met voor lang, want
door een dekkingsfout bij een cor
ner, kon Duinrand nog voor rust
koppend voor 4-1 zorgen.
Na de rust deed De Koog er alles
aan om het tij te keren. De spelers
van trainer Mario van der Hert
werkten keihard en hadden een tijd
lang veelvuldig de bal, maar kon
den toch amper gevaarlijk worden.
Duinrand schiep zich wel kansen.
Het was aan keeper Dobma te
danken dat de schade nog lang
binnen de perken bleef. Maar door
dat de Kogers voorin nauwelijks
stootkracht hadden, ging de wed
strijd als een nachtkaars uit. Dat de
gasten nog twee maal scoorden
was wel van invloed op de eind
stand, maar de wedstrijd was al
lang gespeeld.
Al met al een teleurstellende mid
dag voor de Kogers. 'Ik had het
vandaag anders voorgesteld', gaf
Van der Hert na afloop toe. Hij viel
zijn spelers echter niet te hard af.
'Aan de instelling en beleving ligt
het niet, we moeten gewoon slim
mer worden. We nemen soms de
verkeerde beslissingen. Het was
vandaag niet best, maar het lijkt
wel of alle ploegen uit het linker
rijtje hun beste wedstrijden tegen
ons spelen.' De trainer voegde er
aan toe hoop te houden, zeker
wanneer het aantal geblesseerden
afneemt.
Zondag neemt De Koog het op
eigen terrein op tegen Sint Boys,
dat eveneens zes punten heeft,
maar al een wedstrijd meer heeft
gespeeld.
Kustvissers
succesvol bij NK
Frans Bos en Nico Tessel zijn
beiden in het Nederlands kam
pioenschap kustvissen in de
bovenste helft geëindigd.
Tessel behaalde met 2 vissen (63
cm, grootste vis 40 cm) een 50ste
plaats, Bos werd met 2 vissen (39
cm, grootste 23 cm) 118de. De
nummer één ving 9 vissen (212
cm). Met zijn 50ste plaats plaatste
Tessel zich voor de naselectiewed-
strijden die op 21 november in
Zeeland worden gehouden en op
12 december bij Europoort. Beide
dagen worden drie wedstrijden van
tweeëneenhalf uur gehouden, op
drie verschillende plekken. Frans
Bos won de zesde wedstrijd in de
winterserie van de eigen vereni
ging. Bij goed weer vielen zaterdag
de vangsten bij de asfaltmolen niet
tegen. Bos ving vier vissen, met
een gezamenlijke lengte van 85
cm. Tweede werd Nico Tessel (3
vissen, 62 cm), derde Rein Kuyper
(2, 43 cm). In totaal werden 10 vis
sen gevangen (207 cm), negen
wijtingen en een bot.
De volgende wedstrijd wordt
gehouden op 14 november, aan
vang 18.00 uur bij de asfaltmolen.
'Het hotel is een deel van ons,
een deel van mij. Het is zo per
soonlijk allemaal', zegt Lisette
Gort-Halsema (42). Met echtge
noot Bert (48) is ze medefirmant
van Hotel Het Uilenbos en Hotel
't Jachthuis in De Koog. Een
bedrijf dat door hun
(schoon)ouders is opgebouwd.
Letterlijk steen voor steen. Een
familiebedrijf in alle betekenis
sen van het woord.
De kleinschalige logies met ontbijt
van bijna veertig jaar terug groeide
uit tot twee hotels met 43 kamers
en vier bungalows. Hotel Het Uilen-
bos, waar het allemaal mee begon,
is letterlijk met eigen handen opge
bouwd. Hans Halsema (65) bouwde
het hotel, elke winter een stukje
groter, zijn vrouw Trudy (60) nchtte
het in. Naast veel tijd legden ze hun
ziel en zaligheid enn. Een passie
voor het hotel die met direct is over
gegeven aan dochter Lisette, laat
staan dat een overname in kannen
en kruiken zat. 'Mijn vader en moe
der wilden een hotel, ik met. Het
leek me vreselijk, ik had nog kleine
kinderen en voelde er niets voor.'
Maar de kinderen werden groter en
om hun (schoon)ouders te ontlas
ten werden de honneurs in het hotel
af en toe waargenomen. 'We zijn er
ingerold, elke keer een beetje meer.
Het begon met een paar uurtjes,
dat werd een dag en later een
vakantie', zegt Bert Dat is nu veer
tien jaar terug.
Bert en Lisette zijn gaan meehelpen
en in de afgelopen jaren is het
bednjf vergroot met de aankoop
van het naastgelegen Hotel 't Jacht
huis en vier bungalows. De vergro
ting van het bedrijf is een aanzien
lijke verandering, maar voor Hans
en Trudy was de belangrijkste ver
andering dat het werk gespreid kan
worden over vier mensen. Begin dit
jaar werden Bert en Lisette medefir
manten, veel bleef daarbij hetzelfde.
"We treden letterlijk in hun voetspo
ren', zegt Lisette.
Nog altijd zijn Hans en Trudy veel in
het hotel, als aanspreek- en herken
ningspunt voor vaste gasten en
vooral omdat het nog zo leuk is. En
daarmee ontlasten ze elkaar, want
het grote verschil is dat de zomers
nu opgedeeld worden. De ene dag
is de oudste generatie in het hotel,
de andere dag de jongste genera
tie. Zo'n dag begint om 7.00 uur
met het klaarmaken van het ontbijt
en eindigt om 23.30 uur. als de laat
ste gasten binnen zijn. Om alles te
kunnen doen hebben ze in de druk
ke zomermaanden versterking van
zeven werknemers en de broer van
Lisette draagt zijn steentje bij met
het bijhouden van de website. 'We
zijn vreselijk blij met ze. Een dikke
pluim voor hun werk!', zegt Lisette.
In de winter blijven drie mensen
helpen bij de werkzaamheden.
De werkverdeling binnen het bedrijf
maakt dat de echtparen altijd
samenwerken. 'Het werkt allemaal
en gaat goed. maar af en toe zon
der elkaar is ook wel lekker hoor
zegt Bert. En dus gaat hij op vrije
dagen op pad met zijn Harley-
Davidson, waar zijn vrouw niet ach
terop kan. terwijl Lisette met de zus
van Bert en de kinderen naar het
strand gaat. Een scheiding tussen
werk en pnvé is er niet. De jongste
generatie woont in het hotel, Hans
en Trudy wonen tien huizen verder
en lopen makkelijk binnen. Lisette:
'Ik vind een scheiding tussen werk
en privé een giller, bij ons is dat
onmogelijk. Het hotel is een deel
van ons. een deel van mij. Het is zo
persoonlijk allemaal, het voelt niet
als werk en zo zien we het ook
niet.'
Het bedrijf gaat ook op vakantie
mee. Nieuwe gordijnen voor het
hotel worden meegenomen uit Tur
kije, in restaurants wordt gekeken
naar de presentatie en ze kijken
rond in hotelkamers over de hele
wereld. 'Het is dan wel eens van zo
zouden wij het niet doen. Waar we
laatst waren was een hartstikke
leuk hotel, maar ik had al van alles
anders gedaan', zegt Bert.
De oudste generatie doet het nu
iets rustiger aan, maar wil nog niets
van stoppen weten. Nu niet en
nooit met. 'Ik krijg AOW. dat klopt.
Maar ik hoop dat als ik 80 of 90
ben, hier nog mag lopen', zegt
Hans. Ook Trudy ziet zichzelf al met
een rollator nchting hotel lopen,
mocht dat ooit nodig zijn. Voor Bert
en Lisette is het de best mogelijke
invulling voor de werkzaamheden.
Hét Familiebedrijf
Lisette: 'Ik krijg een paniekaanval
als ik er over nadenk dat ze mis
schien stoppen. Voor met z'n twee-
en is het veel te groot. We geven
mijn ouders veel vrij in de winter en
hopen dat ze dan in de zomers blij
ven komen
Tekst en foto Imme Bakker
Naam: Hotel Het Uilenbos,
Hotel 't Jachthuis
Bedrijvigheid: Twee hotels en
vier bungalows
Bestaat sinds: ca. 1971
Opgericht door: Hans en Tru
dy Halsema
Huidige eigenaren: Hans en
Trudy Halsema, Bert en Liset
te Gort
Wilt u ook een familiebedrijf
kandidaat stellen? Mail dan
naar
redactie@texelsecourant.nl
Beide generaties leggen samen hun ziel en zaligheid in hun werk.
