'Zeemanskerkje hoort bij Oudeschild'
.v- f IW 1
wpx
Uj
imiv
j*§i
0
s
4
J
Verken Texel op de solex met
Fietsverhuur Veerhaven Texel
Voetballen met nieuwe,
zilverkleurige Mantje-bal
TEXELSE 6 COURANT
ij
Herfstmarkt
De week van...
Ger Praamstra
Cement
ï$h -
Weblog
Sffl
VRIJDAG 22 OKTOBER 2010
Wil van de Kerkhof, Jans Heijnen-Van 't Veer en Sonja van der Meer. Wil en Sonja gaan wekelijks op de fiets naar
Oudeschild.
Onmisbaar voor het eiland en de gemeenschapszin zijn Texelaars die de
handen vrijwillig uit de mouwen steken. Het zijn bekende gezichten of
harde werkers op de achtergrond. Ze delen één ding: ze zijn het cement
van de Texelse samenleving. In de aanloop naar de Dag van de Vrijwilli
ger op dinsdag 7 december portretteert de Texelse Courant vrijwilli
gers.
van de samenleving
Onder de vlag van Hervormde
Vrouwenvereniging Dorcas
Oudeschild zet een klein clubje
dames zich in voor het behoud
van het Zeemanskerkje in Oude
schild. Ze steken veel tijd in hun
handwerk en steunen daarmee
mede het voortbestaan van het
kerkje.
'Vijfenvijftig jaar terug ben ik bij de
vereniging gekomen. Mijn moeder
zat erop, mijn oma zat erop. En ik
vond het handwerken leuk, anders
doe je het ook niet', zegt Wil van
de Kerkhof (77). Ze is nooit meer
weggegaan, ook niet toen ze van
uit het vissersdorp naar Den Burg
verhuisde. 'Al mijn vrije tijd besteed
ik er aan. Ik vind het leuk als mijn
werk verkocht wordt.'
De Vrouwenvereniging ontstond
vanuit de Hervormde kerk, maar
Wil is, net als Jans Heijnen-Van 't
Veer (84), niet vanwege religie bij
de Zusterkring gekomen. Jans:
'We werken voor het kerkje.
Geschiedkundig vind ik het kerkje
heel belangrijk. Het kerkje moet
gewoon blijven bestaan. De kerk
hoort bij Oudeschild. Het is zo
mooi en het heeft zo'n geschiede
nis. Er hangen koperen lichtkronen,
geschonken door Michiel de Ruy-
ter en Cornells Tromp.'
Sonja van der Meer (74) is wel door
haar geloofsovertuiging bij Dorcas
gekomen. Ook haar steun voor het
kerkje overleefde tientallen jaren en
een verhuizing naar Den Burg. Elke
dinsdag fietsen de dames naar het
vissersdorp. Auto's hebben ze niet,
dus ze slaan een weekje over als
het te slecht weer is. Afspreken in
Den Burg doen ze niet, want dat
hoort als Zusterkring in het kerkje.
De middag vullen ze met handwer
ken, de basis van hun inzet voor
het kerkje. Gebreide mutsen, sjaals,
sloffen, poncho's, poppen en nog
veel meer eigengemaakte produc
ten worden gemaakt.
De vereniging bestaat deze maand
78 jaar en heeft, net als het kerkje,
een rijke geschiedenis. Maar de
toekomst van de club, met vijf
leden, wordt bedreigd door het
uitblijven van nieuwelingen en het
overlijden van leden. Naast Wil en
Sonja bestaat de vereniging uit
Annie Maas, Jannie Slik en let de
Vries. Daarnaast is er een achttal
dames die ondersteunend werk
doen, net als Jans. Sonja: 'In twee
jaar tijd zijn we vijf leden verloren.
Dat waren hele goede steunen voor
ons. Nu houden we het misschien
nog een jaar of twee vol. We doen
het zo lang mogelijk. Maar als we
met z'n tweeën zijn of de gezond
heid het niet meer toelaat, stoppen
we.'
Met het wankele voortbestaan van
de vereniging, wordt de toekomst
van het Zeemanskerkje ook minder
zeker. Er is veel aan onderhouds
kosten betaald met de opbrengs
ten van de verkopen. Jans: 'Voor
heen mochten mensen de toren
beklimmen, maar door de ARBO-
wet mag dat niet meer. Zo valt is er
weer wat aan inkomsten wegge
vallen.'
'Als wij er niet meer zijn valt de
kerk in een gat. Dat is in Den Hoorn
en De Cocksdorp hetzelfde. We
krijgen wel subsidie voor de kerk,
maar er zijn er meer die geld ont
vangen. Het is niet genoeg voor
het onderhoud.'
De dames zijn niet de enigen die
zich inzetten voor het kerkje. Ze
noemen en roemen de vrijwilligers
van de rommelmarkt, Rinus en Rie-
tie Kuiper en de mensen van het
advertorial
Een herkenbaar tafereel tijdens
drukke dagen op het parkeerterrein
bij de TESO haven is de drukte bij
Fietsverhuur Veerhaven Texel. Vele
fietsen en onrustige toeristen die
niet kunnen wachten om fietsend
het eiland te verkennen. Sinds kort
is deze verkenning ook mogelijk op
de solex!
Al sinds de overname van acht jaar
geleden stond Fietsverhuur Veerha
ven Texel bekend als eenmanszaak.
Sinds dit jaar zit schoonzoon Tjarko
Stolk in het bedrijf en is het omgezet
in een VOF. Tjarko is acht jaar als
grond-, weg- en waterbouwwerker
werkzaam geweest bij De Vries en
Van der Wiel in de kop van Noord
Holland. Met twee kleine kinderen
is een baan op Texel makkelijker,
dus de keuze om in het bedrijf van
zijn schoonvader te stappen was snel
gemaakt. Bonne: 'We kregen steeds
meer werk. Bovendien is het met het
oog op de toekomst fijn als de opvol
ging meegroeit in het bedrijf. De
opvolger is op deze manier geregeld,
dus daar ben ik blij mee.'
Bonne legt uit dat zij een seizoensbe-
drijf zijn. 'Zo'n 80% van onze omzet
verdienen we aan toeristen en dag
jesmensen die direct van de boot
afkomen. Ook werken we samen met
Texelse evenementenbureaus met
groepen van de vaste wal. Dit doen
we vooral in het voor- en naseizoen.'
Groepen kunnen van tevoren hun
fiets reserveren bij Fietsverhuur Veer
haven Texel. Vanaf vijftien fietsen
kunnen deze op locatie gebracht wor-
den. Wat veel Texelaars niet weten,
is dat Fietsverhuur Veerhaven Texel
ook tweedehands fietsen verkoopt
en fietsreparaties uitvoert. Ideaal als
u bijvoorbeeld bij het NIOZ werkt
of aan de vaste wal. 's Ochtends kunt
u uw fiets brengen en 's avonds haalt
u deze weer op. Uw fiets is in goede
handen bij Bert Stark, al vanaf het
begin betrokken bij het bedrijf en
mede verantwoordelijk voor fietsre
paraties.
Solex arrangement
Sinds kort zijn de werkzaamheden van
Fietsverhuur Veerhaven Texel uitge
breid met solexen. Leuk voor familie-
of personeelsuitjes op eigen eiland!
Er zijn veertig solexen beschikbaar,
dus ideaal voor grotere groepen. Het
wordt op prijs gesteld als van tevo
ren de solexen worden gereserveerd.
U kunt ook tochten maken onder
begeleiding van gids Tjarko. De toch
ten kunnen in samenwerking met
Klif 12 gekoppeld worden aan diverse
arrangementen en wat 'gekkigheid'
onderweg, bijvoorbeeld boerengolf of
een puzzeltocht. Ook catering en een
kopje koffie onderweg zijn mogelijk.
De arrangementen worden naar wens
van de klant samengesteld. Er kan op
elke locatie gestart worden.
U vindt Fietsverhuur Veerha
ven Texel op Pontweg 2 in Den
Hoorn. Voor meer informatie
of reserveringen kunt u contact
opnemen via: 0222-319588 of
info@fietsverhuurtexel.nl. Of
neem een kijkje op de website:
www.solextexel.nl.
koor. Wil vindt dat de betrokken
heid van anderen groter mag wor
den: 'Ik vind het jammer dat Oude
schilders weinig belangstelling
tonen. Terwijl als het kerkje weg
zou gaan, iedereen hoog en laag
zou schreeuwen.'
De Hervormde Vrouwenvereniging
probeert de kansen op voortbe
staan te vergroten. 'We vragen jon
geren om mee te helpen, maar ze
willen niet. Ze werken veel, kunnen
niet meer handwerken. Maar men
sen die willen helpen bij de ver
koop zijn natuurlijk ook welkom',
zegt Sonja. De verkopen van de
zelfgemaakte spullen is elke vrij
dag van mei tot en met september
in het Zeemanskerkje. Aangevuld
met de rommelmarkt en het koor
de Zingende Zeeman trekt het veel
publiek. Wil: 'We krijgen veel Texe
laars en veel oud-Oudeschilders.
Het gaat om herinneringen van
vroeger.'
Wat hun band met het kerkje ook
is, de Hervormde Vrouwenvereni
ging Dorcas Oudeschild zet zich
met verve in voor het Zeemans
kerkje. Ze steken er allemaal veel
tijd in, maar Wil en Jans vinden dat
Sonja de kar trekt: Ze is de spil, dat
is gewoon zo. Als Sonja ermee
stopt, is het meteen gebeurd, dat
staat vast.' Sonja vult aan: Ik hoef
geen waardering, het gaat om het
behoud van het kerkje.'
Imme Bakker
In de Zeemanskerk te Oudeschild
is zaterdag 23 oktober van 10.00
tot 16.00 uur de jaarlijkse herfst
markt. Er is verkoop van gerookte
vis en handwerken, er kan koffie
gedronken worden en er is een
rommelmarkt. Van 15.00 tot 15.30
uur is de Zingende Zeeman er,
onder leiding van Rinus Kuiper.
Op verzoek van de Texelse Cou
rant hield Jaap Vlaming uit Den
Burg een week lang een weblog
bij. Hij reisde deze week naar
Kameroen, om er enkele door
hem opgezette projecten te bekij
ken. Over bijzondere bagage, een
satéstokje heerlijke glanzend
vette palmrups, schriften en pen
nen van De Fontein en een blanke
op een step. Het complete weblog
is te lezen via www.texelsecou-
rant.nl.
(Vrijdag)
Hoe dat komt, begrijp ik nooit zo
goed. Zolang je thuis bent, lijkt er
altijd veel meer te doen dan je kunt
doen. Deze week zouden we de
tassen pakken, maar dat werd uit
eindelijk gisteren. Vanavond zijn
Joke (mijn vrouw) en ik alvast naar
Breda gereisd. Dan is de afstand
naar Brussel, vanwaar we morgen
gaan vliegen, wat minder groot.
Kunnen we daar bij onze zoon over
nachten.
Pas toen we in de trein zaten, kwa
men we tot rust. Omdat we ook een
fiets en een step hebben meegeno
men, moesten we door Den Helder
op eigen vervoer; de bus neemt
zoiets niet mee. Maar net van de
boot af, begon het te stortregenen.
Nou, die lekkere rustige treinreis
hadden we meer dan nodig om de
kleren weer een beetje te drogen.
Daar mijn step geen spatborden
heeft, ben ik behalve van die plens
regenwater, ook nog eens flink nat
geworden van het opspattende
water van de straat. Maar goed, we
zitten inmiddels in Breda aan de
koffie. Morgen maar weer verder.
(Zondag)
Als we na al deze hindernissen
eindelijk op het vliegveld staan,
kunnen fiets en step worden gede
monteerd. De step gaat in een tas,
de fiets in een plastic hoes. Maar
men is duidelijk niet geporteerd van
onze bijzondere bagage. Uiteinde
lijk mag de step zonder extra kos
ten mee; voor de fiets moet worden
bijbetaald. Nou, dat moet dan maar.
We kunnen toch nergens meer heen
met die fiets... Maar ook de manier
van verpakken kon amper de goed
keuring van de expediteurs weg
dragen. Natuurlijk heb ik niet gezegd
dat het opzet was. Immers, hoe
beter je kunt zien wat het is, hoe
beter de behandeling van het arti
kel.
Als we om 7 uur in het vliegtuig zit
ten, hebben we even rust. Wat een
tijdje later omslaat in verveling, want
we staan meer dan een uur aan de
grond in Parijs. En dat is natuurlijk
niet waarvoor je een vliegreis boekt.
Maar dan eindelijk, ruim voor 9 uur,
vertrekt het vliegtuig dan eindelijk
richting Addis Abeba
(Maandag)
In werkelijkheid vertrok de bus
toch nog ruim een uur later, maar
voor Kameroenese begrippen is dat
behoorlijk stipt op tijd. En de tus
sentijd probeerde ik ook te vullen
met het maken van foto's, wat nau
welijks lukte, want men is heel wan
trouwig jegens fotografen. Door het
land gaat het verhaal dat men foto's
neemt om daarmee te bewijzen hoe
belachelijk die Kameroenezen
eigenlijk zijn.
Na 100 kilometer een stop in Ayos.
Hier eindigde vroeger het asfalt en
werd er een stop gehouden alvo
rens de slechte weg op te gaan.
Maar de asfaltstrook is de laatste
jaren met ongeveer 170 kilometer
verlengd. Toch blijft de halte in Ayos
gehandhaafd. Een sanitaire stop;
een hapje antiloop of rundvlees of
een satéstokje heerlijke glanzend
vette palmrups... En dan weer ver
der.
Om zes uur in de middag stopte de
bus in hartje Bertoua, de hoofdstad
van de Kameroenese Oost-provin
cie. In veertig jaar is Bertoua uitge
groeid van een plaatsje iets groter
dan Den Burg naar een stad van de
afmeting van Haarlem. Er is niks
moois aan deze stad, behalve mis
schien de oude Duitse entree naar
de markt. De markt is overigens
lang geleden al verplaatst en het
dak vertoont wat bouwvallige trek
jes. Maar hier voel ik me thuis.
Vreemd eigenlijk, dat je voor twee
heel verschillende plekken, Texel en
Bertoua, een bijna gelijk gevoel kunt
hebben! Na wat zoeken hebben we
een hotel gevonden in de buurt van
het centrum. Sober, maar met airco
en warm water. Nu kunnen we de
fiets en de step weer in elkaar gaan
zetten. Maar eerst gaan we eten.
Het wordt weer zeebaars, net als
gisteren. Maar nu met heerlijk geu
rende rijst en een voortreffelijke
saus. Voorafgegaan door een fles
gekoeld bier. Overigens hebben ze
hier alleen flessen van 650 cc, maar
daar hebben we na een toch rede
lijk warme dag geen moeite mee.
(Dinsdag)
De grootste klus was eigenlijk
het oppompen van de banden. Tij
dens de montage hoorde ik een
bekende stem. Boiface, die chauf
feur is bij de Nederlandse ontwik
kelingsorganisatie SNV, kwam even
kijken en ons begroeten. Hij was
namelijk net met een directeur van
z'n organisatie naar de school in
Diang geweest, veertig km west
van Bertoua, het dorp waar ik ruim
veertig jaar geleden ook werkte
voor diezelfde SNV. Men is bezig
met een nieuwe samenwerking,
waarin ook de Nederlandse organi
satie ICCO participeert. Fijn om te
horen, want de school in Diang
heeft het moeilijk. Steeds minder
leerlingen en die zijn ook van belang
voor de locale economie, die in dat
dorp nauwelijks floreert.
Ruim over elven zijn we naar de
school achter de markt gegaan. De
Fontein in Den Burg heeft daarvoor
bijna drie jaar geleden een actie
gehouden, die negen grote dozen
vol schriften en pennen had opgele
verd. Via diezelfde SNV kon dat
gratis worden verhuisd naar die
school in Bertoua. De directeur van
die school zit er nog steeds, maar in
aanzienlijk betere omstandigheden.
Aan het eind van de middag
zagen we vanaf het balkon van
onze kamer op een veld achter de
huizen twee jongens spelen met
een bal. Een zichtbaar versleten
bal. Snel heb ik er één opgepompt
en ben naar de jongens gelopen.
Gevraagd hoe hun oude bal was.
'Nou niet zo best meer', was het
antwoord. 'Zou deze beter zijn?'
Binnen een paar tellen was er een
compleet elftal aanwezig, spelend
met een nieuwe, zilverkleurige
Mantje-bal. Vanaf het balkon heb
ben we stiekem nog een tijdje mee-
gekeken.
(Woensdag)
De fiets en de step worden aan
het begin van het stadje vlakbij het
hotel, van het busje gehaald en we
komen steppend en fietsend aan.
De andere bagage haal ik even later
uit het centrum op, 1 kilometer ver
der. Bekijks genoeg! Een blanke is
hier zeldzaam; eentje op een step is
nog nooit eerder waargenomen en
bepakt als een ezel overtreft elke
fantasie. De ontvangst is allerharte
lijkst en ons wordt verteld dat we
morgen op school worden ver
wacht. De voetbal die onze zoon
twee jaar geleden heeft gegeven is
al oud, maar die is er nog steeds.
We zullen zien wat morgen brengt.
Intussen wordt hard gewerkt aan
ons diner. We hebben trek gekre
gen. Waarvan dat komt is niet dui
delijk, zó snel gaat het hier allemaal
niet. Uiteindelijk konden we via onze
kinderen, via de telefoon, dit verhaal
op het weblog geplaatst krijgen.
Ger Praamstra is de volgende
blogger in de serie De week van...
Hij is betrokken bij de organisatie
van de ANBO-manifestatie 'Lang
zelfstandig wonen', die 29 en 30
oktober in sporthal Ons Genoegen
wordt gehouden.
Jaap Vlaming met de kaart van Kameroen.
