Klaverjassen biedt cijferfreak ontspanning
'Moeilijk notities maken in de regen'
Deze krant is mede
mogelijk gemaakt door...
Fotograaf van de Texelse rampspoed
TEXELSE 12 COURANT
VRIJDAG 31 DECEMBER 2010
Wekelijks zit Piet Moree een uur achter zijn computer om de uitslagen en andere
bijzonderheden van Klaverjasclub Den Burg in te voeren. (Foto Joop Rommets)
Al ruim veertien jaar lang schrijft
Piet Moree wekelijks in de
Texelse Courant over het reilen
en zeilen bij Klaverjasclub Den
Burg. Bijna net zo lang houdt
hij de lezers op de hoogte van
het Texels kampioenschap, dat
jaarlijks verspreid over vijf ron
den wordt betwist. 'Ik heb uit
gerekend dat ik in totaal zo'n
450 stukjes heb geschreven. In
het begin bracht ik ze op dis
kette naar de redactie, tegen
woordig gaat alles per e-mail.
Dat is wel gemakkelijk, maar
niet zo gezellig.'
Moree is een geroutineerd schrij
ver, die aan een kwartier per
stukje meestal genoeg heeft. 'Ik
moet wel zeggen dat het moeilijk
is er iets spannends van te maken.
In het begin gaf ik er nog wel
eens een persoonlijke draai aan,
maar dat werd me niet altijd in
dank afgenomen.' Het schrijven
van stukjes is niet zijn enige taak
bij de klaverjasclub, waar hij
inmiddels het langst zittende
bestuurslid is. 'Ik ben ook pen
ningmeester, dat kan niet missen
met mijn baan (Moree werkt op
de afdeling financiën bij de
gemeente, red.). En verder doe ik
de competitie-administratie. Ik
houd de uitslagen en de klasse
menten bij. Dat doe ik met het
computerprogramma Excel, een
zelfcontrolerend systeem. Eén
van de kolommen moet altijd op
nul uitkomen. Als dat niet zo is, is
er een fout gemaakt. Door de
spelers bij het doorgeven van de
punten of door mij bij het invoe
ren. Zo kun je het nog corrigeren.
Dat werkt prima. Ik ben geen
Excel-expert, maar als je een
beetje logisch nadenkt, lukt dat
wel. Ik vind het leuk om te doen.
Wat mij betreft, houd ik dit nog
jaren vol.'
Dat verbaast echtgenote Lena
niet. 'Je bent wel een beetje een
cijferfreak', zegt ze tegen het ein
de van het gesprek. 'Als je gaat
fietsen en je kilometerteller houdt
er mee op, dan kom je terug naar
huis, want dan is er niks meer
aan.' Moree lacht erom, maar
moet haar gelijk geven. 'Ik houd
alles bij. Ik kan zo ook nagaan
wat de hoogste en de laagste
scores in de afgelopen veertien
jaar waren. Of het aantal mar
sen.'
Moree heeft nog meer passies.
Dagelijks staat hij om half zes op,
om - als het weer het maar even
toelaat - op de fiets te stappen en
nog voor hij om acht uur naar zijn
werk gaat een kilometer of dertig,
vijfendertig weg te peddelen. Hij
luistert graag naar muziek en
weet er ook veel van, al durft hij
zich geen kenner meer te noemen
sinds hij bij een muziekquiz in een
Texels café samen met zijn zoon
en schoonzoon in de onderste
regionen eindigde. Ook het scha
ken volgt hij op de voet, maar zelf
spelen doet hij niet meer. 'Ik ben
jaren lid geweest van een club,
maar ik ben er mee gestopt,
omdat ik na een partij 's nachts
niet meer kon slapen. Het bleef
door mijn hoofd spoken.'
Het klaverjassen kreeg Moree
met de paplepel ingegeven. Zijn
vader was lid van een club en
speelde met vrienden en beken
den geregeld ook thuis. 'Dan keek
ik mee en later ging ik ook wel
eens mee naar de club. Ik zal een
jaar of achttien zijn geweest toen
ik zelf lid werd. Ik heb er veertien
seizoenen gespeeld, totdat ik in
1987 naar Texel verhuisde. Na
een jaar of vijf ben ik lid gewor
den van de club in Den Burg.'
Niet direct met veel succes. 'In
Voorne Putten speelden we vol
gens het Rotterdamse systeem,
op Texel spelen we Amsterdams.
Een groot verschil. Zo moet je bij
Rotterdams altijd troeven, ook als
de slag aan je maat is. Bij Amster-
De Texelse Courant zou de
Texelse Courant niet zijn zonder
de bijdragen van onze corres
pondenten. Ze schrijven versla
gen van voetbal- en andere
sportwedstrijden, houden ons
op de hoogte van de klaverjas-
en schaakcompetitie, maken
foto's of leveren andere kopij
aan de redactie. We dragen ze
op handen. Reden om in deze
laatste krant van het jaar een
aantal prominente correspon
denten aan het woord te laten.
dams hoeft dat niet. Dat heeft me
in het begin veel punten gekost.'
Moree heeft het nog altijd prima
naar zijn zin bij de club. 'Het is
een leuk slag volk. Het gebeurt
vaak dat ik op straat een praatje
maak en Lena later zegt: oh, kla
verjassers zeker?' Ook het kaart
spel zelf zal hem niet snel verve
len. 'In het dagelijks leven werk ik
met mijn hoofd. Met klaverjassen
kom ik daar van los. Het vraagt
wel aandacht, maar biedt ook
ontspanning. Dat is goed, denk
ik.'
Bij de club speelt hij al vijftien jaar
lang met Arend Dijker, bij het
Texels kampioenschap is collega
Bart Weijdt zijn vaste maat. Ze
delen een bepaalde mentaliteit.
'Tijdens het spel kan ik behoorlijk
fanatiek zijn, maar na afloop gaat
het vooral om de gezelligheid.'
Een hoge positie op de ranglijst,
is voor hem niet zaligmakend.
'Voor je punten moet je eigenlijk
af en toe iemand afdrogen. Maar
een beetje tegen elkaar aanleu
nen, is veel leuker. Dat doe ik lie
ver, dan iemand helemaal van
tafel vegen.' Hij kan goed tegen
zijn verlies. 'Dat heb ik in de loop
der jaren wel geleerd. Moeilijk is
wel dat we nu een waardeloos
seizoen draaien. Daar verander je
weinig aan, als je steeds slechte
kaarten krijgt. Je hoeft er niet
eens bij na te denken, je kunt ze
zo wegmikken.' Relativerend:
'Twee jaar geleden speelden we
tot twee weken voor het eind van
de competitie mee om het kampi
oenschap. Ook dat was niet
terecht, toen zat alles mee.' De
factor geluk speelt een belangrij
ke rol bij klaverjassen, maar de
kwaliteit van de spelers is uitein
delijk bepalend, meent hij. 'Ik ben
ervan overtuigd dat als je het over
een paar jaar bekijkt, de mensen
in de bovenste helft van de rang
lijst tot de besten behoren en die
de onderste helft tot de minsten.
Wij behoren tot de middenmoot.'
Hoewel hij het klaverjassen niet
graag zou missen, is het volgens
hem een echte 'wintersport'. 'Als
de dagen langer worden, ga ik
andere dingen doen. Je ziet mij
ook bijna nooit bij die open drives
in de zomer. Gelukkig hebben we
een vaste kern die ze wel leuk
vindt en ze ook organiseert, want
de club draait op de inkomsten
van die drives.'
Nóg ziet hij de vrije trap van Mar
cel Ris voor zich tegen De Rijp, in
één van de twee wedstrijden in
de nacompetitie. 'Het was halver
wege de helft van de tegenstan
der, aan de rechterkant. Marcel
schoot, de bal stuitte op een
kluitje en vloog er zo in.' Eerder al
had Texel op eigen terrein met 4-
1 van SVW'27 gewonnen. Op
neutraal terrein in De Rijp volgde
een beslissingswedstrijd tegen
Geel Wit uit Bloemendaal. Voor
het oog van zo'n tweehonderd
meegereisde supporters werd het
1-1, dankzij een Texelse treffer
van uitblinker Henk Knol. Nogal
zuur was het dat juist Knol in de
beslissende strafschoppenreeks
als enige miste. 'We hadden
pioenrozen meegenomen. Die
gingen naar de tegenstander.
Terug in De Kletskeet hadden
Marjan van der Vis en Jannie
Groen toch champagne, maar de
jongens hadden liever een pilsie.
Het was een grandioos team en
een grote teleurstelling dat de
promotie niet doorging.'
Naast het correspondentschap
zorgt Heethuis er samen met Ger-
rie Plaatsman voor dat de elftal
len van Texel'94 bij uitwedstrijden
op de plaats van bestemming
komen. Met vervoersmaatschap
pijen TBO en Hilverink worden
afspraken gemaakt over het aan
tal bussen dat moeten worden
gebruikt en hoe laat die klaar
moeten staan. Om kosten te
besparen, reizen sommige teams
samen in één bus. Logistiek een
flinke operatie, aangezien er op
zaterdag soms wel negen teams
naar de overkant moeten, terwijl
het ook geregeld gebeurt dat met
de aanvangstijden wordt gescho
ven, wat de planning soms flink in
de war schopt. En als wedstrijden
worden afgelast, moeten de plan
ners opnieuw aan het werk. 'Je
bent er vaak de hele week mee
bezig. Maar ik vind het niet erg.
Het is gezellig dit met Gerrie
samen te doen en je spreekt nog
eens iemand.'
Als het maar even kan, bezoekt
Heethuis nog steeds elke uitwed
strijd, meestal vergezeld door
echtgenote Jannie, die als zijn
chauffeur optreedt. Samen maken
ze er een gezellige dag van. Jan:
'Ik heb niet altijd zin, zeker niet
als het koud is en het regent.
Maar ik vind voetbal gewoon leuk.
En een andere omgeving, daar
fleur je van op.' Met het verstrij
ken van de jaren voelt hij wel dat
het leeftijdsverschil steeds groter
wordt. 'Met jongens als Bart
Heerschap, Simon Brand en John
List had ik altijd leuk contact. Dat
is met die jonge jongens wel min
der. Als ze me vragen wie er in
het eerste voetballen, moet ik
soms goed nadenken.'
Misschien wel de meest plichts
getrouwe correspondent van
de Texelse Courant is Jan Heet
huis. Wekelijks parkeert hij zijn
rolstoel langs de kant van het
voetbalveld, waar dan ook in
Noord-Holland, om verslag te
doen van de verrichtingen van
het eerste elftal van Texel'94.
Het is hem niet te snel te veel, de
inspanningen die hij zich moet
getroosten om een zo goed
mogelijk verhaal op papier te krij
gen. Echtgenote Jannie herinnert
zich een wedstrijd van vorig sei
zoen waarin hij negentig minuten
lang in de stromende regen zat.
De andere toeschouwers zaten
droog, maar de opstap naar de
tribune was te hoog voor de rol
stoel van Heethuis. 'Hij was tot
op zijn onderbroek nat, maar Jan
wilde niet naar binnen.' Het lij
dend voorwerp wil van geen
eer. 'Te druk. Maar al snel ging ik
wel af en toe mee naar uitwed
strijden. Dat vond ik leuk en ben
ik blijven doen.' In 1992 werd
Heethuis opnieuw benaderd, dit
maal om voorzitter van de vereni
ging te worden. 'Ik heb weer nee
gezegd. Daar ben ik niet voor in
de wieg gelegd. Maar ik heb aan
gegeven dat ik wel in het bestuur
wilde. In samenwerking met Jan
Raven ben ik toen het beheer van
de kantine en kleedkamers gaan
doen. Dat betekent dus corner-
vlaggen neerzetten, een indeling
voor de velden maken, kleedka
mers boenen. Ook floot ik gere
geld jeugdwedstrijden, van de
jongste pupillen.'
Nadat Heethuis door een ziekte
beide benen had verloren, moest
hij de meeste werkzaamheden
staken. Dat gold niet voor het
correspondentschap, dat hij
Jan Heethuis: 'Als ik 's avonds mijn steekwoorden teruglees, zie ik de hele
wedstrijd weer aan me voorbij trekken.' (Foto Joop Rommets)
medelijden weten. 'Als je in de
kantine zit, kun je het meestal vrij
aardig zien. Maar daar houd ik
niet van. Ik wil de sfeer proeven.
En dat kan alleen als je er boven
op zit. Het was alleen moeilijk
notities maken in die regen.
Gelukkig heb ik tegenwoordig
aan een paar steekwoorden
genoeg. Als ik die 's avonds ach
ter de computer teruglees, zie ik
de hele wedstrijd weer aan me
voorbij trekken.'
De 72-jarige Heethuis, die
opgroeide in Groningen, is al zijn
leven lang een gepassioneerd
voetballiefhebber. Hij heeft nog
een foto uit het seizoen 1956/57,
waarop hij staat afgebeeld als lid
van het kampioensteam van
Scheemda B1Nog geen veertien
dagen nadat hij zich als het nieu
we hoofd van de Jac. P. Thijsse-
school in 1975 op Texel had
gevestigd, werd hij door Bob
Bakker gevraagd voorzitter van
de jeugdcommissie van SV Texel
te worden. Hij bedankte voor de
inmiddels op zich had genomen.
'Ik vond het meteen al erg leuk,
maar gemakkelijk was het niet.
Aan Doede de Vries, die toen elf
talbegeleider was, hebikgevraagd
wat ik allemaal op moest schrij
ven. Mijn eerste verslag maakte ik
van een uitwedstrijd tegen SEW
in Nibbixwoud. In het eerste elftal
speelden toen jongens als Bart
Heerschap, Simon Brand, John
List, Paul van Exel, Leendert Eel-
man, Wim van Veen, de gebroe
ders Koning. Ik weet nog goed
dat Paul een kwartier voor tijd
werd gewisseld. Hij moest naar
huis om de koeien te melken. De
supporters van de tegenpartij
vonden dat maar vreemd, leder
een had het erover. Ik heb dat
toen nog gemeld in de krant.'
Hij bewaart fijne herinneringen
aan de afgelopen achttien jaar.
De mooiste vindt hij die aan de
kampioenschappen én - ondanks
de teleurstelling - aan de net
gemiste promotie naar de tweede
klasse in het seizoen 1992/'93.
Bij verkeersongelukken en bran
den staat Marcel Winter (43)
vooraan om foto's te maken. Dit
voor zijn website www.texelp-
hoto.nl, maar ook de Texelse
Courant neemt met regelmaat
foto's af.
'Als de pieper gaat bellen Jeroen
van Hattum en ik elkaar wel eens.
Dan is het: ga jij heen? Ik ga
meestal heen, omdat ik voor
Texelphoto foto's maak van onge
vallen en branden. Bij grote bran
den gaan mijn foto's met de lande
lijke pers mee en soms neemt het
ANP mijn foto's mee.'
'In 2003 zijn we met de site begon
nen. Van jongs af aan luisterde ik al
naar de scanner. Ook vanwege de
scheepvaart, we woonden toen
nog in de koog. Toen ik een auto
kreeg, ging ik vaak naar een brand
of ongeval. Die interesse heeft er
altijd ingezeten, ik weet niet waar
het vandaan komt. Later kwam de
gedachte daar iets mee te doen.
Zo is Texelphoto ontstaan. Het is
mooi te zien dat mijn foto's in de
landelijk media worden gebruikt.'
De opzet van de website was het
idee van zijn inmiddels overleden
broer Ronald. 'Mijn broer en ik zijn
de site begonnen toen er nog geen
piepers waren, we leverden toen
foto's aan voor kranten. Mijn broer
Ronald was fotograaf. Toen hij ziek
werd, begon ik met het maken van
de foto's. Als ik aan zijn ziekbed
stond en zei: we staan weer in de
krant, dan kreeg hij een glimlach
op zijn gezicht. En ik heb hem
beloofd met de site en het foto
werk door te gaan.'
Winter maakt de foto's naast zijn
baan bij Duin Bouwbedrijf. 'Ik doe
het alleen na mijn werk. Als de pie
per om vijf uur 's nachts gaat en ik
denk dat het interessant is, ga ik
eruit. Ook als ik 's ochtends weer
moet werken. Het is een bedrijfje
naast mijn gewone werk dat ik in
stand houd door foto's te verko
pen. Door de foto's in de krant in
de media vinden steeds meer
bezoekers de website. Van de
inkomsten kan de site draaien en
we willen zo lang mogelijk zonder
reclame op de site draaien. Dat
was onze wens.'
Het leven van Winter wordt in de
avond en nachtelijke uren aange
past aan het maken van de '1-1-2
foto's'. 'Ik ga altijd weg, ook op
verjaardagen. Als ik de kans heb,
ga ik heen. Zo was ik bij de brand
op paal 33 aan het koken voor mijn
moeder, maar dan ga ik toch heen.
Op locatie begin ik al te bellen met
kranten of ze de foto willen heb
ben. En mijn camera gaat altijd
mee, dat is een tip die ik heb
gekregen van Edo Kooiman.'
Zelf geeft hij ook tips door, vooral
aan zijn neef Leon Verra. 'Hij heeft
het van mij gezien en vindt het
leuk. Eerder haalde ik hem op als
er iets ver weg was. Hij stond dan
klaar langs de Bernhardlaan en
ging mee. Nu gaat hij op de fiets
als er iets in Den Burg is. Hij wil
graag fotograaf worden. Welke
richting hij op gaat, weet hij nog
niet.'
Voor het maken van foto's bij onge
lukken en branden bestaan speci
ale protocollen. Winter zorgt er bij
voorbeeld altijd voor dat zijn auto
ver uit de buurt blijft om te voorko
men dat hulpdiensten gehinderd
worden. 'En ik zorg er altijd voor
dat het slachtoffer niet op de foto
komt. Je moet alles kunnen zien,
maar niet het slachtoffer. Zo foto's
maken is wel eens moeilijk.' Eén
keer heeft Winter gehad dat men
sen niet blij waren met zijn aanwe
zigheid. 'Ik was met Jeroen van
Hattum op de haven, een Duitse
jongen had zijn been gebroken aan
boord van een charterschip en zijn
medeleerlingen werden boos
omdat we foto's namen. Maar het
hoort erbij in Nederland, er worden
overal foto's gemaakt.'
De hulpdiensten hebben zelf profijt
van de foto's. 'Ik weet dat veel
brandweermensen na afloop de
foto's bekijken en de politie kijkt
terug naar dingen die ze zelf gemist
hebben. Ze kunnen niet alles zien.'
In dubio om zelf te helpen staat
Winter nooit. 'Je mag een pand
toch niet in, dan kan ik beter foto's
maken.'
Imme Bakker
Marcel Winter neemt altijd zijn camera mee.
