Oudeschild domein van Bert Koning Volleybalster vindt hardlopers leuk volk
'Voor een foto gaat alles aan de kant'
'Altijd spannend wat je op beeld hebt
TEXELSE 13 COURANT
Fotograaf voelt
zich betrokken
bij visserij
VRIJDAG 31 DECEMBER 2010
Het mooiste moment was als het eindresultaat in de ontwikkelbak uit het niets
ineens op papier kwam. Prachtig en onvoorstelbaar.
Maar weinig in en rond de haven
van Oudeschild ontsnapt aan de
aandacht van fotograaf Bert
Koning. Bijna wekelijks stuurt hij
één of meer foto's door naar de
redactie. Soms met het dringen
de verzoek dat specifieke plaatje
in de eerstvolgende editie te
plaatsen en anders: 'Kijk maar of
je er maar wat mee kunt.'
Er kan geen Sumwing, pulskor of
andere apparaat worden getest of
Bert is er bij met zijn camera. Net
zoals wanneer er een zeldzame vis
aan land wordt gebracht, een bij
zonder fossiel of restant van een
oud vaartuig. Zoals hij ook bij red
dingsacties paraat is. Zo zorgt Bert
er bijna in zijn eentje voor dat de
maritieme sector onder de aan
dacht blijft. In het bijzonder natuur
lijk de visserij, want bij die beroeps
groep voelt hij zich het meest
betrokken. Hij kent de tijd nog dat
de haven letterlijk vol lag met kot
ters, een groot deel van het dorp
dreef op de visserij, en het geld bij
wijze van spreken door de straten
stroomde. Hij heeft prachtige anek
dotes en de rest van het verhaal
vertellen de foto's in zijn archief en
op zijn website Op Drievende Kiel
(www.oudeschildtx.nl).
Bert: 'Ik kwam op 16/17-jarige leef
tijd bij toeval in aanraking met de
fotografie, tijdens een (herstel)verblijf
in 'Heliomare' in Wijk aan Zee. Daar
werden ter recreatie allerlei cursus-
sen aangeboden. Behalve zo'n
ouderwets Kodak-boksje thuis (van
mijn ouders) had ik nog nooit ook
maar iets met fotografie gehad. De
cursus werd gegeven door een
oude beroepsfotograaf uit Bever
wijk. Met zijn camera mochten we
de eerste foto's maken. En toen
kwam het grote moment: met z'n
allen in de donkere kamer. Zonder
te begrijpen waar hij mee bezig was
hoorden we hem - in het roetje don
ker - op een gegeven moment vloe
ken en mopperen. Het rolletje dat
we gezamenlijk hadden vol geknipt,
was door zijn handelen naar de gal-
lemiezen... De andere lessen verlie
pen voorspoedig. Waarbij het mooi
ste moment altijd was als het
eindresultaat in de ontwikkelbak
"uit het niets" ineens op papier
kwam. Prachtig en onvoorstelbaar,
als je er nooit mee te maken had
gehad. Ter afsluiting hadden we in
zijn fotostudio in Beverwijk een
"eindexamen" met lampopstellin
gen e.d. en een prachtig Surinaams
model: Joyce. Extra moeilijk, omdat
alleen maar 'het wit van haar ogen
en tanden'licht was... Maar als ik
nu nog de resultaten zie: prachtig!
Met mijn eerste geld dat ik ver
diende als diskjockey en met hulp
van een oom die ervaren was op
fotogebied, kocht ik bij Flandria in
Alkmaar mijn eerste echte fototoe
stel: een Pentax KX. Want op Texel
waren de mogelijkheden toen nog
beperkt. Zo is het ooit eens begon
nen.'
Al even bijzonder is het verhaal over
zijn eerste foto voor de Texelse
Courant, "s Morgens had ik op de
haven gezien hoe de vangst van
een kotter in een vrachtauto werd
geladen. Ik had er verder weinig
aandacht aan besteed. Totdat ik
hoorde dat die vrachtauto bij Ceres
uit de bocht was gevlogen en in de
sloot was beland. Ter plaatse zag ik
overal vis liggen. Het was net een
viswinkel, zóveel soorten. Menig
passant dook er voor een lekker
maaltje "als een reiger bovenop".
Een agente die met een collega ter
plekke kwam om het verkeer te
regelen, hoor ik nog zeggen: Jam
mer dat ik geen plastic zakje mee
heb voor de kat. De schipper/eige
naar maande de politie beter op zijn
vis/ handel te letten, vóór iedereen
die daar effe gratis een braadje vis
'kwam shoppen'. Het leverde een
prachtige foto op, mijn eerst in de
Texelse Courant.'
Fotograaf Olivier Schilling (45)
levert jaarlijks een bijdrage aan
de Ronde om Texel-foto's,
Strenderpop en Sommetjespop
slaat hij nooit over en ook dit
jaar maakte hij foto's met Ouwe
Sunderklaas. De redactie kan
altijd op hem rekenen als ze zelf
geen tijd of mogelijkheid heb
ben ergens bij te zijn.
'In 1991 heb ik stage gelopen bij
de krant als reproductie-fotograaf.
Eigenlijk ben ik blijven hangen,
want ik maak nog altijd foto's voor
de krant. Ik heb altijd iets met kran
ten gehad, ik denk dat ik ergens
een afslag en een roeping heb
gemist. Fotografie is sowieso mijn
ding, fotojournalistiek is helemaal
mijn ding.'
Als fotograaf probeert Schilling
zich in te leven in de mensen die hij
op de foto zet, of van bijvoorbeeld
mensen die een expositie houden.
Wat willen zij graag op de foto?
Hoe willen ze dat mensen naar hun
werk kijken? Zijn taak is om, ook
als hij het niet leuk vindt, toch een
foto te maken waar mensen tevre
den mee zijn. 'Ik probeer me voor
te stellen dat als ik hobbyist was,
wat ik dan graag op de foto wilde.
Ik probeer me in te leven en toch
de mooiste foto te maken.'
Sindsdien zijn stage stuurt hij met
regelmaat foto's of gaat op verzoek
van de redactie ergens naar toe.
'Voor een foto gaat alles aan de
kant. Ik probeer het ten alle tijden
in te plannen als ik gevraagd word
foto's te maken. Ik vind het leuk om
l
te doen en het is voor mij naams
bekendheid voor mijn eigen foto's.'
Daarnaast is de drijfveer ook de
kwaliteit van de krant. 'Ik vind de
fotokwaliteit in de krant niet altijd
even goed. Hier doe ik graag een
bijdrage aan om het te verbeteren.
De collega's, want zo zie ik ieder
een op de redactie, zijn schrijvende
pers. Ze gaan anders met foto's
om, dat is logisch want ze moeten
hun aandacht verdelen. Ik kan me
specifiek op fotografie richten. Ik
hoop dat de kwaliteit van de foto's
gewaardeerd wordt.'
Bij bezoekjes in privétijd neemt
Schilling zijn camera vaak mee,
zijn bijdrage aan de marathonfo
to's en Nieuwjaarsduik zijn zo ook
ontstaan. 'Met de Texel Halve
Marathon lopen Joop en Gerard
allebei, meestal schrijven ze ook
het verhaal. Ik vind het leuk te kij
ken en zorg er meteen voor dat er
plaatjes komen. Zo ook met de
Nieuwjaarsduik, ik combineer het
nuttige met het aangename. Bij
Sommeltjespop ben ik de huisfo
tograaf van het evenement. Als ik
er dan toch ben, hoeft bijvoor
beeld Gerard zich niet meer druk
te maken om de foto's. Ze komen
dan wel, maar schrijven alleen het
verhaal.'
Een ander voorbeeld van de
samenwerking tussen de redactie
en Schilling is een zwemtocht van
Den Helder naar Texel in 2009.
'Jeroen van Hattum ging mee met
een volgbootje om onderweg
foto's te maken en het verhaal te
schrijven, ik maakte foto's vanaf
het Texelse strand.'
Voor de krant doet Schilling alles,
desgewenst gaat hij ook naar
ongelukken. 'Zolang je maar door
de camera kijkt, is er niets aan de
hand. Dat is mijn filter met de rest.
Ik vind dat er vast gelegd moet
worden wat er gebeurd is, altijd.
Het moet geen sensatie worden,
het moet nieuwswaarde hebben.
Zo kijk ik er ook naar.' Ook als
gevraagd wordt naar dingen te
gaan die Schilling in eerste instan
tie zelf niet aanspreken. 'Ik kom zo
op plekken waar ik anders nooit
zou komen. Soms moet ik mezelf
er wel eens toe zetten om te gaan,
maar als ik dan geweest ben is het
altijd leuk. En als ik ergens toch
ben, maak ik me graag nuttig.'
Haar hart ligt eigenlijk bij het vol
leybal, maar al ruim twintig jaar
is Rita Dogger één van de
bekendste gezichten bij Atletiek
vereniging Texel. Ze organiseert
22 hardloopwedstrijden per jaar,
houdt de uitslagen bij en ver
zorgt de correspondentie, onder
meer voor de Texelse Courant.
Hoe lang ze precies voor de vereni
ging actief is, weet ze niet meer. De
organisatie van de winterse boslo-
pen nam ze destijds over van Jan
en Hanna Knippenberg. 'De start
was toen nog aan de Monniken-
weg. Dat moet 22 jaar geleden zijn
geweest. Ik verzorgde al wel de
inschrijvingen en het opmaken van
de uitslagen, maar de verslagen
maakte ik nog niet. Dat doe ik
vanaf het moment dat we naar het
Turfveld verhuisden, een jaar of
twintig geleden. Inmiddels starten
we alweer vele jaren bij Bos en
Duin.'
De werkzaamheden beslaan een
groot deel van het jaar. 's Zomers
organiseert ze zeven strandlopen
bij De Krim en zeven crosslopen
door de Dennen. In de winter wordt
acht keer door de Dennen gelo
pen. Voor de Winterbosloop die
rond oud en nieuw wordt gehou
den en het Open Crosskampioen
schap verricht ze wel hand- en
spandiensten, maar de organisatie
van deze wedstrijden is aan Cees
Timmer. 'Cees en ik werken veel
samen. Voor de wedstrijden die ik
organiseer, houdt hij de ranglijsten
bij. Hij zet de uitslagen ook op de
website, want ik weet niet hoe dat
moet. En soms vraagt hij: wil je een
zondag vrij? Dan regelt hij alles.'
Over medewerking heeft ze toch
niet te klagen. 'We hebben een
heel leger vrijwilligers bij de atle
tiekvereniging om te posten of te
helpen bij de inschrijving. Ik hoef
maar te bellen, of ze trekken hun
agenda. Wanneer wil je me heb
ben?, vragen ze dan. Aan een mid
dagje bellen, heb ik meestal genoeg
om de hele zomerserie te regelen.
Dat zegt ook wat over de sfeer.
Want als het geen leuk werk is,
zeggen ze niet zo gauw ja.'
Ondanks alle hulp waarop ze kan
rekenen, gaat er heel wat tijd in de
organisatie zitten. 'Dat begint met
de aankondigingen in de media.
Dan zit ik op de zondag 's morgens
al vroeg bij Bos en Duin om de
inschrijvingen te doen. Tijdens de
Rita Dogger is 's zondags meestal net voor het eten klaar met haar werk voor de
atletiekvereniging. (Foto Joop Rommets)
wedstrijden houd ik de tijden van
de deelnemers bij. En de rest van
de dag ben ik bezig alle uitslagen
te verwerken. Ik houd ook een lijst
met de persoonlijke records bij.
Van elke deelnemer, ja. En die
lopen ook wel eens een andere
afstand. Dat zijn er dus echt hon
derden. Aan het eind van de mid
dag doe ik verslag bij Radio Texel
en tussendoor werk ik aan mijn
verhaal voor de krant. Meestal ben
ik net voor etenstijd klaar, maar het
gebeurt ook wel dat ik 's avonds
nog even door moet.'
Zelf heeft Dogger maar een blauwe
maandag hard gelopen, voordat ze
er door rugklachten de brui aan
moest geven. Jammer, vindt ze,
maar nog spijtiger vindt ze dat niet
meer kan volleyballen. 'Want daar
ligt toch mijn hart.' Enthousiast
vertelt ze over haar werk als trainer
van Smash'68 in Oosterend. 'Ik
train er twee avonden in de week,
alle teams van de vereniging. Heel
soms ben ik ook nog scheidsrech
ter bij Tevoko. Ook leuk werk, maar
ik heb er weinig tijd voor, omdat ik
op zaterdag meestal Smash coach.
Over haar carrière als speler, is ze
erg bescheiden, totdat haar op de
achtergrond meeluisterende echt
genoot Jan in het gesprek inbreekt.
'Je mag best zeggen dat je nog
eens door een vereniging uit de
eredivisie bent gevraagd.' Ze geeft
toe: 'Als jong meisje in De Beem-
ster ben ik gescout door Interlance
Zaan. Maar mijn vader was niet zo
enthousiast. Hij had een zoon die
al in Jong Oranje had geschaatst
en het fanatisme in de topsport
was hem behoorlijk tegen gaan
staan. Hij raadde me aan goed
over de consequenties na te den
ken. Niet iedereen haalt het eerste
team, hield hij me voor. Bovendien
speel je in de eredivisie tot aan
Maastricht en Den Bosch toe,
zodat je de hele zaterdag kwijt
bent. Ik had net verkering met Jan
en die zou ik dan ook bijna niet
meer zien. Uiteindelijk heb ik het
niet gedaan.' Spijt heeft ze nooit
gehad van haar beslissing. 'Ik heb
nog wél eens gedacht: hoe was het
gegaan als ik toen ja had gezegd.
Uiteindelijk heb ik ruim twintig jaar
in Tevoko 1 gespeeld: van 1979,
toen ik op Texel kwam wonen, tot
2000.'
Als ze moest kiezen, viel haar keu
ze in het voordeel van het volleybal
uit. Maar ook de hardloopwedstrij
den blijft ze met alle liefde nog
jaren organiseren. En niet alleen
omdat haar man en zoons vaak
meelopen. 'Ik vind sport hartstikke
leuk en ik vind het belangrijk dat
mensen sporten. Daar wil ik graag
aan meewerken. En lopers zijn
gezellig volk. Laatst stond er plot
seling een hele groep uit Alphen
aan den Rijn aan de start. Na
afloop waren ze vol lof en hartstik
ke enthousiast over het mooie par
cours. Bedankt mevrouw voor de
mooie organisatie, riepen ze toen
ze weg gingen. Geweldig toch,
daar doe je het voor.'
Ton Zegers (60) fotografeert het
Texelse landschap vanaf grote
hoogte. Via de Texelse Courant
maakt hij Texelaars deel van zijn
bijzondere werk, wat hem veel
reacties en opdrachten ople
vert.
Zegers heeft als hobby fotografie,
tot hij in de ban raakt van model
vliegtuigjes. De camera's worden
niet meer gebruikt en als hobby
vliegt hij ruim vijfentwintig jaar met
vliegtuigjes. In 2006 valt hij terug
op zijn oude hobby, zonder afscheid
te nemen van de modelbouw en de
club. 'Medelid van de Modelvlieg
club Texel Ben Gieze had een
camera in zijn vliegtuig gezet en
begin 2006 ben ik daar ook mee
begonnen. Ik heb van een bestaand
zweefvliegtuig de romp vergroot en
ben op zoek gegaan naar de juiste
camera. Er zit nu een Panasonic
Lumix in met tien mega pixels.
Deze camera is af te stellen op de
sportstand, dat is voor snelle
bewegingen. Deze meet niet om
scherp te stellen, dat is lastig met
een bewegende horizon. Deze
staat altijd op oneindig en slaat
dus alles op.'
Het duurt anderhalf jaar tot zijn
foto's goed genoeg zijn om aan
een breder publiek te laten zien. 'Ik
heb een Canon en een Sony gehad,
die hadden maar tien van de hon
derd foto's scherp. Met deze
camera had ik op een gegeven
moment leuke foto's en ik zag dat
er mensen waren die foto's instuur
den voor de krant. Zo is het ont
staan dat ik nu dingen doorstuur
naar de krant. Ik maak foto's van
bijvoorbeeld veranderingen in de
natuur en van bouwprojecten, hier
komt weer naar voren dat ik jaren
in de bouw werkzaam ben geweest.
Ook heb ik foto's gemaakt van de
zandsuppletie bij paal 9 en naar
aanleiding daarvan ben ik met mijn
zoon op de Maasvlakte bij Rotter
dam geweest om daar de aanbouw
van een nieuwe haven en aanleg
steigers voor grote gastankers te
fotograferen. Ik lees in de krant dat
ze bezig zijn of ik krijg een tip, en
dan ga ik heen.'
Fotograferen vanuit het vliegtuigje
steekt heel nauw. De tactiek is de
linkervleugel naar het te fotografe
ren object te draaien en dan de
camera foto's te laten maken. 'Het
is altijd spannend wat je op beeld
hebt.' Toch zijn ze met de huidige
camera bijna allemaal scherp.
Zegers krijgt veel reacties op zijn
foto's in de Texelse Courant, veelal
van mensen die zelf niet meer op
de plekken kunnen komen of niet
meer op het eiland wonen. Een
tante houdt zelfs een plakboek bij
van alle foto's die in de krant
geplaatst zijn. Bijkomend voordeel
is dat de sociale contacten groeien
en Zegers veel aanspraak en reac
ties op straat krijgt. 'Mensen vin
den het geweldig om dingen vanuit
de hoogte te zien. En soms weten
mensen niet eens waar het is of
komen ze er nooit. Ze blijven door
de foto's op de hoogte.'
De foto's van Zegers hebben niet
veel aanprijzing nodig. Als hij wordt
gevraagd voor Natuurmonumenten
en Staatsbosbeheer foto's te
maken, wordt hij vrijwilliger bij
SBB. Hij voorziet de organisaties
van foto's die gebruikt worden voor
nieuwsbrieven. Grote projecten
doet hij alleen voor zichzelf, niet in
opdracht van derden. Zo zijn de
bouw van het PHH-gebouw en het
gemeentehuis van begin tot eind
vastgelegd. 'Dat doe ik omdat ik
het leuk vind, maar het is een plus
als ik dat via de krant met iedereen
kan delen. Gerard Timmerman
geeft wel eens tips van zaken waar
ik foto's van kan maken, maar ik
beschouw het niet als moeten. Ik
ga als ik tijd heb en anders niet.
Zodra het knap weer is en ik heb
de ruimte, ga ik op pad. Tot wind
kracht 3 tot vier daarna houdt het
op. Het liefst vlieg ik bij zonnig
weer, dan krijg je de beste foto.'
Imme Bakker
Ton Zegers met het vliegtuigje waarmee hij de foto's maakt.
(Foto Imme Bakker)
Olivier Schilling tijdens de Ronde om Texel.
(Foto Emmanuel Rey)
