'Het valt op dat er weinig tot geen Duitsers zijn'
TEXELSE 5 COURANT -
Naast toeristen trekt Texel ook mensen met wilde plannen
Keurmerk voor Pieter de Vries
Veel initiatiefnemers illusie
armer met de boot terug
Josephine wenst iedereen een vrolijk 2011
Alex Serton Texelse pokerkampioen
De week van...
Nico Kikkert
Achter de schennen
Weblog
Met foto's als deze, van het eiland Lütje Hörn, verdiende Pieter de Vries het
keurmerk Waddengoud.
Met het verwijt dat ik 'die kletspraat'
van Haskoning over de Razende
Bol als energie-eiland niet zonder
commentaar had mogen publice
ren, leverde de briefschrijver mij
inspiratie voor deze eindejaarsco-
lumn. Niet om te melden dat het bij
de Texelse Courant een goede
gewoonte is om in redactionele
stukken feiten en commentaar te
scheiden. Of om te zeggen dat het
ieder vrij staat om via de krant plan
nen of ambities bekend te maken,
zoals ook critici via de krant kunnen
reageren. Want dat is immers alom
bekend.
Toen de heren Pos en Dolman mij
over hun ambitieuze plannen vertel
den, had ik diep in mijn hart wel met
ze te doen. Twee overkanters, inge
nieurs met veel kennis over hun
vak, maar die weinig
besef hadden van de
gevoelens op het
eiland. En die de
hoop koesterden dat
hun ideeën met de
verlaten zandplaat
hier positief zouden worden ont
vangen. In de aanloop naar hun
gesprek met de gemeente en het
NIOZ probeerde ik die verwachting
al wat te temperen en het onder
werp windmolens te vermijden.
Toen ik naar de uitkomst van het
onderhoud informeerde, was het
enthousiasme al een stuk gedaald.
'Niet in mijn achtertuin', zou een
prominente Texelaar het initiatief
hebben afgebrand. Een illusie armer
stapte het duo op de boot naar Den
Helder. Ik ben benieuwd of ik hen
hier nog eens terug zie.
De twee bevinden zich in goed
gezelschap. Want zoals Texel als
een magneet werkt op toeristen,
oefent het eiland ook onweerstaan
bare aantrekkingskracht uit op lie
den met wilde plannen, waar door
gaans geen spaan van terecht komt.
Om maar eens een paar voorbeel-
den te noemen: het Ceres Hotel dat
in de jaren zestig in het binnendijkse
natuurgebiedje zou moeten verrij
zen. Afgeschoten. Nog extremer:
inpoldering van de Waddenzee. Een
serieus plan, dat uiteraard tot verzet
leidde en de aanleiding vormde tot
de oprichting van de Waddenver
eniging. Het Rijk haalde zich de
woede van de Texelse boeren op de
hals door Texel als landschapspark
voor te dragen. Ooit is hier vergeefs
naar olie geboord en al jaren is er de
ambitie om warmte van kilometers
diep naar boven te halen. En wat te
denken van het idee van begin vorig
eeuw om een tram over Texel te
laten rijden? Wie herinnert zich nog
de Parels van Striking, het bureau
dat allerlei projecten op de haven
wilde realiseren? Oudeschild schoot
ze één voor één af. Nog recenter:
de polikliniek in Den Burg West. De
sprekers in de broeierige Buureton
werden bijna gevierendeeld.
Ik was ook getuige van de presen
tatie van Texel op Koers, de toe
komstvisie van de gemeente. Met
als mogelijke scenario's woonvilla's
aan het strand, een Texels zeebad,
een pier, dijkwoningen, een toeristi
sche tocht over het strand per rups
voertuig en een ecologisch wel-
nessresort. Ik herinner mij ook een
pleidooi om Het Noorden te ontpol-
deren en ik hoorde een adviseur
van de overheid vertellen dat het
voor de natuur beter zou zijn als de
zee ter hoogte van de Slufter weer
vrije doorgang zou krijgen over het
eiland. Zie maar eens je fatsoen te
houden als je zo'n verhaal aan
hoort.
Over welke plannen schreven we
nog meer? Gratis openbaar vervoer,
een kabelbaan bij De Koog, holwo-
ningen bij Den Hoorn, het dorps
ontwikkelingsplan van Oosterend,
windmolenparken in Het Noorden
en de Prins Hendrikpolder, een
schapenmuseum in Den Hoorn, een
skibaan op de oude vuilnisbelt
(staat in het Hoornder Loodsen-
plan), de parkeerkelder in Den Burg,
een tunnel onder het Marsdiep,
auto's die over het Marsdiep vlie
gen, een getijdencentrale in het
Marsdiep en als klap op de vuurpijl
Texel dat in 2020 in de eigen ener
giebehoefte moet voorzien. Er moet
nog veel gebeuren om deze laatste
ambitie werkelijkheid te laten wor
den.
Ik zal vast wel
een paar plan
nen vergeten
zijn. Zoals dat
idee voor een
stukje Texels
grondgebied in
de verloskamer van het Gemini zie
kenhuis, zodat de baby's die daar
ter wereld komen voortaan Texel als
geboorteplaats in het paspoort had
den. Een prachtplan, maar een 1
aprilgrap en dus zonder kans van
slagen. Net zoals de beautyfarm op
Brakenstein.
Als er dan toch van al die plannen
niets terecht komt, moeten we er
dan maar mee ophouden? Om den
donder niet. Wat te denken van de
Dennen. Het bos waar velen al zó
lang zoveel plezier aan beleven,
verkeerde ruim honderd jaar gele
den nog in de planfase. En hoe is
TESO, onze eigen bootdienst ont
staan? Niet vanzelf, maar als een
idee dat tussen de oren van Dokter
Wagemaker moet zijn gerijpt. En
dan de ruilverkaveling. Deze groot
ste ingreep ooit in het Texels land
schap begon als een plan. Het werd
pas gerealiseerd na langdurige dis
cussie en veel verzet, net zoals de
verplaatsing van de TESO-haven
naar 't Horntje, de aanschaf van de
eerste dubbeldekker en het nieuwe
gemeentehuis.
Niet elk plan is dus ten dode opge
schreven. Sterker nog: de wereld
om ons heen hangt van plannen
aan elkaar. Kijk maar om je heen. Er
zou geen gebouw staan zonder
plan, geen weg, fietspad, sloot of
verkeersbord en geen schip zou
varen zonder plan. En als je maar
genoeg duwt, trekt, lobbyt, argu
menteert, discussieert, dwars ligt,
slinks handelt of doordrukt, dan
komt het wellicht nog ten uitvoer
ook. Zo zijn er ook het afgelopen
jaar weer de nodige plannen gerea
liseerd. Met het ene zijn we blij, met
het andere misschien wat minder
en soms wonden we ons er over
op. Maar er gebeurde tenminste
wat.
Ik hoop dat we ook in 2011 weer
veel over plannen en ambities
mogen schrijven. Natuurlijk zult u bij
het lezen van al de (proefballonnen
niet elke keer van enthousiasme
tegen het plafond springen. Enige
scepsis is zelfs een gezonde eigen
schap, zolang het maar niet ont
aardt in negativisme. Want met die
instelling zou er ook van de plannen
van Dokter Wagemaker niets terecht
zijn gekomen.
Vorige week had ik een interview
met twee Texelse ondernemers. Ze
bruisen van enthousiasme en zitten
vol ideeën. Zoals ook veel andere
Texelaars ambities hebben. Een
verademing om naar zulke mensen
te luisteren en ze de ruimte te geven
in deze krant. En nog aanstekelijk
ook. Volgens mij borrelt er een plan
netje op.
Mede namens alle collega's wens ik
u een gezond en uitdagend 2011
Gerard Timmerman
Pieter de Vries mag sinds kort
het keurmerk Waddengoud voe
ren. Daarmee is hij, samen met
Meindert van Dijk uit Sexbie-
rum, Geertjan Plooijer uit Oude
Bildtzijl, en Ellen Floris uit Sint
Annaparochie, de eerste die dit
keurmerk krijgt voor kunstzin
nige prestaties.
Fotografie is het eerste vakgebied
dat aanspraak kan maken op het
keurmerk Waddengoud, dat voor
heen alleen werd verstrekt aan pro
ducten, maar sinds dit jaar ook aan
horeca, accommodaties en activi
teiten. In aanmerking komen foto
grafen die het fotograferen van het
Wad als serieus thema hebben, in
de regio wonen en werken en lid
zijn van één of meer beroepsver-
Alex Serton mag zich pokerkampi
oen van Den Burg noemen. In de
finale van het toernooi, dat maan
dag in café Mans aan de Binnen-
VRIJDAG 31 DECEMBER 2010
enigingen. Daarnaast worden zij
gecontroleerd op streekeigenheid
en kwaliteit. 'Fotografie kan een
belangrijke rol spelen in het berei
ken van de doelstellingen van
Waddengoud', stelt Mark de Waard
van de stichting Waddengroep.
Eén van die doelstellingen is het
Waddengebied onder de aandacht
te brengen en zowel bewoner als
bezoeker de schoonheid ervan te
doen inzien.
'Door foto's kunnen de emoties
van het Wad worden overgebracht
op de gebruiker van het gebied.
Daarnaast zie je steeds meer
bedrijven samenwerken in het aan
bieden van arrangementen. Foto
grafie werkt versterkend voor de
promotie van het gebied en de
ongekende mogelijkheden ervan.'
burg werd gespeeld, liet hij Richard
Kooger en Arnold Boomstra achter
zich. Aan het toernooi namen 24
spelers deel.
Op verzoek van de Texelse Cou
rant hield René Jager uit Den
Hoorn, eigenaar van strandpavil
joen Paal 9, een week lang een
weblog bij. Over krakende
sneeuw en bevroren paden, een
kapotte PC, boodschappen doen
in de stad, een beledigde meneer,
weinig tot geen Duitsers en een
afwasser op skivakantie. Het
complete weblog is te lezen via
www.texelsecourant.nl.
(Vrijdag)
Donkere dagen voor kerst. Vooral
vandaag leek een hele donkere
dag te worden, 8.00 uur in het don
ker met z'n drieën een rondje ren
nen door het bos, over krakende
sneeuw en bevroren paden.
Ondanks glühwein en bier gister
avond, toch lekker even sporten,
zo in onze eigen achtertuin, wat
een rijkdom.
Na het ontbijt was ik net iets te laat
op het paviljoen en natuurlijk stom
melen er dan gelijk de eerste gas
ten binnen. Koffie, warme chocola
en appeltaart, de dag is begon
nen.
12.05 kwam er een monteur, om
mijn halfjaar oude PC te repareren.
Na een korte analyse (samen met
mijn zesjarige zoon, die nu weet
waar de processor zit), die eindig
de in de mededeling dat maandag
iemand komt met het juiste onder
deel, vertrok de man weer naar de
13.00 uur boot. Vier dagen zonder
PC dus. Geen e-mail, geen boek
houding, niet even tussendoor het
laatste nieuws kijken, of de meest
recente weerberichten, best wen
nen
Dan maar ouderwets bellen, einde
lijk is het kerstrooster rond, de
keuken heeft de kerstspecials
voorbereid. Nikoline doet de laat
ste boodschappen in de grote stad
(Den Burg), even naar de bank,
poster voor de nieuwjaarsduik
opgehaald, kerstkadootjes voor
alle medewerkers. Doe dat maar
eens in Amsterdam, zes adressen
in een uurtje, dat kost daar mini
maal een halve dag.
(Zaterdag)
De ijsbaan is open en vermoei
de schaatsers strijken neer naast
opgewekte wandelaars. Ik zie oud
klasgenootjes voorbij schuiven en
we informeren wederzijds of alles
goed is. Hoe lang was het ook
alweer geleden dat we bij elkaar in
de klas zaten op de OSG, 20 jaar!
De een ziet er nog precies zo uit als
toen, zelfde uitstraling, houding
alles, een ander begint op zijn
vader te lijken. Dat is bij mij toch
niet zo? Of wel? De gedachte
wordt bruut verstoord door het
slagroomapparaat dat weer eens
vast slaat. Daarna weigert een van
de koffiemachines tijdelijk dienst.
En er is gemorrel in de keuken als
er pan met vers gemaakte saus
kwijt lijkt te zijn. Op de deur staat
dat we om 17.00 uur sluiten, uiter
aard komen er dan nog steeds
mensen binnen. 17.30 uur toch
maar de laatste ronde gedaan, dan
nog snel samen een drankje, alles
is inmiddels schoon, wie rijdt met
wie mee, en oh ja hier is nog een
kerstpresentje. Fijne avond alle
maal en tot morgen. Snel naar
huis, naar de eigen familie voor een
heel gezellig kerstdiner, fietsen
achterin de auto, dan kunnen we
een wijntje doen. Het blijkt een
prachtig tochtje terug, de kinderen
blijven bij opa en oma logeren.
(Zondag)
Dooi!, vanmorgen viel het gelijk op,
het dooit. Mooie luchten wisselen
een regenbuitje af met een prik
kend zonnetje als ik even achter
het paviljoen wat brandhout zoek
om de kachel op te porren. Tweede
kerstdag is traditioneel drukker dan
eerste kerstdag, maar dit jaar lijkt
het later op gang te komen. Het
valt op dat er weinig tot geen Duit
sers zijn. Zelfs de vaste Duitse
gasten ontbreken, ik hoor verhalen
over geannuleerde reserveringen
door het weer, en de feestdagen
vallen in het weekend, dus een
werkgeverskerst. Wat zou het toch
handig zijn als er een bezettingsin
dex gepubliceerd wordt, dan had
den er vandaag een paar mede
werkers van de kerst thuis kunnen
genieten.
een meneer is zelfs ietwat bele
digd dat-ie even op een tafel moet
wachten, ondanks dat ze gereser
veerd hebben. Niet over in discus
sie gaan, dat helpt echt niet. In
Amsterdam mag je blij zijn als er
plek is om aan de bar te wachten
op je gereserveerde tafel... Ik plek
ze tijdelijk aan een van de hoge
tafels en tien minuten later zitten ze
alsnog aan een tafeltje. Als ik een
paar keer knipoog en alle dieet-
wensen honoreer, hebben ze een
heerlijk kerstdiner.
Vanavond nog even snel met de
wipperploeg uit De Koog de tijd
afgesproken voor de nieuwjaars
duik, 13.00 uur, zoals ieder jaar.
Altijd fijn als dat soort dingen tus
sen de bedrijven door kan, zonder
drie uur vergaderen. Een van de
grote voordelen van een kleine
gemeenschap, korte lijnen, snel
handelen. 'Het gaat er niet om wat
je ken, maar wie je ken.'
(Maandag)
13.00 uur, er komt weer een
monteur voor mijn PC. Lukt weer
niet, zo ongeveer alles is vervan
gen, maar het helpt niet. Webmail
werkt ook niet naar behoren, erg
lastig. Uit frustratie ga ik naar huis,
daar is nog zat te doen aan de ver
bouwing van het huis. Onderweg
spreek ik een collega. De conclusie
lijkt dat het gros van de Texelse
horeca een matig bezette kerst
heeft gehad. Ook toeleveranciers
hebben hetzelfde verhaal, geen
extra bestellingen of paniektele
foontjes op tweede kerstdag, en
dat is wel gebruikelijk. Rond deze
tijd hoor ik ieder jaar negatieve
verhalen, maar ze lijken nu wel wat
de overhand te hebben.
(Dinsdag)
Eindelijk drukte, ze zijn er, zaak vol,
en lekker aan de bak.
12.00 uur weer eens met de PC-
boer gebeld. Ze bellen later terug
dat het ze erg spijt, maar ik moet
mijn PC toch echt opsturen naar
de fabriek, een lege doos is onder
weg... Wat een drama, mijn kan
toorwerk ligt zo ongeveer helemaal
stil. Morgen de oude laptop van
thuis maar meenemen, kijken of ik
toch nog wat werk gedaan kan
krijgen.
13.30 kreeg ik een SMS dat het ijs
op het Natte Vlak er prachtig bij
ligt, dus toch maar even de ijzers
onder gebonden. Lekker 1,5 uur
schaatsen, dan komt Nikoline nog
even met de jongens. Beide begin
nen ze de smaak te pakken te krij
gen. Iemand valt ongelukkig, we
assisteren gezamenlijk, en we
duwen het slachtoffer zittend op
een stoel naar de kant. Als we om
16.00 uur naar het paviljoen gaan,
zit het er nog steeds vol en help ik
een handje mee, in mijn schaats
pak op sokken, dat wel. Er is een
pannenkoek over, dus dat is boffen
voor de jongens, ijsje toe en de
vakantiedag is weer compleet.
(Woensdag)
Vanmorgen ziet het er goed uit,
droog weer, beetje grijze luchten.
Wanneer ik naar het paviljoen ga,
zijn de eerste schaatsers al op het
Vlak. Zoals het hoort, vandaag is
het weer druk in ons winkeltje,
eigenlijk hetzelfde als gisteren.
10.00 uur zaak open, kachel aan.
Snel even bouwvergadering tus
sendoor en dan vanaf 12.00 uur
een lunch die om 17.00 uur naad
loos overgaat in het diner.
15.00 uur, de afwasser die op het
rooster staat blijkt op skivakantie,
mijn fout. Omdat m'n PC het nog
steeds niet doet, is het overzicht
lastig. Na een paar telefoontjes
geregeld dat er vanavond wel
iemand is om af te wassen. Dus
tussendoor houden we gezamen
lijk de afwas bij. Nogmaals gebeld
met de PC-reparateur, ja er is echt
een doos onderweg om hem op te
sturen, dat wordt wel morgen eer
die hier is... Laptop is inmiddels
geïnstalleerd, dus er kan iets
gewerkt worden, al functioneert
het nog niet helemaal super.
Nico Kikkert uit Den Burg is de
volgende blogger in de serie De
week van... Hij is sinds kort voorzit
ter van landbouworganisatie LTO
Texel.
