De Pepermolen
Vrolijkheid en enthousiasme in
Fotograaf legt Texel vast met nieuw 'oud' materiaal
TEXELSE 10 COURANT
'Voor kinderen zijn we
verlengstuk van thuis'
DINSDAG 8 FEBRUARI 2011
Er zit muziek in de Pepermolen. Angela van Kolthoom (midden voor) en Ramon Schneiders, temidden van de kinderen en leidsters.
Succesvol ondernemen in een
moeilijke tijd. Dat het kan, bewij
zen Angela van Kolthoorn en
Ramon Schneiders van kinderop
vang De Pepermolen in Ooste
rend. Na de start eind 2008 in
kerkelijk centrum De Parel, zitten
ze al weer ruim een jaar in hun
eigen kinderdagverblijf aan de
Peperstraat en onlangs openden
ze ook een opvang in Den Hoorn.
Zij kreeg het er dermate druk mee,
dat hij zijn baan bij het Korps
Mariniers heeft opgezegd.
Waar een paar jaar geleden nog
auto's werden geshowd, is de
inrichting onherkenbaar veranderd
en heerst een vrolijke drukte.
Dreumesen en peuters zitten in
een kring rond de leidster, kijken
even op als de verslaggever bin
nen stapt, waarna het gekwek
weer vrolijk verder gaat. De sfeer
is ontspannen, kinderen voelen
zich op hun gemak. Angela: 'We
zijn voor de kinderen een verleng
stuk van thuis. We bakken koek
jes, knutselen met ze en maken
allerlei leuke uitstapjes, zoals naar
De Krim. Als ze in de bus stappen,
In de serie Texelaars op koers
portretten we Texelaars die
hun draai hebben gevonden.
Ze vertellen over hun werk,
passie, wat hen inspireert en
hoe ze in het leven staan.
Deze keer Angela van Kolt
hoorn en Ramon Schneiders.
weten ze het al. Fantastisch vin
den ze dat. We hebben ook een
strandhuisje. Kinderen vinden het
heerlijk om buiten te spelen. We
houden het bewust kleinschalig.
Geen groepen van 30 kinderen, in
kleine groepjes gaat het allemaal
veel makkelijker. Je hebt meer rust
en regelmaat. Zo hebben we peu
ters, dreumesen en baby's in
dezelfde groep. Heel natuurlijk,
want dat heb je ook in gezinnen.
De kleintjes leren van de grotere.
Bijvoorbeeld het zindelijk wor
den.'
Heel wat anders dan het kinder
dagverblijf op Curagao waar ze
werkte toen haar man daar gesta
tioneerd was. 'Ik werd daar in het
diepe gegooid. Ik had in mijn een
tje zestien kinderen. Zoek het
maar uit. Ik sprak geen Papia
mento, maar de kinderen leerden
wel snel Nederlands. Wettelijk was
er vrijwel niets geregeld. Het was
aanpoten, maar ik heb er veel
ervaring opgedaan.'
Texel kwam in beeld toen Ramon
als bestuurder van een landings
vaartuig op amfibisch oefenkamp
De Mok terechtkwam. Na een
poosje in de kinderopvang in
Naarden en Bussum te hebben
gewerkt, kwam ook Angela over
naar Texel. 'We hebben een jaartje
op Oost gewoond en daar de kat
uit de boom gekeken. We wilden
een eigen kinderopvang beginnen
en er kwam iets beschikbaar aan
de Slotskok. Maar daar grepen we
net naast. Toen tipte Mariëtte de
Smit ons dat de showroom van
Adrie Rentenaar te koop kwam.'
Hij: 'We zagen een flinke verbou
wing op ons af komen, maar zagen
ook een ruimte die we helemaal
konden inrichten zoals we dat zelf
voor ogen hadden. Toen hebben
we het gekocht. Het was best een
moeilijke tijd, maar desondanks
gaat het hartstikke goed. We heb
ben een peuteropvang, een kin
derdagverblijf voor van nul tot vier
en twee buitenschoolse opvang
locaties.'
Daar is het niet bij gebleven. Sinds
1 januari verzorgt Karen Keijser in
de Pepermolen cursussen baby
massage. 'Het is een mooie aan
vulling op wat we hier al bieden.
Ouders komen hier ook wel met
een baby, horen van de cursus en
geven zich op. Onze opvang in
Den Hoorn wordt gerund door
Lien van der Star. Zij is heel crea
tief en zo ontstond het idee om
creatieve workshops voor kinde
ren op te zetten. Je kunt denken
aan knutselen, toneelstukjes, sport
en muziek maken. We hebben
gesproken met Klarina Combé,
Cor van Heerwaarden en Kunst-
huys Texel, ledereen is enthousi
ast.'
Bijzonder in de Pepermolen is dat
de kinderen niet alleen uit Ooste
rend komen, maar ook uit andere
dorpen. 'Onze service gaat ver.
We halen de kinderen op en bren
gen ze naar huis. We hebben zelf
vervoer en hanteren daarbij stren
ge veiligheidsregels. We zijn om
zeven uur 's morgens al open.
Daarmee bieden we ouders die
hun werk aan de overkant heb
ben, de gelegenheid hun kinderen
hier al vroeg onder te brengen. En
voor ouders die lang doorwerken
gaan we 's avonds door tot half
zeven. En dan nog zijn er kinderen
die niet naar huis willen. Zo probe
ren we heel praktisch in te spelen
op de vraag van ouders. Tussen
de middag blijven kinderen van de
Akker (de aangrenzende basis
school) hier over. Het komt voor
dat die na school bij ons in de
buitenschoolse opvang komen.
Veel ouders vinden het prettig dat
dezelfde leidster hier dan is.' Sinds
deze week is de Pepermolen ook
op zaterdag geopend.
De opzet mag dan kleinschalig
zijn, inmiddels werken er op part
en fultimebasis wel negen mensen
bij de Pepermolen. 'We hebben
een leuk en enthousiast team.
Jonge meiden, net van school,
met frisse ideeën en meer ervaren
krachten. De een is peuterjuf
geweest, een ander kraamver
zorgster en die ervaring is heel
waardevol. Zo vullen we elkaar
goed aan.'
Per 1 januari heeft Ramon zich bij
het team gevoegd, wat inhield dat
hij zijn baan bij Defensie heeft
opgezegd. Angela: 'Toen het hier
drukker werd, kwam er ook meer
regel- en organisatiewerk bij. Ik
heb dat op me genomen, maar
merkte dat ik daardoor steeds
vaker op kantoor zat, in plaats van
tussen de kinderen. Terwijl ik dat
juist zo leuk vind en ouders dat
ook verwachten.' Ramon: 'Ik hielp
wel in de weekenden en deed dan
onderhoudsklussen, maaide het
gras, etc. Maar eigenlijk was het
niet meer te combineren. Als ik
met het korps op oefening ging,
was ik vaak meerdere weken weg
en bleef het werk hier liggen. En ik
zag hoe Angela zich een slag in de
rondte werkte. Het besluit om weg
te gaan bij het korps was best
ingrijpend, maar we staan er bei
den volledig achter. Het is een
heel andere wereld, maar ik heb
het naar mijn zijn. Ik doe hier van
alles en nog wat. Vervoer kinde
ren, pak de telefoon op, doe de
administratie, doe onderhouds-
klusjes, haal boodschappen en
noem maar op. Er is nu een stuk
rust gekomen en Angela kan zich
helemaal op de kinderen richten.'
Om feeling te houden met het
water, zijn de vaarpapieren up to
date en omdat hij het leuk vindt,
helpt Ramon met enige regelmaat
een vriend die een duikbedrijf
heeft.
De service in de Pepermolen gaat
ver. 'We verzorgen bijvoorbeeld
warme maaltijden. Veel kinderen
gaan rond 18.00 uur zwemmen of
sporten en dan schiet het eten er
vaak bij in. Hier kunnen ze dan op
tijd en in alle rust eten. We berei
den het hier zelf en maken een
menukaart voor de hele week. Met
nasi, een stampotje of wat anders.
Altijd vers, geen friet. Ook bij de
lunch hebben we geen knakwor
sten en dat soort dingen, maar
verantwoord eten. Gezond eten is
belangrijk. Er gaan hier ook ber
gen fruit doorheen. Er komen hier
wel kinderen en dan is het van: Ik
lust geen fruit. Maar na een paar
weken eten ze lekker mee.'
Wie een kinderopvang runt, en
dus de zorg heeft over het dier
baarste bezit van ouders, begeeft
zich op kwetsbaar terrein. 'Er zijn
veel eisen, regels en protocollen,
voor gezondheid, hygiëne, vervoer
en andere gebieden, waar we aan
moeten voldoen. Zeker als rela
tieve nieuwkomer krijgen we vaak
controle. Daar zijn we steeds goed
doorheen gekomen en we letten
er ook goed op.'
Aan het eind van het gesprek
steekt dochter Sterrelijn haar neus
om de hoek. Ramon: 'Ze is net
drie geworden en zit in de peuter-
groep. Ze vindt het hier fantas
tisch. Net als andere ouders, ver
trouwen we haar toe aan de
leidsters. Zo ervaren we het ook
als ouders. Ook wij willen dat ze
het hier naar haar zin heeft. Ik
denk dat die rol, dus als klant van
onze eigen opvang, ons extra
scherp houdt. Als ze wakker
wordt, dan vraagt ze al of ze naar
de Pepermolen gaat. En 's avonds
wil ze niet naar huis. Dat is een
goed teken.'
Gerard Timmerman
Hij werkt met een moderne
technische camera van Sinar,
maar het lichtgevoelig materiaal
dat hij gebruikt, maakt hij ter
plaatse zelf. Sinds enige dagen
is hij daardoor een opvallende
verschijning in het koude en
winderige landschap, de 30-jari-
ge Barry van Leeuwen uit Rot
terdam.
Van Leeuwen studeert fotografie
aan de Willem de Kooningacade-
mie, waar hij bij wijze van afstu
deerproject mensen fotografeert
in de stijl van de tijd waarin ze
hadden willen leven als ze hadden
mogen kiezen. Om even van dit
project los te komen, kwam Van
Leeuwen enkele dagen naar het
eiland, om zich hier te wijden aan
een andere interesse, de beginja
ren van de fotografie.
Van Leeuwen maakt zogeheten
ambrotypes, waarbij de foto recht
streeks in de camera wordt
gemaakt. Het ambrotype, dat in
de tweede helft van de negen
tiende eeuw werd uitgevonden,
was de eerste vorm van fotografie
die reproduceerbaar was. 'Als je
de foto overbelicht, ontstaat er
een soort negatief, dat je dan kunt
afdrukken en eventueel zelfs ver
groten', licht Van Leeuwen toe
terwijl hij bezig is met de voorbe
reidingen voor het maken van een
foto van het Hoornder kerkje.
Die voorbereidingen zien er wat
provisorisch uit, maar Van Leeu
wen weet precies wat hij doet. Dat
moet ook wel, want de gebruikte
stoffen zijn niet allemaal even
vriendelijk. Bij de ambrotype wordt
een glazen plaat gevoelig gemaakt
met zilvernitraat. Dit wordt op de
plaat 'geplakt' met collodium, een
nitraat dat ook wordt gebruikt voor
de vervaardiging van het zeer
brandbare schietkatoen en dat fei
telijk bestaat uit vloeibaar gemaakt
linnen. Nadat het zilvernitraat op
de plaat is aangebracht, moet
deze nog in vochtige toestand
verwerkt worden. Eenmaal opge
droogd gaat de lichtgevoelige
werking verloren. Na het lichtge
voelig maken, heeft de fotograaf
dus ongeveer - afhankelijk van de
omgevingstemperatuur - tien
minuten om zijn foto te maken.
Om die reden begint Van Leeuwen
het maken van een foto met het
instellen van zijn camera en werkt
hij bovendien met een mobiele
donkere kamer, bestaande uit een
eenvoudige houten kist met een
rood venster en een lichtsluis.
Het maken van de foto is niet
anders dan met modern (analoog)
materiaal, al is de lichtgevoelig
heid, en de daarmee samenhan
gende belichtingstijd, een kwestie
van gokken en ervaring. 'In Rot
terdam moet ik langer belichten
dan hier', vertelt Van Leeuwen.
'Door de rook die daar altijd hangt,
is het licht duidelijk toch wat
gedempt.' De eerste foto's die hij
op het eiland maakte, waren daar
door dan ook wat overbelicht.
Zijn tijd op het eiland gebruikt Van
Leeuwen om foto's te maken van
mensen en landschappen. Een
oproep in deze krant, waarin hij
vroeg om modellen en suggesties,
heeft de nodige respons opgele
verd. 'Ik heb heel wat foto's
gemaakt en nog een paar afspra
ken lopen', vertelt hij. Voor de
mensen die aan het project heb
ben meegewerkt, maakt hij thuis
afdrukken. 'Op modern PE-papier,
dat is net zo mooi en anders wordt
het wel erg langdurig en kostbaar.'
Over een expositie van Texels
werk in De Hollebol is hij nog in
gesprek.
Al pratend wordt de foto van het
Hoornder kerkje gemaakt. Een
glasplaat wordt lichtgevoelig
gemaakt en in de camera gesto
ken. De belichting wordt geschat
op vijf tellen met een diafragma
opening van 11. Van Leeuwen
blijkt zijn materiaal goed te ken
nen, want hoewel het zonlicht
dwars op de opname staat, komt
er na het ontwikkelen een goed
doortekend negatief tevoorschijn.
Van Leeuwen laat zien hoe het
negatief op een zwarte onder
grond veranderd in een positief,
die zo een plaatsje aan de wand
zou kunnen krijgen.
Van Leeuwen is één van de weini
gen die zich met deze vorm van
fotografie bezighouden. 'Ik denk
dat er in Nederland nog een stuk
of acht mensen zijn die dit zo
doen. We spreken elkaar wel via
internet en wisselen tips en sug
gesties uit.' Te zijner tijd wil Van
Leeuwen zijn vaardigheden uit
breiden met het maken van
daguerrotypes, de allereerste
vorm van fotografie, waarbij een
uniek, want niet reproduceerbaar,
positief wordt gemaakt. Deze
techniek wordt in Nederland nog
door twee of drie mensen
gebruikt.
Wat hem zo aantrekt in de oude
productiemethoden, zijn met name
de onregelmatigheden. 'Fotogra
fie als natuurlijk proces. Geen
twee platen zijn hetzelfde, door
het proces krijg je strepen en
onregelmatigheden die in de
moderne digitale fotografie niet
voorkomen.'
