v 'V
ladder
- lm 11
'E I
TE* ELTOU/CS
TAXITEXEL
TEXELSE 11 COURANT
Frank Riteco verovert Amerika met Hollandse lelies
Van bollenpeller tot
geslaagd zakenman
'Als de klanten
happy zijn, komt
het geld er vanzelf
achteraan'
i i.*\
TV?»
CinFTTica Tf'XF'I «V
www.taxitexel.nl onze voordeelpas
DINSDAG 5 JULI 2011
Als jonge knul hielp hij op Texel
met bollen pellen, nu is hij in
Amerika mede-eigenaar van een
internationaal plantenbedrijf:
2Plant. Frank Riteco (46) heeft
het gemaakt in het land van Stars
Stripes. Het eiland van zijn
jeugd is hij echter niet vergeten.
'Ik kom zeker nog drie of vier
keer per jaar op Texel. Als ik voor
zaken in Nederland ben, kan ik
het gewoon niet maken om mijn
ouders niet op te zoeken en niet
met vrienden een pils te drin
ken.'
In juni was hij weer even 'in de
buurt'. Nog maar koud op het
eiland liep hij een vroegere maat
tegen het lijf. 'Werd me gevraagd
of ik 's avonds nog naar de feest
tentvan het Rondje Texel zou gaan.
Een paar uur later stond ik daar
aan een biertje. Het was onwijs
gezellig', vertelt Frank de volgende
dag met schorre stem. Het is hem
ten voeten uit: gaan voor de kan
sen die voorbij komen en genieten
van het leven. 'Full house', beaamt
hij. Met volle teugen.
Frank Riteco groeide op in Den
Burg, voetbalde - goed - bij Texel
se Boys en SV Texel en werkte in
de vakanties bij Schermer in de
bloembollen. 'Eerst pellen, maar
omdat ik sterk was werd ik al gauw
op het land gezet, helpen bollen
rooien. Zo is het begonnen', begint
hij zijn verhaal. Al vroeg wist hij dat
hij naar het buitenland wilde. 'Waar
maakte me niet uit. Ik zat vol bra
voure en wilde mijn horizon verbre
den. Dat is aardig gelukt.'
Na de tuinbouwschool in Hoorn
werkte hij een jaar in de kassen in
Engeland, waar hij de taal uitste- appartementje te betalen. Ik huur-
kend leerde beheersen. 'Vooral de de een kamer zonder bed en belde
vaktermen wilde ik weten, want die een vriend of hij me een bankstel
leer je normaal niet. De eerste zin kon lenen...' De ellende duurde
was trouwens gimme a pint of
lager (geef me een biertje), ha, ha.'
Daarna kon hij naar Italië, maar het
werd Amerika. Een bloembollenbe-
drijf uit 't Zand (Noord-Holland)
wilde er een filiaal opzetten en
zocht daarvoor een vertegenwoor
diger. 'Well... ik dacht, ik kan altijd
nog naar Italië, laten we Amerika
eerst maar eens proberen. Twee
weken later hadden we een
afscheidsfeest in 't Klokkie in De
Koog en die maandag zat ik in de
States. The rest is history.
Na een half jaar inwerken kreeg hij
niette lang. 'Met de zaken ging het
gelukkig goed. We hadden een
mooie groep jongens die Amerika
aan het veroveren waren als nieuw
bedrijf in bollen en planten. Een
superleuke tijd.'
Frank gooide zijn hele ziel en zalig
heid in de strijd. 'Ze hadden op de
tuinbouwschool al gauw door dat
ik geen kweker was. Ik moest het
met m'n mond verdienen, dachten
ze. Ik dacht hetzelfde... Hoe ik ben
opgeklommen? Gewoon: met veel
enthousiasme veel verkopen. Als je
veel verkocht, verdiende je veel
de staat Ohio aangewezen voor de
verkoop. 'Het ging als een speer, al
waren de eerste twee jaar heel
moeilijk. Ik had niks, alleen een
droom.' Frank geeft aan hoe moei
lijk de begintijd is geweest: 'Eerst
had ik niet eens geld om een
geld en kon je mede het beleid
bepalen op je bedrijf. Heel sim
pel.'
Tijdens zijn loopbaan in Amerika
werkte Frank voor twee bedrijven.
'De reden waarom ik er ben weg
gegaan, is omdat ze het te hoog in
T'Mml JI "l li
5.
1
-
De potlelies doen het ook prima in de tuin, zoals hier achter het ouderlijk huis.
de bol kregen, wat tot een faillis
sement leidde. Of dat het bedrijf
niet met de tijd mee was gegaan,
wat ook tot een faillissement leid
de.' Met zijn collega Pieter van der
Lans, die net als Frank al jong naar
Amerika was gegaan, besloot hij
een eigen bedrijf te beginnen. 'Pure
noodzaak, maar ook zagen wij een
kans die anderen niet zagen. Dat is
nu onze niche.' Hij doelt op de in-
en verkoop van bijzondere potle
lies, genaamd Lily Looks. 'Piet en
ik hadden die lijn naar onze werk
gever gebracht. Toen die failliet
ging, zijn we meteen op een vlieg
tuig naar Nederland gestapt om
ervoor te zorgen dat wij met ons
nieuwe bedrijf het contract konden
overnemen. Mission accomplished,
het contract was ons!'
Het nieuwe bedrijf, 2Plant Interna
tional, maakte zo een vliegende
start. Gedetailleerd legt hij uit hoe
het allemaal in elkaar steekt. 'We
zijn tien stappen voor op iedereen
die met genetische korte lelies of
potlelies bezig is. 95 procent van
de veredeling is in handen van één
bedrijf, in 't Zand. Wij kopen daar
het uitgangsmateriaal voor nieuwe
soorten lelies en hebben het recht,
een contract dus, om die in heel
Amerika en Canada te verkopen.'
Trots vertelt Frank dat de grootste
kwekers van Noord-Amerika met
het plantgoed aan de slag gaan.
Het resultaat: schitterende sierle-
lies. 'Absoluut ons visitekaartje.'
De opgepotte bollen of planten
worden doorverkocht aan grote
winkels, waarna ze bij de consu
ment belanden. Naast lelies legt
2Plant zich ook toe op vaste plan
ten.
Op de vraag hoe groot het bedrijf
eigenlijk is, moet hij lachen. 'Hoe
veel vierkante meters? Ha, we heb
ben zelf geen gebouwen. Ik heb de
hele onderneming altijd bij me. Op
de laptop.' Onderweg bedient hij
zich het liefst van een iPad en
stuurt hij mails vanuit het vliegtuig.
'Je mag niet stil staan in business',
grijnst Frank. 'Je moet met je tijd
meegaan en dingen anders doen.
Eén van mijn favoriete leuzen is: If
you want to be successful in busi
ness, avoid business as usual.
Met grote bevlogenheid vertelt
Frank over de onderneming en het
leven in Amerika, waar hij sinds
1987 woont. Heeft hij de American
Dream - van krantenjongen tot mil
jonair - waargemaakt? Over geld
laat hij zich niet uit: 'Voor mijn
gevoel heb ik nooit een dag
gewerkt. Ik heb liefde voor mijn vak
en planten in het algemeen. Ik reis
heel Amerika en Canada door, ken
mensen in elke staat. Ik zie mezelf
als de lijm van het bedrijf. Ik zorg
dat de handel binnenkomt en dat
de klanten happy zijn. Dan komt
het geld er vanzelf achteraan.'
Dat hij niet slecht heeft geboerd,
blijkt wel uit het kolossale huis
waar hij met vrouw Kelly en zoon
Nick (10) woont. Om nog maar te
zwijgen over zijn achtertuin, for
maat Central Park. Op het land-
010 KINDERTHEATER DINER CABARET
Borrelbus Texel
Veilig naar huis met de borrelbus van Texel
De borrelbus Texel rijdt elke zaterdagavond vanaf
de Nikadel in De Koog naar Den Burg, De Waal,
Oosterend en Oudeschild. - - -
Opstappen kan naast de UDL supermarkt in De Koog
(nabij taxistandplaats). Vertrek: 03.45 u elke zaterdag.
Prijs per persoon: €3,00 af te rekenen bij de buschauffeur
e-mail: info@texeltours.nl telefoon:+31(0)222-315555 www.texeltours.nl
PROGRAMMA 30 JUNI TM G JULI
WMO/ziekenvervoer
Rolstoelvervoer
Tel. 0222-315555 t
10% korting met
goed bevindt zich een meertje, dat
elke winter dichtvriest. Als echte
Hollander zorgt Frank dat de
sneeuw wordt geveegd voor een
heuse schaatsbaan. 'Ik ben de
enige met Noren', lacht hij. 'En de
enige die pootje over kan. De ande
ren zijn ijshockeyers.' Voor Nick en
zijn vriendjes maakt hij een glij
baan, waarmee de jongens zó van
uit de tuin het ijs op kunnen glijden.
'Hier heb je nog echte winters van
drie maanden met een hoop
sneeuw. De mensen zijn erop voor
bereid, het valt allemaal wel mee.'
Volgens Frank zou hij ook wel
ergens anders kunnen wonen.
'Maakt niet zoveel uit. Als er maar
een vliegveld in de buurt is.'
Met zijn successtory en welvaarts
buikje lijkt Frank te passen in het
stereotiepe beeld van de Ameri
kaan. 'Als je het mijn vader zou
vragen, denk ik dat hij ja zegt. Bar-
becueën we het hele jaar: ja. Rij
den we meerdere auto's: ja. Heb
ben we een groot huis: ja. Kijk ik
veel sport: ja. Toch voel ik me van
alles een beetje: Amerikaan, Hol
lander en Texelaar. Ik heb een
Amerikaans en een Nederlands
paspoort. De vlucht van Detroit
naar Amsterdam kan ik intussen
wel dromen. Ik denk dat ik 'm over
de jaren heen wel zestig keer heb
gemaakt.' Andersom krijgt hij ook
bezoek van familie en vrienden.
'Mijn ouders zijn hier acht keer
geweest. Een vorm van terugbeta
len, omdat ik zo jong van huis ben
gegaan. Mijn zus en broer met hun
kinderen zijn hier ook geweest en
voor mijn veertigste verjaardag
kwamen al m'n oude vrienden voor
een week. De basement - de kelder
die als entertainmentruimte is inge
richt - is nooit meer hetzelfde
geweest. Het was een heel gezel
lige week.'
Tot besluit gaan we nog even aan
bij zijn ouders in de Warmoes
straat. Die zijn nu over de tachtig
en vliegen niet meer naar Amerika.
Maar de lelies op de vensterbank
en in de tuin verklappen dat hun
jongste zoon altijd een beetje aan
wezig is.
Tekst en foto's:
Frans Hopman HopText
neer naar Texel.
