ladder
'Een halve gare met een hond
tex eltouts
TEXELSE 13 COURANT
Opduin: 'Kwaliteit, familiair, maar niet te chique'
Cine>mc3 Tpxe3!
TAXITEXEL
www.taxitexel.nl
Zeehonden terug in Ecomare
Begonnen als een familiehotel
met elf kamers en één badkamer
groeide Grand Hotel Opduin uit
tot Texels grootste en meest luxe
hotel. De geschiedenis van het
viersterrenhotel dat per 1 januari
van eigenaar verwisselt, gaat
terug tot begin jaren dertig toen
Pension Opduin werd geopend.
Opduin kent een bijzondere histo
rie. Stichter van het hotel aan de
Ruijslaan was Hein Wuis, zoon van
een broodbakker in Oosterend en
vader van Harry Wuis. Hij had aan
vankelijk een boerderij in Spang.
Nadat in de strenge winter van
1929 zijn bloembollen waren bevro
ren, kon hij van een tante in De
Koog huize Duna huren, waarin zes
gasten konden worden 'gehou
den'. Na drie jaar was het vertrou
wen in het toerisme dermate
gegroeid, dat op een stuk grond
dat werd gepacht van Staatsbos
beheer Pension Opduin werd
gebouwd. Het had elf kamers en
de bouw kostte achtduizend gul
den, voor die tijd een vermogen.
Het pension had één badkamer en
twee toiletten, gasten deden 's
nachts hun plas in genummerde
piespotten (nachtspiegels). De
gastenkring groeide en na verloop
van tijd opende de familie Wuis zes
dependances in De Koog, waarbij
de kamermeisjes heen en weer
pendelden. Halverwege de jaren
zestig nam Harry Wuis het hotel
over en verrees achter de villa een
nieuw hotel met twee verdiepin
gen, met 32 kamers. Ook nadien
investeerde hij vele miljoenen in
het hotel, dat tot de meest luxe van
Nederland ging horen en dat een
doordachte marketingstrategie
had. De groei van Opduin werd in
de kaart gespeeld door het verval
van het ooit roemruchte Hotel Juli
ana, dat bekend stond als het
Badhotel, dat ook in het bovenste
segment opereerde. De vijfde ster
was binnen handbereik, waar er
werd bewust voor gekozen die niet
te halen. Kwaliteit, familiair, maar
niet te chique, bleef het credo.
Kees den Ouden trad in 1988 bij
toen nog Hotel Opduin in dienst als
adjunct-directeur. Geboren in Den
Haag en opgegroeid in Rotterdam
volgde hij de hotelschool en werkte
bij diverse hotels, om uiteindelijk in
De Koog direct onder de toenma
lige eigenaar Harry Wuis aan de
slag te gaan. Op 1 januari 2000
namen hij en echtgenote Henriëtte
het bedrijf over en veranderden de
naam in Grand Hotel Opduin. En
gingen daarmee een grote uitda
ging aan. De exploitatie van zo'n
groot hotel is niet eenvoudig en de
gemiddelde verblijfsduur van gas
ten werd steeds korter. Daartegen
over stonden veel trouwe gasten
die vaker terugkeerden in het hotel
en een aanzienlijk aantal zakelijke
gasten. In 2003/2004 volgde een
grote verbouwing, waarbij de lob
by, de receptie, de vergaderzalen,
evenals het zwembad, de sauna en
sport- en spelruimte werd ver
nieuwd. Ook de restaurants wer
den onder handen genomen en
omgedoopt tot restaurant Heeren
XII, brasserie De Franse Slag en
Grand Restaurant Opduin. 'Deze
vernieuwing is voor ons van essen
tieel belang om te overleven, in een
maatschappij die zich steeds ver
der anoniem ontwikkelt en de zucht
naar kwaliteit, een breed service
pakket en vooral lichtvoetigheid,
comfort en ontspanning toeneemt',
zei Den Ouden toen. Het bleef niet
bij deze opwaardering, korte tijd
daarna werden alle 103 kamers
gerenoveerd en gemoderniseerd.
Over het besluit om het hotel nu te
verkopen, circuleerden direct na
het bekendmaken allerlei geruch
ten. Kees den Ouden daarover: 'Dit
is geen besluit wat we in een week
hebben genomen, zelf zijn we er al
een jaar mee bezig. Er is voor ons
nu geen bedrijfseconomische
reden om te verkopen. Het hotel
heeft een mooi rendement en ook
motivatie ontbreekt het niet. We
hebben wel nagedacht over de
vraag dat als we een keer zouden
stoppen, waar het hotel dan heen
zou gaan. Dat dit nu gebeurt, is
niet geheel volgens onze planning,
want het idee was om nog een
jaartje of vier door te gaan. Maar
we zijn nu benaderd door een
marktpartij en zo'n rijdende trein
komt maar één keer langs. De
reden om met Hoscom in zee te
gaan is dat je dit soort particulier
gerunde bedrijven en ondernemers
die zelf een hotel op de schouders
willen nemen, steeds mindertegen-
komt. Grand Hotel Opduin blijft nu
gewoon een Texels bedrijf waar de
medewerkers op hun plaats kun
nen blijven zitten.'
Eigenaar Lucas Petit benadrukt dat
Hoscom geen hotelketen is. 'We
zijn juist wars van eenvormigheid.
Al onze hotels hebben een per
soonlijk karakter. Stuk voor stuk
verschillende bedrijven die op hun
eigen manier worden gerund, maar
wel verbonden zijn. Er is ons veel
aan gelegen om juist dat persoon
lijke karakter dat Grand Hotel
Opduin heeft uitgedragen te koes
teren.' Over de erfpacht bij Staats
bosbeheer zijn volgens Petite nog
geen afspraken gemaakt. 'We hou
den de vinger aan de pols.'
Sjimmie
Een mooie Texelse zondag begin
mei. Het is vroeg in de middag en
ik lig buiten in een tuinstoel heer
lijk te slapen na een drukke nacht.
Het hele weekend dienst. De
drukke schapenlamperiode loopt
ten einde. Maar nog steeds veel
werk. Ook de afgelopen nacht.
Een paar schapenverlossingen,
een keizersnee bij een koe.
De bel van de voordeur gaat.
Meerdere keren. Even later staat
m'n vrouw in de tuin. 'Een man
met een hond', zegt ze. 'Erg of
heel erg?', vraag ik. 'Niet erg',
klinkt het, 'maar je moet er naar
kijken want volgens hem is het
wel erg.' Kreunend kom ik over
eind en slof naar de voordeur, stijf
van het gebeul van de afgelopen
nacht.
hondenbezitter denk ik cynisch.
'Waar bloedt ze precies?' 'Ergens
van achteren', is het vage ant
woord. Ik begin iets te vermoe
den. Druk de hond licht op het
achterste gedeelte van haar rug
en ja hoor, ze zakt wat door de
achterpoten en doet haar staart
omhoog en opzij. Uit de opge
zwollen vulva druppelt een beetje
helderrood bloed. 'Uw hond is
loops mijnheer', zeg ik en zet
haar weer op de grond. 'Loops?
Wat is dat?' Geduldig leg ik uit
hoe het zit met de voortplan-
tingsfysiologie bij honden. Aan
zijn gezicht te zien begrijpt hij er
niet veel van of hij denkt dat ik
hem iets wijs maak. Maar dat kan
me op dit moment niet veel sche
len. 'Nou, dat is het dan', zeg ik.
'Houd haar maar goed in de gaten
en zorg dat ze niet gedekt wordt,
ik bedoel, zwanger wordt
gemaakt.'
'Ja ja', zegt de jongen. 'Nou,
bedankt dan maar.' Hij draait zich
om en wil de deur uitstappen met
Sjimmie. 'Ho ho', roep ik hem
terug, 'u moet nog betalen.'
'Betalen? Maar u hebt niets
gedaan.' Hij kijkt me verbaasd
aan. 'En u bent toch dierenarts?
Dan moet u de dieren toch hel
pen?' 'Ik help toch ook', zeg ik
iLXHlSh^COdlUvi-
Vervolgverhaal
Jaap Klinkers (1 juni 1951)
was van 1976 tot 1993 dieren
arts op Texel. Tegenwoordig
woont hij in Meppel en pakt
hij regelmatig pen en papier.
Bijna een jaar geleden publi
ceerden wij een
(vervolg)verhaal van hem,
geïnspireerd door de stran
ding van de Compass in 1986.
Onlangs stuurde hij ons zijn
verhaal Sjimmie, over de
belevenissen van een dieren
arts op Texel. Vandaag de
eerste van drie afleveringen.
'maar ik moet er wel voor betaald
worden. Het zondagconsult kost
vijfendertig euro, contant te vol
doen.'
Op de stoep staat een sjofel
geklede jonge man met verwarde
haren. Naast hem een vrolijk
kwispelend hondje. De man kijkt
mij ongerust aan. 'Ze bloedt van
achteren', zegt hij. Hij heeft een
plastic tasje in de hand waaruit
een paar half verlepte narcissen
steken. 'Is het zo erg dat u mij
hiervoor op zondagmiddag moet
storen?', vraag ik. Hij kijkt mij aan
en wacht op het vervolg. Ant
woord op de vraag krijg ik niet en
jarenlange ervaring heeft geleerd
dat afschepen geen zin heeft.
'Hier om de hoek is de praktijkin
gang. Gaat u daar maar heen dan
maak ik de deur voor u open.' Hij
kijkt me wantrouwend aan, bang
dat ik deze deur dicht doe en de
andere niet open. 'Ga nou maar',
zeg ik, 'ik kom echt wel.' Ik laat
man en hond de praktijkruimte
binnen en zet de hond op tafel.
Gelukkig is het een braaf beestje
dat niet tegenstribbelt. 'Hoe heet
ze?' 'Sjimmie en ik heb haar nog
maar twee dagen. Van een vrien
din gekregen. Die ging samenwo
nen en haar vriendje wilde geen
hond in huis.' Een zeer ervaren
Hij kijkt me wanhopig aan. 'Ik heb
geen geld', zegt hij. 'Waar woont
u?' vraag ik.
'In Amsterdam dokter.' Ik denk
na. Dit wordt helemaal niks. Een
halve gare met een hond op zon
dagmiddag. Een hond die niets
mankeert en die over twee maan
den waarschijnlijk een nestje pup
pies heeft waar een asiel mee
opgescheept gaat worden. 'Ik wil
wel graag dat u mij betaalt.' Ik
probeer het nog maar een keer.
Opeens weet hij het. Graait in de
plastic tas en haalt de narcissen
eruit. De bollen hangen er nog
onderaan te bungelen als een
paar testikels. Ergens gepikt
natuurlijk. 'Kijk, deze mooie bloe
men zijn voor u. Als betaling.' Ik
kijk hem vernietigend aan. En heb
allang door dat ik kan fluiten naar
mijn geld en ik wil verder met m'n
middagdutje. 'Vertrek maar met je
loopse hond en kom hier nooit
weer', bijt ik hem toe. 'Dank u wel
dokter, dank u wel, de bloemen
mag u houden. Dag.' En weg is hij
met z'n hondje.
Wordt vervolgd.
Woensdag 28 december
Kindertheater Feestrestaurarrt-17.00 u
"Klojo, Tante Ko en de Sommeltjeskerstshow"
19633 info@klifi2.i
Team Cinema Texel wenst u
MUSlj: CLUtj 2010 KINDERTHEATER DIN^R CABARET
WOENSDAG 28 DECEMBER
Bel of mail voor meer informatie of boekingen: 0222-315555 of info®texeltours.nl
PROGRAMMA 22 T/M 28 DECEMBER: i
ijrïlnFeestdageh
fe I®U ITIadderTexell
Tel. 0222-315555
WM0/ ziekenvervoer
Rolstoelvervoer
10% korting met
onze voordeelpas
Met TEXELTOURS naar concert of musical!
08-01-2012 musical Wicked
23-02-2012 huishoudsbeurs
23-02-2012 negenmaandenbeurs
Compleet verzorgd arrangement met
entreeticket, comfortabel busvervoer
en overtocht!
De dertien zeehonden die in ver
band met de verbouwing van de
bassins tijdelijk verhuisd waren
naar 't Horntje zijn terug in Eco
mare. De zeedieren kunnen nu
genieten van de nieuwe verblijven.
Het betreft zeehonden die op leef
tijd zijn en zichtproblemen hebben.
Hierdoor zouden ze in het wild niet
overleven. In de nieuwe onderko
mens is meer variatie voor de die
ren. Zo hebben ze een nagebootst
strand en zijn er verschillen in diep
te in de nieuwe baden, waardoor
ze meer speelruimte hebben. Het
transport van de zeehonden is
vlekkeloos verlopen.
