Mijn moment in 2011
TEXELSE 13 COURANT
Wat was uw moment in 2011?, Het leverde bijstaande verha-
luidde de vraag die Texelse len op.
Courant aan lezers stelde.
DONDERDAG 29 DECEMBER 2011
Zwerverig
21 april, 21 jaar, in de 21-ste eeuw
Op 21 april 1990 zijn wij, Wim
Kniese en Thea Eijking, voorgoed
op Texel
komen wonen, in de Wittstraat in
Oudeschild. Daarvoor hadden wij
enkele jaren op de boerderij Senang
Hati van Kees en Ria de Jager in
Den Hoorn gepast, als zij met
vakantie gingen. Helaas is Wim in
2001 overleden. Maar ik wilde 21
april niet onopgemerkt voorbij laten
gaan. Ik kocht bij de Spar van Eric
Kalverboer een grote doos choco
lade en ging trakteren bij de soos
in 't Skiltje. De dag erna weer trak
teren bij de Koersbal ook in 't Skil
tje, mijn Moment
Maar nu ik het er toch over heb: In
2012 wordt het zestig jaar geleden
dat ik voor het eerst op de Hoge-
berg bij de familie Veldwisch in de
jeugdherberg Panorama heb gelo
geerd. Een traditie van destijds van
de Nederlandse Trekkerbond, de
NTB-afdeling Alkmaar. Zij gingen
altijd met Pasen naar Texel. Op de
fiets vanuit Alkmaar naar Den Hel
der en dan met de boot naar Oude
schild. Elk jaar weer een geweldig
evenement. Voor toen!
Vanaf 1957 ben ik eerst samen met
mijn eerste echtgenoot, en later
met ons gezin gaan kamperen in
de zomervakantie bij de Familie
Van Vliet op Dennerust. Dia's foto's
en de oude filmpjes nu op DVD,
zijn de herinneringen en deze zijn
ons zeer dierbaar. De liefde voor
Texel is dus nooit overgegaan.
Want nog weer later heb ik mij dus,
samen met Wim Kniese, mogen
vestigen in Oudeschild. Het Vis
serskoor van Oudeschild zingt dan
ook, 'Texel een parel van goud'.
En zo is het maar net.
Thea IJking
Daar stonden ze dan. Twee prach
tige, robuuste eiken kandelaars.
Precies in de kleur en in de stijl
van mijn grote sloophouten eetta
fel. Ik was er beretrots op. Eigen
idee, zelf gemaakt. Nou ja, bijna
dan. De timmerman had er op mijn
aanwijzingen een pennetje in
geboord waar de kaars op paste.
De kandelaars zelf stonden in een
vorig leven als stoere poten onder
de massieve salontafel. Een salon
tafel voor het leven. Nog honderd
geslachten zou hij mee kunnen en
dan nog zou hij niet in elkaar stor
ten. Maar de tijd komt dat je dan
op elkaar uitgekeken bent. Ver
hakken? Opstoken? 'Zonde', zei
mijn echtgenoot. Maar wat moet
je er dan mee? Opslaan in het
schuurtje en daar tot in de eeu
wigheid voor de benen laten
staan?
Nu heb ik een vriendin met zeer
veel bouwvakeigenschappen en
grote vaardigheid met de ketting
zaag. 'Ik was dat varkentje wel
even voor je', zei ze. Daar ging het
blad door midden en daar veran
derden de laden in handige stook-
planken. En toen viel mijn oog op
de fraaie vorm van de bolpoten.
Daar moest toch iets meer mee te
doen zijn dan opstoken. En zo
stonden ze een paar weken later
een voor mijn gevoel prettige sfeer
uit te stralen.
Komt mijn kleinzoon langs. Ik
trots: hoe vind je mijn kaarsen
standaards? Gemaakt van de
poten va de oude tafel, zie je wel?
Hij bekeek ze nauwkeurig en keek
me daarna ernstig aan. Probeerde
zijn oordeel tactisch te verpakken
en zei na enig wikken en wegen:
'Als je iets maakt van ouwe spul
len vind ik dat wel een beetje
zwerverachtig, hoor oma. Net als
of je geen geld hebt voor nieuwe.'
Een doodsklap was het. Ik zag
mezelf door zijn ogen langs de
straat zwerven, in kliko's graaien,
mijn kleren gerafeld en vol vlek
ken, wanhopig op zoek naar een
laatste beschimmelde broodkorst.
Oma in de verloedering. En dat
begint dan ongemerkt bij een
tafelpoot die je niet weg kunt
gooien. Een uurtje later begon de
schemering, het voorleesboek
kwam op tafel en ik stak de veroor
deelde kandelaars aan, die een
zacht licht begonnen te versprei
den. Terwijl hij het verhaal op zich
in liet werken, werden zijn ogen
dromerig. 'Misschien vind ik ze toch
wel een klein beetje mooi oma, ze
staan in elk geval gezellig'.
Corrie Timmer
Pastor op Radio 1
Via Radio 1 is dinsdag 3 januari
een vraaggesprek te horen met
Henny Hin en pastor Franklin
Brigitha.
Het gesprek werd enige tijd gele
den gevoerd met oud-Texelse
Mariëlle Beers van KRO Radio en
maakt deel uit van een serie over
veranderingen in de kerk. De serie
wordt uitgezonden van maandag 2
tot en met vrijdag 6 januari, dage
lijks vanaf 10.10 uur. Na de uitzen
ding zijn de afleveringen te beluis
teren via www.radio1.nl.
Een emotionele achtbaan
2011 was voor mij een wel heel bij
zonder jaar en dan met name de
maand juli. Toen mijn zus uit Oss in
januari heel gezellig op mijn verjaar
dag was, vertelde ze op een dag dat
ze de letter R niet meer zo goed kon
zeggen. Omdat ik in mijn leven al
heel wat logopedielessen heb
gevolgd probeerde ik die letter met
haar te oefenen; goed je tong achter
je voorste tanden zetten. Het lukte
niet en vervolgens volgden er maan
den van onderzoeken bij diverse
doktoren. Op 7 juli 2011 veranderde
haar en ons leven, ze kreeg het ver
schrikkelijke bericht dat ze de ziekte
ALS heeft. Een ernstige ziekte van
het zenuwstelsel die uiteindelijk al je
spieren lam legt, wat betekent dat je
dus niets meer kunt en je sterft aan
je ademhalingsspieren(dus je stikt!).
Prognose nog drie tot vijf jaar te
leven. Lamgeslagen, huilen en tot
niets meer in staat zit je thuis voor je
uit te staren.
Maar wel met je gedachten in Mos
kou, want daar ligt je schoondochter
in het ziekenhuis, omdat ze zwanger
is en de baby steeds wil komen ter
wijl dat nog niet mag. Ook daar zijn
heel veel zorgen over en moeten we
maar hopen dat er een gezond kind
je wordt geboren. Ik vlieg onver
wachts naar hen toe om een week
bij te springen en te helpen waar dat
nodig is. Tijdens deze reis zijn mijn
gedachten het ene moment in Oss
en het andere moment al in Moskou.
Soms heb ik het even niet op een
rijtje en voel ik me machteloos. Als
dan op 29 Juli de telefoon gaat en
we horen dat we een gezonde klein
dochter hebben gekregen laat ik de
tranen stromen. Op zo'n moment
liggen verdriet en blijdschap zo dicht
bij elkaar dan zitje in een emotionele
achtbaan. Verwachtingsvol begin ik
aan een nieuw jaar 2012.
Ria keyser
Yolanda Legierse Daalder en Sharon Daalder na de Nijmeegse vierdaagse.
Mooiste moment 2011
Op Texel
'Dit jaar ben ik met mijn zusje naar
Texel verhuisd. Ik ben lief. Wij gaan
picknicken aan het strand en dan
lekker in de zee zwemmen met
mama en oma Jet. De buurvrou
wen zijn lief en we hebben nu een
perenboom. Ik heb met leke
gespeeld en met Tessel, mijn peu-
tertje. Tessel is lief en geen jongen
en wel een meisje! Ik ben bijna
jarig, dan word ik vier en dan ben ik
echt blij. Dan help ik mee taart
bakken. Ik wil liedjes voor Sinter
klaas zingen. Dit was het van
Emma op Texel.'
Aldus mijn dochter toen ik haar
vroeg of ze iets wilde zeggen over
het afgelopen jaar. Ze vat het
prachtig samen. In januari zijn mijn
man en ik van de Randstad naar
Texel gekomen met onze dochters
van 1 en 3 jaar. 'Voor de rust?',
vragen mensen, en dan moeten we
heel hard lachen. 'Rust?' We zijn
nog nooit zo actief geweest! Ons
leven is in een stroomversnelling
gekomen en daar genieten we met
volle teugen van.
Leven op Texel is geen sprookje.
Ook hier is verdriet, pech en fikse
tegenwind. Maar wat stelt het
eiland daar veel tegenover. Het
strand, het bos, de boten. Scha
pen! De prachtige bloementuinen
deze zomer, de gemoedelijkheid,
en bovenal de betrokkenheid van
de Texelaars. Nooit zat ik met mijn
twee kleine kinderen om hulp ver
legen dit jaar. Als het nodig is, staat
er altijd iemand voor ons klaar. En
daardoor heb ik me geen moment
eenzaam of verloren gevoeld, ook
al zijn onze oude vrienden en fami
lie ver van ons vandaan.
Lieve Texelaars, hartelijk bedankt
voor het warme welkom dat jullie
ons hebben bereid. We hopen dat
we nog vele jaren te midden van
jullie mogen leven en wensen
iedereen alle goeds in 2012!
Familie Jonker
Het mooiste moment is voor mij het
beleven en uitlopen van de 40 km
Nijmeegse vierdaagse 2011. Wat
een ervaring! Mijn nicht Sharon Daal
der (24) vroeg mij of ik met haar de
vierdaagse wilde lopen. Meteen zei
ik ja, dus dat betekende trainen en
kilometers maken. Sharon woont in
Soest dus zij trainde daar en ik op
het eiland. De training was voor mij
een ware openbaring, ik heb de
prachtigste plekjes van Texel gezien.
Ik liep bijna altijd alleen, wat ont
spannend werkte. Ik begon zelfs
met de dieren te praten, zoals bij
voorbeeld de Schotse Hooglanders,
die mij dan weer vol belangstelling
nakeken. Lopen genieten, gratis en
voor niets: 'daar kunnen we ook een
ander mee helpen, dachten wij', en
zochten sponsors voor het doel dat
we voor ogen hadden. Villa Joep,
een stichting die onderzoek doet
naar neuroblastoom, een grillige
vorm van kinderkanker, waar maar
heel weinig kinderen van kunnen
genezen. Al onze familie en vrienden
waren direct enthousiast en gaven
gul. En dan.... Op naar Nijmegen,
een studenten kamer gehuurd en
lopen maar! De eerste dag om 6.00
uur starten, ongelofelijk wat een
mensenmassa, en iedereen vol vuur.
Publiek op de been om ons uit te
zwaaien, velen net uit de kroeg van
wege de vierdaagse feesten 's
nachts. Geweldig, ineens heb je alle
maal vrienden. Waar je ook kwam,
overal werd je toegejuicht en aange
moedigd. Muziek, eten drinken, bla
ren doorprikken, handen schudden,
iedereen was er voor jou! In ieder
dorp een burgemeester die je ver
welkomde en applaus van bewoners
van een zorginstelling. Ziekenhuis
bedden werden naar buiten gere
den, iedereen was besmet met het
vierdaagse virus. Soms was het
moeilijk, soms was het zwaar, maar
het was de moeite waard, en alle
lieve mensen langs de kant zij droe
gen je naar de finish, iedere dag
weer... De laatste dag door Groes-
beek, wat een belevenis. Wij hebben
de oorlog niet meegemaakt, maar
met al die mensen, juichend met
vlaggen langs de kant en muziek van
Vera Lynn voelden wij ons net de
bevrijders van Nederland. Zo moet
het geweest zijn, dat kan niet anders!
En dan de laatste tien km voor de
boeg, sommige mensen zwoegend,
of uitvallend net voor de eindstreep,
één en al emotie. Familieleden langs
de kant, ook voor ons, met natuurlijk
gladiolen. Dat was het moment dat
ook wij een traan moesten wegpin
ken, want we hebben het gehaald.
En voor Villa Joep hebben we ruim
€1300,- opgehaald, geweldig!
Zomaar, omdat je even 160 km hebt
gelopen! Wij blij, en de ouders en
kinderen van villa Joep Blij! Dit was
mijn moment van 2011 eigenlijk is
het niet te beschrijven, je moet het
voelen, ervaren, al is het maar eens
in je levenAls je het kunt
natuurlijk!
Sharon ik ben trots op je.
Yolanda Legierse Daalder
Winterbosloop
Bij Bos en Duin wordt zaterdag
31 december de jaarlijkse win
terbosloop van AV Texel gehou
den.
Inschrijven voor deze wedstrijd, die
voor de 38ste keer wordt gehou
den, kan vanaf 10.15 uur bij Bos en
Duin aan de Bakkenweg. Het
inschrijfgeld bedraagt €1,50 voor
jeugd tot en met 16 jaar en €3,-
voor ouderen. De jeugd, die 1250
of 2500 meter loopt, gaat om 11.00
van start, de andere lopers rond
11.20 uur. De verschillende leef
tijdscategorieën strijden op ver
schillende afstanden, variërend van
1250 meter tot 8,8 km. Voor de
winnaars van de langere afstanden
zijn er waardebonnen beschikbaar
gesteld door Sport2000 Texel. Ook
zijn er prijzen voor de lopers die
het beste hun eindtijd weten te
voorspellen.
Paard in de gang
Het is mooi weer, en als je op twee
van je kleinkinderen past ga je
erop uit. Op de fiets, een stoeltje
voorop en eentje achterop. Waar
ik vroeger mijn hand niet voor
omdraaide is nu een hele onder
neming geworden. De tas gevuld
met baby toetenpoetsers ze
bestaan echt) voor de altijd terug
kerende snottebellen. Oud brood
voor de eendjes en geitjes en
ander kleinvee wat we tegen
komen. Een speen en luiers voor
'je weet maar nooit'. En, je bent
oma of niet, wat lekkers voor
onderweg. Jasjes aan, want als je
al een beetje van vroeger bent
wordt je ook wat voorzichtiger en
beducht voor kou en wind. Na de
voorbereiding van ruim een kwar
tier zitten we op de fiets.
Ik zing oude kinderliedjes, zoals In
Den Haag daar woont een graaf,
Elsje fiederelsje en Schipper mag
ik over varen.' Kleindochter Wies
zingt luidkeels mee, en vraagt tel
kens om meer. Het repertoire van
Tom, de jongste is beperkt en
bestaat uit niet veel meer dan' ja,
da, da, jaa.' Maar dat is voor hem
geen enkele belemmering om niet
uit volle borst mee te zingen.
Luidkeels zingen we met zijn drie-
en een liedje drie of vier keer. En
terwijl ik me overgeef aan senti
menteel gemijmer, over oude lied
jes die toch altijd maar weer de
leukste blijken te zijn, klopt kleine
Wies op mijn rug en vraagt: 'oma
zullen we nu van het paard op de
gang?'
Beduusd herinner ik mij dit carna
val nummer van André van Duin.
Ik ken de tekst niet, maar gelukkig
is het refrein genoeg. We vervol
gen onze weg al zingend, 'er staat
een paard in gang, ja ja, een paard
in de gang en met een extra lange
uithaal... 'bij buurvrouw Jansen!'
De zon schijnt, en met twee klein
kinderen zingend op de fiets is het
leven mooi. Wat voor liedjes we
dan ook zingen.
Marijke Westerlaken
Speciale herinneringen aan 2011
Ach ja, dan denk je terug aan een
stormachtig weekend in februari,
want wij vieren ons zoveel jarig
samenzijn altijd op 'ons' eiland en
dus maakt het niet uit dat de weers
verwachting slecht is, de trein naar
Den Helder aangepast rijdt en s'
avonds diverse veerdiensten uit de
vaart gaan. Wij genieten van een
Skuumkoppe en lekker eten, om
daarna in het donker langs de
Kooger Zeereep te lopen... Best wel
spannend zo door de donkere dui
nen met alleen het geluid van de
storm en de golven. Het strand is
inmiddels verdwenen, 's Middags
hadden we er nog een stukje kun
nen lopen. Met alleen het licht van
de vuurtoren in de verte keren we
terug naar de warmte om nog maar
eens te genieten van een speciale
dag, deze 5 februari.
Een half jaar later, 5 augustus en de
zomer van 2011 is slecht. T och
plannen we aan het eind van de
vakantie een dagje Texel. Er zijn wol
ken en het is donker, maar eenmaal
in Den Burg zitten we in de zon op
het terras! Hierna lopen we naar De
Koog en het wordt steeds warmer,
terwijl we lekker genieten van natuur
en de vogels, wat inkopen doen en
een terrasje pakken. We nemen een
Skuumkoppe erbij en het wordt al
wat later. Zullen we toch maar een
nachtje blijven? Lezend in de krant
vinden we een artikel over het hotel
waar we altijd zijn. Dit kan geen toe
val zijn. 'Even bellen maar', als we
meteen komen is er nog plaats en
dit hoeven we geen twee keer te
horen. Het is opnieuw genieten!
Eenmaal weer thuis is er de Texelse
Courant en denken we iedere dag:
'wanneer gaan we weer?' Wie had
dat gedacht: 'zo samen op het
eiland, waar een vader en een opa
hun verleden hadden en waar een
van ons als klein jongetje voor het
eerst op voetbalkamp kwam en de
ander als klein meisje op schoolreis
haar eerste kennismaking met eiland
had. Texel...voor altijd in ons hart.
Kees Zoon (Lies Alderlieste)
Mijn boek!
Op de valreep voor het nieuwe
jaar, op 14 december 2011 dus,
kreeg ik een telefoontje, waardoor
ik de rest van de dag die 'big
smile' niet meer van m'n gezicht
afkreeg. Het was een gewone
woensdagmiddag, ik had die och
tend gewerkt bij een mevrouw.
Daarna had ik de beesten ver
zorgd. Ik was net goed en wel
beneden gekomen, zag dat m'n
dochter mijn laptop had ingepikt
en ik verzocht haar net vriendelijk
om er af te gaan, zodat ik even op
Hyves kon kijken, toen de telefoon
ging. Een man zei me zijn naam
en waar hij van was. En nee, het
was niet het een of andere waar
deloze verkooppraatje! Het was
iemand van de uitgeverij Freemus-
keteers.nl, die mij meedeelde dat
ze mijn verhalenboek uit wilden
geven! Een heel verhaal volgde,
wat ik ook nog op papier toege
stuurd zou krijgen, 'want', zei hij,
'je kunt nu toch niet alles in één
keer onthouden.' En dat was ook
zo, ik kon het niet geloven. Gingen
ze echt mijn boek uitgeven? Ik
had het al eerder geprobeerd, wat
niet lukte, en daarvoor al met m'n
gedichtenbundel, wat ook niet
lukte. En nu zou het wel gaan
gebeuren? Ik kreeg na het gesprek
die grijns van oor tot oor niet meer
van mijn gezicht! Ik bleef maar
lachen en denken 'is dit echt zo?'
Mijn familie gebeld, op facebook
en hyves een bericht gezet, met
een boel smily's en uitroeptekens
erbij. Daarop volgden heel snel
een boel reacties van vrienden en
familie. Nu moet ik dus gaan den
ken over een leuke cover, want de
voorkant van het boek hoort er
uiteraard ook bij. En ik moet vijftig
mensen vragen of ze hun e-mail
adres willen geven, voor een een
malige reclame over mijn boek
door de uitgeverij. Dat zal denk ik
niet zo'n probleem worden, daar
er al mensen vroegen naar het
ISBN nummer, de titel en wanneer
het uit zou komen en zo. Maar
wauw! Wat een dag! Als ik dan in
de Texelaar lees "wat is uw
moment van 2011 Tja, dan was
dit het dus wel!
Corinne Schonenberg-Krijnen
Sommeltjespop
Het is vrijdagmiddag 1 juli 2011 rond
een uur of vijf. Het heeft hiervoor al
weken geregend, maar er is vanmid
dag zowaar een prachtige zon te
bewonderen. De organisatoren van
het Sommeltjespop festival staan
aan de vooravond van editie num
mer 8. Wederom zijn kosten, en
vooral, noch moeite gespaard om
het groeiende 'festival dorp' nabij De
Waal de grond uit te stampen. Terwijl
er op het festivalterrein nog keihard
wordt gewerkt om alles op tijd af te
krijgen, haast ik mijzelf richting de
geheime locatie, waar even later een
geweldig optreden voor een select
publiek zal gaan plaatsvinden. Op
weg daar naar toe, zijn mijn gedach
ten nog immer op het festivalterrein
alwaar nog te veel moet gebeuren.
Een geheel misplaatst gevoel van
onmisbaarheid stelt mijn humeur
behoorlijk op de proef. En dat is jam
mer, want de vooruitzichten zijn
meer dan goed.
Rond 6.00 uur kom ik aan op de
geheime locatie, wat later als het
atrium op de veerboot de boeken in
zal gaan. Ik maak kennis met een
uiterst sympathieke band, geniet van
mijn zoon Jesse die 's middags al
glunderend de band heeft geholpen
met sjouwen, informeer of alles
gelukt is ten aanzien van de techniek
en wanneer blijkt dat dit het geval is
bekruipt me een gevoel van inge
haalde rust. Een uur later arriveren
ongeveer 125 gasten enigszins ver
baasd op het atrium. Verder ietwat
onwennig en lacherig, maar bovenal
verheugd, omdat het voor een ieder
inmiddels wel duidelijk is geworden
dat er wat bijzonders staat te gebeu
ren; Sommeltjespop headliner 2011
RIGBY speelt akoestisch!!
De band heeft zojuist een fantas
tisch eerste set afgeleverd, ledereen
bovenin de Dokter Wagenmaker
geniet. Ik zie een hoop blije gezich
ten, en ik besef me dat het gelukt is.
Even later komt tourmanager Willem
mijn kant op met de mededeling dat
zanger Christon Kloosterboer de
tweede set alleen begint. Nadat ik
het publiek hierop heb geattendeerd,
zie ik Christon tot mijn verbazing de
microfoon en verdere technische
hulpmiddelen aan de kant duwen...
In de 'verte' klinkt slechts een slag
gitaar en een stem. Het wordt stil op
het atrium. 'I could spend a million
years', zomaar een zinnetje uit het
nummer Let go. Ik zie en hoor een
gepassioneerd muzikant die met
heel weinig, heel veel doet. Het is
mooi, authentiek, gedurfd, maar
bovenal uit het hart. Het beklijft me.
Dit is waar het om gaat.
Jeroen Schoo
