Nic Dros zag altijd wel ergens een paar centen
'Als ze hem tegemoet komen, loopt hij gewoon rechtdoor'
TEXELSE 8 COURANT
'Beter pond handel
dan een kilo werk'
DINSDAG 4 SEPTEMBER 2012
- vvT'
■feSsHH
Het inzaaien van dijken behoorde tot de werkzaamheden van Dros. Op deze foto
bewerkt medewerker Lou van der Werf de dijk bij Oudeschild.
Nic Dros, boer, loonwerker en handelaar in ruste. In de
vorige afleveringen passeerden zijn jeugd en de oor
log de revue. In dit derde en laatste deel vertelt hij
over de opbouw van zijn onderneming, de verplaat
sing van een bungalow en de soms gespannen ver
houding met de autoriteiten.
In de vorige aflevering noemde Nic
Dros twee Texelaars met wie hij tij
dens de oorlog in een Duitse con-
servenfabriek tewerk werd gesteld.
'Ik ben vergeten Gerrit Plaatsman
te noemen. Hij had aparte humor
en maakte in een brief naar huis
tekeningen van Hitier, aan de galg.
De Duitsers openden die brieven
en Gerrit moest naar een kamp.
Helaas heeft hij dat niet overleefd.'
We pakken het verhaal op kort na
de oorlog, toen Nic Dros zijn eigen
boerderij had op Harkebuurt. 'Ik
had een paard, een hele beste
zelfs. Een zware Belg, echt een
werkpaard en hij was nog vlug ook.
Ik kocht een zaaimachine en een
kunstmeststrooier en zo ging ik te
loonwerken. Later schafte ik een
trekker aan, een ploeg, eg en ande
re machines. En een éénrijige bie
tenrooier, waarmee ik de boeren af
ging. Op een gegeven moment
kocht ik een paar oude GMC's, van
die vier wiel aangedreven kiepwa-
gens van het Amerikaanse leger. Je
had ze op benzine en die zopen
enorm. Maar deze reden op diesel.
Daarmee heb ik veel werk voor
Rijkswaterstaat gedaan. Die strek
dammen langs het strand bijvoor
beeld. En die hele lange pier bij de
vuurtoren. Elfduizend ton stortsteen
is daar in gegaan. Voor de Staat
heb ik ook honderden hectares dijk
ingezaaid. De Hondsbosche Zee
wering en het stuk van Den Helder
naar Wielingen. Wat riskant werk,
want je reed met de trekker schuin
op het talud. Maar het verdiende
lekker. Ik deed dat werk niet alleen.
In dit verhaal moet je Lou van der
Werf vermelden. Die hoefde ik niet
te vertellen wat hij moest doen. Ik
vroeg 's morgens: Wat ga je doen
vandaag?, dan vertelde hij bijvoor
beeld dat hij de wegbermen in
Medemblik ging inzaaien.' Andere
medewerkers die de revue passe
ren zijn Martin Witte, Theo Witte,
Henk Jurriens en Jan Tinus Vla
ming. 'Die moest als jochie eens de
eieren uit het kippenhok halen. Op
een keer vond hij een dooie kip. Die
gooide hij op de mestvaalt. Zo, zei
hij, daar kraait geen haan meer
naar.'
'Ik had ook een stuk of dertig melk
koeien. Die molk Dirk Broekman,
want zelf had ik het veel te druk
met het loonwerk. Ik zat ook in het
transport. Hooi en stro, ik haalde
het wel uit Duitsland, 's Morgens de
eerste boot en dan met de aan
hangwagen er achter op weg rich
ting Hannover. Ik had klanten door
heel Nederland, ook een manege
met negentig paarden. Werner
levert er nog aan.'
De handel zat de Oosterender in
het bloed. 'Beter een pond handel
dan een kilo werk. Ik deed nog wel
eens handel met Broer Sneekes uit
Schagerbrug. Ook een scharrelaar
met een groot gezin, net als ik zes
jongens. Ze hebben inmiddels een
heel groot bedrijf opgebouwd. Ik
kocht in Brabant eens twee Merce
des kiepwagens, prachtig in de
verf, maar het bleek geen succes.
Uit Rotterdam haalde ik twee kie-
pers. Die zagen er niet uit en waren
traag en daarom niet gewild, want
de wereld werd toen steeds sneller.
Maar wij konden er prima mee over
het strand rijden. Zo heb ik nog wel
eens wat bij de kop gehad. Met Jan
Heijne ging ik eens naar Engeland.
Ik kocht daar een verreiker en een
stuk of wat trekkers.' Memorabel is
de anekdote dat Dros ooit tijdens
een reis een oldtimer kocht, die hij
op de terugweg al weer met winst
verkocht. Als Dros ermee wordt
geconfronteerd, glimlacht hij. 'Zou
best kunnen. Op laatst had ik zoveel
aan de hand. Ik kon het niet meer
overzien. Maar de jongens werden
groot en die konden een hoop aan.'
Het loonwerkbedrijf is jaren gele
den al over genomen door zoon
Werner, maar diens medewerkers
zijn de ouwe Dros nog niet verge
ten. Tijdens het interview rijden
trekkers, kranen en andere machi
nes voorbij en steevast zwaait de
bestuurder naar de grondlegger
van hun bedrijf, die regelmatig de
hand opsteekt.
Autoriteiten hebben wat te stellen
gehad met deze vrijbuiter. 'Met de
gemeente ben ik wel een keer of
tien voor de rechter geweest. De
ene keer won ik, maar de gemeente
won ook wel eens. Dan stapten ze
met een brede lach op het gelaat
de rechtszaal uit. Maar dan zei ik:
Lach maar, de volgende keer win ik.
Als je een geschil met de gemeente
hebt en je laat het voor de rechter
komen, dan win je in de eerste
plaats tijd. Tijd om zaken te herstel
len of dingen recht te zetten.' Tot
een confrontatie kwam het bij de
bouw van een nieuwe schuur voor
het loonbedrijf. 'De vergunning
kwam maar niet rond. Toen we echt
niet meer konden wachten, zijn we
gaan bouwen. Dan maar zonder
vergunning. Ze begonnen te drei
gen. Ik zei: Denk er om dat er op
elke hoek een strontwagen staat.
Jullie gaan allemaal met de hoed
op naar huis. Aan stront hebben ze
een hekel. Kort daarvoor had een
boer op de Groeneplaats nog een
kar met drijfmest leeg gespoten.'
Toen een ambtenaar later com
mentaar had op de goothoogte van
een schuur, had Dros een simpele
oplossing. 'Zeg het maar: moet er
wat grond bij of wat vanaf? Dan
komen we vanzelf uit op de goede
hoogte.'
Spraakmakend was de verhuizing
van een complete bungalow in
1979 van de Pontweg naar Harke
buurt. 'We deden de sloop van
Tubantia. Dat huis was amper tien
jaar oud en nog in heel goede
staat.' De familie Dros had drin
gend behoefte aan woonruimte,
waarna het gevaarte van z'n plek
werd getild en op transport werd
gezet. Om bepaalde redenen
gebeurde dat op zaterdag. 'Peter
Nuyens uit Schagen had een grote
kraan en die tilde het huisje zo op.'
De breedte van 8.50 meter zorgde
dat onderweg moest worden geïm
proviseerd. Diverse verkeersborden
werden opgespit en een enkele
lichtmast stond in de weg. 'Daar
zat wel wat beweging in en zo red
den we het net.' Het aanvragen van
een bouwvergunning was er niet
van gekomen, wat zich herhaalde
toen Dros later een stuk aan de
bungalow bouwde. Toen een amb
tenaar dat constateerde, wist die
kennelijk niet wat hij er mee aan
moest. 'Op een gegeven moment
belde de gemeente welk nummer
het huis had. 2, zei Nel meteen. Dat
nummer bleek nog niet te bestaan
en daarmee was de kous af. Inmid
dels woont Dros alweer ruim dertig
jaar in de bungalow. Ik heb onze
vorige burgemeester hier eens
langs gehad. Ik zei toen: U moet
hier maar eens een kopje thee
komen drinken. Dat heeft ze toen
gedaan. Dat was een prima
gesprek.'
Gesprekken met de allerhoogste
regionen heeft Dros al lang geleden
afgekapt. 'Van huis uit waren we
doopsgezind. Mijn vader en moe
der kerkten in Oosterend. Op zon
dag kwamen de kerkgangers uit de
hele omgeving met paard en wagen
naar het dorp. Al die tentwagens bij
elkaar was een bijzonder gezicht.
Op een keer kwamen ze langs, of
we een lam aan de kerk wilden
geven. Dat kregen ze. Maar toen ze
het jaar er op twee lammeren vroe
ger, kwam mijn moeder in opstand.
Als één lam niet genoeg is, dan
kunnen we er beter mee stoppen.
Ze ging niet meer naar de kerk.
Mijn vader wel trouwens.' Ook voor
Nic Dros was de kous af.
In de huiskamer hangen meerdere
schilderijen. Onder meer een groot
portret van een fiere vrouw, zijn
overleden echtgenote. 'Uit haar zijn
mijn zes jongens geboren.' Daar
naast een schilderij van Dros zelf.
Een stoere vent, met laarzen aan en
een flinke dos grijs/withaar. Lang
haar werd ooit geassocieerd met
links, maar dat beeld past niet bij
Nic Dros.
Dros. 'Wij denken liberaal, zeg maar
rechts. Dat haar was meer uit sunig-
heid en dat ik me geen tijd gunde
om naar de kapper te gaan. Die
jongens hadden vroeger haar tot
aan hun kont. Een kleinzoon ook.
Werner heeft er toen eigenhandig
de koeienschaar in gezet. Het jong
was in een oogwenk gekortwiekt.'
Dros zit graag in de tuin, maar niet
de hele dag. Op z'n tijd stapt hij in
z'n Mercedes. 'Dan rij ik naar mijn
zus Guur, de koeien van Werner of
ergens anders heen.' Niet zelden in
gezelschap van Toos, de Schie-
damse met wie hij alweer jaren lief
en leed deelt. 'Ze is 75, dus wat
jonger. Ach, oud word ik vanzelf
wel. 'N best wauf, zeggen ze in Zee
land.'
Gerard Timmerman
De verhuizing
spraakmakend.
Tubantia
Harkebuurt
Weblog
naam: Marlia Oosterhof
van: Kees en Geer
uit: De Koog, Oosterend, Lely
stad
werkt: Met honden
Op verzoek van de redactie
hield Marlia Oosterhof uit Lely
stad een week lang een weblog
bij. Over honden, trainingen en
rotondes. Hieronder een bloem
lezing, de complete tekst is te
lezen via www.texelsecourant.
nl.
Mijn naam is Marlia Oosterhof,
dochter van Kees en Geer. Opge
groeid in De Koog en Oosterend.
Al een behoorlijke tijd woon ik
deels in Lelystad, deels in Koe-
kange in Drenthe. In het dagelijks
leven train ik geleide- en hulphon
den, honden dus voor mensen die
blind of zeer slechtziend zijn en
honden voor mensen die in een
rolstoel zitten en zodanig beperkt
zijn dat ze hulp nodig hebben. Ver
der test ik pups om te kijken of ze
geschikt zijn voor onze opleiding,
begeleid ik aankomende trainers
en cliënten die een hond van ons
hebben en/of krijgen.
Vrijdag 24 augustus
Vandaag, naast het gewone werk,
bezig met de nasleep van een ver
velend incident. De blindengelei
dehond van een cliënt van ons is,
tijdens het werk, aangevallen door
een American Stafford. De cliënt
kwam van het station in de veron
derstelling dat zijn geleidehond,
zoals gewoonlijk, hem veilig naar
huis zou geleiden. Op de stoep
stond een groepje mensen te pra
ten, de cliënt hoorde dat wel maar
zag natuurlijk niet wie of wat, hij
heeft tenslotte niet voor niks een
geleidehond. De honden zijn erop
getraind om gewoon door te lopen
wat deze hond ook deed maar
helaas.... één van de personen
had een hond, weliswaar aan de
riem maar niet kort genoeg en
deze hond schoot op de geleide
hond af en greep haar in haar nek.
Paniek alom! De cliënt weet niet
wat er gebeurt, hij hoort zijn hond
gillen en piepen, hij voelt aan de
beugel dat ze weg wil maar de
hond heeft haar in zijn 'kaakklem'.
Veel geschreeuw, veel mensen
erbij en uiteindelijk laat de hond
los. De eigenaar van de Stafford wil
niet zijn naam geven maar geeft
uiteindelijk wel zijn adres en een
hele aardige mevrouw loopt met
onze cliënt mee naar huis. Daar
aangekomen blijkt de geleidehond
gewond te zijn, flinke bijtwonden,
dus op naar de dierenarts, hechtin
gen en antibiotica. Het gevolg
is dat de cliënt niet meer ontspan
nen naar buiten durft omdat hij
bang is diezelfde hond tegen te
komen.
Verder was het vandaag geluk
kig niet meer zo warm en dat is wel
zo prettig voor de honden tijdens
het trainen, ze zijn tenminste weer
een beetje vooruit te branden, en ik
ook natuurlijk. We hebben lekker
kunnen trainen met alle honden en
mijn twee trainsters in opleiding
gaan ook met sprongen vooruit.
Leuk.
Zaterdag 25 augustus
Deze les hebben we 'niet eten
van de straat' geoefend. Best las
tig als je bijv. een labrador bent die
dol is op eten maar niet de achte
loos weggegooide boterham van
de straat mag pakken. Het is een
kwestie van stapje voor stapje
opbouwen en steeds ietsje moeilij
ker maken waarbij we geen onge
wenst gedrag corrigeren maar juist
gewenst gedrag belonen.
Tegen 13.00 uur heb ik mijn tas
gepakt, vijf honden in de auto
gezet en ben richting Drenthe gere
den. Uiteraard was de Ketelbrug
weer open en dan moet je maar
hopen dat het kreng weer dicht
gaat. Deze brug heeft vaak storin
gen en wil dan niet meer sluiten
met als gevolg dat je een paar uur
staat. Gelukkig was dat vandaag
niet het geval en ging hij weer dicht
zodat ik door kon. Stom van me...
ik was vergeten dat er in Vollenho-
ve een bloemencorso was van
daag. Dit betekent natuurlijk opont
houd. Ik had een andere route
kunnen nemen maar dan moet je
er natuurlijk wel aan denken. Even
een poosje in een soort file gestaan
bij Vollenhove maar ook mooie
corso-wagens gezien.
Zondag 26 augustus
Ik ben een poosje in de tuin bezig
geweest, wat uitgebloeide planten
wegknippen, onkruid trekken enz.
De tuin raakt al een beetje op zijn
retour, de stokrozen schieten vol in
het zaad, ook mijn zelf gekweekte
petunia's krijgen zaadjes, goed
voor volgend jaar. Aan de planten
kun je zien dat de nazomer gaat
beginnen, nu maar hopen dat het
een fijne nazomer wordt met mooi
weer.
Op een vrije dag geen zin in
koken, dus zijn we lekker een hap
je gaan eten in buurtcafé De
Brouwmeester. Ook daar zaten wat
markante bewoners die ik soms
wat moeilijk kan verstaan. Het plat-
Drents is soms net zo lastig voor
mij als het plat-Tessels is voor niet-
Tesselaars. Mijn vriend Henri kan
het Tessels wel goed verstaan en
heeft alleen wat moeite met het
verschil tussen een 'skeep' en een
'skip'. Hij begrijpt inmiddels dat het
een schip is als we in de buurt van
water zitten en een schaap als we
midden op het eiland zijn. In het
begin van onze relatie hebben we
wel wat last gehad van Babyloni
sche spraakverwarringen. Ik weet
nog dat hij iets ging repareren en
op een ladder stond en mij vroeg
om een 'kniploggie'. Ik had echt
geen idee waar hij het over had,
het bleek een zaklantaarn te zijn.
Maandag 27 augustus
De mevrouw van de gemeente
waar de geleidehond van onze cli
ënt is aangevallen, heeft ook
gebeld. Ze was erg aardig en
begripvol, maar ze kan helaas geen
muilkorfgebod uitvaardigen. Dit
omdat de eigenaar van de Stafford
beweert dat de geleidehond los
liep zodat er dan volgens haar
geen bewijs is, tenzij er getuigen
zijn. De cliënt gaat nu naden
ken of hij toch aangifte gaat doen,
hij is daar huiverig voor omdat de
eigenaar van de hond in de buurt
woont, heel begrijpelijk. We wach
ten maar weer af maar ik maak me
nogal boos om zoveel onrecht
vaardigheid.
Ook moet ik nog een excursie
programma maken voor het 'Texel-
weekend' het eerste weekend van
oktober. We gaan dan met wat cli
ënten en puppycoaches gezellig
een weekend op stap op Texel.
Ook daar vanavond maar eens
induiken, vaart er nog een garna-
lenkotter in oktober? Ik hoop van
wel, en ik hoop ook dat de geleide
en hulphonden mee kunnen natuur
lijk. De Jan Plezier lijkt me ook wel
wat en misschien de Bonte Beleve
nis. We zullen eens kijken wat we
nog kunnen regelen in die periode.
Dinsdag 28 augustus
Vanmiddag was ik ook met de
enorme Duitse herder Kees op
stap, die heeft daar geen last van,
ziet er niet erg aaibaar uit terwijl hij
ongelofelijk lief is. Heel grappig
altijd om te ervaren. Ook zo leuk
om te zien dat mensen direct opzij
gaan als ik met Kees in de beugel
aan kom stappen. Wat minder
goed is, is dat Kees ervan uit gaat
dat iedereen wel voor hem opzij
gaat. Door ervaring heeft hij dit
geleerd. Hij heeft gelukkig wel het
benul dat hij om de mensen heen
moet lopen als ze met de rug naar
hem toe lopen (dus voor hem
lopen). Maar als ze hem tegemoet
komen, loopt hij gewoon rechtdoor
in de veronderstelling dat ze opzij
gaan. Wat ze ook altijd doen.
We gaan een boek uitgeven
met daarin anekdotes en verhaal
tjes over honden en de geleide- en
hulphondentrainingen. Een vriend
van mij (de man van mijn vriendin)
kan fantastisch tekenen dus het
wordt een boekje met korte verha
len met cartoonachtige tekeningen
erbij. We maken dan ook een luis-
ter-cd erbij voor onze cliënten met
een visuele beperking en voor
iedereen die dat prettig vindt.
Ben zelf ook op zoek naar een
grotere auto want zo langzamer
hand passen mijn honden er niet
meer in. Als ik alles meeneem als ik
in het weekend naar Drenthe ga,
dan ligt er zelfs eentje voor de
voorstoel. M'n weekendtas zet ik
dan maar op de stoel en de rest
van de auto zit vol met honden.
Wel gezellig hoor, je kan alleen niet
te snel door de rotondes rijden
want dan buitelt alles over elkaar.
Woensdag 29 augustus
Afgelopen nacht tegen half 1, ik
was diep in slaap, werd ik wakker
gemaakt door mijn herder Boed
dha. Boeddha is een waakhond die
zijn mondje kan roeren. Als er
iemand langs mijn schutting loopt
blaft hij als hij dat nodig vind en dat
vind hij meestal. Nu gaf hij geen
enkel geluid maar kwam hij met zijn
voorpoten op bed en duwde met
zijn neus tegen mijn arm. Normaal
gesproken zal hij er niet aan denken
om op bed te komen. Ik was erg
slaperig en zei 'Boeddha, ga sla
pen'. Hij duwde nogmaals met zijn
neus en ik deed mijn ogen open.
Dat was even schrikken, ik zag alle
maal lichtbewegingen op het pla
fond en het was duidelijk dat er
iemand met een zaklantaarn langs
mijn schutting liep en probeerde
met het licht bij mij naar binnen te
schijnen. Poeh... Zachtjes uit bed
gestapt, ochtendjas aan en naar de
keuken. Ik heb voor de ramen luxa
flex waardoor je natuurlijk mooi
door een kiertje kan kijken, 's nachts
is de luxaflex dicht. Ik zag meerdere
mensen lopen en aan de andere
kant aan de poort rammelen. Ik
dacht 'inbrekers' en 'oké, 112 bel
len'! Maar de 'inbrekers' waren nog
al luidruchtig en praatten vrij luid
met elkaar. Ik kon niet goed ver
staan wat ze zeiden maar ik dacht
'inbrekers doen toch zachtjes'?
Toen zag ik een auto naar de voor
kant van het gebouw rijden die
stopte voor het hek. Ik voorzichtig
de voordeur van het slot gedraaid
en op mijn blote voetjes naar bui
ten. Door de struiken kijken wat ze
van plan waren. Toen zag ik dat het
een auto van een beveiligingsbedrijf
was, oké, geen inbrekers, hele
opluchting! Even later kwam er een
politieauto aangereden. Achteraf
bleek dat er een hond gevonden
was die in de kennel geplaatst
moest worden, maar de mensen
van de beveiliging en de politie die
er waren wisten niet precies waar
ze naar binnen moesten. Ik vond
het in eerste instantie wel spannend
omdat ik natuurlijk niet meteen kon
zien wat er aan de hand was. En
wat heb ik toch een fantastische
hond die gewoon snapt wanneer hij
moet blaffen en wanneer hij een 'stil
alarm' moet geven! Ook de Duitse
Herder Kees (geleidehond in oplei
ding) gaf geen kik! Wat een super
honden.
