'Op je vrije dag ging je ook, als de dood dat je iets miste'
v-.tx Grote reünie medewerkers
TEXELSE 9 COURANT
VRIJDAG 26 OKTOBER 2012
Waar ooit de voordeur van Casino was, poseren oud-medewerkers Jolanda
Eelman-Stiekema, Lia Timmer-Commandeur en Cocky Timmer. 'We waren met
'We waren met z'n allen één
grote, gezellige familie.' 'Je ging
voor elkaar door het vuur.' En:
'Eddy kon je altijd knuffelen. Hij
was misschien niet je vader,
maar wel een grote broer. En
Aadje was altijd vrolijk.' Zomaar
wat herinneringen van mede
werkers van nachtbar Casino,
video-disco-dancing Question
en discotheek Question Plaza,
die zaterdag 24 november een
reünie houden.
'In de zomer werkte je zes dagen
per week. Maar op je vrije dag
ging je ook. Want je was als de
dood dat je iets miste', vertelt
Margreet Dissel. Ze werkte van
1986 tot 1991 in het bedrijf van de
familie Stiekema. Toen ze het aan
bod kreeg om bij café De Zwaan
te komen werken, besloot ze na
lang aarzelen toe te happen. 'We
begrijpen het wel, zeiden ze. Er
werd een afscheidsfeestje voor
me georganiseerd en ik kreeg
allemaal cadeautjes. De aanste
ker met inscriptie van mijn colle
ga's heb ik nog steeds. Na het
feestje gingen we naar De Zwaan
en heeft Eddy me over de drem
pel gedragen.'
Een tamelijk uitbundig gezelschap
zit bij elkaar in de kamer van Cin-
tha Eelman-Stiekema, de oudste
dochter van Eddy en Aadje Stie
kema, het echtpaar dat in 1971
eigenaar werd. De uitbaters van
toen zijn er zelf niet bij. Genietend
van hun pensioen verblijven ze
een paar keer per jaar voor een
langere periode in Portugal. Maar
de vrouwen die er wel zijn, heb
ben allemaal voor korte of langere
tijd gewerkt voor het bedrijf dat
van 1971 tot 1995 in de Zwaan
straat was gevestigd en nader
hand in de vorm van discotheek
Question Plaza een vervolg kreeg
in De Lindeboom, het horecapand
aan de Groeneplaats waarvan de
Stiekema's zes jaar eigenaar
waren.
Van bijna het allereerste uur is Lia
Timmer-Commandeur, die in het
begin van de jaren zeventig een
jaar of twee, drie in Casino werk
te. 'De discotheek bestond toen
nog niet. Je had de voorbar en de
achterzaal. Dansschool Siebeling
gaf er dansles. En Piet Zijm, nu
van De Rog, draaide er af en toe
plaatjes. Ik herinner me dat in de
zomer Nico Haak in de achterzaal
optrad. Ik had nog nooit van hem
gehoord. Dat gold voor de meeste
Texelaars, want er kwam niemand.
Hij kon met de laatste boot weer
weg.'
Jolanda van Heerwaarden werkte
er van 1978 tot 1982 ieder week
end en sprong later in drukke tij
den nog geregeld bij. 'In 1996
voor het laatst. Ik
Lindeboom in 2001 in andere han
den overging, bleef ze aan het
bedrijf verbonden. 'Ik heb wel
eens overwogen iets anders te
gaan doen. Ik ben een half jaar
naar Israël geweest en heb er ook
nog serieus over gedacht in de
zorg te gaan werken. Dat was in
de tijd dat we 's winters in de WW
zaten en je tijd had om aan ande
re dingen te gaan denken. Maar ik
ben uiteindelijk nooit wegge
gaan.'
Gevraagd naar de reden van hun
trouw is de goede onderlinge
sfeer een steeds weer genoemd
argument. 'We vormden een heel
hechte groep, 's Avonds en 's
nachts werkten we samen, over
dag gingen we met z'n allen naar
het strand. Eddy en Aadje hadden
bij paal 17 een huisje waar we
gebruik van konden maken', ver
telt Jolanda. Margreet: 'We zijn
ook nog een tijd met een hele
groep naar de sportschool
gegaan. Na afloop namen we
altijd koffie met appelgebak. Als
je op je vrije avond aan de bar zat
en het werd sluitingstijd, dan hielp
je toch met opruimen. Dat hoefde
natuurlijk niet, maar je deed het
gewoon. Want je wist ook zeker
dat als jij moest werken een ander
ook op zijn vrije avond bijsprong.
En na afloop was er altijd nazitten.
Dat hoorde er gewoon bij. Als je
eens een keer geen zin had en
naar huis ging, dan vond Eddy dat
niet leuk. Hij vond het belangrijk
voor het teamgevoel dat we nog
even bij elkaar zaten.'
Bij de collega's die de snackbar
bemanden, waren er wel eens
chagrijnige reacties, herinneren
ze zich. 'Dan was de nachtbar
dicht en iedereen klaar en kwam
lig. Maar het gebeurde wel.'
Ze praten over de jaren zeventig,
tachtig en negentig, toen het uit
gaansleven in Den Burg gouden
tijden doormaakte. Niet alleen
Question, ook de een paar hon
derd meter verderop gelegen dis
cotheek J'elleboog trok in de
weekeinden honderden bezoe
kers per avond. Ook op zondag
middag was het er vaak druk.
Cocky: 'Ik had elke week een
groep kottervissers aan de bar. Ze
waren meestal met een man of
tien. Ze legden 500, 600 gulden
neer en dan moesten ze bier heb
ben. Ik kreeg het geld in één keer.
Als het op was, moest ik het zeg
gen. Het ging op. Moet je nagaan
hoeveel ze dronken. Je kunt dat
bedrag misschien wel vergelijken
met 1000 euro nu.'
Zijn medewerkers omschrijven
Eddy als een inventieve horeca-
man. 'Hij had in de discotheek
allemaal nissen gebouwd. Elke
nis had een knopje en als je erop
drukte, ging er een lampje bran
den en wist de ober waar hij
moest wezen.' Goed voor de
omzet was ook de speciale licht
krant. Cintha: 'Groepen boden
tegen elkaar op. Als bijvoorbeeld
een groep jongeren uit Leiden tien
meter bier bestelde, stond dat
even later op de lichtkrant. Ande
ren wilden dat niet op zich laten
zitten. Dan stond er dus plotse
ling: Assendelft 13 meter.' Mar
greet: 'Dat waren vaak jongens
die op de noodcamping aan de
Westerweg sliepen. Eddy heeft
zich altijd ingezet voor de nood-
camping. Als die weg gaat, bete
kent dat een enorme klap voor
Den Burg, zei hij altijd.'
Legendarisch waren de drive-in-
shows van AVRO's Toppop. Mar
greet: 'In het seizoen waren we
elke week op de radio. Dan zat de
discotheek om half negen 's
avonds al helemaal vol. Mensen
spraken erover. Ik hoor je elke
week op de radio, zeiden ze dan.
Ze bedoelden dus de Question.'
Drommen publiek trokken ook de
optredens van het meidentrio Mai
Tai, René Froger, Anita Meijer,
Drukwerk, de Havenzangers,
Roberto Jacketti de Scooters
en andere artiesten. 'Het gebeur
de dat het zo gigantisch druk
was, dat als je buiten kwam je
tasje helemaal nat was. Gewoon,
door het vocht in de uitgeademde
lucht van alle mensen die binnen
waren.'
Elk seizoen had z'n eigen publiek.
Cocky: "s Zomers hadden we de
badmeesters, 's winters de mari
niers. Die belden op om aan te
kondigen dat ze kwamen. Dan
belde ik meteen een paar meiden
op om te vragen of ze ook kwa
men. Want mannen willen natuur
lijk niet aan een bar met alleen
maar mannen zitten. De meeste
meiden kwamen graag. Gewoon
voor de gezelligheid, hoor. Zonder
bijbedoelingen.' Jolanda lacht:
Nou, er waren ook dames die er
echt voor kwamen. Die vonden
het wel leuk een marinier op te
pikken. Het liep soms ook uit de
hand. We hebben ze er wel eens
uit moeten gooien. Buiten stond
de militaire politie voor de deur.'
Eddy stopte er veel tijd en energie
in om zijn bedrijf te promoten. In
de zomer vloog geregeld een
reclamevliegtuig over het strand.
Daarnaast kocht hij een touring
car om opvarenden van de bruine
vloot uit Oudeschild op te halen.
Medewerkers hadden op gezette
tijden 'promotiedienst', waarbij ze
naar kampeerboerderijen en cam
pings gingen om folders uit te
delen. Daniëlle en Mariene, de
beide andere dochters van Eddy
en Aadje, gingen van mei tot en
met oktober iedere dag na school
tijd naar de haven om groepen
binnen te halen. Maar ook op een
minder uitgesproken manier werd
reclame gemaakt. 'Door de straat
schoon te maken als er iemand
over zijn nek was gegaan, bijvoor
beeld. Na sluitingstijd maakten
we de Zwaanstraat tot allebei de
hoeken helemaal vrij van glas en
peuken.' Cocky: 'We gingen ook
wel naar buiten om de bezoekers
na sluitingstijd te vragen of ze een
beetje rustig naar huis wilden
gaan. Het gekke is: ze luisterden
ook nog. Als je ze het maar op
een rustige manier vroeg.'
Herinneringen ophalend, passe
ren illustere namen de revue. Van
portier Guus Hoep, die alleen met
zijn stevige pos
tuur al potentiële
druktemakers tot
rust maande,
maar minder zelf
bewust voor de
deur stond dan
zijn uitstraling
deed vermoeden
en volgens zijn collega's een hart
van goud heeft. Erg belangrijk
was Kick Smit, in de beginjaren
barman en later belast met de
garderobe, de zorg voor voldoen
de wisselgeld en als Eddy en
Aadje met vakantie waren ook de
administratie.
'Kick en Cocky waren in al die
jaren de belangrijkste medewer
kers van Eddy en Aadje', zegt één
van de vrouwen, een constatering
die door de anderen wordt
gedeeld. 'Ze waren honderd pro
cent te vertrouwen. En gezichts
bepalend voor het bedrijf. Mensen
gingen niet naar Casino of Ques
tion, maar naar Kick of Cocky.'
In een interview met het blad van
de ouderenbond ANBO stelt Stie
kema zelf 'nooit personeel, alleen
medewerkers' te hebben gehad.
Ze snappen wat hij bedoelt.
Jolanda: 'Ed was wel een baas,
maar geen strenge.'
Cocky: 'Hij had wel wat strenger
mogen wezen, want er is ook wel
eens misbruik van hem gemaakt.
Ed vertrouwde iedereen. Obers
hadden portemonnees bij zich
waar honderden guldens in zaten.
In de begintijd werkten we nog
zonder kassa. Als je als medewer
ker kwaad wilde, was het niet
moeilijk aan geld te komen. Daar
door zijn we ook wel eens op ons
bek gegaan. Ons, zeg ik, want zo
voelden we dat allemaal.' Jolan
da: 'Ik weet nog dat de kassa niet
klopte. We voelden ons doodon
gelukkig. Want het vertrouwen
was misbruikt.'
Zonder uitzondering positief is
iedereen over de rol van Aadje
Stiekema, de hard werkende en
altijd vrolijke echtgenote van
Eddy. 'Echt een schat!', zegt Mar
greet. 'We kregen ons loon in een
envelop. En daar deed ze altijd
een persoonlijk briefje bij. Lekker
gedraaid, stond daar op. Of: Hoe
is het met je rug? En op goede
avonden kregen we allemaal een
extraatje. Daar waren we trots op.
Want je ging ervoor. Wat een tent
hè, zeiden we tegen elkaar als er
weer eens een recordomzet was
gedraaid.'
Het ziet er naar uit dat het druk
wordt op de reünie die zaterdag
24 november in Question Plaza
wordt gehouden.
Via de speciale Facebook-pagina
Question Plaza-Casino of door
een mail te sturen naar
cinthastiekema@gmail.com heb
ben inmiddels al negentig oud
medewerkers zich aangemeld. En
dat ondanks dat geen uitnodigin
gen zijn verstuurd.
'Waar moetje beginnen?', luidt de
retorische vraag van Cintha, die
op haar veertiende voor het eerst
bijsprong in de discotheek en van
1995 tot de verkoop in 2001
samen met echtgenoot André Eel-
man hotel-café-restaurant De Lin
deboom runde.
'Mijn moeder is wel eens begon
nen alle medewerkers en oud
medewerkers te tellen. Bij 600 is
ze opgehouden. Het was geen
doen.'
Joop Rommets
Een volle Question Plaza eind jaren negentig.
stond toen met
derbar van De
Lindeboom,
samen met Coc- Q^mO Qft QUeStlOO PI8Z8
Met de naam van
Cocky is de naam van de meest er nog een bestelling voor de keu-
trouwe medewerker genoemd. Ze ken om voor 22 man eten te
begon in 1976 en ook nadat De maken. Dat was eigenlijk best lul-
'Eddy vond het belangrijk voor het teamgevoel dat we na afloop nog even bij elkaar zaten.'
