11
Jouw club n de krant
TEXELSE 7 COURANT
125 jaar Texelse Courant
Het verhaal van ZOUT
VRIJDAG 7 DECEMBER 2012
Kunstenaarscollectief ZOUT
opent op 14 december voor de
vijfde keer de winterexpositie,
dit jaar weer in De Hollebol aan
de Parkstraat in Den Burg
Oprichters Wieneke Boon en Mari
an Smit van ZOUT hadden destijds
voor ogen een vereniging op te
richten die de belangen van de
Texelse kunstenaars zou beharti
gen. Dit met als directe aanleiding
het niet meer bekostigen door de
gemeente van de jaarlijkse exposi
tie in Tusse de Banke.
Nu vijfjaar later is ZOUT een bloei
ende vereniging met een ledenaan
tal dat gegroeid is van veertig naar
bijna zeventig leden. Dat het begrip
'Texelse kunstenaars' wat ruimer is
geworden - er zijn ook leden die
niet permanent op Texel wonen -
bevordert alleen maar de diversi
teit. De vereniging bestaat uit kun
stenaars uit vele disciplines zoals
beeldende kunstenaars, schrijvers
en cineasten.
Hoe pittig ZOUT bezig is, blijkt wel
uit de uitbreiding van het aantal
activiteiten, zoals deelname aan
het Havenvistijn, Kunst en Bro-
cante op de Groeneplaats en de
expositie ZomerZOUTin Bethel in
Zuid-Eierland.
atelierdeuren om zo 'een kijkje in
de keuken van een kunstenaar' te
Jolet Leenhouts Marian Smit
In een eeuwenoud huisje, doorge
zakte plafondbalken torsen het
gewicht van de zolder, staat op de
lichtblauwe keukenvloer een tafel.
Onder wat boeken en cadeautjes
ligt het werk waar ze aan bezig is.
Vanaf een muurtje krijst een dikke
getekende kat, zijn onderkin hangt
over de rand. Op een volgende
bladzijde springt een poes zo
geschrokken op dat zijn poten alle
kanten op wijzen. Jolet Leenhouts
is illustrator en moet voor het einde
van de maand een kinderboek
afhebben én het visuele deel van
de cito-toets waar kinderen getest
worden op hun aanschouwelijk
inzicht. Dit alles maakt ze in haar
werkkamer, een aan het huis aan
gebouwde kamer die overvol is
met uitpuilende boekenkasten, rol
len en vellen papier op stapels,
planken en in dozen, onduidelijke
paperassen en kwasten in potten.
Dat ze, om iets te pakken over
hoge wankelende stapels heen
moet stappen. Het is net of hier
kortgeleden een bom is geëxplo
deerd, maar ze vergoelijkt dat er
binnenkort een nieuwe kast komt.
Ze is een middag- en avondwerker,
als ze eenmaal bezig is kan ze
moeilijk stoppen. Soms zou ze wil
len dat ze zichzelf minder beper
kingen oplegde, minder de druk
voelde. Maar dan lacht ze en haalt
lichtjes haar schouders op.
Rebecca Geskus Els Drijver
Op de uiterste hoek van Nederland
woont, in de duinen aan de voet
van de vuurtoren, Marian Smit.
Vanuit haar atelier kijkt ze over de
zee naar Vlieland. Een vissersboot
haalt zijn vis op, een meeuw duikt
naar beneden. Haar werktafel, die
uit twee aaneengeschoven tafels
bestaat, staat aan het raam met
zicht op het lichtbaken waarmee
ze tegenwoordig een haat-liefde-
verhouding heeft. Zouden het de
sterren zijn, de patronen op het
strand of het ritme van de golven,
die haar inspireren tot het vervaar
digen van haar systematische en
tegelijkertijd organische objecten?
Van textiel is ze overgestapt op
papier en ze maakt zeer verfijnde
structuren, vroeger meer met kleur,
tegenwoordig vaak wit. Eindeloos
nauwkeurig knip- en snijwerk. Het
moet precies worden zoals ze heeft
bedacht, want als ze begint weet
ze hoe het zal eindigen en als het
niet perfect is start ze opnieuw.
Haar favoriete gereedschap blijkt
niet de schaar maar een tandarts
mesje, een lancet, waarmee haar
man, een voormalig tandarts, in
het tandvlees van zijn patiënten
sneed. Eigenlijk wilde hij liever niet
dat ze het gebruikte, bang dat ze
zich ermee in haar vinger zou snij
den, maar dat is nooit gebeurd. En
dus is het alleen de vuurtoren die
bloedrood is.
Expositie: 15 december 2012 t/m 3 januari 2013
Locatie: De Hollebol, Parkstraat 34 in Den Burg
Openingstijden: dagelijks van II tot 18 uur. Ook open op
kerst en nieuwjaarsdag, gesloten op dinsdag 18 december.
Atelierroute: 27 en 28 december 2012 van II tot 17 uur
Sponsors: Galerie I4-I6 PosthuysTexel.Vakantiepark De Krim
Texel, Strandpaviljoen Kaap Noord. Agter Elektrotechniek,
TESO, Stichting RAB, KoosVerbart Installatietechniek.
Strandpaviljoen Het Strand paal 19 half De Koog.
StfeRdpaviljoen Westerslag paal 15
Kunst is wat niet natuurlijk is, maar
origineel, verrassend, niet voor
de hand liggend, inspirerend, kritisch,
tot nadenken aanzettend en in
staat emotie op te wekken.
WORD VRIEND VAN ZOUTTEXEL.NL!
Voor 25 euro per jaar word je vriend van kunstenaarsvereniging
ZOUTTEXEL.NL
Wat krijg je daarvoor:
- Uitnodigingen voor openingen van groepsexposities
- Uitnodigingen voor het bijwonen van door leden georganiseerde
informatieavonden, bijvoorbeeld in het atelier van de leden
- Uitnodigingen voor door leden georganiseerde etentjes/borrels
-10% korting op werk dat in een gezamenlijke overzichtsexpositie
van de leden van de vereniging is tentoongesteld.
- Nieuwe vrienden!
Stuur je naam en de bevestiging datje vriend van ZOUTTEXEL.NL wilt
worden naar: zouttexel@gmail.com
Cécile de Boer
Geboren en getogen Texelse, haar
vader was timmerman in Den Hoorn
die naast het timmeren ook tien
kinderen maakte en op zijn achtent
achtigste voor het eerst in het zie
kenhuis kwam. Zijn dochter, die net
zo productief is, had niet dat geluk.
Haar leven werd voor een groot
deel bepaald door de ziekte die ze
kreeg toen ze negen was en die er
uiteindelijk toe heeft geleid dat ze
schilder is geworden. Eigenlijk had
ze, net als haar zoon nu, naar de
design-academie willen gaan, maar
dat kon ze fysiek niet aan, een kan
toorbaan was niets voor haar, schil
deren echter wel. Het eerste schil
derij dat ze in haar leven maakte,
een aquarel van bloemen, verkocht
ze direct voor tweehonderd gulden
en sindsdien is de verkoop niet
gestopt. Texel, het landschap en de
beesten, is in veel van haar werk
terug te vinden, ook werkt ze veel in
opdracht. Haar werkkamer is boven
in haar huis, het is er opgeruimd en
op de kast staan, boven een glazen
fles met liga's, de potten met kwas
ten. Cécile de Boer, eigenlijk had ze
liever haar meisjesnaam behouden,
Cécile Bakker, heeft maar één
angst: dat ze ooit haar ogen ver
liest, want dan kan ze niet meer
schilderen.
Pieter van Schelt
Dat hij niet in een tipi woont is
omdat je daarin 's winters niet de
warmte kunt vasthouden. Foto
graaf Pieter van Schelt is geobse
deerd door het tot leven brengen
van een 'ruimte-ervaring'. Hij bouwt
tenten in de vorm van bijvoorbeeld
een pissebed of zes bladen die
samen een bloem vormen. De
meeste lol heeft hij als hij achter
zijn 'naaimachinetje' zit. Zeven jaar
geleden emigreerde hij naar Texel
en stuurde niemand een verhuis
bericht. Hij veegde zichzelf als het
ware van de kaart, ging wonen in
een huis met een kapot dak en
geen ramen. De eerste winter werd
hij wakker met de sneeuw op zijn
dekens. Hij begon opnieuw en men
moest hem maar zien te vinden. Hij
weet dat hij kan overleven en niet
veel nodig heeft - én ze vonden
hem weer. 'Ben je op zoek naar
vrijheid?' vraag ik. Hij lacht: 'In je
hoofd? Is dat niet iedereen?' Maar
nu ik over hem schrijf, denk ik dat
het ruimte is. De ruimtes die hij
maakt, de ruimte in zijn panorami
sche foto's, de ruimte in het zomer
huis dat hij gebouwd heeft, de
ruimte van de akkers om hem
heen. Leiden die misschien naar
de ruimte in zijn hoofd?
Mien van As
Als ik haar had gezien op de haven
van Oudeschild, had ik nooit gewe
ten dat onder die grijze haren een
gepassioneerde schilderes huisde.
Ze ziet eruit als een gewone
mevrouw. Maar haar vader, die
haar verbood naar de academie te
gaan, heeft haar drang om te schil
deren niet kunnen bedwingen.
Mien van As is tachtig en werkt in
een garagebox. Waar bij de buren
een ijzeren rolluik zit, heeft zij
ramen en een glazen deur. In de
hoek staat een versleten luie stoel
en op de grond ligt een al even
bejaard wollen tapijt. Midden in
haar atelier staan drie ezels, op
twee staat het werk van leerlingen
en daartussen heeft ze voor de
gelegenheid een van haar eigen
abstracte schilderijen gezet. In een
garage werken is niet haar keuze,
maar ze kan, sinds ze uit haar
vorige werkplaats moest, niets
anders vinden. Hoewel het raam
naar het noorden is gericht, reflec
teert de zon tegen de muur van de
overbuurman bakken vals licht
naar binnen. In een lage kast staan
attributen voor stillevens. Hoewel
alles oud is, net als Mien, heerst er
een energieke sfeer. Hoe kan het
ook anders als je nog steeds bijna
elke dag achter de ezel staat?
Kunst is werken met
je hart, hoofd en
handen (Anna Sikkers)
Annemieke Boelkens
Doeken met donderwolken en
overweldigende luchten staan
langs de kant tussen getimmerde
spijlen te wachten. Op de ezel bij
het raam staat een olieverfschilde
rij met een woeste lucht te drogen.
Annemieke Boelkens is de derde
generatie in haar familie die zich
aan het Hollandse hemeldak waagt.
Naast de kast hangt een schilderij
tje van haar vader dat ik zo had
aangezien voor een werk van haar.
Ook haar grootvader schilderde
luchten. Zelf heeft ze ook iets van
een wolk. Geheel gekleed in het
wit, omdat een vervelende allergie
het onmogelijk maakt kleuren te
dragen, zit ze midden in haar werk-
De koffie klotst over de rand van
haar beker, in haar lievelingsshirt
zit een gat en een ezel kijkt me met
droeve ogen aan vanaf een heel
groot vel papier. In een voormalige
bakkerswinkel in Oosterend (ik ruik
de gistlucht niet, maar Rebecca
Geskus wel) heeft ze haar atelier.
Op de kast staan twee radio's, een
bakbeest uit de jaren vijftig en een
gettoblaster uit de jaren negentig
van de vorige eeuw. De buitendeur
staat open en de geluiden van de
straat vervangen de eventuele
muziek. Ze vertelt over haar werk
voor de film, haar tijd bij Jiskefet,
de schilderklassen met verstande
lijk gehandicapten en haar werk op
het Maartenhuis. De overbuurman,
die jaren heeft gevist, wipt even
binnen. Hij krijgt zijn kop koffie en
rolt zijn shaggie voor straks. Overal
hangen of staan schots en scheef
tekeningen van dieren, want die
komen steeds terug in haar werk.
Ze had de periode van de kikker,
de hond, de wolf, het asiel-dier en
de ezel. 'Er moet iets gebeuren in
hun ogen,' zegt ze en denkt dat
binnenkort de trekvogel aan de
beurt is. Zelf lijkt ze ook een soort
trekvogel, met tassen vol spullen,
nu geland op Texel.
Ze woont in een huis waarvan ik al
lang hoopte het ooit eens vanbin
nen te mogen zien. Het dak van het
huis is net als een van haar hoed
jes. Vanuit haar grote zolderatelier
kijkt Els Drijver aan twee kanten uit
over het eiland. Overal staan dozen
en bakken gevuld met bandjes,
randjes en lapjes. Een plank boven
het raam puilt uit van de lindehou
ten mallen, die vol zitten met hon
derden speldengaatjes. De bolhoe
den, vilten herenhoeden, bolletjes
en flaphoeden zelf zijn verstopt in
dozen in de hal, want motjes zijn
net zo hebberig als dametjes. Hoe
wel ze ook klassieke hoeden heeft
leren maken ligt haar voorliefde
meer bij hoofddeksels die iets tus
sen pet en hoed in zijn. Ze maakt
ze in allerlei kleuren, vormen en
materialen. Vorige week nog heeft
ze op de markt in Den Hoorn een
blauw gestreepte zijden stropdas
gevonden die de kleur heeft van
een hoed die al maanden wacht op
vervolmaking. Zo zijn er meer
werkstukken die geduldig wachten
tot ze precies het juiste wolletje of
het perfect draadje tegenkomt,
haast heeft ze niet. Misschien is
haar werkwijze net als het maken
van wijn, het moet rijpen voor het
beste resultaat.
(Marianne Verhagen)
Jan Jaap Waverijn
In het huis van zijn overleden moe
der woont en werkt Jan Jaap
Waverijn. Zijn schilderijen, gesti
leerde kleurrijke doeken, vormen
een contrast met de bruine en
beige tinten die zijn moeder hem
heeft nagelaten. Haar snuisterijen
zijn veelal verdwenen, hebben
plaatsgemaakt voor zijn verzame
lingen hebbedingetjes uit de vroe
ge middeleeuwen. Zo gauw het
land ontdaan is van de oogst gaat
hij met zijn metaaldetector op pad.
Meditatieve zoektochten naar de
overblijfselen van hen die hier lang
voor ons woonden. Laadjes vol
met mantelsluitingen, spin-ringe-
tjes, loden gewichtjes, gebroken
jezusjes en andere kleine dingen
die mensen nu eenmaal bij zich
dragen en kunnen verliezen. Delfts
blauwe scherven worden vertaald
in doeken van een bij een meter.
Een flard van een huis, een bloem,
een molen misschien. Als grote
tegels staan ze in een hoek van de
kamer waar hij werkt. Zijn tafel, hij
schildert plat, vertoont geen verf-
vlekken maar duizenden sneden.
Allemaal precies horizontaal en
vertikaal. Net zo netjes gegroe
peerd als zijn vondsten. In een
bakje, dat ook precies haaks met
de tafelrand staat, zit een vloeistof
die afgewerkte motorolie blijkt te
zijn en het bad is voor zijn vondst
van het jaar: een eeuwenoude
bronzen sierknop. Liefkozend wrijft
hij hem schoon en laat het mij
zien.
Scan deze foto met de Layar app
het boekje Wolven
Ericka Voortman
Vertellen over haar werk vindt ze
minder fijn dat het me te laten
ervaren. Ik ben nog geen drie
minuten in haar dansstudio of
mijn schoenen zijn uit en onder
de bank geschoven, en ik sta
samen met haar midden in de
danszaal. Of is het een bewe
gingsruimte? Over de grote spie
gels langs de kant hangen lichte
lappen die mijn evenbeeld ver
bergen.
Een zachte geur van wierook vult
de rest van de kleurrijke ruimte.
Op muziek begeleidt ze me dan
send langs mijn organen, naar
mijn spieren, naar mijn botten en
mijn hart. Als ik wegzweef of even
naar mijn botten terugbrengen.
Naast haar danslessen en film
pjes werkt Ericka Voortman ook
aan haar eigen bijbel. Hij ligt in
een vacht gegordeld op een kruk
je. Vol met afvragingen, verbin
dingen, thuiskomingen, hunkerin
gen en bespiegelingen, die ze
ordent in verzen en waarmee ze
een glimp laat zien van haar pro
testante verleden. Haar grootste
verzoek aan haar god is: kon ik
maar één ding. Maar ik geloof dat
ik heel blij ben dat ze niet maar
één ding kan, want is het niet juist
haar diversiteit die haar Kunst-
huys Texel zo'n rijkdom geeft?
Kunst is: eigenzinnig, het resultaat
van een zoektocht, een proces
waarin je met het maken van je
eigen werk je grenzen kunt
verleggen en ook die
van de kijker.
kamer op een kist. Ze speelt met
een al even witte rol keukenpapier,
die ze gedachteloos afwikkelt en
weer oprolt. Elke ochtend stapt ze
met haar man, een voormalig mili
tair, op de fiets en geniet van de
steeds wisselende atmosfeer
boven haar. Zelfs haar sterrenbeeld
behoort bij het element lucht. Op
de achtergrond klinkt gedempt de
Ierse muziek die ze altijd draait als
ze achter haar ezel zit. Alles rond
om haar is zacht en licht. Maar als
ze werkt dan verandert ze de
kamer. Dan gaat de luxaflex muur-
dicht en het speciale tl-licht aan.
Dan sluit ze zich volledig af en cre-
eert ze nieuwe wolkenpartijen.
Threes Anna
De kunstenaars die op deze
pagina geportretteerd zijn, zijn
leden van onze vereniging.
Threes Anna maakte de beschrij
vingen als kunstwerk voor een
expositie in 2009. Zij maakte geen
omschrijving van zichzelf, daarom
doen wij dat hier: Deze kunstena
res woont op Texel maar is eigen
lijk een filmende wereldburger, die
nu eens in Japan, dan weer in Zuid
Afrika werkt. Zij is onderzoeker van
(Marjoll)n Reeder)
mensenlevens, dan schrijver, thea
termaker, beeldend kunstenaar en
cineast. Met recht een 'femina uni
versalis'.
Wij zijn er trots op Threes Anna in
onze gelederen te hebben.
Mocht u haar werk niet kennen,
dan zult u toch wel de volgende
titels zijn tegengekomen in de
media: Het laatste Land (boek),
Bird can't fly (boek en film), Silent
city (boek en film), Wachten op de
moesson (boek).
Het bestuur
