Petra Pop:
verloskundige
steekt over
naar eetcafé
INTERVIEW
www.texelsecourant.nl
VRIJDAG 8 FEBRUARI 2013
Over horeca wordt wel gezegd dat het ten koste van het
gezinsleven gaat. Voor Petra Pop uit De Cocksdorp geldt
juist het tegenovergestelde. Ze verruilde haar beroep van
verloskundige voor eetcafé De Rog. 'Ik heb mijn kinde
ren nog nooit zoveel gezien als de afgelopen maand.' Het
dorpscafé draait wat haar betreft op dezelfde voet ver
der, met dit verschil dat Piet Zijm niet meer achter de bar
staat.
Het is niet niks om in de voetsporen van
Piet Zijm te treden, de horeca man die
het ingedutte café weer op de kaart zette
en er met partner Celine weer een bloei
end dorps- annex eetcafé van maakte.
Petra herinnert zich nog hoe ze tien jaar
geleden met haar gezin voor het eerst
aanschoof in het café. 'We hadden ons
huis gekocht aan de Kikkertstraat, zaten
midden in een verbouwing en sliepen
op de grond. We stapten binnen om wat
te eten. We zaten aan de bar. Piet kwam
tegenover me staan, begon een praatje,
pakte patatjes van mijn bord en at lekker
mee. Wat is dit?, dacht ik bij mezelf. Maar
hij kan dat maken. Het was mijn eerste
kennismaking met Piet.'
Het bleef niet bij dat bezoek. 'De Rog werd
voor ons een soort tweede woonkamer. Ik
heb er veel mensen uit het dorp ontmoet
en ook leuke snuiters die een vakantie
huisje hebben. Ik ben een mensenmens.
Heel geïnteresseerd in wat mensen doen
en in hun achtergrond. Fascinerend om te
zien hoe het hier allemaal reilt en zeilt. De
Cocksdorp is een geweldige mengelmoes
van mensen. Ook veel creatievelingen en
artistieke mensen. Ik geniet er van. Geen
doorsnee dorp. René (haar man) komt
hier al een jaar of dertig. We vonden De
Cocksdorp een mooie plek om onze kinde
ren te laten opgroeien en voor René zijn
bedrijf uit te bouwen.'
Privé en gezin op Texel, maar haar werk
lag aan de overkant. In Schagen bestierde
ze tot voor kort samen met een collega
een verloskundigen praktijk. Pendelen ge
blazen dus. 'Ik reed tien jaar lang met een
koffer in mijn auto rond. Ons werkgebied
strekte zich uit van Schagen tot Wierin-
gerwerf, Callantsoog en Den Oever. Een
Ik bijt me er echt in vast en wil alles we
ten. Voor de studies ben ik met negens
geslaagd.'
Met een verloskundigenpraktijk (waarvan
ze sinds haar terugtreden uit de maat
schap nog wel mede-eigenaar is van het
gebouw), een echobureau, een gezin, de
aankoop van een café en studies, moet
dat een drukke tijd zijn geweest. 'Ik barst
van de energie en kan met heel weinig
slaap toe.'
Een nieuw gezicht, maar De Rog blijft ge
woon De Rog. 'Het concept is fantastisch,
wat goed is moet je niet veranderen. Ik
heb de zaak gekocht omdat ik me daar
happy in voel. Het is een echt dorpscafé
met veel vaste gasten. De eerste komen
's morgens al. Gerhard Smeenk, die zijn
hond uit laat. Hij brengt dan een grote
bak met zelfgebakken koekjes. Een leuk
ritueeltje wat echt bij het dorp hoort. Piet
en Celine hebben het eetcafé meer naar
voren laten komen en dat blijft de belang
rijkste pijler. Het eetcafé loopt zó goed,
dat we hier in het weekend 's avonds
twee eetsessies hebben: van zes tot acht
en van acht tot tien. De keuken is tot één
uur 's nachts open, maar na tienen ligt
de nadruk echt op het café en de gezel-
'Zelf was ik vroeger niet zo'n uitgaans-
beest. Ik kom uit de Biesbos en ben ge
reformeerd opgegroeid. Als kind ging ik
stiekem wel eens weg, maar eigenlijk was
ik een braaf meisje. Alcohol dronk ik nooit.
Pas na mijn dertigste. Maar als ik hier aan
het werk ben, zul je me geen alcohol zien
drinken. Dat heb ik gemeen met Piet: we
drinken allebei thee.'
Het runnen van een eetcafé lijkt van de
buitenkant wellicht simpel, er komt heel
wat voor kijken.'Gelukkig hoefik het niet
alleen te doen. Céline blijft hier fulltime
werken, nu in loondienst, maar wel als lei
dinggevende. Ik heb aan scholing gedaan
en leiding geven en aansturing is hele
maal mijn ding. Ook dat heb ik met Piet
gemeen, hoewel ik besef dat ik qua per
soonlijkheid niet in zijn voetsporen kan
treden. Ook de ervaring mis ik, maar dat
komt vanzelf. In de samenwerking, ook
met Celine, heb ik alle vertrouwen. Ik ben
geen haantje en zij heeft ook geen baas-
jesgevoel. We zijn een team en doen het
met elkaar. Ik heb vertrouwen in de ploeg
en dat geeft mij ook de mogelijkheid het
los te laten. Ik heb vier puberende kin-
'De Rog werd voor ons een soort tweede
woonkamer. Ik heb er veel mensen ontmoet.'
ligheid.'
'Het café is belangrijk voor het dorp. We
komen er zelf ook graag. Toen Piet alweer
een tijdje geleden te kennen gaf ermee te
stoppen, heb ik me ook wel afgevraagd
hoe het verder zou gaan. Net als veel an
dere Durpers. Er had ook een overkanter
in kunnen komen, die er een soort design
restaurant van maakt. Sinds bekend is dat
ik het heb overgenomen, krijg ik leuke en
enthousiaste reacties. Ik wil de Durpers
bij het café betrekken. Vooral de jongelui.
Ik zie heel wat jongeren 's avonds naar
Den Burg of De Koog vertrekken. Dat merk
je bijvoorbeeld met Ouwe Sunderklaas.
Daar ga ik me heel hard voor maken. Ik
wil dingen organiseren voor jongeren,
ook om bindingen voeling te houden met
het dorp. Op z'n tijd 's avonds een bandje,
van Jug Bros tot jazz, pop en rock. Ik heb
een brede smaak.'
deren en neem op zijn tijd ook wel eens
vrij. Ik zie mijn kinderen nu veel vaker dan
voorheen.'
De overname van een eetcafé met zo'n
reputatie, met vijftien medewerkers, een
hypotheek bij de bank en een continube
drijf runnen, dat zeven dagen in de week
open is. Lang en hard werken dus. Dat
moet je willen. 'Wat heb ik te verliezen?
Natuurlijk had ik in loondienst ergens aan
de slag kunnen gaan. Maar ik ben niet ge
schikt om onder een baas te werken. Veel
te veel energie en ik run al vijftien jaar
twee eigen bedrijven. 70 uur per week
werken was ik al gewend en nu word ik 's
nachts ten minste niet meer uit mijn bed
gebeld. Horeca is voor mij een geregelder
leven.'
'Het café is belangrijk voor het dorp.
We komen er zelf ook graag.'
drukke praktijk. Vorig jaar kregen we de
mogelijkheid om een oud politiebureau
over te nemen. Een prachtig, oud pand.'
Jarenlang tufte ze zo een dag of vier in de
week heen en weer.
Ze heeft een flink netwerk opgebouwd
in de kop van Noord-Holland. Niet alleen
door haar werk. 'Ik ben actief in serviel ubs.
Vanaf mijn 23ste tot mijn 40ste was ik lid
van de Juniorkamer, een serviceclub voor
jonge ondernemers. Het volstaat voor mij
niet om alleen het lidmaatschap te beta
len, ik steek liever de handen uit de mou
wen voor het goede doel. Een groot pro
ject was de inrichting van Mariëndal in
Den Helder. We hebben onder meer een
klimtoren gebouwd en een kinderboer-
verloskunde, al die regels, zorgverzeke
raars die de touwtjes in handen hebben,
tijdrovende dingen er omheen. Soms
werkte ik twaalf dagen achter elkaar. En
dan 's avonds nog vergaderen. Geboortes
gaan dag en nacht door, daarom sliep ik
tijdens mijn dienst in Schagen. Dan stap
te ik hier op donderdag de deur uit met
mijn koffertje en zag hoe de mensen op
het terras van De Rog gezellig in het zon
netje zaten, terwijl ik weer een dag of vier
derij ingericht. Dat geeft veel voldoening.'
Nu ze de veertig is gepasseerd zit ze bij de
Rotary.
Vorig jaar juli vierde ze haar vijftienjarig
jubileum als verloskundige. 'Een jaar of
zestien geleden studeerde ik af. Als stu
dent was ik gaan samenwonen met René.
Hij verdiende de kost met zijn werk in de
grafische sector. Toen ik mijn papieren
had, ben ik gaan werken en richtte René
zich,naast zijn fotografie en grafische
werk, meer op het huishouden en de kin
deren.'
'Verloskundige is een prachtig beroep.
Maar ik merkte dat het me steeds meer
tegen ging staan. De hele situatie in de
in de praktijk in Schagen zou zitten. Dat
werd steeds moeilijker.'
'Horeca en alles wat er omheen hangt
heeft me altijd al getrokken. Net als ver
loskunde is horeca een heel sociaal be
roep. Ooit heb ik gedacht om met René
ergens een camping in Frankrijk te begin
nen of een bed&breakfest. We hebben
ook naar een ander horecabedrijf geke
ken. We zaten er wel over te sparren met
Piet en Celine. Op een keer zei Piet: "Als
je dan toch iets over wilt nemen, waarom
dan niet De Rog? Je bent hier immers als
tien jaar vaste klant." Ik vond het een hele
eer dat hij dat zei en dus vertrouwen in
me had. De Rog is een goedlopend be
drijf en als je een zaak overneemt is het
fantastisch als het echt goed loopt. Dat is
belangrijk.'
Dat was ruim anderhalfjaar geleden. De
aankoop van De Rog is dus niet impulsief
gedaan. 'Zo zit ik niet in elkaar. Ik denk al
les door en door. Maar als ik eenmaal iets
in mijn hoofd heb, ga ik er ook echt voor.
Het is geen makkelijke reis geweest. Het
is een vreselijke tijd om aan geld te ko
men.' In het anderhalfjaar zat ze niet stil.
Ze haalde de benodigde papieren en deed
een cursus restaurantbedrijf. 'Ik heb hier
echt mijn zinnen opgezet.'
Niet voor het eerst overigens. Ze is (en
blijft) ook eigenaar van een prenataal
screeningsbedrijf, waarbij het ongeboren
kind met behulp van een echo zichtbaar
wordt gemaakt. 'Ook daarvoor heb ik lang
moeten knokken met de bank. Als je echt
iets wilt, dan kan het. En alles is te leren.
