Taxichauffeur reed prinses Beatrix
INTERVIEW
www.texelsecourant.nl
DINSDAG 16 APRIL 2013
Spraakmakende momenten uit het leven van
Martien en Jannie van de Wetering
den, zoals mensen van het Kadaster en de
belijning. 'Wij zeiden de strepentrekkers,
omdat ze de witte strepen op de weg
trokken. Die hebben meer dan 25 jaar in
de Merel gezeten. Zo hadden we meer
vaste ploegen in de kost, wel een man
of zestien, 's Avonds zaten ze gewoon bij
ons in de kamer en keken we samen tv.'
Martien: 'We hadden ook Gerrit, van Na
tuurmonumenten. Op een keer zei hij: "Ik
zou wel een fazantje lusten." Die schoot
hij zelf, maar dan gingen ze naar de poe
lier. Sindsdien niet meer, maar belandden
ze bij ons in de vriezer. We hebben hier
heel wat fazantjes opgediend. De poelier
vroeg Gerrit wel eens waarom hij geen fa
zanten meer kreeg. "Die vliegen allemaal
over", zei hij dan.'Jannie: 'We hebben in
de loop der jaren heel wat kostgangers
gehad. Met sommigen hebben we nog
steeds contact.'
Het taxibedrijf wordt inmiddels al jaren
gerund door twee schoonzonen met hun
dochters. Jannie: 'Ze hoefden niet, maar
we zijn er wel trots op.' Zoals de andere
schoonzoon met hun dochter een flore
rend strand bed rijf heeft op paal 17. Mar
tien: 'Mensen vragen wel eens hoe we dat
voor elkaar gekregen hebben. "Kwestie
van regelen", zeg ik dan. Gekkigheid na
tuurlijk.'
Een taxibedrijf én een hotel, dat moeteen
intensief leven zijn geweest. Martien: 'We
hadden een bijzonder bedrijf.'Jannie: 'Het
was keihard werken, maar we hadden
een goed leven.'
Gera rd Timmerman
Heeft u ook een 'koninkijk'verhaal? Neem
dan contact op met de redactie.
'ZE LACHTE VEEL EN GENOOT VAN DE RIT OVER HET EILAND'
Niet veel mensen kun
nen zeggen dat ze de aan
staande koning onder de
arm hebben gehad. Martien
van de Wetering wel. De
taxichauffeur reed ooit het
gezin van prinses Beatrix
over Texel. Toen de kroon
prins de benen nam, bracht
hij het ventje terug.
grafenissen, en dat soms allemaal op één
dag. Zo is het leven, zeiden we dan.'Soms
bleef het niet bij een huwelijk.
Jannie: 'Eén stel dat trouwde hadden we
als bruid en bruidegom al eens in de auto
gehad. "Als jullie nóg een keer trouwt,
geen probleem. De derde keer is gratis",
zeiden we. Zover is het trouwens nooit
gekomen.'
Memorabel waren de ritten naar Zwitser
land. 'Dat was voor een vrouw uit Amster
dam. Ze was invalide, maar ook bemid
deld. Ik had haar eens in de taxi gehad.
Ze woonde twee hoog en ik droeg haar
dan naar haar appartement. Op een keer
vroeg ze of ik haar met haar vriendinnen
naar haar appartement in Beuningen in
Zwitserland wilde brengen. Mijn mond
viel open. Of ze wel wist wat dat zou
kosten. Bovendien, in Amsterdam waren
toch ook taxichauffeurs.'Jannie: 'Maar ze
vertrouwde je.'Van de Wetering werd ge
vraagd een prijs te maken. 'En zo ging ik
veertien dagen met ze naar Zwitserland.
Ze hadden voor mij ook een appartement
geboekt, zodat ik ze daar ook kon rond
rijden. Bij een diner moest ik proeven of
de wijn goed was. Vijf keer ben ik met ze
naar Zwitserland gereden. Voor mij ook
een soort vakantie."
Een welkome onderbreking van het hec
tische taxibestaan. Daar kwam bij dat
de familie Van de Wetering ook hotel De
Merel bestierde. Jannie: 'We wilden niet
alles op één kaart zetten.' De kamers wer
den hoofdzakelijk verhuurd aan werklie-
Jannie runde het hotel en zat aan de te
lefoon van het taxibedrijf. Maar als het
druk was, dan sprong ze ook zelf bij. "Ik
ben even weg om een klant weg te bren
gen", zei ze dan tegen één van haar doch
ters, die ze opdroeg het werk in de keuken
'even' waar te nemen. Maar van het één
kwam het ander, met als resultaat dat
moeder pas vele ritjes later weer thuis
kwam. Het hoorde er bij, de dochters vin
gen het op. Een keer hielp ze de politie bij
het opsporen van een stel inbrekers. Jan
nie:'Ik bracht een stel naar de boot en zag
onderweg in mijn achteruitkijkspiegel dat
ze geld uit mijn portemonnee pikten. De
boot was er nog niet en toen heb ik de po
litie gebeld. Ze hadden me in de smiezen
en namen de benen. De politie vond ze in
het toilet van het Havengebouw. Ze ble
ken nog vele meer spullen te hebben ge
stolen. Met hun arrestatie had de politie
een hele reeks inbraken opgelost.'
Uitgaanspubliek dat moest wachten op
een taxi, wil nog wel eens luidruchtig
zijn. In een straatje als de Warmoesstraat
kun je dat niet hebben. Jannie: 'Er heeft 's
nachts hier heel wat volk op de stoep ge
zeten. Wie zich rustig hield, kreeg van ons
een kop koffie. Dat wisten ze en dat werk
te goed.' Er moet er altijd eentje de laatste
zijn. 'Dat was George Keijser van de Zuid-
haffel. Na een avondje stappen deden we
hier altijd een bakkie in de keuken en dan
vertelde hij me wat hij die avond had ge
hoord. Erg leuk altijd en zo bleef ik op de
hoogte.'
de Wetering loopt
Het gebeurde bij een informeel bezoek
van prinses Beatrix en haar gezin aan
Texel. Wanneer het geweest is, weet Van
de Wetering niet precies. Maar afgaande
op een bericht in de Texelse Courant was
het vermoedelijk in 1969. Met haar man
en kinderen maakte ze met het konink
lijke jacht Piet Hein een cruise door het
Waddengebied, waarbij onder meer Texel
werd aangedaan. 'Het bezoek is streng
incognito', tekende de verslaggever van
deze krant op uit de mond van een opva
rende van de begeleidende politieboot.
'Het was een onofficieel bezoek', herin
nert Van de Wetering zich. 'Ik kreeg de
vraag of ik naar de haven van Oudeschild
wilde. Maar voor wie was mij niet ver
teld.' Ter plekke werd hem duidelijk dat
het hoog bezoek betrof. 'In de stoel naast
me ging een man zitten, een overste. Die
zei de hele weg niets. Achterin Beatrix, die
toen nog prinses was met Willem Alexan
der. Ik denk dat hij toen een jaar of vier,
vijf was.' In een tweede taxi onder meer
Prins Claus. 'Ze wilden een rondje over het
eiland maken. Beatrix had er veel lol in. Ik
behandelde haar zoals ieder andere pas
sagier. Beleefd en netjes. Dat vond ze wel
plezierig.'
'We gingen rijden en toen we bij de vuur
toren waren vroeg ze of ik wilde stoppen.
Ze stapten uit en keken rond. Willem
Alexander nam de benen en klom op een
paaltje. Toen het tijd was om verder te
gaan, vroeg Beatrix of ik het jochie wilde
halen. Ik liep op hem af, pakte hem en
nam hem onder mijn arm, met de benen
naar achteren. "Een lekkere zware boy",
zei ik tegen Beatrix. Ze moest erg lachen.'
'We reden verder. Op een gegeven mo
ment zei ze: "Ik zou de Slufter wel willen
bekijken. Of staat dat niet op het pro
gramma?" Ik zei: "Ik weet van geen pro
gramma. maar ik regel het wel even." Voor
ons reed een politiewagen, een kever met
daarin agent Van de Berg. Ik drukte op de
claxon dat hij moest stoppen. Hij kwam
meteen zijn auto uit. Toen ik het raampje
open draaide, vroeg hij zenuwachtig wat
er aan de hand was. Ik zei dat we rechts
af naar de Slufter gingen. Toen hij vroeg
waarom, zei ik: "Orders van hogerhand."
Dat maakte indruk. "Ja, ja, het is goed",
zei hij. Bij de Slufter klom Beatrix het
duin op en daarna reden we weer door.
de vroege ochtend tot de late avond en
niet zelden tot diep in de nacht mensen
van hot naar her reed. Veel uitgaanders,
die na afloop van een al dan niet lang
durig bezoek van het nachtleven bij het
bedrijf in de Warmoesstraat aanbelden.
'Soms kwam er geen eind aan. Ik ben in
één nacht eens vijf keer naar bed gegaan.'
Ritten waarbij je onderweg wel het een
en ander hoort. Zoals de sterke verhalen
Ik hield Willem Alexander onder mijn arm.
'Een lekkere zware boy', zei ik tegen Beatrix.
Ze lachte veel en genoot van de rit. Ach,
uiteindelijk zijn het heel gewone mensen.
Aan het eind bedankte ze me. "U zou best
een leuke koningin kunnen zijn", vertelde
ik haar.
Jaren later kruisten de wegen van Van de
Wetering en Willem Alexander elkaar op
nieuw. 'Ik had iemand naar het vliegveld
gebracht en stond naar de vliegtuigen te
kijken. Bleek dat Willem Alexander net
was geland. Hij was met prinses Maxima,
maar toen was dat nog niet algemeen
bekend. Er waren ook veiligheidsmensen
en die vroegen wat die taxi daar deed. Ze
wilde dat ik weg ging. Maar Ed de Bruijn
van het vliegveld greep in: "Oh, dat is Van
de Wetering, die doet geen vlieg kwaad",
zei hij. Ik mocht blijven staan en ze liepen
vlak langs me. Hij herkende me niet, maar
het was dan ook al heel wat jaren geleden
dat ik hem onder mijn armen had. "Weet
je nog", had ik willen vragen, maar dat
heb ik natuurlijk niet gedaan.'
Twee spraakmakende momenten uit de
bijzondere loopbaan van Martien van de
Wetering, die vijftig jaar op de taxi reed.
Een leven dat hij voor een groot deel in
zijn auto doorbracht en waarin hij van
van mariniers, die hij soms laveloos bij het
hek van het oefenkamp op de Mok afle
verde. 'Een keer stapte zo'n marinier eens
uit en viel pardoes in de tocht naast de
auto. Als ik hem er niet uit had gehaald,
was hij misschien wel verdronken. Hij had
net een nieuw pakkie en klaagde dat hij
dat niet meer kon gebruiken.' De manier
waarop de mariniers over vrouwen spra
ken, was voor Van de Wetering reden
om zijn dochters op het hart te drukken,
ver uit de buurt van die 'Mokmannen' te
blijven. Een keer was zo'n marinier ach
terin een taxibusje in slaap gevallen. 'Ik
had niets gemerkt, reed terug en zette
het busje in de garage. Toen onze chauf
feur Geert Ellen 's morgens de deur van
de garage open deed, schrok hij zich rot.
Stond ineens een marinier voor z'n neus.
Die was weer bij z'n positieven gekomen.
"Breng hem maar naar de Mok", zei ik.
Memorabel zijn ook de ritten waarbij hij
Wieringer kottervissers na een nachtje
doorhalen op Texel terugbracht naar hun
kotter in de haven. 'Dan vroegen ze of ik
onderweg de Zuiderzeeballade wilde op
zetten en zongen ze allemaal luid mee.
Eentje trok onderweg eens zijn shirt uit
en zwaaide daarmee uit het raam van
de taxi. Het woei weg, en hij vroeg of ik
wilde stoppen. "Geen tijd", zei ik en reed
door. Die gast moet de hele avond in zijn
blote bast hebben gelopen. Die jongens
hadden toen geld als water. Maar ze wa
ren wel zo slim dat er altijd eentje nuchter
bleef. Maar goed ook, want een groepje
was eens zó dronken, dat ze uit balorig
heid van de kotter in het water sprongen.
Als hun nuchtere collega hen niet achter
na was gesprongen hadden ze het waar
schijnlijk niet kunnen navertellen.'Jannie:
'Toch waren het goeie jongens. Als er eens
een akkefietje was geweest, dan vergoed
den ze wel de schade. Of stuurden een
bos bloemen.'
Hij reed niet alleen kroegvolk. 'Echt van
alles. Kraamverzorgster, trouwerijen, be-
