niet af'
'Op kinderen knap je
INTERVIEW
In het onderwijs ben je
altijd met school bezig
Heerlijk om voorlopig even geen
verplichtingen meer te hebben
'Je bent als je in het onderwijs werkt ei
genlijk altijd met school bezig', vertellen
Albert en Marian. 'Ook als je op vakantie
gaat, zit school in je achterhoofd. Als je
foto's maakt, kijkje altijd naar zaken die
leuk zijn om later op school in de lessen
mee te nemen. En loop je een boekhan
del binnen, dan kijk je ook altijd of je
niet een leuk boek ziet liggen datje mis
schien in de klas kunt gebruiken.'
Hoewel op het punt te stoppen, is de
passie waarmee over onderwijs wordt
gesproken bij zowel Albert als Marian
nog allerminst gesleten. De twee kwa
men in 1977 naarTexel, nadat Albert een
baan als leerkracht op de Bruinvis in Ou-
deschild had gekregen. Daarvoor werk
ten ze al een tijdje in het onderwijs in de
provincie Groningen. Marian was leraar
in Noordbroek en Wildervank onder de
rook van Veendam. Albert was leraar in
Borgercompagnie ('een echt lintdorp van
vijftien kilometer lang en een paar hon
derd meter breed'). Met dank aan de we
derzijdse ouders die fervente bezoekers
van Terschelling waren, kregen Albert
en Marian belangstelling op een eiland
te gaan werken. 'We spraken af dat we
zouden gaan als het een van de twee
zou lukken een baan te vinden', vertelt
Albert. 'Op een gegeven moment kon ik
zelfs kiezen uit een baan als directeur
van de school in Nes op Ameland of als
leraar op De Bruinvis. We hebben een af
weging gemaakt en voor Texel gekozen,
omdat je hier meer mogelijkheden had.
Op Ameland waren maar drie scholen.'
De komst van de nieuwe leraar ging snel.
Albert had meteen Henk Boon van toen
nog SV Texel aan de lijn en voordat hij
überhaupt met lesgeven was begonnen,
was hij al ingelijfd. 'Ik dacht in die tijd
nog dat er maar één voetbalvereniging
op het eiland zou zijn, maar ik kwam er al
heel snel achter dat dat toch anders lag.'
Albert werkte drie jaar op De Bruinvis
en Marian viel er één dag in de week in.
Vanaf 1980 werkte Albert op de Thijsse-
school in Den Burg, totdat hij in 1982
werd gevraagd interim-directeur op de
Daalderschool in Oosterend te worden.
de combinatie van de school en het Eier-
landsche Huis mee. 'Dat multifunctione
le was geen gelukkige combinatie', blikt
ze terug. 'Het werkte niet in de praktijk.
Als je bijvoorbeeld handvaardigheid had,
moest je door het dorpshuis naar het
handvaardigheidslokaal lopen. Dan liep
je langs posters met reclame voor drank
en sigaretten, terwijl je de kinderen juist
leerde dat ze daar vanaf moesten blijven.
Soms had je ook wel eens een toerist die,
op zoek naar het zwembad, per ongeluk
een klaslokaal binnenstapte.'
Albert leidde intussen in Oosterend twee
dagen in de week de school en daarnaast
stond hij drie dagen voorde klas bij groep
6,7 en 8. De andere twee dagen stond
Marika den Draak voor de groep. 'Dat
was een leuke tijd, we hadden een leuk
team, maar op een gegeven moment
was ik zelf wel toe aan een nieuwe uit
daging. Je wist op een gegeven moment
bij elke activiteit precies welk draaiboek
je uit de kast moest trekken.' De nieuwe
uitdaging werd De Bruinvis waar Albert
in 2000 Ria Visser als directeur opvolgde.
'Dat voelde alsof ik in een nieuw huis te
recht kwam.Jehadermet meer collega's
te maken en de Bruinvis had toen 180
leerlingen en was daardoor ook een stuk
groter dan de Daalderschool. Ik moest er
in het begin wel aan wennen dat Oude
schilders recht voor hun raap zijn. Dat
heeft wel eens gebotst, maar ze zijn hel
der en duidelijk, dus je weet waar je aan
toe bent. En een dag later is alles vaak
weer goed en dat is wel zo prettig. Ik
zit daar inmiddels ook alweer meer dan
twaalf jaar, maar het voelt alsof ik er nog
helemaal niet zo lang zit.'
In Oosterend maakte Hoven voor zijn
hadden de afspraak dat we thuis niet
over school zouden praten en op school
zouden we niet over thuis hebben. We
hebben het er later wel eens over gehad
en de jongens hebben het gelukkig niet
als belastend ervaren. Het was soms eer
der wat moeilijker voor vriendjes om bij
ons te komen spelen, totdat ze ontdek
ten dat de meester thuis ook gewoon
een vader was en meevoetbalde in de
tuin.'
Tussendoor was Albert in 1996 nog een
blauwe maandag directeur van de Drij-
verschool (de periode tussen Gijs Afman
en Henk Dekker) en hij stond in 1999 een
tijdje aan het roer bij de Redmer IJska-
school in De Waal als opvolger van Jan
Driehuis. 'Daar heb ik toen meegemaakt
wat Henk Dekker nu in Den Hoorn mee
maakt met de sluiting van een school.
Voor de zomervakantie hadden de ou
ders een intentieverklaring getekend
dat ze hun kinderen op de Redmer IJska-
school zouden laten en na de zomerva
kantie begonnen de eerste ouders toch
om zich heen te kijken. Op zich logisch,
zoiets kun je het beste aan het begin van
het schooljaar doen, maar op een ge
geven moment was het niet te houden
en werd het ene na het andere kind van
school gehaald. Toen de herfstvakantie
aanbrak, was de school leeg. In die tijd
heb ik heftige emoties meegemaakt en
regelmatig tot in de nacht met mensen
zitten praten over hoe het nu verder
moest.'
Met name Albert is naast zijn werk ook
altijd actief geweest op andere gebie
den. Hij was jarenlang voorzitter van
onderwijsvakbond ABOP (tegenwoordig
het AOB) op Texel ('nu alleen nog con-
negatief is. Dan is het lezen niet goed,
dan het rekenen weer niet en vervolgens
het spellen. Maar intussen wordt er door
leerkrachten ontzettend hard gewerkt
en veel tijd in gestoken.' Grote bron van
zorg is de wijze waarop via bijvoorbeeld
CITO-toetsen wordt gemeten hoe een
kind ervoor staat. 'Heb je een klas met
relatief veel kinderen die naar het VMBO
gaan, dan kun je gemeten naar de lande
lijke maatstaven opeens een negatieve
beoordeling krijgen. Maar er wordt niet
gekeken welke ontwikkeling die kinderen
in de loop der jaren hebben meegemaakt
en wat daarvoor gedaan is. Albert: 'Op
kinderen knap je als leerkracht niet af. Je
knapt wel af op alle regelgeving.'
beeld naar een concert van Bob Dylan
in Amsterdam en daarbij hoeven we er
nu eens geen rekening mee te houden
dat er de volgende dag weer school is.'
Marian: 'Ik heb als hobby's lezen en ko
ken en het is lekker te weten dat je daar
ook meer tijd voor hebt. En we kunnen
zomaar een last minute reis boeken als
we wat leuks zien. Albert: 'We gaan in ie
der geval niet stilzitten en waarschijnlijk
komt er na verloop van tijd ook wel meer
vrijwilligerswerk bij. Maar het is lekker
even geen verplichtingen meer te heb
ben.'
Jeroen van Hattum
ALBERT EN MARIAN HOVEN VERLATEN ONDERWIJS
tactpersoon') en sprong in die rol meer
malen in de bres wanneer het onderwijs
te maken kreeg met de zoveelste maat
regel van het ministerie. Het leidde een
aantal keer tot acties en stakingen en
onder leiding van Hoven werd in 1989
ook een keer een ludieke actie in de oude
raadzaal gevoerd. Langs de muur werd
rondom de raadsleden een lang span
doek gehangen met de boodschap dat
'het onderwijs niet rondkomt.' Albert
deed die avond een beroep op toenma
lig gemeentesecretaris Piet Zoon om zijn
contacten aan de overkant aan te spre
ken met het verzoek voor het onderwijs
op te komen. Daarnaast kwam Hoven
vanuit een passie voor besturen en sport
in de loop der jaren bij diverse sportclubs
terecht. Meest bekend is hij als voorzit
ter van de Texelse Sportraad. Hij treedt
regelmatig op als speaker bij grote spor
tevenementen, is presentator bij Radio
Texel tijdens de Ronde om Texel en door
de jaren heen deed hij zelf ook geregeld
mee aan grote sportevenementen. Toen
hij net op het eiland was, had Jan Heet-
huis hem eveneens al snel in de organi
satie van het jaarlijkse schoolvoetbal-
toernooi, totdat de organisatie daarvan
in handen kwam van de vakleerkrachten.
Pratend over het onderwijs komen ook
de zorgen over de kwaliteit en de toe
komst aan de orde. Marian: 'Het is jam
mer dat kritiek op het onderwijs vaak
Het afknappen is Albert en Marian zelf
nooit overkomen. Stoppen is een besluit
dat ze ruim een jaar geleden al voor zich
zelf namen. 'Had je dat niet gedaan, dan
waren we gewoon nog een tijd enthou
siast doorgegaan, maar als je eenmaal
zo'n besluit hebt genomen, ga je daar
naar leven en dat is ook wel prettig. En
het biedt ruimte aan jonge collega's,
dat vonden we allebei ook belangrijk.'
Ze hielden het besluit aanvankelijk een
tijdje voor zich, totdat ze het in de loop
van het schooljaar aan de omgeving be
gonnen te vertellen. Marian: 'Dat leverde
positieve reacties op. Mensen vonden
het verstandig om zo'n keuze te maken.
Van hun afscheid hebben beiden bewust
een activiteit voor de kinderen gemaakt.
De leerlingen van Durperhonk, waar
meer mensen afscheid nemen, kunnen
een circusdag tegemoet zien en de kin
deren van De Bruinvis wacht een spel
letjesdag. Daarna wordt het wat Albert
en Marian betreft, voorlopig even rustig.
Plannen om in te vallen, hebben ze niet.
Albert blijft wel beschikbaar voor advies
als daar op de Bruinvis, waar hij wordt
opgevolgd door Marieke Bol, behoefte
aan is.
De twee kijken er verder naar uit straks
doordeweeks de handen vrij te hebben
om dingen te doen. 'We gaan bijvoor-
Ze kwamen in 1977 naar
Texel en werkten sindsdien
op diverse scholen. Vol
gende week nemen Albert
en Marian Hoven uit Oos
terend beiden afscheid van
het onderwijs.
Ooit kregen Albert en Marian Hoven de
opmerking dat ze het wel makkelijk had
den in het onderwijs. Lekker veel weken
vakantie en geen al te lange dagen. Enige
tijd later liet de persoon in kwestie we
ten dat hij zijn mening bijstelde. Hij had
beiden regelmatig zeer vroeg de deur uit
zien gaan, 's middags pas laat zien terug
keren en met beetje geluk waren ze in de
avonduren ook weer weg.
Dat was hij twee jaar, waarna hij er de
finitief directeur werd en dat bleef tot
2000. Marian trok intussen als invaller
langs meerdere scholen, totdat ze te
recht kwam op Durperhonk waar ze tot
de dag van vandaag heeft gewerkt. Ze
maakte mee hoe het huidige schoolge
bouw tot stand kwam en ze maakte er
overstap nog net de verbouwing van de
Daalder tot de huidige school mee. 'Dat
was een bijzondere tijd. De bovenbouw
kreeg tijdelijk les in de kantine van SVO
en met de onderbouw zaten we in de
keet van de ijsclub.' Op de Daalderschool
had Albert ook zijn zoons Jesse en Mart
elk drie jaar in de klas. Dat ging goed. 'We
