dan ging hij dood
“Als Jan niet kon voetballen
INTERVIEW
JAN VAN BEEK NA 50 JAAR UIT BESTUUR SV DE KOOG
f
ff
Na een halve eeuw secretaris te zijn geweest van SV De Koog, neemt Jan van
Beek eind deze maand afscheid. Van het bestuur, want weg bij de club is hij
nog lang niet. “Er blijft genoeg te doen. Kortgeleden ben ik gepromoveerd
tot vlagger.”
“Wij zijn plooibaar en hoeven niet per se om zes
uur te eten”
maar
De K
Iddag t
veest."
kantine kreeg, lag
commissie, maar nog wel beheerder van het
dorpshuis. Ook alweer ruim vijfentwintig
jaar. Ik hou nu eenmaal van met mensen om
gaan en dingen regelen."
Na zijn militaire dienst werd Jan lid van het
hoofdbestuur en een Jaar later secretaris.
"Net als nu waren er te weinig vrijwilligers.
Ik ben gevraagd en hebja gezegd."
Jan voelde zich er direct thuis. “Ik begon op
zaterdag bij de aspiranten. Al snel deed Ik op
zondag ook regelmatig met De Koog 2 mee.
Toen Ik achttien was, kwam Ik In het Jeugd-
bestuur en gaf Ik trainingen aan pupillen."
Bardienst
Natuurlijk moest ze Jan zien voetballen.
Voordat de kinderen kwamen, ging Veroni
ca mee naar alle uitwedstrijden en toen De
Koog In 1977 de eerste kantine in gebruik
nam, werd ze door haar verloofde als vrijwil
liger gestrikt. “Ik begon met een bardienst.
Dat was zo leuk, dat Ik het jaren ben blijven
doen. Om en om met Ina Winter. Schoonma
ken hoorde er ook bij. Ik weet nog dat Ik een
hoopje zand wegveegde en er een muls uit
sprong. De rest van de middag ben Ik niet
meer van de barkruk af gewe
Dat De Koog pas laat een ka
Jan en zijn kompaan Adrie Eelman - die al
net zo lang penningmeester Is - zijn altijd
grote voorbeelden voor me geweest. Zelf
zit Ik sinds 1993 In het bestuur van zuster
vereniging ZDH. “Wat lang", krijg Ik soms te
horen. Waarop mijn antwoord steevast luidt:
“Ik kan nog niet In de schaduw staan van Jan
en Adrle."
Niets Is voor eeuwig, maar In sommige ge
vallen scheelt het verdraaid weinig. Ik ben
daarom op z'n minst een beetje verbaasd,
wanneer Ik Jan op de boot spreek en hij
vertelt dat hl) gaat stoppen met het secre
tariaat. “Na mijn militaire dienst kwam Ik
In het hoofdbestuur. Dat moet In 1972 zijn
geweest, vijftig Jaar geleden", rekent hij me
voor. HIJ klinkt zelf verbaasd.
Het Is Jan ten voeten uit. Zijn telefoon gaat
regelmatig. Een paar keer neemt hij niet op,
maar prompt krijgt hij dan een whatsappje
dat de voetballers zich na alle regen afvragen
of de training wel doorgaat. Dan reageert hij
toch maar. “Ik ga het trainingsveld zo wel
even keuren.”
Echtgenote Veronica Is uit hetzelfde hout ge
sneden. “We hebben wel eens strijd. JIJ kunt
toch niet stoppen, zeggen we dan tegen el
kaar. Nu neemt Jan afscheid als secretaris,
lar geloof maar niet dat hij weggaat bij
Koog. Zelf ben Ik gestopt met de dorps-
Als secretaris bereidde Jan de vergaderingen
voor en onderhield hl] de contacten met de
KNVB. Maar ook deed hij dulzend-en-één an
dere klusjes, zoals het ophalen van de Toto-
formulleren en het trekken van de lijnen. In
dezelfde tijd leerde hij Veronica kennen, In de
supermarkt waar ze allebei werkten. "Achter
de lege kratten Is de romantiek begonnen",
vertelt ze. “We hadden altijd ruzie. Was slch
Hebt, das neckt slch, zelden onze Duitse gas
ten."
Telefoon In de hand
Wanneer Ik een paar weken later bij huize
Van Beek aanbel, doet Jan open, telefoon In
de hand. HIJ verontschuldigt zich: “Even een
berichtje beantwoorden. We zijn druk met
de organisatie van ons puplllentoernool. Het
wordt steeds lastiger om onderdak voor alle
deelnemers te vinden.”
Middelbare school
Jan Is clubman sinds de middelbare school.
“Op de ULO waren we onder de middag altijd
aan het voetballen. Jan Dekker haalde me
over lid te worden van De Koog. Eerder had Ik
nooit bij een club gespeeld." Veronica plaagt:
"Dat kun je nóg zien.”
