Kom naar de Gemeentedag
op zaterdag 24 september!
u
"Ze/ zexjye/i c/at
lAye/i
Óen.
Bouwen
Wonen
Leven
(/oor
Sacft-Wvn (Hm (/er ///orst
Ze zeggen.dat ik gek ben. En dol
op eten. Waar een ander in de
trein stapt naar Amsterdam voor
een avondje theater met een hapje
vooraf, daar laat ik mij vervoeren
naar een restaurant in de hoofd
stad en zie daarna wel of er bij de
nagerechten nog wat cultuur of
ander vermaak wordt vermeld.
Volgens mij is het de schuld van
m'n vrien den. Vroeger was ik een
lastige eter: vis, gekookte lof en
andijvie, rabarbermoes, draadjes
vlees en kippepoten deden m'n
maag krim pen. Ik at aardappelen
met vette jus, appelmoes, sla en
een balletje gehakt. Dag in, dag
uit. Jaar in, jaar uit. Maar dan
krijg je vrienden, die studeren in
de stad. Net op kamers en je
moet eens komen eten. Een gepe
perde stoofpot van pompelmoen,
verborgen garnalen in pa prijst
met tomatensaus, hartige taart die
iets te lang in het tweede hands
oventje van de vorige bewoner
heeft gestaan. Gelukkig altijd ge
noeg wijn en druipkaarsen op ta
fel. Gezellig? Ja, gezellig!
Op een zeker moment vond ik het
toch genoeg. Het goedbedoelde
gerotzooi van vrienden met potten
en pannen in studentenkeukens -
dat is op zich al een verhaal in ve
le delen waard - was ik zat. Met
enige tact probeerde ik elke 'kom
eens lekker eten'-uitnodiging naar
een restaurant te verplaatsen. Al
moest ik het allemaal zelf betalen,
het was me liever dan de traditio
nele maagaandoening, die starten
de studenten in het eerste half
jaar na het verlaten van het ou
derlijk huis oplopen. Ik heb het
geweten. Turks, Grieks, Italiaans,
Chinees, Indonesisch, Mexicaans,
Antilliaans: een culinaire odyssee
langs Amsterdamse grachten. Ik
was blij met m'n baantje als boe
ken stempelaar in de bibliotheek:
het eten werd betaald en in geval
van nood zat ik ook nog eens in
het ziekenfonds.
Ze zeggen dat ik gek ben. Maar
nog niet gek genoeg om me te wa
gen aan een op-en-top Japanse
maaltijd. Ik hoor er anderen ly
risch over spreken. Toch associeer
ik rauwe vis met een sausje nog
altijd met het hengelen langs de
waterkant. Een dunne lijn, een
haakje met wurm of brood en dan
zo'n scharminkelig beestje dat met
een veel te harde ruk uit zijn natte
wereld wordt gehaald. Dat wil er
bij mij niet in, letterlijk en figuur
lijk. Van alle kanten hoor ik dat
vis zo lekker is, en vooral ook
goed voor je lijf. Ik zie disgenoten
glunderen van oor tot oor wan
neer ze een stukje zalmfilet naar
binnen laten glijden. Jaloers op
hun genot steel ik inmiddels stee
vast een hapje. Ik ben gevorderd
tot makreel, kabeljauw, zalm, in
ktvis en garnaal. Nog geen com
plete menu's en zeker niets rauw:
zover ben ik nog niet. Maar wat
niet is, kan komen. Op een dag
proef ik geen vis meer, maar
geniet.
Natuurlijk is het niet altijd moge
lijk of nodig om enige tijd te rei
zen voor een heerlijk maal. Nu
m 'n vrienden wat ouder zijn, is
ook hpn kookkunst toegenomen
en eet ik bij hen met plezier bui
ten de deur. De meeste vrienden
hebben daarbij een afwasmachine
- ik niet - en kunnen heerlijk kof
fie zetten. Het eerste maakt loom
en lui, het tweede is gunstig gelet
op de belachelijke prijsstijgingen
van de afgelopen maanden. Gek
kigheid natuurlijk: samen koken,
eten en opruimen hoort net zo
goed bij het genieten als de spij
zen zelf. Het wordt snel laat en
het blijft 'Ja, gezellig'. Uit eten is
een heerlijk tijd verdrijf, een
machtig gezelschapspel: onged
wongen, zonder spelregels en alles
vers, dus vooral niet uit een
doosje.
Heeft niemand zin om te koken
en is het vervoer een probleem,
dan kan je natuurlijk ook in Hei-
loo uit eten. Onder niet zoveel
meer tweemaal Chinees, tweemaal
Italiaans, shoarma en diverse
snack bars. Ik heb alles gehad. In
veelvoud. Ik zat met bandleden
van De Dijk en Tröckener Kecks
aan tafel bij Lorenzo, vierde zo
maar een zomeravond bij Venezia.
Had een zakenlunch - wie dat
woord heeft uitgevonden! - bij
Lotus of haalde een loempia bij
Golden City. Een jaar lang iedere
dinsdag shoarma na een vergade
ring en als alle kasten werkelijk
leeg zijn, dan maar een rondje vet
van de snack. Nu eens alleen, dan
weer samen: je spendeert wat geld
en tijd aan eten buiten de deur.
Het toppunt daarbij is op zonda
gavond saté of een balletje saus
bij Café De Wit: dan weten je
collega's de volgende ochtend ze
ker waar je het \veekend afgeslo
ten hebt.
Ze zeggen dat ik gek ben. Mijn
droom - één van de vele - is om
ooit nog eens een eigen restaurant
te hebben. Zo'n tent, die open is
van donderdag tot en met zondag,
met lekkere maaltjes voor Jan en
alleman. Het liefst natuurlijk in
Heiloo; nabij het station lijkt me
wel wat. Elke dag een andere
kaart: nu eens een Indonesisch
avontuur of een Griekse uitspat
ting, dan weer Hollandse een
voud, een overdosis Amerikaanse
ketchup-gerechten of een verras
sende Poolse haute-cuisine. Een
allegaartje, ja zeker, maar wel
lekker. Kokkerellen, improviseren,
een hapje, een drankje en elke
avond levende muziek.
Al mijn culinaire excursies van dit
moment zijn in feite werkbezoe
ken. Overal neuzen en kijken. Zo
wil ik het wel, zo wil ik het niet.
Aan vrienden die op reis gaan,
vraag ik om voor mij een recep
tenboek uit het land van hun
bestemming mee te brengen. Hoe
ven zij niet te denken over een
souvenir en heb ik weer aange
naam studiemateri aal. Ik lees
kookboeken voor m'n lol, ik
proef de gerechten op m 'n tong
wanneer m 'n hersenen de letters
in smaak hebben omgezet. Ont
houden doe ik niets (daar heb je
immers boeken voor), exact nama
ken ook niet. Ik verbaas mezelf
van harte. Ja, ik ben gek op eten.
Goed en lekker en vaak te veel.
Ze zeggen dat ik gek ben. En die
dat zeggen zijn niet zo gek. Vele
keren hebben ze geproefd en me
nigeen wil in mijn restaurant ko
men werken. Hun loon? Een
gratis maal! Dat zou nog 's wat
zijn: geen gedonder over geld, ge
woon salaris op het bord en als
fooi een lekker drankje. Het
klinkt eenvoudig, maar is onmo
gelijk. Los van de belastingdienst,
die over betalingen in natura 'ge
woon een bijdrage aan de staats
kas berekent, heb je toch geld
nodig. Een pand huren voor hon
derd porties nasi goreng per
maand zou me wellicht lande lijke
publiciteit opleveren, maar de ver
huurder zal na een week of twee
geen rijstkorrel meer kunnen zien.
Je moet investeren, inkopen en
onderhouden. Je moet natuurlijk
veel op studiereis, diploma's halen
en schoonmaken. Geld, altijd
weer dat verrekte geld.
Begrijp me goed, ik ga niet kla
gen. Ik heb m'n droom en voel
me rijk. Eens op een dag, later als
ik groot ben dan is er weer een
andere droom. Soms word je er
wakker van en kan je de slaap
niet meer vatten. Heb je een on
verklaarbare honger en wil je van
alles eten, dat je niet in huis hebt.
Een glas water en een cracker,
even naar het toilet en dan toch
weer uren liggen woelen. Beelden
van schitte rend opgemaakte ta
fels, kleurrijke scho.tels en lachen
de gezichten. Neon-letters aan de
buitenzijde: 'Kokki's Place', par
keerproblemen en een rinkelende
telefoon.
En tenslotte slaap je in, vind de
droom van daarvoor niet meer te
rug. Wel zie je een veel te grote
lepel met paprijst en pompelmoen
op je afkomen. Het zweet gutst en
daarin zwemmen vissen rond met
enorme haken door hun lip. Het
geluid van de wekker is de red
dende engel. Je dacht even dat je
gek werd, maar dat valt wel mee.
Je staat op en gaat naar de keu
ken, smeert vier broodjes en be
legt ze met kaas en tomaat, de
zakenlunch van vandaag. In de
trein naar je werk lees je de krant
en denkt aan het zakje brood:
mmm, alweer uit eten vandaag.
End of Summer Party
bij de Companeros
HEILOO - Op zaterdag 1 oktober orga
niseren de leden van motorclub Compa
neros een End of Summer Party in en
rond hun clubgebouw aan de Kanaal-
weg 11a te Heiloo. Vanaf 16.00 uur is
een ieder welkom, ongeacht het merk
motor men rijdt.
Tijdens het feest is er volop muziek:
Iron Fist, CC Rider en Adjes Punk
Band zullen optreden, terwijl er ook een
surprise-act zal zijn. Daarnaast is er ge
noeg eet- en dranicwerk. Wie van verder
weg komt, kan gratis gebruik maken
van de ingerichte camping, terwijl er
ook een permanent bewaakte parkeer
plaats is.
De entree voor dit feest bedraagt 10 gul
den per persoon. Voor dat bedrag kan
men ook de custom-bike show bekij
ken, waarmee de deelnemers fraaie prij
zen in de wacht kunne slepen. Al met al
een groots feest, de laatste kans voor
een treffen van motorrijders dit jaar.
Zaterdag 24 september houden veel
gemeenten Open Huis. Net als vorig
jaar en het jaar daarvüür. Dit jaar is
het thema van de Gemeentedag:
bouwen, wonen, leven. Mensen die
daar verstand van hebben, geven er
informatie over. Op hun vrije zater
dag. En zij horen graag welke wen
sen en ideeën hebt.
Bouwen, wonen, leven:
een zaak van iedereen
Uw woning of het flatgebouw waar uw
zoon woont, de halte van de bus, de
speeltuin en het verzorgingshuis. Waa
rom staan ze waar ze staan?
Omdat allerlei instanties en organisaties
dagelijks in de weer zijn om ervoor te
zorgen dat er huizen worden gebouwd,
verkocht of verhuurd. Dat er winkels,
verpleeghuizen en scholen komen. En
voorzieningen voor vervoer, sport en re
creatie.
Bij bouwen en wonen komen veel men
sen om de hoek kijken.
Allereerst u zelf natuurlijk. U woont er
gens. U hebt buren. U verbouwt wel
eens wat. U verhuist wel eens. Dan
krijgt u vaak met de gemeente te ma
ken. Met de mensen die zich daar be
roepsmatig bezighouden met bouwen en
wonen. Met het opstellen en uitvoeren
van regels waar men zich al bouwend en
wonend aan heeft te houden.
Ook veel particuliere beroepen en orga
nisaties zijn actief op deze terreinen, zo
als architecten en aannemers;
installateurs en bouwvakkers; make
laars en notarissen; financiers en verze
keraars; hospita's en woningbouwcor
poraties; huiseigenaren en huurders
(commissies).
Op de Gemeentedag kunt u informatie
krijgen over zaken als. (milieubewust)
(ver)bouwen, verhuizen, (ver)huren,
(ver)kopen en (energiezuinig) wonen.
Of over leven in een prettige, veilige
buurt. En over wat u daar zelf allemaal
aan kunt doen. Kom dus naar de Ge-
meentedag op zaterdag 24 september!
Heiloo en Limmen doen
mee aan de Gemeentedag
Gemeente Heiloo:
het gemeentehuis is open van
11.00 tot 15.00 uur.
Gemeente Limmen:
het gemeentehuis is open van
10.00 tot 15.00 uur.
(Zie voor meer informatie de rubrieken
van respectievelijk Heiloo en Limmen el
ders in deze Uitkijkpost.)
(Ver)bouwen met of
zonder vergunning?
Stel, u wilt een uitbouw aan uw keuken.
Of u denkt erover een duiventil te tim
meren. Of een pergola in de tuin. Of u
denkt niet meer zonder een schotelan
tenne te kunnen. Of u droomt ervan een
groot beeld van een door u bewonderd
kunstenaar in uw achtertuin te zetten.
Als zo'n plan vaste vorm gaat aanne
men, praat er dan eerst eens met de bu
ren over. Wie weet wat een goeie
suggesties die hebben. En bedenk van
de andere kant eens wat een kwaaie
buur allemaal kan doen, als die pardoes
wordt geconfronteerd met een bouwsel
van u op een voor hem of haar verkeer
de plaats. Een obstakel dat zonlicht of
vm
uitzicht wegneemt zal u niet in dank
worden afgenomen. Reken maar dat
men alles in het werk zal stellen om uw
werk ongedaan te maken.
Stap vervolgens naar de gemeente om te
weten te komen, wat u te doen staat
voor de uitvoering van uw plan. Vol
gens de Woningwet is niet altijd meer
een vergunning nodig voor een bouw
werk of verandering aan een pand. Uw
plan moet wel voldoen aan het zogehe
ten Bouwbesluit. Zorg dat u weet wat u
wel en niet mag. Anders kan de gemeen
te het werk op uw kosten laten afbreken
of zo laten aanpassen dat het geen ge
vaar of hinder meer oplevert.
De Gemeentedag is in aantocht. Op za
terdag 24 september vindt u dit jaar veel
mensen met kennis van zaken over bou
wen en wonen bij elkaar.
'Zeg gemeente, vertel eens:'
Vraag: De nieuwe garage van mijn
buurman staat voor een deel op mijn
grond, maar u heeft gewoon de bouw
vergunning verleend. Mag dat zomaar?
Antwoord: Bij het verlenen van een
bouwvergunning kan de gemeente geen
rekening houden met eigendomsverhou
dingen. Volgens de Woningwet mag zij
maar in een paar gevallen een bouwver
gunning weigeren: als er sprake is van
strijdigheid met het^bestemmingsplan,
met de gemeentelijke bouwverordening,
met de bouwtechnische of met de wel-
standseisen. In uw geval mag de ge
meente de vergunning dus niet eens wei
geren. Als eigenaar kunt u uw buurman
wel verbieden op uw grond te bouwen.
Als hij daar geen gehoor aan geeft,
moet u'het samen uitvechten voor de
kantonrechter.
Vraag: Ik moet van u mijn schutting af
breken. Hoe kan dat nou? Voor een
schutting heb ik toch geen vergunning
nodig?
Antwoord: Voor het optrekken van een
schutting is inderdaad geen bouwver
gunning vereist, maar er geldt wel een
beperking in hoogte: u mag maar tot 2
meter gaan. Een erfafscheiding vuur de
rooilijn van de voorgevel mag zelfs niet
meer dan 1 meter hoog zijn.
Door een technische storing is de
aflevering van 'Ze zeggen dat ik
gek benin de bijlage Mode Lo
calebij de Uitkijkpost van deze
week niet volledig afgedrukt. Het
vervolg op de column van Jaap-
Wim van der Horst, die dus be
gint op pagina 5 van de modebij-
lage, treft *u hieronder aan. Onze
excuses voor dit ongemak.
Mijn persoonlijke mode is maar
net hoe mijn pet staat. Tijdens
mijn laatste reis naar Indonesië
kocht ik een groot aantal bonte
over hem den. Vorige winter waren
de Aziatische dessins populair in
het modebeeld, deze zomer heb ik
ze gedragen en de komende winter
zal ik ze zeker nog vele keren dra
gen. De lange trui doet het goed,
vooral met groffe steken. Vele ja
ren geleden maakte mijn moeder
een trui formaat eenpersoonstent
voor mij. Zij vond het een misluk
king, maar het was mijn favoriete
kledingstuk tot het op nog nim
mer verklaarde wijze uit mijn kast
verdween.
Combineren is ook al zo'n sleutel
woord in de mode. Maar ook in
het bedrijfsleven komt het vaak
aan op een goede manier van
combine ren. Doe je het één, dan
sluit het ander daar prima op aan
en bespaar je makkelijk tijd en
dus ook geld. Je probeert het
beste uit de mogelijkheden te ha
len. Dat probeer ik wel eens als ik
voor mijn klerenkast sta: een
overdosis shirts en sokken, jasjes
en hemden. Als ik nu dit, als ik
nu dat ...en tenslotte dan toch
weer net op een andere manier.
Het is niet anders. Ben ik blij, dat
ik er niet van hou om mijn ge-
Weet u zeker dat u
goed verzekerd bent?
Bij brand of storm komt nogal eens een
gevaarlijke dosis asbest vrij. De
opruim- en schoonmaakkosten kunnen
dan hoog oplopen. Kijk uw polis er eens
op na, of u misschien de dekking van
uw brand- of stormschadeverzekering
moet verhogen.
Asbest is gevaarlijk. De microscopisch
kleine vezels kunnen bij inademing diep
in de longen doordringen. Het risico is
groter, naarmate men meer van die ve
zels inademt. Dat is bijvoorbeeld het ge
val,'als asbest wordt bewerkt met boor
of zaag. Of als het vrijkomt bij brand of
storm.
Iedereen die asbesthoudend materiaal
wil verwijderen, moet daar een sloop
vergunning voor aanvragen bij de ge
meente. Zelfs als het alleen maar gaat
om het verwijderen van vloerbedekking
die asbest bevat, of van een dakje van
oude golfplaten. Ook over asbest kunt u
zich laten informeren op de Gemeente
dag.
Nieuwe wet biedt gelijke
kansen en vrije vestiging
Het lidmaatschap van een woningbouw
vereniging is niet meer voldoende om
een huurwoning toegewezen te krijgen.
De Huisvestingswet, die uitgaat van ge
lijke kansen voor gelijke gevallen,
maakt een heel andere woonruimtever
deling mogelijk. Als u wilt gaan verhui
zen, vraag dan tijdig bij de gemeente
wat u moet doen om aan woonruimte te
komen.
De Huisvestingswet is een nieuwe wet
die ervan uitgaat dat iedereen zich vrij
kan vestigen in de gemeente van zijn of
haar keuze. Vroeger konden gemeenten
hun woningmarkt afschermen door aan
mensen van buiten toelatingseisen te
stellen. Ze moesten bijvoorbeeld econo
misch aan de gemeente gebonden zijn.
Nu de Huisvestingswet er is, behoort
het bevoordelen van de eigen inwoners
tot het verleden.
Er bestaan nog wel grenzen voor huur-
en koopprijzen. Onder die 'distributie-
grenzen' heeft men een huisvestingsver-
gunning nodig en mag de gemeente
verdelingsregels stellen; erboven geldt
vrije vestiging.
Wilt u meer weten over de 'ins' en 'outs'
van de Huisvestingswet? Kom dan naar
de Gemeentedag.
Geloof het of niet:
het kan spoken bij u thuis
De Wet individuele huursubsidie is ge
wijzigd. Een aanvraag moet nu binnen
drie maanden worden ingediend. En om
fraude te voorkomen controleert de ge
meente, of die aanvraag klopt met de
gegevens in het Bevolkingsregister.
Als u denkt: Ik loop gewoon met mijn
aanvraagformulier en de bijbehorende
gegevens naar de woningbouwvereni
ging. Daar rekent men wel voor mij uit,
of en voor hoeveel subsidie ik in aan
merking kom - hebt u niet genoeg ge
daan. Vraag ook nog even na bij Bur
gerzaken van de gemeente, of daar
evenveel namen staan geregistreerd als
op uw formulier. Daarmee kunt u
oponthoud in de afhandeling voorko
men.
Er kunnen namelijk mensen op uw
adres staan ingeschreven, zonder dat u
ervan weet. Dat kunnen vroegere huur
ders zijn, die zich niet hebben uitge
schreven. Het kunnen ook mensen zijn
die zich op een willekeurig adres laten
inschrijven om in het bezit te komen
van studiefinanciering of een bijstand
suitkering.
Wordt u met zo'n vorm van 'spookbe-
woning' geconfronteerd, doe dan bij de
gemeente een 'verzoek tot uitschrij
ving'. Dan zit u goed bij de controle.
Ook over de combinatie van spoken en
huursubsidie kunt u op de Gemeentedag
uw licht komen opsteken.
Een gezellige, veilige
buurt maak je samen
Voelt u zich thuis in uw eigen buurt?
Veilig ook? Kunt u gaan en staan waar
u wilt? Hebt u goed contact met uw bu
ren en wordt er geluisterd naar uw wen
sen en ideeën? V
Bewoners(groepen) maken steeds vaker
plannen voor hun eigen omgeving en
komen met initiatieven om hun buurt
leefbaar te maken en te houden. De ge
meente schakelt ook steeds vaker bewo
ners in bij de zorg vo.or een veilige
buurt, een schone straat en het onder
houd van het openbaar groen. Daar
door raken die bewoners meer betrok
ken, minder onverschillig voor hun lee
fomgeving en de mensen om hen heen.
Zij letten beter op en waarschuwen, als
zij aanzetten tot vandalisme en crimina
liteit constateren, waardoor deze in de
kiem kunnen worden gesmoord. Zij
voelen zich verantwoordelijk voor de
gang van zaken en hebben hart voor
hun woonomgeving.
Dat kan ook bij u in de buurt. Er zijn
al veel creatieve oplossingen bedacht en
uitgevoerd: tegeltuintjes, straatfeesten,
speelgelegenheidenge-plekkenbeleid
en allerlei vormen van buurtbeheer.
Ideeën die het navolgen waard zijn en
die met een beetje fantasie gemakkelijk
uit te breiden zijn. Ervaar zelf hoe be
vredigend het is om plannen te maken
met uw buurtgenoten en die initiatieven
vervolgens samen met de gemeente uit
te werken.
Informeer naar de mogelijkheden op de
Gemeentedag. Ga daar samen met de
buren naar toe. Dat is leuker dan einde
loos met elkaar te praten over onveilig
heid en criminaliteit.
s£T_
zicht te schilderen! Geraffineerde
make-up of uitbundige zonnetjes
staan bij anderen veel beter en het
scheelt mij bovendien heel veel
tijd.
Toch mag ik graag kijken naar
mensen, die iets moois van hun
uiterlijk maken, die zoeken naar
een evenwicht tussen kleding,
schoenen, haar of make-up. En
dan niet alleen de modellen, die
onder ideale omstandigheden de
creaties yan de modekeizers mo
gen showen, maar juist ook ande
ren, dichter in de buurt en meer
van mijn, onze wereld. Een colle
ga, die piekert over het afknippen
van zijn jaren oude, lange haar.
Een vriendin, die zich mooi maakt
om ergens achter de bar te staan.
Een vriend, die toch maar eens
zijn schoenen poetst voor een sol
licitatiegesprek. Het is niet alle
maal direct mode, maar raakt wel
de kern: bezig zijn met je uiter
lijk, je presenteren aan de bui
tenwacht.
En met dat laatste hou ik me toch
ook wel bezig. Ik ga voor m'n
kast met kleren staan om iets
moois uit te kiezen. Soms past het
mooie niet bij de gelegenheid,
maar ja, dan is het maar mijn
mode van dat moment. Je komt
er nooit helemaal uit. In je eentje
ben je kiezer en keizer tegelijk.
Maar je onderdanen, het publiek
heeft ook z'n muts op, hun mode
van het moment in het hoofd en
om het lijf. Eigenlijk is het toch
prachtig, die mode. Elke seconde
een nieuwe mogelijkheid. Het lijkt
bijkans het leven zelf wel. En an
no 1994 mag je er nog eens zo
gek mee doen als je zelf wilt; hoe
ven ze dat niet van je te zeggen.
Je kan zelfs niet aan de mode
meedoen.
door
Johan
Keijzer
HOOFDSTUK IV
In april gingen we over naar de
tweede klas, we kregen juffrouw
Meijer. Ze was heel aardig voor
ons dat jaar. Ik kon goed met
haar opschieten. Al mijn vriendjes
waren overgegaan, dus we bleven
nog veel met elkaar spelen.
In deze aprilmaand mocht ik voor
het eerst alleen kievietseieren gaan
zoeken. Ik ging 's ochtends vroeg
mijn bed uit. Daar liep ik, heel al
leen in dat grote weiland, zo om
vijf uur in de ochtend. Ik had er
die week al een paar gevonden.
Van vader had ik een fijne
polsstok gekregen en die had je
wel nodig om al die slootjes over
te springen. Veel heb ik er gevon
den dat voorjaar. En wat is een
weiland vroeg in de morgen mooi,
zo met die dauw en al die vogel
geluiden. De hele natuur zie je
dan ontwaken, dat moet je aan
den lijve meemaken en onder
vinden.
Ik moest altijd weer om acht uur
thuis zijn, vóór schooltijd, dus het
moest allemaal vlug gebeuren. Dat
lukte steeds op tijd. Het was wel
vermoeiend, maar ik rustte op
school weer lekker uit!
Het tuinwerk na school deed ik
graag. Ik was er zelfs een beetje
trots op dat ik zoveel van tuinie
ren afwist. Vader was ook wel een
beetje trots op zijn bedrijf, hij
hoefde niet naar een baas. De
meeste vaders van mijn vriendjes
waren arbeider en dat betekende
in die tijd altijd armoede. Ook
voor eigen baasjes was het wel een
hele toer om het hoofd boven wa
ter te houden.
Van vader leerde ik al het tuin
werk, zoals wieden, schoffelen,
bollen planten, spitten en aardbei
en plukken, wat altijd heel secuur
moest gebeuren. Je moest van al
les leren en als je dat eenmaal on
der de knie hebt, wordt er heel
wat van je verlangd. Het lukte mij
echter wonderwel. Ik was nogal
groot voor mijn leeftijd en dat
was toen een voordeel.
Ook dit voorjaar zette ik stekjes
voor paling, 's avonds gezet en 's
morgens weer opgehaald. Zo heb
ik menig palinkje verschalkt.
Moeder stoofde ze, heerlijk hoor!
Op een dag mocht ik met moeder
mee naar tante Zuster in Nijme
gen. Het was geweldig, voor het
eerst met de trein en dat was me
toch een belevenis. Het sanatori
um stond in een heel groot park.
Tante liet ons van alles zien en we
hebben daar heerlijk gegeten.
Toen we 's avonds weggingen,
kreeg moeder een groot pak kle
ren mee, waar ze tante hartelijk
voor bedankte. Toen we in Heiloo
aankwamen moesten we nog naar
Limmen toelopen, wat een hele
wandeling was.
Een tijdje later kwam de eerste
autobus door Limmen. De buson
dernemer was Nico Bruin uit Hei
loo, die later, wat ik nog niet
wist, mijn schoonvader zou wor
den. De bus was een sensatie in
die tijd. Er kwam nog een onder
nemer bij en dat was een neef van
vader, Jan Beentjes uit Heems
kerk. Hij kwam thuis vragen of
wij zijn foldertjes wilden versprei
den in Heiloo en Limmen en dat
vond vader goed. Beentjes gaf va
der 25fgulden, wat toen veel geld
was. Zo leerde ik voor het eerst
Heiloo kennen.
Och ja, voor moeder deed ik soms
ook van die nare klusjes. Er wa
ren er twee waar ik met name een
hekel aan had. Het ene was petro
leum halen. Dat vrouwtje zei al
tijd: ,,Zoooo, heb je weer geen
centjes meegekregen?", wat ik erg
naar vond. Het andere was de
broodtrommel met brooddeeg die
moeder zorgvuldig had klaarge
maakt en die ik 's morgens naar
de bakker moest brengen om 's
middags weer op te halen. Vaak
had de bakker ze laten verbran
den, ik gaf hem daar ook altijd
de schuld van. En dan zei moeder
steeds dat we zelf maar een ovent
je moesten aanschaffen. Later ge
beurde dat ook. Ik vond het lang
niet prettig van die bakker.
Ook ging ik een keer met vader
mee naar de smid, het potkachelt
je moest gerepareerd worden.
Toen we bij de smid waren be
keek deze man het kacheltje en
zei: „Moet je horen, Cees", want
zo heette mijn vader, "het is nu
wel de laatste keer dat ik er een
bandje omleg, want het is de vier
de al". En dat maakte en hoorde
je dan mee, wat een armoe.
Dit jaar was er droevenis bij de
buren. Hun oudste zoon was
gestorven. Wat jammer, het was
zo'n aardige man. Je was met
zo'n gebeurtenis wel een paar da
gen bezig, maar, ach, je vergat
het weer snel door het spelen met
anderen.
We hadden inmiddels eendekui
kens betrokken bij ons spel. He
laas, daar kan je niet mee spelen.
Er gingen er vier dood en Jan
kreeg de schuld van die boer, ter
wijl we het met z'n drieën hadden
gedaan. Ik vond dat niet leuk van
mijn vriendjes en ik was zeer bang
voor die boer. Hij kneep mij pijn
lijk in mijn arm. Later liep ik met
een boogje om hem heen.
Eén van mijn vriendjes kwam me
eens vragen of ik 's avonds mee
ging om het paard naar de wei te
brengen, het paard van onze bak
ker. 's Morgens zou zijn vader het
paard weer ophalen. Weigeren
kon ik niet, het zou net zijn of ik
bang was voor dat paard! We
hebben het opgehaald en reden er
een stuk mee over een zandweg.
Gaat dat beest zo één, twee, drie
op z'n knieën liggen! Wij schoven
allebei over zijn nek en zaten net
jes in het gras. We waren wel ge
schrokken, maar hadden ons niet
bezeerd. Het beest was overigens
zo mak als een lammetje.
In die herfst ging vader 's avonds
bij lichte maan droogbonen halen
bij de tuin aan de Spoorlaan bij
Kapel. Dat was twintig minuten
lopen bij ons vandaan en ik
mocht mee op de handwagen die
vader daar altijd voor gebruikte.
Vader had gezegd dat de bonen
nu lekker droog waren en dat je
dan je kans moest waarnemen. Ik
deed wel stoer, maar vond het
toch een beetje eng en was een
tikkeltje opgelaten. Het bleek een
hele belevenis, ik was blij dat ik
meegegaan was.
PAGINA 6
UITKIJKPOST 21 SEPTEMBER 1994
1_T
