Uitkijkpost kerstbij lage 23 december 1998
Hoe zouden
de kinderen dat nu
ervaren hebben?f
Ursula is onmisbaar
Schoenen passen lijcJei
de kfedingbeurs. i
kjdêm IMm
Oakudu a HacWcuvd iard modq
„Geld geven is eigenlijk erg makkelijk. Maar zelf iets doen, daar komt
meer bij kijken, dat kost meer moeite." Dat zegt het echtpaar
Veerkamp, dat afgelopen zomer twee Poolse meisjes tweeëneenhalve
week bij zich in huis nam. Zij reageerden hiermee op een dringende
oproep van de stichting Hart voor Polen, die elk jaar een groep Poolse
kinderen naar Nederland haalt voor een verkwikkende vakantie.
et kost de stichting elk
jaar meer moeite om
aan voldoende gastge
zinnen te komen. Niet
alleen vanwege het feit
dat de kinderen in de vakantieperio
de komen, maar ook doordat van
de vaste kern een aantal gastouders
is afgevallen, onder meer wegens
gezondheidsredenen. Afgelopen
zomer leek het er dan ook even om
te spannen, maar uiteindelijk wist
organisator Jan Rood toch voor alle
kinderen een plekje te vinden.
Tweeëntwintig logeerden er in
Haarlem, en nog eens tweeëntwintig
in Heiloo en omgeving. Bij jonge
gezinnen, met en zonder kinderen,
en ook bij een aantal vutters.
Onder hen bevonden zich Joke en
Johan Veerkamp. Zij meldden zich
pas aan na een herhaalde oproep
in de krant. Via de Moeder
Godskerk waren ze al wel zijdelings
op de hoogte van het werk van de
stichting. „We zijn een ervaring rij
ker/' aldus Joke Veerkamp. „Maar
ik weet niet of we volgend jaar weer
gastouders willen zijn. Dat hangt af
van onze situatie."
Langer aan tafel
De gastouders worden in zes lessen
voorbereid op de komst van hun
Poolse logeetjes. Ze leren wat van
de taal, zodat ze zich een beetje
verstaanbaar kunnen maken, en
worden bijgepraat over de gewoon
ten in Polen. „De gewone dagelijkse
dingen, hoe ze daar leven. Neem
nu het eten. Daar zijn ze gewend
om hup hup, snel te eten. Wij hou
den er meer van om wat langer aan
tafel te zitten. De eerste dagen dat
Maja en Karina hier waren, werd
het eten dan ook snel naar binnen
gewerkt. Maar later, toen ze zagen
dat wij er de tijd voor namen, ble
ven ze toch ook wat langer zitten."
Een ander voorbeeld is het tijdstip
van naar bed gaan. „De kinderen
zijn gewend 's avonds nog laat op
te blijven. Dan kun je ze hier niet
vroeg naar bed sturen. We moesten
's morgens een paar keer bijtijds
op, voor de uitjes, en dan hadden
ze toch behoorlijk moeite met
opstaan."
Niet overdrijven
Het echtpaar Veerkamp heeft naar
eigen zeggen de logés als hun eigen
kinderen behandeld. „Ze kregen
wat ze nodig hadden. En wat het
eten betreft, geen patat, cola of
chips. Vergeleken met anderen zijn
we misschien wat streng," aldus
Joke Veerkamp.
Maar niettemin heeft ze de indruk
dat de achtjarige Maja en de tienja
rige Karina het opperbest naar hun
zin hebben gehad. „De eerste
dagen waren wel wat moeilijk, kon
den we merken, maar gelukkig had
den ze wat steun aan elkaar. Ze
kwamen allebei uit Swietochlowice,
maar kenden elkaar niet."
Toch benadrukt het echtpaar dat ze
zich van tevoren niet gerealiseerd
hebben wat het betekent om de hele
dag met twee meisjes, met wie je
niet echt praten kunt, op te trekken.
„We waren een dagje met ze naar
Artis. Leuk, zou je zeggen. Maar
dan loop je daar langs die dieren,
en dan merk je dat je bijna niets
kunt vertellen. Dat is maar één voor
beeld. Maar bijvoorbeeld een
bezoek aan het zwembad in
Egmond, dat was weer heel makke
lijk. Want taalbarrière of niet, kinde
ren leggen zo makkelijk contact met
andere kinderen, dat gaat vanzelf.
Ze speelden ook al heel snel met de
buurkinderen, gewoon op straat."
kinderen en gastouders. Ze vertaalt
en lost waar nodig misverstanden
op. „Een keer hebben we haar 's
avonds nog gebeld. Een van de kin
deren wilde per se niet naar bed en
we kwamen er maar niet achter waar
om. Bleek dat ze haar portemonneetje
in de auto had laten liggen!"
Ook Jan Rood staat deze weken
klaar met raad en daad. Hij brengt
alle gastouders een keer een
bezoekje, en gaat waar nodig met
de kinderen naar een arts of, zoals
afgelopen zomer, naar een opticien
en een orthopedisch schoenmaker.
De kinderen, die voor hun komst
naar Nederland geselecteerd zijn
door de sociale dienst van
Swietochlowice, hebben bijna alle
maal een achterstand in hun ontwik
keling. Het zijn zonder uitzondering
kinderen die het allemaal hard
nodig hebben, betuigt Rood dan
ook. Feit is, dat de kinderen die wat
gezonde zeelucht in Nederland heb
ben kunnen opsnuiven, de winter in
Polen beter doorkomen dan veel
van hun klas- en leeftijdsgenootjes,
die niet uit het ongezonde industrie
gebied rond Swietochlowice zijn
weggeweest.
Met Maja en Karina gaat het in elk
geval goed, zo weten Joke en Johan
Veerkamp. Af en toe gaan er brief
jes met foto's over en weer en er zijn
zelfs plannen om een keertje bij de
meisjes op bezoek te gaan. „Alleen
maar een middagje hoor, zodat we
de familie, die zoals alle Polen bij
zonder gastvrij is, niet op kosten
jagen."
Het echtpaar weet zeker dat de kin
deren bij hen een fijne vakantie heb
ben gehad, maar toch knaagt er iets
aan Joke Veerkamp. „Wat ik nu zo
verschrikkelijk graag zou willen
weten, is hoe ze het écht hebben
gevonden. Want écht contact heb je,
door de taal, toch niet met ze. In de
briefjes die ze sturen zeggen ze daar
niets over. Wel waren ze erg dank
baar. Maar we zijn toch benieuwd
hoe die kinderen de vakantie in
Nederland nu echt ervaren hebben."
Marian Lutgerink
Behalve de uitjes die hun gastouders
met ze ondernemen, wordt er voor
de Poolse kinderen een heel pro
gramma in elkaar gedraaid. En
strandwandeling, een speciale kerk
dienst, een sport- en spelmiddag,
een bezoek aan Ponypark
Slagharen, een puzzeltocht door het
dorp en een lunch met de burge
meester stonden dit jaar op het pro
gramma. De gastouders nemen dan
de gelegenheid te baat om ervarin
gen uit te wisselen.
De aanwezigheid van de Poolse
begeleidster Ursula is onmisbaar. Zij
slaat de brug tussen organisatie,
